หัวใจสำคัญของการปฏิบัติอยู่ที่นี

ผมเคยกล่าวเอาไว้ว่า อาสวะของคนมันไม่เหมือนกัน(สัญญาที่ติดค้างหรืออวิชชาความไม่รู้มีหลายเรื่อง อาจมีไม่เหมือนกัน)
ดังนั้น อาสวะ มันเป็นเรื่อง ของตัณหา แต่ตัณหาก็แบ่งได้ สามตัณหาใหญ่ และ แยกย่อยลงไปอีก มันไม่ไช่ว่า เหตุปัจจัยที่ก่อให้เกิด สัญญา มันมีน้อยชัดเจนซะเมือ่ไหร่
ดังนั้น การที่จะชำระ อาสวะ(เชื้อหรือเหตุหรืออาหารที่ก่อให้เกิดอัตตา) การชำระ จึงต้อง ให้ผู้ที่เคยชำระมาแล้วเท่านั้น ช่วยได้ นะจ๊ะ

นั่นเพราะ ถ้าคุณชำระได้หมดจริงๆ คุณจะต้องรู้และเข้าใจในทุกสิ่งทุกอย่าง คือ เป็นผู้รู้ จะไม่มีสิ่งไหน ที่คุณจะไม่รู้ นั่นเองนะจ๊ะ

 

ขออธิบายความหมาย ของคำว่า ไม่มีสิ่งไหนที่คุณจะไม่รู้

คำว่า ไม่มีสิ่งไหนที่คุณจะไม่รู้ มีความหมายเดียวกันกับคำว่า หมดสิ้นสงสัยต่อสิ่งใดใด นั่นเอง นะจ๊ะ ก็คือ เมื่อหมดสิ้นสงสัยต่อสิ่งใดใดทั้ง สมมุติและวิมุติ ก็หมายความว่า คุณหมดสิ้น ตัณหาราคะ ความอยากความไม่อยาก ต่อทุกสิ่งทั้งปวงแล้วนั่นเอง นะจ๊ะ

นี่คือ นิพพาน ที่แท้จริง นะจ๊ะ

 

แล้วอันนี้หมายความว่ายังไง มันต่างกันไหมกับอันข้างบน หรือว่ามันแปรเปลี่ยนไปแล้วจากอันนี้เป็นอันใหม่

 

สำหรับผมไม่เปลี่ยนนะจ๊ะ นั่นเพราะ จะรู้หรือจะไม่รู้ สำหรับผม ไม่เปลี่ยนจ้า
แต่คำตอบที่ตอบ ตอบเพื่อคนที่ถาม ดังนั้น จะเปลี่ยนก็อยู่ที่คนถามว่า เมื่อได้คำตอบแล้ว เขาจะเปลี่ยนมั้ย นะจ๊ะ เปลี่ยนเป็นเข้าใจอะไรเพิ่มขึ้นมั้ย นั่นเองจ้า

 

คำว่าที่สุดของรู้ ก็คือ อะไรๆที่ควรรู้ ก็รู้มาหมดแล้ว เมื่อรู้มาหมดแล้ว ก็คือ เรียนรู้จบ แล้ว
ไม่มีอะไรให้ต้องเรียนรู้อีกแล้ว ก็คือ หมดสิ้นสิ่งที่ต้องรู้ หมดสิ้นสงสัยต่อสิ่งใดใด
และเมื่อรู้มาหมดแล้ว ก็ เอาที่รู้นั้น มากระทำ ที่เรียกว่า เดินมรรค นั่นเอง นะจ๊ะ

รู้แล้ว ก็เอามา ลงมือทำ เพื่อให้เกิดประโยชน์ แก่สัตว์โลก นะจ๊ะ เรียกว่า เดินมรรค สิจ๊ะ

 

เออ ก้อว่างั้นแหละ จะเดินได้ไงมรรค ใจมันยังไม่นิ่งเลยกลิ้งไปกล้งมาเหมือนลูกบอลที่โดนอะไรเตะอยู่ยังไม่รู้เลย อะไรที่ว่ารู้ไหมว่าคืออะไร ถ้าไม่รู้ก็ไม่น่าจะแปลก เพราะะมันยังต้องกลิ้งไปกลิ้งมาเรื่อยๆ เรื่องเดินมรรคนี่ มันเลยดูเป็นเรื่องไกลเกินเอื้อมไปเลย ถ้ายังกลิ้งไปกลิ้งมาได้ ใจนะ ใจมันยังกลิ้งอยู่ จะรู้หมดได้ยังไง กลิ้งอย่างกับลูกบอลซะขนาดนั้น จะเอาลูกบอลไปโปรดสัตว์โลกคงทำไม่ได้แน่ๆ มรรคจะมีได้ก็ต่อเมื่อใจมันไม่กลิ้งไปกลิ้งมานั่นแหละ

 

ที่สุดของการทำความสะอาดการชำระคราบสกปกติก็คือ ไม่มีคราบสกปกติให้ทำความสะอาด ก็คือ ไม่สกปรก ไม่ทำความสะอาด

ที่สุดของการชำระ กิเลศ ก็คือ ไม่มีการชำระ ไม่มีกิเลส

ที่สุดของการรู้ ก็คือ ไม่รู้ นะจ๊ะ

 

เลื้อยได้อย่างกับงูเลย ลื่นเหมือนปลาไหลเลย คำถามอะไรนั่นมันคำตอบของใครก้ไม่รู้ ตอบตามผู้ถามอย่างนั้นเหรอ นี่แหละถึงได้บอกว่าน่าขำไง ย้อนกลับไปดูสิ

 

ถ้าหาก คนทั่วไป เขามอง เห็นว่าเรากลิ้ง หรือเราไม่กลิ้ง มันก็แค่ ภาพลวงตา
นั่นเพราะ ตราบใดที่เขาเหล่านั้น ยัง ชำระอาสวะไม่หมดสิ้น อัตตาตัวตน
ถึงเราจะกลิ้ง ถึงเราจะไม่กลิ้ง พวกเขาก็ จะไม่เข้าใจอยู่ดีนะจ๊ะ

ดังนั้น คนอื่นเขาจะเห็นผมเป็นยังไง ไม่ไช่เรื่องสำคัญ นั่นเพราะ ที่ผมรู้ ต่างหาก คือความจริง ที่พวกเขาต้องการจะรู้ หาไช่ การแสดงออก หาไช่รูปลักษณ์ภายนอกไม่ นะจ๊ะ และที่ผมสอนก็ เพื่อให้เขา รู้สิ่งเดียวกัน ไม่ไช่ เป็นรูปลักษณ์เดียวกัน นะจ๊ะ

 

ที่ผมเลื้อย ก็เพราะเลื้อย เพื่อนำพาให้เขา ไปสู่ คำตอบสุดท้าย นะจ๊ะ
เมื่อใครก็ตาม ที่ เข้าถึงคำตอบสุดท้าย ได้เหมือนกัน เขาก็จะเห็นว่าผม ไม่ได้เลื้อยอะไรเลย ผมหยุดนิ่ง ชัดๆ
แต่สำหรับคนที่เขายังเข้าไม่ถึงคำตอบสุดท้าย เขาจะเห็นว่า ผมเลื้อย แต่ที่ไหนได้ ผมไม่ได้เลื้อย ความจริงผมหยุดนิ่ง แต่ที่เลื้อย คือพวกเขาต่างหาก ที่ยังไม่หยุดนิ่ง นะจ๊ะ โลกก็หมุน ไปเรื่อย ๆ แบบนี้แหล่ะจ้า

 

ป้ายบอกเส้นทางไปสู่เป้าหมาย มันจะมีหลายป้าย เป็นจุดๆ ตราบใดที่ ยังไม่ถึงเป้าหมาย แต่เมื่อถึงเป้าหมายแล้ว มันจะเห็นมั้ยจ๊ะ มันจะมีมั้ยจ๊ะ ป้ายบอกทาง น่ะ

 

ผมไม่ได้สอนใครให้มาเป็นเหมือนผม แต่ผมสอนเพื่อให้เขารู้ ในสิ่งที่ผมรู้ และสิ่งที่ผมรู้ ก็ไม่ไช่ของผม นะจ๊ะ เมื่อเขารู้ เขาก็ยังเป็นตัวของเขา อยู่เหมือนเดิม นะจ๊ะ ผมก็ยังคงเป็นผม มนุษย์เหมือนกัน นะจ๊ะ

 

ทีนี้ ปัญหาสำคัญ ของการสอน ก็คือ อย่าสอนเพื่อให้เขาเห็นว่าเราดี
อย่าสอนเพื่อให้เขา มาเป็นแบบเรา
แต่จงสอนเขา เพื่อให้เขารู้ตัวเองนั่นแหล่ะ ว่าเขาดีแล้ว จึงเข้าถึง รู้ สิ่งนี้ได้ นะจ๊ะ
สอนให้เขาพึ่งตนเอง เชื่อมั่นตนเองให้ได้ นะจ๊ะ

 

ออ ๆๆ โลกมันไหลไป แต่ใจหยุดนิ่ง แต่กลับบอกว่า... จำอันนี้ไห้ไหมว่าหมายความว่าอย่างไร
permalink
อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ kenny2 อ่านข้อความ
ยิ่งไปกันใหญ่เลย สมองคงมีขนาดใหญ่มากเลยนะเลยได้มีแต่เรื่องราวมากมายขนาดนี้ แต่มันก็ดี เพราะถ้าไม่มีเรื่องราวอะไร มันจะเอาที่ไหนมาพูด หรือพล่ามให้เป็นเรื่องราวขึ้นมาได้ พอมองเห็นไหม ตาท้งตาทิบอารายกัน หาต้องใช้ไหม เพียงแค่นี้ก้พอที่จะรู้ว่า อะไรเป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องใช้อะไรที่ไม่จำเป็นต้องคิดพิจารณามาเป็นเครื่องช่วยเลย ว่าไหม ยังไงๆก็ดูเหมือนว่าจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เป็นอยู่ดี มันน่าอายอยู่นะที่บอกว่าเราเป็นชาวพุทธแต่กลับไปเข้าใจเรื่องที่กล่าวมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ก็ว่ากันไปแล้วกัน คงเป็นเพราะธรรมในตัวเองมันพาไปกระมัง

คำใครน้า...ที่เอ่ย
ธรรมในตัวคุณนั่นแหล่ะพาผมไป นะจ๊ะ ถ้าคุณไม่ต่อความยาว สาวความยืด ผมจะมีอะไพาไปล่ะจ๊ะ

 

ตราบใดที่คุณ ยังไม่ถึงเป้าหมาย คำตอบของผม มันจะ เที่ยงแท้ ไม่เปลี่ยนแปลง ได้ยังไงจ๊ะ

แต่เมื่อใดที่พวกคุณ เดินถึงเป้าหมายแล้ว ผมก็หมดหน้าที่ หมดคำพูด นั่นเอง นะจ๊ะ

 

มันจะเกี่ยวกับคนอื่นได้ยังไง คนอื่นเดินไม่ถึงเป้าหมาย คำตอบของเราเลยไม่เที่ยงแท้ อย่างนี้ใครที่ฉลาดหน้าไหนมันจะไปเข้าใจกับคุณได้ละ ถ้าคำตอบของคุณเองยังไม่เที่ยงเพราะคนอื่นไม่เที่ยงแท้ อย่างนี้พอจะมีความหมายว่าอย่างไรในความเป็นจริงไหมละ สำหรับผมนะถ้าหยุดพิจารณาสักนิดว่า มันไม่ได้เกี่ยวกับคนอื่น มันเกี่ยวกับตัวคุณ คำตอบเพี้ยนๆมันก็คงไม่มีไม่เกิดหรอกจริงไหม

 

ไช่แล้วจ้า แทนที่ เขาจะเข้่าใจตนเอง ว่าเป็นผู้เดินทางอยู่ แต่กลับมาถามจะเอาเป้าหมาย จากป้ายบอกทาง อยู่อย่างนั้น ทั้งที่จริง ถ้าหากพวกเขา เดินทางถึงเป้าหมายเมื่อได พวกเขาก็ จะหยุดถาม หยุดสงสัย เอง นั่นแหล่ะ จ้า

ตราบใดที่ยังต้องรู้อยู่ ตราบใดที่ยังสงสัยอยู่ ตราบใดที่ยังรู้ไม่หมดอยู่ นั่นแสดงว่า ท่านยังเดินทางอยู่ ยังเดินทางไม่ถึงเป้าหมายนั่นเอง นะจ๊ะ

ถ้ายังเดินทางอยู่ ถ้ายังไม่ถึงเป้าหมาย ผมจะตอบอะไรยังไง ก็ผิดหมด ไงจ๊ะ ถึงจะตอบถูก ก็ตาม นะจ๊ะ

 

นั่นเพราะคุณไม่เข้าใจ ในมรรค ที่ผมเดินว่า ผมเดินมรรคอยู่ มันไม่เกี่ยวกับตัวผมเลย ถ้าผมปลูกข้าว แล้ว คนดูจะมาถามว่า จะได้ข้าวจริงหรือ พอเห็นผม ไส่ปุ๋ย ก็มาถามว่า เกี่ยวอะไรกับปุ๋ย พอน้ำแห้ง ผมวิดน้ำเข้านา ก็จะมาถามว่า เมื่อไหร่จะได้ข้าว พอผมฉีดยาฆ่าแมลง ก็จะมาถามว่า ฉีดทำไม พอข้าวออกรวง พอเก็บเกี่ยว แต่น้ำมาท่วม ข้าวเสียหาย แล้วก็มาถามว่า ไหนข้าว

มันเกี่ยวกับผมมั้ยล่ะจ๊ะ

ถ้าคนดูหรือคนถาม ทำนาเป็น รู้วิธีทำนา เขาคงไม่ต้องมาคอยถามว่า ผมทำอะไร
นั่นเพราะ เขาจะไม่สงสัยในวิธีการทำนา และจะไม่สงสัย ใดใดในตัวผมเลย

ดังนั้นคนที่เขารู้มรรคเดินมรรคเป็น เขาก็จะหมดสงสัยในมรรค นั่นเอง นะจ๊ะ

 

คนที่สงสัยเขาไม่หยุดหรอกจนกว่าเขาจะพบกับความจริง อย่าเหมารวมกับสิ่งนี้นะคุณจอน เหมือนผมจะเคยเสวนากับท่านเมื่อนานมาแล้ว ผมเคยใช้ชื่อ kengkenny ไง อาจจะจำผิดก็ได้ นะ เรื่องรู้หรือไม่รู้นี่ มันก็ตามนั้น แต่จะฟันธงว่าไม่รุ้นี่ก็ต้องแน่ใจ เพราะว่า มันจะมีตัวแปรที่ใกล้เคียงที่สุดที่จะตอบได้ แต่ไม่ใช่ที่คุณๆตอบอยู่แน่นอน คั๊บ ผมเดินทางแน่นอนอยู่แล้วและอย่างยิ่ง มันไม่ได้จบง่ายๆ การรู้ว่าคนนั้นคนนี้ยังไม่ถึงเป้าหมายก็เป็นการรู้ในความคิดความปรุงแต่งของตนเอง บอกไปก้อไม่ได้อะไร ผมก็ยอมรับว่าผมยังเดินทางอีกไกล คุณจอนละคัีบ หยุดเดินทางแล้วเหรอ หยุดสงสัยแล้วเหรอ หยุดความฟุ้งซ่านในใจแล้วเหรอ หยุดสังสารวัฏแล้วเหรอ มันตรงกันข้ามกับความเป็นจริงไหมถ้าบอกว่าคุณได้หยุดมันแล้ว หรือเคยเห็นว่ามันหยุดจริงๆ ว่าไหม

 

คุณเคยเห็นป้ายบอกทางมั้ย ว่ามันบอกทาง เหมือนกันหรือจ๊ะ

สมมุติ เส้นทาง พันกิโลเมตร
ป้ายแรกอาจบอกว่า อีก900 กิโลถึงเป้าหมาย ตรงไป
ป้ายที่สองอาจบอก อีก 800 กิโลเมตรถึงเป้าหมาย เลี้ยวซ้าย
ป้ายที่สามอาจบอก อีก700กิโลเมตรถึงเป้าหมาย เลี้ยวขวา
ป้ายที่สี่อาจบอก อีก600 กิโลเมตรถึงเป้าหมาย ข้างหน้าสะพานขาด เปลี่ยนเป็นเส้นทางอื่น ตรงนั้นตรงนี้

ถามว่า กว่าจะถึงเป้าหมาย มันบอกความหมาย อันเดียวกันอยู่ มันชี้เป้าหมายอันเดียวกันอยู่ แต่การอธิบาย รายละเอียด จะเหมือนกันได้ยังไง จ๊ะ