อยากทราบอารมณ์ของฌาณ4

ขอถามบ้างนะครับ คือผมสงสัยในอาการของผมครับเวลาที่ผมนั่งกรรมฐานแล้ว ปกติผมจะนั่งได้ประมาณ50กว่านาที นั่งแล้วจิตนิ่งสงบดี แล้วก็เพลิดเพลินจนไม่อยากลุกไปไหน ได้ยินเสียงรอบกายทุกอย่างชัดเจนดีบางทีชัดเกินไปด้วย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเสียงพวกนั้น ก็ยังคงนั่งภาวนา นะ มะ พะ ธะ ต่อไป แต่ที่ผมสงสัยคือ ทำไมผมถึงไม่มีอาการของปีติเลย หรือถ้ามีก็จะมาเป็นบางช่วงที่พอจะนึกถึงเรื่องที่สามารถทำให้ปีติได้ ผมก็เลยไม่รู้ว่านี่มันอาการของสมาธิขั้นใดแน่และหากมีผู้ตอบได้ช่วยแนะนำการทำสมาธิขั้นต่อไปให้ด้วยนะครับ ขอโมทนาบุญล่วงหน้าครับ^^

 

ฝึกมโนนี่ ปีติมันก็มีเยอะอยู่แล้ว แต่อย่าไปอยากเข้า ถ้าอยากมันจะยิ่ง
ไม่เป็นสมาธิ ถ้าวันไหนเรานั่งดีก็นั่งไปเรื่อยๆ ถ้าปฐมฌาณมันจะมีปีติ
แบบสุขจะบ้าตาย เราเพ่งกายส่วนไหนมันหายหมด ความรู้สึกหาย
หมด สมาธิถ้าเราให้มันอยู่ตรงไหนมันก็อยู่ตรงนั้น ที่นี้ถ้าเรากำหนด
ตรงหน้าผาก นะ มะ พะ ธะ กำหนดเรื่อยๆ ถี่ๆ มันจะเข้าสมาธิลึกขึ้น
บางทีเห็นเป็นแสงขาวนวลเราก็อย่าพึ่งหยุดกำหนดต่อไป สมาธินี่มัน
ไปได้เรื่อยๆ นะ ไม่ต้องไปหยุด

 

เอาอาการที่เป็นมาเล่าสู่กันฟัง

เข้าฌาณ 4 จะคล้ายๆคนกำลังโดนยาสลบค่ะ หนักๆ ตื้อๆ ตันๆ รู้สึกตัวหน่วงๆทึบๆไปหมด

อาการฌาณ 4 กำลังทรงตัว จะทำอะไร เดิน ยืน นั่ง นอน สมาธิจะทรง จะหนักๆตื้บๆแบบนี้ตลอดเวลา

เวลาฌาณ 4 ค้างนี่จะมึนหัวตื้บๆหนักอึ้งเหมือนรถเบรคค้าง อะไรทำนองนั้น นี่ฌาณก็พังไป 3 รอบ ตอนนี้กลับมาใหม่เป็นรอบที่4

ขอให้ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไปนะคะ

 

อ่าๆขอบคุณมากๆ โมทนาด้วยจ้า

 

ผู้หญิงบวชพราหมณ์ที่วัดนี้ได้ป่าว อ่าๆว่างๆถ้ามีรูปวัดเอามาลงให้ดูหน่อยนะจ๊ะ อยากเห็นอ่ะจ่ะ

 

ขอถามผู้รู้ทุกท่านจ่ะ คือว่าข้าพเจ้าลองทำสมาธิแบบไม่หลับตา กำหนดลมหายใจทำทุกอย่างเหมือนหลับตาแต่อยู่ในอิริยาบถยืน สักพักก็เหมือนเราขึ้นลิฟท์อ่ะจ่ะ ความรู้สึกตัวเบาลอยเหมือนตอนนั่งหลับตา สิ่งต่างๆรอบข้างดูคล้ายเคลื่อนที่ ส่วนตัวเราก็สูงขึ้น ลอยขึ้น ปรื๊ดดดดด เหมือนขึ้นลิฟท์แล้วก็ขึ้นๆลงๆ แบบนั้นระหว่างทรงอารมณ์

อยากทราบว่าอารมณ์ปิติเช่นเดียวกับเวลาเรานั่งหลับตาใช่มะจ๊ะ

 

อยากทราบว่า เราสามารถจะทรง ฌาณ 4 ขณะยืน เดิน วิ่งได้รึป่าวครับ
แล้วอาการมันเป็นยังไงหรอครับ

 

คิดว่าอธิบายไปก็คงไม่เข้าใจหรอก เราเองก็ไม่รู้

มันต้องได้เองรู้เอง

ฌาณวิสัยไม่ควรคิดหากคิดจะมีส่วนแห่งความเป็นบ้า...ใช่รึเปล่า

 

ทําไมเหลือเยอะจัง

ทําไมยัง รู้สึกได้ว่าชา ทําไมยังรู้สึกได้ว่าลิ้นจุกปาก

ทําไมยังรับความรู้สึกของกายได้ล่ะ

มันน่าจะเเยกเลี้ยวออก คลองหก รังสิต ลําลูกกา ไปเเล้วนี่หน่าาาา

 

ไม่ใช้ญาณสี่

นั้น ไม่ใช้ญาณสี่ หลอกน่ะเจ้าค่ะ
ในญาณสี่ ไม่มีอะไรเเบบนั้นหลอก

 

ไม่ได้หลอก

ไม่ได้หลอก ถ้าลุกยืนได้ก็เเสดงว่า ถอย กลับมาเยอะมากเเล้ว ถึงสามารถลุกขึ้นยืนได้

เเค่ยืนยังลุกขึ้นมาไม่ได้เลย ส่วนเรื่องเดิน วิ่งนี้ น่าจะถอยลงมาถึง ขนิก เป็นเเน่

 

เมื่อจิตเข้าถึงฌานสี่หยาบตอนนั้นจะมีความรู้สึกว่า ลมหายใจหายไป ไม่รู้สึกว่าหายใจแต่ที่จริงแล้วลมหายใจยังมีตามปกติแต่ทว่าจิต ไม่รับทราบว่าร่างกายทำอะไร หายใจหรือไม่ จิตใจย่อมไม่รับรู้ตามท่านพูดว่าจิตกับประสาทแยกกันเด็ดขาด
เป็นอย่างนั้นหรือเจ้าคะ คุณพระช่วย ! เราเคยรู้สึกอย่างนี้มาแล้ว ได้มาในขณะที่ลงนอนแล้วภาวนาไปเรื่อยๆ จู่ๆ ก็มีอาการเหมือน วู๊บ...จิตเราแยกออกมาจากสมอง แต่ไม่ได้ออกมาจากร่างกาย ลมหายใจหายไปหมด รู้สึกนิ่งสนิท สงบ สบายแต่มั่นคง แต่แล้วเราก็เริ่มกลัวนิดๆ เพราะคิดว่าตัวเองตายแล้วหรือเปล่า ก็เลยตกใจกลัวมากขึ้น จนตะกายออกจากความรู้สึกนั้น มันก็ พรวด...รู้สึกตัว ลืมตาตื่น ทุกอย่างก็เงียบและมืด เป็นปกติเหมือนเดืม
หลังจากนั้น ก็ไม่ค่อยได้ภาวนาอีก เพราะตัวขี้เกียจมีมาก แต่เราไม่คิดว่าตัวเองเคยไปถึงฌานสี่หรอกนะ เพราะไม่เห็นเคยรู้สึกตัวเลยว่าไปถึงฌานหนึ่ง - สาม ตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่อาการของอุปจารสมาธิ เราก็ยังไม่เห็นรู้เลย นิมิตต่างๆ ก็ไม่เคยเห็น แล้วเราจะไปมีอาการของฌานสี่ได้อย่างไร....คงไม่ใช่แน่ๆเลย

 

ที่ตำราเขาบอกว่า ฌาน4น่ะ แยกกายออกจากจิตได้แล้ว เราแยกมามันก็แยกแค่ให้เห็นจิตชัดขึ้น ไม่ใช่ จิตหลุดออกจากกาย ถ้ากายไม่มีวิญญาณอยู่ มันก็คนตายน่ะสิ

ความจริงแล้ว ที่ว่ากายแยกออกจากจิตนั้น เป็นพียงคำพรรณนาให้เห็นด้วยรูปลักษณ์ที่ชัดเจน พวกที่เข้าใจยากก็จะได้เข้าใจง่ายขึ้น เพราะเห็นเป็นรูปธรรม ฌาน4 ยังมีรูปเป็นองค์ประกอบ ถ้าสูงขึ้นไปแบบที่ไม่ต้องใช้รูป ก็ต้องเป็นอรูปฌาน ได้ขั้นนั้นก็เก่งเกินแล้ว เขาจึงมีการเรียกไงว่า รูปฌาน กับ อรูปฌาน

เคยได้ยินฌานใช้งานไหมครับ เป็นคำสอนของหลวงพี่เล็กท่านแนะไว้ ได้แล้วต้องลองใช้งานมันดู ถ้าใช้แล้วได้ผล แสดงว่าเป็นฌานของจริง ถ้าใช้แล้วไม่เป็นผล นั่นน่ะ ฌานปลอม ฌานเก๊

พวกที่เล่นฌานแบบลืมตาน่ะ เก่งกว่าพวกนั่งหลับตาปริบๆหลอกชาวบ้าน เพราะทรงอารมณ์ได้ดีกว่า เก่งกว่า สูงกว่า จะยืนเดินนั่งนอนก็เข้าฌานได้หมด สิ่งยั่วจากอายตนะภายนอกมันเยอะกว่า จึงต้องเก่งจริงถึงจะเอามาเล่นได้

ฌานใช้งานแสดงถึงความคล่องตัวในการเข้า โดยมีกายแบกรับอยู่ การรู้สึกทางกายมีแน่นอน แต่ผลของอารมณ์ที่ไปรองรับไม่มี โดยเฉพาะฌาน4 เพราะอุเบกขาบังไว้หมด

เจริญธรรม

 

ส่วนใหญ่แล้ว ผมชอบเข้าฌาน3 แล้วเดินหรือวิ่ง แต่กำลังขององค์ฌานก็ไม่ได้ลดลงเลย จะเสกพระ ปลุของ อธิษฐานจิตปรกวัตถุมงคล พระ หรืออะไรก็ตามแต่ ผมก็ยังลืมตาเข้าฌานและอธิษฐานเอาทั้งหมดเลย ไม่เห็นต้องนิ่งๆหลับตาปื๋อ

นักภาวนาต้องไม่อิงตำรามากไป หรือไม่ก็เชื่อที่คนอื่นบอกมา แม้คนนั้นจะเป็นอาจารย์ของเราก็ตามแต่ ต้องทำให้เห็นผลด้วยตัวเองก่อน ค่อยเชื่อ

ผมว่า เอาจากที่เราทำกันเองจริงๆมาว่ากันดีกว่า เชื่อตัวเองดีกว่าเชื่อคนอื่น

เจริญธรรม

 

ได้ถึงฌาณแล้วทำยังไงต่อ

 

.........ศึกษาธรรมะ ปฏิบัติต่อธรรมด้วยสัมมาทิฐิเพื่อพัฒนาตน...........ระลึกผลของกรรมปัจจุบันอยู่เสมอเพื่อสำรวมในธรรม คิดว่าควรเป็นเช่นนี้ครับ

 

ต้องเข้าออกให้เป็นวสีนะครับเพราะมันเสื่อมได้ เข้าออกให้เร็วๆ บางคนหลับตา
ปุ๊บก็เข้าเลย

 

ลองหัดอธิษฐานให้เป็นไปอย่างใจนึกดูสิครับ ว่าไอ้ที่ได้น่ะ เก๊หรือปล่าว ถ้ามันเป็นได้จริงอย่างใจอธิษฐาน ก็แสดงว่าเราได้ของจริง

เข้าฌาน1-2-3-4 ตามลำดับ แล้วถอน4-3-2-1ตามลำดับตอนออก ตั้งใจอธิษฐานให้เกิดสิ่งนั้นสิ่งนี้ อันนั้นอันนี้ แล้วเข้าใหม่1-2-3-4 ตามลำดับ เมื่ออิ่มแล้วก็ออกมาตามลำดับ 4-3-2-1 เหมือนเดิม ดูซิว่ามนจะเป็นได้จริงป่าว

แต่ส่วนตัวผมเอง ไม่นิยมเล่นนัก เพราะอุเบกขาที่ครองอยู่ก็ดันไว้จนไม่อยากทำซะแระ บ่อยครั้งความรู้ ความแจ้ง ความกระจ่างในหลายๆเรื่องมันก็ผุดมาเอง มาจากไหนไม่รู้ ผุดเอา ผุดเอา แต่เรารู้แล้วก็เฉยอีก เพราะอุเบกขาเป้งๆเลย

ตอนนี้ลองเล่นวิปัสสนาคู่ด้วยเลย เพราะเวลาเข้าฌานแล้วกำลังใจมีมาก พิจารณาองค์ธรรมที่มีแล้วเกิดรู้ตามความเป็นจริงดี ยอมรับกฎของบ่วงกรรม ไม่ฝืน และวางทุกข์ได้ทันตา

เจริญธรรม

 

สมนํ้าหน้า กะลาหัวเจาะ

ดูถ้า นราสภา ต้องไปเปิดตํารามาลองเทียบกะเขาดูบ้าง เพื่อจะเข้าใจอะไรได้ดีขึ้น
ไม่สนใจตําหลับตําราก็เป็นเเบบน้องเนี้ยเเหล่ะเจ้าค่ะ เข้าใจว่านั้นเป็นนี่ เข้าใจว่านี่เป็นนั้น เข้าใจกลับไป ก็กลับมา วกวนไม่รู้จักจบซะที

เรื่องกายที่เเยกจากจิต ออกไปนั้น
โดยส่วนตัวเเล้ว มันก็เเยกกันจริง เเยกกันออกไปเเบบเด็ดขาด ไม่สามารถกําหนดให้ตัวเองกลับลงมารู้สึกใน กายได้ ณ ช่วงเวลานั้นมันไม่ได้อยู่ในกรอบกําหนดใดๆ อาการ ดังกล่าวที่พี่ว่ามาก็รู้สึกไม่ได้เลย สัมผัส ไม่ได้เเม้เเต่กระเบียด
รู้เพียงว่ามันก็ไม่ได้เเยกออกไปไหนน่ะ มันอยู่ของมันตรงนี้ มัน

อยู่ของมันข้างใน นิ่งๆ ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึกทางกาย เเต่ถ้าจะกลับเข้าไปรู้อาการทางกายนี่ ต้องถอยกลับลงมา โดยการนึกถึงคําภาวณาบ้าง นึกถึงลมบ้าง มันจึงจะกลับมารู้ อาการทางกายอีกครั้ง

เลยไม่เข้าใจว่าอาการที่ว่ามัน เเน่นๆนั้นมันเป็นยังไง
รู้เเต่ว่า อาการที่พี่ว่ามานั้นมันผ่านไปก่อนเเล้วตั้งเเต่ ช่วงต้นๆ ถ้าไปบังคับ ฝืนๆ เอาไว้อาการในเเบบของพี่มันถึงจะโผล่หัวเรียงคิวกันมา
เเต่พอวางอารมณ์ได้ มันก็จะไหลไปสู่ที่โล่งๆ ใสๆ เลยข้องใจกับอาการของพี่ ที่ว่า มันคือ ญาณสี่

หรือว่าอาการของน้อง มันจะไม่ใช้ญาณสี่

ขอบคุณในคําเเนะนําเจ้าค่ะ

 

นักภาวณา

นักภาวณา กับ นักปฎิบัติ นี่ ต่างกันเยอะไหมเจ้าค่ะ