ตัวปฏิบัติเริ่มต้นที่ การเห็นจิตคิด

น้า แชบ น่าจะกลับไป ถามเรื่อง สรีรพระมหากัสสป บ่อยๆ นะฮับ

อย่ายอมแพ้ง่ายๆ ที่จะได้เป็น คนมีวาสนา

หากไม่มี วาสนา พระราดรีท่านเทศนา อะไร มันจะเก็บไม่ได้
ทั้งๆที่ ท่านก็ เทศนาบ่อย ดันเก็บไม่ได้

จะเก็บได้ก็พวก ลูกชุบ คำสองคำที่คาดว่า เอาหละ กะระรู
ได้ คำพระ ไปอิงแอบ แระ

แต่ดูไม่ออกว่า ความที่ อกตัญญู มันจะเป็นเหตุ ให้เก็บ
ได้ไม่หมด

แม้นกระทั่ง จุดประสงค์การเทศนา ท่านก็ บอกทุกครั้ง
ว่า ห้าม จัง ลาย เอาไปพูดเพื่อ ลูกชุบ

ห้ามเอาไป อ้างอิง ที่ใดๆ มิเช่นนั้น ท่านจะส่งทีม IO
ทนายฟ้องร้องทางกฏหมาย(ยิ่งเป็นพระ ท่านก็หมาย
เอา ปาราชิก โดยไม่ต้อง ชนะคดี ด้วยซ้ำ)

ดังนั้น

วาสนามี ก็ต้อง ธาตุหาธาตุ บ่อยๆ นะฮับ

อย่าเอาแต่ ไม่เชื่อๆๆๆๆ อาศัย เชื่อ ตีความ แซวแน่ว

 

ตรึกอะไรก็ได้ทั้งนะละ ถ้าระรึกลง อนิจจังอนัตตาได้ ก็รอดหมด
จะไปถามทำไมครับ สรีระ ไปดูเองก็จบละ แต่คิดว่าไม่มีหรอก ก็คิดซะว่าไปเที่ยวถิ่นความหลัง

 

นะ น้าแชบ

เอาแค่ "รู้ทันรูปนาม" ตรงนี้ ที่มีอยู่ที่ตน ก็ล่าย

ทำการเห็นไปเลย ที่รู้รสอยู่นั้น อันนั้น "ของปลอม"

โดยไม่ต้อง ตำหนิจิตเลย พอ จิตไหลไป คว้ารู้แบบ
นั้นมาใช้ ให้ ชำเลืองมันอีกที

การฝึกธรรมะ นั้น หาก "รู้ทันรูปนาม" ได้ ไม่มีหลอก
ฮับจะร้อง อิอิ คืนครูหมดแล้ว ตอนนี้ไม่ได้ฝึก

หาก "รู้ทันรูปนาม" ได้จริง จะรู้เลยว่า ตนหมดอิสระแล้ว

จิตจะต้อง ตกกระแส และ รู้เลยว่า งานการภาวนามีวันจบ

จะมาลาออก หรือ เลิกภาวนา ไม่ได้ เด็ดขาด เป็นอฐานะ

หากยังลาออกได้ เลิกภาวนาได้ อิอิ ให้รู้เลยว่า ยัง
แค่เปรียบเทียบ พยักหน้ารู้ เท่านั้น

ทำให้ ฟังคนนั่นก็ใช่ เอ้ยคนนี้ก็ใช่ สะสม คนที่ใช่
แต่ ตัวเอง อิอิ ปาดโถ่ว หมั่นโถวของ ขงมิ้ง

 

ปล ลิง : หากสามารถ รู้ทันรูปนาม

พึงทราบว่า สมาธิสามอย่างนี้จะเกิด

สุญญตาสมาธิ อนิมิตสมาธิ และ อัปณิหิตสมาธิ

ซึ่ง อาการสมาธิทั้งสาม เวลาจิตพาดกระแสอยู่
จะไม่มีรสชาติ อู้หู อ้าหา ปิติซาบซ่าน สุขมากๆ

แต่จะเป็น "นิรามิส"

ดังนั้น เวลาภาวนาถูก "รู้ทันรูปนาม" ได้ มันจะ
เหมือนไม่ได้ภาวนา คือ ตัวเองก็ดูไม่ออกว่า
ภาวนาอยู่

หากยังมองออกว่า ตนภาวนา ท่านั้น ท่านี้อยู่
เขาเรียกว่า วิเขปะ จิตสัดส่าย ไม่ตั้งมั่น

หากมีอาการเพ่งมรรค อภิธรรมระบุเลย มิจฉาสมาธิ

 

แกมารู้ตัวตนฉันจริงๆ ป่ะ?.....เปล่าไม่เคยรุ้เลย
ฉันไม่เคยบอกบรรลุอะไรสักอย่าง มีแต่พวกแกยัดตำแหน่งให้ทั้งนั้น

ฉันจะรุ้มากรุ้น้อยต้องรายงานแกมั้ย?
แกรุ้เหตุผลที่ฉันหยุดฝึกหรอ? ...ก็รุ้ไม่ได้

ฉะนั้นแกอย่าเดา แม้แต่เฉียดยังไม่เฉียดสักนิด

 

หึ๋ยย หลงจะเอาสักกายทิฏฐิไปจัดการละสิไม่ว่า เพียงแต่ดูออกรึป่าวเท่านั้น ดูออกถึงรู้ว่าหลงกระทำมาตลอด แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะมาเห็นได้แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยซะเมื่อไหร่ แต่ไม่ใช่ปฏิบัติตามๆกันไปแบบสีลพตปรามาส ลูบๆคลำๆวิธีการ ไม่ตาบอดคลำช้างอีกต่อไปก็แค่นั่นแหละ

ของเธอมาตำหนิเราตรงนี้เพราะเธอยังศรัทธาในรูปแบบวิธีการ ยังติดยึดตรงนั้นอยู่ ซึ่งก็ต้องบอกว่ายังเป็นการทำตามๆกันไปตามความเชื่อว่าจะบังเกิดผลอยู่ ก็ทำต่อไปเถ๊อะ ไว้อีกหน่อยถ้าเข้าถึงได้ก็จะรู้เอง นี่มันเรื่องปัญญาการเข้าถึงเห็นความจริงแล้ว อันนี้ยังมัวแต่ เรือก็สำคัญนะ เรือก็สำคัญนะอยู่นี่ เขาขึ้นฝั่งกันไปถึงไหนต่อไหนตั้งนานแล้วไอ้นู๋

 

กาว้อง เชื่อ มะ คนที่ยังเอา โลกเป็นใหญ่

โลก สามารถ ห้าม พระนิพพาน ได้

มันมีอยู่ โจทย์เดียว ...

พระท่านทั้งหลายจะพูดถึง "ธรรมอยู่ฝากตาย"

ซึ่งก็ไม่ใช่ง่ายๆ กว่าจะเจอ "ธรรมะอยู่ฝากตาย"

ส่วนใหญ่จะไป คว้าเอา ภวังค์ ฌาณส่งฉี่ มาปะผุ

ซึ่ง หากเป็นฌาณสี่จริงๆ ยังพออนุโลม ด้วย
ความเป็น คุรุกรรมฝ่ายกุศล ปิดอบาย

แต่ เอาเข้าจริงๆ หากเป็นแค่ ฌาณฉี่

มันจะแพ้ อาการหมดลมหายใจ เวลา ปี้โลก

รสของการ ปี้โลก จึง ชนะ นิพพาน

กาว้อง ร้องงอมแงม ลมหาย ลมหาย


ปล ลิง : ตรงลมหาย หรือ ฝากตาย หากในอดีตชาติ
เคยปลากรอบ "เนขขัมมบารมี" มาแล้ว ก็ไม่ต้อง
ข้ามฝากตายอีก ฆราวาสก็ ดริฟได้

 

อวิชชาหุ้มจิตสังขาร(ปรุงแต่ง)
และบังจิตแท้ไว้(จิตแท้ไม่มีตัวจิต ถูกปรุง
แต่งไม่ได้ และไม่ปรุงแต่งสิ่งใด
มีแต่สภาพ" รู้ " ตรงไปตรงมา)

 

กาว้อง เคยยกตน 2 3 ไอ้นู๋

กาว้อง พึงทราบนะ เรียกคนนั้น คนนี้ ไอ้นู๋ อ้างเลห์ ยกตน

อะไรแบบนี้ หากทำบ่อยๆ มันเป็น อาการ หลงทำกาละ

พอขณะจิตสุดท้าย อัสสาสะ สุดท้าย แทนที่จะปล่อย
ให้ ธาตุแตก แล้ว ตั้งมั่นเห็น

มันจะเกิดอาการ ไอ้นู๋ แล้วไปโน้น อเวจีมหานรก
เพราะ อัตตวินิบาตตัวเอง ในขณะจิต สุดท้าย

จึงเรียกว่า พวกหลงทำกาละ

จะมี อาการ คว้าบัญญัติเท่านี้ใช่ อย่างอื่นเปล่า เป็นลักษณะ

 

สู้ สู้ !!!

 

อ้าว อ้ายนี่ ตะกี้บอกอยู่หยกๆ ว่า ต้องรีบไป.. ได้หน้าลืมหลังจริงๆ ลืมแม้แต่สัจจะวาจาตัวเอง จะเหลืออะไร เปลือยชีวิต ตัวเปล่าล่อนจ้อน

 

ที่ทานธรรมแท้กล่าวมา
ไร้คมเห็นความหมายที่กล่าวมา
มีจิตถึงสองจิตเลยนะครับ
1 จิตสังขาร
2 จิตแท้ ที่ไม่มีตัวจิต
ช่วยขยาย จิตแท้ที่ไม่มีตัวจิตได้ไม่ครับ
ว่าคืออะไร

 

พี่ทีเร็กเอาเวลาไปหาครูที่เขาสอนตรงๆทางนะ ถ้ามีวาสนาจะเจอ
ใครเอาสักกายะมายึดกัน พูดถึงจิตก็ไม่รุ้เรื่อง ปัญญาก็ไม่รุ้เรื่องอีก ปัญญาทำงานยังไงก้อยังไม่รุ้เรื่องอีก

ถ้าไม่มีวาสนาจะรุ้มากไปกว่าสภาวะการระลึกรุ้เฉยๆ ตื้นๆ ที่ยังไม่ปรากฎผล ก้อเน้นทำบุญทำทานไปมากๆ ละกันนะพี่ นั่นอาจเปนทางที่ดีที่สุดสำหรับพี่แล้วแหล่ะ

 

คุณหนู
แบบนี้ตั้งหาก

 

เอ้ย กาว้อง ตบติดชิ่ง ไป แคนนอน สองแต้ม อีกแน้

สอย จันเจา ตก สวรรคิ์ เลย

คุณหนู ๆ

 

หึ๋ยย ป่านนี้ยังงงก่งก๊งมองไม่ออกอีก จะให้ไปวิ่งหาครูสอนตรงๆ ทางอีกแหนะ งงให้รู้ว่างงตรงๆยังจะดีกว่ามั้ย ถ้าไปจมงงจิตเกิดอยู่ไม่รู้ตัวเลยนะนั่น ออกมานอกๆนี่ หลวงพ่อท่านก็บอกอยู่ ให้รู้ความคิด ไม่ใช่ให้จมไปในความคิด ทำแบบท่านว่าจิตเกิดหรือไม่เกิดตามความคิดจะได้รู้ชัดเห็นชัดเลยทีนี้ ทีนี้จะแยกได้ชัดเจน จะว่าน่าจะรู้แบบนี้มาตั้งนานแล้ววว มัวแต่จะเอาไตรลักษณ์ มีแต่อยากได้อยากดีทั้งนั้น ตัณหาครอบงำ

 

สังเกตไหม สัจจะหายเรียบ ไม่มีเหลือสักกะแอะ ขอแค่กะรูชนะเพื่อรักษาหน้าตาพุกกะพุงมิจฉาของกะรูไว้ก็พอ ห่วยฉิบเป๋งเลยวะ

 

พี่นี่อาการหนักมาก พูดไม่รุ้เรื่อง

ใครบอกพี่ว่านู๋อยากได้นั่นนี่ ตัณหาครอบงำ ไหนทู้ที่นู๋ตั้งอวยตัวเองว่าได้นั่นนี่ บรรลุนั่นนี่?

นู๋ฝึกวิปัสสนานำ พี่ว่าวิปัสสนานำรุ้อะไรเป็นหลัก ?

 

ก็พยายามทำให้มันตรงเป๊ะๆ ไม่เฉลียวใจอะไรเลยนั่นแหละ เขาเรียกว่าตัณหามันบงการอยู่ วิปัสสนาต้องรู้ทันทุกอย่างนั่นแหละ ไม่ใช่จะคอยดูแต่ความคิดท่าเดียว ตัณหาความทะยานอยากครอบหัวไม่เห็น ที่บอกนี่ก็อย่าพาซื่อดูแต่ตัณหาอีกล่ะทีนี้ อะไรเกิดก็ดูอันนั้นแหละ รู้ทันอันนั้น รู้ทันตัวแทรก แบบไม่ต้องไปจงใจตั้งใจจะรู้ (ไม่ต้องอวดรู้ว่ารู้อยู่แล้วก็ได้นะ มันจะได้ต่อเนื่องหน่อย) หลวงพ่อท่านก็บอกก็สอนมาหมดแล้วทั้งนั้นนะ กำลังไม่พอก็ทำสมถะได้ ยกมือนั่นก็มีสมถะอยู่ เจ้าของจะรู้บ้างหรือเปล่าเท่านั้น

ทีนี้สมถะบ้างวิปัสสนาบ้างกะเกณฑ์ได้เหรอ แค่บอกว่าจะเอาวิปัสสนานำก็หลงยึดแล้ว สภาวการณ์มันยืดหยุ่นได้เสมอ เขาไม่ได้ปฏิบัติกันแบบซื่อบื้อนะ เฉลียวใจน่ะมีบ้างไหม เฉลียวใจนั่นน่ะก็คือการตื่นรู้อย่างหนึ่ง เอ้างงไหม ไม่ตรงคำท่านอย่าพึ่งรีบอุดหูนะ กริยามันใช่ก็เอาแล้ว ดูออกป่าวเท่านั้นเอง