ไม่รู้จักกัน

รู้ได้อย่างไรว่าหมดกรรมแล้ว

ที่เราจะหมดกรรมได้ ก็เพราะใช้กรรมนั้นๆ จนหมด และไม่มีจิตคิดสร้างกรรมใหม่ที่จะส่งให้ได้รับผลอย่างนี้อีก ถ้าเราหมดกรรมหรือได้ใช้กรรมชนิดนี้ไปบางส่วนแล้ว ใจจะไม่รู้สึกเจ็บแค้น หรือผูกพยาบาท หรือถ้ารู้สึกก็จะเบาบาง เมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ลักษณะนี้ แต่ถ้ายิ่งผูกพยาบาทอาฆาตร้ายแรงเท่าไหร่ก็สะท้อนว่าเรายังมีหนี้ใจที่ยังติดค้างไม่ได้ชำระ มากเท่าๆ กับความเจ็บแค้นพยาบาทที่เรากำลังรู้สึกอยู่นั่นเอง

เมื่อเราได้ใช้กรรมเรื่องใดๆ หมด ถ้าเรายังมีกรรมด้านอื่นๆ ร่วมกับเขาอยู่ (ทั้งในด้านบุญและบาป) เราทั้งคู่ก็ยังมีชีวิตอยู่ร่วมกันต่อไปตามเหตุปัจจัยที่เราสร้างและได้ร่วมสร้างกันมา แต่ถ้าหมดกรรมกันแล้วทั้งหมด ใจเราที่รู้สึก ที่มีต่อเขาก็จะหมดตาม เราอาจจำเรื่องราวทุกอย่างที่เขาทำกับเราได้ทุกเรื่อง แต่รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น เมื่อเจอหน้ากัน เราก็จะไม่รู้สึกเจ็บ หรือจี๊ดขึ้นมาอีก เหมือนตอนเลิกกับแฟนคนแรกแล้วรู้สึกทุกข์เจียนตาย แต่พอมีแฟนใหม่ก็ทุกข์เพราะแฟนใหม่ ลืมความทุกข์ที่เคยเกิดขึ้นกับแฟนคนเก่าไปแล้วแม้ว่าอาจจะยังจำเรื่องราวได้อยู่ก็ตาม คำว่า ไม่รู้สึกอะไร ก็หมายถึงไม่ได้มีความรู้สึกไม่อยากเจอด้วย จะเป็นความรู้สึกเห็นหน้าเขาแล้วเหมือนเห็นหน้าเพื่อน หรือคนที่รู้จักคนหนึ่งซึ่งสามารถยิ้มทักทายได้เพราะไม่ได้รู้สึกผูกกับทุกข์ทางใจนั้นๆ แล้ว และถ้าหมดกรรมและเกิดปัญญาเข้าใจเรื่องกรรมแล้ว เรามักจะเกิดความกรุณา คือ หวังให้เขาพ้นจากทุกข์ที่เขาจะต้องไปรับ (เพราะกรรมที่มาก่อกับเราไว้) ต่อไปในอนาคต จนสามารถอโหสิกรรมให้เขาได้จากใจ ไม่ว่าจะได้เอ่ยปากหรือไม่ก็ตามทีี

 

ศีล ศรัทธา จาคะ ปัญญา ถ้ามีครบก็คบกันได้ ยิ้มรับวันใหม่ด้วยดวงใจที่สดใส เบิกบาน

 

ของฝากจากใจค่ะ

อภิภายตนะ เป็นคุณลักษณะอย่างหนึ่งของจิตที่มีผลมาจากการเพ่งกสิณสีทุกสี คือ กสิณสีแดง สีเขียว สีเหลือง และสีขาว และนอกจากนี้ปฐวีกสิณ (กสิณดิน) ก็อาจทำได้บ้างเล็กน้อย ส่วนกสิณอื่นๆ นอกจากนี้ไม่สามารถทำให้เกิดอภิภายตนะใดๆ ได้เลย

คำว่า อภิภายตนะ (Special Resistance) นี้ แปลว่า ภูมิคุ้มกันความบกพร่องทางอารมณ์ หรือ ภูมิคุ้มกันพิเศษทางอายตนะ หรือแปลง่ายๆ ว่า สัมผัสพิเศษ คือ มีความรู้สึกพิเศษที่แตกต่างไปจากคนทั่วไปเวลามองในสิ่งเดียวกัน เป็นภูมิคุ้มกันที่ทำให้จิตอยู่เหนืออารมณ์ทั้งปวงได้ โดยอารมณ์ต่างๆ จะไม่สามารถมีอิทธิพลครอบงำจิตของผู้มีอภิภายตนะได้ ไม่ว่าสิ่งนั้นๆ จะมีลักษณะเช่นใดก็ตาม เพราะสภาวะจิตของผู้ที่ได้อภิภายตนะจะตัดสินอารมณ์ได้ก่อนเสมอ ก่อนที่อารมณ์เหล่านั้นจะมาครอบงำจิตของท่านได้ เช่น เวลาสัมผัสกับอารมณ์ครั้งใด ท่านจะตัดสินอารมณ์ได้อย่างละเอียดชัดแจ้ง แล้วเกิดความรู้สึกขึ้นมาในใจด้วยอาการ 3 ขั้นตอนเสมอว่า เรารู้แล้ว เราเห็นแล้ว เราเข้าใจธรรมชาติของสิ่งนี้แล้ว ก่อนที่ความไม่เข้าใจจะครอบงำจิต ทำให้หลงใหลยึดติดเพลิดเพลินไปตาม

อภิภายตนะนี้ ตามที่ท่านอธิบายไว้มีทั้งหมด 8 อย่าง แต่อาจสรุปย่อๆ ได้ว่า ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นคนธรรมดา หรือ มีผู้ฌานวิเศษก็ตาม ถ้าได้อภิภายตนะแล้ว ในเวลาพบกับอารมณ์ไม่ว่า จะมีขนาดเล็กหรือขนาดใหญ่ มีความสวยงาม หรือ มีความสกปรก หรือน่าเกลียด ทั้งที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าหรือเห็นด้วยตาทิพย์ก็ตาม จะมีสีสดสวยเป็นทับทิมแดง สีเขียวมรกต สีเหลืองบุษราคัม หรือ สีขาวเป็นเพชร ที่สวยงามเพียงใดก็ตาม เช่น เพชรพลอยต่างๆ ผู้นั้นจะมีความรู้สึกในใจว่า เรารู้แล้ว เรารู้ความจริงของสิ่งนี้แล้ว เราเห็นความเป็นธรรมดาของมันแล้ว ดังนี้ผุดขึ้นมาในความคิด ทำให้ไม่หลงยึดติดกับสิ่งที่เห็นเหล่านั้นได้

สรุปความว่า อภิภายตนะที่ได้จากการเพ่งกสิณสีนี้ จะทำให้แนวความคิดและทัศนะการมองของผู้ได้มีความชัดเจนขึ้น ไม่เอนเอียงไปในทางใฝ่หาตามความต้องการของกิเลส ทำให้วางใจได้ เพราะรู้และเข้าใจธรรมชาติของมัน

 

หากอยากเห็นกิเลส ต้องดูที่ใดหนอ

 

ดูที่ใจตนค่ะ

 

ใช้ตาดู หรือ อะไรดูหนอ

 

สติค่ะ

 

กิเลสเกิดจากอะไร อะไรเป็นปัจจัยไห้เกิดกิเลส

 

อวิชชาค่ะ ตอบตามตำรานะ

สงสัยรอเพื่อนนานแน่ๆ เลย

 

รู้สึกยินดี ที่ได้สนทนา

 

เช่นกันค่ะ

 

ต้องการคำตอบแบบไหนคะ เรายังไม่ได้คิดเรื่องรบกวนหรือไม่รบกวนเลย ยินดีนะที่แวะมาสนทนาด้วย

 

โดยส่วนตัวเกิดมาเพื่อเรียนรู้ทุกข์ค่ะ สำหรับคนอื่นไม่รู้นะ เพราะแต่ละคนก็มีกรรมและวิบากของตน

 

แล้วเรียนจบหรือยัง

 

ถ้าจบแล้วคงไม่มาเร่ร่อนอยู่ตามเน็ต น่าจะเรียนไปจนตาย

 

คนที่สทนาด้วยความจริงใจ ชั่งหาได้อยากยิ่งนัก

 

เราจะรู้หรือดูความจริงใจได้จากอะไรคะ

 

คนที่จริงใจนั้น เมื่อไม่รู้ก็จะตอบว่าไม่รู้ และ เป็นผู้อ่อนน้อมถ่อมตน

 

เรื่องรู้กับไม่รู้นี่ยอมรับนะ รู้ก็คือรู้ ไม่รู้ก็คือไม่รู้ คนเราล้วนไม่รู้มาก่อนทั้งนั้น เราเองกว่าจะรู้แต่ละเรื่อง ก็ล้วนผ่านความผิดความพลาดมาไม่รู้กี่ครั้ง เราว่ามันเป็นเรื่องธรรมดานะ

เพราะมนุษย์ยังอยู่กับสังคมโลก ย่อมหนีโลกธรรมไปไม่พ้น จึงทำ พูด คิด เพื่อดำรงสถานภาพทางสังคมเป็นหลัก ก็ใช้ความเข้าใจช่วยไม่ให้คิดไปในทางอกุศล ส่วนตัวไม่ค่อยสนใจจริยาใคร คุยกันได้ก็คุย คุยกันไม่ได้ก็ไม่คุย มันไม่ใช่สาระค่ะ

 

พระสงฆ์ที่เคารบนับถือมีไหม และเป็นพระสงฆ์รูปใด