เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ตามอ่านจนทันตอนล่าสุด ตั้งใจอ่านทุกโพสต์เลยครับ ได้ทั้งความรู้ในเรื่องราวที่ถ่ายทอดและความรู้ในการใช้ภาษาที่สวยงาม ขอติดตามด้วยคนครับ ขอขอบคุณคุณอา wanwi มากๆครับ และขออนุโมทนากับคุณพี่เอกซ์ที่ถ่ายทอดเรื่องราวให้คนรุ่นหลังได้รับประโยชน์ในหลายๆด้านครับ...ได้อ่านเรื่องราวสมัยก่อนทีไร มีความสุขทุกครั้ง เมื่อครั้งก่อนคุณอา modpong และคุณอา wanwi ในครั้งนี้ เป็นสิ่งที่คนรุ่นใหม่หาไม่ได้เลยครับ ขอขอบคุณอีกครั้งครับ

 

บันทึกนี้ อาจเป็นเพียงข้อมูลดิบ ข้อเท็จจริง เป็นแกนหลัก ฯลฯ ที่บอกเล่าเรื่องราวเอาไว้ แต่ด้วยความรอบรู้ในศาสตร์หลากหลายมิติของท่านผู้อาวุโส ทำให้บทประพันธ์นี้มีสีสัน ไม่แบนราบ มีทุกอย่างที่ควรมีในงานล่าขุมทรัพย์สุดขอบฟ้าเรื่องนี้. บันทึกนี้ย่อมเป็นสิทธิ์ขาดของท่านพี่เอ็กซ์ แต่ชีวิต เลือดเนื้อ ลมหายใจ ของตัวละครและป่าไพรอยู่ในอำนาจ อยู่ในกำมือ ของท่านผู้อาวุโส ที่จะเป็นผู้บันดาลและปลดปล่อย ให้โลดแล่นไปในโลกบรรณพิภพอย่างอิสระ สร้างความระทึกในหัวใจให้ผู้เสพงานเขียนอยู่ตอนนี้ ท่านจึงเป็นผู้กุมบังเหียนม้าศึก ให้กระโจนไปตามการชี้เป้าลายแทงในบันทึกล้ำค่าที่อยู่ตรงหน้า ด้วยอาวุธคู่กายที่ทรงพลังและเด็ดขาด คือ "วรรณศิลป์" และมีทุกอย่างที่จะทำให้งานเขียนครั้งนี้ จะเป็น "อมตะ" ในวันข้างหน้าอีกเรื่องหนึ่งของเมืองไทย.

 

ทานอาหารอิ่มท้องแล้วต้องย่อย บางครั้งท้องอืด หนัก เฟ้อ
ย่อยยาก ยาช่วยย่อยจากท่านรังสีอบอุ่นมาทันเวลาทุกครั้ง
เป็นยาช่วยย่อยง่ายๆ ทรงภูมิ มืออาชีพขั้นเทพ!
นักเขียนทุกท่านล้วนอยากได้ยาช่วยระดับนี้ เพราะย่อยแล้ว
เห็นกาก เห็นซาก แลเงา ประดุจได้ส่องกระจก
ขอบพระคุณ กระจกชั้นเลิศ ถ้อยกำลังใจชั้นเยี่ยม
เหนือชั้นครับท่าน...ภาษาอาชาเขาเรียก...เหลือในมือ!!!

 

ขอบคุณน้องโอ ทา่ซุง (ขออนุญาตเรียกน้อง เพราะผมอาวุโสกว่าแน่)
น้องเป็นนักอ่านระดับ"คลาส"อีกท่านไม่ต้องสงสัย..มีจิตวิญญาณ
เข้าใจรสละมุน ดื่มด่ำกับวรรณศิลป์ตั้งแต่วัยนี้...ประเทศย่อมมิแล้งไร้
หรือมีผู้รู้อักษรเพียงปีละ8บรรทัด อย่างที่ไอ้เบื้อกสมองหมา ปัญญากระบือ
ทำวิจัยไว้หรอกทุกท่าน...ขอบพระคุณน้องโออีกครั้ง!

 

ท่านเส้าหลินเป็นอีกท่านผู้นิยมวรรณศิลป์
เพราะอ่านถ้อยที่จำนนรจ์มา ท่านแสวงหาใคร่รู้
สิ่งเก่า-ใหม่อยู่เสมอ ทั้งมีประสาทและปัญญา
แยกแยะด้วยตนเองว่า...สิ่งใดเป็นยาพิษ ?
เนื้อหาใดเป็นวิตามินบี12...ประโยคท้ายนี้ผมฟัง
ภาษาวัยวุ่นเขาเม้าท์กัน โดยเฉพาะจากหลานสาว
ขอบคุณการติดตามอย่างต่อเนื่องครับ

 

ท่านหมื่นฯ เป็นผู้มีวาทะศิลป์
กินใจ ถ้อยอักษรแฝงพลังมิแพ้ใคร
หากหลังเสพกาแฟรสชาติละมุนกรุ่นลิ้น
หอมหวานยามเช้าเสร็จสิ้นแล้ว...ท่านหมื่นฯ
จะขยับลีลาให้อักษรศิลป์ดิ้นเป็นเรื่องราวบ้าง
ขอยืนยันว่าท่านจะเห็นชื่อผมกดไลค์ เป็นแฟน
โดยพลันทุกโพสท์!!!

 

ขอให้ได้ สารอาหารสมองกลับไปมากๆด้วยครับ
ขอบคุณน้องสอยดาว แฟนพันธุ์แท้เยี่ยมยุทธยิ่ง

 

ท่านชัยรัตน์ นับเป็นผู้รอบรู้ วิถีจิต-วิญญาณค่อนข้างลึกซึ้ง
ท่านกำลังดิ่งสู่ "แนวลึก"...ในทางธรรม ระวังอย่าให้ความอิ่มเอม
ปลื้มปริ่มว่า ใกล้เป็นน้ำเต็มแก้ว นำท่านกลับสู่ "แนวราบ"อีกหน
คราวนี้จะเหนื่อยหนักในการประคองจิตกลับสู่จุดเดิม...
เออ...สนทนากันแบบนี้ มีคนมองเรา"เพี้ยน"ไหมเนี่ย ท่านชัยรัตน์?--ฮ่า!

 

โอ้...ท่านบานชื่นเริ่มขยับ ปิยวาจาเกินกว่า3ประโยค
ผมขออนุญาต จิ้มโขก จิ้มตอบเบาๆว่า...
ขอบคุณครับ--แฮ่ม!

 

ครับ...เชิญท่านเดือนเมษ รออีกแป็บ(ไม่ใช่คอแป็บ คอทองแดงนะ)
ขออนุญาตไปจัดการมื้อเที่ยง มีเสียงลอยมาแล้วว่า
จะกินหรือไม่กิน ตั้งโต๊ะนานแล้ว
เสียงนี้ไม่มีบ้านไหนทุกบ้าน ต้านทานได้หรอกครับ...แฮ่
เผ่นละ หลังเที่ยงพบกัน

 

ผู้ที่แผดเสียงนี้ได้ "ต้องกริ่งเกรง"

 

ได้ความรู้ สาระความตื่นเต้นครับ.

 

มี 3ท่าน ที่ผมติดตามอ่านเรื่องราวดีๆ ที่ถ่ายทอดออกมาสู่ คนรุ่นหลังอย่างผมได้อย่างดีเยี่ยม เป็นประสบการณ์ที่หาที่ไหนไม่ได้แล้วครับ คือคุณลุงmodpong ผม...พระ...สาระยุคก่อน/คุณลุงหนุ่มเมืองแกลง แนะนำพระดี และ คุณลุงwanwi นักขุดกรุมือขลัง

 

ลุยกันต่อครับ...ทุกโพสท์ไว้เก็บสแปร์หลังค่ำ
หลังการออกกำลังตามกติกา ผ็ูบัญชาการสูงสุด

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"เจ้าฟ้าสิ้นแล้ว"!

ข่าวสิ้นพระชนม์ชีพจอมทัพ กระหึ่มไปทั้งกองทัพที่กำลังกระปลกกระเปลี้ย
ดั่งเอาฆ้อนยักษ์กระหน่ำลงสู่ขวัญกำลังใจหมู่ทหารทั้งปวงแตกแหลกผุยผง

กองทหารกลุ่มหนึ่งรีบรุดเข้ามากราบพระศพ ทหารกลุ่มนี้ท่าทางเป็นนักรบตัวจริง
บอกกับหมู่ทหารแลทุกคนว่า พวกเขาจะกลับแผ่นดินมาตุภูมิ ไม่เดินทางข้ามขุนเขา
ตะนาวศรีสู่สยาม ใครจะตามพวกเขาคืนบ้านเกิดก็มาเถิด แล้วเหล่าทหารนักรบกว่า
ร้อยนาย ก็เร่งปลดม้าศึก ม้าต่าง ม้าพาหะส่วนหนึ่งริมธารตะนาวศรี ควบกลับไปทาง
ที่พวกเขามา เป้าหมายคือการไปตั้งกองกำลังกู้ชาติจากอริตลอดกาลเผ่าพันธุ์พม่า

ผมมองเห็นภาพเสมือนพระยาตาก นำทัพ500 ตีฝ่ากำแพงเมืองที่ห้อมล้อม
ด้วยอริราชออกไปเพื่อตั้งหลักหาวิธีกลับมากู้เมือง กู้ชาติคราวกรุงศรีฯย่อยยับหนสุดท้าย...ภาพนี้ต่างกันที่เหล่านักรบไตใหญ่กู้ชาติ มีเพียงเกินร้อยชีวิตไม่มาก
และกำลังบุกป่าฝ่าดงทมิฬมหากาฬ กลับคืนบ้านเกิดเมืองนอนที่กำลังลุกเป็นไฟ!!!

มิติวิญญาณนำภาพพระยาตาก มาต่อเชื่อมเหล่านักรบเดนตายได้อย่างไร?...
หรือห้วงสายธารกาลเวลานั้น เหตุการณ์นี้เกิดใกล้เคียงกันไม่มาก กระทั่ง
มิติแห่งเวลาสามารถพับซ้อนเวลาจากสองจุดกำเนิด สองสถานที่มาทาบทับ
เป็นจุดเดียวกันให้ชมเป็นภาพผ่านตาในทางจิตวิญญาณผมไป

วิญญาณนักสู้ในดวงวิญญาณจริงผมเต้นพล่าน อยากทะยานร่วมไปกับทัพ
แค่กระหยิบมือนี้ แต่ทำได้เพียงภาวนาเอาใจช่วย ขอให้เหล่าทัพน้อยนิด
อย่ามอดม้วยปราชัยสิ้น จงเหลือเหล่าผู้กล้าไว้สร้างบ้าน แปงเมืองบ้าง

ด้วยเหตุนี้ ตำนานศึกไทยใหญ่-พม่ารามัญ จึงมิเคยสงบสิ้นตราบถึงวันนี้
แม้ว่าครั้งหนึ่ง พม่าทำท่าจะยอมรับการมีอยู่ของดินแดนชนเผ่าต่างๆ
หลังสิ้นสุดสงครามโลกหนที่สอง โดยอังกฤษเจ้าอาณานิคมเร่งให้เกิด...
"สนธิสัญญาปางโหลง" แต่สุดท้ายจอมพลผู้เหี้ยมโหดของพม่า ก็หักหลัง
ทุกชนเผ่าอีกครา

เฉพาะชนเผ่าไทใหญ่ "เจ้าฟ้า"องค์สุดท้ายของพวกเขา ถูกจับกุมขังคุกขี้ไก่
ก่อนนำไปสำเร็จพระชนม์ชีพอย่างโหดร้าย แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ชาวไทใหญ่ทุกรุ่น
เต็มใจสละชีพรบกับพม่าไม่เลิกราได้อย่างไร?

ผมทิ้งตระพักหิน ปล่อยเหล่าข้าฯฝ่ายในคร่ำครวญหวนไห้กับพระศพ
หวนกลับมาดูกลุ่มลำเลียงสมบัติ ที่ผมหาอยู่แทบล้มประดาตายข่าวเจ้าฟ้า
ถึงพวกเขาแล้ว นายทหารร่างใหญ่ สวมเกราะทะมัดทะแมง ลักษณะแกร่ง
เหมือนขุนทหาร รีบตะโกนสั่งการทหารระดับรอง และเรียกทหารกลุ่มหนึ่ง
จำนวนกว่าสามสิบนายเข้ามาบัญชาน้ำเสียงเฉียบขาด แต่กระแสเสียงแผ่วเบาอ
ส่วนตัวขุนทหารพร้อมมือรองเกือบสิบนาย รีบรุดมาที่ตระพักหินมิช้าที

ผมต้องชมฉากนี้ต่อไป เพราะมันน่าสนใจที่สุด น่าเป็นไคลแม็กซ์
ของทัพที่กำลังระส่ำทัพนี้

 

ชอบมากครับคุณอา
ขอบคุณครับ

 

นายทหารระดับขุนศึก แหวกม่านกระโจมที่พักเข้าไปยืนกลางวงสนมกำนัล
นางใน หมอหลวง แลร่างสงบนิ่งไร้ลมหายใจของเจ้าฟ้า...เขาถอดหมวก เกราะ
วางอาวุธกราบพระศพ เอาหัวซุกฝ่าเท้าเจ้าฟ้าตามธรรมเนียมชาวไตใหญ่
ชั่วครู่ก็ลุกขึ้นปาดแก้ม ปาดน้ำตาสอง-สามหยดทิ้ง แล้วประกาศว่า นับต่อนี้ไป
เขาคือผู้นำชาวไตใหญ่เผ่านี้ ขอให้ทุกคนเชื่อฟัง เขาจะจัดการพระศพเจ้าฟ้า
อย่างสมพระเกียรติยศ

หญิงนางหนึ่งดูท่าจะเป็นใหญ่เหนือกว่าทุกนางในที่นั้น กล่าวทั้งน้ำตาว่า
"ท่านจะนำพระศพกลับแผ่นดินเรารึไม่?."..แม่ทัพสั่นหัวแล้วบอก มีที่เก็บพระศพ
อย่างเหมาะสมพระเกียรติและปลอดภัยในถ้ำ เชิญแม่นางแลทุกคนที่เป็นฝ่ายใน
ไปชมเถิด...ที่เก็บพระศพนี้ ทุกผู้ที่จะเข้าเฝ้า ต้องหมอบกราบสักการะ
ตั้งแต่ปากทางเข้าสมพระเกียรติยศยิ่งนัก มีรูทางออกถ้ำเล็กเบื้องล่าง
เราจะเร่งทำบันไดขนสมบัติลงไว้ แล้วนำแท่นพระศพปิดทับ
เป็นขุมทรัพย์แด่ท่านเจ้าฟ้าชั่วฟ้าดินสลาย!

ฉากต่อมา เดาง่ายๆ...ก็โครงกระดูกทั้งหมดที่เรียงรายตามผนังถ้ำ
ทั้งช่องนั่นแล...ทุกโครงมาจากร่างพระมเหสี นางสนม นางกำนัล
และข้าฝ่ายใน...แม่ทัพใหญ่คนใหม่ตัดสินใจฆ่าทิ้งสิ้น เพราะต้องการ
เอาทรัพย์ทั้งหมดเป็นของตน นำทัพที่เหลือกลับไปสวามิภักดิ์พม่า
ตั้งตนเป็นใหญ่ เป็นตัวแทนชาวไตใหญ่หรืออาจเป็นถึง"เจ้าฟ้า"คนใหม่
กดขี่ข่มเหงผู้คนตัวเองบนแผ่นดินเกิด โดยฉันทานุมัติจากศัตรู
และเจ้าขุนศึกใหญ่ได้เตรียมบรรณาการไว้เบิกทางแล้ว...สินบนส่วนหนึ่ง
มาจากทรัพย์ที่ได้มาด้วยเลือดและน้ำตาของชาวไตใหญ่

ผมเลี่ยงไม่นำวิญญาณเข้าชมและเป็นสักขีพยานฉากฆ่าโหด รุมสังหารหมู่
โดยเงื้อมมือของคนชาติพันธุ์เดียวกัน ...นี่อาจเป็นสาเหตุอีกประการหนึ่ง
ทำให้กองทัพไตใหญ่ขาดความแกร่งแห่งพลัง ไม่อาจเอาชนะการศึกต่อ
พม่ารามัญเด็ดขาด เพราะพวกเขามักรบรากันเอง บั่นทอนเสถียรภาพทั้ง
ทางทหาร การเมือง การปกครองในหมู่ชน แม้นแต่แว่นแคว้นรัฐฉานที่เดียว
เวลานั้น ยังมีกลุ่มก้อนไตใหญ่ที่มิได้รวมตัวเป็นหนึ่งเดียวเกือบสามสิบชนกลุ่ม

 

ทุกศพถูกกระทำมนต์ดำโดยราชครูผู้แปรพักตร์แห่งราชสำนัก ราชครูก็ดิ้น
เอาชีวิตรอด แต่เอาชีวิตผู้อื่นสังเวยแทน...เจ้าราชครูร่ายมนต์ดำมหากาฬ
ให้ทุกคนเป็น..."ปู่โสมเฝ้าทรัพย์" แต่ไม่มีทรัพย์ให้เฝ้า เพราะสิ่งที่เฝ้าคือ
ร่างบนพระแท่นสูงจากพื้นถ้ำสาม-สี่นิ้วของเจ้าฟ้ากับเครื่องสูงเล็กน้อย
อาวุธชิ้นเดียว แม้นแต่เกราะทองของพระองค์ มันยังไม่นำสรวมพระวรกาย
ให้สมพระเกียรติยศดังปากพูด

ทองแท่ง เงินแท่ง เกราะทองคำ-เงิน ทรัพย์ล้ำค่าถูกขนกลับออกจากถ้ำ
ลำเลียงขึ้นหลังล่อ ม้าต่าง ม้าศึก ช้างพระที่นั่ง บุกป่าฝ่าดงกลับแคว้นฉาน
หลังมันเสร็จสิ้นพิธีกรรมโหด โฉด ชั่วทั้งปวงในถ้ำโดยใช้เวลาเพียงสองวัน
ไม่มีพิธีศพ ไม่มีกองทหารเกียรติยศ ไม่มีพิธีทางศาสนา

อนิจจัง...เจ้าฟ้าผู้เดียวดาย นี่ผมยังบังอาจรบกวนพระองค์ท่านในวาระที่ผ่านมา
เป็นร้อยปีอีกหรือนี่ ?..ทำไมผมไม่ปล่อยพระองค์นอนสงบสุขต่อไปเช่นที่ผ่าน
ฤานี่เป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตบางประการ นำผมมาพบเรื่องราวพิลึกพิลือกึกกือ
ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า มิรู้หน่ายในชีวิต จนผมต้องคิดหาทางนำเรื่องเหล่านี้ถ่ายทอด
ออกสู่ชนรุ่นหลังให้จงได้ สักวันหนึ่ง...วันที่ผมพร้อม และชะตาชี้นำเป็นใจ!!!

หากตอนนี้ ด้วยสันดานดิบ กิเลสโลภโมโทสันของผม สมควรแล้วที่ผม
โดนลงโทษ โดนบางอย่างหวดเอาจั๋งหนับบุเรงนองจนวิญญาณ
หลุดจากร่าง!!!

เรื่องทรัพย์มหาศาลของกองทัพเล็กๆชนเผ่าไตใหญ่น่าเป็นเรื่อง
แฮปปี้ เอ็นดิ้ง ที่ผู้ร้ายขนทรัพย์กลับเมืองตามแผน ไปเสวยสุข
สำราญเบิกบานตะไท จนแทบจ่อมจมความสุข สำลักตาย

ทว่า...เรื่องจริงไม่ง่ายอย่างนั้นดอกพระเดช พระคุณท่าน...

ทหารกล้า 3 นายที่ทำทีสวามิภักดิ์กับขุนศึกทรยศโฉดชั่ว พวกเขา
กล้ำกลืนน้ำตาลงดาบเข่นฆ่าพวกเดียวกันตามบัญชาให้ขุนศึกเหี้ยม
วางใจ แล้วทั้งสามนายก็เล็ดรอดหนีจากค่ายพักที่ตั้งหลวมๆง่ายๆ
กลางดึกคืนหนึ่ง ก่อนทัพนี้เคลื่อนกลับแคว้นฉานหนึ่งวัน...

สามทหารเดินทางด้วยม้า ไม่พักเลย จูงดึงลาก ผลัดกันนั่ง กินนอน
บนหลังม้ากลางป่าโหด เอาเถาวัลย์มัดหลังไม่ให้กลิ้งตกหลังม้า
คอหักยามหลับ...สามสหายบังคับม้าจนตับแตกตาย แล่เนื้อม้า
ไว้กินกลางทาง แล้วบุกป่าด้วยเท้าต่อจนทันกับกองทัพย่อย
ร้อยกว่าชีวิตที่กลับมากู้ชาติภายใน 3 วัน!

 

กองทหารหนุ่มกว่าร้อยนายที่กำลังรอนแรมสู่แผ่นดินเกิด กลุ่มนักรบหาญ
หันหลังกลับเป็นคำรบสอง พุ่งสวนเข้าหาทัพขุนศึกกังฉินกว่าพันนายที่เหลือ
และกำลังเดินทางกลับพร้อมสมบัติมหาศาลของเจ้าฟ้า

นักรบกว่าพันของขุนศึกโฉดแม่ทัพคนใหม่ ส่วนใหญ่ไร้ใจสู้เพราะผู้เป็นจอมทัพ
ตัวจริงจากไป...เหลือนักรบชั้นเลวไม่กี่ร้อยที่หยัดยืนสาดดาบ หอก เหลน หลาว
เข้าใส่อดีตเพื่อนร่วมรบชนเผ่าเดียวกัน นักรบเหล่านี้้บางคนเกรงอาญาทัพที่ขู่ไว้
และอีกส่วนรบเพราะสินบนที่แม่ทัพโหดคนใหม่รับปากแบ่งปัน

ทหารไร้ใจสาดอาวุธแลกชีวิตกับทหารกล้าผู้มิเกรงความตาย ไม่ต้องบอกผลแพ้ชนะ
ฝ่ายมากไม่อาจกุมความได้เปรียบกำชัย เพราะที่สุดแล้ว หอก-ดาบ อีกหลายร้อย
ก็หันกลับข้าง จากฝ่ายปกป้องทรราชย์ กลับไปจ่อคอหอยขุนศึกนายทัพคนใหม่..
กองทการกล้าไม่เกรงตาย จึงใชเวลาไม่นานกระหน่ำทะลวงเข้าใจกลางทัพ
ที่หมดน้ำยา นำขุนศึกทรยศแผ่นดินเกิดกับราชครูสำเร็จโทษมิช้าที
ไม่ต้องมีการสืบสอบสวนหาผลจริง-เท็จ

ศีรษะของขุนศึกกับราชครู ถูกบั่นปักประจานไว้บนทางสามแพร่ง
ทางแยกเข้าสู่ดินแดนรัฐฉาน ร่างทั้งสองถูกสับเป็นชิ้น โยนเป็นเหยื่อ
แร้ง นกกา

ราชครูจอมเจ้าเล่ห์ จอมขมังเวทย์ รู้เวทย์คาถามนต์ดำมหากาฬ รู้ตำรา
เจนจบดินแลฟ้า แต่หารู้ชะตาตัวเองไม่ ดับดิ้นตามไป สมบัติมหาศาล
ถูกกองทัพขนกลับ นำไปเป็นทรัพย์แผ่นดิน เป็นสินมีค่าต่อกองกำลัง
กู้มาตุภูมิจากพม่าสืบไป!!!

 

พักนิ้ว พักสายตาครับ
สี่ท่อนยาวๆ อ่านให้หนำใจ
เจอกันหลังดินเนอร์อีกยก
ขอบคุณและสวัสดีพระเดชพระคุณทุกท่าน