ไม่รู้จักกัน

14 มีค.2017

อยู่ๆ คำนี้ก็ผุดขึ้นมา "ธัมมะปะโรหิตา" แปลให้ที

= ธรรมเบื้องสูงอันเป็นประโยชน์เกื้อกูลในเบื้องหน้า หรือ กรรมอันยังประโยชน์เกื้อกูลในเบื้องหน้า

สาธุๆๆ ค่ะ หลวงพี่

 

มหานิทานสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ น่าอัศจรรย์ ไม่เคยมีมา ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ปฏิจจสมุบาทนี้ลึกซึ้งสุดประมาณ และปรากฏเป็นของลึก ก็แหละถึงจะเป็นเช่นนั้น ก็ยังปรากฏแก่ข้าพระองค์ เหมือนเป็นของตื้นนัก ฯ

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า เธออย่าพูดอย่างนั้น อานนท์ เธออย่าพูดอย่างนั้นอานนท์ ปฏิจจสมุบาทนี้ ลึกซึ้งสุดประมาณและปรากฏเป็นของลึก ดูกรอานนท์เพราะไม่รู้จริง เพราะไม่แทงตลอด ซึ่งธรรมอันนี้ หมู่สัตว์นี้ จึงเกิดเป็นผู้ยุ่งประดุจด้ายของช่างหูก เกิดเป็นปมประหนึ่งกระจุกด้าย เป็นผู้เกิดมาเหมือนหญ้ามุงกระต่ายและหญ้าปล้อง จึงไม่พ้นอุบาย ทุคติ วินิบาต สงสาร ...

ดูกรอานนท์ เพราะอวิชชาเป็นปัจจัยจึงเกิดสังขาร เพราะสังขารเป็นปัจจัยจึงเกิดวิญญาณ เพราะวิญญาณเป็นปัจจัยจึงเกิดนามรูป เพราะนามรูปเป็นปัจจัยจึงเกิดสฬายตนะ เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัยจึงเกิดผัสสะ เพราะผัสสะเป็นปัจจัยจึงเกิดเวทนา เพราะเวทนาเป็นปัจจัยจึงเกิดตัณหา เพราะตัณหาเป็นปัจจัยจึงเกิดอุปาทาน เพราะอุปาทานเป็นปัจจัยจึงเกิดภพ เพราะภพเป็นปัจจัยจึงเกิดชาติ เพราะชาติเป็นปัจจัยจึงเกิด ชรามรณะ โสกปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส ฯ ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ย่อมมีด้วยประการฉะนี้ ฯ

จาก ปัจจัยสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๖

ภิกษุทั้งหลาย ความจริงแท้ ความไม่คลาดเคลื่อน ความไม่เป็นอย่างอื่น มูลเหตุอันแน่นอนในธาตุอันนั้น ดังพรรณนามาฉะนี้แล เราเรียกว่าปฏิจจสมุปบาท (ภิกฺขเว ยา ตตฺร ตถตา อวิตถตา อนฺถตา อิทปฺปจฺจยตา อย วุจฺจติ ภิกฺขเว ปฏิจฺจสมุปฺปาโท)

 

ท่านพ่อลี สอนว่า ....

"โลกนั้นเมื่อทำอะไรแล้วก็ยึดว่าเป็นของตัว และทำแล้วก็ต้องคอยระวังเก็บรักษา เก็บไม่ดีถูกเขาแย่งไปหรือเสื่อมไปก็เสียดาย เหมือนกับคนที่กินแล้วกลืน กินแล้วกลืน กลืนเข้าไปแล้วก็ต้องถ่ายออกมา ถ่ายแล้วก็หิวอีก หิวอีกก็กินเข้าไปใหม่แล้วก็ถ่ายออกมาอีก ไม่มีเวลาอิ่มเวลาพอกันได้สักที

ส่วนพระนิพพานนั้น กินไปก็ตายไป ทำไปก็ละไป เหมือนกับคนที่เขาไถนา เมื่อไถไปๆ ขี้ไถมันก็จะร่วงหลุดไปตามรอยไถเอง ไม่ต้องเก็บใส่ถุงหรือใส่ตะกร้าผูกติดขาควายไปด้วย คนโง่ที่หอบเอาถุงไปคอยเก็บขี้ไถด้วยนั้น ควายมันก็หนักเกินไปไม่ใคร่จะไป บางทีตัวเองก็ไปสะดุดถุงขี้ไถเข้าก็หกล้มหกกลิ้งอยู่กลางนานั่นเอง นาก็ไถไม่ได้แล้ว ข้าวเปลือกก็ไม่ได้หว่านข้าวสารก็ไม่ได้กิน ท้องก็หิว

นี่แหละการปฏิบัติธรรมของพวกเราก็มักจะพากันเป็นไปเสียเช่นนี้ จะทำอะไรก็ไม่ค่อยจะตั้งใจทำกันจริงๆ จะเดินไปก็คอยเหลียวซ้ายแลขวาลืมหน้าลืมหลัง"

_/|\_ _/|\_ _/|\_

 

อรุณสวัสดิ์ ยามเช้า..

 

ช่วงนี้..

ยังยุ่งอีกหลายวัน..

เลยไม่ค่อยได้เข้ามา.. ฮา นะ..

 

เฟสบุคทบทวนความจำอีกแล้ว
(17 มีค. 2019)

ขอบคุณความเกิด ขอบคุณความแก่ ขอบคุณความเจ็บ ขอบคุณความตาย ถ้าไม่มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย คงไม่มีฉันวันนี้

ขอบคุณทุกๆ อาการของใจที่ดำเนินไปภายใต้ไตรลักษณ์

ขอบคุณร่างกายที่ทำให้รู้ว่าต้องกินจึงจะหายหิว (55+)

ขอบคุณทุกคำด่าที่ทำให้รู้ว่า...โลกนี้นอกจากมีดีแล้วก็มีชั่ว

ขอบคุณศัตรู...ที่ทำให้รู้ว่าความไว้ใจก็ต้องใช้สติ

ขอบคุณอกุศลที่ทำให้รู้จักว่าจิตขุ่นมัวเป็นอย่างไร

เราไม่ใช่ผู้สมบูรณ์แบบมาตั้งแต่เกิด แต่เราเลือกที่จะทำให้สมบูรณ์แบบได้ทั้งโลกและธรรม

 

การให้ธรรมทาน แม้จะมากถึง ๑๐๐ ครั้ง ก็ยังได้บุญน้อยกว่าการให้ “อภัยทาน” แม้จะให้แต่เพียงครั้งเดียวก็ตาม การให้อภัยทานก็คือ “การไม่ผูกโกรธ ไม่อาฆาตจองเวร ไม่พยาบาทคิดร้ายผู้อื่นแม้แต่ศัตรู” ซึ่งได้บุญกุศลแรงและสูงมากในฝ่ายทาน เพราะเป็นการบำเพ็ญเพียรเพื่อ “ละโทสะกิเลส” และเป็นการเจริญ “เมตตาพรหมวิหารธรรม”

.....
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
_/|\_ _/|\_ _/|\_

 

หลวงปู่ทวด มรณภาพวันที่ 6 มีนาคม พ.ศ.2225
หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ เกิดวันที่ 29 เมษายน พ.ศ.2447
และมรณภาพ 17 มกราคม พ.ศ.2553

หลวงปู่ทวดและหลวงปู่ดู่ คือองค์เดียวกัน และจะมาตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าองค์สุดท้ายในภัทรกัปป์นี้ มีพระนามว่า "พระศรีอริยเมตไตร"

จะเห็นว่าการจุติเพื่อลงมาโปรดสัตว์ของพระมหาโพธิสัตว์ จะมีระยะเวลาห่างกัน 200 กว่าปี [นำปี พ.ศ.วันมรณภาพของหลวงปู่ทวดมาลบด้วย พ.ศ.ที่หลวงปู่ดู่ เกิด (2225-2447 ได้ผลต่าง -222 ปี)]

ดังนั้น ขณะนี้พระศรีฯ ยังไม่ลงมาจุติ เพราะเมื่อนำปี พ.ศ.ที่หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ มรณภาพไป มาบวกเพิ่มด้วยจำนวนปี จะเท่ากับปี พ.ศ. ที่จะลงมาจุติอีกครั้ง คือประมาณปี พ.ศ. 2753 (2553+200)

อย่าได้หลงเชื่อข่าวว่ามีพระศรีอริยเมตไตรมาจุติแล้วในขณะนี้

 

ปัญญาทาง "ธรรม" เกิดจาก "วาระจิต" ของตนเอง....ไม่ต้องไปศึกษาตามตำหรับตำราต่างๆ ศึกษาจาก "วาระจิต" กับ "อารมณ์" ที่มาเกี่ยวข้อง ด้วย "สติ" ด้วย "ปัญญา" พิจารณาตามความเป็นจริงของมัน

เมื่อเห็นตามเป็นจริงของมันแล้ว ก็ให้ปล่อยวาง ไม่ได้ยึด ไม่ได้ถือ เพราะ เห็นจริง....

จริงสมมุติ เราก็ทราบ จริงวิมุติคือความบริสุทธิของใจ เราก็ทราบ นี่เป็นปัญญาทางธรรมทางศาสนา เป็นปัญญาละกิเลส เป็นปัญญารักษาตัวเอง...

ส่วนปัญญาของโลก เป็นปัญญาโกหกพกลม โกงกินเก่ง

ถ้าเราไม่แก้ไข เหมือนกับคนหลับตาเดิน ไม่ทราบจุดหมายปลายทาง ไม่ทราบว่าจะตกหลุมตกบ่อ โดนหลักโดนตอ เพราะ หลับตาเดิน...

ปัญญาทางธรรม เหมือนคนลืมตาเดิน ที่ไหนเป็นอันตราย จะหลีกจะเว้น จะไม่ไป หาทางปลอดภัยเพื่อตัวเอง

พระอาจารย์สิงห์ทอง ธัมมวโร

 

ท่านพ่อลี สอนว่า .....

"การที่จะเรียนรู้จักตัวของเราเอง รู้จักจิตหรือรู้จักธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ อากาศ วิญญาณ ว่ามันเป็นมาอย่างไร เกิดอย่างไร ดับอย่างไร ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาอย่างไรนั้น จะต้องพยายามค้นคว้าให้เกิดความรู้ขึ้นจากตนของตนเอง จึงจะใช้ได้ ถ้ารู้ตามตัวหนังสือหรือตามเขาบอก ก็เป็นการรู้ตามสัญญา ไม่ใช่รู้ด้วยปัญญาของตนเอง รู้ไม่จริงไม่จัง

การรู้ตามเขาก็เปรียบเหมือนเดินตามหลังเขาตามก้นเขา มันจะดีอย่างไร ประการหนึ่ง เขาอาจนำเราไปผิดทาง ประการที่สอง ถ้าหนทางนั้นมีขี้ฝุ่นเขาอาจเตะฝุ่นมาเข้าหูเข้าตาเราก็ได้"

 

อาตมามีเมียมีลูกแล้ว จึงได้ลาครอบครัวออกบวช เพราะได้ลิ้มรสความรักแล้ว เห็นว่าความรักเป็นความทุกข์อันแสบเผ็ดร้ายกาจ เป็นพิษร้ายแก่ชีวิตจิตใจ ทำให้ทุรนทุรายดิ้นรนไม่รู้จักจบสิ้น

ความสุขที่เกิดจากความรักความเสน่หา เป็นความสุขเหมือนได้กินส้มตำแสบเผ็ดเอร็ดอร่อย แต่ผสมยาพิษเข้าไปด้วยทำให้เกิดอาการอึดอัด ท้องไส้ปั่นป่วนทุกข์ทรมานในภายหลัง

คนเราใคร ๆ ก็ปรารถนาความสมหวังในชีวิตรัก แต่เมื่อรักกันอยู่ด้วยกันแล้ว ความรักไม่เคยให้ความสมปรารถนาแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความปรารถนาเลย เพราะความรักนั้นเป็นธาตุที่ไม่เที่ยงไม่ยั่งยืนมีสุขน้อยแต่มีทุกข์มาก

หลวงปู่จันทา ถาวโร

 

เอามาฝากค่ะ

วิธีแก้นิมิต

มีวิธีที่จะแก้นิมิตได้เป็น ๓ อย่างคือ

วิธีที่ ๑ ทำความนิ่งเฉย

คือ พึงตั้งสติกำหนดจิตนั้นไว้ให้มั่นคง ทำความสงบนิ่งแน่วเฉยอยู่ในสมาธิ แม้มีนิมิตอะไรๆ มาปรากฏ หรือรู้เห็นเป็นจริงในจิตอย่างไรไม่ต้องหวั่นไหวไปตาม คือ ไม่ต้องส่งจิตคิดไป จะเป็นความคิดผิดที่เรียกว่า จิตวิปลาส แปลว่า ความคิดเคลื่อนคลาด แปลกประหลาดจากความจริง นิ่งอยู่ในสมาธิไม่ได้ ให้บังเกิดเป็นสัญญา ความสำคัญผิดที่เรียกว่า สัญญาวิปลาส แปลว่า หมายมั่นไปตามนิมิตเคลื่อนคลาดจากจิตผู้เป็นจริงทั้งนั้น จนบังเกิดถือทิฎฐิมานะขึ้นที่เรียกว่า ทิฎฐิวิปลาส แปลว่า ความเป็นเคลื่อนคลาดจากความเป็นจริง คือเห็นไปหน้าเดียว ไม่แลเหลียวดูให้รู้เท่าส่วนในส่วนนอก ชื่อว่าไม่รอบคอบ เป็นจิตลำเอียง ไม่เที่ยงตรง

 

เมื่อรู้เช่นนี้จึงไม่ควรส่งจิตไปตาม เมื่อไม่ส่งจิตไปตามนิมิตเช่นนั้นแล้ว ก็ให้คอยระวังไม่ให้จิตเป็นตัณหาเกิดขึ้นคือ ไม่ให้จิตดิ้นรนยินดีอยากเห็นนิมิตนั้นแจ่มแจ้งยิ่งขึ้นก็ดี หรือยินร้ายอยากให้นิมิตนั้นหายไปก็ดี หรือแม้ไม่อยากพบไม่อยากเห็นซึ่งนิมิตที่น่ากลัวก็ดี ทั้ง ๓ อย่างนี้ เรียกว่า ตัณหา ถ้าเกิดมีในจิตแต่อย่างใดอย่างหนึ่งแล้ว ก็ให้รีบระงับดับเสีย คือถอนความอยาก และความไม่อยากนั้นออกเสีย

 

เมื่อนิมิตมีมา ก็อย่ายินดี เมื่อนิมิตหายไป ก็อย่ายินร้าย หรือเมื่อนิมิตที่น่ากลัวมีมาก็อย่าทำความกลัว และอย่าทำความคดโกง อยากให้หายไปก็ไม่ว่า ไม่อยากให้หายไปก็ไม่ว่า อยากเห็นก็ไม่ว่า ไม่อยากเห็นก็ไม่ว่า ให้เป็นสันทิฏฐิโก คือ เห็นเอง อยากรู้ก็ไม่ว่า ไม่อยากรู้ก็ไม่ว่า ให้เป็นปัจจัตตัง รู้จำเพาะกับจิต ตั้งจิตไว้เป็นกลางๆ แล้วพึงทำความรู้เท่าอยู่ว่าอันนี้เป็นส่วนจิต อันนั้นเป็นส่วนนิมิต แยกส่วนแบ่งส่วนตั้งไว้เป็นคนละอัน รักษาเอาแต่จิตกำหนดให้ตั้งอยู่ เป็นฐีติธรรมเที่ยงแน่ว ทำความรู้เท่าจิตและนิมิตทั้งสองเงื่อน รักษาไม่ให้สติเคลื่อนคลาดจากจิต ทั้งไม่ให้เผลอสติได้เป็นดี

 

“สติมา” ชื่อว่าเป็นผู้มีสติ “วิเนยฺย โลเก อภิชฺฌาโทมนสฺสํ” และโทมนัสในโลกเสียได้แล้ว ก็เป็นผู้ตั้งอยู่ในวินัย เมื่อประกอบข้อปฏิบัติอันนี้อยู่อย่างนี้ สติก็ตั้งมั่น จิตก็ตั้งมั่นประชุมกันเป็นสมาธิดังนี้ เรียกว่า ญาตปริญญา แปลว่า รู้เท่าอารมณ์ฯ

 

วิธีที่ ๒ ตรวจค้นปฏิภาคนิมิต

คือ เมื่อเห็นว่าจิตมีกำลังประชุมกันอยู่เป็นปึกแผ่นแน่นหนาดีแล้ว พึงฝึกหัดปฏิภาคนิมิตให้ชำนาญ คือ เมื่อเห็นรูปนิมิตมาปรากฏในตาในจิต เห็นเป็นรูปคน เด็กเล็ก หญิงชาย หนุ่มน้อย บ่าวสาว หรือแก่เฒ่าชรา ประการใดประการหนึ่งก็ตาม แสดงอาการแลบลิ้นปลิ้นตา หน้าบิดตาเบือน อาการใดอาการหนึ่งก็ตาม ให้รีบพลิกจิตเข้ามากลับตั้งสติ ผูกปัญหาหรือทำในใจก็ได้ว่า รูปนี้เที่ยงหรือไม่เที่ยง จะแก่เฒ่าชราต่อไปหรือไม่