โดนขังวิญญาณ

ใกล้พ้นทุกข์ ถึงจะน่าสรรเสริญกว่า / ความกลัวมันมีเหตุจากความรัก/ทุกคนรักตนเองถึงได้กลัวความตาย/แม้แต่ ปู่ๆๆๆๆ ทั้งหลาย ก็กลัว/ ฉนั้น ผีไม่น่ากลัว / กรรมชั่วต่างหากที่น่ากลัว.

 

ขออนุญาติ นำนิทาน ที่ท่าน จิ-โป เล่าให้ฟังมาลงให้ท่านๆทั้งหลายได้อ่านกันนะครับ
ที่จริงจะบรรยายเรื่องความซับซ้อนเหนือสมมุติท่านจะบรรยายใว้ในลักษณะที่ไม่ต้องใช้อักขระ
เราต้องฟังนิทาน
แล้วจินตนาการ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
กาลครั้งหนึ่งนานมาก ยังมีนักศึกษาธรรมมะที่เก่งมากๆ
ในสำนักอาจารย์นักปราชญแห่งยุคท่านหนึ่งเขาก็ย่ำอยู่กับที่ ทำความเพียรไม่ได้มาสี่ปีกว่า
ในวันหนึ่งก็เข้าไปกราบลาอาจารย์ว่าข้าน้อยจะขอลาออกจากสำนักนี้ จะขอออกไปทำนาเลี้ยงมารดา แต่อาจารย์รู้ใจศิษย์
จึงห้ามว่า ไม่ได้หรอกเจ้าออกจากสำนักนี้เจ้าตายแน่ๆ
ห้ามอยู่สามครั้ง
แต่ละครั้งห่างกันหนึ่งปี (นานมาก) ครั้งที่สี่ศิษย์จึงกล้าพูดว่าก็เพราะอาจารย์ไม่สั่งสอนศิษย์เลย
ทำให้ข้าน้อยไม่สำเร็จเซียนซักที เรียนมาตั้งแต่เด็กจนผมจะหงอกขาว แม้สตรียังมิกล้าจะมองกลัวผิดศิล
ท่านอาจารย์เลยหัวเราะ กล่าวว่า ในอีกสองเดือนข้างหน้าเจ้าจะสำเร็จ
แล้ววันหนึ่งอาจารย์ก็เรียกศิษย์เข้าไป กล่าวซักซ้อมตำราเล่มนั้นเล่มนี้ ลูกศิษย์ก็ตอบถูกทุกๆหน้าท่านก็ปล่อยกลับ
แต่จนแล้วจนรอดศิษย์ก็ยังมองไม่เห็นผู้รู้ ไม่เห็นตัวธรรมที่จะทำให้สำเร็จเซียนเลย
จึงหนีออกจากสำนักในคืนหนึ่งที่เหน็บหนาว ระหว่างนั้นก็เดินสวนกันกับหมาป่า
ในภพนั้นคนและสัตว์พูดคุยกันได้ไม่มีปัญหาเพราะกิเลสยังน้อยอยู่มาก
หมาป่าจึงพูดว่าท่านเป็นอะไรทำไมร้องให้ บัญฑิตจึงตอบว่าเพราะอาจารย์ข้าไม่สอนธรรมมะ กลับเก็บธรรมนั้นใว้กับตัว
เสียทีที่เป็นนักปราชญ์แห่งยุค หมาป่าจึงกล่าวว่า ท่านมีเงินทองเท่าใด ตัวข้านี้มีธรรมมะมากมายนะ
บัญฑิตจึงกล่าวว่า นับแต่ข้ามาร่ำเรียนตั้งแต่เด็กก็เก็บเงินใว้เล็กน้อย จึงเอาให้ดู หมาป่าจึงกล่าวว่าท่านจะซื้อธรรมะจากข้าใหมบัญฑิตจึงกล่าวว่าข้าซื้อ แล้วหมาป่าจึงเอาเงินทั้งหมดของเขาใว้ แล้วยื่นจดหมายให้ฉบับหนึ่งกล่าวว่าในนี้เป็นแผนที่
ที่ข้าซ่อนตำราธรรมใว้บนเขา เจ้าจงขึ้นไป เมื่อขึ้นไปถึงแล้วเจ้าจงเปิดอันที่สองซองเล้กๆนี้อีกที
บัญฑิตนี้จึงทำงานอย่างหนักเพื่อจะเก็บเงินเป็นค่าเดินทางและซื้อสะเบียงใว้กินยามที่จะปีนเขาไปเอาคัมภีร์
เมื่อเวลานั้นมาถึงบัณฑิตแบกเนื้อย่าง แลเสบียงกรังที่พอจะหาได้ด้วยเงินเล้กน้อย เขามีเสบียงเพียงไปถึงไม่มีเสบียงขากลับ
ระหว่างปีนขึ้นยอดเขานี้เอง บัณฑิตหนุ่มก็ระรึกถึงวิชาต่างๆที่ร่ำเรียนมา ทั้งศาสตร์แขนงเล็กๆน้อยๆที่รับรู้พลางก้มหน้าปีนเขา
　จวบจนถึงยอดเขานี้เอง ด้วยความเหน็ดเหนื่อยเพราะหมดแรงพอดี เสบียงก็หมด
เขาก็มาถึงยอดเขาจนได้ กระแสลมเหน็บหนาวของคิมหันต์ฤดูมิอาจย่างกรายสู่จิตใจที่ร้อนรุ่มของเขาได้
เขาได้เอาจดหมายฉบับเล็กที่ปิดผนึกอย่างดีเปิดมันขึ้นมา ฉับพลันนั้นเองก็เหมือนท้องฟ้าพลิกกลับ หน้ามือหัวคะมำหน้ามืดหัวคะมำ เหมือนศรีระษะจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ สายลมเหน็บหนาวที่สุดทนทานแผ่ซ่านเข้าไปในใจเมื่อเจาเห็นเนื้อความในจดหมาย
　ทายสิว่า หมาป่าเขียนว่าอะไร?
55+
ในสายลมที่เหน็บหนาวแผ่ซ่านเข้ามาสู่หัวใจของบัณฑิต กอปกับสายตาอันพร่าเลือนด้วยเกร็ดหิมะ
เขามองเห็นเพียง"กระดาษเปล่าหนึ่งใบ"
ฉับพลันนั้นเอง เขาล้มตัวลงนอนด้วยความหมดแรง
สมองหยุดนิ่งด้วยความหมดอาลัย สิ้นสุดแล้วทุกๆสิ่ง ความหวังทั้งหลาย ตำราทั้งหลายไม่มีในสมองเขาเลย
ในบัดนั้นเองจิตที่ดับไปเพราะหมดหน้าที่ เขาได้สำเร็จเซียนที่ยอดเขานั้นด้วยท่านอนคว่ำหน้ากับพื้นนี้เอง
เฮ้ออ หมาป่าจะหลอกเขารึว่ามีความรู้มากก็มิอาจหยั่งรู้ได้
สิ่งที่เหนือสมมุตินี้เองจะพบเห็นเมื่อจิตดับเพราะหมดหน้าที่ฉะนี้แล
ต่อมาท่านจึงกล่าวว่านี้เองเป็นคัมภีร์ใร้อักษร หนังสือนี้สอนคนที่ใกล้สำเร็จเท่านั้นคนที่ใร้วาสนามิอาจอ่านได้　

 

ขอบคุณครับ

 

เอ วันนี้ก็เงียบเชียบอีกละ เฮ้ออออ ไปไหนกันหมดน้อ :z3 นอนดีก่า:z1:z1:z1

 

พี่คนฝึกใหม่ มีอะไรก็ถามทิ้งไว้ได้เลยครับ เพราะ ถ้าไม่มีไรถาม ก็จะไม่มีคนตอบ อิอิ

 

อยากไปวัดสระเกศ ผ่านทุกวันแต่ยังไม่เคยได้เข้าไปเลยค่ะ

@@@--VIP

 

เห็นตัวหนังสือเขียวๆนึกว่าเจ้าของกระทู้ลงไว้ให้อ่าน... :d

 

555+ โดนพี่เจต สับขาหลอก แล้วหรอครับ

 

เข้าใจผิดนิดหน่อย......อิอิอิ catt3catt3catt3

 

เจ้าของกระทู้หาย พี่จิโปก็หาย ไม่มีใครเอานิทานมาให้อ่านเลย สงสัยไปฝึกวิชากันแน่ๆเลย นั่งๆ นอนๆ :z1:z13sleeping_rbเกาะทู้ รออ่านนิทาน

 

คิดถึงจัง...รอ...ไม่รู้รออะไร...pity_pig

 

ไปสิคะ ไปขึ้นเจดีย์ช่วงไม่มีงาน ไม่ต้องเบียดเสียดผู้คน ปราญฯก็เพิ่งไปมาเมื่อเดือนที่แล้วเองค่ะ ^-^

 

รอเจ้าของกระทู้เหรอคะ ลองส่งกระแสจิตไปเรียกสิคะเผื่อจะได้ยินค่ะ ^-^

 

เมื่อคืน(07/09/54) หรือ ตอนเช้าก็ไม่รู้ ฝันถึง พี่จิ-โป ด้วย อิอิ บอกว่าจะมาสอน
อะไรซักอย่าง แล้วภาพก็ตัดเป็นภาพขึ้นมา ประมาณว่า สิ่งนั้น เราก็สร้างขึ้นมา
สิ่งนี้ เราก็สร้าง ขึ้นมา
ตอนแรก เห็นมา นั่งกินข้าวด้วยกันแล้วก็คุยอะไรกัน จำไม่ค่อยได้
แล้วภาพก็ตัดไป เห็นพวกผี เดินไป เดินมา แล้วเราจะไปทำร้ายเค้า
แล้วก็มีคนบอกว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเอง
เราจะเปลี่ยนเมื่อไรก็เปลี่ยน คนที่พูดเห็นแค่เป็นรูปร่าง ตัวใหญ่ ๆ
เค้าก็ทำให้ดูนะว่า สิ่งที่เห็นเนี้ย สามารถเปลี่ยนได้
เหมือนกับ เอามือลูบไป แล้วภาพมันก็เปลี่ยน
ผีก็เปลี่ยนกลายเป็นคน

 

เยี่ยมเลยครับ

 

มีเหตุ ย่อมมีผล ฉันใด เมื่อไม่มีคำถามก็ไม่มีคำตอบ ฉันนั้น.......:z6

 

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1660019/[/MUSIC]

 

คุณปราญลองส่งดูสิครับ

 

อิอิ ส่งไปแล้วค่ะ ได้ผลซะด้วย เอาธรรมของพระอาจารย์มาวางแต่ไม่พูดไม่จาซักคำเลยค่ะ คราวหน้าไม่ส่งแค่กระแสจิตแล้ว ต้องส่งแรงอาฆาตไปด้วย อิอิ:boo:

 

....นั้นว่าแล้วไหมละ...สบายดีไหมครับ..