มีแต่คนปรารถนาพุทธภูมิ กัน

ใครเขาจะอวดอะไรก็แล้วแต่เขาเถอะครับ เราดูเขาไว้ประดับความรู้ ว่า โลกนี้ก็มีคนหลายประเภท คนประเภทนี้มีอยู่ จะทำให้โลกนี้หมุนไปในทางไหน

พระโพธิสัตว์บารมีใหญ่ ๆ บางองค์ยังสลัดกามไม่พ้นเลย ได้ข่าวว่า ชาติหน้าจะมีเมียเยอะ ๆ อีกด้วย
พระโพธิสัตว์คือปุถุชนนั่นแหละครับ ยังข้องเกี่ยวกับกามอยู่ เขาไม่ได้หลงหรอก เพียงแต่กามอาจจะมีอิทธิพลกับพวกท่านเหล่านั้นมากเกินไป จนทำให้แสดงออกอะไรที่ เรารู้สึกว่าไม่เหมาะไม่ควรออกมา แต่จริง ๆ มันไม่ได้ผิด เพราะ พระโพธิสัตว์เป็นปุถุชน เพียงแต่เราคิดไปเองว่า เขาต้องบริสุทธิ เมื่อเขาไม่บริสุทธอย่างที่เราคิด เราจึงเป็นทุกข์ = =

ส่วนใหญ่ท่านเหล่านั้นจะเลือกบำเพ็ญบารมีตามกำลังความรู้ของตน บ้างหมั่นทำบุญ บ้างพากเพียรศึกษา บ้างเพียรพิจารณาเหตุการณ์ต่างๆ เพื่อให้เห็นสิ่งต่าง ๆ ตามสภาวะความเป็นจริง ให้เห็นถึงต้นสายปลายเหตุ ของสิ่งต่าง ๆ อยู่ ส่วนพวกที่รู้มากก็อาจจะทำกำลังใจให้เท่าพระอริยะขั้นใดขั้นหนึ่งได้ตามภูมิความรู้ของพวกท่านเหล่านั้น มันก็แล้วแต่ว่าบุญหรือกรรมของเราจะบันดาลให้เราได้เจอใคร

 

ที่เค้าอวดกันนั่น ขั้นกำลังใจเฉยๆ คือสำหรับขั้นอนิตย เค้าได้เพิ่มพูนกำลังใจว่า มีกัลยาณมิตรมาช่วยบำเพ็ญ แต่ขั้นนิตย ศักยภาพนั่นสามารถตัดได้หมด คือ จะรักษาพรหมจรรย์ตลอดกาลก็ได้ คือเค้าปฏิเสธกามได้จริงๆ แล้ว แต่พระพุทธองค์ตรัสสอนท่านสุเมธดาบส แต่แรกเริ่มเลย ว่า ทางบำเพ็ญ ขาดกัลยาณมิตรอย่างนางแก้วไม่ได้ ต่อให้เป็นผู้มีจิตยิ่งใหญ่ ขนาดทรงฌาณ ๘ และอภิญญา ๕ ได้ตามใจตน และมีใจมั่นคงแค่ไหน ทางแห่งพุทธภูมิ ต้องมีกัลยาณมิตรอย่างนางแก้ว
ซึ่งหมายถึง ต้องรู้สึกถึงความทุกข์และเข้าใจความทุกข์ของสัตว์โลก และต้องผ่านความทุกข์นั้น ให้สรรพสัตว์เห็น

ช่วงที่ผ่านมา เมื่ออดีตชาติผมบริจาคลูกเมีย มากๆ จนคนที่เป็นลูกเมียหนีหาย มันจะหาคู่ไม่ได้ มันไม่เดือดร้อนเพราะสามารถเป็นฤาษี แต่ว่า การเป็นฤาษีมันไม่ใช่ทางเข้าใจความทุกข์ของสัตว์โลกนะครับ มันทำให้เนิ่นช้าในการตรัสรู้ต่างหาก หรือพลาดจากการตรัสรู้ ถ้าให้เลือกระหว่างขึ้นพรหมโลกกับลงนรก ส่วนมากเลือกลงนรกไว้ก่อน เพราะขึ้นพรหมโลก ถ้าไม่ใช่ยุคที่ควรขึ้น การบำเพ็ญจะเสียหาย ในบางช่วงเวลา นางแก้วขององค์อื่น เค้าสามารถลงมาช่วยเราได้ ถ้าเราไม่เข้าใจหลักการบารมี มันคงยากมาก ที่จะเข้าใจแนวบำเพ็ญ

การมีนางแก้ว ไม่ใช่เรื่องสนุก มันคือทุกข์เลย ต้องบริจาคลูกเมีย จนน้ำตาที่ไหลมันมากกว่าน้ำในมหาสมุทร จนถึงระดับนิตย ก็ยังบริจาค อยู่เรื่อยๆ ไม่ใช่บริจาคแค่ชาติเดียว มันนับไม่ถ้วน

ส่วนเรื่องการฆ่าคนชั่ว ลงโทษคนชั่ว มันก็มีทางเลือกให้ทำได้ แต่ว่า มันมักแล้วแต่ยุคของวิบากกรรมของโลกด้วย โดยมากถ้าไม่มีเหตุผลแบบพระนเรศ ก็ไม่ทำกันหรอก แต่พระนเรศ ก็ต้องรับกรรมนั่นด้วย คือ ต้องลงนรกด้วย แต่ไม่ได้ลงมากลงนานลงหนักอย่างคนที่มีจิตใจชั่วร้าย และด้วยบารมี พวกท่านโพธิสัตว์ระดับสูงก็ไม่อาจอยู่ในสภาพฝ่ายปราบปรามได้นานนัก เพราะมันตรงข้ามกับวิสัยของการเข้าใกล้พุทธภูมิ อย่างพระนเรศเมิ่อหมดเหตุปัจจัยฝ่ายจำเป็นแล้ว ก็ต้องตายลง เพราะถ้าอยู่ท่านมีความเชื่อฝ่ายปราบปรามไปแล้ว มันจึงต้องหยุดด้วยการตายไปเลย

คนชั่วนั่น เค้าลงนรกอยู่แล้ว และสัตว์อื่นก็มีวิบากกรรมที่ต้องรับวิบากกรรมด้วย โพธิสัตว์เพียงช่วยเค้าฉุดจากนรก ชี้ทางหลุดพ้นจากทุกข์ การฆ่ามีแต่ทำให้คนถูกฆ่า ตกนรกหรือไปอบายภูมิ มีนผิดทางครับ

พญามาร ก็ไม่ทำครับ คนที่ทำ คือ สัตว์นรกล้วนๆ พญามารเป็นโพธิสัตว์ด้วยซ้ำ มีแต่ริษยาและขวางกันเองในยามหลงผิดเท่านั่น แต่กับสรรพสัตว์นี้ก็รักและเมตตามาก แต่ถ้าได้สติกลับมา ก็หลุดจากมาร
มาส่งเสริมกันเอง

 

ผมว่า การบริจาคลูกเมีย เป็นความผิดอันร้ายแรง เป็นความหลงผิด อันเป็นตัวบั่นทอน บารมีอันยิ่งยวดนะครับ...(เพราะถ้าลูกเมียเกิดอัคติ ในใจ ขึ้นมา ..จะกลายเป็นว่า ผู้ให้ทานไปเบียดเบียนลูกเมีย โดยตรง มีกรรมตามสนองแน่นอน)...ยกเว้นพระเวสสันดร ถึงตนเองจะผิดต่อลูกเพราะลูกไม่เต็มใจ ไม่เข้าใจ..แต่ปู่ย่าก็เอาหลานกลับคืนมาได้ เอาเมียกลับคืนมาได้เหมือนเดิม รักษาแผลในใจให้พระเวสสันดรได้) ถ้าเกิดชูชก นำพาลูกไประหว่างทาง ทำลูกสองคนตายไป..ใครจะแก้ไขสถานการณ์ในใจของพระเวสสันดรได้ล่ะ

อีกอย่าง...นางแก้ว ในความเข้าใจผม ไม่ได้หมายความว่า..นางแก้วคนนั้นจะมาเพื่อร่วมเสียสละตน แต่มาเพื่อร่วมสร้างบารมี ไม่ได้มาให้ใครต้องมายกตนเอง ไปให้ใครก็ได้ ตามที่ท่านทั้งหลายเข้าใจกัน

ยกตัวอย่าง ถ้าคุณมีลูกมีเมีย..เมื่อคุณปฏิบัติธรรมถึงขั้น ปล่อยวางโลกได้ คุณก็จะไม่สนใจลูกเมีย และคนอื่นๆอยู่แล้ว..และลูกเมียและคนอื่นๆ ก็จะไม่เข้าใจคุณ ไม่เอาด้วยกับคุณอยู่แล้ว..เพื่อให้พ้นจากกัน ปล่อยวางกัน โดยไม่ต้องบังคับกันทั้งสองฝ่าย และไม่ต้องไปบริจาคลูกเมียให้คนอื่นที่ไม่ไช่ญาติตนเอง...

แล้วเมื่อ ตนเองผู้ปฏิบัติธรรมเข้าใจในธรร ม จนมองเห็น คุณค่าของชีวิต ทั้งของตนเองและของคนอื่น เมื่อหวนคืนกลับมา...จะได้ไม่เสียใจทีหลัง..อย่างน้อย ลูกเมียก็จะได้เข้าใจและให้อภัย....แต่ถ้าบริจาคให้คนอื่นไป..ลูกเมีย เขาจะให้อภัยได้เหรอ แล้วคนอื่นที่รับบริจาคไป เขาจะคินให้เหรอ แล้วถ้าเขาเอาลูกเมียเราไปขายต่อให้คนอื่น..จะไม่ซวยไปใหญ่เหรอ

 

กฏแห่งกรรมมันมี.....การบริจาคลูกเมีย ก็เป็นแค่การแสดงออกมาให้คน ที่ยังคลางแคลงสงสัย ในการทำดี ในตัวของพระเวสสันดร เองว่าดีจริงเหรอ เป็นผู้เสียสละจริงเหรอ...ก็แค่แสดงให้คนที่ยังสงสัยเขาหายคลางแคลงใจ เท่านั้น...ถ้าตนเองรู้ว่าตนเองสามารถบริจาคได้ทุกอย่างแล้วแก่ใจตน จะต้องไปพิสูจน์ให้ใครดูกันเล่า

เช่นกัน สำหรับคนไม่กลัวตาย...แล้วมีคนมาบอกว่า ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง งั้นก็ตายให้ดูหน่อย..แล้วจะต้องไปลองตายให้พวกนั้นดูเหรอครับ...ด้อยปัญญานะ ผมว่า

 

บริจาคช้าง...ทำได้มั้ย..ทำได้....ผลกรรมคือ ราษฏรตนเองไม่พอใจ..พ่อตนเองไม่พอใจ
เข้าป่า พร้อมลูกเมีย...พ่อก็จ้างนายพรานและสุนัข มาคอยเฝ้า กลัวว่าพระเวสจะหลงโง่ตามคนอื่นที่มาขอ.ลูกขอเมีย (หลานปู่ สะไภ้ของพ่อ)...นี่...ต้องดูให้ครบ ทุกมุม

ก็ถ้าตนเองเชื่อว่าตนเอง สละทุกสิ่งทุกอย่างได้แล้ว ไม่ต้องไปทำเพื่ออวดใครหรอก รู้ในใจตนก็พอ...และทำให้ลูกเมียเข้าใจตนว่าตน สละลูกเมียได้ก็พอ..แล้วที่สำคัญ ก็มาถึงคราวที่ลูกเมียสละตนเองบ้าง ไม่เอาตนเองบ้าง ....แล้วจะรูสึก สำนึกครับ...ว่า เวลาที่ตนเองเสียสละคนอื่น หัวอกเขาเป็น ยังไง....คิดดูนะ

 

อีกอย่าง เมียพระเวส มีพ่อแม่มั้ย....พ่อแม่ของเมีย เขายินดีด้วยหรือไม่ ที่เอาลูกสาวเขาไปบริจาค เอาหลานเขาไปบริจาค แล้วถ้าเมียพระเวส มีพี่มีน้อง พี่น้องเขายินดีด้วยหรือไม่ที่เอาน้อง เอาพี่ของเขา ไปบริจาค

 

ผมว่า คนจะหลงผิด ในประเด็นนี้ มากเกินไปแล้วครับ
ถ้าแน่จริง อย่าพึ่งบริจาคเลยครับ...นางแก้วลูกแก้วน่ะ

เอาทรัพย์สมบัติที่ดินเงินทองของคุณ มาบริจาคให้หมดสิ้นก่อนเถอะครับ...บริจาคให้ผมก็ได้ ผมจะเอาไปพัฒนาเป็น สถานปฏิบัติธรรมส่วนกลาง มีสระน้ำ ปลูกผัก ทำโรงธรรม โรงทาน..เพื่อรองรับคนยากคนจน ตลอดจน คนจนรุ่นใหม่ ที่กล้าบริจาคทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้ผม

รับรองว่าท่าน จะมีที่อยู่ปฏิบัติธรรม.แบบที่ดีเยี่ยมเลยครับ...จะบริหารให้ครับ...ครบทั้งน้ำ อาหาร ที่พัก พลังงานแสงอาทิตย์ และโรงธรรม โรงทาน ครบ..ได้ปฏิบัติธรรมไปด้วย...ได้บริจาคทาน น้ำอาหาร และธรรมทานไปด้วย

กล้ามั้ยครับ แบบนี้

 

ทุกการกระทำของพระโพธิ์สัตว์ ก็คือการเรียนรู้

อีกอย่างคุณไม่สามารถเอาสามัญสำนึกของคนที่จะเป็นปุถุชนไปตลอดมาใช้ตัดสินสามัญสำนึกของคนที่จะนำพาสัตว์โลกให้หลุดพ้นจากวัฏสงสารมาเทียบกันได้หรอกพญามาร เอาแค่สามัญสำนึกของปุถุชนมาใช้เปรียบเทียบกับพระอริยะเจ้าแค่นั้นก็ผิดแล้ว

ผมไม่รู้เหมือนกันนะว่าอดีตผมเรียนรู้ออะไรมาบ้าง แต่ที่แน่ ๆ ชาตินี้ผมก็เคยมีความคิดแบบคุณนั่นแหละ เพียงแต่ว่าการเรียนรู้อะไรบางอย่างทำให้ผมเข้าใจสิ่งที่คุณยังไม่เข้าใจ และการได้เข้าใจสิ่งที่คุณยังไม่เข้าใจมันก็ทำให้ผมเปลี่ยนแปลง ผมไม่รู้ว่าในอดีตผมเคยได้ทำอะไรมาบ้าง และอนาคตผมยังไม่ได้ทำอะไร แต่ที่แน่ ๆ ในตอนนี้ผมรู้ว่ามีสิ่งที่ผมสามารถทำได้อยู่ และมีสิ่งที่ผมยังไม่สามารถทำได้อยู่ ขึ้นอยู่กับการเรียนรู้และความเข้าใจของผม

คุณเองก็ต้องมีเหมือนกันแหละ พญามาร สิ่งที่คุณยังไม่เข้าใจ และเมื่อเข้าใจแล้ว สิ่งที่คุณเข้าใจจะทำให้คุณเปลี่ยนไป ไม่ช้าก็เร็วคุณจะต้องได้เจอในสักวัน

 

ลูกแก้วนางแก้ว แม้จะถูกทานไปกี่ภพกี่ชาติ สุดท้ายพระโพธิสัตว์ที่ได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วก็ยังกลับมาเทศนา สั่งสอน จนหลุดพ้น นิพพานได้เหมือนเดิม

 

ก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า....ผมจะเปลี่ยนความคิดนี้ได้ ในกาลต่อไป อันไกล้นี้
เพราะ รู้สึกเบื่อหน่าย กับ การดำรงค์ชีวิต การใช้ชีวิตที่ ไร้ความสุขกับเหล่าคนทั้งหลาย นี้มากๆ....เหมือนกับว่า สิ่งที่พวกเราต้องพบเจออยู่นี้คือ ผลกรรมที่พวกเราทั้งหลายเคยร่วมกระทำมาด้วยกัน เลยต้องมาเสวยผลกรรม ด้วยกัน ในยุคที่โลกร้อน เข้าสู่กลียุค...เข้าทุกวัน...แผ้นดินไหว น้ำแล้ง พลังงานหมด คนหมดน้ำใจ

 

ตัวอย่างก็มีให้ดู มีให้เห็น ไม่นำมาประกอบความพร้อมด้วยปัญญา
ใช้สติใตร่ตรองกัน ถ้าสมมุติความดี ความสุขคือเงิน
1.ถ้าเราต้องการเงิน เราจะทำด้วยความสามารถ ความรู้ ใช้สติ ปัญญา
ความวิริยะ อดทน อดกลั้น พรากเพียร ทนทุกข์วิบากบั่น หากินด้วยความ
สุจริตธรรม แล้วเผื่อแผ่ให้คนอื่นได้ใช้ ให้มีความสุขโดยความชอบธรรมใน
ทรัพย์ที่เราหามาได้โดยศีล โดยธรรม ได้ขึ้นชื่อว่าผู้มีบุญ และได้สร้างตบะ บารมี
2.ถ้าเราต้องการเงิน เราจะทำด้วยความสามารถ ความรู้ ใช้สติ ปัญญา
ความวิริยะ อดทน อดกลั้น พรากเพียร ทนทุกข์วิบากบั่น หากินด้วยความ
ทุจริตธรรม แล้วเผื่อแผ่ให้คนอื่นได้ใช้ ให้มีความสุขโดยความไม่ชอบธรรมใน
ทรัพย์ที่เราหามาได้โดยการทุศีล โดยอธรรม เบียดเบียน ทำไห้คนอื่นได้รับ
ความเดือดร้อน ทุกข์ใจ ได้ขึ้นชื่อว่าผู้มีกรรมที่เป็นอกุศล แม้จะชื่อว่าบารมีอยู่บ้าง
แต่ก็เป็นการสร้างอกุศลกรรมให้เกิดแก่ตนเอง บุญบารมีใดคงไม่เสมอเหมือน
ความมีเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขาได้

 

ที่คุณคิด...ต่อท้ายด้วย..แล้วเผื่อแผ่ให้คนอื่นได้ใช้ ให้มีความสุข โดยชอบธรรม..มันก็ดีสิครับ..แต่โลกเราทุกวันนี้ มันไม่ได้เป็นแบบนี้ ไงครับ...อยู่ใครอยู่มัน เอาตัวรอดของใครของมัน...โดยที่ หัวหน้าครอบครัวก็ไม่ได้มีธรรมของหัวหน้าครอบครัว ผู้ใหญ่บ้านกำนันนายอำเภอผู้ว่า สส สว ก็ไม่ได้มีธรรมในตน...ข้าราชการก็ไม่ได้มีธรรมในตน......มันเลย..เป็นอะไรที่..เอาดี ไม่ได้ แล้วล่ะ ..

 

ผมอ่านจากกระทู้ของคุณคือ เหมือนเป็นการล้างระบบ
ต้องเข้าใจน่ะครับว่า ทุกวันนี้ผมยังเชื่อว่าความดียังมีอยู่
เกิน 90% ที่ไม่ดีมีอยู่ 10% ที่เราเห็นนั้นมันเป็นกลุ่มเล็ก
ที่เข้ามามีอิทธิพลโดยใช้กระแสของสื่อ เราเลยได้แต่มอง
ความเสื่อมล้า เลว ชั่วร้าย ไม่ยุติธรรม มันยังไม่ถึงกาลของ
การล้างระบบหรอกครับ แต่มันเริ่มเสื่อมลงแล้ว ตราบใด
ความเสื่อมยังมีไม่มาก เราไม่จำเป็นต้องถึงกับใช้กำลังกัน
เรายังกระทำไห้เห็นโดยรูปธรรมได้ว่า ดี ชั่วผลมันมีอยู่จริง
โดยเริ่มจากผู้เป็นปฏิปทาอันน่ายำเกรงเลื่อมใสยังศรัทธาให้มหาชน
ได้เห็นเป็นบุญตา ว่าบาป บุญ เวรกรรม ภพชาตินั้นมีอยู่จริง
ท่านคิดว่า สิ่งใดที่จะยังลงลึกไปในความคิด ให้เชื่อศรัทธา
ตั้งมั่น ให้คนเหล่านั้นได้มองเห็นเป็นสัจจะอย่างแท้จริงได้
ท่านว่ามันคืออะไร ตัวอย่างมีไห้เห็นแล้วคือ
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ท่านทำไว้ ท่านคิดว่า
ท่านทำอะไรบ้าง ให้ผู้คนที่เห็นผิดในอวิชชาต่างๆ ได้แจ้งในธรรม
ในบวรพุทธศาสนานี้ ถูกต้องเที่ยงธรรมเป็นที่สุด
สักวันถ้าผมไม่ตายอย่างหมาข้างถนน หรือน่าเวทนาหมดบุญบารมีก่อน
สักวันท่านอาจจะเห็นธรรมนั้น เพราะนั่นมันธรรมของพุทธภูมมิ

 

คนชั่วมี 10 ส่วนเอง จริงหรือท่าน...ที่โลกร้อนแบบนี้ มีวัฒนธรรมแบบนี้ เห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำลายธรรมชาติโลก ทำลายชีวิตของตนเอง เป็นเพราะคนชั่ว แค่ 10 ส่วนเองหรือครับ...ผมว่า คนชั่ว 90 ส่วนมั้งครับ ที่ทำได้ขนาดนี้

 

ประมาณนั้นมั่งท่าน ท่านคิดเอาดิประเมินเอาเอง
ถ้าท่านเป็นนักเรียน นักศึกษา ในโรงเรียนหรือมหาลัย มีคนดี ชั่วกี่%
ถ้าท่านทำงานเป็นชาวไร่ ชาวนา มีคนดี ชั่วกี่%
ถ้าท่านทำงานบริษัทห้าง ร้าน ในองค์กร มีคนดี ชั่วกี่%
ถ้าท่านทำงานเป็นข้าราชการ มีคนดี ชั่วกี่%
ถ้าท่านทำงานเป็นพ่อค้า แม่ค้า ค้าขาย มีคนดี ชั่วกี่%
ถ้าท่านทำงานเป็นนักการเมือง มีคนดี ชั่วกี่% ฯล

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัด ชาวไร่ชาวนา ตาดำๆ ผู้กระทำแต่เรื่องดีๆ
ทำงานได้ในกำลังของตนเพียงที่มีอาจจะทำลายได้ 10ไร่ 100ไร่
แต่ผู้มีพลังอำนาจสามารถทำได้เป็น 1000 10000 100000b 1000000
มันเป็นเพียงตัวเลขของความเสียหายที่คนๆนึงได้ทำ ความเสียหายมากมาจากคนเดียว ถ้าหลายคนมันจึงดูมหาศาล ถ้าเทียบกับคนที่มีอยู่ ถ้าแยกขาวกับดำ
ผมก็ยังเห็นว่าบุคคลที่ไม่แยกขาวดำยังมีอยู่อีกเยอะครับ

 

นั่นแหล่ะครับ....จารีตประเพณี...ที่ดีงาม มัน..เบี่ยงเบนรวมกับฝรั่งไปหมดแล้ว
อ้างแต่ว่า มันต้อง ก้าวทันโลก เขา.....ตรงไหน กันคือโลกเขา

ในเมื่อโลกของเราก็มี...ดีกว่า อยู่แล้ว

เอาแต่การศึกษาของไทยเรา...มันไร้สาระ เพราะปรับเปลี่ยน ไปสอนแบบเมืองนอกเขาสอนกัน...สอนให้ไร้วัฒนธรร ม..

 

สิ่งใดก็ตามเมื่อถึงกาลจะเสื่อมมันก็ต้องเสื่อม
มันยังไม่ถึงกาลที่จะเจริญงอกงาม มันก็จะไม่เจริญงอกงาม ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นจากเหตุปัจจัย

ปัจจัยให้เกิด ปัจจัยให้ดำรงอยู่ ปัจจัยให้สูญสลาย มีปัจจัยให้สูญสลาย หรือ หมดปัจจัยให้ดำรงอยู่มันก็สูญสลาย

จารีตประเพณีที่ดีงาม ก้แค่ กุศโลบายการอยู่ร่วมกันในสังคมที่เกิดขึ้นชั่วครั้งชั่วคราว มันมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

ศาสนาของพระตถาคตสมณโคดม ยังดำรงได้แค่ ห้าพันปี นับประสาอะไรกับการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมและสังคมล่ะครับ

ศาสนาพุทธ สอนให้อยู่ร่วมกับความเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่เป็นทุกข์กับมัน

อยากให้แก้ปัญหานี้ ก็ต้องเริ่มที่ตัวเราก่อนและคนที่เห็นด้วยกับเราก่อน ไปฝากความหวังไว้กับคนอื่นหรือเด้ก ๆ มันไม่มีทางสำเร็จหรอก

 

ฝากความหวังไว้ที่เด็กๆน่ะถูกแล้ว เพราะจะได้โตขึ้นมา เป็นผู้ใหญ่ที่รู้จัก รับผิดชอบชั่วดี..มีศีลธรรมประจำใจ....ว่าแต่ทำไม ผู้ใหญ่ในวันนี้ ถึงได้ละเลยการปลูกฝังสิ่งดีดีให้กับเด็กล่ะ

ดูเด็กทุกวันนี้สิ..ความสุขของวัยเด็ก..มันหายไปไหน..ผู้ใหญ่เขา ดูแล เอาใจไส่ จริงหรือ

 

ผมเคยโดนฝากความหวัง โตมาก็ไม่รู้จะไปทางไหน ไม่มีกำลังใจ เพราะสังคมมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้ใหญ่เขาสอนเรามา เคว้งสิ เปลี่ยนวิธีคิดได้แล้ว

คุณต้องเป็นให้เด็กเห็น ทำให้เด็กดู จะไปฝากความหวังกะเขาไม่ได้หรอก ถ้าฝากความหวังกับเขาไว้ แต่เราไม่ทำให้เขาเห็น หรือไม่มีใครทำให้เขาเห็นเลย อนาคตมีแต่พังกะพัง

 

ถึงจุดหนึ่งจะรู้ว่า ฝากความหวัง โดยไม่ได้วัดก่อนว่าเขามีพื้นฐานได้แล้วหรือยัง
จะพบว่า ไร้ความหมาย