อินทิราณี ชื่อนี้ไม่มีที่มา

กระทู้เงียบ...............ทุกคนกำลัง งง มาเรามาเริ่มเปิดตัวกัน โดยการเล่าความเป็นมา ว่ามาเจอที่นี่ได้ไง
เค้าชื่อ มะปราง นะจ๊ะ อิอิ
เริ่มต้นเข้ามาที่นี่ได้ยังไงก็เพราะ ต้องการค้นหาเรื่องราวเกี่ยวกับพญานาค เพราะอะไรก็เพราะความฝัน เป็นสิ่งที่จุดประกายความอยากรู้ ทำให้เข้าไปเสริ์จหาเรื่องราวในเน็ต ก็มาพบเว็บนี้เข้า โห....ตอนเข้ามาตื่นตาตื่นใจมาก ไม่คิดว่าจะมีคนสนใจเรื่องราวลึกลับ ธรรมะฯ มากมายขนาดนี้ เพราะตัวปรางเองก็ไม่ได้สนใจเลยตั้งแต่เด็กเพราะที่บ้านไม่มีใครสนใจเรื่องแบบนี้ แต่ก็อย่างที่บอกความสนใจมาจากความฝัน ประทับใจลืมไม่ลง แล้วบวกกับการที่อาจจะมีสัมผัสพิเศษด้วยมั้ง แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร ยายกับแม่ก็ไม่ไหวจะเคลียร์ลูกหลานบ๊อง 555 แต่ก็ช่างเถอะ อย่าได่แคร์ ^o^ ก็มันเป็นของมันแบบนี้จะให้ทำงะ จากนั้นก็เข้าเว็บนี้แทบทุกวัน อ่านนู้น นี่ นั้น เรื่องราวแปลกๆมากมาย ชอบนะ ชอบอ่าน สนุกดีเหมือนได้อ่านนิยายเรื่องยาว จริงมั่ง ไม่จริงมั่ง ไร้สาระ มีสาระ ปะปนไป ด่าคนมั่ง ชมมั่ง หนุกดี เฮ้อ!!!!!!!พอแระ เอาขำๆรู้จักกันเบาๆ

 

5555 มีเปิดตัวด้วยเหรอ
งั้นเดี๋ยวเค้าไปเขียนเรียงความอัตชีวประวัติของเขาก่อนนะ

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=GZQ9l4M48BQ&feature=related]YouTube - หากรัก(คีรีบูน).wmv[/ame]

 

แม่อิน ทยอยมานะจะ เอาแบบเรื่องสั้นหลายๆตอนอะ

 

อุ๊ยแนะนำตัวแบบนี้-*-...สงสัยไม่ได้อะจิเขียนเป็นเรื่องเป็นราวไม่เก่งอะจิผมอ่ะ-*-...^^...ไว้จะทยอยนะจ๊ะ...^^...เอาเป็นสงสัยอะไรก็ถามมาดีกว่าเพราะนู๋ไม่รู้จะเริ่มยังไงดีเริ่มไม่เก่งปรกติเป็นฝ่ายถูกเริ่มอ่ะ^^คริคริ...

 

ไปนอนแระน๊าครับ^^...บ่ายๆมีนัดดูถ่ายทอดพระราชพิธีเสกสมรส...^^

 

สาธุ! สวยงามจริงๆคับ เคยเห็นเป็นองค์ที่วัดสุทัศน์รึปล่าวนะแถวๆวัดราชนัดดาอะคับสวยมาก....*-*

เอ๊ะ! แล้วเพลงสุทราพรนี่อะทรงอานุภาพป่าวอะตัวเอง55

 

โอ้แม่เจ้า! ไว้เบนซ์ค่อยๆเช้ดเองก็ร่ายอาปางชะลี ขืนลื้อมาเช้คให้อั้วน้ามีหวังเฮ้ย.....ใจร้าย!!!!!!!!!!!!!:''(

 

ใจร้าย!!! :''((cry)

 

แฮ่ๆ พี่ก็! *_______* :boo:

 

เบนซ์เช็ดเองไม่ถนัดหรอก ให้เจ๊เช็ดให้นะ

 

เบนซ์เองเข้ามาในกระทู้นี้เพระชอบเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องลึกลับและพลังจิต!
พอเสิฐกูรเกิลดูจับพลัดจับผลูมาเจอเว็ปนี้เข้า เลยติดใจยิ่งมาเจอกระทู้เกี่ยวกับพญานาคด้วยแล้ว โงหัวมะขึ้นเลย55
จำได้ว่าผู้หญิงคนข้างบนนี่อะเอาพลอยอันล้ำค่ามาหลอกล่อด้วยการท้ายปัญหา หุหุ ท้ายสุดเสร็จเรา อิอิ นอกจากสาวสวยข้างบนแล้วยังมีอีกหลากหลายสาวสวยที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ที่พบเจอพูดคุยด้วยแล้ว อยากจะบอกว่ารักนะเด็กโง่ *-* ทุกคนมีความละเอียดอ่อนที่ต่างกัน ความสุขุมลุ่มลึกก็ต่างกัน หากแต่ในความแตกต่างนั้นกลับกลายเป็นความลงตัวในหมู่ของพวกเราได้อย่างไม่น่าเชื่อ! แต่ก็เชื่อเถอะว่าพวกเราทำได้ นอกจากสวาวสวยแล้วเรายังมีหนุ่มหล่อแบบแท้สไตล์อวบๆ 55 กับหนุ่มหล่อแบบมะแท้ที่เก่งเรื่องความรัก(คาสโนว่า) อิอิ แต่จิตใจมีแต่ความเอื้ออารีแก่ผู้ทุกข์ยาก
น่า! น่ารักทั้งคู่..*-*
เจอเรื่องราวหลากหลายร้อยพัน สุขบ้าง ทุกข์บ้าง โดนด่าว่าบ้าบ้าง โกหกหลอกลวงบ้าง ตอแหลปั้นเรื่องแต่งราวบ้างช่างเหอะ! ชื่อเว็ปก้บอกอยู่แล้วว่า "พลังจิต" มันก็ต้องมีอะรัยที่แปลกแยกไปบ้าง ไม่มากก็น้อย จิตตนาการเป็นเรื่องของจิตอีกเช่นกัน จับต้องไม่ได้ ใครจะว่าบ้าอย่างไรและหรือโกหกอย่างรัยก็ช่าง เพราะมั่นใจว่าทุกสิ่งที่ได้กระทำมันลงไปตรึกตรองดีแล้ว ด้วยเหตุและผล หากสิ่งที่ได้ทำลงไปจะถูกด่าบ้าง และหรือกล่าวหาว่าต่างๆนาๆบ้าง หากแต่ผลลัพธ์ที่ได้ลงมือทำลงไปมันคุ้มค่ามากกว่าคำ"ด่า" ก็ถือว่าประสบความสำเร้จ อยู่ในเว้ปนี้ต้องทนกับคนหลากหลายรูปแบบ ดังนั้นผู้ที่เข้ามาต้องหนักแน่น !หลากหลายเรื่องราว หลากหลายเรื่องเลวร้าย และหลากหลายความรู้สึก ท้ายสุดจะทำให้เราได้พบกับมิตรภาพที่สุดแสนจะงดงาม ซึ่งอาจหาไม่ได้จากโลกแห่งไซเบอร์ที่ไหน เพราะที่นี้คือ "พลังจิต" ที่ๆมีกระแสแห่งความงดงาม มากกว่ากระแสแห่งความมืดมน!:z1

 

ชะอุ้ย!!! อักษรอาจฟังแล้วหวานหู หากแต่รังสีอัมหิตที่แผ่ปกคลุมนั้นไซร้ อยากแท้หยั่งถึง55:boo:

 

รู้สึกเหมือนกันเลยตอนอ่านข้อความ =="

 

แหม อารมณ์มันค้างจากเมื่อวานมั้ง หึหึ

 

เจ๊ไม่ชอบเค้าเหรอ ถึงได้โกรธขนาดนี้ ถือซะว่าเป็นตัวทดสอบบารมีดีกว่ามะ

 

หืม ไม่ใช่ไม่ชอบ อย่าไปพูดให้รกอีกเลย ไม่งั้นจะลบกระทู้นี้ก็ไม่ได้ เราไม่ใช่เจ้าของ หึหึ ไม่งั้นฉันก็จะไม่เข้ากระทู้นี้อีกเหมือนกัน มันเบื่อ แต่คงไม่มีใครสนใจดอก ถึงจะมีเรา หรือไม่มี

เอ หรือจะลากันไปตรงนี้เลย

 

นั้นงะ ว่าแล้วต้องตอบแบบนี้ คุยกันแบบพี่น้องนะพี่ อะไรที่มากระทบใจเราอย่าเอาเก็บไปคิด มันทำร้ายตัวเราเองทั้งนั้น น้องแค่ไม่อยากให้พี่เอาเรื่องเล็กน้อยเก็บไปคิด เท่านั้นเอง แล้วถ้าเป็นอย่างที่น้องถามไป มันผ่านไปแล้ว

 

การเดินทางที่เหมือนฝัน! หากถามว่าการเดินทางสู่เส้นทางแห่งความตายนั้นเป็นเช่นไรเราตอบไม่ได้
เพราะทุกขณะจิตที่รับรู้ เหตุการณ์ทุกอย่างเสมือนฝัน! ในความรู้สึกเหมือนดั่งคนปกติที่ไปเที่ยวที่ไหนสักแห่งโดยที่ไม่ได้คิดว่าตนเองตายจากโลกนี้ไปแล้วแต่ประการใด! หากเพราะในระหว่างที่นอนพักผ่อนและพูดคุยกับคนรู้จักอยู่ เราเองก็ไม่ได้เจ็บปวดและหรือทุกข์ทรมานกายใจแต่อย่างใด หากแต่เพียงรู้สึกว่าง่วงก็เท่านั้น!
พออาการเป็นอย่างนี้ก็เลยขอตัวนอนพักเพราะรู้สึกว่าหนังตาเริ่มหนักขึ้นทุกทีแล้ว พอปิดเปลือกตาลงเท่านั้นแหละสติหาย ขาดวิบไปในทันที พอมารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าตนเองมาอยู่ในที่ๆเปลี่ยวเหงา มีแต่ละอองหมอกปกคลุมไปทุกหนแห่ง หากแต่พอเดินไปได้ซักพักก็จะพบกับธารน้ำที่ใส่สะอาด หากแต่อีกฟากฝั่งของแม่น้ำนี้มีหมู่บ้านที่ดูยังงัยก็ไม่เหมือนบ้าน อาจเพราะสวยกว่าบ้านทั่วไปและรูปทรงแปลกตากระมัง! ระหว่างที่มองฝั่งตรงข้ามอยู่เราก็เห็นคุณยายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแล้วถามว่าสวยมั้ย เราเลยถามกลับว่าอะไรสวยคับ ท่านจึงหันไปมองในสิ่งเดียวกันกับสิ่งที่เราเพิ่งจะละสายตามา ใจจึงรับรู้ว่าท่านหมายถึงอะไร จึงตอบท่านไปว่าสวยแต่ไม่เคยเห็น
ท่านไม่พูดอะไรหากเพียงแต่ยิ้มรับ และเปลี่ยนเรื่องถามว่า นึกอย่างไรถึงมาเที่ยวถึงที่นี่นานมากแล้วนะที่ไม่ได้มา! ในความรู้สึกในตอนนั้นยังงงว่าเราเองมาที่นี่ได้อย่างไร และไม่เคยคิดเสียด้วยซ้ำว่าจะมา เพราะไม่เคยรู้จักสถานที่แห่งนี้แต่อย่างใด หากแต่ปากที่พลั้งพูดโต้ตอบกลับไปกลับกลายเป็นว่า คิดถึงท่าน! อยากจะกลับมากราบท่าน! ตอบออกไปทั้งๆที่ในขณะนั้นยังมิรู้ว่าท่านที่ว่านั้นหมายถึงท่านไหน? คุณยายท่านนั้นมองด้วยอารมณ์ที่นิ่งสงบเหมือนผู้ที่ฝึกควบคุมอารมณ์ตนเองมาอย่างดี ท่านบอกว่างั้นตามมา ฉันจะพาไปกราบท่าน! ระหว่างทางที่เดินไปรอบเส้นทางนั้นแวดล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นและดอกไม้สวยงาม พอพ้นเขตป่าไม้ดังกล่าวภาพที่ปรากฏแก่สายตาในตอนนั้นคือ เทวลัยที่สวยงาม ตั้งอยู่บนเนินเขาลูกเล็ก เสียงสวดมนต์ลอยมาตามสายลมกังวานอย่างไพเราะ เหมือนดั่งที่เค้าว่า “เสนาะหู” หากแต่เสียงที่ได้ยินนั้นกลับดังก้องกังวานอยู่กลางกะโหลกศรีษะมากกว่าที่จะรับรู้ว่าเสียงนั้นผ่านทางหูตามความเคยชินอันเป็นปกตินิสัย! เหมือนท่านจะรู้มองหน้าแล้วยิ้มอย่างผู้ใหญ่เอ็นดูเด้ก ที่นี่ใช้ใจในการรับรู้และรับฟังจ๊ะ! และเสียงที่เธอได้ยินนั้นเค้าเรียกว่า “สังวัชยามนต์ตรา” คือการสวดอ้วนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เรานับถือ!
เธอเองก้เคยทำ! ท่านยิ้มแล้วพาเดินไปยังเทวลัยดังกล่าว ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นเท่าไหร่ กลิ่นหอมของกำยานยิ่งหอมฟุ้งกำจาย<O</O
หอมแบบติดจมูก มันหอมอย่างที่รู้สึกและรับรู้ได้ว่ามันหอมตรึงใจจริงๆจนไม่รู้ว่าจะเปรียบเทียบกับสิ่งใดที่เรียกว่าหอมแบบตรึงใจ สถานที่รอบๆเทวลัยนั้นมีผู้คนต่างสาละวนทำกิจของตัวเองอย่างเรียบร้อย บ้างก้เดินจงกรม บ้างร้อยมาลัย บ้างก็นั่งสมาธิ เราเองในตอนนั้นชักสงสัยตกลงจะมานั่งสมาธิ หรือว่ามาขอพรกันแน่นะ ! แล้วสิ่งที่เห็นมันโบถส์พราหม์ชัดๆไม่ใช่วัดสักหน่อยจะมาเดินจงกรมกันทำไม ? พอความคิดดับลง เสียงคุณยายก็ดังผ่านกะโหลกเข้ามาอีกแล้ว ทีนี้ชัดแจ๋วเหมือนเสียงของเด้กเลยกังวาลเพราะ ที่นี่สำเร็จด้วยจิต เสียงก็เช่นเดียวกัน ไพเราะตามอำนาจของจิตผู้เป็นเจ้าของ ที่นี้เราไม่แบ่งแยกว่าต้องพุทธะ และหรือพรามห์ หากแต่เราเคารพในคุณธรรมและคุณงามความดี เพราะท้ายสุดแล้วก็ผลแห่งความดีอีกเช่นกันที่นำพาไปสู่เส้นทางแห่งความพ้นทุกข์!
ไปเถอะเวลาเหลืออีกไม่มาก หากช้าจะเสียเวลาไปกันใหญ่ หากเรากลับค้านในใจจะรีบกลับทำไมเราไม่ได้รีบซักหน่อย หากแต่พอเพียงคิดเท่านั้นเสียงเรากลับดังออกมาประดุจว่าอ้าปากพูดเองเลยทีเดียว คราวนี้รู้สึกเหมือนว่าตนเองทำผิดไปเสียแล้ว ความรู้สึกเหมือนรู้ว่าเราพลาดและรู้ว่าที่นี้ “จิต” สำคัญที่สุดเสมอ! <O</O
<O</O
ยายพาเราเข้าไปในเทวลัยแล้วสิ่งที่เห็นนั้นสวยงาม สง่า บอกได้คำเดียวสวย ! ภาพเบื้องหน้าที่เห็นเป็นเทวรูปสัมฤทธิ์ “พระมหาพิฆเนศวรเจ้า” ที่อลังกาฬใหญ่โตมาก เสียงการสวดยังคงดังระงมกันอยู่อย่างต่อเนื่อง
ซักครู่จึงมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพร้อมดอกดาวเรือง เค้าบอกว่ามาถึงแล้วเหรอ ไปกราบท่านเถอะท่านรอเราอยู่
ทันทีที่ชายคนดังกล่าวเอาดอกไม้มอบให้ เสื้อผ้าที่เราสวมใส่อยู่นั้นก็กลับกลายเป็นผ้านุ้งทอดิ้นทองสีสวย แดงทั้งผืน หากแต่ลงดิ้นทองเท่านั้นเอง! เสื้อท่อนบนไม่มี หากสิ่งที่มาแทนกลับกลายเป็นสายสิญจน์สีขาวคล้องเฉวียงแทน! ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนว่าเราไปที่นั้นจริง ๆ มันไม่เหมือนความฝันที่เราหลับตาตื่นขึ้นมาแล้วความทรงจำลางเลือน! หากแต่ที่นี้ สถานที่ แห่งนี้ ผู้คน ล้วนจำติดตรึงใจอยู่ในความรู้สึก ว่าจริง!
พอได้รับดอกไม้แล้ว คุณยายคนเดิมก็เดินมาพร้อมกับถ้วยใบเล็ก หากก็มองเห็นว่าข้างในคืออะไร มันเป็นดินหรือแป้งอะไรซักอย่างข้นสีแดง มาแต้มให้ที่กลางหน้าผาก!”การแต้มฎิลก) แล้วพูดว่า “โอมคเนศาญะนะมะฮา” ตอนนั้นจิตนึกรู้คำสรรเสริญพระคเนศเจ้า” เสียงนั้นกังวานก้องเสนาะหูเธอต้องทำหน้าที่! พอเบนซ์เดินไปกราบพระองค์ท่านใกล้ๆพร้อมกับกล่าวคำสรรเสริญพระองค์ท่าน “โอม” แล้วใช้มือแตะลงไปยังที่เท้าของพระองค์ท่าน แล้วกลับมาแตะที่หน้าผากก็กลับกลายเป็นแสงสว่างที่สว่างจ้าเข้ามาครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด !
มารู้ตัวเองอีกก็รู้สึกว่าทำไมที่นอนเรามันแคบๆแบบนี้ ตอนนั้นมึนงงสับสน ความรู้สึกเหมือนคนที่นอนหลับตอนพลบค่ำแล้วสะดุ้งตื่นตอนดึก จนสติลืมเลือนว่านี้วันไหนกันแน่ อารมณ์เราเป็นประมาณนั้น จะหนักกว่าหน่อยก้ตรงที่พอลืมตาขึ้นมามันก็มืดไปหมด พอตั้งสติได้อารมณ์ของคนที่ต้องเอาตัวรอดโดยสัญชาตญาณก็เลยดิ้นสุดกำลัง! ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อดิ้นแล้วเหมือนมีเสียงคนมาเคาะที่หูข้างๆเสียงอึกทึกครึกโครมเต็มไปหมด จากนั้นสติก็ดับวูบลงอีก มารู้ตัวเองแบบมีสติจริงๆก็นอนอยู่บนเตียงที่มีสายน้ำเกลือห้อยระโยงรยางค์อยู่บนเตียงนอนที่บ้านแล้ว(ลุงเป็นหมอ คุณแม่เป็น อสม..) โรงพยาบาลเลยไม่ได้กินตังเรา!
จับใจความจากที่แม่เล่าให้ฟังว่า “เราเสียไปหนึ่งวัน” เต็มๆ แถมยังพูดติดตลกว่า เสียดายโลงเนาะ ! หากแต่หน้าตาบ่งบอกว่าแม่อิดโรยเป็นอย่างมาก ใบหน้าแม่เศร้ามาก แม่คงเสียใจเป็นที่สุดจริงๆ หากแต่สิ่งที่มองแล้วรับรู้ว่าแม่ดีใจเป็นที่สุดอีกเช่นกันก็คือ “ดวงตาของแม่” ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะฝ้าฟางไปมากแล้วก็ตาม สิ่งเดียวที่รับรู้และสัมผัสได้นอกจากดวงตาของแม่แล้วนั้นคือ ฝ่ามืออันอบอุ่นที่กุมมือลูกคนนี้เอาไว้ มันเหมือนแม่กำลังจะส่งผ่านและบอกกล่าวความรู้สึกทั้งหมดมายังลูกคนนี้ว่า “ แม่รักลูกนะ” <O</O

 

ที่น้องบอกก็เพราะไม่อยากให้พี่เพชรคิดมาก พี่ก็จะปวดหัวบ่อยๆ แต่ก็สุดแล้วแต่พี่ เพราะนี่มันเว็บเสรีเราห้ามเค้าไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะไม่สนใจได้