ปกิณณกะธรรม

ใช่แล้วครับ การฝึกให้มีสติรู้ตัวทั่วพร้อม ก็สำคัญมาก
ก็คือ การขยายสติจากจุดหนึ่งใจไปให้เต็มร่างกาย
การรับรู้ก็จะรับรู้ได้หลายๆ ส่วนพร้อมกัน
แต่การดึงสติกลับได้ในแต่ละครั้ง ก็คือ สิ่งที่สุดยอดเหมือนกัน
ทำให้ทั้งวันเป็น พระอรหันต์ ได้เลย

 

ทุกครั้งที่มีสติ จิตจะตั้งขึ้น ข้อนี้ลองสังเกตุ ความตั้งมั่นของจิตนั่นล่ะฌานที่พอดี ที่เป็นสัมมาสมาธิ เพียงพอเห็นสภาพธรรม แต่การทำสมาธิเพื่อจิตสงบก็ดีนะท่าน เหมือนน้ำที่ตกตะกอน ย่อมใสเห็นปูปลาชัด เป็นของดีทั้งหมด

 

ถ้าสัมมาสมาธิจริงอาสวะกิเลสจะลอยแทรกมาเลยครับประเภทนั่งสงบอาสวะไม่ลอยมานี้ต้องถามตัวเองทำถูกเหรอป่าว

 

พระอรหันตะมรรค ยังเหลือเชื้อโง่อยู่นิดหน่อย
ตาม กฏแห่งกรรม จึงยังต้องถูกบังคับให้ทำตาม กฏแห่งฟ้า
เมื่อทำตามได้สำเร็จ หรือ ทำงานได้สำเร็จ
ก็จะหลุดไปเป็น พระอรหันตะผล ได้เลย
ไม่ต้องทำงานให้ใครอีก เรียกว่า กิจจบ หรือ จบกิจ
ก็จะไปเป็น พระอรหันต์เต็มขั้น ได้เสียที

 

อ้าวจะกินข้าวชาวบ้านฟรีเหรอหรือชาวบ้านโง่ให้ข้าวเรากินเองช่วยไม่ได้

 

สมกะเป็นออรหันไม่เหลือดีอะไรเลย
คุณทำใจได้กะทำไปเหอะผมทำใจไม่ได้

 

ครับ จะลองดูครับ ผมพยายามทำให้เกิดพร้อมกัน ผมรู้สึกว่า มันเลือกไม่ได้ เพราะมีสติต้องมีสมาธิ

 

ใช่แล้ว ไม่เน้นว่า จะต้องฝึกแบบไหน
ฝึกมาเลยได้ทุกรูปแบบ แต่เราจะต้องใส่
ความไม่เที่ยง เข้าไปในขณะที่เราฝึกพิจารณาด้วย
สรุปก็คือ จะต้องฝึกญานเพื่อให้ จิตตั้งมั่น เสียก่อน
เมื่อ จิตตั้งมั่นแล้ว จึงจะเปลี่ยนไปฝึกวิปัสสนา ได้

เพราะหากฝึกสมถะได้ไม่ตั้งมั่นพอ
การจะฝึกสติปัฏฐานก็แทบจะทำไม่ได้
เพราะมันจะพิจาณาไม่ทัน นั่นเอง
ไม่สามารถที่จะทรงจิตปัจจุบันได้
ทำให้ไปคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่มีหยุด

 

อร็ายเพลงมาเลย55

อ้าวถือเป็นเพลงแถมละกัน55
สติมาช้าตลอดช่วงนี้เซ๋งหลาย
โอ้วความสุขลวงโลก55

 

ผมขออนุญาตเสียมารยาทสอดแทรกแสดงความคิดเห็นนิดนึงนะครับ คำกล่าวที่ คุณ @zero2zero โพสต์กล่าวมาว่า “เหมือนน้ำที่ตกตะกอน ย่อมใสเห็นปูปลาชัด” นั้นมันช่าง “ถูกใจ” ผมเป็นยิ่งนักครับ ผมเห็นด้วยกับคุณ @zero2zero ในประเด็นดังกล่าวนี้ครับ สาธุครับ
คุณ @zero2zero เจ็บ… ผมเจ็บ !!! คุณ @zero2zero ร้อน… ผมร้อน !!! คุณ @zero2zero ทำสมาธิเพื่อจิตสงบ … เหมือนน้ำที่ตกตะกอน ย่อมใสเห็นปูปลาชัด… ผมทำสมาธิเพื่อจิตสงบ … เหมือนน้ำที่ตกตะกอน ย่อมใสเห็นปูปลาชัดครับ !!!

 

ถ้าปฎิบัติสติปัฎฐานแบบพุทธองค์ นั่นเป็นสมาธิในตัวท่าน และเป็นสมาธิที่พอดี กำลังของจิตมีมากพอ ไม่เข้าไปหาส่วนสุด ไม่ต้องแยกทำสมาธิยังได้ ในสติปัฎฐานเป็นมรรควิธีที่แยบคาย เป็นทางสายกลาง และถ้าไม่ใช้ปัญญาของพุทธองค์ รับรองว่าไม่มีใครชี้มรรคให้สัตว์ได้เดินตามได้ถึงขนาดนี้ ถ้าเป็นอาหารก็เป็นเมนูทรงเครื่อง ไม่ต้องใส่น้ำปลา หรือบีบมะนาวเพิ่ม ถ้าจะเพิ่มก็เพราะคนกิน คิดว่าไม่พอ น่าจะขาด น่าจะเพิ่มอะไรอีก

 

สังเกตุจากหลังผมนั่งสมาธิแล้ว ในชีวิตประจำวันก็ยังมีสุขโชยขึ้นมาในระหว่างวัน สภาวะรอบๆตัวเห็นชัดขึ้น สภาวะภายในขันธ์ก็ชัด เห็นคนก็เป็นคน เห็นต้นไม้ก็เป็นต้นไม้ เลยว่าล้วนเป็นของดีนะท่าน

 

ครับท่าน เป็นปัจจัยของกันและกัน

 

"นิพพานอยู่แค่ปลายจมูก"

...แต่ไม่ใช่ลมหายใจ

 

ผู้มีปัญญาและความเพียรย่อมเห็นตามได้ไม่ยาก..

 

มรรควิธีของนิพพานอยู่แค่ปลายจมูก ถ้าไม่ใช่อานาปานสติแล้ว มันเป็นแบบไหนยังไงครับหลวงพี่

 

อานาปานสติ ที่โยมเข้าใจ คือ รู้ลมหายใจใช่มั๊ย?

 

ไม่ใช่ลมหายใจ แต่ ไม่ห่างลมหายใจ

 

"อานาปานสติ"

ถ้าเขียนแบบนี้ล่ะ

"อาณาปานสติ"

อาณา(อาณาเขต)..

ปาน..

สติ..

พอเข้าใจมั๊ยโยม คำว่า "ปาน" ภาษาอีสาน หมายถึง คล้าย หรือ เหมือน..

ปาน(ปานะ) = ไหล หรือ เชื่อมต่อ..

ปล. คำแปลของอาตมาอาจจะไม่มีในตำราใดๆที่มีอยู่บนโลก..

 

กระแสไฟฟ้าตาเปล่าไม่สามารถมองเห็นได้..

แต่ใครจะรู้ว่ามันไหลวนเป็นสายต่อเนื่อง โดยไม่ขาดตอน..

สติที่ตั้งมั่นไม่หวั่นไหว ก็เช่นเดียวกัน..