ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

หลายคน คงสงสัย และคงจะแอบกร่นด่า บุรุษเช่นสิงห์เช่นกัน
แต่บอกเลยว่า สิงห์นั้นทำบาปทำกรรม มากมายเหลือเกินในเรื่องสตรี

แม้จะทำคุณต่อแผ่นดินเพียงใด ก็มิอาจลบล้างกรรมได้

ดังคำว่า บุญและกรรมคนละส่วน และไม่มีใครหนีกฏแห่งกรรมพ้น

กรรมนั้นจะส่งผลหนักและเข้มข้นเพียงใด ขึ้นกับว่า
กรรมนั้นทำซ้ำๆ ด้วยเจตนาเดิม และไม่สำนึกผิด หรือสำนึกเพียงปาก
เมื่อมีเหตุการณ์เข้ามาก็เห็นแก่ตน และทำกรรมเช่นเดิมซ้ำๆ ลงไปอีก

กรรมเรื่องแม่หญิงของสิงห์ ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
กรรมเรื่องเหยียบใจชายอื่น แย่งคู่ของชายอื่น
สิงห์ทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างไรเสีย คงจะลดโทษไปไม่ได้

ก่อนภพมนุษย์(ในปัจจุบัน)
สิงห์ก็ไปตกนรกหมกไหม้ แล้วไปเกิดไปรับกรรมในภพพญานาค
ภพนี้ แม้เพียงเศษเสี้ยวของกรรม ก็แทบรับไม่ไหว

มีหลายคนมาปรึกษาว่า ทุกข์เหลือเกิน อยากจะบอกว่า นี่แค่เศษกรรม
ทนไปเถิด ตั้งใจทำกรรมดี เจือจางไป จบภพนี้ ให้มีบุญติดตัวไปมากที่สุด
ยิ่งรู้สึกบุญนั้นทำยาก ยิ่งให้ทำ บุญห้าบาท สิบบาท บุญด้วยแรง ด้วยหยาดเหงื่อก็ทำไป

ใครไม่เห็น สิ่งศักดิ์สิทธิ์ย่อมเห็น

และอย่าลืมบุญที่ส่งผลสูงสุด คือ การภาวนา แผ่เมตตา

 

อนุโมทนาบุญ กับคุณ Namdangza ที่ได้มอบ
เหรียญสมเด็จองค์ปฐมเนื้อเงินมาให้ สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนาบุญกับคุณพลัฏฐ์ ที่ได้ให้เช่า พระผงฝังแร่โคตรเศรษฐี

ได้โอนเงินทำบุญ ร่วมทำบุญสร้างพระเจดีย์ วัดโคกปราสาท กับหลวงพ่อฉลวย
และ ร่วมทำบุญซ่อมแซมพระอุโบสถวัดกระดึงทองกับหลวงปู่เหลือง
บุญละ 500 บาท รวมเป็น 1,000 บาท สาธุ สาธุ สาธุ

 

วัดป่าประชาบำรุงอีก 1 วัด รอร่วมทำบุญกับคุณจารุจุณอยู่ครับ ท่านสมาชิกท่ีติดตามกระทู้นี้ อนุโมทนาบุญด้วยกันนะครับ

 

ช่วงนี้ป้าจารุ หลุดไปในห้วงฝัน ถึงพญาครุฑตนนั้นบ่อยๆ
เป็นบททดสอบจิต หลังจากตั้งจิตว่าจะหยุดเรื่องรักๆ
เพราะตั้งแต่เขียนเรื่องสิงห์ จนถึงตอนแม่เอื้อมนี้ ก็ให้แสนเศร้า
เราต่างสร้างกรรม และเป็นผู้รับผลแห่งกรรมนั้น วนเวียนไป
สร้างภพสร้างชาติ ไม่มีสิ้นสุด

เพลงนี้ก็ดังขึ้นในใจ แถมมันมาแปลก หรือหูจะดีขึ้น เหมือนคนร้องให้ฟังข้างหู
คนจะฟินไม่น้อยถ้าเป็นคนจริงๆ แต่นี้ ใครไม่รู้ ไม่มีธาตุ4

 

ช่วงนี้ หลังจากกลับจากวัด ตัวในป้าก็ออกอาการสุดๆ
ส่วนป้า ก็ทำตัวเป็นนางมารต่อไป ไม่ยอมปฏิบัติตาม
สงสัยหลายอย่างที่ป้าทำ จะส่งผลให้ ป้าจักฝืนเส้นทางไม่ได้

หลังจากกลับจากวัด ตัวในป้า ก็เอาแต่อยากนั่งสมาธิ สงบสงัดลูกเดียว
ลูกชายที่เคยรักหนักหนา กลับรู้สึกเบื่อหน่าย รู้สึกชีวิตไร้แก่นสาร
ไม่รู้ตะเกียกยะกายไปเพื่ออะไร ความรักทั้งหลายที่รู้สึกว่าหอมหวาน
ก็กลับขม และเบื่อจนเอียน

ตั้งแต่ตั้งอารมณ์ได้ แล้วก็เพลงดังไม่หยุด

[ame]http://www.youtube.com/watch?v=7uzvTvu3rzA&index=2&list=RD4qNMMk_D94M[/ame]

 

เมื่อเจ้าหอหน้าและพระอนุชา เสด็จออกมาที่ตั่งที่ประทับ
ก็เสวยพระกระยาหารที่พ่อครูเอกจัดเตรียมให้ โดยไม่ตรัสใดๆเลย

แล้วจึงเสด็จลงเรือนไป ทรงม้า แล้วออกเดินทาง มุ่งสู่ อโยธยาศรีรามเทพนคร
โดยมิได้ตรัสกับผู้ใด

ขุนสิงห์ ขุนเข้ม ขุนทอง และขุนแก้ว รวมทั้งท่านขุนทั้งหลาย
ต่างควบม้าตะบึงไป โดยไม่มีการสนทนาปราศัยใดๆ

ขุนเข้มนั้นมีแต่น้ำตาที่ได้ลาพ่อครู

ส่วนสิงห์นั้นอึดอัดใจ และรู้สึกผิดจนแทบบ้า หากเข้มจักต่อว่า หรือพ่อครูจัก
ลงหวายตน คงทุกข์ในใจน้อยกว่านี้นัก

โดยเฉพาะ พระพี่ยาทั้งสอง ที่ไม่ตรัสใดๆ ยิ่งให้อึดอัด จนแทบกระอัก

 

แล้วกองของเจ้าหอหน้าและพระอนุชา ก็ต้องพักทัพ เพื่อผ่อนคลายให้ม้า
พระพักตร์เจ้าหอหน้านั้นช่างดุดันนัก เคร่งเครียด
ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงอยู่ตลอดเวลา
การควบม้าก่อนพัก นั้นก็ให้เข้าใจในพระอารมณ์นัก ควบจุดสุดฝีเท้าม้า
จนท่านขุนทั้งหลายจัดทัพม้าเป็นกระบวนไม่ได้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าคัดค้าน

ทรงพระดำเนินไปใต้ร่มไม้ใหญ่ แล้วนั่งขัดสมาธิ แล้วหลับตาลงไม่สนใจสิ่ง
รอบกาย ตัดสภาวะทั้งหลาย ทั้งโทสะที่คุกรุ่น และความรู้สึกในพระทัย
แต่ก็หาดับได้ไม่

สิงห์สุดจะทน อีกทั้งเป็นคนกล้าบ้าดีเดือด ผิดมนุษย์มนา จึงเดินดุ่มๆตามไป
ถวายบังคม พระอนุชายกพระหัตถ์จะห้าม แต่ก็มิทัน

"หากพระองค์ คิดว่าสิ่งที่ข้าทำมันผิด ก็ทรงอย่าไว้ชีวิตข้าพระพุทธเจ้า
แต่ทรงทำเยี่ยงนี้ ยิ่งกว่าฆ่ากันทั้งเป็น"

เจ้าหอหน้าได้ยินดังนั้น อารมณ์ที่กดไว้อย่างสงบ ก็ปะทุขึ้นมา

ทรงชี้หน้าสิงห์ " กูชังน้ำหน้ามึงนัก ทำผิดยังไม่สำนึก
กูเกลียดนัก มึงเป็นลูกผู้ชาย รังแกผู้หญิง ใยมึงไม่รับ
ใจมึงดำนัก ยังมีหน้าไปกระทบกระเทียบเปรียบเปรย
แล้วขุนเข้ม ก็รู้ว่ามันดื่มน้ำสาบานเป็นพี่เป็นน้องกับมึง
ใยมึงจักเอาเมียพี่ได้ลง มึงจักให้กูเชื่อใจมึงได้อีก กูจักปกครอง
คนอย่างมึงให้ยำเกรงกูได้เยี่ยงไร มึงมันคนอกตัญญู กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา
หากเป็นกู มิใช่พ่อครูเอก มิใช่ไอ้ขุนเข้ม พี่มึง มึงจักมิได้มาลอยหน้า
ยอกย้อนกูอีกแน่"

 

"หากข้ามันผิด มันชั่วชาติ มันไม่ควรมีหัวอยู่บนบ่า
ก็จักรั้งรอการใด อย่างไรเสียพระองค์ก็เป็นเจ้าชีวิต"
สิงห์ยังกล่าวต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ตาต่อตากับเจ้าหอหน้า

สุดจะฟัง คำโอหังของสิงห์ เจ้าหอหน้าผุดลุก ชี้หน้าสิงห์ "มึง"
พระอนุชา เห็นการจะไปกันใหญ่ ไม่แคล้วพี่น้องจักมาฆ่ากันเอง
คิดไปว่า สิงห์เอ๋ย เจ้าพี่นั้นเวลากริ้วนั้น ทรงดุดันยิ่งกว่ายักษ์มาร
แม้ทหารทั้งกองทัพยังต้องยำเกรง ใยเอ็งจักดื้อดึงนัก

"เจ้าพี่ พอเถิด หากทรงเห็นว่าขุนสิงห์ผิดหนักหนา ก็ทรงลงโทษตามสมควรเถิด
อย่างไรเสีย สิงห์ก็ต้องไปเข้าเฝ้าพ่ออยู่หัว ตามที่ชะตากำหนด ขอเจ้าพี่จง
เว้นโทษไว้ซักคราก่อน"

 

เข้มนั้น คลานมาถวายบังคม แล้วกราบทูลว่า

"ใต้ฝ่าละอองพระบาท เรื่องที่เกิดขึ้น คงจักโทษใครมิได้เสียทีเดียว
แต่ข้านั้น อภัยให้น้องจนสิ้น และสิงห์ได้รับปากว่า
จักไม่ประพฤติเยี่ยงเดิม และข้าพระพุทธเจ้า ขอยืนยันว่า
ความจงรักภักดีที่มีต่อแผ่นดิน ของสิงห์นั้น ไม่ย่อหย่อนกว่าผู้ใด
ขอพระองค์จงอย่าลงโทษสิงห์อีกเลย ขอให้ชีวิตของข้าทั้งสอง
ที่เหลืออยู่ ได้เป็นคุณต่อแผ่นดิน เรื่องความรักใคร่นั้นเป็นเรื่องรอง
เรื่องหนุ่มสาว ดั่งน้ำตาลไกล้มด เสียแล้วก็ให้เสียไปเถิด"

ไม่เพียงทั้งสองพระองค์ที่ฟังแล้ว ให้นับถือน้ำใจเข้มนัก ขุนทองที่เคย
ดูถูกน้ำใจเข้มว่าช่างไม่สู้คนเอาเสียเลย ก็ให้รู้สึกว่าเข้มนั้นเป็นลูกผู้ชายตัวจริง

 

เจ้าหอหน้าทรงจ้องหน้าสิงห์และเข้มสลับกันไปมาอย่างชั่งใจ
แล้วจึงแย้มพระโอษฐ์ข้างนึงราวกับจะยิ้ม จึงตรัสว่า

"เช่นนั้น เมื่อไอ้ขุนสิงห์ ตายก็มิกลัว ข้าจึงเมตตา หลังจากได้เข้าเฝ้าพ่ออยู่หัวแล้ว
จักให้ไปรับโทษเป็นคนเก็บขี้ช้างในวังซักเพลา จนกว่าข้าจักพอใจ "

สิงห์นั้นมิกล้าเอ่ยคัดค้าน แต่ก็ให้อับอายนัก นับว่าเป็นโทษที่สมควรแก่คนเช่นสิงห์นัก

ส่วนพระอนุชาทรงกลั้นสรวลไว้มิได้ ได้แต่ปลอบใจสิงห์ว่า

"เช่นนั้นแล้วก็เลิกแล้วต่อกัน ขุนสิงห์จงอดทนเอาเถิด"

ยังไม่หนำใจ เจ้าหอหน้า ทรงกล่าวเย้ยให้สิงห์เจ็บใจอีกว่า

"เจ้ารู้หรือยังเล่าสิงห์ว่า พระยาสุพรรณบุรี ยังรั้งตำแหน่งเจ้ากรมคชบาล
ซึ่งอยู่ในกรมสมุกลาโหมอีกด้วย เจ้าคงจักได้ถวายการรับใช้ พระยาสุพรรณบุรีเป็นแน่แท้
คงจักไม่ประดักประเดื่อ อย่างไรเสียพระยาสุพรรณบุรี ก็เคยเป็นพ่อเลี้ยงเจ้า"

สิงห์รู้ความดังนั้น ก็ให้แสบสันใจ กับโทษที่เจ้าหอหน้าประทานให้
และไม่อยากพบหน้าบิดาเลี้ยง แต่มิกล้าขัดพระอาญา

 

เขียน ๒๒.๓๓


...อย่าหวั่นไหว ไปเลย เฉยไว้เจ๊
จงตั้งเด่ ด้วยใจ ไม่หม่นหมอง
จงตั้งจิต ให้มั่น หมั่นประคอง
จงเฝ้ามอง หัวใจ ให้จงดี

...แม้จะมี สิ่งใด ได้กระทบ
ได้ประสบ สิ่งใด ได้รู้เห็น
ได้เจอะเจอ สิ่งใด ให้ลำเค็ญ
วางให้เป็น ช่างมัน ฉันไม่แคร์


สุนทรทู่ / กระต่ายป่า ข้างวัด
.

 

ประชาสัมพันธ์ งานบุญทอดผ้าป่าสามัคคี วัดป่าทุ่งกุลาค่ะ

ท่านใดสนใจ ร่วมบริจาคได้ที่

ธนากรุงเทพ สาขาเกษตรวิสัย
ชื่อบัญชี พระปุณญาวัฒน์ ธีระภัทรธนานนท์
(เพื่อสมทบกองทุนธนาคารบุญ)
เลขที่บัญชี 4820652370

 

ขออภัยที่หายไปนาน ไปพม่ามาค่ะ 20-23 ต่อด้วยไปธุระที่ ก.ท.ม. 24-25

ก่อนไป มีโอกาสร่วมบุญ วัดป่าทุ่งกุลา จำนวน 499 บาท
โอนวันที่ 20/05/2016
รายได้ส่วนหนึ่งจากการดูดวงค่ะ


และได้มีโอกาส ทำบุญ บริจาคเสื้อผ้าให้ นักเรียน ที่ยากจน ในจังหวัดสุพรรณบุรี
ได้บุญทั้งแม่และลูกชายค่ะ ชุดนักเรียน สี่ชุด ชุดพละ 2 ชุด เสื้อหนาว 2 ตัว

 

ป.ล. เดี๋ยวจะมาเล่าเรื่องพม่าต่อค่ะ
นำภาพสวยๆมาฝากก่อนค่ะ รอซักครู่

โหลดไม่ขึ้นเลยรูป 555

 

คุณจารุครับ ถามหน่อย

เวลาทำสมาธิหลังจากโครจรลมปราณแล้ว

เกิดเห็นพลังหนึ่งหมุนๆๆ เป็นแบบพายุ อยู่ตรงที่ท้อง แล้วกำหนดจิตดู

พลังนั้นจะขึ้นมาเรื่อยๆจนออกจากศีรษะไป

บางครั้งเห็นเหมือน แสงสีม่วงๆพุ่งขึ้นไป

บางครั้งเห็นเหมือน น้ำพุที่พุ่งออกไป

อย่างนี้เป็นอาการอย่างไรครับ เรียกว่าอะไรหรือ

 

รูปโหลดไม่ขึ้น ก็เล่าเลยละกัน

อุปสรรคเริ่มจากการเดินทาง ไปขึ้นเครื่อง เริ่มจากนั่งรถทัวร์เลยละกัน
รถทัวร์ ขับได้หวาดเสียว ก่อนไปขึ้นก็มีสอบ ป.โท เลยไม่ได้พักผ่อน
เจอรถทัวร์ขับแบบมีได้ยินเสียงแตร เลยไม่ได้หลับ ถึง กทม.6 โมงเช้า

มารอที่ดอนเมือง เพราะขี้เกียจวกไปวนมา ขึ้นเครื่อง 10.45 ดีที่มีผู้หญิง
คนนึงในทริป มารอเป็นเพื่อน เลยได้มีเวลาคุยกัน รู้สึกคุ้นเคยกับเธอเป็นอย่างมาก
(ถูกชะตา) เหมือนเคยรู้จักเธอมาก่อน เจอหน้าเหมือนอยากวิ่งเข้าไปกอดเลย
(อันนี้ไม่ได้เล่าให้เธอฟัง)

รอจนถึงเวลายื่นเอกสาร ปรากฏว่า มีปัญหา ชื่อที่คีย์ตอนซื้อตั๋วเต็ม แต่ขึ้นในคอมไม่เต็ม
นามสกุลยาวมาก เค้าไม่ยอม เลยต้องไปจ่ายเงินเพิ่ม 735 บาท
(แอบคิดไปเองว่า เพราะทางนู้นไม่ยอมให้ไปฟรี มีคนจ่ายให้ ต้องให้ควักทรัพย์เอง)

จนรอขึ้นเครื่องกับคณะ ประกอบด้วย ผู้ใหญ่ ผช 3 ผญ4 เด็กชาย 1 คน รวม 8 คน

มีคนหายไปยังไม่มา 1 คน สอบถาม ลืมพาสปอร์ต (ลืมได้ไง???) แต่ก็มาทันจนได้

ก็เลยไปขึ้นเครื่องกัน เตรียมตัวออกเดินทางสู่ เมียนมาร์

 

เป็นการขึ้น เครื่องครั้งแรก ของจารุ ก็หวั่นใจ แต่เป็นเพราะมีปัญหาเรื่องตั๋ว
เลยได้เลขที่ และแถวที่นั่ง ไปห่างไกล จากคณะ ยิ่งหวั่นเข้าไปใหญ่
(เป็นคนกลัวความสูงมาก สงสัย เคยได้ปล่อยให้ตกจากที่สูง ชิชะ)

คนนั่งข้างๆ น่าจะจีน สองสามีภรรยา และแล้วก็เจอดี เครื่องขึ้นแบบ น่าเกลียดมาก
(รู้เพราะตอนขากลับ เจอนักบิน บินดี) ขาไป ขับยังกับ...รถไม่ได้ใส่โช็ค ขากลับ
ยังกับนั่งลีมูซีน) ตอนลงยิ่งแย่ เครื่องกระตุก กระดอนแบบนั่งรถบรรทุกขนผัก

กำลังจะอ้วกแล้ว เหงื่อแตกซิก มองซ้ายขวา ทุกคนดูปกติ เลยคิดว่า สงสัยเพราะเรา
ขึ้นครั้งแรก พอลงจากเครื่อง ถึงได้รู้ เพราะในคณะเรา มีพี่ผช คนนึง อ้วกบนเครื่อง
แล้วก็มึนมาก พี่แกบอก ขึ้นมาเป็นสิบๆรอบ ไปมาทุกที่ ดันมาอ้วกบนเครื่องไปพม่า

สงสัยว่า เราสองคน จะโดนหมายหัวหนัก 555

 

และแล้วก็มาถึง ตม. พม่า มีการเขียนใบขาออกกันที่เคาเตอร์ที่จัดไว้ให้
อยู่ดีๆ ก็มีผช พม่าคนนึงเดินเข้ามาหา พูดคุยชี้ให้ดูใบพาสปอร์ต พูดคุย
เน้นว่าเป็นประโยค ติดกันมาเป็นชุด เลยบอกไปว่า sorry i'm thai
ผช พม่า ทำหน้าเหวอมาก(อ้าปากหวอ) แล้วเดินไปด้วยความอาย

ส่วนป้าจารุ ทำหน้างง ก็แต่งตัวแบบสากลนะ เสื้อผ้าหน้าผม ตูเหมือนขนาดนั้นเลย

เสร็จแล้วไปต่อแถว ฝั่งคนต่างประเทศ ต.ม. มากวักเรียก ให้ไปเข้าแถวฝั่งคนใน
ประเทศ(พม่า) ??? พอดูพาสปอร์ต เลยเข้าแล้วเข้าเลย ตรวจได้เหมือนกัน

555 พม่าจารุ

 

แล้วก็มีไกด์มารับ พานั่ง รถตู้ไปโรงแรม ที่ดีมาก
ใครไปพม่า แนะนำเลย สวย สะอาด สงบ
TAW WIN GARDEN HOTEL

http://www.tawwingardenhotel.com/


ไกด์ ก็ดีมากค่ะ เน้นประวัติศาสตร์ ไม่เน้นช็อป อ่าน เขียน พูดไทยได้
เคยเป็นอ.ประวัติศาสตร์ ที่มหาวิทยาลัยใน myanmar มาก่อน


ป้าจารุ นอนห้องเดียวกับ เพื่อน ผญ ที่พบที่สนามบินคนแรก
โชคชะตา ฟ้าลิขิต ซินะ