ใครเคยนั่งมโนฯ ไปป่าหิมพานต์บ้างคะ

### เมืองแก้วจุฬามณีพี่เขาบอกว่าเป็นแก้วทั้งเมืองไม่ใช่เหรอคะ แต่ที่เห็นไม่ใช่แก้วคะเหมือนเมืองสมัยโบราณธรรมดาแต่ลอยบนฟ้า .. ตอนฝึกก็ให้นึกถึงพระที่เราชอบเคารพก็นึกคะแต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นพระองค์อื่นเปลี่ยนไปมา แต่สุดท้ายก็เป็นองค์ที่เราไม่เคยเห็นแต่สวยมีสีทองสุกปรั่งไม่ใช่แบบทองเหลืองนะ พอพี่เขาให้นึกถึงพระที่เป็นแก้วก็ต้องใช้เวลาอยู่นานคะ เพราะทุกครั้งที่พี่เขาพยายามถามมันจะเหมือนเราถอยออกมาจากภาพพระท่าน พอนึกถึงพระแก้วได้ก็ไม่ใสพี่เขาต้องช่วยพอใส่แล้วก็เป็นแบบโปร่งแสงรัศมีสีรุ้งจากนั้นก็ไม่เห็นอะไรสักพักมีแค่ท้องฟ้าสดใสกับเมืองที่ลอยอยู่ไกล ๆ แล้วพอพี่เขาให้ลองเข้าไปก้เจอพระท่าน .. ก็ตามที่เล่าขั้นต้นแหละคะ .. คงเพราะเป็นคนขี้สงสัยแล้วเวลาสงสัยอะไรจะต้องหาคำตอบให้ได้เลยยังไม่ไปไกล ... คืนนี้พี่เขาจะสอนอีกคะ .. ก็กำลังหาข้อมูลของมโนฯเพิ่มเติม พอดีไม่รู้ยังไงเดินไปซีเอ็ดไปเจอเล่มหนึ่งเลยซื้อมา " ปาฏิหารย์แห่งมโนมยิทธิ ฤทธิ์แห่งใจ จิตวิญญาณ ชาติภพ กฏแห่งกรรม" โดยคุณ สรวิชญ์ ศรีอารยา ... แต่อ่านได้นิดเดียวเองคะเพราะต้องทำงานไปด้วยและที่บ้านไปทำบุญบ่อยคะพรุ้งนี้ก็จะพาแม่ยายญาติ ๆ ไปทอดผ้าป่าคะ ส่วนฝึกแล้วเป็นยังไงเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังคะ ..

 

1. คุณรู้ว่า ท่านธรรม-ชาติ มีอายุกายสังขารในชาตินี้มากกว่าคุณ
2. คุณตั้งใจพูดว่า "น้องธรรมชาติ" ทั้งที่รู้ความจริง แต่คุณจงใจบิดเบือน
3. คำพูดของคุณ ในขณะที่คุณพูด นอกจากจะตั้งใจโกหกจากความเป็นจริงแล้ว ยังมีอารมณ์ของการส่อเสียด และโดยเนื้อหาแล้ว เป็นการเพ้อเจ้อ
4. ผู้ที่ไม่เคยทราบข้อมูลอย่างละเอียดสามารถเชื่อได้ ตามคำพูดที่คุณบิดเบือน

องค์ประกอบของการผิดศีลข้อ 4 มีครบ และเกินองค์ประกอบด้วย ดังนั้นคุณได้ผิดศีลข้อที่ 4 แล้ว

หากมีข้อโต้แย้ง ขอให้โต้แย้งอย่างมีหลักฐานประกอบ โต้แย้งอย่างบัณฑิต อย่าเอาวิธีของผู้ไม่มีการศึกษามาโต้แย้ง (เถียงไปเรื่อยๆ พูดเบี่ยงประเด็นไปเรื่อยๆ โดยไม่แก้ข้อกล่าวหาตามประเด็นที่เป็นจริง)

 

ถ้าหากคนมีอายุมาก แต่กล่าวผิดๆเต็มด้วยมานะทิฐิ กล่าวว่าการละโลภะโทสะโมหะและนิวรณ์เป็นมิจฉาทิฐิ ย่อมไม่ต่างอะไรจากเด็กเลยในเรื่องของปัญญาแล้ว และบันฑิตวัดกันที่คุณธรรมหาใช่อายุ อายุมากแล้วพูดจาพล่อยๆก็จบ ลูกหลานย่อมไม่นับถือเป็นธรรมดา เชื่อว่าพระอริยเจ้าก็ไม่ทรงยินดีเช่นกัน

แต่หากว่าเป็นเด็กมีอายุน้อยกล่าวแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์ เป็นสัจธรรมผมย่อมยกมือไหว้ได้เลย จำไว้อินทรบุตร ศาสนาก็บอกแล้วบุคคลควรอาวุโสปัญญาหาใช่อายุเลย หาถ่อยคำที่ผมผิดไม่ได้เอาเรื่องอายุสังขารมาอ้าง คิดนานไหมอินทรบุตร อ้างหาเวรกรรมแท้ๆ กล่าวหาคนถูกมันก็ผิดศีลไปกี่ข้อแล้วเลิกเปิดอบายให้ตนเถอะ อายุมากแล้วควรเร่งสร้างกุศลกรรมจำไว้ ไม่งั้นคนแก่ก็บรรลุธรรมไปหมดแล้ว เข้าฌานไปดูก็ไม่ได้อีก ทุกขัง

ลดมานะทิฐิแล้วเอานี่ไปฝึกเผื่อจะได้ฌาน และบุฟเพนิวาสานุสติหรือสูงไปถึงวิชา3สักที ก่อนที่สังขารจะไม่อำนวยต่อการฝึก เที่ยวกล่าวหาคนอื่นพล่อยๆไม่ได้เกิดประโยชน์หรอก เร่งหากุศลกรรมและทางหลุดพ้นเถอะอายุก็มากขึ้นทุกวันแล้วอินทรบุตร

http://palungjit.org/threads/เข้าฌาน-แล้วระลึกชาติ.363781/

 

อืม เตือนแล้วนะ ว่าให้คุยกันอย่างบัณฑิต ในเมื่อไม่เชื่อกัน ผมก็คงต้องคุยกับคุณ ด้วยภาษาแบบที่คุณเข้าใจ

ถ้าคุณคิดแบบนี้นะ แบบที่ post มานะ กลุ่มคนจำพวกแรกเลย ที่คุณต้องไปเรียกว่าน้อง คือ พ่อแม่ปู่ย่าตายายของคุณ ไปเรียกพวกนั้นว่าน้องซะก่อนนะ ก่อนจะมาเรียกคนอื่นว่าน้อง หลายๆ คนในกลุ่มพ่อแม่ปู่ย่าตายายของคุณ รู้จักคำว่า นิวรณ์แล้วหรือยัง? ถ้ายังนะ คุณไปเรียกคนพวกนั้นว่าเด็กทารกได้เลย

ดังนั้น ไปสอนพวกนั้นซะก่อน ถ้ายังทำไม่ได้ อย่าเพิ่งมาพูดกับคนอื่นเลย

 

สำหรับท่านอื่น ไม่ต้องตกใจนะครับ ว่าทำไมผมถึงพูดถึงบุพการี

เพราะผมทราบว่า Tamjugg จะยกประเด็นข้อนี้มาโต้แย้งในที่สุด ผมจึงค่อยๆ บีบให้สภาวะจิตของเขาดิ้นจนมาถึงจุดที่ต้องยกประเด็นนี้ขึ้นมา

และจากนั้น จึงค่อยชี้ให้เห็นว่า ตอนนี้ เขากำลังทำอะไร เขากำลังอยู่ตรงไหนกันแน่ ในทางโลก

ธรรมะที่เขาปฏิบัติมา ทำให้เขาหลุดจากโลกสมมติปกติ ที่ต้องอาศัยอยู่ไปมากขึ้นทุกวันหรือไม่ และมันจะทำให้เขาอยู่กับคนรอบตัวเขาได้ไหม

ทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องที่ตั้งใจไว้ และวางแผนไว้ก่อนแล้วครับ

 

"ถ้าแม้บุคคลผู้เฒ่ามีอายุ ๘๐ ปี ๙๐ ปี หรือ ๑๐๐ ปี แต่เกิดมา แต่เขามีปรกติพูดในกาลไม่สมควร พูดเรื่องไม่จริง พูดพร่ำเพรื่่อ พูดไม่เป็นประโยชน์ พูดไม่เป็นธรรม พูดไม่เป็นวินัย พูดคำพูดที่ไม่ควรจดจำ ไม่มีหลักฐาน ไม่มีขอบเขต ไม่มีประโยชน์ ในเวลาที่ไม่สมควร เขาย่อมถึงซึ่งกาลนับว่า เป็นเถระ(ผู้ใหญ่)ผู้โง่เขลาโดยแท้

ถ้าแม้เด็กกำลังรุ่น มีผมดำสนิท ยังหนุ่มแน่น อยู่ในปฐมวัยแต่มีปรกติพูดในเวลาที่เหมาะสม พูดแต่เรื่องจริง ไม่พูดพร่ำเพรื่อ พูดเป็นประโยชน์ พูดเป็นธรรม พูดเป็นวินัย พูดคำพูดที่ควรจดจำ มีหลักฐาน มีขอบเขต ประกอบด้วยประโยชน์โดยกาลอันควร เขาย่อมถึงซึ่งกาลนับว่า เป็นเถระผู้ฉลาดโดยแท้"


[๒๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในคราวแรกตรัสรู้ เราอยู่ที่ต้นอชปาลนิโครธ
ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ในอุรุเวลาประเทศ ครั้งนั้นแล พวกพราหมณ์มากด้วยกัน
เป็นผู้แก่เฒ่า เป็นผู้ใหญ่ล่วงกาลผ่านวัยแล้ว เข้าไปหาเรา ครั้นแล้วได้สนทนา
ปราศรัยกับเรา ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว นั่ง ณ ที่ควร
ส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้กล่าวกะเราว่า ท่านพระโคดม เราได้สดับมาอย่างนี้ว่า
พระสมณโคดมไม่อภิวาท ไม่ลุกรับพราหมณ์ผู้แก่เฒ่า เป็นผู้ใหญ่ล่วงกาลผ่านวัย
แล้ว ทั้งไม่เชื้อเชิญด้วยอาสนะ ข้อนี้เป็นอย่างที่เราได้สดับมาหรือ การที่ท่าน
พระโคดมไม่อภิวาท หรือไม่ลุกรับพวกพราหมณ์ผู้แก่เฒ่า เป็นผู้ใหญ่ล่วงกาล
ผ่านวัยแล้ว หรือไม่เชื้อเชิญด้วยอาสนะ นั้นไม่สมควรเลย ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ความปริวิตกนี้ได้มีแก่เราว่า ท่านเหล่านี้ย่อมไม่รู้ซึ่งเถระ หรือธรรมอันกระทำให้
เป็นเถระ ถ้าแม้บุคคลผู้เฒ่ามีอายุ ๘๐ ปี ๙๐ ปี หรือ ๑๐๐ ปี แต่เกิดมา แต่
เขามีปรกติพูดในกาลไม่สมควร พูดไม่จริง พูดไม่เป็นประโยชน์ พูดไม่เป็น
ธรรม พูดไม่เป็นวินัย กล่าววาจาที่ไม่ควรจดจำไว้ ไม่มีหลักฐาน ไม่มีขอบเขต
ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ โดยกาลไม่ควร เขาย่อมถึงซึ่งกาลนับว่า เป็นเถระ
ผู้เขลาโดยแท้ ถ้าแม้เด็กกำลังรุ่น มีผมดำสนิท ยังหนุ่มแน่น อยู่ในปฐมวัย
แต่มีปรกติพูดในกาลอันควร พูดจริง พูดเป็นประโยชน์ พูดเป็นธรรม พูดเป็น
วินัย กล่าววาจาที่ควรจดจำ มีหลักฐาน มีขอบเขต ประกอบด้วยประโยชน์
โดยกาลอันควร เขาย่อมถึงซึ่งกาลนับว่า เป็นเถระผู้ฉลาดโดยแท้ ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย ธรรมอันกระทำให้เป็นเถระ ๔ ประการนี้ ๔ ประการเป็นไฉน คือ ภิกษุ
ในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีศีล สำรวมระวังในพระปาติโมกข์ ถึงพร้อมด้วยอาจาระ
และโคจร มีปรกติเห็นภัยในโทษอันมีประมาณน้อย สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขา
บททั้งหลาย ๑ เป็นพหูสูต ทรงไว้ซึ่งสุตะ สั่งสมซึ่งสุตะ เป็นผู้ได้สดับมา
มาก ทรงจำไว้ คล่องปากขึ้นใจ แทงตลอดด้วยดีด้วยทิฐิ ซึ่งธรรมอันงามใน
เบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ประกาศพรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถทั้ง
พยัญชนะ บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง ๑ เป็นผู้ได้ตามความปรารถนา ได้โดย
ไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งฌาน ๔ อันมีในจิตยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ๑
ย่อมกระทำให้แจ้งซึ่งเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ อันหาอาสวะมิได้ เพราะอาสวะ
ทั้งหลายสิ้นไป ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ ๑ ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย เถรกรณธรรม ๔ ประการนี้แล ฯ
ผู้ใดมีจิตฟุ้งซ่าน มีความดำริไม่มั่นคง เช่นกับมฤค ยินดี
ในธรรมของอสัตบุรุษ ย่อมกล่าวคำเพ้อเจ้อเป็นอันมาก ผู้
นั้นมีความเห็นลามก ปราศจากความเอื้อเฟื้อ ตั้งอยู่ไกล
จากความเป็นผู้มั่นคง ส่วนผู้ใด สมบูรณ์ด้วยศีล เป็นผู้
สดับ มีปฏิภาณ ประกอบในธรรมอันทำความมั่นคง ย่อม
เห็นแจ้งอรรถแห่งอริยสัจด้วยปัญญา เป็นผู้ถึงฝั่งแห่งธรรม
ทั้งปวง ไม่มีกิเลสอันเป็นประดุจหลักตอ มีไหวพริบ มี
ชาติและมรณะอันละได้แล้ว เป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์
สมบูรณ์ เรากล่าวผู้นั้นว่าเป็นเถระ อาสวะของภิกษุใดไม่มี
เพราะสิ้นอาสวะทั้งหลาย เราเรียกภิกษุนั้นว่าเถระ ฯ

อุรุเวลสูตรที่๒
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=21&A=555&Z=595&pagebreak=0

 

พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ เล่ม ๒ ภาค ๒ - หน้าที่ 119

[๕๐๙] ดูก่อนราชกุมาร อาตมภาพนั้นได้มีความคิดเห็นว่า ธรรมที่
เราบรรลุแล้วนี้เป็นธรรมลึก ยากที่จะเห็นได้ สัตว์อื่นจะตรัสรู้ตามได้ยาก

เป็นธรรมสงบระงับ ประณีต ไม่เป็นวิสัยที่จะหยั่งลงได้ด้วยความตรึก เป็น
ธรรมละเอียด อันบัณฑิตจะพึงรู้แจ้ง. ก็หมู่สัตว์นี้มีความอาลัยเป็นที่รื่นรมย์
ยินดีในความอาลัย บันเทิงนักในความอาลัย. ก็การที่หมู่สัตว์ผู้มีความอาลัย
เป็นที่รื่นรมย์ ยินดีในความอาลัย บันเทิงนักในความอาลัย จะเห็นรานะนี้ได้
โดยยาก คือ สภาพที่อาศัยกันเกิดขึ้นเพราะความมีสิ่งนี้เป็นปัจจัย. แม้ฐานะ
นี้ก็เห็นได้ยาก คือ สภาพเป็นที่ระงับสังขารทั้งปวง ความสละคืนอุปธิทั้งปวง
ความสิ้นตัณหา ความปราศจากความกำหนัด ความดับโดยไม่เหลือ นิพพาน.
ก็เราพึงแสดงธรรม และสัตว์เหล่าอื่นก็จะไม่รู้ทั่วถึงธรรมของเรา นั้นจะพึง
เป็นความเหน็ดเหนื่อยเปล่า เป็นความลำบากเปล่าของเรา. ดูก่อนราชกุมาร
ทีนั้น คาถาอันน่าอัศจรรย์ ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน มาปรากฏแจ่มแจ้ง
กะอาตมภาพว่า
บัดนี้ ยังไม่สมควรจะประกาศธรรมที่เราบรรลุได้โดยยาก ธรรมนี้อันสัตว์
ทั้งหลาย ผู้ถูกราคะโทสะครอบงำไม่ตรัสรู้ได้ง่าย สัตว์ทั้งหลาย อันราคะย้อม
แล้ว อันกองมืดหุ้มห่อแล้ว จักไม่เห็นธรรม อันยังสัตว์ให้ไปทวนกระแส
ละเอียด ลึกซึ้ง เห็นได้ยาก เป็นอณู ดั้งนี้.

 

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย โทษ ๕ ประการนี้มีอยู่ในบุคคลผู้พูดมาก ๕ ประการเป็นไฉน คือ พูดเท็จ ๑ พูดส่อเสียด ๑ พูดคำหยาบ ๑ พูดเพ้อเจ้อ ๑ เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ๑" (๒๒/๒๑๔) #ธรรมะ

 

2 คนนี้เคยเกี่ยวข้องกันมาก่อนหรือเปล่าเนี่ย ตามกันทุกกระทู้เลย หลายเดือนล่ะ:d

 

เคยบอกความเกี่ยวข้องในอดีตที่ผมสัมผัสได้ไว้ก่อนหน้าแล้ว อยู่ในกระทู้พวกนั้นแหละ ถ้าอยากรู้ก็ลองหาดูครับ (อาจจะโดนลบข้อความไปแล้ว)

 

ไม่อยากรู้หรอกคับ แค่รู้สึกขำๆนิดหน่อย

 

ตามมาพูดสิ่งที่เป็นประโยชน์สัจธรรมหละไม่ว่าเลยอินทรบุตร ตามมาพูดพล่อยๆ หาประโยชน์กับตนและผู้อื่นไม่ได้ อ้างผมผิดศีล อ้างอายุ

สังขารบ้าง บุฟการีบ้างมีแต่ยังอกุศลกรรมให้เกิดเปล่าๆ ทำตัวเป็นสัตว์ประเสริฐหน่อยเถอะอินทรบุตร การเกิดเป็นคนนั้นเป็นของยาก โทษ

๕ ประการนี้มีอยู่ในบุคคลผู้พูดมากตรึกให้แจ้ง และอย่าเอาอายุสังขารมาอ้างให้เอาปัญญามาอ้างจะดีกว่าพระอริยเจ้าย่อมสรรเสริญ โคแก่

กับบันฑิตน้อยโคแก่จะมีค่าไร

ตราบที่ยังไม่ได้ยกจิตขึ้นมาละนิวรณ์และอกุศลกรรมทั้งหลายอายุ120คิดหรือว่าจะบรรลุธรรมเพียงแค่สะกดคำว่านิพพานเป็น พระอรหันต์ใน

อดีตก็คงไม่ต้องถือศีลภาวนาวิปัสนากรรมฐานข้ามวันข้ามคืนละนิวณ์และกิเลสกันแล้ว พระศาสดาและพระอรหันต์เข้าออกฌานก่อนปรินิ

พานทำไม

 

โชว์จำอวด ก็ยังคงมีแสดงต่อไป...

สะกดคำว่า "นิพพาน" เป็น ก็ยังดีกว่าคนสะกดเป็นคำว่า "นิพาน" นะจ๊ะ นะจ๊ะ...

 

ถนัดเรื่องภาวนาได้ญานฌานดีกว่าไหม ดีแต่พูดหรือพูดจาหาสาระไม่ได้เพื่อไรอินทรบุตร ภาวนาให้รู้แจ้งดีกว่าเวลาคนอื่นถามถึงเรื่อง

ญาน ฌาน อภิญญาจะได้ไม่ต้องตอบแบบอึกๆอักๆ เพราะได้จริงๆแล้วด้วยตนทำให้แจ้งแล้วนั่นเอง

 

รู้ได้อย่างไร ว่าคนอื่นตอบแบบอึกๆ อักๆ?

เคยเห็น หรือ คิดเอาเอง?

 

ถามตนแวปเดียวก็รู้แล้วอินทรบุตรถ้าไม่โกหกตัวเองว่าถึงไหน ไปภาวนาให้รู้แจ้งใน ญาน ฌาน อภิญญาเถอะ เมื่อพบพระอรหันต์ได้แล้ว มีญานหยั่งรู้

จริงย่อมมีโอกาสมากขึ้นในการถึงฝั่ง ศาสนาพุทธนี้มีแก่นสารมรรคผลอยู่เบื้องหน้าแล้วแท้ๆ ทำให้แจ้งอินทรบุตรไม่งั้นไปสอนคนอื่นเดี๋ยวก็อ้วนหรอก

 

นึกถึงป่าหิมพานต์ คนธรรมะน้อยอย่างผมนึกถึง นารีผล เป็นอย่างแรก(จริงๆๆ)
ถ้าต้องบำเบ็ญบารมีขนาดเท่าหรือเก่งกว่าพระพุทธเจ้าถึงไปป่าหิมพานต์ได้ คงหมดหวังแฮะ เศร้าชีวิต..

เคยได้ฟังเค้าเล่ามาครับ (ไม่แน่ใจว่าจะนั่งมโน แบบ จขกท.ว่าหรือเปล่า)
พวกยักษ์ ครุธ คนทรรพ์ วิทยาธร(พวกเดียวกัน อิ..อิ) นาค เทวดา หรือพวกฤาษี นอกศาสนาพุทธ(ก่อนสมัยพระพุทธเจ้า) ก็ไปป่าหิมพานต์ได้

ส่วนท่านไหน จะเล่าเพิ่มเติมเป็นวิทยาทานก็ยินดีอ่านครับผม

 

ตอบคำถามแบบมนุษย์ปกติไม่ได้รึ?
ต้องปรุงแต่งไปต่างๆ นาๆ ต้องอ้อมไปอ้อมมา ปิดบังเรื่อยไป
แค่พูดความจริง มันลำบากนักหรือไง?

 

เรื่อง ภันเต อาวุโส นี้มันเป็นเรื่องของการปกครองหมู่คณะ ของพระพุทธเจ้า

ลองคิดดูถ้านับ อายุวัย ภูมิธรรม เป็นที่ตั้ง
พวกสูงอายุ(ที่ไม่ศรัทธา) พากันบวชอาศัยศาสนาเลื้ยงชีพ พวกอรหันต์สัญญาวิปลาสพากันแยกหมู่คณะ ศาสนาคงได้ฉิบหายก่อนมาถึงพวกเรา ๆ ท่าน ๆ

ส่วนเรื่อง ไม่ปฏิบัติธรรมแล้วสอนได้ไหม สมัยพระพุทธเจ้าก็มีตัวอย่างเรื่อง พระโปฐิละ (สนใจหาอ่านเอาเองครับ)
ถ้าได้ผู้ที่ผ่านสนาม(ปฏิบัติ)มาสอน ก็ยิ่งดี มันย่นเวลาเยอะครับผมว่า

มาถึงเราคนรุ่นหลัง จะเข้าถูกทางหรือ หลงทางแล้วแต่บุญกรรมที่ทำมา(กรรมใคร กรรมมันจริงๆๆ)

ขออนุญาติบอกว่า หลายท่าน
พากระทู้ที่ผมสนใจ ออกทะเลแล้ว จะฟังเรื่องป่าหิมพานต์ จ๋า..

 

ผมก็ไม่เข้าใจแกเหมือนกันอินทรบุตรชอบเอาเรื่องอายุสังขารมาอ้าง โคแก่อายุมากคงบรรลุธรรมกันหมดแล้วมั้งถ้าเป็นแบบแกพูด ไม่ต้อง

ถือศีลบำเพ็ญภาวนา ละกิเลสชำระจิตแล้ว

ถ้าได้ผู้ที่ผ่านสนาม(ปฏิบัติ)มาสอน ก็ยิ่งดี มันย่นเวลาเยอะครับผมว่า อันนี้จริงคับ เพราะพระท่านได้แล้วทำให้แจ้งแล้ว สอนผมอาทิตย์

เดียวได้ ฌานแล้ว บุฟเพนิวาสานุสติเดือนกว่า ซึ่งผมไม่คิดว่าจะเข้าใกล้ญาน ฌาน และอภิญญาได้มาก่อนเลย ผมก็งงฝรั่งมาทำก็ได้เข้า

ฌานระลึกชาติได้เป็น100ชาติ หลายรอบและเริ่มดูสิ่งอื่นๆได้ ผมก็เลยฝึกดูได้จริงๆ