เทคนิค ที่ช่วยส่งเสริม ในการตั้ง สมถะ

.........งดงามเนอะ.........

 

อืมแล้วมันเปงอย่างไรจ๊ะ

 

หมายถึง พระสูตรหรอ

พระสูตร มหาจัตตารีสกสูตร อ่านบ่อย ไพเราะ

คำว่าพอเหมาะนี่ เข้าใจกันอย่างไรหนอ

 

ไม่รู้ซิ อาจจะหมายถึงรู้ปัจจุบันอารมณ์ได้ (อารมณ์ปัจจุบัน)
ปัจจุบันอารมณ์ ต้องเป็นปัจจุบันธรรม จึงจะเกิดได้
คือ รู้สภาพอารมณ์ตามจริง ไม่ไหลไปดีใจเสียใจ(ปรุงแต่งไม่จริง)
แบบสติปัฏฐานสี่

ใครอยากทราบปัจจุบันอารมณ์ ต้องหาจากกูเกิ้ล..
ไปก่อน..

 

อ้าว ตกลง วิตก วิจารณ์ในสมัยก่อนเป็นไง
เหมือนสมัยนี้ไหม
อยากรู้จิ๊ง จิง

 

กลับมาอ่านมีคำถามเพิ่มเติม

ก็นั่นแหละหาที่สัมมาสมาธิที่เดียวพอ
มีสัมมาสมาธิก็มีศีลนั่นแหละ

แต่ถ้าสมาธิของเทวทัต
เหาะไปหลอกพระเจ้าอชาตศัตรู
นี่ไม่เป็นสัมมาสมาธิเพราะไปหลอกเค้าผิดศีล

นั่นแหละหาที่สัมมาสมาธิที่เดียว

คำตอบร่วมสมัย

 

อ่านดีๆ
อย่างคนมีศีล อาจยังเข้าไม่ถึงสมาธิปัญญา
แต่คนมีสัมมาสมาธิ เป็นคนทุศีลไม่ได้ (ศีลเป็นฐาน)

 

อกุศล

กุศล

คำว่า "ในสมัยนั้น" หมายถึงองค์ธรรมปัจจุบันที่เกิดขึ้นพร้อม ในขณะนั้น

สังเกตุให้ดีว่า ว่าหากเจริญสมาธิ ย่อมเกิดได้ทั้งกุศลและอกุศล

เพราะเอกคัทตาเป็นสาธารณะเจตสิก

ส่วนมิจฉาสมาธิ กับ สัมมาสมาธิ มันเริ่มตั้งแต่ทิฏฐิแล้ว

รู้ถูกต้องย่อมระลึกถูกต้อง ผลให้สมาธิถูกต้อง (เอาแบบย่อๆนะ)

ทีนี้ บางท่านนั่งๆไปบอก ตนมีสตินี่หว่า มันก็ต้องเป็นกุศลสิ เพราะในอกุศลไม่มีพูดถึงสติไว้เลย

ตอบว่า ระลึกรู้อะไรกันอยู่ในขณะนั้น เพราะโลภะ โมหะเขาก็รู้อารมณ์เหมือนกัน

โลภะ รู้อารมณ์และ รั้งอารมณ์ให้ติดข้อง พอใจ ยินดีอยู่ คล้ายๆสุขสงบรึเปล่าเอ่ย

โมหะ รู้อารมณ์และปกปิดทุกขสัจ จึงรู้แบบนิมิต อนุพญัยชนะ ไม่สามารถรู้ทุกขลักษณะ ในทุกขสัจ ที่ปรากฏ

ยิ่งอาการรู้นั่ง รู้กิน รู้เดิน รู้หายใจ โมหะเขาก็ถนัด เข้าทางบ้างไหมเอ่ย

มีวิตก วิจารด้วย พุทธองค์ทรงตรัสว่า สงัดจากกาม สงัดจากอกุศล

ก็อย่าไปคิดว่านั่งๆไปสติตัดดับดิ่ง นั้นสงัดจากกาม อกุศลแล้ว ซึ่งอาจไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้

ตัวอย่างนี้ไม่ได้เหมารวม ใครคิดว่าตนถูกแล้ว ก็อนุโมทนาด้วย

 

บทว่าพอเหมาะ ในมรรค๘

น่าหมายถึง กุศล อารมณ์ที่เป็นกุศล อารมณ์นุ่มนวลควรงาน และเป็นกลาง

จึงน่าจะเป็น ลักษณะ ตัตรมัชตา

ซึ่งอารมณ์กุศล ก็จะมี เจตสิกพวกนี้เกิดร่วมมาด้วย

รู้ได้อย่างไร สังเกตุ ที่ลักษณะ

ทีนี้เมื่อพูดถึงมรรค๘ แล้วต้องกล่าวถึงกุศลทำไม ก็ในเมื่อเป็นโลกุตระแล้วนี่

เข้าใจว่า สมาธิมรรคในที่นี้ เป็นเหตุปัจจัยที่ควรเจริญ เพื่อเข้าสัมปยุตธรรม

กุศลจิต จึงเป็นบาตรฐาน

 

เพิ่งทราบจากพี่นี่แระ ที่บอกกว่าวิตกวิจารณ์ มันเกิดพร้อมร่วมสมัยแล้ว

แต่ว่า วิตกจารณ์มันเกิดเวลาที่สติเขากำลังพิจารณาธรรมไม่ใช่เหรอคะ

มีเวลาเข้ามาเกี่ยวด้วยเหรอ อืมทำไปเนอะ

 

หัวข้อกระทู้ ก็บอกแล้ว นี่ก็เรียกว่าเสนอ

เจ้หลงกลัวเหรอการไล่เบี้ย เป็นนักปฏิบัติกลัวไปได้

ทำจริง รู้จริง รู้ก็บอกว่ารู้ ไม่รู้ก็บอกไม่รู้ จะไปกลัวทำม๊าย

กับการถามตอบ

แล้วก็ดูดีดีนะครับ หรือกลับไปอ่านใหม่

สิ่งที่เป็นสมาธิที่ประกอบกับกุศลนั้น เป็นตัวช่วยเสริมในทางเดินมรรค
ก็เป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ในขณะแห่งมรรคที่เกิดมันจึงเพิกแต่กุศลแต่ฝ่ายเดียว

 

ทำอย่างไรเอ่ย จึงรู้ว่า ทิฏฐิ นั้น รู้ได้ถูกต้อง
หากผมยกตัวอย่าง
การฟัง พระสูตรที่เจ้หลงยกมาสูตรเดียว ทำให้รู้ถูกต้องในทางทิฏฐิใช่หรือไม่

 

ไม่อยากยกอะไรยาวๆมาให้อ่าน เพราะรู้ว่าไม่ได้พิจารณาตามกัน แต่มันจำเป็นจริงๆ

บางเวลาเรายกตำรามา ไม่ได้เจตนาจะฆ่าใครอย่างที่หลบภัยคิด หากพิจารณานิด จะรู้ว่าเมตตา ^^

พระสูตรนี้เป็นสติปัฏฐานสี่ ล้วนๆ

 

มั่วจริงๆ........

 

เจตนาเสนอตัวมาให้ไล่เบี้ยอยู่แล้ว เพราะจะดูความเพียรในการไล่คำถาม

นายหลงจึงตอบ เฉื่อยๆไปเรื่อยๆ ก็ทราบได้ว่าติดข้องสิ่งใด อยากฟังสิ่งใด เห็นแต่สิ่งใด ^^

แล้วที่ตอบไปกระทู้ล่าสุดเมื่อนคืน กระทู้ก่อนหน้า และกระทู้ในโพสอื่นๆ

เรื่องรู้อกุศล แทงอกุศล รู้กุศล แทงกุศล พูดเยอะมากนะ ถ้าเห็นตรงกันข้อนี้ ก็อนุโมทนา

ก็เข้าใจนะว่า ทำไมบางท่านเห็นจิตเป็นสีสรร อาการใสบ้าง

ไม่มีเกิดดับ ดวงเดียวบ้าง จนคิดว่านี้เที่ยง

แต่ไม่ขอพูด มันกระแทกใจใครหลายคน เพราะเขาเชื่ออย่างนั้น ทิฏฐิมันมาอย่างนั้น

อันนี้ก็ยกตัวอย่างเรื่องทิฏฐิที่สั่งสม เราไม่บอกว่าถูกหรือผิด เพราะเขาเห็นจริงในขณะนั้น

( มีเวลามาเกี่ยวข้องด้วย ^^ )

เรื่องปรับทิฏฐิ บทว่าสุตะ คือการฟัง ก็สมัยนั้น (มีเวลามาเกี่ยวข้องอีกแล้ว ^^)

หมายถึงพุทธกาล เวลาถ่ายทอดธรรม แสดงธรรม ท่านก็ใช้กล่าวธรรมนี่ล่ะครับ

ในสมัยก็ไปหาอ่านเอาในพระไตรปิฏก เรื่องทิฏฐินั้นท่านยกไว้เป็นอย่างแรก บทแรกในพระสุตันตะปิฏก

เรื่องปรับทิฏฐิไปหาอ่านเอา เรื่องกาลทั้ง๓ โลกนี้ โกลในอดีต โลกในอนาคต
(มีเวลามาเกี่ยวข้องอีกแล้ว ^^)

ที่แซวเรื่องเวลา ที่จริงไม่ใช่เรื่องเวลาหรอก แต่หมายตามพุทธพจน์นั้นแล

มีในสมัยนั้น , ในกาลนั้น, ส่วนอดีต, สว่นปัจจุบัน, ส่วนอนาคต

อันนี้เน้นเลย อย่างที่น้าปราบกำลังศึกษานั้นถูกแล้ว

พระอภิธรรม ให้ศึกษาไปเถิด แล้วเมื่อกลับไปศึกษาพระไตรปิฏกใหม่จะเข้าใจมากขึ้น

และเรียบเรียงลำดับธรรมได้ ไม่มีขัดแย้งกัน

พอมาถึงตรงนี้แล้ว จะเรียกเจ้หลง หรือ ไอ้หลง ก็แล้วแต่กรุณา เราก็ทักให้คิดตามวิสัยบัณฑิต

ถ้าคิดว่าเอาชนะ นายหลงก็ขอแล้วแพ้ตั้งแต่คิดแล้วกัน ^^

 

คนเลี้ยงเป็ดมันเห็นแต่เป็ด จะให้เห็นไก่ไม่ได้

พระสูตรพูดถึง กุศลจิต ถูกไหม

ท่านไม่กล่าวบุคล สถานที่ หากแต่เป็นบัญญัติในปรมัติ ถูกไหม

ท่านลำดับเหตุเกิดจิต เจตสิก รูป ถูกไหม

การระลึกรู้ สภาพธรรมที่ปรากฏ มีในสมัยนั้น เป็นปัจจุบัน ถูกไหม

แล้วไม่ใช่สติปัฏฐานหรือ

พิจารณาจิตในจิต มีความเพียรดับ อภิชา ในโลกด้วย

ตกลงเขาพิจารณากันอย่างไร ไมราพตอบหน่อยสิ


ถ้าเห็นอย่างอื่นก็ทักมาเลย อย่าตีกิน แล้วบอกขี้เกียจพิมพ์เหมือนเดิม


วันนี้ต้องไปงานพระราชทานเพลิงศพเจ้าคณะมหาธาตุ

อาจคุยด้วยไม่นาน ขออภัย นะเอย นะเอย

 

มอง...คือแลผ่าน

ดู...เพ่งพินิจ ก่อให้เกิด วิตก คือ ตรึกนึกได้ และวิจารณ์... ตรองแยกแยะ

แอบรู้แค่นี้อิอิ ^^

 

โมทนานะครับ

 

นี่แหละน้า คนเลี้ยงไก่ เค้าคิดไปไกล วางแผนการตลาด ในผลิตผล

แต่ลืมไปว่า จนมองไม่เห็น ไข่ในเล้า กระต๊ากๆ...!

เนอะเจ๊ แว๊ด..!

 

ยังรอความเห็น คุณไมยราพอยู่ ในข้อกล่าวหา ว่า มั่ว

จะได้กล่าวโทษ และปรับปรุงตนถูกว่า นายหลงกล่าวมั่วตรงไหน

คนเลี้ยงเป็ด มองไปที่ใดก็เห็นแต่เป็ด

กินไข่เป็ด เหยีบขี้เป็ด นอนเตียงขนเป็ด

ทานพลัวกราวตับเป็ดบางเวลาเมื่อทรัพยพร้อม

ชิมิ ชิมิ