ร่วมแลกเปลี่ยนเคล็ดลับในการประคองศีล 5 กันคะ่

ขอถามซัก 3 คำถามล่ะกันนะครับ
ค่อยสรุปทีเดียว

อันนี้คือ...คำถามที่2
เมื่อจิตรู้การกระเพื่อม...แล้ว
.....ถ้าโกรธมันดับไป.....ทำยังไงต่อ?....
.....หรือถ้าโกรธมันไม่ดับ....จะทำไงต่อ?...
และหลังจาก....โกรธดับไปแล้ว...ทำไงต่อ?

การเห็นนี้....
คุณแนนเห็นการ"เกิด"ของมันไหม?
หรือเห็น....แค่การดับ
คุณแนนเรียกมันว่า....เห็นเกิดดับใช่ไหม?

 

คงจะแปลกใจสิแม่การะเกด
ที่มักเห็นผม....
...เดี๋ยวก็คุยเรื่องผู้สาวโน้นนี่นั่น
...เดี๋ยวก็พูดถึงตัวเองดูหนังดูซีรีย์ ฟังเพลง
หลงผัสสะไปเรื่อย

เลยสงสัยว่าทำไม...กิเลสไม่เบาบางลงบ้าง
ข้อนึงเลย....
เป็นความตั้งใจที่ให้ทุกคนเห็น....
....มันง่าย...ถ้าผมจะปกปิดไว้
ประดิษฐ์ให้ตัวเองดูดี....ดูสุขุม
เหมือนโสดาบัน...ในอุดคติของหลายๆคน
ที่ต้อง....นิ่งสุขุม....เยือกเย็น...ดูน่าเคารพ

แต่ผมกลับแสดงออกต่างไป....
...แพรวพราวเรื่องผู้สาว....ซึ่งจริงๆ
ถ้าผมไม่พูด...ก็ไม่มีใครรู้
...หลงผัสสะดูหนังดูซีรีย์...ฟังเพลง
ถ้าผมไม่ป่าวประกาศไป...ใครจะรู้

ออเจ้าก็จะเห็นว่าบุคลิกมันขัดกัน...
กับธรรมะที่แสดงออกไป...
เขียนยาวเยียด....เป็นเหตุเป็นผล
ลงกับธรรมพระศาสดา...ตรงๆ
ดูๆมันขัดกันแปลกๆ

แต่นี่ล่ะ....เป็นแสดงให้นักปฏิบัติเห็นว่า
.....ต้องตรงไปตรงมากับจิตตน
กิเลสมีมาก...มีน้อย....ก็ชื่อว่ายังมี....
....ยอมรับที่ใจตัวเองว่า...มีอยู่
ไม่ใช่เรื่องน่าอาย....
เพราะนักปฎิบัติ....คือคนที่มาศึกษากายใจนี้
ตามที่มันเป็นจริง....
การตรงไปตรงมา....ต่อสภาวะจริงของจิต
...จึงสำคัญ
เพราะเมื่อไหร่ยอมรับและเปิดเผย
กิเลส ตัณหาทั้งหลาย....ของตนเองได้
และข้างนอกที่แสดงออกไปก็ไม่ประดิษฐ์...
....ไม่ปรุงแต่ง...เพื่อปกปิดสิ่งภายในจิต
จะนำไปสู่การ...เห็นธรรมชาติของกายใจ
โดยปราศจาก....ความรู้สึกอยากผลักไส
จะเป็นปัจจัยหนึ่ง..
....ให้เห็นความจริงอย่างที่มันเป็นครับ

 

คห.แบบบ้านๆอย่างลุงแมว คือถ้าอยู่กับใจ
หรือเป็นใจ (พุทธะ)ซะ
ราคะ โทสะ โมหะ.(ความรู้สึก คิดนึกปรุงแต่งต่างๆทั้งหลาย)
จะหาช่องแทรกเข้ามายากมาก
จนถึงแทรกเข้ามาไม่ได้เลย
ฉะนั้น การเกิดดับ ก็เกิดดับอยู่แค่ภาย
นอก เข้าไม่ถึงใจ( ถ้าเราเป็นใจซะ)
ผู้ทุกข์ก็ไม่มีเพราะสิ่งเกิดดับทั้งหลาย
มันเป็นกิจกรรมของขันธ์ 5 (ที่ไม่ใช่เรา)

 

โกรธหาย ก้อปล่อยมันหาย ถ้าเห็นอารมณ์ไหว อีก ก้อเห็นอีก ไม่ว่าจะอกุศล หรือกุศล ก็แค่รู้ไป หนาวก็รู้หนาว ร้อนก็รู้ร้อน ใจหวิวๆก็รู้ อารมณ์ไหน ก็รู้ คือ มันไม่ได้เลือกหรอกค่ะว่าต้องอยู่ตรงไหนตลอดเวลา ชัดตรงไหนรู้ตรงนั้น เพราะจิตมันแล่นไปรู้ตรงนั้นตรงนี้วนๆไป แต่ต้องไม่พ้นกายใจ …แน่นอนว่าเราไม่สามารถดึงจิตให้มาอยู่ที่กายใจตลอดเวลาได้ แต่เราแค่ฝึกให้จิตมีสติกลับมาอยู่ที่กายใจบ่อยๆ ระยะเวลาการจมโลกจองจิต จะสั่นลงเรื่อยๆเอง

ส่วนการเห็นการเกิด
ในสภาวะปกติ ไม่มีใครทันตอนมันเกิดหรอกค่ะ เราจะไปเห็นจิตกระเพื่อม แล้วสติตามรู้ ต่างกันที่รู้เร็วหรือรู้ช้า

แต่ที่เห็นทันถึงเกิดดับเลย คือเป็นเพราะจิตตั้งมั่น จากการเจริญสติ สติจะตามเห็นไม่หวั่นไหว แยกออกมารู้ มาเห็น การเกิด ดับ ของเจตสิก ปุ๊บๆปั๊บๆ ของมันเองอย่างคล่องตัว จังหว่ะนี้จิตจะไม่เกี่ยวพันเป็นเกลียวเชือกไปกับเจตสิก มันก็คือเรื่องที่เราคุยๆกันอยู่ของการแยกรูปนามออกมาได้

 

มันเป็นอย่างนั้นล่ะครับลุงแมว
เมื่ออยู่กับใจ(ที่ลุงแมวว่า)
....หรือมีเครื่องอยู่ใดก็ตาม...ให้จิต
จิตจะมีอุเบกขา....เป็นปกติ
อกุศลจิตจะระงับลงชั่วคราว
มีความเคลื่อนไหวภายในที่เบา
....เหมือนทะเลที่คลื่นลมสงบ
มันจะเห็นสิ่งที่แทรกเข้ามาเพียงเล็กน้อย
...แต่ถึงเล็กน้อย...ก็ยังมีอยู่
เมื่อมีอะไรผ่านเข้ามา....
....แทรกเข้ามา
จะเห็นทันทีด้วยความตั้งมั่นอยู่นั้น
ว่ามีสิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นมา....ปรุงแต่งจิต
สภาวะธรรมไม่ถูกแทรกด้วยตัณหา
การเห็นนั้นจึงตรงตามสภาวะจริง

 

คำถามสุดท้ายเลยนะครับ
ที่ว่าจิตตั้งมั่นแล้ว....เห็นทั้งเกิดและดับ
ทำไมทัน...การเกิด....
คุณแนนรู้ได้ไงว่า....อะไรมันจะเกิด?

 

ทำไมทันการเกิด …เพราะสติไงคะ สติต่อเนื่องอัดแน่นไม่ปล่อยวาง จนจิตมันดำเนินไปของมันเอง มันเลือกที่จะตามเห็นของมันไปเอง

คุณเคยนั่งเห็นหลอดไฟที่มันติดๆดับๆกระพริบมั้ยคะ เห็นตอนมันเกิด มันดับ วนไปถี่ๆแบบนั้น

อันนี้ก็เหมือนกัน จิตมันเห็น เจตสิก ดิ้นรนหาที่ไป กระพริบ ปริบๆ ซึ่งมันทำงานเป็นปกติ ธรรมชาติของมันอย่างนั้นมานานแบบอนันตกาล เหมือนเราได้รู้เห็นการเป็นไปของมัน จิตมันจะได้เรียนรู้ความจริงจากตรงนี้ล่ะค่ะ ว่าไอ้ที่กระพริบดิ้นไปมานั่นไม่ใช่เรา มันเหนือการควบคุมบังคับไม่ได้….ถ้าจิตรู้แจ้งว่าสิ่งที่หลงเข้าใจมานาน ไม่ใช่ของที่น่าเอามาถือครอง เหมือนหลงเห็นตะขาบเป็นสร้อยมีค่า พอรู้ความจริงมันจะสลัดทิ้งของมันเอง ไม่มีทางมองตะขาบตัวนั้นเป็นของมีค่าน่าสวมใส่ได้อีก

 

ก็น่าใส่อยู่นะ

 

คุณแนนครับ...
ก่อนที่ผมจะชี้ดูว่าอุปทานในรู้...
....ของคุณแนนเกิดตรงไหน

ผมขอให้ตอบคำถามนี้ใหม่....
เพราะคำตอบนี้มันมั่วครับ

ที่ว่าเห็นทันการเกิด....ของความโกรธ
รู้ได้ไงโกรธจะเกิดตอนไหน...

.....นักปฏิบัติต้องตรงไปตรงมา
เห็นบอกเห็น....ไม่เห็นบอกไม่เห็น

คำตอบที่1 ... จัดว่าดี
คำตอบที่2 ... แสดงให้เห็นอุปทานในรู้แล้ว
คำตอบสุดท้าย.....เอาใหม่ครับ....
จะตกม้าตายแบบนี้ไม่ได้นะครับ

 

อุปทานในรู้ คืออันไหนคะ ช่วยชี้แจง

 

จะไม่แก้ใช่ไหมครับ.....

 

ตอนนี้ความเบื่อหน่ายแทรกแนนละค่ะ …( หน่าย ก็ รู้ว่าหน่ายในจิต)

แนนตอบไปแล้วนะคะว่าสภาวะปกติ มันไม่ทันแบบเป๊ะหรอก มันได้แค่รู้ตาม แนนจะเห็นมันไหวๆที่กลางอก บางทีไม่ทันรู้หรอกว่านั่นคืออารมณ์ไหน ใช่โกรธรึเปล่า ปกติอารมโทสะ มันมาเร็วและแรง ก็รู้ละว่านั่นคืออกุศลจิต ก็ดับมันไปเลย ไม่จำเป็นต้องรอตั้งชื่อให้มัน

ตอนที่จิตตั้งมั่นเห็นการกระพริบของจิตวิ่งไปมา มันไม่สนใจหรอกว่าที่กระพริบหน่ะ อารมณ์ไหน มันไม่มีคำสมมุติบัญญัติอะไรในตอนนี้ มันไม่บอกว่าอุ๊ยโกด อุ๊ยดีใจ อุ๊ยนั่นชอบ ไม่ชอบ มันคือประสบการณ์ของจิตล้วนๆ ที่เห็นเฉยๆ ไม่แทรกแซง

 

piccola ลองสังเกตสีต่างๆที่เห็นตอนมันเกิดครับ ถ้าไม่เห้นก็ไม่ต้องซีเรียส

 

ของแนนไม่ได้เห็นเป็นนิมิตค่ะ แต่มันเป็นความรู้สึก เห็นแบบไม่ใช่เป็นภาพค่ะ
อธิบายยาก มันคืออารมณ์ความรู้สึกที่ไม่ใช่ตาเห็นอ่ะค่ะ

 

นอแนนเอาแต่แล่นไล่ตามตะคลุบเงา

 

มันวิ่งเข้ามาให้แนนเห็นเอง ก็แค่เห็น ผิดตรงไหน

 

ถ่านไม่มีไฟยังงัยมันก็ไม่ร้อน
จิตก็เหมือนกันไม่มีโกรธจิตมันก็ไม่ร้อน

 

ถามนอแนนว่า
ใครเห็นมัน.มันที่วิ่งเข้ามาในจิต

 

เวลานอแนนโกรธ
นอแนนไม่เห็นหรือว่าใครโกรธ

 

แนนไม่สนใจหรอกค่ะว่าใครมันจะไปเห็น ไม่เคยไปพากเสียงใส่มัน รู้แล้ว เห็นแล้ว จบไป เป็นขณะๆ

ยิ่งพาก ยิ่งคิด ยิ่งหลอกตัวเอง