เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

(ต่อ)...พบ"ฤาษีตาไฟ"...ไปท่องจักรวาล!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

กฏ กติกา มารยาท ก่อนท่องป่าที่ผมพึงปฏิบัติจึงมีสองข้อ...ข้อแรกต้องนิมนต์พระบนคอทุกครั้ง...ข้อสองห้ามยิงสัตว์แม่ลูกอ่อนเด็ดขาด ข้อหลังนี้เป็นกฏที่ลุงพรานตั้งให้พวกเรารับปากเคร่งครัดตั้งแต่ครั้งเดินป่าหนแรก

ผมเคยแหกกฏแล้วเข็ดขี้อ่อนขี้แก่ด้วยตัวเองมาจนวันนี้ นึกถึงเรื่องราวทีไร ขนลุกทุกครา...เรื่องเล็กๆที่กลายเป็นเรื่องใหญ่มีอยู่ว่า จุมโผ่วัยกลางคน ปากร้ายใจดีที่ผมอาศัยยืมธูปแทบทุกอาทิตย์ เป็นการยืมที่ไม่เคยใช้คืน ก็ไม่รู้ว่ายืมทำไม มันคงติดปากจนเคยชินกันไป น้าจุมโผ่ระยะหลังสนิทซี้ปึ้กผมมากเพราะมีของป่ามาฝากให้เธอทดลองฝีมือการปรุงเป็นประจำ ผมก็สบายไปแปดอย่างเพราะสนิทกับแม่ครัวใหญ่ เรื่องหากับข้าวกินเองในเหมืองจึงเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว...เห็นไหมคนเราบทดวงดี ทำอะไรก็รุ่ง อย่าถึงกับเปรียบเทียบว่าหาบขี้ขายก็รวยเลยนะ เปรียบปานแค่นั้นพอ

วันนึงน้าจุมโผ่เอื้อนเอ่ยขึ้นว่า..."ตาเอ็กซ์ พักนี้ไม่ค่อยมีเนื้อหมูป่านะ นายหัวบ่นๆอยากกิน"...อ้าว พูดงี้จะยากอะไร พรานเอ็กซ์ร้องบอก...จัดให้

ตามปกติหมูป่าเป็นสัตว์ที่เราล่าได้เป็นประจำ แต่ช่วงหลังล่าแล้วขายไม่ค่อยได้ราคา เพราะนักล่ามีมากเกินไป คนรับซื้ออยากได้แต่กวาง เลียงผา หรือกระทิง เล่นแต่ของใหญ่เสี่ยงภัยทั้งนั้น ยิงหมูป่ากินเบื่อ การล่าพวกนี้จึงทิ้งช่วง

ผมบอกเกียรติว่า เสาร์นี้จะไปยิงหมูให้นายหัว...เพื่อนเกียรติบอกเออ มึงไป กูจะเดินดงใหญ่กับลุงเค้า...ผมคว้าปืนแก้ปเหน็บปืนโค้ลท์ เดินเข้าหมายเสือสมิงเพราะเชื่อว่าหมายเก่าฝูงหมูป่าเยอะ หมายนี้ระยะหลังผมกับเกียรติเดินกันคล่องหนทาง ไปได้ครึ่งทางเท่านั้นเอง ก็เจอะหมูป่าตัวขนาดใหญ่กว่าธรรมดาทั่วไป เขี้ยวโง้งที่ปากงดงาม ยืนตาขวาง ขวางทางด่าน ตัวมันใหญ่เกินลากกลับคนเดียว แต่ผมไม่สนใจเอากลับไม่ได้ไปเรียกคนเหหมืองมาช่วยก็ได้ ใครก็อยากได้สวาปามเนื้อฟรี

ผมสบัดแก้ปไทยทำ ไทยใช้ ไทยเจริญประทับบ่า เหนี่ยวไกง่ายๆสบายๆไม่ชักช้าด้วยท่วงท่าชำนาญยิ่ง

"ฟึ่บ"...ควันปืนโขมง แก้ปประทุไม่ทำงาน ตายโหงแล้ว ไม่ได้อาราธนาพระ ไม่ได้ไขว้ท่านไว้หลังคอ...เจ้าหมูป่าเขี้ยวโง้งได้กลิ่นควันปืน มันร้องคำรามในคอ ทันใดนั้นผมแทบจับไข้ ลูกของมันห้าหกตัวโผล่ออกมาจากหญ้ารกข้างทาง แม่หมูพุ่งทะยานเข้าหาผมเหมือนตูดมันถูกส่งด้วยเครื่องเทอร์ไบน์

ระยะทางสิบกว่าหลา มันพุ่งเข้าหาผมแค่สบัดจมูกหายใจฟืดเดียว ผมกระโดดถอยหลังโดยสัญชาติญาณ ความที่ขายาวก็เลยถอยได้ไกล พอตั้งหลักจากเซแซ่ดๆได้ก็โกยแน่บเหมือนนักวิ่งโอลิมปิค ต้นไม้ขนาดย่อมข้างหน้ากิ่งเตี้ยสุดค่อนข้างสูงสำหรับคนตัวเตี้ย ผมยังโชคดีที่ยาวพอกระโจนครั้งเดียวคว้าติดมือเหวี่ยงตัวขึ้นคร่อม แต่ก่อนที่ขาจะพ้นอากาศ หัวอันใหญ่โตและเขี้ยวโง้งเฉี่ยวขากางเกงปาดขาดเหมือนเอามีดโกนเฉือน ถ้าโดนเนื้อละไม่เหลือ ผมเพิ่งรู้ว่าเขี้ยวหมูป่า นอกจากแหลมแล้วยังคมไม่น่าเชื่อ

แม่หมูวิ่งวนรอบต้นไม้ เอาหัวดุนดันลำต้นอย่างโมโหโทโส ไม่ยอมเลิกง่ายๆ ผมคลำที่เอวเจ้าโคลท์ก็ไม่รู้กระเด็นไปตอนไหน ทำได้อย่างเดียวขยับตัวปีนสูงขึ้นไป นั่งถอนหายใจ จับพระยกมือขอโทษท่วมหัว ลูกไม่ทำอีกแล้ว วันนี้ทำผิดกฏทีเดียวสองข้อ ทั้งเรื่องพระ เรื่องแม่ลูกอ่อน อวัยวะเหลือกลับเหมืองครบอาการ32ก็ถือว่าโชคดีสุดๆ หมูป่าตัวขนาดนี้สามารถขวิดคุณไส้ทะลักสบายๆ ขนาดเสือบางตัวยังไม่กล้ายุ่ง ผมประมาทมากที่ปล่อยให้คำว่า"หมู"มาครอบงำวิธีคิดและการป้องกันตัว

กว่าแม่หมูจะหายโมโหผละจากผมไป ก็ต่อเมื่อลูกๆมันวิ่งมาห้อมล้อมวิ่งวนรอบต้นไม้ประสาลูกเล็กเด็กแดงที่สนุกไปตามเรื่อง...แล้วมันก็นำฝูงลูกๆหายลับเข้าดงหญ้ารกไป ผมรออีกเป็นนาน ลงมาเหลียวซ้าย-ขวา หาปืนสั้น ปืนยาวจนครบแล้วโกยแน่บกลับเหมือง...

บทเรียนครานี้ ต้องใช้คำพูดตรงๆว่า เข็ดขี้อ่อน ขี้แก่ เทียวครับ!!!

 

ความยุ่งยากวุ่นวาย กับความโชคดีนี้เป็นเรื่องแปลก...บทมันจะพาเหรดเข้ามาหาคุณ มันมักจะมาพร้อมๆกัน ถี่ๆติดๆ ทุกคนลองสังเกตชีวิตตนเองดูเอาก็ได้ แม้นแต่ผมก็ไม่เว้น หลังเกือบโดนหมูที่ไม่หมูขวิดไส้ทะลัก วันรุ่งขึ้นเกือบบ่ายแล้ว ผมชักสังหรณ์เพราะเกียรติเพื่อนรัก กับลุงพรานยังไม่โผล่กลับจากท่องไพร ตะวันยิ่งคล้อยลงมืดไวผมยิ่งไม่สบายใจ

เป็นทุกข์นอนไม่หลับทั้งคืน พอรุ่งเช้ารีบคว้าปืนคู่ชีพ รุดไปยืนรอทางเข้าเหมืองด้านทิศเหนือที่พวกเราต้องกลับมาทางนั้น...ดงไม้ที่อยู่ไกลๆนั้น ปรากฏร่างโผเผของลุงกะเหรี่ยงสาวเท้าเชื่องช้า และเหนื่อยอ่อนออกมา...ไม่มีร่างเกียรติเพื่อนผม

ใจผมตกไปอยู่ตาตุ่ม วิ่งรี่เข้าไปหาแก ปากร้องเหมือนคนบ้า...ลุง เกียรติไปไหน?

ลุงพรานเห็นหน้าผมก็ฉีกยิ้มแห้งๆ โบกมือให้แล้วทรุดลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน พูดช้าๆเบาๆว่า เกียรติอยู่ๆก็ป่วยมาก ไข้ขึ้นหนัก แกแบกเกียรติออกจากป่าไม่ไหว ให้เกียรตินอนอยู่ในถ้ำ เอายาสมุนไพรติดตัวฝนให้กิน แล้วรีบออกจากดงดิบ เดินทั้งวัน ทั้งคืนไม่ได้พักเลย เพื่อมาตามผมไปช่วย

ผมเครียดและกลัวแทบคลั่ง...ไอ้เพื่อนคู่ยาก นอนจับไข้หนักกลางป่าคนเดียว ไปเองก็ไม่ถูกลุงพรานท่าจะนำทางอีกรอบไม่ไหว

"ทำไงดีลุง ".?..ผมถามอย่างร้อนรน จับตัวแกเขย่าอย่างเสียมารยาทและลืมตัว

ลุงกะเหรี่ยงจอมทรหด ไม่โกรธผม บอกเบาๆว่า เดี๋ยวไปเอายาฝรั่ง(ยาควินิน)ในเหมือง แล้วตามคนไปช่วยอีกสักคน ทำแคร่หามเกียรติออกมาก็ได้แล้ว ขอนอนงีบเดียว

ผมนึกได้ว่าลุงพรานก็บอบช้ำเจียนแย่จากการโหมเดินป่าไม่พัก อายุขนาดแกไม่ใช่วัยรุ่น วัยคะนองเหมือนพวกเรา แต่ขนาดวัยรุ่นแข็งแรงฉกรรจ์อย่างเกียรติก็ยังโดนป่าเล่นงานจนได้

 

พักกันก่อนครับ เครื่องมือยุคดิจิตอลมันรวน
ทำพิษกะคนรุ่นอนาล็อคอีกล่ะ เจอกันพรุ่งนี้ครับ
ฝันดีมีความสุขทุกท่าน...

 

นานนับสิบๆปีที่ไม่ได้อ่านเรื่องแนวนี้ ทั้งเนื้อหา ลีลา สนุกตื่นเต้น และน่าติดตามมากครับ
สำนวนการเขียนระดับมืออาชีพ เข้าใจว่าน่าจะค้นพบตัวเองในวัยนี้แล้วนะครับ อิอิ

 

ขอบคุณท่านเจ้าของกระทู้ที่ร้อยเรียงเรื่องเล่ามาแบ่งบันให้แก่ชาวพลังจิตทุกๆท่านครับ...
ขอส่งแรงใจให้ท่านได้ปฏิบัติภารกิจเล่าเรื่องราวอันน่าตื่นเต้นของนักขุดกรุสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีตามความมุ่งมาดปรารถนาของท่านด้วยครับ

 

"...แต่ก่อนที่ขาจะพ้นอากาศ หัวอันใหญ่โตและเขี้ยวโง้งเฉี่ยวขากางเกงปาดขาดเหมือนเอามีดโกนเฉือน ถ้าโดนเนื้อละไม่เหลือ ผมเพิ่งรู้ว่าเขี้ยวหมูป่า นอกจากแหลมแล้วยังคมไม่น่าเชื่อ..."
เป็นอะไรที่สุดยอดมาก ประหนึ่งอมตะกวี ร้อยรัดสัมผัสคล้องจอง ผมอ่านแล้วเสียวไปถึงอวัยวะส่วนกลางเลยครับ หุหุ

 

ว้าว...เป็นเม้นท์ที่แหลมคมและโดนใจ ต้องขอสนทนายาวนิด

อายุปูนนี้แล้ว เลยวัยค้นหา และแสวงหาแล้วครับ
ผมค้นพบตัวเองนานแล้ว มีอาชีพดี ครอบครัวดี
ทำงานกึ่งเกษียณในวัยเลยเกษียณ ธุรกิจตัวเอง...
ยามว่างเล่นกอล์ฟ(แฮนดิแค็ปตัวเดียว..โม้ซะ)

สะสมพระเครื่องมากมาย (หยุดซื้อนานแล้ว) การชอบพระทำให้รู้จัก
เจ้าของเรื่องเมื่อสามสิบปีที่ผ่าน รับฟังเรื่องพระมากมายที่เจ้าตัวผจญมา

ประทับใจที่สุดคือ หลวงปู่โต๊ะ...หลวงพ่อทา และอีกหลายหลวงพ่อ
รับประกันซ่อมฟรีว่าไม่เคยมีใครที่ไหนเคยได้อ่าน ได้ยิน...(พวกชอบเล่านิทานขายพระ อ่านแล้วจะยิ่้มแฉ่ง มีเรื่องเล่าให้ลูกค้าฟังตรึม).. วันหน้าจะ
ทะยอยถ่ายทอดให้อ่าน เมื่อจบแต่ละเรื่องเป็นตอนๆไป

หากกระทู้นี้ ขึ้นหลักแสนเป็นห้าดาวเมื่อใด จะแจกพระฟรีเหมือนที่หลายกระทู้ดีๆเขาทำกัน

แจกฟรีพระหลวงปู่โต๊ะสร้างและปลุกเสก หยิบประวัติให้ดูแล้วจะขนหัวลุก

แจกฟรี ไม่ต้องควักกันแม้แต่ค่าส่งอีเอ็มเอส ไม่มีเงื่อนไข!

รีบทำให้กระทู้ห้าดาวไวๆนะครับ หมดฝนเมื่อไหร่ ผมอาจมาพบ

กับท่านน้อยลง เพราะต้องออกรอบ ออกกำลังวันเว้นวัน

ปีนี้ฝนเยอะ ทั้งฝนที่เทวดาเศร้าหมอง ฝนผิดฤดู ฝนตามฤดู

ก๊วนกอล์ฟนัดแล้วยกเลิกบ่อย ผมรำคาญ เลยเป็นที่มาของการค้น

บันทึกที่โลก(เกือบ)ลืมนี้มาเล่าสู่กันฟัง...สวัสดีอีกที และขอบคุณจริงๆ

 

ครับผม...ด้วยความยินดี ขอบพระคุณกำลังใจ
ทำให้ขยันพิมพ์มากขึ้น

 

สุดยอดแฟนพันธุ์แท้ ท่านหมื่นยิ่งต้องอยู่ในลิสท์ได้พระฟรีแน่นอน

 

ตอนนี้เปิดหน้าเว็บกระทู้นี้ไว้เลย อยากอ่านประสบการณ์โป๊ะเชะอีกแฮ่ๆ ขอประสบการณ์ครูบาอาจารย์ด้วยนะครับเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย เกล็ดทองกรองทิพย์ชอบทั้งนั้น

 

รอคอย...ลอยคอ...อยู่ครับตามติดๆ

 

...มันอยู่ที่ความ สมบูรณ์
ของหมู่ แมกไม้
ต้นสาย ต้นน้ำลำธาร นะ
มาจากป่า สู่เมือง
จากเขา ทะมึน
หล่อเลี้ยง ผู้คน
ในแท่น คอนกรีต
(ยามนี้เรา จึงมาร้องเพลง
เพื่อบอก บรรเลง
เสียงเพลง จากใจ
เมืองนั้นมี ความศิวิไล
เมื่อมี ป่าไม้ ต้นน้ำลำธาร
มีนกกา หากิน บินว่อน
เหลือแม่ ลูกอ่อน
มีนม ให้ลูกกิน)
คนหากิน สัตว์หากิน
(เราไม่เบียด
เบียนกัน และกัน)
ต้นไม้งาม คนงดงาม.....ขออนุญาตินำเนื้อเพลง...ชีวิตสัมพันธ์... มาแทรกนิดนึงครับ
สำเนียง และสำนวน เชื่อว่าท่านเจ้าของกระทู้นั้น...ระดับครู...ผมเชื่อด้วยใจบริสุทธิ์อย่างนั้นครับ.มาให้กำลังใจครับ ขอบคุณมากครับที่ทำให้หลายฯคน รักการอ่านมากขึ้น

 

(ต่อ)...พบ"ฤาษีตาไฟ"...ไปท่องจักรวาล!!!
---------------------------------------
---------------------------------------

เวลาไม่รอท่า...แต่สังขารมนุษย์ไม่ใช่เครื่องจักรเหล็กไหล ทุกคนต้องกิน นอนพักผ่อน เปลี่ยนเสื้อผ้าตามวัฏจักรชีวิตประจำวัน หาใช่พระเอกในนิยาย ในหนังที่เคลื่อนไหวราวจักรผัน ไม่รู้วัน เวลา

แม้นใจร้อนปานไฟเผา ผมก็ต้องเตือนตัวเองให้เย็นไว้ ทั้งประคอง ทั้งอุ้ม ทำทุกทาง
ให้ลุงพรานกลับถึงที่พัก นอนเอาแรงฟื้นพละกำลังเร็วที่สุด ก่อนเที่ยง!

เมื่อยามสติกลับคืนมา การไล่เรียงวิธีแก้ไข ก็ไปตามลำดับ..ขอบคุณ วินัยการฝึกฝน
จากค่ายที่ผ่านพ้นมาไม่ถึงปี ทำให้ผมนอกจากใช้พละกำลังเป็น ยังรู้จักหัดคิดแก้สถานะการณ์ รอยหยักในสมองเติบโตขึ้นมิใช่เพียงมัดกล้ามอย่างเดียว แต่สมองด้านพินิจพิเคราะห์เหตุผลซีกขวา ก็ทำงานดีขึ้นด้วย

ผมได้"บักสม" เด็กหนุ่มวัย20หนุ่มฉกรรจ์แข็งแรงดังกระทิงมาเข้าทีม สมมาจากแผ่นดินที่ราบสูง ชอบมาคลุกคลีตีโมง คอยเป็นคู่มือรับใช้เล็กๆน้อยๆให้กลุ่มเราตลอดเวลา แลกกับเนื้อ-อาหารป่าที่พวกผมหาได้ เป็นการประหยัด เอาตัวรอดง่ายๆ เขาพักกับเพื่อนห่างห้องเราไปแค่สามห้อง

สมยังอยากฝึกยิงปืน อยากได้ปืน ผมเคยรับปากจะทำให้สักกระบอกและพาเดินป่า

บัดนี้ได้เวลาของไอ้หนุ่มกระทงจากที่ราบสูงแล้ว!!!

ไม่มีคำปฏิเสธ ไม่มีการรีรอ สมกระเด้งจากที่นอน พอทราบเรื่องก็แค่ล้างหน้า เอาน้ำกลั้วปากจัดเครื่องแต่งตัวตามผมสั่ง รีบไปเอายาที่ทำการเสมียน ทำเรื่องจุกจิกแทน
ผมอย่างว่องไว เบิกพร้าหัวตัดด้ามโตจากสโตร์เพื่อตัดไม้ทำแคร่ เชือกไม่ต้องเราใช้เถาวัลย์แทนได้ อะไรไม่จำเป็นไม่เอาไปให้เกะกะ เบิกกระติกน้ำ ไฟฉาย หม้อสังกะสีผสมดีบุกใบเล็ก หรือที่จริงเรียกกระป๋อง เหมืองเอาไว้ตวงแร่ แต่เราเอาไปหุงข้าวเป็นหม้อหุงข้าวจำเป็น มันเล็ก พกง่าย มีหูจับร้อยเชือกผูกหูกางเกงไม่รุงรัง

ทีมกู้ชีพจำเป็นพร้อมก่อนเที่ยงตามแผน...ลุงพรานในชุดเสื้อกางเกงตัวใหม่แต่เก่าคร่ำด้วยกลิ่นไอเหมืองและสาปป่า หน้าตาสดชื่น เรี่ยวแรงฟื้นคืนเพราะหลับรวดเดียว3ชั่วโมง ไม่มีการพูดพร่ำทำเพลง เราสามคนออกเดินทางสู่ดงทึบ เหนือยอดตะนาวศรี ป่าลี้ลับยุคบรรพกาล กำลังกวักมือเรียกผมเข้าไปเผชิญกับมัน เพื่อช่วยเหลือเพื่อนรัก เพื่อนตายออกมา

ลุงนำหน้า สมอยู่กลาง ผมปิดท้าย ความสูงของผมเป็นประโยชน์ต่อขบวน ผมมองไปข้างหน้าได้ไกลกว่าทุกคน คนหน้าก็ไม่ถูกผมบดบัง หลังผมเป็นถุงผ้าสะพาย ในนั้นมีผ้าพวยผืนหนา ยืมจากจุมโผ่ที่พอทราบเรื่อง แม่ครัวหัวป่าก์ปากร้ายใจดี ขมีขมันจัดทุกอย่างให้เรา ทั้งอาหารแห้ง เสบียงมีข้าวสารเอาไปทำข้าวต้มเพื่อคนป่วยหยิบมือ อาหารที่พอกิน3-4คน...สุดยอดแห่งน้ำใจที่พบยาก หายาก ในวิถีคนเมือง

หลุดเข้าป่าดิบก็ตะวันคล้อยมากแล้ว เราทำเวลาช้าเพราะลุงนำทางหลบเลี่ยงด่านสัตว์ที่ออกหากิน สัตว์เล็กไม่เท่าไหร่ สัตว์ใหญ่ไม่ต้องการต่อกรกับพวกมันให้เปลืองแรง
เปลืองเวลา เปลืองดินปืน ยิ่งเจ้าพวกคชสารรึว่า ควายป่าเปลี่ยวจำพวกห้าเสือราชาแห่งป่า ต้องเลี่ยงให้พ้น ลำพังปืนแก้ปไทยทำเองกับอาวุธพระเจ้าเหาลุงพราน คงแค่ทำให้พวกมันเจ็บๆคันๆ

ในดงทึบเหมือนถูกโรยด้วยสีดำทาบทับไว้ แสงตะวันเห็นไรๆเหนือยอดไม้ที่มองไม่ออกว่าจุดสูงสุดอยู่ไหน..."บักสม"เป็นสหายร่วมทางใช้ได้ ไม่ปริปากบ่นทั้งที่เหงื่อท่วมโซมกาย หลังเปียกชุ่มเหมือนเอาเสื้อยืดหนาไปแช่น้ำ นานๆครั้งถึงจะเป่าปากเมื่อต้องปีนเนิน ไต่มอขึ้นที่สูง เสียงสวบสาบกระโจนหนี สลับคำรามของเจ้าป่าดังก้องไกลๆได้ยินเป็นครั้งคราว มันคำรามที ป่าก็เงียบกริบ ลุงพรานเงื่ยหูฟัง วัดระยะทาง บักสมก็เงียบ คอยชำเลืองมองอาการผม ถ้าผมไม่ตกใจไอ้หนุ่มลูกอิสานก็เบาใจตาม ผมคิดว่า เด็กหนุ่ม น่าจะสอบผ่านแบบฝึกหัดโหดนี้

ชีวิตป่ากำลังตื่นตัวหาเลี้ยงชีพ ก่อนตะวันจะลับขุนเขา เสียงแปล๋น แปล๋น จากเหล่าคชสารก็แว่วมาจากไกลๆ ทุกชีวิตในพงไพรล้วนแสวงหาอาหารใส่ปากท้องตามวัฎจักร
การอยู่รอด สัตว์ที่อยู่เหนือสุดแห่งห่วงโซ่อาหารเป็นผู้ล่า ต่ำต้อยกว่าก็โดนล่า ไล่ลำดับกันเป็นทอดๆ

หลายครั้งที่ลุงพรานทำท่าไม่แน่ใจ เดินไปหลายสิบก้าว แล้วนำเราถอยกลับมาตั้งหลักใหม่ ตรวจดูพื้น แหงนมองท้องฟ้า เข็มทิศอันเที่ยงตรงสู็เข็มทิศในสมองและสัญชาติญาณเชี่ยวป่าลุงพรานไม่ได้ แต่บางทีกาลเวลาก็ทำให้มันเออเร่อร์ได้...พอแน่ใจลุงก็พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง คอนแก้ปพระเจ้าเหาลุยใหม่ไปทิศที่มั่นใจ...

แต่หนนี้เป็นเรื่อง เพราะเบื้องหน้า หมีควายตัวมหึมา ยืนจังก้าด้วยลีลาท่วงท่า ท้าทายทุกหน้าในป่าว่า มึงแหยมเข้ามา...ตาย!!!

 

ติดตามอ่านหลายวันแล้วครับ..ต้องยอมรับว่าสนุกและได้ความรู้มาก..อ่านไม่เบื่อ..รอติดตามเหมือนรอนิยายในหนังสือที่ออกมาทีละตอนสองตอน

แต่อยากทราบสักนิดครับว่าต้นฉบับของเจ้าของเรื่องบันทึกการเขียนแบบนวนิยายไว้ หรือว่า คุณอาเอาเนื้อเรื่องที่บันทึกมาแล้วเสริมบรรยายบรรยากาศแวดล้อมเพิ่มครับ

จะรอตอนต่อๆไปนะครับ

 

ทั้งทีมสดุ้งโหยง ลุงพรานถอยหลังชนบักสม บักสมผงะมาชนผม เราสามคนเอนหลังถลาหมดทางสู้กับแรงโน้มถ่วงโลก กลิ้งโค่โร่ลงจากเนิน ข้าวของกระจาย ปืนแก้ปผมกระเด็นหลุดมือ แต่ยังตะปบโคลท์ที่เอวไว้มั่น ถุงผ้าพวยด้านหลังเป็นกันชนกันกระแทกอย่างดีโดยไม่ตั้งใจ ทำให้การกลิ้งลงเนินไม่จุก ไม่เจ็บ

หมียักษ์ร้องคำรามก้องป่า ผมหัวใจจะวายแทบหยุดหายใจเดี๋ยวนั้น เกิดมาเพิ่งเคยเห็นโคตรหมีควายมหึมาขนาดนี้ มันหยัดร่างยืนผงาดเต็มตัว แกว่งสองขาหน้าเหนือหัว มองเห็นเงาร่างทะมึนปานยักษ์ปักหลั่นจากตีนเนินที่พวกเรานอนพังพาบสิ้นท่ากันอยู่ ลุงพรานร้องสั่งเบาๆ...

"นอนนิ่งๆ อย่าลุกวิ่ง เงียบ"!

เป็นอีกหนึ่งเดิมพัน ถ้าเป็นเก้าเกก็ลักไก่หมดหน้าตัก เป็นเผก็เพียงไต๋แปดแต่ดันหาญสู้
คู่หนึ่งหน้าหมดตัว เพียงแต่นี่เดิมพันยิ่งใหญ่เหลือหลาย เพราะเป็นเดิมพันชีวิตแท้ๆ...ในท่าที่พวกเรานอนเค้เก้กันอยู่นั้น หากเจ้าหมียักษ์ทะยานลงมา มันจับเราฉีกเป็นชิ้นๆได้ทีละคน ไม่ต้องออกแรง..ผมจับพระที่คอภาวนาเงียบๆ จำไม่ได้หรอกว่าภาวนาอะไร นอกจากคุณพระ คุณเจ้าช่วยลูกด้วย วนไปเวียนมาไม่รู้กี่สิบรอบ

เจ้าหมียักษ์ลดตัวลงจากท่าจู่โจม ค้อมตัวลงยืนสี่ขาตามธรรมชาติตัวเอง คำรามในลำคอ เสียงราวคนพึมพัม ฮึม ฮัม เป็นเสียงเหมือนไม่ค่อยสบายใจบางสิ่ง แต่ไม่ถึงกับโกรธ ผมอธิบายไม่ถูก รู้แต่ว่าเราก็ทำให้มันตกใจ แต่ไม่ทำให้มันรู้สึกว่า โดนรุกราน

นาฬิกาชีวิตเดินเชื่องช้า ป่าทั้งป่าเงียบกริบ ทุกคนได้ยินกระทั่งเสียงชีพจรตัวเองเต้นตุบ ตุบ ทุกวินาทีเสมือนการเดิมพันเป็นหรือตาย แล้วหมียักษ์ก็คำราม เลือกหันหลังเดิมดุ่มๆจากไป มันคงขี้เกียจพุ่งตัวไถลลงเนิน หรือเห็นพวกเราหกคะเมนตีลังกา ก็คงนึกว่า เล่นบ้าๆไรว้า ข้าไม่เอาด้วยกะเอ็งร็อก

อีกเป็นนานพอควร กว่าพวกเราจะขยับตัว ผมลุกเดินไปฉุดเจ้าสมที่ยังนอนนิ่ง ตัวไม่หายสั่นให้ลุกยืน เด็กหนุ่มจากที่ราบสูงผู้ประสบพบนาทีเฉียดตายหนแรกจากป่า พูดพึมพัมปากคอสั่นเป็นภาษาบ้านเกิดถิ่นอิสาน ผมพังไม่รู้เรื่อง ต้องเขย่าแขนเบาๆ..."ว่าไงว่ะ สม?"

"เยี่ยวราด พี่ "สมสารภาพสุ้มเสียงอาย ขัดเขิน ลุงพรานที่เดินมาใกล้ เอามือตบต้นแขน

"โอ้ย...บ่เป้นหยัง อีหลีบักหำน่อยเอ้ย ไผก็เป็นทั้งนั้น เด้"

อ้าว...ลุงเว้าภาษาถิ่นไทยตะวันออกเฉียงเหนือเฉยเลย สุดยอดแฮะ จอมพรานตัวน้อย
ของเรา

ไม่มีเวลาให้อ้อยอิ่ง พวกเรารีบหาข้าวของที่กระจัดกระจายพลัดพราย บางแห่งต้องฉายไฟช่วย ในป่านี้ดีอย่าง ถ้าทำของหล่นชิ้นอย่าเล็กมากเหมือนเข็ม หาเจอไม่ยากเย็น สิ่งใดที่ธรรมชาติไม่ได้สร้างไว้จะกระเด้งกระทบสายตาไม่นาน เดินย้อนรอยกลับไปหาเถอะ ทั้งพงหญ้ารกหรือกิ่งไม้จะเกี่ยวไว้ไม่ให้ข้าวของกระเด็นไกลเกินหา

 

ต้องตอบโพสท์นี้ก่อนพัก ขอบคุณที่ตามอ่าน ส่วนเรื่องที่ถาม ขอเรียนว่า
เป็นทั้งสองแบบ อย่างละครึ่งครับ ส่วนที่เป็นการบรรยายนั้น เป็นการ
บอกเล่าหลายส่วนด้วยวาจาหลายสิบปี คิดว่าลืม แต่พอเขียนความทรงจำมันก็พรั่งพรูออกมา มีต่อเติมเสริมแต่งเพื่อให้เรื่องราบรื่น สำนวนสละสลวยสักยี่สิบเปอร์เซ็นต์ครับ คนจริง เรื่องจริง ที่เสียชีวิตจากไป ก็ของจริงครับ

พักแล้วนะ มีธุระจริงๆ อาจกลับมาช่วงดึก เป็นเจ้าภาพงานเศร้าครับ

 

ครับ จะพยายามขอดเกล็ดให้หมดไส้ สิ้นพุง

ประสบการณ์ปาฏิหาริย์แห่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เหนือโลก

เท่าที่ทราบจะไม่เก็บงำไว้ บางเรื่องเป็นอจิณไตย

เกินกว่าจะเชื่อถือ...อ่านแล้วยึดถือหลัก "กาลามสูตร"

ของพระพุทธองค์ไว้มั่ง..คนบันทึกเอง ยังต้องย้ำถามคนเล่า

จริงหรือพี่ ?จริงหรือพี่?...จนแกรำคาญ ย้อนว่า...

จะฟังไม่ฟัง?...ฮ่า...เกือบสามสิบปีแล้วยังไม่ลืมประโยคนี้

 

ขอบคุณแฟนพันธุ์แท้ขอรับ ท่านสอยดาว สาวเดือน

เห็นชื่อแล้วนึกถึงที่บันทึก...ดวงดาวเกลื่อนฟ้า งดงาม

เหมือนประกายเพชรสาดส่อง ด้วยไร้เมฆามาบดบัง แทบจะ

เอื้อมมือคว้าหยิบจากยอดตะนาวศรี!!!

มีหลายตอนในบันทึก

 

เป็นบทเพลงผสมบทกวีร้อยแก้วแลร้อยกรอง
สมบูรณ์แบบมิต้องต่อเติมเสริมแต่งใดๆ
ให้สูญเสียอรรถรส

ขอบคุณผู้อ่านคุณภาพ แทนนักอ่านทุกท่าน

ในกระทู้นี้

 

แอบอ่านตั้งนานครับ...เสือสมิงสนุกมากครับ