รู้โดยไม่ต้องคิด

จริงๆ ผมคิดเอาน่ะครับว่า ความเพลิน(นันทิ)นี่พอรู้ ส่วนความพอใจ(ฉันทะ)นี่เติมราคะข้างหลัง แล้วเข้าไปอ่านจากพระวจนะ ก็งง ครับ แม้แต่ความพอใจในธรรม ตรงนี้ก็จัดเป็น ฉันทะราคะ ซึ่งผมเองยังเข้าใจไปไม่ถึง ครับมันไม่กระจ่างเหมือนความเพลินที่พอจะรู้บ้าง
จากพระวัจนะ กล่าวว่าเป็นฉันทะราคะเป็นหนึ่งในสังโยชน์เช่นกัน
วิจัยครับพี่ทริก ยกพระวจนะได้เลยครับ

 

เผลอในอัปปนาสมาธิเหรอครับ
ตรงนี้ผมเองก็ไม่อาจยืนยันได้มากนัก ก็อยู่ในขั้นวิจัย
หลวงพ่อพุธท่านก็กล่าวไว้ชัดเจนครับ ต้องกลับไปอ่านอีก ฟังอีก แล้วก็ปฏิบัติให้ถึง ถึงจะตอบคุณพี่ได้ชัด รอก่อนครับ
ช่วงเวลานี้ต้องรอให้ท่านที่เข้าออกฌาณเป็นวสี มาอธิบายว่า มีเผลอได้ไหมในอัปปนาสมาธิ

 

.............พระวจนะ ที่อธิบาย คำศัพท์คงหายากนะครับ แต่ผมว่า ถ้าแยกเป็น ฉันทะ คือ ความพอใจ ต่อกับราคะ คือความสุขแบบโลกโลก(อันนี้ความเห็นผมเอง อาจจะไม่ตรง)....อย่าง นิวรณ์ ข้อ กามฉันทะ เราก็พอรู้ว่า เป็นความพอใจในกาม...มันต้องมีความหมายที่เราพอจะเข้าใจได้..................อย่างอนุสัยที่นอนเนื่องที่เกิดจากสุขเวทนา ก็เรียกว่า ราคานุสัย ถ้า อนุสัยนอนเนื่องจาก ทุกขเวทนา ก็เรียกว่า ปฎิฆานุสัย และ อนุสัยจากความเฉยเฉย คือ อวิชชานุสัย...ก่อนที่จะก่อเป็นสังโยชน์ ทั้งหลาย......ถ้าพยายามทำความเข้าใจ จากสิ่งเหล่านี่้ เรา น่าจะเข้าใจในความหมาย ที่ใกล้เคียงไม่มากก้ น้อย นะครับ(อันนี้ขอบอกว่าเป็น ความเห็นผมนะครับ)

 

จริงๆ ผมเองก็เทียบเคียงแบบพี่ทริกนั่นล่ะครับ แต่ก้รู้ได้ว่า แค่การวิจัย ยกขึ้นตรึกในธรรมครับ ยังไม่แจ้งด้วยตนเอง จึงต้องค่อยๆศึกษาไปครับ

 

ในอัปปนาสมาธิ จิตมีอารมณ์เดียว เป็นอุเบกขาไม่ยินดียินร้าย ไม่มีความคิด
ถ้าเผลอหรือแค่เอะใจในสิ่งที่รู้หรือเห็น จิตก็ถอนออกจากสมาธิขั้นนี้แล้วครับ
จิตขั้นนี้ จึงไม่มีคำว่า "เผลอ" หรือ "พิจารณา" ได้
ท่านจึงให้เจริญสมาธิขั้นนี้ เพื่อเป็นวิหารธรรม หรือพักจิตใจ เพิ่มกำลังสมาธิเพื่อหนุนปัญญา

การเจริญให้ถึงอัปปนาสมาธิว่ายากแสนยาก การรักษาให้อารมณ์ทรงในอัปปนาสมาธิยิ่งยากกว่าหลายเท่า

 

แต่ที่แน่ๆ ตอนนั่งสมาธิ ผมไม่คิดถึงความสงบเลยครับ
ผมว่า ไม่ได้นั่งดูหรือเอาความสงบหรอกครับ
การนั่งหลับตาทำสมาธิตามรูปแบบ ก่อนนั่ง กราบพระ ระลึกถึงคุณพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ สวดมนต์ แล้วนั่งหลับตาตามแบบ ผมเองใช้คำบริกรรมในการภาวนา ตรงนี้ จะอยู่ที่คำภาวนา หากหลงเผลอ ก็ให้รู้ แล้วกลับมาที่คำภาวนา ตรงนี้ วิตก วิจาร จนจิตเขาสงบเอง ตั้งมั่น จนคำภาวนาเริ่มเบาขึ้น ปิติเกิด ก็ให้รู้ครับ ...ต่อไปก็อยู่ที่รู้ ตามลำดับ
มีตกบ้าง แว๊บไปกับแสงบ้าง ต่างๆนาๆ ตรงนี้ ก็ให้ดู รู้ เห็น ตามความเป็นจริง
สมาธิที่ตั้งมั่นจะทำให้มีกำลังครับ ส่วนรายละเอียดปลีกย่อยสามารถศึกษาได้ครับ มีตำรามากมายเกี่ยวกับสมาธิ ผมเองก็เพิ่งเริ่มจริงจัง ได้ไม่นาน ก็ได้แต่ชักชวน และก็วิจัยไปด้วยครับหากมีข้อผิดพลาดลงไป ก็ขอขมาต่อพระรัตนไตร และทุกๆท่านนะครับ


วันทามิ พุทธัง สัพพะ เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
ข้าแต่พระพุทธองค์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระพุทธเจ้า เพื่อขอขมาโทษทั้งปวง ขอพระพุทธองค์จงทรงประทานอภัยโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด

วันทามิ ธัมมัง สัพพะ เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
ข้าแต่พระธรรมอันเจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระธรรม เพื่อขอขมาโทษทั้งปวง ขอพระธรรมจงให้อภัยโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด

วันทามิ สังฆัง สัพพะ เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
ข้าแต่พระสงฆ์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระสงฆ์ เพื่อขอขมาโทษทั้งปวง ขอพระสงฆ์จงให้อภัยโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด

วันทามิ อาราเม พัทธะเสมายัง โพธิรุกขัง เจติยัง สัพพะ เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
ข้าแต่ปูชนียสถานอันเจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระพัทธุเสมาต้นโพธิพฤกษ์และพระเจดีย์อันมีอยู่ในอาราม เพื่อขอขมาโทษทั้งปวง ขอปูชนียสถานจงให้อภัยโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด

วันทามิ คะรุอุปัชฌายะ อาจะริยะคุณัง สัพพะ เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
ข้าแต่ท่านอันเจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้ครูอุปัชฌาย์ อาจารย์ และผู้มีพระคุณ เพื่อขอขมาโทษทั้งปวง ขอท่านจงให้อภัยโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด

วันทามิ ภันเต ภะคะวา กะนาถังอะตีตัง เม โทสัง อะนาคะตัง เม โทสัง ปัจจุบันนัง เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้ทรงพระเจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระองค์ผู้ซึ่งเป็นที่พึ่งของชาวโลก เพื่อขอขมาโทษทั้งที่เป็นอดีต อนาคต และปัจจุบัน ขอพระองค์จงประทานอภัยโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด
(คำขอขมาพระรัตนตรัย - บทสวดมนต์ เพลงทำนอง - OurMaNoMaYitTi.com - Powered by Discuz!)

 

ผมว่าตรงเผลอ แก้ได้ด้วยการฝึกสมาธิ เอากำลังของสมาธิครับ
คือฌาน ผมเองก็พอจะอ่านบ้างว่าพระพุทธองค์ทรงกล่าวถึงการเข้าออกฌาน และการฝึกสมาธิ ไว้ครับ อย่างไรก็ไม่ควรทิ้งหรือมองข้าม สมถะ หรือองค์ฌานครับ
จิตที่ตั้งมั่นจะมีกำลัง สามารถมอง รู้ เห็น ได้ละเอียดและนานขึ้นครับ
ผมเองระลึกไว้ว่า สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องมือ เพื่อนำออกแต่ส่วนเดียวครับ
ต้องมีไว้ใช้งาน ใช้เสร็จก็วางคืนไว้ครับ(ฟุ้งอีกล่ะ)

 

ตรงนี้ต้องบอกอีกครั้ง ผมเพียงแต่ชักชวนให้หันกลับมาเห็นข้อดีของการฝึกสมาธิตามรูปแบบครับ

 

ถูกต้องแล้ว
จิตที่ตั้งมั่นจะมีกำลัง สามารถมอง รู้ เห็น ได้ละเอียดและนานขึ้นครับ
ถ้าไม่มีสติ สมาธิไม่มีทางเกิด มันมีแต่ฟุ้งไหลไปตามอารมณ์ที่ปรุงแต่ง

การฝึกสมาธิ เพื่อฝึกให้จิตรู้จักนิ่ง มีสติกำกับ ไม่ไหลส่งออกไปรู้อารมณ์ภายนอก
ให้รู้จักตัวหยุด ตัวนิ่ง ให้เป็น รู้การปล่อยวางอารมณ์ ไม่หลงไปตามอารมณ์ที่ปรุงแต่ง

 

ใช่แล้ว เมื่อจิตมีกำลัง เราสามารถ มองอารมณ์ที่เกิดขึ้น กับผัสสะ
เข้าเรียกว่า มีแต่ไม่เอา

นั้นคือกำลังของสมาธิ ที่ถูกฝึกดีแล้ว การสำรวมจะยิ่งมากขึ้น ตามกำลังของสมาธิ
และจิตที่มองอย่างปกติ

 

ขออนุญาติแย้งพี่อิ่มสบาย หน่อยนะคะ ตรงสีแดง
ตรงนี้พี่กล่าวไม่ถูกต้องค่ะ สำหรับการฝึก การนั่่งสมาธิ เพราะฝึกให้เราเห็นความสงบของจิต เพื่อเห็นความฟุ้งซ่าน เพื่อเห็นความคิด เพื่อเห็นสภาวะต่างๆ
ได้ แต่ว่าสติ เมื่อเราฝึกบ่อย อริยาบทใด ก็มีสติได้มากเหมือนกัน
ดังนั้น คำว่าเรามีสติมากที่ก็ตอนนั้นสมาธิ ตรงนั้นเป็นไปเพื่อกำลังฌาน
เพื่อพัฒนาสภาะความละเอียด การทำสติปัฏฐาน 4 ก็มีสติได้มากเหมือนกัน
สองอย่างต้องทำร่วมกัน และมีข้อวัตรเป็นปกติ วิธีการคือ อุปกรณ์เพื่อไป
พัฒนากิริยาของจิต

 

ผมว่า ผมพอดีกว่า ไม่อยากไปไกลเนื่องด้วย ตอนนี้ขอเน้นสมาธิครับ
ฐานที่ มั่นคง คือความเพียร ศีล สมาธิ

 

หืม.. เปลี่ยนคำอีกนิดจะเพราะมากๆ เปลี่ยนเป็น
............ผมเลยโยนิโสมนสิการว่า ต้อง โยนิโสมนสิการเรื่อง " อริยสัจสี่ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค"
แล้วก็ตัดกิ่งยาวๆออกไปครึ่งนึงกับอีกครึ่งนึง สวยๆๆ

 

อนุโมนาค่ะ พี่อิ่มสบาย

อันนี้พูดทั่วไปนะคะ
อีกนิดนึงค่ะ ทำสำหรับผู้ที่เริ่มทำสมถะ ให้ระวังการติดสุข
เพราะการติดสุข จะทำให้การทำสมาธิไม่ก้าวหน้า
หากจิตเราสงบและสงัดนิวรณ์ เราต้องกล้ายก ขึ้นมา เรียกว่า ธรรมวิจัยค่ะ
เป็นไปตามลำดับของผู้ที่ฝึกตน นั้นๆ

 

ขออนุญาติ เฉพาะตรงสีแดงนะคะ ตรงส่วนอื่นเห็นด้วยค่ะ
ไตรลักษณ์ เราไม่สามารถมองเห็นได้ตามกำลังนึิกคิด เพราะมันไม่ใช่ซึ่งปัญญา
แต่เป็นไปตามการนึกคิดของสัญญา
สำหรับหนู ได้ชิมไตรลักษณ์ ในวิตก วิจารณ์ของการทำสมถะที่อยูในขั้นฌาน ที่จิตเขายกแต่ยังไม่เข้าวิปัสสนาฌาน

ตรงส่วนนี้ เลยอยากขอถามพี่อิ่มสบาย ว่ากฏไตรลักษณ์ที่พี่พูดถึง ของวิปัสนา
ตรงนั้นคือ อยากให้พี่ช่วยอธิบาย ในส่วนของที่หนูยังไม่ถึงค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

การนึก คบคิด ไม่ใช่วิปัสสนาค่ะพี่ แต่เป็นไปตามสัญญาล้วนๆ
เราจะเข้าสู่ไตรลักษณ์ ได้จริงๆ เราต้องไปให้ถึงวิปัสนาค่ะ เรายอมรับมัน
แต่จิตไม่ได้ตัดสินด้วยค่ะพี่ ไม่งั้นเราไม่พากันวน แบบนี้

เดี่ยวหนูมานะคะ ได้เวลาแล้วค่ะ ขอบคุณที่สนทนากับหนู
พี่อิ่มสบายอย่าลืมทานข้าวนะ

 

ผมว่ายังอยู่ในขั้นตรึกเอา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ครับ
ของจริง มันมีแต่รู้ ครับ ไม่มีหรอก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา(คำ)
ผมว่าการเห็นเกิดดับ นั้นยังเป็นสัญญาอยู่ครับ แต่ใช่ว่าจะผิดหรือไม่ดี
ตรงนี้นำไปสู่วิปัสสนาได้ครับ
แต่หากเข้าใจว่าตนเห็นแจ้ง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาแล้ว นั่นวิปัสสนึกเอาครับ
วิซั่นๆ

 

ศพนี้มีแต่มนุษย์เท่านั้นหรือครับ ผมเห็นซากศพบ่อยครั้ง และ เฝ้าดู

จนคนว่าผมเป็นคนบ้า เพราะผมเฝ้าดูซากศพของสุนัขครับ

และ ทุกวัน ผมก็ทำเครื่องในหมูทุกวันครับ ผมใช้มีดหั่นเครื่องในหมูทุกวัน

เฝ้าดูในสิ่งที่คนอื่นไม่ได้เห็นครับ ผมจึงนำมากล่าว ผมจะพูดเฉพาะสิ่งที่ผมทำได้ครับ

สาธุครับ

 

อีกเรื่องหนึ่งที่ผมไม่เคยบอกกล่าว เกี่ยวกับการไม่นึกคิด ผู้ที่ไม่นึกคิดจะเห็น อดีต และ อนาคต

การที่มัวแต่นึกคิดอยู่ ย่อมไม่มีทางได้เห็น ผมบอกกล่าวเพียงเท่านี้แล้วกันนะครับ

เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นของไม่แน่นอน หรือ ไม่เที่ยงนั่นเอง ผมกล้าพูดเพราะผมทำได้จริง

และ มีพยานยืนยัน พยานยังมีชีวิตอยู่เกือบทุกคน พยานเหล่านั้น ผมได้บอกกล่าวเขาในสิ่งที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น

และ ได้เกิดขึ้นกับพยานเหล่านั้นมาแล้ว ในครั้งแรก พยานเหล่านั้นก็ไม่เชื่อที่ผมบอกกล่าว

แต่ตอนนี้มีแต่คอยมาถาม ว่าผมเห็นอะไรไหม ผมจึงตอบคนเหล่านั้นไปว่า ผมไม่เห็นอะไรแล้ว

เพราะเป็นการเสียเวลาในการปฎิบัติ มีแต่จะทำให่ลุ่มหลง

สาธุครับ