เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ยินดีครับ ท่านเพาเวอร์เน็กซ์...ขอเพียงส่งเสียงมา
ขอเพียงทักมา(เติมท่อนเพลงไปหน่อย)...กำลังใจ
ล้นเช่นนี้ สมาธิมีแต่นิ่ง นิ่ง เหมือนนักกีฬาต้องทำ
เพื่อกองเชียร์สมหวัง

 

น่าจะครบครันทุกโพสท์กำลังใจ และเปี่ยมสาระ
จากนักอ่านชั้นเยี่ยมยอดทุกท่าน...คิดว่าวันนี้
จะไม่ได้เข้าเว็ปเพราะงานเยอะ ที่ไหนได้นัดหมาย
เลื่อนนิดหน่อยเป็นวันพรุ่ง มีเวลาก็ลุยกันดีกว่า....
เรื่องราวกำลังสนุกมาก

 

มารายงานตัว รอติดตามตอนต่อไปครับ

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
-----------------------------------
-----------------------------------

ทุกคนให้สิทธิ์ผมพักก่อนเพราะตรากตรำมาหนักกว่าใคร หัวที่โดนตี
ตอนนี้ลูกมะกรูด-มะนาวตรงนั้นยุบแล้วเหลือรอยนูนเล็กๆ ผมได้พัก
พร้อมเกียรติ ลุงพรานกับสมอยู่เวรคู่กัน

ผมเอามือจับคออาราธนาหลวงปู่ฤาษี คุมกระแสจิตมั่นถึงองค์ท่านก่อน
เอนกาย โปรดส่งบารมีเอกอุช่วยชี้ทางสว่างให้ผมได้ช่วยเหลือเหล่าสัม
ภเวสีผีเร่ร่อน ที่บัดนี้ไม่มีหนทางร่อนเร่ไปผุดเกิด ติดกับเป็น"ปีศาจปู่โสม"
อยู่ตรงนี้มานับร้อยปี

กลางไออุ่นของกองไฟใต้ถ้ำกว้างใหญ่ บรรยากาศหลุดไปจากโลกที่เป็นจริง
หากเหนือหัวที่ผมกำลังนอนหงายเพ่งฝ่าความมืดเวิ้งว้างไปนั้นมีหมู่ดาว...เรื่อง
ราวนี้คงเป็นอีกเรื่องนอกโลก ที่ไม่ควรปรากฏเป็นจริงบนผืนพิภพนี้

ผมครุ่นคิดเช่นนั้น แล้วปิดเปลือกตา หายใจสม่ำเสมอ หลับลึก!!

ทุกสรรพสิ่ง มืด เงียบ ไร้สำเนียงแม้หริ่งเรไร ไร้แสงจากตะวัน จันทรา
และหมู่ดาว...จิตผมขับเคลื่อนด้วยความเร็วแสง ทะยานฝ่าห้วงมหรรณพ
แห่งเวลา พุ่งปราดสู่ถ้ำเขาฤาษีดั่งมีแม่เหล็กแท่งมหึมาดึงดูดโดยมิอาจขัดขืน

ในถ้ำ บนแท่น ผมพบปู่ฤาษีอีกวาระ ท่านนั่งขัดสมาธิใบหน้าเปล่งปลั่งเปี่ยมล้นเมตตา เจ้าแห่งพยัคฆาใหญ่เกินมีจริงในโลก หมอบอยู่ข้างแท่นดังเดิม ดวงตาสีเหลืองอำพัน
คู่โตจ้องผมเขม็ง แต่หนนี้ผมหาเกรงกลัวมันไม่

ผมก้มกราบเบญจางคประดิษฐ์หลวงปู่อย่างปลื้มปิติที่ทท่านเมตตาให้ผมพบตามแรง
อธิษฐาน ในความจริงเหนือจริงที่ทับซ้อนอยู่กับความจริงนั้น ไม่ใช่จักรวาลคู่ขนาน แต่มันเส้นที่มนุษย์สมมติว่า"เวลา" เข้ามาทาทาบทับเป็นเส้นเดียวกับเส้นแบ่งมิติ...เวลา
ลวงๆตรงนี้ไม่มี!

และตรงนี้คือโอกาสอันงามที่ผมได้กราบหลวงปู่อีกหน!!!

ไม่มีวาจาใดระหว่างผมกับหลวงปู่ เพราะผมมิพักต้องเอื้อนเอ่ยวจีใดเลย เพียงความคิด
ที่ไวกว่าสิ่งใดในโลกา หลวงปู่ก็ทราบแล้ว...จะมัวเอ่ยวาจาที่เชื่องช้ากว่าจิตทำไม

หลวงปู่มีเมตตา บอกผมว่า จำคาถาบทนี้ดีๆ ช่วยล้างอาถรรพ์ มนต์ดำ คุณไสยให้
ดวงวิญญาณ...ท่านบอกคาถานั้นคือ

"พระมาลัยโปรดสัตว์-ดับไฟนรก"!!!

หลวงปู่ย้ำว่า พระคาถามหามนต์เกรียงไกรบทนี้ แม้นแต่นรกทุกขุมยังต้องเปิด ความร้อนแรงแห่งไฟโลกันต์ยังมอดดับ เมื่อพระมาลัยเดินทางลงไปเยือน เหล่าส่ำสัตว์นรก
ผู้ทนทุกข์เทวษ ผู้ไม่เคยได้เห็นแสงสว่างส่องผ่านแม้ปลายเข็ม ยังมีโอกาสได้เห็น
แสงแว่บเช่นแสงสว่างปลายอุโมงค์ เป็นโอกาสลดทอนเคราะห์ บรรเทากรรมได้
มากมายชั่วขณะ

ปีศาจ !ภูติผี! เทวดาตนใด! โดนจองจำทุกข์ทรมานหรือโดนกระทำกลั่นแกล้งจากมนต์
ดำคุณไสย อวิชชาชั่วร้ายฝ่ายต่ำ...จะถูกปลดปล่อย หลุดพ้นห้วงทุกข์นั้น หากบทพระคาถา"พระมาลัยโปรดสัตว์"ร่ายออกไปโดยผู้มีคุณธรรม!!

ผมอาจเป็นคนบาปหลายส่วน...แต่ก็เป็นคนดีหลายแง่มุม ผมบาปจากการดิ้นรนเอา
ชีวิตรอดเนื่องด้วยการศึกษาน้อย พยายามถีบทะยานตนจากเบื้องต่ำสุดของสังคม
มนุษย์ อยากไปให้สู่ยอดสุดที่สังคมมนุษย์ สมมติตั้งกันเอาไว้ นั่นคือ ความมั่งคั่งแล
มั่งมี...สิ่งที่ผมทำยังไม่ผิดมาก หากไม่ก้าวข้ามเส้นศีลธรรม มโนธรรม จนกลายเป็น
มหาโจรปล้นฆ่าข่มขืน หรือทำผู้อื่นเป็นทุกข์ราวตกนรกทั้งเป็น...

ความเลวที่ผมทำก็เป็นกรรมที่ผมต้องรับในยามกาละที่กรรมสนองมาถึง แต่ความดี
ที่ผมสร้าง ก็เป็นสิ่งตอบแทนให้เห็นได้ ดั่งมนุษย์เดินทางกลางทะเลทราย....แล้ว
ได้พบเจอโอเอเซีสดับกระหายก่อนอดน้ำตาย นั่นแล

รู้วิธี ช่วยเหลือปลดปล่อยดวงวิญญาณสัมภเวสีจากมนต์มหากาฬแล้ว หลวงปู่ยังย้ำ
ในจิตว่า...บุคคลที่ใช้มนต์ดำมหากาฬกระทำยำยีต่อจิตวิญญาณผู้อื่นนั้น ขณะนี้
ก็กำลังทุกข์เทวษแสนสาหัส ทรมานยิ่งกว่าผู้ที่เขาใช้มนตราจองจำ วิญญาณผู้นั้น
เข้าสู่นรกขุมสุดท้ายลึกสุด ต้องรอคอยพระมาลัยมาโปรดอีกวาระ ซึ่งไม่รู้จะเนิ่นช้า
อีกกี่อสงไขย หากพระมาลัยมาโปรดนรกหนสอง จึงจะได้เห็นแสงสว่างแค่ชั่วแว่บ

แหละเมื่อผมปลดปล่อยพวกที่เขาจองจำกักขังวิญญาณด้วยมนต์ชั่วร้าย ก็จะทำให้
สัตว์นรกตนนั้น คลายกรรมชั่วขณะแค่ชีวิตมดที่กำเนิดแล้วเป็นเหยื่อแมลงใหญ่กว่า
ทันที

โอ...กฎแห่งกรรมนี่ช่างลึกล้ำ เกินเข้าใจและเกินหยั่งถึงจริงๆ ไม่มีมนุษย์ธรรมดา
คนไหนบนผืนพิภพจบแดนดิน สามารถแยกแยะจำแนกกฏแห่งกรรมได้ถ้วนถี่ ความรู้มนุษย์นั้นเพียงหางอึ่งหรือสั้นยิ่งกว่า เพราะรู้ด้วย สมอง เลือดเนื้อ เปลือกนอกที่
ห่อหุ้มด้วยธาตุอันรอวันผุพังตามอายุขัย

เมื่อเรียนมาก รู้มาก แก่ตัวลงสมองทำงานมาก หนักสับสน มนุษย์ก็กลายเป็นโรค
สมองเสื่อมอัลไซเมอร์ หรือสมองกระทบกระเทือนบางส่วนก็เป็นพาร์กินสัน แลสมองที่แข็งแรงยามแก่เฒ่าชะแรก็แปรเปลี่ยนเป็นสมองเด็กทารก ไม่รู้แล้วว่า ขี้เยี่ยว กินข้าวหรือยัง ?ไม่มีทางที่สมองมนุษย์ จะเข้าไปถึงใจกลางเขาวงกต ..."กฏแห่งกรรม" หากมิได้ปฏิบัติธรรม!

ด้วยความรู้ทางธรรม มันจะผุดโผล่ขึ้นหว่างการรับรู้ด้วยจิต ดุจสายน้ำพุแห่งวัยเยาว์
เป็นสายน้ำอมฤติที่ผุดตลอดเวลาที่ไม่ละเลยการปฏิบัติ มันผุดต่อเนื่องเป็นห่วงโซ่
ไม่มีวันขาด จนกว่าจะเข้าถึงซึ่งพุทธะ.. นั่นคือเวลาแห่งบัวบานเหนือน้ำรับแสงแห่ง
อรุณฉาย!!

เมื่อนั้น จิตใคร่รู้ธรรมใด ก็รู้เองได้ตลอดเวลาไม่มีโมงยาม...ด้วยจิตที่รู้ธรรมแล
ธรรมนั้น ย่อมเป็นอกาลิโก เหนือกาลเวลาเหนือแรงกระทำใดจากโลกทั้งปวง

นั่นคือจิตหลุดพ้น จิตแห่งอรหันต์หัตถผลขีณาสพ จิตที่ไวกว่าแสง จิตเดียวเที่ยวไป
ไม่รู้กาล ไม่มีเวลา ไม่กลับมาเวียนว่ายตายเกิด แม้นโลกนี้แตกดับระเบิดเป็นเศษหิน
เศษดินล่องลอยไปในอวกาศและจักรวาลในกาลอสงไขยข้างหน้า จิตนี้ไม่อยู่ใต้อำนาจแห่งการทำลายล้างนั้น

ครั้นต่อมา...ในวาระจิตที่ผมคำนึง ถึงความหนักอก วิธีจัดการเผากองกระดูกสัมภเวสี
ไม่รู้วิธีหาฟืน เอาไฟที่ไหนจัดการ?

จิตสุดท้ายที่หลวงปู่เมตตาส่งเข้าสู่วาระจิตผมคือ...

"ระวัง...ไฟกำลังมา"!!!

 

ขอบคุณมากครับคุณอา
ซาบซึ้งตรึงใจเหลือคณา

 

จิตผมคืนร่าง ความสดชื่น แข็งแกร่งพละกำลังหนุ่มมาพร้อมกับการลุกผลัดเปลี่ยน
เวรยามพอดี เหมาะเจาะยิ่งกว่าตั้งนาฬิกาปลุกชั้นเลิศ

การกิน...นอน...พัก ไม่มีอุปสรรคข้องขัด เมื่อทุกคนสดชื่นเต็มพิกัด เราก็สุมหัวกัน
ตีปริศนาว่าจะ"ช่วยผี" หรือปลดปล่อยสัมภเวสีน่าเวทนานับร้อยปีในถ้ำเถื่อนนี้อย่างไร?แบบไหน? ผมกับสมได้เห็นกองกระดูกเต็มตามากกว่าเกียรติและลุงพราน เราคำณวนคร่าวๆว่าน่าจะมีกระดูกไม่ต่ำกว่าสามสิบโครงร่าง

"ทำเหมือนเราขุดล้างป่าช้าเหมือง เดือนก่อนไง"...เกียรติวิสัจฉนาอย่างชาญฉลาด ผมยอมรับว่า งานล้างป่าช้าเหมืองได้ผลเยี่ยม ในการจัดส่งวิญญาณคืนสู่หนทางที่ควรเป็น

แต่พิธีแบบนั้น จะเอา"เซียน"จากไหนมาทำกลางป่า กลางถ้ำเถื่อนนี้ ถึงมาได้ก็ไม่มีปัญญาจ้าง..."อย่าลืมงูเห่าที่เป็นกองทัพนะพี่" บักสมให้ความเห็นเสียงอ่อยๆ

อันที่จริง ผมก็ยังไม่ได้ทำข้อตกลงใดๆกับผีว่า ช่วยหรือไม่ช่วย แต่การกินของผีไปแล้ว
ก็เท่ากับกินสินบนผีกลายๆ เกิดมาเคยเห็นแต่คนไหว้วอนให้สินบน ผีสาง เทพเทวา นี่
อาจเป็นหนแรกที่ผีติดสินบนคน...ใครเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจ ในป่าใหญ่ตะนาวศรีนี้ หลาก
หลายเรื่องที่หาเหตุผลแล้วต้องบ้าตาย อีกอย่าง ทั้งกระต่าย ไก่ป่า เรา4คนก็ฟาดเรียบ
ไปแล้ว ด้วยความหิว

ตัวผมเองไม่เล่าเรื่องให้หมู่คณะฟัง ถึงการพบกราบหลวงปู่ฤาษีไม่กี่นาทีก่อนลืมตาตื่น ด้วยยังคิดไม่ตก ตรองไม่แจ้งว่า..."ระวัง...ไฟกำลังมา"! หมายความเช่นไร? ไฟนั้น
ต้องใช้เผากระดูกแน่นอน แต่ไฟตรงไหนกัน ไฟป่ายิ่งเป็นไปไม่ได้ เราอยู่ใต้ถ้ำแห่ง
ขุนเขาไม่รู้หนแห่ง ฟืนสักท่อนยังหาแทบแย่ จะเอาไฟจากอะไรฌาปนกิจกระดูก?

หากพูดถึงกำลังพวกเราสี่ชีวิตด้วยเรี่ยวแรงกรรมกรหนุ่มสามคน ไม่นับลุงพราน ก็แรง
เหลือพอจัดการหอบหิ้วกองกระดูกออกจากถ้ำ แต่อุปกรณ์ไม่พอ สถานที่ไม่เอื้อ ที่สำคัญกองทัพงูเห่าที่กองกระดูกอย่างบักสมเตือนคือ อุปสรรคใหญ่หลวงสุดๆ...คิดกันจนหัวแทบแตก แม้ลุงพรานผู้คร่ำหวอดเจนชีวิตตามอายุ ผ่านโลก ผ่านชีวิต พิธีกรรมคนเป็น-คนตายหลากหลายรูปแบบท้ังแบบไทย แบบกะเหรี่ยง แบบพม่ารามัญ แบบมอญ กระทั่งไทยใหญ่ ยังหมดภูมิกับเรื่องนี้

"กลับไปที่กองกระดูกอีกที"...ผมตัดสินใจอย่างห่วยแตกที่สุด ไม่เข้าท่าที่สุดต่อหมู่เฮา หากอะไรมันก็ไม่เข้าท่าทั้งนั้นในถ้ำปีศาจนี้ ทุกคนขยับตัวอิดออดไม่ไคร่เต็มใจ แต่ก็จำแบกปืน ส่องไฟคลำทางมะงุมมะงาหรากลับทางเดิม... เราชีวิต4กรรมกรเหมือง ดัง
ลูกตะกร้อหวาย โดนชะตากรรมกระเดาะข้ามตาข่าย ไปข้างโน้นที ข้างนี้ที แต่เป็นตาข่ายที่ขึงระหว่าง โลกคนตาย โลกวิญญาณ มีเราเป็นผู้เล่นมีชีวิตในโลกคนเป็น
4พระหน่อ อยู่ฝั่งตรงข้าม มันน่าขนหัวลุกขนาดนั้น

พวกเรามุดใต้แท่นพระศพ ผมคลานนำหน้าเพื่อออกไปยังช่องเก็บกระดูกที่อยู่ด้านซ้าย
ต้องคลานจากนี้ไปกว่ายี่สิบก้าว จากนั้นช่องเก็บกระดูกอยู่ทางซ้ายมือ ห่างกันไม่เกินสิบก้าว ผมยังคาอยู่กลางช่องเล็ก เมื่อมองออกตรงไปข้างหน้าที่เป็นทางออกไปสู่โถงที่มี
ทางแยกเป็นทางสามแพร่ง...เสียงหนึ่งก็ทำผมขนลุกเกลียว ถ้าเส้นขนกับเส้นผมในตัวมันม้วนพันกันได้ มันคงขมวดเกลียวรัดผมทั้งร่างไปแล้ว

ตรงหน้าปากทางช่องเล็ก เสียงซ่า ซ่า ซ่า สนั่นไหว สลับกับเสียงร้องฟ่อฟอดแบบงู
แย่งชิงอาหาร แต่มันไม่ใช่ ...เจ้าของเสียงเป็นกองทัพงูเห่ามากที่สุดที่ผมเคยเห็นในชีวิต กำลังเลื้อยทะลักจากช่องเก็บกระดูกแน่นอน พวกมันเลื้อยปราดๆ ไม่สนสิ่งใดทั้งสิ้นตรงไปข้างหน้า ทางที่ออกจากถ้ำโถงใหญ่ ร่างสีดำอ่อน สีเข้ม สีน้ำตาลอ่อนแก่ทุกขนาด ยั้้วเยี้ยเหมือนไส้เดือน แค่เห็นก็อยากอ๊วก ไม่ต้องโดนมันฉก

พวกมันไม่มีตัวไหน เลี้ยวหรือแวะมาที่ช่องพวกเรากระจุกกันอยู่สี่ชีวิต ถ้ามันเปลี่ยนทิศทางแม้แต่ตัวเดียว ไอ้ตัวที่ตามก็คงเปลี่ยนกันเป็นฝูง ผมก็คงไม่มีทางรอดกลับมาเล่าเรื่องนี้ ผมหมอบนิ่ง ทำสัญญาณให้ทุกคนเงียบและถอยหลังออก ลุงพรานอยู่ท้ายขบวนรีบดึงเกียรติกลับเข้าไปโถงเก็บศพ สมถดถอยตาม ผมเห็นช่องถอยว่างก็เลยเบาใจ หมอบรอดูปรากฏการณ์พิศวงตรงหน้าต่อ เสียงเกียรติตะคอกเบาๆข้างหลัง...

"ถอยมาเร็ว มึงอย่าบ้านัก เพื่อน"!

ผมโบกมือไปข้างหลัง บอกเป็นอาการให้ใจเย็น ทำนองว่า กูรู้แล้ว...กองทัพงูเห่า
ไหลเลื่อนผ่านหน้าผมไปดังสายน้ำไหล ทันไดนั้นพื้นถ้ำใต้เข่าผมก็สั่นสะเทือนเบาๆ ตามมาด้วยอาการวิงเวียน หน้ามืด คลื่นไส้ มันเกิดกับผม และเป็นกับทุกคน

โลกใต้หัวเข่ากำลังโคลงเคลง เหมือนเรือน้อยต้องมรสุมซัดเอียงกะเท่เร่ไปมากลางมหานทีใหญ่ มันโคลงยิ่งกว่าการนั่งรถในป่าทั้งวัน แล้วลงเอาเท้าเหยียบพื้นหนแรก จะรู้สึกเหมือนตีนลอยไม่ติดพื้น แต่โคลงเช่นนั้นเราเฉยๆ...สิ่งที่กำลังทำผมโคลงอยู่นี่สิ สร้างความรู้สึกขนหัวลุก เหมือนนักมวยที่อยู่บนเวทีแล้วรู้สึกว่า กูกำลังโดนน็อคแน่!

"แผ่นดินไหว"!!!

 

พักเจอกันช่วงค่ำอีกยก
โพสท์คุยกันเพลินๆได้...
จะกลับมาตอบคุยกันรวดเดียวตอนนั้น
ขอบคุณผู้อ่านชั้นเยี่ยมทุกท่านครับ

 

มีลุ้นระทึกทุกตอน สะกดให้ต้องอยู่บ้านรอคอยและคอย และก็อิ่มเอมสมดั่งตั้งใจไปทุกทีสิน่า

 

ขอบคุณมากครับ

ติดตามอ่านอย่างไม่ลดละ

 

มีลุ้นทุกช่วง ลุ้นครับลุ้น

 

ถ้ายังรอลุ้น ก็ตามมาเลยครับ
แต่ถ้าไม่ว่างเก็บไว้ลุ้นก็ได้
ขอบคุณท่านศนิวาร

 

ตามมาเลยครับท่านจาตุรงค์
ขอบคุณหลายๆครับ

 

ออกไปเอ็กเซอร์ไซด์มั่งนะครับท่านหมื่นฯ
อย่าหมกมุ่นเหมือนคนเขียน
เดี๋ยวขัดใจท่านผบ.-ฮ่า

 

ตามมาเลย น้องเมษ
ทานมื้อค่ำหรือยัง?

 

ครับ...ตรึงใจจริงๆ
ไม่รู้จะตอบอย่างไร
ขอบคุณละกันที่เขียนมา
ตั้งสามประโยค

 

(ต่อ) ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ไม่ต้องให้ใครตะโกนบอก...สัญชาติญาณกับสามัญสำนึกในตัวมันผุดมาเอง
ผมตาลีตาลานถอยกลับเข้าโถงเก็บศพ ทุกคนก็กำลังตะลึงพรึงเพริด อกสั่น
ขวัญแขวนกับปรากฏการณ์ธรรมชาติที่บังเกิดสดๆร้อนๆ!

พวกเรารีบมุดใต้แท่นพระศพ กลับลงไปใต้ถ้ำซ้อนถ้ำ ไม่ต้องมีใครเตือนใคร
อาการโคลงเบาๆของพื้นยังไม่หยุด มันตามมาด้วยเสียงครืน ครืน แผ่วเบา
เหมือนเสียงฟ้าคำรามจากที่ไกลๆ แล้วเสียงมันก็สะท้อนย้อนก้องไปมาในถ้ำ
ดังขึ้น แรงขึ้น ราวเสียงเอ็คโค่เซอร์ราวน์ ต่อด้วยเสียงโครมครามจากก้อนหิน
ตรงไหนสักแห่งถล่ม

ไม่มีใครในหมู่เราเคยเผชิญหน้าพบเจอหรือประจันกับแผ่นดินไหว อาการโคลง
ใต้ฝ่าเท้าหายไป แต่ก้อนหิน เศษหิน ดิน เริ่มหล่นจากเบื้องบน ดักหน้า ดักหลัง
เกือบใส่หัว ผมร้องตะโกนสุดเสียง...

"วิ่ง วิ่งไปข้างหน้า อย่าหันหลัง เกียรติอยู่หน้ากูไว้"!!

ผมวิ่งประคับประคองเพื่อนที่ยังแข็งแรงไม่มากนัก ลุงพรานนำหน้า บักสมตามหลัง
เสียงโครมครามตามติดไม่หยุด ผมคาดว่าถ้ำเก็บศพคงถล่มลงมาแล้ว ช่องเก็บกระ
ดูกก็ไม่น่าเหลือ ไม่รู้จะช่วยกันอย่างไร เราต้องเอาตัวรอดก่อน ถ้ากระดูกถูกฝังจม
ในถ้ำเป็นสุสานชั่วกัลปวสานก็เป็นเรื่องเศร้าจริงๆที่ความตั้งใจของเราต้องแพ้พ่าย
ต่อภัยธรรมชาติ

ที่น่าห่วงมากสุด คือถ้ำใต้ดินนี้จะทานแรงเขย่าโกรธขึ้งของแม่พระธรณีได้กี่น้ำ?

ผมวิ่งไป มือกุมเชือกร่มจับหลวงปู่ไม่ให้แกว่งไกวมาก กลัวท่านเกี่ยวอะไรขาด
กระเด็น ปากก็เร่งเร้าพวก

"อย่าแตกแถว อย่าแตกแถว สมส่องไฟไว้"!

เราโกยหน้าตั้งของแท้ หอบตัวโยน วิ่งหูตาแหกถึงที่พักกินอาหาร กองไฟยัง
ไม่มอดแต่แรงเขย่าก็ทำให้ฟืน ขี้เถ้ากระจายเกลื่อน ผมดูแอ่งน้ำที่ยังกระฉอก
เป็นระลอกคลื่นเล็กๆ ทุกคนหันมาท้ายแถว เหมือนถามผม เอาไง?

"อยู่ไม่ได้ ไปต่อ"...ผมบอกอย่างตัดสินใจเฉียบขาด ต้องหาทางออกจากใต้ดิน
คราวนี้ผมนำ ผ่านจุดที่สองปีศาจกองกอยโป่งค่างมาขอความช่วยเหลือ ปีกถ้ำ
ส่วนที่เคยบังไม่ให้มองกลับไปเห็นที่ก่อไฟพักแรม บัดนี้ถล่มลงมากองเรียบร้อย

ผมส่องไฟเห็นกองหินพอปีนข้ามไปข้างหน้าได้ ก็ไต่กองหินขึ้นไป กำลังยักยัน
อยู่บนยอด อาการสั่น มันกลับมาอีก

ผมไม่รู้ดอกว่า เขาเรียก..."อาฟเตอร์ ช็อค"!!!

ร่างผมล้มกลิ้งคะมำหงายบนยอดกองหิน กลิ้งหลุนหล่นไปอีกฟาก ลับไปจาก
สายตาพวกพ้อง ทั้งสามคนตะโกนเรียกผมเสียงขรม ผมปล่อยปืน-ไฟฉาย เอา
สองมือกุมหัว เก็บคอ งอเข่าเท้าชิดอย่างมีสติเหมือนฝึกหัดโดดหอ กลิ้งลงมา
มีก้อนหินใหญ่เล็กเฉียดหัว เฉี่ยวตัวเส้นยาแดงผ่าแปดไปหลายก้อน ตัวผมหลุด
จากก้อนหินมานอนพังพาบอีกฟาก ร่างคาอยู่ปากเหวลึก

เบื้องล่างนั้นคือ ลาวาแดงฉานเดือดพล่าน ปุดปุด เห็นเป็นแนวสายสีแดงเข้มส่อง
ประกายงดงามด้วยความร้อนระอุ มันเลื่อนไหลช้าๆไกลๆ ภาพในสายตา ดังเข็มขัด
สีแดงคาดไปบนผืนแม่พระธรณี!!!

 

ทานเรียบร้อยแล้วครับ

 

หากเป็นคนโบราณเห็นภาพนี้ ต้องร้องทันที...ผมกำลังอยู่ใน"นรก"!

แนวไฟนั้นคือ ไฟนรกกระทะทองแดงที่ผุดมาเผาผลาญมนุษย์บาปอย่างผม!!

ความจริงพวกเราอยู่ใต้ภูเขาไฟที่ยังไม่ดับ แต่แนวลาวาระอุอยู่ลึกจากผืนโลกมาก
มันฝังจมอยู่ใต้ธรณีไม่รู้กี่ไมล์กี่กิโลเมตร แต่เมื่อบางส่วนของเปลือกโลกเปิดออก
เพราะแรงเขย่าของมือยักษ์พิโรธ มันจึงเปิดให้เห็นไฟใต้ผืนพิภพส่วนหนึ่ง...
แม้ไกลเพียงนั้น เสียงประทุและไอร้อนกลิ่นกำมะถันก็ยังลอยขึ้นเบื้องบนให้สัมผัส
ได้จางๆ ผมเริ่มรู้ตัวว่านอนพังพาบมองนรกใต้พิภพอย่างนี้นานๆไม่เข้าทีแน่ แผ่นดิน
เขย่าอีกหน มีโอกาสหล่นลงไปเป็นไก่ย่าง...ไม่ซิ ต้องยิ่งกว่าไก่ย่าง มันต้องเป็น
ไก่ภูเขาไฟ เหมาะกว่า...

คิดแล้วทำทันที ผมกลิ้งตัวออกพ้นขอบเหวลาวา เป็นจริงดังแทงหวยในใจ แรงเขย่า
กระเพื่อมอีกหน และอีกหน ผมวิ่งไปแนบตัวกับผนังหินตรงข้ามเหวลาวา ภาวนาอย่า
ให้มีหินเบื้องบนทนแรงเขย่าจังหวะร็อคของแผ่นดินไม่ได้หล่นลงมาใส่กบาล ทุกอย่าง
ล้วนกระทำโดยสัญชาติญาณทั้งสิ้น ไม่มีประสบการณ์ ไม่มีแบบฝึกหัด ไม่เคยมีครูคนใด
ชี้แนะ ผมเชื่อว่าโอกาสผมมี2ทางคือ รอดกับตาย...ไม่มีทางที่3ให้เลือก!

 

พักแล้วครับ มาร็อค แอนด์ โรลด์
กับแม่พระธรณีต่อวันพรุ่งนี้
วันนี้ตาลาย นิ้วหงิก ปวดบ่าครับ
ขอราตรีสวัสดิ์ ท่านผู้อ่านที่รักตรงนี้เลย

 

อ่านเรื่องเล่ามาถึงตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า..ไม่ธรรมดา..อ๊ะห๊า..ไม่ธรรมดา..
ท่านwanwiนี้ไม่ธรรมดาครับ
นอกจากภูมิรู้ในการเล่าเรื่องราวแล้ว..
ภูมิธรรมท่านก็ไม่ธรรมดานะครับ..จริงๆ..