เรื่องดีๆ ในสถานการณ์น้ำท่วม ที่อยากแบ่งปัน

ได้รับ FW mail มา อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ เลยอยากแบ่งปันคะ
---------------------------------------------------------------
ผมพักอยู่ประตูน้ำพระอินทร์ อยุธยา แต่ที่ทำงานอยู่ลาดพร้าว80 ผมต้องเดินทางไปกลับทุกวัน(บริษัทฯมีรถรับ-ส่งแค่สะพานใหม่) ตอนเช้าผมจะตื่นตีสี่ครึ่ง ทำธุระส่วนตัวแล้วออกมารอรถประมาณตีห้ากว่าๆ โดยผมจะนั่งรถ

เมล์มาลงที่รังสิต แล้วต่อรถตู้มาลาดพร้าว80 โดยภาพที่ผมเห็นจนชินตาก็คือ

ทุก คนที่รอรถตรงหน้าเมเจอร์รังสิตต่างรีบวิ่งลงไปบนพื้นถนนโดยไม่นึกกลัวว่ารถ จะชนหรือกีดขวางทางจราจร เมื่อเห็นรถตู้แล่นเข้ามาเทียบท่า ต่างแย่งชิง

ทั้งเบียดเสียด บางครั้งก็มีถ้อยคำด่าทอเสียๆ หายๆ ตามมาไม่ว่าหญิงหรือชาย

คน ขับบางคนก็พูดจาไม่สุภาพ ขับรถเหมือนแม่ป่วยต้องนำส่งโรงพยาบาลก็ไม่ปาน ปกติรถตู้สามารถนั่งได้14-15คน แต่นี่มีการเสริมเบาะนั่งให้ได้20คน แอ

อัด ยัดเยียด เบียดเสียดจนแทบจะเป็นผัวเมียกันทั้งคันรถ พอรถออกตัว หน่วยคอลเซ็นเตอร์ก็เริ่มทำงานทันที คือต่างควักมือถือออกมาแล้วก็คุยๆๆ คุยๆๆอย่างออกรสออกชาด ประหนึ่งว่ากรูนั่งมาในรถคนเดียวไม่ต้องเกรงใจคนรอบข้าง คนขับก็ไม่ยอมน้อยหน้า โทรด่ากับเมียด้วยถ้อยคำที่ไม่รู้ไปขุดมาจากไหน บางครั้งยังแถม“แจกกล้วย”ให้รถคันที่วิ่งแซงไปด้วย นี่เป็นชีวิตประจำวันตลอด 3 ปีที่ผ่านมา
แต่....เมื่อวานนี้เอง ผมรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง แน่นอนครับ

" น้ำท่วม " หลายคนบอกน้ำท่วมมันดีตรงไหน ใช่ครับน้ำท่วมไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนปรารถนา แต่น้ำท่วมทำให้ผมได้เห็นชีวิตในอีกแง่มุมหนึ่งของผู้คนในเมืองฟ้าผ่องอำไพ แห่งนี้

วันนั้นผมเลิกงาน 5 โมงเย็น จึงนั่งรถบริษัทฯมาลงสะพานใหม่

แล้ว นั่งรถเมล์สาย 39 ต่อ เพราะน้ำท่วมรถตู้วิ่งไม่ได้ รถเมล์วิ่งลุยน้ำมาถึง กม.25 ก็ต้องหยุดเนื่องจากน้ำลึกไปต่อไม่ไหว กระเป๋าจึงแจ้งให้ผู้โดยสารลงจากรถเพื่อไปต่อรถทหาร(ซึ่งไม่รู้ว่าจะมาตอน ไหน) ผมเดินลุยน้ำมารอบริเวณเกาะกลางถนน ซึ่งมีผู้คนยืนรออยู่ประมาณ 30 คน ผู้คนเหล่านั้นต่างมีสีหน้ากังวล

บ้างก็หันมาพูดคุยสอบถามกันว่าจะไป ไหน จะมีรถหรือเปล่า ไอ้หนุ่มนักศึกษาถามป้าจะไปไหน มาผมช่วยถือของให้ พี่ผู้ชายไว้หนวดช่วยอุ้มเด็ก3ขวบที่มากับแม่ที่หิ้วของพะรุงพะรัง แฟนสาวของไอ้หนุ่มนักศึกษาช่วยแม่เด็กหิ้วกระเป๋า อีกมือใช้กระดาษพัดไล่ยุงให้เด็กน้อย ลุงแก่ๆ สองคนที่นั่งบนราวเกาะกลางถนนเขยิบที่พร้อมเอ่ยปากเชิญชวนชายแก่อีกคน ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ มานั่งด้วยกัน

มีรถผ่านมาเรื่อยๆ และสิ่งที่ผมเห็นคือรถเกือบทุกคันจะลดกระจกลงแล้วโผล่หน้าออกมาถามว่าจะไป ไหน ถ้ารถเขาผ่านรายนั้นๆ ก็จะได้ติดรถไปด้วย คนที่อยู่ไม่ไกลไปกันเกือบหมดแล้ว จะเหลือก็พวกที่อยู่แถวประทาน

พร บางขัน นวนคร และก็ตัวผม ประตูน้ำพระอินทร์ รวมแล้วน่าจะประมาณ 17 คน เรารออยู่ประมาณสองชั่วโมงจึงมีรถโฟร์วีลคันหนึ่งผ่านมา คนขับหน้าตายังวัยรุ่นเปิดกระจกออกมาถามพวกเราว่า“มีไครไปนวนครไหม๊?” เท่านั้นแหละทุกคนต่างยิ้มแก้มแทบปริ พวกเรารีบทยอยขึ้นรถ บ้างก็ช่วยดึงกันขึ้น บ้างก็ช่วยถือของโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอ แต่สิ่งที่พวกเราลืมคิดกันตอนนั้นคือ จำนวนคนกับรถมันไม่เหมาะสมกัน เนื่องจากโฟร์วีลกระบะมันเล็ก จุได้แค่ 12 คน ที่เหลืออีก 5 คนคือ ไอ้หนุ่มนักศึกษากับแฟน ลุงแก่ทั้งสอง และผม

พวกเรามองหน้ากัน พี่ผู้ชายมีหนวดเอ่ยปากขึ้นว่าพวกคุณไปกันก่อน เดี๋ยวผมรอคันหลัง ว่าแล้วก็โดดผลุงลงมาเพื่อให้แฟนสาวของไอ้หนุ่มนักศึกษาขึ้นไปแทน แฟนไอ้หนุ่มนักศึกษาบอกไม่เป็นไรให้ลุงไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวหนูกับแฟนรอไปคัน หลัง และอีกหลายคนก็แสดงเจตจำนงที่จะเสียสละ

แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ผม แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ก็คือ ป้าที่นั่งอยู่ลุกขึ้นแล้วพูดว่า"ถ้าไปก็ต้องไปด้วยกันหมด" ให้พวกเราทุกคนยืนขึ้นก็จะมีที่พอสำหรับทุกคน จริงอย่างที่แกพูด พวกเราที่เหลือขึ้นมาบนรถได้ จากนั้นพวกเราก็ยืนกอดเอวกันไว้เป็นรูปวงกลมแน่นกระชับ จะได้ไม่ล้มเวลารถวิ่ง จากนั้น รถก็เริ่มวิ่งลุยน้ำไปเรื่อยๆ ช้าๆ ในขณะนั้น สิ่งที่ผมสังเกตเห็นก็คือ รอยยิ้มจากมุมปากของทุกคน บางคนก็มีมุขให้พวกเราได้หัวเราะกันสนุกสนาน ดูแล้วแทบไม่น่าเชื่อ ว่ากลุ่มคนเหล่านี้ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อนเลย และเมื่อถึงจุดที่มีคนลงรถ พวกเราก็จะล่ำลาและอวยพรให้กันและกันเหมือนประหนึ่งกับญาติตัวเองไม่มีผิด จนในที่สุดรถก็วิ่งมาถึงนวนครซึ่งเป็นจุดสุดท้าย พวกเราที่เหลือลงจากรถแล้วก็เดินไปไหว้ขอบคุณเจ้าของรถ แล้วผมก็โบกมือลาไอ้หนุ่มนักศึกษากับแฟนเพื่อเดินต่อจากนวนครไปประตูน้ำพระ อินทร์ ผมเดินไปยิ้มไป ฮำเพลงบ้าง

ผิวปากบ้างอย่างอารมณ์ดี แบบที่ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผมรู้ว่า"แสงสว่างนั้น ซ่อนอยู่หลังความมืดมิดเสมอ"
นายหงส์แก่

 

ร่วมแจมด้วยค่ะ ขอบคุณภาพจาก
ขบวนการเสรีไทยเฟซบุ๊ค

 

ภัยไม่มี ความดีไม่ปรากฎ ^^ ไม่มีอะไรสาย หากคิดจะแก้ โมทนา สาธุ กับทุกๆคนครับ

 

ขออนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ ความมีน้ำใจของคนไทยแท้กำลังจะเริ่มขึ้น คนไทยในอดีตเป็นคนที่มีน้ำใจต่อกัน เอื้เฟื้อเผื่อแผ่กัน เป็นเพราะสยามประเทศเรานำเอาระบบวัตถุนิยมเข้ามารับมามากเกินไป จึงทำให้บ้านเมืองเราไม่น่าอยู่เพราะผู้คนนิยมวัตถุมาก อยากเห็นคนในสยามประเทศเป็นคนที่มีน้ำใจงดงามเหมือนเดิม อยากให้ประเทศไทยเรามีความเจริญทางด้านจิตใจ รัฐบาลน่าจะส่งเสริมด้านจิตใจมากกว่าด้านวัตถุ

 

ผมอ่านบทความของท่านแล้วรู้สึกดีใจจนน้ำตาคลอซึม ๆ ครับ อยากให้เป็นอย่างนี้ทั้งประเทศ ไม่แบ่งเหลืองแบ่งแดง มีแต่ช่วยเหลือกัน

สาธุ สาธุ สาธุ

 

ข้าน้อยอ่านแล้ว น้ำตาแทบจะใหล หากไม่กั้นมันไว้ มันใหลแน่
ใช่แล้ว...เรารับเอาวัฒนธรรมตะวันตกมากเกินไป
คนไทยเป็นคนมีน้ำใจ
ช่วยเหลืออารีย์

ข้าน้อยขอคารวะ ๑ จอก

 

อ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตา.....เพื่อนๆท่านใดมีเรื่องราว น่ารักๆอย่างนี้ ส่งมาให้อ่านอีกนะคะ

ในใจลึก ๆ ของคนไทยทุกคนยังเป็นคนโอบอ้อมอารีย์อยู่ แต่.....บางครั้ง บางคน มันอยู่ลึกกกกกกกกกกกมากไป

 

ขอบคุณค่ะที่นำเรื่องราวดีๆมาเล่าสู่กันฟัง

ซึ้งใจและก็ตื้นตันมาก น้ำตาไหลเลยค่ะ นี่แหละค่ะนิสัยคนไทยที่แท้จริง
ขอบคุณสำหรับทุกๆคนที่แบ่งปันและช่วยเหลือซึ่งกันและกันไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนๆ

คนไทยรักกันค่ะ

 

That's nice to read positive news and thinking and share to everyone....

 

แล้วความทุกข์ทั้งหลายก็จะผ่านผ้นไป
เหลือไว้เพียงความทรงจําที่ดีให้จดจํา

ขอทุกคนเป็นคนดีของสังคมตลอดไป.

 

อ่านแล้ว ชื่นใจค่ะ คนไทยรักกันเสมอ

 

ผมเป็นอีกคนที่ประสบภัยในครั้งนี้ และเห็นด้วยอย่างยิ่งกับข้อความด้านบน ทุกวันนี้ถ้าไม่วิกฤตเราคงไม่ได้พูดคุยกับคนแปลกหน้าและไม่ได้เห็นน้ำใจของคนไทยด้วยกัน ผมเชื่อว่าวิกฤตครั้งนี้ทำให้คนไทยด้วยกัน หันมาใส่ใจกันมากขึ้น เห็นอกเห็นใจกันมากขึ้น ทำให้เรารักกันมากขึ้น ฯลฯ

 

เมื่อไม่มีสภาวะสิ่งรอบตัวมากดดัน เช่น การแข่งขัน กันกิน กันอยู่ ความมีน้ำใจก็จะกลับมา เมื่อไหร่จะมีวันนั้นน่ะ อยากได้ รัฐของประชาชน เพื่อประชาชนจัง

 

ภายหลังจากมีคำสั่งให้อพยพพื้นที่ 3 จุด บริเวณแขวงสามเสนใน เขตพญาไท พื้นที่ติดคลองบางซื่อ เมื่อช่วงค่ำที่ผ่านมา ล่าสุด นายวสันต์ มีวงศ์ โฆษกสำนักงานกรุงเทพมหานคร ได้ออกมากล่าว "ขออภัย" และ ประกาศยกเลิกประกาศพื้นที่อพยพทั้ง 3 จุด ริมคลองบางซื่อดังที่ประกาศไว้เบื้องต้น คือ ซอยอินทามระ 1 ถึง 31 , ซอยประดิพัทธ์ 1 ถึง 25 และ ซอยพหลโยธิน 15 (วัดไผ่ตัน) เนื่องจากมีเหตุผิดพลาดและสับสนทางข้อมูล แต่ทั้งนี้ขอลดระดับเป็น "พื้นที่ติดตามเฝ้าระวังพิเศษ" จึงขออภัยมาถึงประชาชนที่ทำให้เกิดความตื่นตระหนก

กำไม่แบ เจงเจง อิอิ

http://news.sanook.com/1071792/กทม.สั่งยกเลิกอพยพ-ประดิพันธ-อินทามระ-แล้ว/

 

สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย.การสั่งสมบุญคือคุณงามความดี นำสุขมาให้.

http://www.baanjomyut.com/pratripidok/bhuddhist/12.html