เรื่องนี้น่าเชื่อแค่ไหน

ทีนี้ บอกก่อนว่า ที่เกิดการปรับ ไม่ใช่ เพราะ ใครเป็นผู้นำ

แต่ มันเกิดจาก กระแสของธรรม ของโลก ที่เขาหิว ธรรมชนิดนี้

ผู้มีธรรม หรือ ผู้รู้ ก็จะต้องปรับให้เป็นประโยชน์ต่อโลกเป็นหลัก

ไม่ใช่ ยึดวิธีตนตะพืดตะพือ

 

เคยพิจารณาที่ตนพูดบ้างไหม ^^

ใครมีจริตทางใด เขาก็น้อมไปทางนั้น

ไม่จำเป็นเลย ต้องไปกระชากคอเสื้อ จับกดหัว

หรือทำอุบาย ปากหวาน ยกคน ให้เขาทำตามความคิดน้าเอกเลย

สิ่งใดที่เขาสั่งสม ที่เขามีจริตมา เขาก็ทำได้ดีในทางของเขา


ทีนี้ทางนั้นตรง หรือ ไม่ตรง มันต้องศึกษาครับ

ไม่จำเป็นเลยที่ไปหยิบสำนักโน้น สำนักนี้มาปะปนเป็นทิฏฐิใหม่ๆสอนชาวบ้าน

พวกนี้มันบั้นทอนอายุพระศาสนาอยู่

 

มันก็วนเนอะ
สมาธิ เป็นของดี ที่ลุงขันธ์ว่าดีน่ะ มันก็ดีจริงๆ
เพราะคนที่จะเจริญสติได้ดี ก็ต้องทำต่อเนื่อง ให้เป็นสมาธิด้วย

การทำต่อเนื่อง ก็ไม่ใช่ของง่าย

การฝึกสมาธิมาก่อน ก็ย่อมเป็นของดี มีอานิสงส์มาก

สติ สมาธิ ปัญญา เป็นของดีหมด

 

โสมนัสสหคตัง ทิฏฐิสัมปยุต อสังขาริก

หรือ จิตมีโลภะ พิจารณายังไงน้าเอก จึงรู้ว่าขณะนี้จิตเป็นโลภะ ซึ่งมีอยู่จริงในขณะนี้

 

เชิญคลิกเรื่อง จริต ที่นี่เลยครับ

คำว่า จริต ๖ เกี่ยวกับการละกิเลสอย่างไร

 

อนุโมทนะครับ ^^

 

ถ้าเรามีข้อวัตร เป็นกิจแล้ว ก็ไม่ต้องไปกลัวว่า เราจะขาดตกบกพร่อง
คนที่มีข้อวัตร คือวินัยเบื้องต้นของผู้ที่ปฏิบัติ หากใครไม่มีข้อวัตร
อย่าเพิ่งคุยเรื่องปัญญา ใครว่าเราฉลาด ก็ไม่อันตรายเท่าไร เราว่าตัวเองโง่

 

พระวจนะ" นันทิยะ!.........อริยสาวก เป็นผู้มีปรกติอยู่ด้วยความไม่ประมาท เป็นอย่างไรเล่า นันทิยะ ในกรณีนี้คือ อริยะสาวกประกอบด้วยความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้าอย่างไม่หวั่นใหว (พุทธอเวจจัปสาทะ) ดังนี้ว่า แม้เพราะเหตุอย่างนี้อย่างนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น เป็นผู้ใกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง เป็นผู้ถึงพร้อมทั้ง วิชชาและ จรณะ เป็นผู้ไปแล้วด้วยดี เป็นผู้รู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง เป็นผู้สามารถฝึกบุรุษ ที่สมควรฝึกได้อย่างไม่มีใครยิ่งกว่า เป็นครูผู้สอนของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบานด้วยธรรม เป็นผู้มีความจำเริญจำแนกธรรมสั่งสอนสัตว์ ดังนี้ อริยสาวกนั้น ไม่มีความพอใจหยุดอยู่ เพียงแค่ความเลื่อมใสต่อพระพุทธเจ้าอย่างไม่หวั่นใหว แต่พยายามให้ยิ่งขึ้นไป คือ เพื่อความวิเวกในเวลากลางวัน เพื่อ ความหลีกเร้นในเวลากลางคืน...................เมื่ออริยสาวกนั้น เป็นผู้ไม่ประมาทอยูอย่างนี้ ปราโมทย์ ย่อมเกิดขึ้น เมื่อปราโมทย์เกิดแล้ว ปิติ ย่อมเกิดขึ้น เมื่อใจปิติ กายก็สงบระงับ ผู้มีกายสงบระงับ ย่อมรู้สึกเป็นสุข จิตของผู้มีสุขย่อมตั้งมั่น เมื่อจิตตั้งมั่น ธรรมย่อมปรากฎ เพราะความปรากฎแห่งธรรม อรยสาวกนั้น ย่อมถึงซึ่งการนับได้ว่า เป็นผู้มีปรกติอยู่ด้วยความไม่ประมาทดดยแท้(ในกรณีแห่ง โสดาปัติยังคะที่สอง คือความเลื่อมใสในพระธรรมอย่างไม่หวั่นใหว ก้ดี โสดาปัติยังคะที่สาม คือความเลื่อมใสในพระสงฆ์อย่างไม่หวั่นใหวก็ดี หรือ โสดาปัติยังคะสี่ ความมีศิลที่พระอริยเจ้าพอใจก้ดี ก็ตรัสไว้มีข้อความอย่างเดียวกันกับข้อความข้างบนที่กล่าวถึง ความเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า)...............นันทิยะ อย่างนี้แล อริยสาวกชื่อว่าเป็นผู้ มีปรกติอยู่ด้วยความไม่ประมาท..............(อริยสัจจากพระโอษฐ์ ท่านพุทธทาส)

 

ในที่นี้ยังไม่เห็นมีใครตำหนิสมาธิในรูปแบบ ว่าไม่ควรทำเลยนิ
ใครมีวาสนาทำได้ก็ทำไป และการพิจารณาเจริญสติปัฏฐาน4 ในชีวิตประจำวัน ก็ควรทำด้วย

แต่ใครจะทำอะไรไม่ทำอะไร ก็อยู่ที่วาสนาบารมีของเขา
ไม่เห็นจะต้องไปบอกให้ใครมาทำเหมือนเราเลยนี่นา
มีแต่ตนเองที่รู้จริตตนเองว่าทำอะไรแล้วได้ผลกับตัวเองอย่างไร
ที่สำคัญต้องมีทัศนะในการปฏิบัติให้ถูกต้องตรงกับที่พระพุทธองค์สอนไว้
แล้วสังเกตุผลงานของตัวเองไป ถ้าภาวนาทุกวัน มันก็ได้ผลเป็นรูปธรรม
ใครบอกอะไรก็ฟังๆไว้ เป็นการเปิดกว้างดูทัศนะของคนอื่นๆ เปิดหูเปิดตาไป

จะผิดจะถูก มันต้องลงมือทำ ถึงจะรู้เอง
คนอื่นเขาบอกว่าทำแล้วได้แบบนี้ พอเราไปทำแล้วอาจได้เป็นอีกอย่างหนึ่งก็ได้
อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้เสมอ เพราะปัจจัยของแต่ละคนต่างกัน ผลมันจึงอาจได้ต่างกันไป
เหมือนดินต่างกัน เอาเมล็ดพันธ์อย่างเดียวกันไปปลูก ก็ขึ้นมั่ง ไม่ขึ้นมั่ง งามมั่ง เหี่ยวเฉามั่ง
เรื่องของคนมันไม่ง่ายไม่สำเร็จรูปเหมือนมาม่า หรอก
ก็ต้องสังเกตตัวเอง เลือกที่เหมาะสมกับตนเอง

 

ปราโมทย์โชว์

มีปราโมทย์เป็นอารมณ์ใช่ไหมครับ

 

พระวจนะเรื่อง การปฎิบัติเพื่อ ความสมดุลย์ แห่งสมถะและ วิปัสนา พระวจนะ" ภิกษุทั้งหลาย ในบรรดาสี่จำพวกนั้น 1 บุคคลผู้ได้เจโตสมถะในภายใน แต่ไม่ได้อธิปัญญาธัมวิปัสนานั้น บุคคลนั้น พึงเข้าไปหาบุคคลผู้ได้ อธิปัญญธัมวิปัสนา แล้วถามว่า ท่านผู้มีอายุ เราควรเห็นสังขารกันอย่างไร ควรพิจารณาสังขารกันอย่างไร ควรเห็นแจ้งสังขารกันอย่างไร ดังนี้ .........ผู้ถูกถามนั้น จะพยากรณ์ ตามที่ตนเห็นแล้ว แจ่มแจ้งแล้วอย่างไร แก่บุคคลนั้นว่า ท่านผู้มีอายุ สังขารควรเห็นกันอย่างนี้ สังขารควรพิจารณากันอย่างนี้อย่างนี้ สังขารควรเห็นแจ้งกันอย่างนี้อย่างนี้ ดังนี้ สมัยต่อมา บุคคลนั้น ก็จะได้เป็นผู้ได้ทั้งเจโตสมถะในภายในและ อธิปัญญาธัมวิปัสนา.......................ภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ได้อธิปัญญษธัมวิปัสนา แต่ไท่ได้เจโตสมถะในภายใน นั้น บุคคลนั้น พึงเข้าไปหา บุคคลผู้ได้เจโตสมถะในภายใน แล้วถามว่า ท่านผู้มีอายุ จิตเป็นสิ่งที่ควรดำรงไว้(สณฐเปตพพ) อย่างไร ควรถูกชักนำ(สนนิยาเทตพพ)อย่างไร ควรทำจิตให้มีอารมณ์เดียว(เอโกทิกตตพพ)อย่างไร ควรทำให้ตั้งมั่นอย่างไร ดังนี้ ผู้ถูกถามนั้นจะพยากรณ์ ตามที่ตนเห็นแล้ว แจ่มแจ้งแล้วอย่างไร แกาบุคคลนั้น ว่า ท่านผู้มีอายุ จิตเป็นสิ่งที่ควรดำรงไว้ ด้วยอาการอย่างนี้อย่างนี้ ควรถูกชักนำด้วยอาการอย่างนี้อย่างนี้ ควรทำจิตให้มีอารมณ์เดียวด้วยอาการอย่างนี้อย่างนี้ ควรทำให้ตังมั่นด้วยอาการอย่างนี้อย่างนี้ สมัยต่อมาบุคคลนั้น ก็จะได้เป็นผู้ได้ทั้ง อธิปัญญาธัมวิปัสนาและเจโตสมถะในภายใน.....................

 

ก็แค่แหย่ลุงขันธ์แก เล่นๆ นะ

ลุงขันธ์แอนด์ เดอะแก๊งส์ เขามีความเห็นประมาณว่า

ใครไม่ทำสมาธิในรูปแบบ คือคนประมาท มีแต่วิปัสสนึก

ต้องประพฤติปฏิบัติแบบลุงขันธ์ ถึงจะเรียกว่าวิปัสสนา มีธรรมเอกผุดๆๆ

ลุงขันธ์ เขาเป็น ธรรมเอกโชว์พาว

อย่าง เค เป็น กิเลส โชว์พาว คิคิ ก็ว่ากันไป ก็กิเลสยังไม่ถูกประหานนินาก็ต้องมีมาโชว์ สิเนอะ

คุยเล่นๆ นะ ไม่เคย ซีเรียสกับลุงขันธ์หรอก

เพราะลุงขันธ์เขาไม่เจ้าเล่ห์ ไม่มีมายาสาไถย ไม่มีวาระซ่อนเร้น

เค คุยสนุกๆกับลุงขันธ์ได้ ไม่เคยมีปัญหา หุหุ

 

สมาธิ กับ สมถะ เหมือนกันไหมครับ

 

....................ต้องดู จากเหุต ปัจจัยอันเกิดจากความเลื่อมใส ในพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์ จึงเกิดศรัทธาและการภาวนาตามมา

 

มีตัวอย่าง ศรัทธาแล้วภาวนาตามมาไหมครับ

 

สงสัยเจอลูกหยอด ท้าวทองกีบม้า เข้าให้ หรือป่าว ^^

ชอบข้อความที่ คุณ k.kwan ตอบ

สาธุ ด้วย

 

ต่อ พระวจนะ" บุคคลผู้ไม่ได้ทั้งเจโตสมถะในภายใน และอธิปัญญาธัมวิปัสนา นั้นบุคคลนั้น พึงเข้าไปหาบุคคลผุ้ได้ทั้งเจโตสมถะในภายในและอธิปัญญาธัมวิปัสนา แล้วถามว่า ท่านผู้มีอายุ จิตเป็นสิ่งที่ควรดำรงไว้อย่างไร ควรถูกชักนำอย่างไร ควรทำให้จิตมีอารมณ์เดียวอย่างไร ควรทำให้ตั้งมั่นอย่างไร สังขารควรเป็นสิ่งที่ควรเห็นอย่างไร ควรพิจารณาอย่างไร ควรเห็นแจ้งอย่างไร ดังนี้ ผู้ถูกถามนั้นจะพยากรณ์ ตามที่ตนเห็นแจ้งแล้วอย่างไรแก่บุคคลนั้น ว่า ท่านผู้มีอายุ จิตเป็นสิ่งที่ควรดำรงไว้ด้วยอาการอย่างนี้อย่างนี้ ควรถูกชักนำด้วยอาการอย่างนี้อย่างนี้ ควรทำให้จิตมีอารมณ์เดียวอย่างนี้อย่างนี้ ควรทำให้ตั้งมั่น ด้วยอาการอย่างนี้อย่างนี้ สังขารเป็นสิงที่ควรเห็นอย่างนี่อย่างนี้ ควรพิจารณากันอย่างนี้อย่างนี้ ควรเห็นแจ้งกันอย่างนี้อย่างนี้ สมัยต่อมา บุคคลนั้น ก็จะได้เป็นผู้ได้ทั้ง เจโตสมถะในภายใน และ อธิปัญญาธัมวิปัสนา..........................ภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้ได้ทั้งเจโตสมถะในภายใน และ อธิปัญญาธัมวิปัสนา นั้นบุคคลนั้น พึงดำรงตนไว้ในธรรมทั้งสองนั้น แล้วประกอบความเพียรเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลายให้ยิ่งขึ้นไป ภิกษุทั้งหลาย บุคคล สี่จำพวกนี้ มีอยู่ หาได้อยู่ ในโลก---จตุกก.อํ.21/122-124/94.

 

.................ผมว่าเหมือนกัน...แต่อยู่ที่ผู้ภาวนาแต่ละท่าน ว่าเข้าใจถูกต้องใหม และ ทำได้แค่ใหน

 

จะรู้ได้ไงครับ ว่าเจริญสมถะหรือเจริญสมาธิ

 

...............เป็นพระสูตรเดิมที่คุณน่าจะเคยฟังมาแล้ว.............คบสัปบุรุษ(ในกรณีนี้คือตัวแทนพระพุทธองค์ คือพระธรรม ) ยังให้การฟังสัทธรรมบริบูรณ์ ยังให้ ศรัทธาบริบูรณ์ ยังให้ โยนิโสมนสิการบริบูรณ์ ยังให้ สติสัมปชัญญะบริบูรณ์ ยังให้ อินทรีย์สังวรณ์บริบูรณ์ ยังให้ สุจริตสามบริบูรณ์ ยังให้ สติปัฎฐานสี่บริบูรณ์ ยังให้ โพชฌงค์เจ็ดบริบูรณ์ ยังให้ วิชชา และ วิมุติ บริบูรณ์