เทคนิค ที่ช่วยส่งเสริม ในการตั้ง สมถะ

สติและปัญญาที่ถามนี้ เป็น ธรรมอย่างหนึ่ง

และหากจัด สติและปัญญานี้อยู่ในโพชฌง 7

สติและปัญญานี้ เป็น เจตสิกธรรม

หรือจะเรียกว่า ธรรม ขั้น วิสังขาร

 

งั้นสรุปได้ว่า มีกุศลจากทาน ศีล ย่อมไปเกิด ได้ที่สวรรค์ใช่ไหม

 

วิสังขาร ธรรมที่ปราศจากปัจจัยปรุงแต่ง ใช่หรือไม่

ก่อนโพชฌง 7 มีธรรมอะไรเป็นเหตุให้เกิดไหม

 

ถูกแล้ว กุศลจากทาน ศีล ย่อมไปเกิด ได้ที่สวรรค์

น้าปราบยอมรับไหมเล่า ว่า ทำด้วยโมหะ โทสะ โลภะ ข้อนี้มีอยู่

 

งั้นจะถามต่อ ตามที่เจ้หลงเข้าใจ

สมถะที่เกิดจากการทำสมาธิ เป็นกุศล ได้หรือไม่

 

ยอมรับครับ ว่ามีอยู่ และยังมียืนยันในพระไตรด้วยว่า

ทำทานยิ่งด้วยตัณหา ตายไปแล้ว ไปเกิดยัง สวรรค์ชั้น จาตุมหาราชิกา

 

ต้องถามว่าสมถะแบบไหน มีอารมณ์สงัดจากกาม อกุศลหรือไม่

เข้าทางโยคี เพ่งพลัง เพื่ออำนาจไสยเข้มขลัง ติดในอนุ พยัญชนะ หรือเพื่อดับภพ ฯลฯ

จึงตอบว่า สมถะภาวนา ย่อมเป็นกุศลได้ ไม่ประกอบด้วยญาณสัมปยุต

แต่สมาธิเป็นได้ทั้งกุศลและอกุศล

 

อันนี้ เอาไปตั้งกระทู้ใหม่ก็ได้ เพราะต้องพิมพ์ยาวในการอธิบาย

เอาแค่ในประเด็น แค่เรื่องกุศลก็พอ

แอร์การ์ด ผมก็แสดงอิทธิฤทธิ์ตลอด กว่าจะลงโพส :'(

 

ทำทานย่อมได้ผลแห่งทาน เมื่อผลทานหมด ผลอื่นยังรออยู่ถูกไหม

ทำทานด้วยโทสะ โมหะ โลภะ จิตขณะนั้น ครอบด้วยกุศลหรือ

โสมนัสอันเกิดจากการยินดี จำเป็นไหมว่าต้องเป็นกุศล เป็นโลภะเหตุได้ไหม

ผู้รู้ท่านถึงให้พิจารณาเข้ามาที่ใจ ไม่ใช่หยุดใจ

 

เอาให้จบในโพสนี้นั้นแล คิดว่าคงตอบไม่กี่โพสก็จบประเดก็นได้

บทที่พระสูตรเรื่องกุศลจิตมาแปะให้นั้น กล่าวถึงปัจจัยการเกิด สิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี

ไม่ใช่เรื่องพ้นปัจจัยการเกิด อย่างที่เข้าใจ

แม้ปัญญาครั้งที่ฉอง จักกลายเป็นสัญญาในทันที

 

งั้นถามตามที่เจ้หลงเข้าใจต่อ
ว่า
สมาธิที่เป็นกุศล เป็นเหตุให้ไปเกิดยัง รูปพรหม กับ อรูปพรหมได้ ใช่หรือไม่

 

แน่นอนอยู่แล้ว สมาธิที่เป็นกุศล เป็นเหตุให้ไปเกิดยัง รูปพรหม กับ อรูปพรหมได้

ตัวอย่างมีให้ดูใน อาจารย์ดาบสทั้ง๒

และ ปรมัน อาตมัน จิตไปรวมกับธรรมชาติ เพราะเชื่อว่า เป็นบรมอัตตา จิตนี้เที่ยง

ทิฏฐินี้ ท่านไม่ห้ามสวรรค์ แต่ห้ามนิพพาน

 

ครับ มันมีเหตุปัจจัยเรื่อยๆ ก็ถามตามความอธิบายในประเด็นแรกๆ
ตราบใดมีอวิชาเป็นเชื้อ มันก็มีได้ตลอด โทสะ โมหะ โลภะ

ความอยากดี ก็เป็น โลภะ เป็นตัณหา
แต่เมื่อใช้ ความอยากดีให้เป็นประโยชน์
ทำการประกอบเหตุปัจจัยปรุงแต่ง จนเข้าไปเห็นสิ่งที่พ้นปัยจัยปรุงแต่ง
ย่อมเรียกว่า ใช้ กิเลสไปในทางที่ถูกต้อง

ต้องไปทำงานแระ เดี๋ยวจะมาใหม่ครับ

 

เช่นนั้น อาจารย์ดาบสทั้งสอง ท่านทำสมาธิ ที่ประกอบด้วยกุศล

และ สมาธิชนิดนี้ เรียกว่า สัมมาสมาธิหรือไม่

 

ในความเห็น ไม่พึงกล่าวเช่นนั้น

เพราะในมหาจัตตารีสกสูตร ท่านว่าสัมมาทิฏฐิเป็นประธาน

เมื่อรู้ถูกต้อง ย่อมดำริถูกต้อง เพียรถูกต้อง ระลึกถูกต้อง สมาธิจึงถูกต้อง

กรณีดาบสทั้งฉอง ประกอบสมาธิอันเป็นกุศล ไม่มีญาณสัมปยุท

จึงไม่ใช่ทางที่พุทธองค์แสวงหลุดพ้น เป็นได้แค่หินทับหญ้า

หมดวาสนายังกลับมาเกิด ข้อนี้รู้อยู่

 

เช่นนั้น สมาธิที่ท่านอาจารย์ดาบสทั้งสองทำ
เรียกว่า มิจฉาสมาธิได้หรือไม่

 

ไม่มีสัมมาทิฏฐิเป็นเหตุในสมัยนั้น

แล้วจักมีสัมมาสมาธิในสมัยนั้นได้อย่างไรเล่า

และอย่าหมายว่า สมาธิอย่างดาบสทั้งฉองจะเข้าอรูปพรหมหมด

ถ้าทำไม่ถึง ไม่สงัดอกุศล แปลว่า ขณะนั้น มี โมหะ โลภะ เกิดร่วมอยู่

ทำไปทั้งที่ไม่รู้ สำคัญว่ารู้ จนเป็นความเคยชิน ตรงนี้อันตราย ไปตามภพโมหะ ภพโลภะ

นี่ก็ทักออกจะบ่อย เรื่องสมาธิจินนี่ สมาธิแบบยักษ์นั่งในตะเกียงวิเศษ ^^

 

เช่น นั้น จัดเรียกว่า มิจฉาสมาธิใช่ไหม
ถ้าใช่
เช่นนั้น มิจฉาสมาธิ จัดเป็นสมาธิ ที่ประกอบด้วยกุศล ได้หรือไม่

 

เป็นเช่นนั้น มิจฉาสมาธิ

ถามกลับ แล้วสมาธิ ของดาษสทั้งฉอง ทำไมถึงอยู่ในกามสุคติภูมิ

อันเป็นภพผู้ประกอบกุศลจิตเล่า

 

ท่านทั้งสอง อยู่ในอรูปภูมิ ครับ พี่ซัวเจ๋ง

นั่นเป็น อเนชญาภิสังขาร เป็น มหัคคตกุศล แล้วไม่ใช่หรือครับ

หรือว่าผมเข้าใจผิด ถ้าเทียบในอภิธรรม อ.ซัวเจ๋ง เชี่ยวชาญในตำราดังกล่าว ช่วยอธิบายหน่อยครับ

http://palungjit.org/threads/๔-กรรมทีปนี-มหัคคตกุศล-๙-ประการ.293632/