เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

น้องไทยฯ ไม่ได้ถามไถ่มาทางผม
ส่วนคุณลูไทย หากบังเอิญอ่านก็ช่วยตอบหน่อย

 

น้องคมสวัสดีวันเสาร์ หวยออกแล้ว
ตอบกันวันอาทิตย์ คงไม่ผิดวันมาก

 

ขอบคุณน้องฤทธิ ที่แจ้งข่าวสารพัดเรื่อง
ทางกล่องข้อความผมตอบล่าสุดให้แล้ว
ได้ความอย่างไรก็ตอบกลับได้ทันที

 

โชคมักล้อเล่นแบบนี้น้องมากิ
จนเราท้อก็พลาดหวังและเสียโอกาสไป
ต่อเมื่อเราอดทนให้มันเฆี่ยนตีจนหนำใจ
ไม่ช้าโชคใหญ่ก็มา คุ้มค่าการเสียเวลา
ผมบอกได้ เพราะประสบการณ์แบบนี้เคยเจอ

แกล้งได้ แกล้งไป ยิ้มเชิดหน้ารับเข้าไว้...
เลิกแกล้งให้ของจริงเมื่อใด-ขอบคุณคร้าบบบ
ต้องทำอย่างนี้แหละ

 

น้องณัธส่ง "อาวุธ" มาถูกจังหวะ-เวลา
ใบฝอยลพ.จงนี้ เข้ากับ"สีผึ้งมหาเมตตา"เปี้ยบ!!!
ทั้งอุปเท่ห์การใช้ ตรงเผงกับวัสดุในสีผึ้งไม่ผิดเพี้ยน
มีสีผึ้ง-สาลิกา-นางกวัก-พระรอด ฯโอ...เหมาะเจาะ

ต้องคัดลอกเอาไปเขียนประกอบทันที...ขอบคุณมาก
เพราะของผมหายหมดแล้ว ตอนรื้อห้องพระทำใหม่
เอกสารสูญหายไม่ก็ โดนผบ.จับทิ้งกับเผาไปไม่น้อย

 

เขียนให้ยาวหายอยากเชียว
เรื่องล่วงเกิน คงอ่านออกตามเรื่อง
อาถรรพ์ป่า มนุษย์มักล่วงล้ำเพราะ

โลภ...เอาชีวิตรอด...ไม่ตั้งใจ
กับจงใจทำเพราะไม่เชื่อ สิ่งนี้
แล้วแต่จะคิดเอา-น้องบานชื่น

 

น้องสุทินมีเรื่องเล่าสนุก อ่านเพลิน-ครอบครัว
กับประสบการณ์ดีๆทั้งเจอเองกับฟังเขาเล่ามา
เล่าลื่น ไม่สะดุด-อีกหน่อยเป็นนักเขียนได้สบาย
เขียนแล้วอ่านเข้าใจ ไม่ต้องแปลไทยเป็นไทย
ไม่ต้องคอมเม้นท์ไรมาก นอกจาก แท็งค์ กิ้ว

 

เฮ้อ-เจ้าหมอนี่ถ้าไปจีบสาวมีหวังโดนตื้บ
มีอย่างเรอะซื้อดอกไม้มาฝาก ดันกินซะเรียบ

ส่วนภาพข้างล่างช่างคอนทราสส์เหลือหลาย
ยังดีเป็นพี่น้องกัน พอจะยื้มมาใช้ได้บ้าง-ฮ่า

ขอบคุณอารมณ์คันๆวันอาทิตย์ คนไกลบ้าน
เหินเมฆา ลัดฟ้ามาเป็นเพื่อน ไม่เลือนเหงา!

 

สหวีดัด...น้องปราย โชคดีมีความสุขวันครอบครัว
มีธรรมะดีๆก็เอามาฝากเพื่อนพ้องมั่ง แบ่งกันนิพพาน

 

อิ่มมื้อเที่ยง มาดูเครื่องรางน้องเด็กฯ อิ่มตาเข้าไปอีก
ท่านบก.ผู้เชียวชาญ ตอบให้แล้ว ผมแค่ เป็นผู้ชม
เหมือนท่านอื่นในที่นี้ก็พอ

 

ฝนพราวจากน้องเมษ เข้ากับเรื่องป่า
ว่าจะไม่เขียนกวี-แต่เอาซะหน่อยว่า...

พิรุณปราย.......คลายร้อนรุ่ม
เมืองตะคุ่ม.........ชุ่มหยาดฝน
แม้นหวยกิน........สิ้นกังวล
ต้องจำทน..........ชนงวดหน้า-ฮ่า!

ไม่น่าจะเกี่ยวกันเล้ย แต่เขียน
เอามาเข้ากันได้ไงก็ไม่รู้?
ถือว่า พอเพลินๆละกัน

 

สองหนูน้อยน่ารัก ทักทายกลางสวนแอปเปิ้ล
ยังกับรู้ ผมเพิ่งแทะไปลูกหลังอาหารตะกี้
อากาศดีวันอาทิตย์ เห็นภาพดีจากน้องมากิ
มีแรงจิ้มเขียนขึ้นอีกมากมาย

 

ขอบคุณท่านบก.แทนน้องเด็กบางบัว
ถึงมั่นใจในของเต็มร้อยด้วยศรัทธามั่น
แต่ได้คำตอบยืนยันเสริม ยิ่งเพิ่มพลังใจ
กลายเป็นแน่วแน่เต็มล้านทันที-ฮ่า

 

เก็บกวาดโพสท์สิ้น ดังตัดบัวไม่เหลือใย
ไปท่องตะนาวศรีเจออาถรรพ์ไพรดิบกัน
ตามธรรมเนียมปฏิบัติ-รอจิ้มชั่วครู่ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม..."ลุง ลุงไปผิดทิศ"...ผมตะโกนแข่งเสียงฟ้าครืนคราง สลับสายฟ้าฟาดเปรี้ยงปร้าง!!!
_____________________________________________

ลุงไม่ได้ยินเพราะเดินห่างไปเอาการ ต้องสั่งบักสมที่เดินประคองหลัง คอยเปลี่ยนผลัดเป็นไม้สองประคองคุณชาติ ตะกายไปบอก...คุณนงเดินอยู่หน้า ช่วยร้องอีกคน

พรานเฒ่ารับทราบ แต่หันมาโบกมือสั่นหัวยิก ทำนองว่า ไม่ผิดตามมาเหอะ ตะแกไม่อยากคอแห้งตะโกนแข่งเสียงไพรเถื่อนที่กำลังคำรณคึกคะนอง กลางมหาวายุกับพิรุณพิโรธ

ป่าที่ผลัดใบมาหลายเดือน กำลังตกแต่งสรรพางค์รอรับธารน้ำจากฟ้าเมื่อพายุฤดูร้อนจะมาเยือน พลันรื่นเริงกับปริมาณน้ำฝนมหาศาลที่เทลงมาอย่างวิปริต ผิดฤดู

แต่จะว่าผิดก็ไม่เชิง...ฝนมาเร็วแค่เดือนเดียว เสียงกบ เขียด อึ่งอ่างระงมเซ็งแซร่ ประหนึ่งพวกมันก็ตกใจระคนเริงร่า

"ป่าแบบนี้ ฝนตกไม่เป็นระดู(ฤดู) นายทหารอย่าตกใจ"

ลุงพรานเคยบอกไว้ แต่ผมไม่เคยผจญกับฝนร้ายปานนี้จึงลืมคิด ดันมองว่ามันวิปริตผิดธรรมชาติไปโน่น!

ผมกัดฟันหิ้วปนลากเศรษฐีตระกูลนายเหมืองเก่าแก่ปักษ์ใต้ ตะกายตึก เอ้ย...ขึ้นเนินไปอย่างไม่ระย่อ แข้ง-ขาตัวเอง ปวดเป็นริ้ว ให้เหนี่ยวไกปืนยิงอะไรตอนนี้ ระยะห้าวา สิบวา น่าจะไม่โดน?!

คุณชาติก็พยายามกัดฟันกรอดทำตัวให้เบา ช่วยเหลือผมเต็มที่ ด้วยการใช้ไม้เท้าค้ำยันให้เข้าจังหวะเดิน...

ก้มหน้างุดๆ มุดฝ่าฝนกันพักใหญ่ เหนื่อยหอบปล่อยน้ำจากฟ้าไหลเข้าปากท่วมหน้าตาไม่คิดปาดทิ้ง เงยหน้าอีกที ก็เห็นลุงพรานยืนข้างหน้าไม่กี่ก้าว เอานิ้วชี้จุย์ปากแล้วชี้...

ด้านหน้าระยะห่างไม่เกินสิบกว่าเมตร เป็นยอดเนิน มีต้นไม้ใหญ่มากมาย เงาตะคุ่มร่างใหญ่ ซุ่มอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นแรก ที่เห็น

คนตัวใหญ่ยักษ์ผิดมนุษย์-มนา กำลังยืนกางร่ม หลบฝนอยู่ใต้ต้นไม้!!!

ใครที่ไหนกัน?...มาตากฝนกลางป่ายามนี้ น้ำที่เข้าตาทำให้พร่ามัว ผมรีบเอามือปาด เพ่งมองชัดๆอีกที...

คุณพระ...หมี...หมีควายตัวมหึมา สูงใหญ่กว่าคนตัวโย่งอย่างผม หักกิ่งไม้บางอย่าง ถือบังหัว บังตัว มันกลัวฝน กลัวเปียกเหมือนเรา

เวรละสิ...ผมครางในใจ ตรงนั้นเป็นจุดที่เราต้องผ่านด้วย!

รีบทำมือทำไม้ ถามลุงพรานเป็นภาษาใบ้...แกชี้ที่ปืนลูกซอง ให้ยิงไปที่กิ่งไม้เหนือหัวมัน

ผมรีบประคองคุณชาติเข้าหลบหลังต้นไม้ด้านข้าง โบกมือสั่งทุกคนกระจายออกไปให้หมด เผื่อมันตกใจพุ่งลงเนินมาทางเรา...แต่ข้อแขน-ข้อมือตัวเองปวดเหลือกำลัง

"คุณนงเล็งยิงต้นไม้เหนือหัวนั่นไหวมั้ย"?...ระยะมันค่อนข้างไกลเอาการ

ไอ้บักสมน้องรัก อาสาแทนเพราะเห็นแม่เสือสาว มัวมองระยะแล้วครุ่นคิด...เธอคงคิดว่ายิงหมี น่าจะง่ายกว่ายิงกิ่งไม้?

"เอาปืนใหญ่ติดกล้องยิงดีกว่าพี่"

"เออ เอ็งแสดงเลย"... ผมนึกได้ไอ้ปืนโต เสียงสะเทือนเลือนลั่นโลกา มากกว่าปืนลูกซองมากนัก สีมือไอ้พรานน้อย ก็สำแดงให้เห็นแล้ว กลางเกาะทรายน้อย มันสอยทั้งคนป่า ทั้งตะเข้ร่วงทุกนัด ไม่เสียของ

บักสมนั่งคุกเข่าประทับปืนโตเช็ดเลนส์กล้องฝ้ามัวน้ำฝนจนสะอาด แล้วบรรจงเหนี่ยวไก ตามเป้าที่ชี้...!

"เปรี้ยง"!...ดังเสียงฟ้าฟาด...!

 

คั่นเวลายามบ่าย รอคุณอา
เรื่องเล่า จากถิ่นที่อยู่
ถ้าใครได้เดินทางโดยรถยนต์เพื่อมุ่งสู่เชียงใหม่ โดยผ่านอำเภอห้างฉัตร เส้นทางรอยต่อข้ามเขตจากจังหวัดลำปางมุ่งสู่ลำพูน จะเจอศาลขนาดใหญ่และศาลพระภูมิเป็นร้อยๆศาลในบริเวณ บนดอย ซึ่งเป็นที่ประดิษฐานของเจ้าพ่อขุนตาน (จริงๆจะใช้ตัวน สะกด ไม่ใช่ ล) ตามประวัติของท่าน คือเจ้าชายที่ชื่อ พญาเบิกที่ส่งมาครองเมือง ที่เรียกว่าเวียงต้าน เพื่อสกัดกั้น ทัพที่จะยกมาทางเชียงใหม่ ซึ่งในการรบครั้งนั้น พญาเบิกได้เสียทีแก่ข้าศึก แต่ด้วยความที่เป็นนักรบ อยู่ยงคงกะพัน จึงโดนขุดหลุมฝังจนสิ้นพระชนม์ ณ ยอดดอยแห่งหนึ่งในทิวเขาขุนตาน จึงมีที่มาเ้รียกว่าเจ้าพ่อขุนตาน แต่ความเป็นจริงต้องเรียกท่านว่าเจ้าพ่อขุนต้าน ซึง จริงๆมิได้มี ศาลเดียวบนดอยที่ติดถนนใหญ่แต่อย่างใด ยังมีอีกที่ที่น้อยคนจะรู้จัก คือ อนุสาวรีย์เจ้าพ่อขุนต้าน ซึ่งตั้งอยู่ในเมืองโบราณเก่า ไม่ห่างจากตัวอำเภอห้างฉัตรมากนัก ยังมีร่องรอย ประวัติศาสตร์ คูเมืองโบราณ ล้อมรอบ ให้เห็น อิฐ ศิลาแลงขนาดใหญ่ เป็นฐานก่อสร้าง ให้เห็นอยู่ดาษดื่น เป็นที่มาเรื่องลี้ลับ ที่คนแถวนั้น ไม่กล้าไปหลบหลู่ ดูหมิ่น พระเกียรติของท่าน เพราะเชื่อว่าท่านยังปกปักรักษาผู้คนที่พำนัก พักพิง ในอาณาเขต ของท่านอยู่ แต่คนต่างถิ่นไม่รู้ ทำให้เกิดเรื่อง ลี้ลับ ที่ยากจะเชื่อถ้าไม่เห็นกะตา ตัวเอง

 

ก่อนอื่นสวัสดีคุณน้า Wanwi และ FC ทุกๆท่าน ขอให้มีความสุขกับวันหยุดทุกๆท่านครับ ได้อ่านเป็นคนที่สองมังครับวันนี้ ขอบคุณ คุณน้าผู้รจณา เรื่องเล่าครับ

คุณมากิ อย่าคิดมากครับ อย่างน้อยก็เกือบถูกครับ ถูก 2 ตัวแล้วเหลืออีกตัวเดียวเองครับ พูดอย่างนี้นึกถึงสลากที่สร้างตึก ภูมิพล เลยครับ เอาน่าไม่นานๆ ได้รวยอย่างคุณน้าฯ ว่าไว้ละครับ

เรื่องจรเข้ที่เล่าให้ฟังส่วนที่พบเจอนั้น ก่อนนั้นผมชอบว่าน้ำเล่นกับเพื่อนตามริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา เมื่อพบเห็นเข้าใจไม่สู้ละครับ มันฝังลงไปในใจเลย ส่วนตามลำคลองกว้างไม่มาก เล่นน้ำได้สบายๆเมื่อก่อนนี้นะครับ แต่สมัยนี้ ปลิงเยอะมากและมาพร้อมกับสารที่ทำให้คันมาก เลยไม่ได้ลงเล่นน้ำในลำประโดงอีกเลยละครัช(นึกถึงเนื้อเพลง)

และขอบคุณคุณ Naibumja ครับ เคยได้ยินชื่อถ้ำขุนตานมานาน มีประวัติอย่างนี้นี่เอง สาธุครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

กระหึ่มคำรามปืนโต ผสานเสียงฟากฟ้าเบื้องบน ที่ส่งสายอสุนีบาต ฟาดลงมาไม่ไกลนัก เสียงที่ลั่นโลกพร้อมกัน เปลวสายฟ้าหงิกงอ เห็นเป็นลำยาวตัดผ่านอากาศมืดมัว

ลำแสงเจิดจ้าประดุจ อาวุธแห่งหัตถ์เทพซุส ถูกปล่อยออกมาลงทัณฑ์ชนบาปหนาเบื้องล่าง พลานุภาพแห่งคลื่นเสียงประสม ประสาน ครืน ครืน ครางเขย่าวิญญาณ ขนหัวลุกชัน!

กิ่งไม้ขนาดย่อมโดนกระสุนล้มช้าง เสือตาย หมีขี้แตก... เจ้าหมีใหญ่ไม่โดนกระสุน แต่เสียงมันน่าจะกระแทกรูหูระดับขี้หด-ตดแตก...กิ่งไม้หักหล่นโครมเฉียดหัว เจ้าหมียักษ์ วิ่งโครมคราม ทิ้งกิ่งไม้ ตะลุยสี่ขาหายไปทางฝั่งตรงข้าม คนละทิศกับที่ต้องไป พวกเราเป่าปากเฟี้ยว โล่งอก

"เยี่ยม ไอ้น้องรัก ฝีมือเอ็งชักเกินหน้าพี่แล้ว"...ผมตบบ่าชมเชยให้กำลังใจ ไอ้หนุ่มที่ราบสูง ยิ้มแป้น ตบปืนโตอย่างพึงใจที่สุดในชีวิต ผมภาวนาให้พวกเรารอดพ้นชีวิตจากป่ามหากาฬ...

จะลองหน้าด้านขอปืนกระบอกนี้ ให้ไอ้น้องรักมัน เชื่อว่าเศรษฐีอย่างคุณชาติคงไม่หวงแหน...เพราะของรัก-ของหวงที่สุดยามนี้ เห็นชัดว่า นอกจากตนเองก็คือ คู่หมั้น อย่างอื่นหนุ่มกรุงยินดีสละให้หมด ขอเพียงรอดไปทั้งคู่...!

ผมหิ้วคุณชาติขึ้นไปยึดทำเลแทนเจ้าหมี ได้รับรู้ว่า เจ้าหมีใหญ่ฉลาดไม่แพ้คน ตรงที่มันหลบ...ปิดฟ้า บังฝนได้ดีเยี่ยม!

"พักตรงนี้"...ลุงเฒ่าพูดสั้นๆ เอามือปาดน้ำบนหน้า ยิ้มเห็นฟันเหลือง ถอนหายใจเบาๆ ลุงเองก็เหนื่อยสาหัสกับวัยขนาดนี้...ศึกแต่ละยก เริ่มหนักแรงเกินวัย!?

ผมสังหรณ์ใจ ทั้งผมกับลุง...จบศึกครานี้ นี่อาจเป็นการท่องตะนาวศรีหนสุดท้าย หากรอดคืนกลับเหมืองด้วยอวัยวะครบ 32

ลุงพรานคงยอมแพ้พ่ายสังขาร...ปล่อยพรานหนุ่มน้อยยังไม่เข้าวัยฉกรรจ์ด้วยซ้ำ โลดแล่นในผืนป่าแทน...

ผมล่ะ จะแขวนนวมรึแขวนปืนตามแกไปหรือไม่?...ยังพอมีเวลาไตร่ตรอง เพียงตอนนี้อย่าเพิ่งคำนึง เพราะมองฝ่าความอึงคะนึง สรรพสำเนียงอึกทึกรอบตัว ผมยังไม่สบายใจ

บักสมเดินเข้ามาหา เนื้อตัวเปียกโชก ทุกคนสั่นงันงกปานลูกหมาตกน้ำ ยิ่งหุ่นเจ้าน้องรัก เหมือนกว่าทุกคน...ตัวเล็ก ผมเปียกลู่ลีบ หน้าดำแดงเล็กเหลือสองสลึง ตาซื่อๆบ้านนอกคอกนา มีแต่ความมุ่งมั่น กร้าวแกร่งไม่ยอมแพ้ ฉายออกเป็นจุดเด่น...

"ก่อไฟทำอาหารยากนะพี่ เราน่าไปหาถ้ำ"...เจ้าน้องเล็ก สำนองเสนอโดนใจ ผมกวักมือเรียกพี่ใหญ่-ลุงพรานเข้ามาใกล้

"รอกันตรงนี้ ผมกับบักสมไปสำรวจใกล้ๆ เนินนี้ใหญ่ น่ามีถ้ำ"

ลุงพรานพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย ทำเลที่ดูเข้าท่า เริ่มไม่เข้าทีเมื่อลมกรรโชก กระหน่ำหอบเม็ดฝนปลิวใส่จากทุกทิศทาง

มุมที่แห้งก็เปียกปอนไม่เหลือ ก่อกองไฟไม่ได้เลย...!

 

ขออนุญาตพี่ wanwi ถามพี่ suthamma ผมมีผ้าขอดสีแดงเหมือนของคุณเด็กบางบัว แต่เป็น 3 ขอด บูชามาจากศูนย์พระในพันธุ์ทิพย์ประตูน้ำเมื่อประมาณ 30 ปีมาแล้ว เขาว่าเป็นของลพ.จง ตอนนั้นบูชามา 250 บาท พี่ suthamma มีความเห็นเป็นอย่างไรบ้างครับ? เก็บไว้เฉยๆ ไม่รู้จะบูชาติดตัวอย่างไร กลัวเสียหาย หรือว่าควรใส่หลอดเหมือนตะกรุดดีครับ?