ใครมีวิธีลืมคนที่เคยรักมาแชร์กันหน่อย

เคยพยายามลืมแล้วหลายต่อหลายครั้งแต่เผลอทุกที ในเวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจ มักจะคิดถึงอยู่เสมอ ทั้งที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรมากมาย แค่คนเคยคุยด้วยเท่านั้น แต่พอไม่สบายใจ ใจมันไปจับที่เค้าทุกที ขอวิธีการหน่อยครับ
ทางโลก ทางธรรมก็ได้ อยากลืมแย่แล้ว :'(

 

นั่นซินะใครมีวิธีบ้าง..............

 

ขอร่วมแบ่งปันประสบการณ์ครับ

วิธีการของผม ไม่แน่ใจว่าจะได้ผลกับใครๆ หรือไม่
แต่กับตัวผมเอง ใช้วิธีการแบบนี้มาตลอด และได้ผลเสมอ

ทำดังนี้นะครับ

1. ทำลายวัตถุอันเป็นสิ่งเตือนใจให้ระลึกถึง เช่น รูป เครื่องประดับ ทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับคนคนนั้น
คนติดบุหรี่ที่คิดจะเลิก ถ้ามีบุหรี่มาวางไว้ให้เห็นอยู่ตลอด คงยากที่จะอดใจไหว

2. เที่ยวไปอย่างไร้จุดหมาย และไม่วางแผนการใดๆ อย่าไปรถส่วนตัว ให้ไปรถโดยสารกับเดินไป
ไม่ต้องหอบหิ้วสัมภาระอะไรไปด้วยทั้งนั้น ไปแค่ตัวกับกระเป๋าสตางค์ เช่น ถ้าอยู่กรุงเทพ อาจนั่งรถไปนครนายก
แวะกินก๋วยเตี๋ยวซักชาม เดินดูโน่นดูนี่ แล้วก็นั่งรถต่อไปที่พิจิตร นอนโรงแรมซักคืน
ตื่นขึ้นแต่เช้า แล้วตีตั๋วยาวไปจันทบุรี แวะที่ชายทะเล ว่ายน้ำเล่นให้สาแก่ใจ แล้วออกเดินทางไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายต่อไป
ครบสามวันแล้วค่อยกลับบ้าน

3. ไปวัด (ควรเป็นวัดเล็กๆ บรรยากาศสงบเงียบ) มองดูพระพุทธรูป หรือพระประธานในโบสถ์
เมื่อภาพของบุคคลที่เป็นเครื่องผูก อันเป็นวัตถุแห่งทุกข์ปรากฏขึ้น การได้อยู่ต่อหน้าพระพุทธรูป พระพักตร์ที่เปี่ยมด้วยเมตตา
ของพระพุทธองค์ จะช่วยให้เรารู้สึกเหมือนได้ที่พึ่งในยามที่เจ็บปวด อีกทั้งยังทำให้ได้ระลึกถึงคำสอนของพระองค์
ซึ่งเน้นย้ำเสมอถึงความไม่เที่ยงแห่งสรรพสิ่ง

4. เมื่อเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย ให้ปฏิบัติธรรม

ปิยานํ อทสฺสนํ ทุกฺขํ - การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก เป็นทุกข์

 

ฟังเพลงเพลินๆก่อนดีมั๊ย...ท่านผู้เจริญทั้งหลาย
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=QHfyKXynEGA]อยากลืมกลับจำ - YouTube[/ame]


เจ้ามนุษย์โลก เจ้าสัตว์โลกผู้โง่เขลาเอ๋ย

เจ้าคือบริวารของเรา เจ้าคือทาษผู้เขลาเบาปัญญา

ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ภายใต้เงามืดแห่งกิเลส อันได้แก่ ราคะ ตัณหา โลภะ โทษะ โมหะ
เจ้าจะต้องหลงวนกลลวงของเรา เจ็บปวดเสียน้ำตา ยิ่งกว่าจมลงมหันณพมหาสมุทรใดๆ


เจ้ามีรักเจ้าว่าประเสริฐนักให้สุขยิ่งนัก ทั้งรัก ทั้งห่วง ทั้งหวงท้ายสุด
ก็ประคองสิ่งนี้ไว้ตลอดไปไม่ได้
เพราะแค่พลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักทั้งหลาย
พวกเจ้าก็เป็นทุกข์กันเหลือคณานักแล้ว...

และไม่เคยเห็นมีมนุษย์หน้าไหน...
ที่มันจะหลุดรอดบ่วงทุกข์ที่เรามอบให้แก่เจ้าทั้งหลายได้เลยสักราย น่าขำเหลือเกิน

ฮะฮ่า เราเห็นน้ำตา เห็นพวกเจ้าคร่ำครวญน่าเวทนา จากมนุษย์ผู้เบาปัญญาเช่นนี้แล้ว เราพอใจ สาแก่ใจเรานัก

เราจักยอมได้แก่ผู้มีปัญญาเป็นเลิศแต่เพียง
เช่น องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ของพวกเจ้าเท่านั้น

... อริยบุคคลผู้นี้เราชิงชังนัก เอาตัวรอดจากกรงเล็บแห่งเราผู้เดียวยังไม่พอ
ยังชอบเที่ยวประกาศร้องบอก แนะนำหนทางนี้จากการหลุดพ้น
แก่คนทั้งหลายให้หลุดพ้นจากการเป็นทาษบริวารกองทุกข์ของเราเสียอีก...

ฮะฮ่าๆๆ ชะรอยหนอยแน่!
เจ้ามนุษย์ผู้โง่เขลาทั้งหลายเอ๋ย....กระนั้นก็อย่าคิดกระหยิ่มลำพองใจ
ไปว่าเจ้าได้พบคำสอนคำแนะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว
ตราบใดที่เจ้าประมาทในคืนวันเมื่อใด...เราจะจับพวกเจ้ามาวนเวียนเป็นบริวารเราร่ำไป

เราจะไม่ยอมให้เจ้าหลุดพ้นการจองจำของเราไปได้โดนง่ายนักหรอก
..จงจำไว้ๆๆๆๆ

ประกาศจากเรา

.... องค์พญามาร ผู้ยิ่งใหญ่เหนือสัตว์โลกทั้งหลาย

 

เป็นไงล่ะ...สุดยอดจินตนาการล้ำเลิศ เดิ้ลสุดๆ

แหม..อัจริยะน่าหมั่นไส้ตัวเองเหลือเกิ๊น
oishi_black_pig

 

ลองสวดมนต์บท ยอดพระกัณไตรปิฎกหลายๆจบสิ ช่วยได้มากเลยทีเดียว!

 

ทำตัวให้ยุ่งๆ เข้าไว้ค่ะ พยายามหมกมุ่นอยู่กับงานให้มากที่สุด
จะไ้ด้ไม่มีเวลาไปคิดถึงใคร
แล้วมองหาคนใหม่....
ไม่แน่..เราอาจต้องนึกขอบคุณคนเก่าที่สลัดเรา เพราะทำใ้ห้เราไ้ด้เจอสิ่งที่ดีกว่าค่ะ......

 

ummmm.I seeๆ..พูดจามีเหตุมีผลอิๆ.
ปล.สำหรับผม(สมมติว่าเคยมีคนเคยรักนะฮะ) ผมก็จะไม่คิดลืมคนเคยรักเลยครับ5555++เหตุเพราะ.ไม่รู้จะลืมทำไม ยิ่งอยากลืม ยิ่งกลับจำ
ปล่อยให้ธรรมชาติจัดการดีกว่านะฮะ.(ยิ้ม)

 

ส่วนตัวใช้ "เมตตา" ค่ะ
เราก็เคยอกหักดังเป๊าะมาก่อน ใช้วิธีไหนก็ลืมไม่ได้เสียที
ทรมานใจจุงเบย...กินก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับกระสับกระส่าย
ใจมันร่ำร้องอยากจะพบหน้าสักเสี้ยววินาทีก็ยังดี ช่วงนั้นโทรมไปถนัดตา
สุดท้ายใจมันดิ่งจนถึงก้นบึ้ง ก็คิดได้ว่า ขอไม่ลืมเธอนะ...ขอเก็บเธอเอาไว้ในความทรงจำที่ดีตลอดไป


ตั้งใจแผ่เมตตาให้เขา คิดถึงความรักที่ตัวเองมีให้เขา จากคนรัก
ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนตัวเขาในความคิดให้เป็นแค่ "ลูกชาย"
เขาเองก็ไม่เคยทำร้ายจิตใจเรา ยังมีความหวังดีมอบให้เราเสมอ
เพียงแต่เราพบกันในเวลาที่ "ไม่เหมาะสม" เท่านั้น
ก็แค่เขามีคนรักอยู่ก่อนแล้ว ไม่เป็นไร เราจะรักเขาเหมือนเรารักลูกจากอุทรของเรา


ยังมีความสัมพันธ์มากมายในโลกที่เราสามารถมอบให้แก่กันและกันได้
ไม่ว่าจะเป็น พี่ชาย น้องชาย เพื่อนสนิท ฯลฯ
และเมื่อเราเห็นเขาครั้งใด เราก็ยังปรารถนาให้เขามีความสุขอยู่ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
ชีวิตของเราเองก็ไม่ได้สิ้นสุดลงที่คน ๆ เดียว เรายังมีอีกหลายคนที่คอยห่วงใยและเอาใจใส่
โดยไม่ได้หวังประโยชน์อะไรจากเราเลย ความรักที่บริสุทธิ์คือการปรารถนาให้คนที่เรารักมีความสุข


ขอให้เธอมีความสุขนะคนดี และฉันก็จะยินดีไปกับเธอ
แผ่เมตตาให้มาก ๆ ย้ำจิตลงไปทุกครั้ง ทำจิตใจให้ผ่องใส
นั่งสมาธิบ้าง ออกกำลังกายบ้าง ประมาณเดือนเดียวก็สบายใจค่ะ
ตอนนี้ถ้าได้พบเขาอีก คงเดินไปเซย์ไฮได้สบาย ๆ ^^

 

ขอยกข้อธรรม เรื่อง ทุกข์ที่เกิดจากความรักมาให้พิจารณานะคะ
(จะบอกว่าความคิดถึงเป็นส่วนหนึ่งของความรัก)

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความรักเป็นความร้าย ความรักเป็นสิ่งทารุณ และเป็นเครื่องทำลายความสุขของปวงชน ทุกคนต้องการความสมหวังในชีวิตรัก แต่ความรักไม่เคยให้ความสมหวังแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการ ยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วยแล้ว ก็เป็นพิษแก่จิตใจ ทำให้ทุรนทุรายดิ้นรนไม่รู้จักจบสิ้น ความสุขที่เกิดจากความรักนั้น เหมือนความสบายของคนป่วยที่ได้กินของแสลง

เธอทั้งหลายอย่าพอใจในความรักเลย เมื่อหัวใจยึดไว้ด้วยความรัก หัวใจนั้นจะสร้างความหวังอย่างเจิดจ้า แต่ทุกครั้งที่เราหวัง ความผิดหวังก็จะรอเราอยู่ "

"ความรักก็เหมือนการจับไฟนั่นแหละ ทางที่จะไม่ให้มือพองเพราะไฟเผามีอยู่ทางเดียว คืออย่าจับไฟอย่าเล่นกับไฟ ทางที่จะปลอดภัยจากรักก็ฉันนั้น มีอยู่ทางเดียวคืออย่ารัก"

คัดมาจากท่อนหนึ่งของนิยาย "พระอานนท์พุทธอนุชา" โดยวศิน อินทสระ กล่าวเกี่ยวกับเรื่องของความรักเอาไว้ได้ดีมาก ลองอ่านดูและพิจารณากันไป

"โกกิลาเอย! เมื่อความรักเกิดขึ้น ความละอายและความเกรงกลัวในสิ่งที่ควรกลัวก็พลันสิ้นไป เหมือนก้อนเมฆมหึมา เคลื่อนตัวเข้าบดบังดวงจันทร์ให้อับแสง ธรรมดาสตรีนั้นควรจะยอมตายเพราะความละอาย แต่แทนที่จะเป็นเช่นนั้นความละอายมักจะตายไปก่อนเสมอ เมื่อความใคร่เกิดขึ้นความละอายก็หลบหน้า เพราะเหตุนี้พระบรมศาสดาจึงตรัสว่า ความใคร่ทำให้คนมืดบอด อนึ่งโลกมนุษย์ของเรานี้ เต็มไปด้วยชีวิตอันประหลาดพิสดารต่างชนิดและต่างรส ชีวิตของแต่ละคนได้ผ่านมาและผ่านไป ด้วยความระกำลำบากทุกข์ทรมาน ถ้าชีวิตมีความสุขก็เป็นความหวาดเสียวที่จะต้องจากชีวิตอันรื่นรมย์นั้นไป

"โกกิลาเอย! มนุษย์ทั้งหลายผู้ยังมีอวิชชาเป็นฝ้าบังปัญญาจักษุนั้น เป็นเสมือนทารกน้อยผู้หลงเข้าไปในป่าใหญ่อันรกทึบซึ่งเต็มไปด้วยอันตรายอันน่าหวาดเสียวและว้าเหว่เงียบเหงา มนุษย์ส่วนใหญ่แม้จะร่าเริงแจ่มใสอยู่ในหมู่ญาติและเพื่อนฝูง แต่ใครเล่าจะทราบว่าในส่วนลึกแห่งหัวใจเขาจะว้าเหว่ และเงียบเหงาสักปานใดแทบทุกคนว้าเหว่ไม่แน่ใจว่า จะยึดเอาอะไรเป็นหลักของชีวิตที่แน่นอน เธอปรารถนาจะเป็นอย่างนั้นด้วยหรือ?

"น้องหญิง! บัดนี้เธอมีธรรมเป็นเกาะที่พึ่งแล้วจงยึดธรรมเป็นที่พึ่งต่อไปเถิด อย่าหวังอย่างอื่นเป็นที่พึ่งเลย โดยเฉพาะความรักความเสน่หาไม่เคยเป็นที่พึ่งจริงจังให้แก่ใครได้ มันเป็นเสมือนตอที่ผุ จะล้มลงทันทีเมื่อถูกคลื่นซัดสาด

[หมายเหตุ: ตอนนี้นางโกกิลาบวชเป็นภิกษุณีแล้ว]

"ธรรมเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตมนุษย์ ไม่ว่าเขาจะอยู่ในเพศใดภาวะใด การกระทำที่นึกขึ้นภายหลังแล้วต้องเสียใจนั้น พระศาสดาทรงสอนให้เว้นเสีย เพราะฉะนั้นแม้จะประสบปัญหาหัวใจ หรือได้รับความทุกข์ยากลำบากสักปานใด ก็ต้องไม่ทิ้งธรรม มนุษย์ที่ยังมีอาสวะอยู่ในใจนั้น ย่อมจะมีวันพลั้งเผลอประพฤติผิดธรรมไปบ้าง เพราะยังมีสติไม่สมบูรณ์ แต่เมื่อได้สติในภายหลังแล้ว ก็ควรตั้งใจประพฤติธรรมสั่งสมความดีกันใหม่ ยิ่งพวกเรานักบวชด้วยแล้วจำเป็นต้องมีอุดมคติ การตายด้วยอุดมคตินั้นมีค่ากว่าการเป็นอยู่โดยไร้อุดมคติ

"น้องหญิง! ธรรมดาว่าไม้จันทร์นั้น แม้จะแห้งก็ไม่ทิ้งกลิ่น หัสดินก้าวลงสู่สงครามก็ไม่ทิ้งลีลา อ้อยแม้เข้าสู่หีบยนต์แล้วก็ไม่ทิ้งรสหวาน บัณฑิตแม้ประสบทุกข์ก็ไม่ทิ้งธรรม พระศาสดาทรงย้ำว่าพึงสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อรักษาธรรม

"โกกิลาเอย! เธอได้สละเพศฆราวาสมาแล้ว ซึ่งเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ยากที่ใครๆ จะสละได้ ขอให้เธอเสียสละต่อไปเถิด และสละให้ลึกกว่านั้น คือไม่สละแต่เพียงเพศอย่างเดียว แต่จงสละความรู้สึกอันจะเป็นข้าศึกต่อเพศเสียด้วย เธอเคยฟังสุภาษิตอันกินใจยิ่งมาแล้วมิใช่หรือ ในคนร้อยคนหาคนกล้าได้หนึ่งคน ในคนพันคนหาคนเป็นบัณฑิตได้หนึ่งคน ในคนแสนคนหาคนพูดจริงได้เพียงหนึ่งคน ส่วนคนที่เสียสละได้ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่ คือไม่ทราบจะคำนวณเอาจากคนจำนวนเท่าใดจึงจะเฟ้นได้หนึ่งคน สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเป็นนักเสียสละตัวอย่างของโลก เคยมีกษัตริย์องค์ใดบ้างทำได้เหมือนพระพุทธองค์ ยอมเสียสละความสุขความเพลินใจทุกอย่างที่ชาวโลกปองหมายมาอยู่กลางดินกลางทราย ก็เพื่อทำประโยชน์อันยิ่งใหญ่แก่มนุษยชาติ การเสียสละของพวกเรา เมื่อนำไปเทียบกับการเสียสละของพระบรมศาสดาแล้ว ของเราช่างเล็กน้อยเสียนี่กระไร

"น้องหญิง! พระศาสดาตรัสว่าบุคคลอาจอาศัยตัณหาละตัณหาได้ อาจอาศัยมานะละมานะได้ อาจอาศัยอาหารละอาหารได้ แต่เมถุนธรรมนั้น พระผู้มีพระภาคทรงสอนให้ชักสะพานเสีย คืออย่าทอดสะพานเข้าไปเพราะอาศัยละไม่ได้

"ข้อว่าอาศัยอาหารละอาหารนั้น คือละความพอใจในรสของอาหาร จริงอยู่สัตว์โลกทั้งมวลดำรงชีพอยู่ได้เพราะอาหาร ข้อนี้พระศาสดาก็ตรัสไว้ แต่มนุษย์และสัตว์เป็นอันมากติดข้องอยู่ในรสแห่งอาหาร จนต้องกระเสือกกระวนกระวาย และต้องทำชั่วเพราะรสแห่งอาหารนั้น ที่ว่าอาศัยอาหารละอาหารนั้นคืออาศัยอาหารละความพอใจในรสแห่งอาหารนั้น บริโภคเพียงเพื่อยังชีวิตให้ชีวิตนี้เป็นไปได้เท่านั้น เหมือนคนเดินทางข้ามทะเลทรายเสบียงอาหารหมดและบังเอิญลูกน้อยตายลง เพราะหิวโหย เขาจำใจต้องกินเนื้อบุตรเพียงเพื่อให้ข้ามทะเลทรายได้เท่านั้น หาติดในรสแห่งเนื้อบุตรไม่

"ข้อว่าอาศัยตัณหาละตัณหานั้น คือเมื่อทราบว่า ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ชื่อโน้นได้สำเร็จเป็นโสดาบัน สกทาคามี อนาคามี หรืออรหันต์ก็มีความทะยานอยากที่จะเป็นบ้าง เพื่อพยายามจนได้เป็นแล้ว ความทะยานอยากอันนั้นก็หายไป อย่างนี้เรียกว่าอาศัยตัณหาละตัณหา

"ข้อว่าอาศัยมานะละมานะนั้น คือเมื่อได้ยินได้ฟังภิกษุหรือภิกษุณี หรืออุบาสกอุบาสิกา ชื่อโน้นได้สำเร็จเป็นโสดาบันเป็นต้น ก็มีมานะขึ้นว่า เขาสามารถทำได้ ทำไมเราซึ่งเป็นมนุษย์และมีอวัยวะทุกส่วนเหมือนเขาจะทำไม่ได้บ้าง จึงพยายามทำความเพียร เผากิเลสจนได้บรรลุโสดาปัตติผลบ้าง อรหัตตผลบ้าง อย่างนี้เรียกว่าอาศัยมานะละมานะ เพราะเมื่อบรรลุแล้วมานะนั้นย่อมไม่มีอีก

"ดูก่อนน้องหญิง! ส่วนเมถุนธรรมนั้น ใครๆ จะอาศัยละมิได้เลย นอกจากจะพิจารณาเห็นโทษของมันแล้วเลิกละเสีย ห้ามใจมิให้เลื่อนไหลไปยินดีในกามสุขเช่นนั้น น้องหญิง! พระศาสดาตรัสว่า กามคุณนั้นเป็นของไม่เที่ยงไม่ยั่งยืน มีสุขน้อยแต่มีทุกข์มาก มีโทษมากมีความคับแค้นเป็นมูล มีทุกข์เป็นผล"

"ท่านทั้งหลาย! เราตถาคตกล่าวว่าความทุกข์ทั้งมวลย่อมสืบเนื่องมาจากเหตุ ก็อะไรเล่าเป็นเหตุแห่งทุกข์นั้น เรากล่าวว่าตัณหานั้นเป็นเหตุเกิดแห่งทุกข์ ตัณหาคือความทะยานอยากดิ้นรน ซึ่งมีลักษณะเป็นสามคือดิ้นรนอยากได้อารมณ์ที่น่าใคร่น่าปรารถนา เรียกกามตัณหาอย่างหนึ่ง ดิ้นรนอยากเป็นนั่นเป็นนี่ เรียกภวตัณหาอย่างหนึ่ง ดิ้นรนอยากผลักสิ่งที่มีแล้วเป็นแล้ว เรียกวิภวตัณหาอย่างหนึ่ง นี่แลคือสาเหตุแห่งทุกข์ขั้นมูลฐาน

"ท่านทั้งหลาย การสละคืนโดยไม่เหลือซึ่งตัณหาประเภทต่างๆ ดับตัณหาคลายตัณหาโดยสิ้นเชิงนั่นแล เราเรียกว่านิโรธ คือความดับทุกข์ได้

"ทางที่จะดับทุกข์ดับตัณหานั้นเราตถาคตแสดงไว้แล้ว คืออริยมรรคมีองค์ ๘"

"ท่านทั้งหลายจงมีธรรมเป็นที่พึ่งเถิด อย่ามีอย่างอื่นเป็นที่พึ่งเลย เราตถาคตเองเป็นที่พึ่งแก่ท่านทั้งหลายไม่ได้ ตถาคตเป็นแต่เพียงผู้ชี้ทางบอกทางเท่านั้น ส่วนความเพียรพยายามเพื่อเผาบาปอกุศล ท่านทั้งหลายต้องทำเอง ทางมีอยู่ เราชี้แล้วบอกแล้ว ท่านทั้งหลายต้องเดินเอง"

 

ชอบๆ ชอบตรงอยากลืมแย่แล้ว 555

มันติดตรงอยากนี่แหละ ยิ่งอยาก มันก็ยิ่งดิ้น ทำในสิ่งตรงข้าม ลองแบบว่า อ้อ อยากนัก ก็คิดซะ คิดๆๆๆๆๆ แล้วก็ดูๆๆๆๆๆๆ อือ ดูว่าคิดแล้วไง คิดเยอะมั๊ย ปรุงแต่งไปเยอะมั๊ย แล้วไง คิดจนหายอยาก มันก็หยุดเอง ไม่ต้องไปบังคับ แค่ดู แล้วก็ดูอาการตัวเอง ว่าเป็นไง ปล่อยให้คิด แล้วดีขึ้นมั๊ย...

เวลาช่วยได้ มันจะค่อยๆ ดับไปตามกาล จะช้า จะเร็ว แล้วแต่คน แล้วแต่อาการ ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน มีเวลาเกิด เวลาดับ

โชคดีนะจ๊ะ

 

แต่ละวิธี ยากๆทั้งนั้นเลยนะ...
ตามประสาคนไม่เคยอกหัก เพราะว่า รักไม่เป็น....
แต่ก็พอมีวิธีที่คิดเอาไว้ว่า ถ้าต้องรักใครสักคน แล้วคิดถึงมากมาย กลางคืนนอนคุยกันได้ทั้งคืน...หากวันนึงเขาเปลี่ยนใจ ไปพบคนที่ดีกว่า แม้ว่าเราอยากจะยินดีด้วย แบบขมๆก็ตาม...
วิธีแก้ไขเราจะทำยังไงดีนะ...

นึกขึ้นมาว่า เราก็หาแฟนใหม่อีกสัก 2-3 คนสิ...จะไปหมกมุ่นกับเรื่องเก่าๆที่ผ่านมาทำไม...
นี่ไง..โอกาส มาถึงแล้ว วันที่เราจะได้ ไปหาคนใหม่บ้าง...แล้วก็ไม่ต้องไปทำอะไรกับเรื่องราวเก่าๆ เพราะพอเก่าไป ใหม่ก็มา เป็นธรรมดา ... อีกหน่อยก็ ลืม...เชื่อเหอะ...

อ้อ...ระวังรถไฟชนกันด้วยล่ะ...ถ้ารอได้ ก็ขอแนะนำให้รอ รถไฟรางคู่ ให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อน มันก็จะมีโอกาสชนกันน้อยลง...

 

อธิษฐานจิต ก่อนนอนคืนนี้ ด้วยใจที่มุ่งมั่น ย้ำ มุ่งมั่นจริงๆ ว่าจะลืมนะคะ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่คุณนับถือ และที่คุ้มครองคุณ ทั้งในปัจจุบันและอดีตชาติ (เอ่ยเป็นชื่อท่านเหล่านั้นก็ได้ค่ะ) ช่วยดลบันดาลให้คุณหมดสิ้น ความรู้สึกรัก คิดถึง หรือความรู้สึกใดๆ ก็ตามที่เคยมีมาในอดีต ที่มีต่อ เธอ หรือเขา ไปในวินาทีนี้ เดี๋ยวนี้ และขออโหสิกรรมต่อ เขาหรือเธอ อย่าได้จองเวรหรือกรรมต่อกันไปอีกเลย นับตั้งแต่วินาทีนี้ เดี๋ยวนี้เป็นต้นไปค่ะ สามารถเห็นผลได้จริงค่ะ เพราะเคยเกิดขึ้นมาแล้ว และหมดสิ้นความรู้สึกเหล่านั้น คือสำเร็จตามคำอธิษฐานจิตนั้นค่ะ ส่วนใหญ่แล้วคนที่ดิฉันแนะนำจะทำไม่ได้ เพราะใจจริงๆ แล้ว ยังต้องการรัก คิดถึง ต้องการพบ ใจไม่เด็ดเดี่ยวพอที่จะตัดใจอธิษฐานจริงๆ อยู่ที่ใจค่ะ ใจเราเท่านั้นจริงๆ ค่ะ ถามใจตัวของคุณเองให้ดีก่อนอธิษฐานนะคะ.... ขอให้คุณโชคดีค่ะ

 

ไม่เคยลืม เพราะยังรัก
ความรักถ้ามันจริงมันคงลืมไม่ได้ เว้นแต่ทำได้เพียงให้ความปรารถนาดีกับคนที่รักตลอดไป

 

ไม่มีใครเป็นของเราจริงๆ มีแต่คนที่จะอยู่กับเราในช่วงระยะเวลาหนึ่งๆ จะสั้นหรือยาวเท่านั้นเอง

ปลอบใจค่ะ^^

 

ไปเกิดภูมิละเอียดแล้วกลับมามาเกิดเป็นคนใหม่ ลืมชัวร์

 

เข้ามาเพื่อบอกว่าไม่เห็นด้วยกับท่านอาวุโส
แต่ไม่อยากกด"ไม่เห็นด้วย"
กลัวสีม่วงติดเปื้อนขอบเบ้าตา

เช็ดแล้วมันไม่หลุดออกง่ายน่ะสิ..อาวุโสระมิงค์

 

ส่วนตัวนะ พยายาม ร้องให้ อย่างเป็นส่วนตัว ดังนี้

๑ เดินตากฝน
ร้องให้ กลางสายฝน ถึงความ อาภัพอัปภาค ของตนเอง ที่ไม่มีคนรัก โดยที่คนอื่นจะได้ไม่เห็น (เย็นดี สนุกนะ เลยร้องไม่ออก)

๒ เคยจะแอบกินเหล้า แล้วกะว่าจะร้องให้ต่อสักหน่อย แต่เพื่อน ทั้งโขยง มาเจอก่อน ตอนจิบไปได้ ๒ ซีซี มาช่วยกิน เอะอะโวยวาย เลยรำคาญ หนีไปนอน

แต่ อันที่จริง นั่งซึมกะทือ นอนกระบือ ไปเรื่อยๆ มันก็หายเองล่ะ ไม่นานเท่าที่คิดหรอก