เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

อ่าน แล้วซึ้งจังค่ะ

 

เยี่ยมคะ อนุโมทนา

ถ้าว่างก็ เชิญแวะรับรอยยิ้มที่ห้องนี้ด้วยนะคะ เชิญทุกท่่านเลยคะ
http://palungjit.org/showthread.php?t=170804
เอารอยยิ้มมาฝากคะ

 

มาขอบคุณพี่นักเขียนสำหรับบทความอันมีค่า

บทความนี้เตือนสติริสาได้หลายๆอย่าง และที่สำคัญทำให้เราได้รับรู้ว่า ความรักคือทุกสิ่ง Love is all around.

ขอบคุณด้วยหัวใจรักค่ะ

 

ยินดีต้อนรับคุณ April สู่ห้องวิทย์ฯด้วยครับ
พบกันวันก่อนก็พาเดินกลางแดดตอนเที่ยงๆซะแว้ว (คงสุกพอดีนะครับ อิอิ)
มัวแต่หลงทางหาร้านอาหารกันอยู่ วัดจีนที่ไปพบปะกับเพื่อนๆนั้นก็สวยงามมากๆ
การได้สนทนาธรรมแลกเปลื่ยนมุมมองด้วยกันนั้นเป็นสิ่งที่ดีครับ...

ที่ได้คุยกันเรื่อง"ความเชื่อ"นั้นว่ามีอิทธพลกับเราขนาดไหน ขอยกตัวอย่างให้ฟังอีกนิดครับ
ความเชื่อทั้งหลายนั้นพี่นักเขียนฯอธิบายไว้ว่าเหมือนกับ"ลูกตุ้ม"ซึ่งแกว่งไปตามแรงเหวี่ยวที่สม่ำเสมอในโครงสร้างของมัน แต่เมื่อเราพยายามจะเปลี่ยนความเชื่ออย่างตั้งใจ ก็เหมือนการที่เราหยุดลูกตุ้มก่อน เพื่อที่จะให้มันแกว่งใหม่ในทิศทางใหม่ที่เราต้องการ ซึ่งต้องใช้พลังสูงกว่าเดิมเพื่อทำให้ระบบประสาททั้งหมดเปลี่ยนแปลง

"ความเชื่อแต่ละความเชื่อ จึงเป็นเหมือนสถานีอันทรงพลัง มันดึงดูดเอาสัญญาณต่างๆที่ปรับจนลงรอยกับความเป็นไปได้ที่เธอต้องการและในขณะเดียวกันก็ขัดขวางกั้นสัญญาณอื่นๆ ที่ไม่ส่งเสริมความเป็นได้อันใหม่ ดังนั้นเมื่อเธอเปลี่ยนความเชื่อ สัญญาณรบกวนที่เกิดจากความเชื่อเดิมมักจะดำเนินต่อไปอีกพักนึง...."
จากหนังสือ ธรรมชาติของชาติภพ+บทที่ 8 ไปอ่านต่อได้เลยครับ
http://www.novaanalai.com/Book_1/BK1Cover.html

การเปลื่ยนความเชื่อเป็นความรู้
ทำให้เราก้าวข้ามพ้นขีดจำกัดของกรอบความเชื่อหรือความไม่รู้ได้อย่างดีครับ
เปลี่ยนแปลงได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทำให้เราชีวิตเราเป็นไปในทิศทางที่เราพอใจ
และถ่ายทอดแปลงสภาพแห่งอารมณ์และจินตนาการให้กลายเป็นประสบการณ์ชิวิตที่เราพอใจได้ครับ

 

;aa37ยินดีต้อนรับคุณ เมษายน สู่ห้องวิทย์ครับ ;aa37

ขอบคุณ คุณ mead ที่นำเนื้อหาที่อมตะ มาบอกกล่าวในวันแห่งความรักของชาวพุทธในวันนี้นะครับ
ไม่รู้ว่าผมเข้าใจถูกรึเปล่าว่า เมื่อเราเปลี่ยนความเชื่อ จากความเชื่อหนึ่ง ไปอีกความเชื่อนึง ทำใจให้ร่มๆก่อน ว่าอาจจะไม่ได้ผลปุ๊ปปั๊ปทันใจอย่างที่คาดหวังเอาไว้ ขึ้นอยู่กับสัญญาณรบกวนของความเชื่อเก่าจะหมดไปเมื่อไหร่ ;aa8

 

*-* สวัสดีวันพระครับเพื่อนๆทุกคน *-*

การเปลื่ยนความเชื่อที่คุณเซลล์บอกว่าต้อง ทำใจให้ร่มๆก่อน (เหมือนการหยุดลูกตุ้ม) น่าสนใจนะครับ
ในทางปฎิบัติก็น่าจะหมายถึงการกำหนดทิศทางความคิดใหม่
ด้วยการเลือกที่จะสังเกตรับรู้สิ่งต่างๆด้วยมุมมองพิเศษนะครับ(ด้านบวก)

โดยเราเองมีสิทธิ์เลือกระหว่าง การจดจำสิ่งต่างๆที่เราพอใจรวมทั้งการจดจำสิ่งต่างๆที่เราไม่พึงใจเช่นกัน - การจินตนาการถึงสิ่งที่เราอยากให้เป็น - การคาดหวังบางสิ่งบางอย่างที่ปรารถนาไว้ ฯลฯ
แต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหนๆ ความคิดของเราก็จะผลิตและสั่นสะเทือนขึ้นจากภายใน เป็นจุดเริ่มต้นการดึงดูดประสบการณ์ต่างๆเข้ามาและเข้าคู่กับสิ่งที่เราสั่นสะเทือนออกไปด้วย

การเปลื่ยนรูปแบบการสั่นสะเทือนที่ละนิดทีละหน่อย จนกระทั่งเราจะเข้าใจว่ามันทำงานอย่างไร? ส่งผลต่อประสบการณ์ของเราอย่างไร? เป็นสิ่งที่เราๆทุกคนทดลองได้ไม่ยากครับ

ส่วนการมุ่งไปสู่การบรรลุถึงสิ่งใดก็ตาม จะช้าหรือเร็วน่าจะอยู่ที่การเข้าใจว่าอารมณ์ของเราบอกอะไรเกี่ยวกับการสั่นสะเทือนนั้นๆ และมีแรงต้านทานหรือสัญญาณรบกวนที่ทำให้ช้าหรือป่าว?..เชื่อว่าทุกอย่างสามารถสร้างสรรค์ได้โดยเริ่มต้นจากภายใน..เรื่องนี้น่าสนุกและตื่นเต้นมาก (หากทำได้สำเร็จด้วยยิ่งดี)

ให้ทดลองเพ่งจดจ่อติดต่อกันอย่างน้อย 21 วัน
เชื่อว่าจะมีสิ่งนั้นเข้ามาสู่ประสบการณ์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง (พี่นักเขียนแนะนำไว้)
ตอนนี้ก็มีโปรเจคที่เรากำลังทดลองทำกันอยู่ ขอให้รวมใจกันทำให้สำเร็จตามที่เราปรารถนาครับ

 

การเปลี่ยนแปลงความเชื่อ เปลี่ยนแปลงความเชื่อ เปลี่ยนแปลงความเชื่อ

เหรอ..

เอ..ทำไมผมจึงมีปัญหากับคำๆนี้จังเลยก็ไม่รู้นะ

ใจหนึ่งก็อยากเปลี่ยนแปลงไปตามนิยามของ"กฎแห่งแรงดึงดูด"
และรวมถึงของที่อจารย์อนาลัยบอกไว้ว่า "เราเชื่อยังไง เราก็จะเจอยังงั้น"

แต่อีกใจหนึ่งก็กังวลว่า ถ้ามันไม่จริงหละ ถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้นหละ
อะไรจะเกิดขึ้นกับภพชาติต่อไปของผม

ตอนนี้ ผมจึงเป็นอะไรที่ลอยเท้งเต้งอยู่กลาง 2 กระแสนี้ จะว่ากำลังเดินไป
ทางใดทางหนึ่งก็ไม่ใช่ จะว่าใช่ก็ไม่เชิง เป็นแบบนี้มาเป็นปีแล้วครับ
ฝึกอะไร ปฏิบัติอะไร ก็ไม่ก้าวหน้า และก็ชักไม่ค่อยอยากฝึก รวมถึงไม่ค่อยอยากรู้อะไรแล้วด้วย

เฮ้อ..จะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนน๊า...มันเหมือนคนไม่มีเป้าหมายอะไรเลย
ดำรงชีวิตผ่านไปวันๆยังงั้นแหละ

ช่วยทีเถอะครับ ใครที่พอจะเข้าใจความรู้สึกนี้อยู่บ้าง

 

หวัดดีครับคุณชยุต พอเข้าใจความรู้สึกนี้นะครับ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตครับ อิอิ
แต่ว่าลองคิดให้ง่ายๆกว่านั้นหน่อยนะครับ ไม่ว่าจะเป็นกฎแห่งกรรม หรือกฎแห่งแรงดึงดูด กฎแห่งธรรมชาติ ไม่ว่าจะมีใครกล่าวถึงสักกี่ครั้ง ก็ไม่อาจเปลื่ยนความเป็นจริงแห่งธรรมชาติที่เป็นหนึ่งเดียวกันไปได้เลย เพราะมันเป็นของมันเช่นนั้นอันปราศจากกรอบความเชื่อใดๆ มีแต่ปัญญาและความรักอันปราศจากเงื่อนไขที่เป็นสากลครับ

เคยคิดกลัวเรื่องเท้งเต้งเหมือนกันนะ..แต่ตอนหลังรู้แล้วว่าที่ไปสูงสูดของเราก็เป็นที่เดียวกันครับ
ไม่ไกล้ไม่ไกลที่ไหนเลย เพราะอยู่ในจิตใจของเราครับ
หากความเชื่อเหมือนกับการเดินทางออกจากจุดที่เราอยู่-ไปสู่จุดที่เราอยากไป
ก็มักจะมีคำถามว่าเรากำลังอยู่ตรงไหน และอยากไปอยู่ตรงไหนล่ะ?
เพราะเราทุกคนก็อยู่ภายใต้สิ่งแวดล้อมที่มีอิทธิพลจากภายนอกและเป็นรูปธรรมมาก บ่อยครั้งเราถูกดูดไปทางนู้นที-ทางนี้ที ทำให้เรามักหลงทางในขณะที่กำลังเดินทางไปยังจุดหมายที่เราอยากไปจริงๆ

มีคำตอบง่ายๆครับ
ถ้าความสุขของเราอยู่ที่ไหน ของขวัญชิ้นสำคัญก็อยู่ตรงนั้นหล่ะครับ
ความเบิกบาน พึงพอใจ จะเชื่อมโยงเราไว้กับสิ่งนั้น เราและใครๆก็จะได้รับประโยชน์จากความสนใจนั้นๆ แต่ละความคิดจะพาเราเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆ หรือถอยห่างกับสิ่งที่เรามุ่งมั่นปรารถนานั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเองหล่ะครับ

ยังไงก็อย่างเพิ่งท้อถอยนะครับ

 

ตามความเข้าใจส่วนตัว
ผมไม่เห็นรู้สึกเลยนะว่ากฏแห่งกรรมกับกฏแห่งแรงดึงดูด มันจะมีปัญหาอะไรกันเลย

ถ้าคนที่คิดโกหกคนอื่นตลอด ก็จะเจอประสบการณ์ที่ว่าคนอื่นโกหกกับเค้าตลอดเหมือนกัน คิดว่า เอ๊ะ คนนี้อาจจะโกหกก็ได้นะ ทั้งๆ ที่คนนั้นก็ไม่ได้โกหกอะไร

ความคิดที่ต้องคิดว่าจะเจอกับคนโกหกตลอดนั้น นั่นก็เป็นผลจากความเชื่อเกี่ยวกับการโกหกของเค้า ถึงแม้ว่าของจริงจะไม่มีใครโกหกเค้าเลยก็ตาม แต่เค้าก็สร้างความคิดว่ามีตนโกหกเค้าอยู่ตลอดเวลา ทำให้ตกอยู่ในประสบการณ์ทางความคิดที่เค้าสร้างขึ้นมาเอง


การดึดดูดสิ่งต่างๆ เข้ามาตามกฏแรงดึงดูดนั้น บางครั้งมันก็ก่อให้เกิดนิสัยที่ทำให้เราพบเจอ หรือพบกับบุคคลที่สามารถพาไปทางนั้น หรือเดินทางนั้นอยู่แล้วก็ได้ เอาง่ายๆ อย่างพวกขายตรง มักจะสอนลูกทีมอยู่เสมอว่า ทำได้! ทุกคนสามารถทำได้! นั่นเป็นการสร้างแรงดึดดูดเข้ามา ส่วนที่ว่าจะดึดดูดมาได้แค่ไหน มันก็ขึ้นกับแต่ละคนด้วย ใช่ว่าจะใช้เวลาเหมือนกันทุกคน เพราะว่าการจะไปเป็นอย่างนั้น ก็เท่ากับว่าตัวเองก็ต้องเปลี่ยนตัวเองด้วย เปลี่ยนตัวเองให้คุณสมบัติเหมาะกับตรงนั้น การเปลี่ยนแปลงตัวเองนี่แหล่ะ ต้องใช้เวลา บางคนเข้าเค้าไปเยอะแล้วก็เปลี่ยนไม่นาน บางคนยังอีกเยอะก็ใช้เวลานานหน่อยอยู่ที่ว่าจะทนไหวหรือเปล่า


วันนี้อ่านเรื่องฤกษ์ยามมา ก็นึกไปว่าการที่ฤกษ์ยามมีผลนั้น ก็คงเหมือนๆ กับนิทานที่พี่นักเขียนเคยเล่าให้ฟังคือเรื่องมดที่เปรียบเทียบว่าเวลาเย็นมีคนกลับบ้านเสียงก็จะอึกทึก ถ้ามดตัวไหนรู้ตรงนั้นก็จะทำนายได้ว่าเมื่อไหร่จึงจะเป็นเวลาดีที่จะเดินทางโดยที่ไม่โดนเหยียบตายซะก่อน

แต่ในชีวิตเราไม่มีปัจจัยเดียวเหมือนมด อาจจะมีเรื่องอื่นๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง การที่เรื่องอื่นๆ ที่เข้ามาเกี่ยวข้องเนี่ย ก่อให้เกิดเงื่อนไขที่ทำให้เดินทางสะดวกสบายที่สุดมันก็คิดคำนวณยากอยู่

เหมือนๆ ว่าเราเดินทางไปข้างที่มีลูกตุ้มเหวี่ยงอยู่ข้างหน้า ลูกตุ้มนั้นเหวี่ยงไม่พร้อมกัน แต่มันจะมีจังหวะนึงที่เหวี่ยงพร้อมกัน(เหมือนไฟกระพริบรถยนต์ซึ่งถ้าเคยสังเกตเล่นๆ จะมีบางช่วงที่รถสองคนจะกระพริบพร้อมกัน แล้วหลังจากนั้นก็จะไม่พร้อมกันแล้ว) ซึ่งจังหวะนั้นจะทำให้เราเดินทางได้สบาย จังหวะนั้นแหล่ะคือฤกษ์งามยามดี

การเริ่มต้นเดินทางในเวลาที่ต่างกัน จึงก่อให้เกิดประสบการณ์ต่างๆ กัน ในเส้นทางที่เป็นไปใด้ที่เป็นอนันต์ การเลือกเส้นทางที่ก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ดี ที่ตัวเองพอใจ นั่นแหล่ะคือฤกษ์งามยามดี


คิดไปเรื่อย.... ตึง ตึ่ง โป๊ะ

 

...

ตอนนี้เริ่มลงมือวาดภาพเหมือนคุณ Mead ที่ติดค้างไว้แล้วครับ
ก่อนหน้านี้ข้อมือยังเคล็ดอยู่เนื่องจากอุบัติเหตุ "อันน่าขบขัน" ครั้งที่แล้ว

ขอบคุณพี่นักเขียนสำหรับบทความดีๆ เกี่ยวกับความรัก เสมือนของขวัญวันวาเลนไทน์ ครับ

 

เข้าใจความรู้สึกนี้ของคุณชยุตเป็นอย่างดีเลยครับ
อาจจะพูดได้ว่าอยู่ในสภาวะเดียวกันด้วยซ้ำ
มันเหมือนกับว่าเรา "อ่านมาก" และ "รู้มาก" หรือเปล่าครับ
เราได้รู้คำตอบที่ลึกซึ้งแล้วจากการอ่านและการตรึกตรองตาม
อะไรที่ตื้นเขินกว่านี้เราก็รู้สึกว่ามัน "หน่อมแน้ม" เหลือเกิน
และรู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าตื่นตาตื่นใจอีกต่อไปสักเท่าไหร่สำหรับเรา
แต่เราก็ไม่รู้สึกถึงรสชาติของมันอย่างแท้จริง เหมือนกับเราไม่มีประสบกาณ์จริง
เลยทำให้เรารู้สึกหงุดหงิด ไม่มีอะไรดึงดูดใจ อยู่ไปวันๆ
ทำให้นึกถึงที่พระพุทธองค์เปรียบเสมือนคนที่รับจ้างเลี้ยงโค แต่ไม่เคยได้ดื่มนมโค ได้แต่เพียงค่าจ้างไปวันๆ
ผมคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้นนะครับ
แต่มองในแง่ดี เหมือนกับเรากำลังจะเข้าสู่ "กระแส" แล้วล่ะ เหลือที่กั้นเพียงนิดเดียวระหว่างเรากับกระแส
ถ้าตัวนี้พังลงเมื่อไหร่เราก็เป็นหนึ่งเดียวกับกระแสทันทีง่ายดายเลย
ทีนี้ก็คงต้องมาดูแหละครับว่า ตัวกั้นดังกล่าวของเรานั้นคืออะไร
กำลังหาอยู่เหมือนกันครับ ช่วงนี้ก็ใช้วิธีหยิบหนังสือที่เราประทับใจขึ้นมาอ่านทบทวนอยู่เรื่อยๆ ก็ช่วยได้เหมือนกันครับ
บางทีก็รู้สึกเหมือนเพิ่งอ่าน ก็เรียกความกระตือรือร้นกลับมาได้บ้างเหมือนกัน และอาจต้องเพิ่มการนั่งสมาธิให้มากขึ้นครับ

สู้ๆ ครับ

 

คุณ veggie วันนี้ผ่านมา พร้อมกับคำคมเลย อิอิ

ผมว่า หากเรารู้ว่าเราไม่ได้อยู่ในกระแส ก็เท่ากับว่าเราได้เดินเข้ากระแสแล้วหละครับ

ขออนุโมทนาด้วยครับ

 

จะรอชมครับคุณเบิ้ม
อย่าหักโหมนะครับ เพิ่งหายเคล็ดใหม่ๆ อิอิ
ระหว่างนี้ผลงานขาดช่วงไปหน่อย ขอหยิบผลงานคุณเดรดมาลงบ้างครับ


Concept :

Nothing...
แปลว่า วาดอย่างไม่ได้คิดอะไร วาดไปเรื่อยเปื่อย เพราะไม่มีไร....

 

อยากตอบคุณชยุตแต่ไม่บังอาจ ไม่กล้าพอที่จะตอบ ส่งเป็น PMไปนะคะ

 

เรียนคุณชยุตนะครับ
อาจารย์โนวาอนาลัยท่านก็บอกแล้วน่ะครับว่าประสบการณ์อยู่เหนือความเชื่อ บางขณะที่ผมกำลังทำเรื่องที่ผมอยากจะให้มันเกิดมากๆผมก็ยังไม่สามารถเอาชนะความรู้สึกตรงนั้นได้เลย แต่ช่วงไหนที่ผมเข้าไปหาประสบการณ์มากๆมันก็ทำให้ผมสดชื่นและเวลากลับมาอ่านของอาจารย์โนวาอนาลัยแล้วรู้สึกว่าได้อารมณ์มากๆ และถ้าช่วงไหนมีแต่ประสบการณ์พื้นๆก็จะอ่านแล้วน่าเบื่อๆน่ะครับ ผมก็เลยคิดว่าจะหาประสบการณ์ให้มากกว่านี้นั่นแหละครับ ช่วงนี้ผมจับอารมณ์ตลอดและพยายามบังคับอารมณ์ให้อยู่ในแง่ดีตลอดเวลา แต่พอมีเรื่องน่าสิ่วน่าขวานก็ทำให้ผมหดหู่ไม่สามารถบังคับอารมณ์ได้ในบางครั้งน่ะครับ ผมก็เลยคิดว่ายังไงจะเข้าไปหาประสบการณ์ให้มากๆ

 

ขอขอบคุณทุกๆความคิดเห็นและทุกๆกำลังใจจากเพื่อนๆจิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมวัตถุประสงค์ทุกๆคนนะครับ

ผมรู้สึกอบอุ่นจริงๆ

และข้อความอื่นๆที่เกี่ยวข้อง ผมได้ส่งไปให้ทาง PM แล้วนะครับ

ชยุต

 

ช่วยกันตอบ PM คุณชยุตกันยกใหญ่เลยนะครับ
ขอบคุณที่คุณชยุตส่งมาให้อ่านด้วย

ช่วงนี้ก็เจอประสบการณ์คล้ายๆเรื่องเดิมบ่อยเลย
จะวนมาให้คิดและเรียนรู้ซ้ำๆ แต่มุมมองเราจะเปลื่ยนไปเรื่อยๆนะครับ
บางทีต้องขอบคุณเงื่อนไขเดิมๆที่ทำให้ความคิดเราก้าวข้ามขึ้นไป
ปัญหามีรอบตัวไปหมด บางทีต้องนิ่งคิดและออกมาสังเกตการณ์ดูใหม่

แล้วพอไปอ่านหนังสือบางเล่มก็จะมีคำตอบให้เราทุกที (ไม่รู้รอยหยักในสมองคงเพิ่มขึ้นรึเปล่า?)
ยังไงประสบการณ์ที่เกิดขึ้นย่อมมีค่าที่สุดกับทุกๆคนครับ

ชีวิตคือสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล
จงอย่ากลัวที่จะลงไปเล่นในทุกๆวัน

แต่บางวันสนามก็แฉะ ลงไปเล่นไม่ได้ ต้องนั่งดูเฉยๆ (*-*)

 

แฮ่กแฮ่กแฮ่ก.. มาให้กะลังคุณชยุตย์เพื่อนรักค่ะ.. ^_^
ขจรวรรณก็เคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันค่ะคุณชยุตย์ มีอยู่ช่วงนึงศึกษาสมาธิอย่างเอาจริงเอาจังจนเกิดความตึงเครียด จนวันนึงแม่ชีท่านนึงกล่าวว่าไม่ต้องตึงจนเกินไป ผ่อนคลายลงบางค่อยๆ ศึกษาไป ทีนี้เราก็หย่อนซะเลยไม่ปฏิบัติไม่ทำอารัยทั้งนั้นใช้ชีวิตในสังคมตามปกติ แต่เมื่อถึงจุดนึงกลับพบว่าถ้าเราไม่ทำสมาธิเลยก็ทำให้รู้สึกว่าเราควบคุมความคิดความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาไม่ได้ เมื่อเผชิญกับปัญหาหลายๆ ปัญหาที่รุมเร้าเข้ามาก็ไม่มีสติตั้งมั่นพอที่จะมองเห็นต้นเหตุของปัญหาที่แท้จริงได้ เมื่อหันกลับมาทำสมาธิแต่ไม่ให้ตึงจนเกินไปหรือหย่อนจนเกินไป ( ทางพุทธน่าจะหมายถึงเดินทางสายกลางรึเป่าก็ม่ายรู้ค่ะ ) ก็รู้สึกว่าเรามีสมาธิ มีสติ มีปัญญาที่จะพิจารณาความรู้สึกนึกคิดของตัวเองว่าเป็นไปในทิศทางใดมากขึ้น เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นกับตัวเราก็พบว่าเราจะมีความคิดหรือวิธีการผุดขึ้นมาเหมือนปิ๊งแว๊ปอะไรประมาณนี้เพื่อแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้านั้นๆ ได้ค่ะ

ขออนุญาตินำความรู้ที่พี่นักเขียนอธิบายไว้หลังห้องบางส่วนมาให้อ่านค่ะเผื่อจะช่วยอะไรคุณชยุตย์ได้บ้าง.. ( ท้อได้แต่อย่าถอยนะคะ อิอิ )
..........................
ไม่ว่าเราจะศึกษาหาความรู้จากแหล่งใด เราไม่มีวันรู้น้อยลง (You'll never learn less.)
การเรียนรู้เป็นสิ่งที่ดีเสมอ แต่ข้อสำคัญอยู่ที่ว่า เมื่อเรียนรู้แล้ว เราได้นำความรู้นั้นไปใช้ในทิศทางใด
เราได้นำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น หรือก่อให้เกิดโทษ

แหล่งความรู้ทั้งหลาย แม้แหล่งที่ดูเสมือนจะไม่แน่ว่าดี-หรือไม่ดี
จึงไม่ใช่สิ่งที่เราจำเป็นต้องตัดสิน
แต่เราตัดสินได้จากทิศทางที่เรานำความรู้นั้นไปใช้ ด้วยตนเอง

พี่นักเขียนขอให้คุณน้องขจรวรรณตระหนักเสมอๆว่า
อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดที่คล้อยตามความเชื่อของเรา คือกลไกที่บ่งบอกให้รู้ถึงภาวะของจิตวิญญาณของเราเสมอ

หากเรามีอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดที่ดี รู้สึกดี
ร่างกายของเราจะตอบสนองในทิศทางนั้นๆเสมอ กล่าวคือ
เมื่อเรามีอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดที่ดี
ร่างกายของเราก็ปกติสุข

หากเรามีอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดที่ไม่ดี รู้สึกไม่ดี
ร่างกายของเราจะตอบสนองในทิศทางนั้นๆเสมอ กล่าวคือ
เมื่อเรามีอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดที่ไม่ดี
ร่างกายของเราก็จะออกอาการต่างๆนานา เช่น เจ็บ ปวด ร้อน หนาว คลื่นไส้ ฯลฯ

อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิด จึงเป็นมาตรวัดความเชื่อที่แม่นยำที่สุด
หากมันวัดความเชื่อในแง่ลบได้ มันจะทำให้เรารู้สึกไม่ดี
หากมันวัดความเชื่อในแง่บวกได้ มันจะทำให้เรารู้สึกดี บางทีอาจจะดีเกินความเป็นจริงด้วยซ้ำไป
.................................
มีพระองค์นึงท่านได้กล่าวกับขจรวรรณไว้ว่า
ปัญญาต้องมีสมาธิควบคุม ถ้าไม่มีสมาธิกำกับเค้าเรียกว่าสัญญา
เราควรจะใช้ปัญญาค่อยๆ สอนให้จิตเกิดความเข้าใจจึงจะทำให้จิตเราสงบลงได้
การอบรมจิตมีอยู่ 2 ประเภท คือ
1. การใช้สมาธิอบรมให้เกิดปัญญา
2. การใช้ปัญญาอบรมให้เกิดสมาธิ
คนที่ฉลาดควรจะฝึกใช้ปัญญาอบรมให้เกิดสมาธิ
จึงอยากจะขอให้พี่นักเขียนช่วยขยายความให้เข้าใจให้มากกว่านี้ได้มั้ยคะ เพราะถึงแม้ว่าตัวเองจะเข้าใจแต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้น่ะค่ะ หวังว่าคงจะไม่ถามนอกประเด็นไปนะคะพี่นักเขียน
;aa13

 

ขอบคุณอีกคนครับ