ปกิณณกะธรรม

บุคคลพึงขวนขวายในกรรมที่ดี พึงห้ามจิตเสียจากความชั่ว เพราะเมื่อทำความดีช้า ใจย่อมยินดีในความชั่ว คนเราจึงควรกระทำความดีโดยเร็วพลันทีเดียว.

 

กระแสการปรุงแต่งแห่งการเกิดวิมุตติญาณทัสสนะ

ภิกษุ ท. ! เมื่อ สติสัมปชัญญะ มีอยู่, หิริและโอตตัปปะของผู้มีสติสัมปชัญญะอันถึงพร้อมแล้ว ก็เป็นหิริโอตตัปปะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย๒;
เมื่อ หิริและโอตตัปปะ มีอยู่, อินทรียสังวรของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยหิริและโอตตัปปะ ก็เป็นอินทรีย์สังวรถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ อินทรียสังวร มีอยู่, สีลของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยอินทรียสังวร ก็เป็นสีลถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ สีล มีอยู่, สัมมาสมาธิของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยสีล ก็เป็นสัมมาสมาธิถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ สัมมาสมาธิ มีอยู่, ยถาภูตญาณทัสสนะของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยสัมมาสมาธิ ก็เป็นยถาภูตญาณทัสสนะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ ยถาภูตญาณทัสสนะ มีอยู่, นิพพิทา วิราคะ ของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยยถาภูตญาณทัสสนะ ก็เป็นนิพพิทาวิราคะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ; เมื่อ นิพพิทาวิราคะ มีอยู่, วิมุตติญาณทัสสนะ ของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยนิพพิทาวิราคะ ก็เป็นวิมุตติญาณทัสสนะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย.

- อฎฺฐก. อํ. ๒๓/๓๔๘/๑๘๗.

(อีกนัยหนึ่ง)

ภิกษุ ท. ! เมื่อ มีศีล ถึงพร้อมด้วยศีลแล้ว, อวิปปฏิสาร๑ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ อวิปปฏิสาร มีอยู่, ความปราโมทย์ของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยอวิปปฏิสาร ก็เป็นปราโมทย์ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ ความปราโมทย์ มีอยู่, ปีติของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยความปราโมทย์ ก็เป็นปีติถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ ปีติ มีอยู่, ปัสสัทธิของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยปีติ ก็เป็นปัสสัทธิถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ ปัสสัทธิ มีอยู่, สุขของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยปัสสัทธิ ก็เป็นสุขถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ สุข มีอยู่, สัมมาสมาธิของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยสุข ก็เป็นสัมมาสมาธิถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ สัมมาสมาธิ มีอยู่, ยถาภูตญาณทัสสนะของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยสัมมาสมาธิ ก็เป็นยถาภูตญาณทัสสนะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ; เมื่อ ยถาภูตญาณทัสสนะ มีอยู่, นิพพิทาของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยยถาภูตญาณทัสสนะ ก็เป็นนิพพิทาถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ นิพพิทา มีอยู่, วิราคะของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยนิพพิทา ก็เป็นวิราคะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อ วิราคะ มีอยู่, วิมุตติญาณทัสสนะ ของผู้ถึงพร้อมแล้วด้วยวิราคะ ก็เป็นวิมุตติญาณทัสสนะถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย.

- เอกาทสก. อํ. ๒๔/๓๓๘/๒๑๐.

(อีกนัยหนึ่ง)

ภิกษุ ท. ! เมื่อภิกษุ มีศีล ถึงพร้อมด้วยศีล, สัมมาสมาธิของเธอย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ;
เมื่อสัมมาสมาธิมีอยู่, ยถาภูตญาณทัสสนะ ย่อมเป็นธรรม ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย แก่ผู้ถึงพร้อมด้วยสัมมาสมาธินั้น ;
เมื่อยถาภูตญาณทัสสนะมีอยู่, นิพพิทาวิราคะ ย่อมเป็นธรรมถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย แก่ผู้ถึงพร้อมด้วยยถาภูตญาณทัสสนะ ;
เมื่อนิพพิทาวิราคะมีอยู่, วิมุตติญาณทัสสนะ ย่อมเป็นธรรมถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย แก่ผู้ถึงพร้อมด้วยนิพพิทาวิราคะ.
ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนต้นไม้ สมบูรณ์ด้วยกิ่งและใบแล้ว แม้สะเก็ดเปลือกของต้นไม้นั้น ก็ถึงความบริบูรณ์ ; แม้เปลือกก็ถึงความบริบูรณ์; แม้กระพี้ก็ถึงความบริบูรณ์ ; แม้แก่นก็ถึงความบริบูรณ์ ; ฉันใดก็ฉันนั้น. (ข้อความฝ่าย ปฏิปักขนัยต่อข้อความนี้ ก็ได้ตรัสไว้ในลักษณะที่ผู้ศึกษาพึงกำหนดได้เอง จึงไม่นำมาใส่ไว้).

- ปญฺจก. อํ. ๒๒/๒๑/๒๔.

๒. อวิปปฏิสาร หมายถึง ความที่ไม่มีอะไรเป็นเครื่องร้อนใจ รังเกียจ เกลียดชัง อยู่ในใจของตน จนเสียสมาธิ.
๑. อุปนิสัย หมายถึง ที่ตั้งที่อาศัยสำหรับเข้าไปตั้งเข้าไปอาศัย แล้วสามารถทำหน้าที่ของตนได้เต็มที่.

ผู้ได้รับผลแห่งอินทรียสังวร

ภิกษุ ท. ! เมื่ออินทรียสังวร มีอยู่ ศีล ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อศีล มีอยู่ สัมมาสมาธิ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อสัมมาสมาธิ มีอยู่ ยถาภูตญาณทัสสนะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อยถาภูตญาณทัสนะ มีอยู่ นิพพิทาวิราคะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อนิพพิทาวิราคะ มีอยู่ วิมุตติญาณทัสสนะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย.
ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนต้นไม้ เมื่อสมบูรณ์ด้วยกิ่งและใบแล้ว สะเก็ดเปลือกนอก ก็บริบูรณ์ เปลือกชั้นใน ก็บริบูรณ์ กระพี้ ก็บริบูรณ์ แก่นก็บริบูรณ์. ข้อนี้ฉันใด ; ภิกษุ ท. ! เมื่ออินทรียสังวร มีอยู่ ศีล ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อศีล มีอยู่ สัมมาสมาธิ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อสัมมาสมาธิมีอยู่ ยถาภูตญาณทัสสนะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อยถาภูตญาณทัสสนะ มีอยู่ นิพพิทาวิราคะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย, เมื่อนิพพิทาวิราคะ มีอยู่วิมุตติญาณทัสสนะ ก็ถึงพร้อมด้วยอุปนิสัย ; ฉันนั้นเหมือนกัน แล.

- บาลี พระพุทธภาษิต ฉกฺก. อํ. ๒๒/๔๐๒/๓๒๑.

 

ดูคลิบ และป้าย คนถือนะครับ ว่าอ่านว่าอะไร
จงใจจาบจ้วงสถาบัน สร้างสถานการณ์ บ่อนทำลายชาติ

 

ผมว่าผมน่าจะหัดร้องเพลงสงสัยจริงๆเพราะอะไรทำมัยผมถึงร้องเพลงไม่เป็น

 

ผู้ฟังมาก ต้องพิจารณาเป็นสำคัญ.
ปฏิสงฺขานพลา พหุสฺสุตา.

 

เห้ยร่อง รู้ไหมทำไมมันถึงมีคนชอบประชดว่า พุทธวจนะ หรือ สาวกภูมิ และอื่นๆ ที่มีอีกแต่เอาที่เห็นชัดนะ เพราะว่า เวลาคนเราพอเชื่อถือศรัทธาอะไรก็ไม่คิดลืมหูลืมตา ไม่คิดหาอุปมาหรือการเปรียบเทียบ มันมีโอกาสเป็นไปได้อยู่ที่คนเราจะฟังคนๆนึงแล้วจะเข้าใจและจะใช้ได้จริง แต่น้อยมากๆ ในหลายๆโอกาสหลังจากพระศาสดาเสด็จปรินิพพาน สาวกทั้งหลายที่ไม่ใช่พระขีณาสพ ผู้มีปัญญา จำเป็นต้องถือธุดงค์เพราะว่าแสวงหาที่สงบ และเพื่อทำให้เป็นไปตามกฏ อธิมุตติ ความเข้ากันได้โดยธรรม เพื่อเปรียบเทียบและแก้ไขกับบุคคลซึ่งมีอุปนิสัยเช่นเดียวกัน เช่นเดียวกับ มีเพียงพระอริยะเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่านั่นคือพระอริยะเจ้า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องซึ่งอยู่ในข้อบัญญัติในวินัยสิกขาใน ยมกวรรค ไม่มีเหตุจำเป็นใดต้องแสดงให้ทราบ กลับมาที่จุดที่ว่า ที่เห็นก็เป็นเพียงการประชด เพราะยึดมั่นแค่ตัวบุคคล เช่นกัน มันจะเป็นอย่างนั้นเท่านั้นหรือดีหรือถูก อันนนี้แค่บอกร่องนะ แต่ร่องค่อนข้างหนักไปทางบ้า นะ ไปบวชตามหลวงพี่เถอะ ไปเดินบิณฑบารตตามหลังกัน เผื่อจะได่เป็นอุปนิสัยปัจจัยในภายภาคหน้า ดีกว่าอยู่แบบนี้นะร่อง เลือกเอาสักอย่าง มันควรต้องดีสักอย่าง เพราะถ้าเราเอาดีไม่ได้สักอย่าง มันแปลกๆนะ เปิดเพลงมันก็ดี โอเครนะ สบายใจฟังแล้วสบายใจบ้างไม่สบายใจบ้าง แต่ว่า ถ้าทำไม่ได้ดีไปกว่าการเปิดเพลงไปวันๆ จะเอาโพสต์วิดิโอหลวงตามาเปิดเพื่อ รู้จักไหม คนสร้างภาพคือคนที่ไม่มีสิ่งนั้น ถ้ามีไม่เห็นจำเป็นต้องสร้างภาพ ยาวดีนะ ร่องบ้านะ แต่ไม่ใช่ไม่ดี

 

ส่วนมากผมเราเปิดเตือนตนตัวเองนะเรายังมีความประมาทมากเราก็เปิดธรรมฟังจะให้ฟังทั้งวันกะเบื่อเลยเปิดเพลงฟังธรรมบทไหนถ้านำไปปฎิบัติมันกะให้ประโยชน์กะเราไม่จำเป็นต้องป็นพระถ้านำไปปฎิบัติได้จะบวชกะเบื่อเคยบวชแล้ว

 

ผมกะสร้างภาพไปวันๆๆละผิดอะไรเหรอ