เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณมากครับคุณอา(อาจารย์)
ได้ความรู้มากมาย
และที่สำคัญได้สติได้ข้อคิดสำคัญๆ
อยู่เสมอๆในเนื้อเรื่องที่ครบรส

 

ขอบพระคุณมากครับกับเรื่องราวอันตื่นเต้น ลุ้นระทึก เป็นกำลังใจให้ครับ

 

ด้วยความรู้ทางธรรม มันจะผุดโผล่ขึ้นหว่างการรับรู้ด้วยจิต ดุจสายน้ำพุแห่งวัยเยาว์
เป็นสายน้ำอมฤติที่ผุดตลอดเวลาที่ไม่ละเลยการปฏิบัติ มันผุดต่อเนื่องเป็นห่วงโซ่
ไม่มีวันขาด จนกว่าจะเข้าถึงซึ่งพุทธะ.. นั่นคือเวลาแห่งบัวบานเหนือน้ำรับแสงแห่ง
อรุณฉาย!!

เมื่อนั้น จิตใคร่รู้ธรรมใด ก็รู้เองได้ตลอดเวลาไม่มีโมงยาม...ด้วยจิตที่รู้ธรรมแล
ธรรมนั้น ย่อมเป็นอกาลิโก เหนือกาลเวลาเหนือแรงกระทำใดจากโลกทั้งปวง

นั่นคือจิตหลุดพ้น จิตแห่งอรหันต์หัตถผลขีณาสพ จิตที่ไวกว่าแสง จิตเดียวเที่ยวไป
ไม่รู้กาล ไม่มีเวลา ไม่กลับมาเวียนว่ายตายเกิด แม้นโลกนี้แตกดับระเบิดเป็นเศษหิน
เศษดินล่องลอยไปในอวกาศและจักรวาลในกาลอสงไขยข้างหน้า จิตนี้ไม่อยู่ใต้อำนาจแห่งการทำลายล้างนั้น
...ผมชอบสำนวน และการเขียนเรียงร้อยถ้อยความช่วงนี้มากเลยครับ...

หากเปรียบงานเขียนนี้ดั่งเช่นอาหารเมนูชั้นเลิศ ท่านผู้เขียนคือเชฟชั้น...เทพ...
โดยที่เชลส์ต้องรีบมาชิม แม่ช้อยต้องรีบมารำ

หากเปรียบงานเขียนนี้เป็นบทเพลง ท่วงทำนองคงประมาณเพลง
Bohemian Rhapsody ของวง Queen ซึ่งมีทั้งละเมียด ละมุน อ่อนโยน
ฉุดกระชากลากใจ ทั้งเมโลดี้ และสุ้มเสียงที่เป็นหนึ่งเดียว ไม่มีใครเหมือน
และไม่เหมือนใคร ...Freddie Mercury...
ขอบคุณมากครับ

 

อา...เจอะคอเฮฟวี่ระดับบัลลาดคลาสสิคเข้าให้แล้ว
ผมยุค สแตร์ เวย์ ทู เฮฟเว่น ของ เล็ด เชปลิน..ส่วน
เจ้าราชันย์ในนามราชินี(สำนวน วิฑูรย์ วทัญญู) ผมก็ชอบ
เยอะนะทั้ง วี อาร์ เดอะ แชมเปี้ยน ยุคส่งท้ายความ
เกรียงไกร หรือ วี วิล ร็อค ยู(ต้องขออภัยขี้เกียจเปลี่ยน
ฟ้อนท์เป็นอิงลิช เพราะการหาตัวแล้วจิ้ม ปวดตามาก)

โดยรวมแล้วท่านหูระดับ"เวิด์ล คลาสส" รสนิยมการอ่านและ
ความเข้าใจในธรรม อยู่ในขั้นสูงสุดสู่สามัญได้สบายๆอีกอีก
หนึ่งท่าน...ขอบพระคุณโพสท์ดีๆงามๆ ได้สนทนาแลกเปลี่ยน
ช่วงระหว่างวัยอันสวยงาม...ว่างก็เขียนมานะท่าน

 

จ้า...ขอบพระคุณเรื่องภาพวิวงามๆเช่นกัน
ถึงจะแข็งไปหน่อย แต่ก็ไม่กร่อยตานะครับ

 

อ้าว...น้องบานชื่นยกให้ผมเป็นอาจานไปแล้ว
เป็นแค่"อาชาม"พอน่ะ...เป็นอาหารจานว่าง
"ชามใหญ่"ของสมอง ไม่ให้ฝ่อไวไงล่ะ
ขอบคุณ ที่ยิ่งเขียน ยิ่งยาวขึ้น

 

ขอบคุณท่านเพาเวอร์เน็กซ์ที่ถล่มคำชมมาเลิศเลอ
ภูมิรู้ก็คงพอประมาณสมวัยที่ผ่านไปมากกว่ากิโลหก
ภูมิธรรมก็คงสมตัว ไม่เสียเวลาหายใจทิ้งไปกับการ
ปฏิบัติเกินสามสิบปี...(แต่ไม่บรรลุอะไรน่ะ อย่าเข้าใจผิด)
เพียงแต่เข้าใจในธรรมที่อยากจะเข้าใจ...ทุกเมื่อ!

 

ตอบช้าไปนิด น้องเมษคงใกล้จัดการกับ
มื้อค่ำมื้อต่อไป-ฮ่า

 

มีโพสท์ไม่มาก ก็ตอบกันพอท้วมๆเป็นโพสท์คุณภาพที่มิอาจละเลยได้
ทั้งโพสท์ประจำที่มีน้ำใจ มิตรจิตสูง ขอขอบพระคุณอีกครั้ง และมาเข้า
เรื่องกันยกสั้นๆ ก่อนไปต่อยามค่ำ ...วันนี้ธุระมากจนหัวหมุนพอควร

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
----------------------------------------
----------------------------------------

แรงเขย่าระดับเพลงร็อคสไตล์ราชาร็อคก้องโลก เอลวิส เพรสลี่ย์ ทำเรา
หัวสั่นหัวคลอน และแรงยังสร้างความปั่นปวนโลกใต้ดิน ไม่รู้กินเวลานาน
แค่ไหน หากผมมีสติมากกว่านี้ นับแรงเขย่าได้ ผมอาจช็อคตาย เพราะแม่
พระธรณีเล่นออกลีลาร็อคเกือบร้อยสเต็ป

"รอยเลื่อนตะนาวศรี"!... ส่งพลังงานกราดเกรี้ยวที่มันอัดอั้นสั่งสมมานาน
ความเครียดของเทพแห่งพสุธาถูกปลดปล่อยออกมาไม่ยั้ง ตั้งแต่แนวตะวัน
ตกเฉียงเหนือ ถึงตะวันออกเฉียงใต้จากพม่า ห่างไทยไม่เกิน50 กม. ผมได้
อ่านข่าวนี้จากหนังสือพิมพ์ย้อนหลังโดยบังเอิญเมื่อคืนกรุงหลายเดือน แรงสั่น
สะเทือนหนนั้นสร้างความพินาศใหญ่หลวงต่อวัดวา อาราม พระเจดีย์มากมาย
ในพม่า...

ผมกับพวกอยู่ในเขตแดนฝั่งพม่า ตรงช่วงรอยต่อระหว่างเทือกเขาบีล็อคตอง
ที่สูงสุดกว่า 2,000เมตรจากระดับน้ำทะเล เป็นยอดภูที่สูงอันดับหนึ่งของ
เทือกตะนาวศรีทั้งแนว เทือกภูนี้เสียบยอดจากฝั่งที่ถูกปักปันโดยนักล่าอาณา
นิคมอังกฤษให้กลายเป็นของฝั่งพม่า แต่ความยิ่งใหญ่ของมัน กินแดนมาถึง
เขตสวนผึ้ง ราชบุรี ฝั่งไทย นี่เป็นคำตอบว่าทำไมผมกับคณะจึงมีส่วนอยู่ใน
เหตุการณ์ร็อคเขย่าตะนาวฯ

ในพม่าเสียหายหนักแค่ไหน โลกไม่รู้เพราะดินแดนเขตคามประเทศนี้อยู่ใน
แดนสนธยาลึกลับดำมืดไม่เผยสู่โลกภายนอกทั้งดีหรือร้าย ภายใต้อุ้งตีนไอ้
โอ๊ปการปกครองเผด็จการที่เฉียบขาด ถือม็อตโต้แบบท่านเหมาแห่งม่านไม้
ไผ่ว่า..."อำนาจอยู่ที่ปากกระบอกปืน" ไม่เป็นประชาธิปไตยครึ่งใบ เดี๋ยวดี
-เดี๋ยวร้าย โหดบ้าง ตลกบ้าง อย่างเพื่อนบ้านประเทศไหนไม่รู้บางแห่ง...!!

ทหารพม่าใช้ความโหดเด็ดขาด เป็นหมุดยึดตรึงทุกเผ่าพันธุ์ในประเทศ ร้อย
รัดมันอยู่ใต้กฏเหล็กทัดเทียมกัน ห้วงเวลานั้น ผมมองไม่เห็นเลยว่า เกิดมาเป็น
คนบนแผ่นดินพม่า จะได้เห็นแสงสว่างอรุณรุ่งแห่งประชาธิปไตยหรือไม่ ในชาตินี้

กลับมาที่พวกผม...ชีวิตเรา 4 สหายน่าจะอยู่ห่างจากใจกลางแผ่นดินไหวครั้ง
มโหฬทึกกึก้องปฐพีนี้ ไม่เกิน6-70 กิโลเมตร ใกล้เสียจนพญายมกวักมือเพรียก
หาเพราะเราดันติดอยู่ใต้ถ้ำบาดาล สถานที่สุดท้ายที่มนุษย์ทุกคนควรอยู่เมื่อ
ธรณีพิโรธ!!

กองหินสูงโดนแรงเขย่าอาฟเตอร์ช็อค ของแม่พระธรณี ทลายราบลงมาพอปีน
สะดวก 3สหายรีบตะกายข้ามมาสมทบกับผมที่ยังอิงแอบพิงผนังหินแกรนิต
"ไฟ ไฟกำลังมา"...เสียงบักสมโหวกเหวกให้ทุกคนดูแนวลาวาแดงก่ำใต้พิภพ
เกียรติกับลุงพรานยืนดูปรากฏการณ์มหัศจรรย์ทางธรรมชาติและธรณีวิทยาอย่าง
ตื่นตาตื่นใจ ลืมความกลัวแผ่นดินไหวชั่วขณะ...แต่เสียงบักสมตะโกนก็ทำผมสะดุ้ง นึกถึงประโยคสุดท้าย

"ระวัง...ไฟกำลังมา"! ประโยคสั้นฟังง่ายแต่เข้าใจยากที่องค์หลวงปู่ทิ้งไว้ หรือ
ปริศนานี้ได้รับการไขขานแล้ว จากแนวลาวาตรงหน้า...ผมมองเจ้าสายหินเดือด
ปุดปุดไหลเอื่อยเฉื่อยเหมือนยางมะตอยสีแดงข้นคลั่กไกลๆ ลองหันกลับไปมอง
แนวทางเถื่อนถ้ำที่เก็บกระดูก คิดด้านดีว่า ช่องถ้ำเก็บกระดูกไม่พัง สามารถไปเก็บ
มาโยนใส่เหวลาวาได้ ระยะทางช่างไกลกันมาก ไม่มีทางที่เราจะขนหรือลำเลียง
โครงร่างกว่าสามสิบโครงนั้นมาถึงที่นี่ในเร็วไว แล้วโยนลงไปในห้วงเหวมรณะ
ที่ลึกมาก เสมือนดังอยู่ใจกลางโลก...ระหว่างทางข้างหลังที่วิ่งเตลิดหนีกันมา
ก็ยังไม่รู้ว่าจะมีกองหิน หรือกองอะไรถล่มขวางอีก?

แค่คิดก็เพี้ยนแล้ว...แต่หลวงปู่ฤาษี ท่านคงไม่ทำให้ลูกศิษย์เพี้ยน กับสิ่งที่องค์
ท่านเมตตาตักเตือนล่วงหน้าแน่ ยังต้องมีหนทางอื่น ต้องเสาะไปอีก อย่าเพิ่งถอด
ใจ เว้นแต่สิ้นหนทางจริงๆ ก็ถือว่าชะตาฟ้าลิขิตกันแค่นั้น

ที่สำคัญภาวนากันไว้เถอะว่า..ถ้ำเก็บกระดูกอย่าถล่มจมไปกับแผ่นดินวิปโยค...ผี
มันทำเราเข้ามาติดกับเพื่อให้เราช่วยมันขนาดนี้ ประสบพบแต่เรื่องเฉี่ยวตายมาก
มาย แต่ก็ยังรอดมาได้เรื่อยทุกเส้นทาง ย่อมเป็นลางบอกเหตุว่า หนทางช่วยผีโดย
ที่เราไม่เป็นผีซะเอง ยังพอมี

เหล่าสี่สหายเดนตาย รวมสรรพกำลังอีกครั้ง ปืนกับไฟฉายแคล้วคลาดหินทับ
มันดวงดีเหมือนเจ้าของ...เราเดินแถวเรียงหนึ่งเลียบไปตามแนวผนังหินผาสูง
มีที่ทางเดินได้สบายเป็นหน้ากระดาน แต่เราเลือกเดินเรียงกันไปไม่แตกแถว
ลุงพรานนำหน้า ผมปิดขบวน เกียรติอยู่ถัดจากผม...บักสมอยู่หลังพรานเฒ่า

ธรณีพิโรธเริ่มสงบ ทางเดินพาเราวกขึ้นทางชันขึ้นสูงเป็นระยะ มีการปีนย่อยๆ
บ่อยๆ กองหินระเกะระกะไปทั่วเหมือนมีมือยักษ์จับเหวี่ยงกองเป็นหย่อมทั่วไป
หากดูตามสภาพแล้ว ถ้ำนี้ต้านแรงเขย่าได้ไม่เลว แต่ปากทางออกถ้ำ จะเป็น
สภาพไร?...อยู่ตรงไหน? ต้องคลำกันไป

ขึ้นมาถึงเนินสูง เราพบเพดานถ้ำเหนือหัว บางส่วนพังถล่มลงมาเป็นรูโหว่ แต่
มองทะลุไม่เห็นท้องฟ้าแฮะ นี่เรายังอยู่ใต้ดินลึกสักเพียงใด ใจที่มั่นคงชักรวน

แล้วในความเงียบที่ได้ยินแต่เสียงหอบหายใจของพวกเรา เสียงก๋อย ก๋อย ก็ดัง
เหนือหัว ลุงพรานฉายไฟไปทางเสียง บนก้อนหินใหญ่ไอ้โป่งค่าง ยืนตาแดงก่ำ
สะท้อนแสงตรงนั้น 2ตัว ลุงพรานสบถเป็นภาษากะหร่างยกปืนประทับป่า เกียรติ
ชักโคลท์จากเอว สมยกปืนยาว ปากกระบอกกระดกสูงเข้าหาเป้า

มีผมคนเดียวรีบร้องห้าม...

"อย่า...ไอ้สองตัวที่เล่าไง...ดูว่ามันจะทำอะไร?"!

 

เขียนยาวนิด พักยกอีกหน่อย
พบกันช่วงค่ำครับ วันนี้รถติดมาก

 

ลุ้นเสร็จก็ค้างต่อ

 

จากการอ่านเพื่อเสพ กลายเป็น วิตกกังวล ชีพจรเต้นแรง หายใจขัด ลุ้นเอาใจช่วย อารมณ์หลากหลายผุดพรายเรียงรายขึ้นมา ตราบใดที่ยังไม่จบตอน ยังไม่ได้คำตอบ ก็ยังค้างคาใจอยู่แบบนั้น งานเขียนที่เต็มไปด้วยศาสตร์แห่งวรรณศิลป์ มีแรงกระทำต่อคนอ่านได้ขนาดนี้ indiana jones , tomb raider , the mummy , national treasure ก็รั้งไม่หยุด ฉุดไม่อยู่แล้วตอนนี้

 

โพสท์ท่านรังสีผู้อบอุ่นมาก่อนอาหารค่ำ
ถ้าเปิดอ่านก่อน รสชาติมื้อค่ำคงกลมกล่อมกว่านี้
หนังทุกเรื่องที่จาระไนยมาล้วนสุดยอด
แต่เรื่องที่มีมาก่อนเหตุการณ์ในเรื่องเล่า
น่าจะมีแค่"เดอะ มัมมี่"เวอร์ชั่นออริจินัล
เรื่องของเรานี้ น่าจะประมาณว่า...
"เดอะ คิงส โซโลมอน มายน์"
"สมบััติพระศุลี"..ท่านเซอร์แฮกการ์ดเทือกนั้น
โบราณบานบุรี เกินไปไหมท่าน--ฮ่า
ขอบพระคุณครับ...ถ้ายังลุ้นอยู่
ลุ้นกันต่อได้ครับ แต่ถ้ายังสุนทรีย์กับมื้อค่ำ
ยกยอดไปลุ้นมื้อหน้าละกัน...

 

มาแล้วครับท่านศนิวาร วันนี้งานมาก
ปวดตาเอาเรื่อง ต้องพักนานครับ

 

(ต่อ)..ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ดวงตาปูดโปนโป่งค่างสะท้อนแสงไฟฉายลุงพราน สมเปิดไฟจับอีกกระบอก
คราวนี้ก็เหมือนมีดวงสีแดงไฟสี่ดวงลอยอยู่ในความมืดเหนือหัวพวกเราเฉียงๆ...
มือเหี่ยวเหมือนใบแห้งใกล้หลุดขั้วของโป่งค่างโบกหยอยๆชี้ทางไปที่ก้อนหิน
สูงขึ้นไปด้านหลังมัน มันทำอากัปกิริยานี้สองสามครั้งพอให้เราเข้าใจ แล้วมันก็
กระโดดเหมือนติดปีกหายไป สาดไฟหาอีกทีไม่เห็นตัวแล้ว

ผมบอกทุกคนรอ ขอปีนนำทัพไปก่อน ด้วยขายาว แขนยาว ผมคว้าแง่หิน
เหนี่ยวตัวไม่กี่ครั้ง ก็ขึ้นไปที่โป่งค่างยืนโบกมือ มันคงอยากส่งรัก ส่งยิ้ม และ
อยากส่งจูบแถมด้วยถ้าทำได้...บนนี้เป็นหินราบหน้ากว้างใหญ่ให้พักได้หลายคน
จากจุดนี้เห็นชัดเจนว่ามีทางลาดชันขึ้นไปเป็น ทางเดินเล็กแคบ และไกลสุดสายตา
ก็ปรากฏลำแสงเล็กๆลอดออกมาดังแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์...แสงอาทิตย์ แสดงว่า
ข้างนอกเป็นเวลากลางวัน เราอยู่ในถ้ำข้ามคืนแล้วหรือนี่?

กล้วยป่าเครือใหญ่ วางอยู่บนก้อนหินใหญ่ อภินันทนาการหนสองจากปีศาจ!

ผมฉายไฟทำสัญญาณทุกคนตามขึ้นมา ส่องไฟไปที่จุดเกาะจับ เหนี่ยวตัว ใช้เวลา
ไม่นานพวกเราก็ขึ้นมาลิ้มรสกล้วยป่าพักเหนื่อยบนหินใหญ่ เคี้ยวกล้วยไป ตามอง
ไปที่ลำแสงน้อยปลายทางข้างหน้า รสชาติกล้วยเครือนี้ก็แปลก หวาน มันอร่อยดี
เป็นบ้ามีเม็ดบ้างแต่ไม่มาก กล้วยป่าทั่วไปมักจะมีเม็ดมาก ยางฝาดติดลิ้น ติดฟัน
ถึงสุกเต็มที่ก็เคี้ยวไม่ลง กล้วยป่าเครือนี้ของเจ้าโป่งค่างมันคงกระโดดไปเอามา
จากป่าหิมพานต์แหงๆ

ได้พักพอคลายเส้นสายน้ำย่อยทำงานเล็กน้อย ขบวนเคลื่อนขึ้นทางเดินสูง มัน
ลาดชันตรงเข้าหาลำแสง ตลอดทางมีน้ำไหลลงมาเป็นสายเล็กๆ ทำให้ต้องระวัง
การลื่นไถลลงไปเบื้องล่าง ด้วยเหตุนี้การเคลื่อนที่จึงเชื่องช้ามาก น้ำไหลเอ่อมา
แบบนี้แสดงว่าข้างนอกมีฝน...ฝนตกหน้าหนาว แผ่นดินไหว หลายๆอย่างตาละปัตร
กลับหัวหางตีลังกาไปหมดในป่านี้!

 

ลำแสงจากเล็กเท่ารูเข็มบานขยายใหญ่ตามลำดับตามจังหวะที่พวกเราคืบเข้าใกล้
จนที่สุดมันก็ใหญ่กว่าลำตาลเป็นแสงทะลุลงมาเหมือนอุโมงค์ มันคือปากทางออก
ที่ชวนหน้ามืดอีกแล้ว เพราะเป็นช่องโหว่เหนือเพดานถ้ำ มันไม่ใช่ทางออกสบายๆ
ตั้งอยู่กับพื้น มันเป็นเพดานโหว่อยู่เหนือกบาลเราไม่ต่ำกว่า 10 เมตรหรือตึกเกือบ
สองชั้น

เหนื่อยอีกแล้วสิ ชีวิตไอ้หนุ่มกรรมกร ใยต้องทรมานเช่นนี้...หากแปลงเป็นเนื้อเพลง
แทนมาร์ชทหารได้ ผมคงแปลงเนื้อให้เป็นเช่นท่อนบน!

ท้องฟ้าสีขาวหม่นโผล่ออกมาจากรูโหว่นั้น ด้วยความสูงขนาดนั้น ไม่มีทางปีนขึ้น
เพราะผนังถ้ำราบเรียบไร้ปุ่ม ไม่มีแง่เกาะจับ เว้นแต่จะมีเถาวัลย์หรือเชือกโรยจาก
ด้านบนลงมา

แล้วก็ไม่ต้องเดากันให้เสียเวลา...ตรงผนังถ้ำหินสีทึม มีเถาวัลย์เส้นโตห้อยแนบผนัง
อยู่จริงๆ...อภินันทนาการเครื่องมือหนสองจากกองกอย หนแรกคือฟืน!

ลุงพรานตัวเล็กสุด น้ำหนักตัวสู้กับแรงดึงดูดโลกน้อยสุด อาสาทดสอบความเหนียว
เถาวัลย์ก่อน ถ้าขึ้นได้ลุงบอกจะไปตัดมาเพิ่มอีกให้เหนียวแน่นสบายใจ แต่ถ้าพลาด...

"นายทหารรับลุงดีๆนา" แกบอก

เกียรติกับผมยืนยันการันตีด้วยศักดิ์ศรีไอ้หนุ่มทหารเกณฑ์ เราสามคน ยืนเป็นสาม
ประสานเอามือยื่นออกไปสุดแขนเป็นสามเหลี่ยม ถ้าลุงพรานร่วง ...6แขน6มือรับ
ร่างเล็กสบายเหมือนรับนุ่น...ที่ต้องรอบคอบกันทุกเม็ด เพราะพวกเราไม่ใช่ทาร์ซาน
พระเอกหนังเมโทร สิงห์โตคำราม จะได้ห้อยโหนโจนทะยานไปในไพรกว้างตามใจ
ชอบ นี่เป็นเรื่องเสี่ยงชีวิตจริงๆ มันไม่ง่ายเช่นในหนัง-นิยายหรือหนังสืออ่านเล่น!

 

พักแล้วครับ วันนี้ถดถอย ตาเจ็บมาก
พบกันพรุ่งนี้ ราตรีสวัสดิ์ทุกท่าน ฝันดี
มีชัย ไร้โรคา ทั้งภายในภายนอกครับ!

 

กราบขอบารมีแห่งปู่ฤาษีตาไฟช่วยรักษาอาการปวดตาของท่านwanwiด้วยครับ
ขอให้ท่านwanwiนอนหลับพักผ่อนแล้วตื่นมาพบกับความสุขกายสบายใจด้วยครับ

 

ลงขอลงชื่ออ่านด้วยคนครับ
เริ่มอ่านช่วงเมื่อวานเย็น ยอมรับเลยครับ ติดงอมแงมไม่อยากหยุด อ่านจนลืมกินข้าวเย็นเลย 555
มีครบเลยรส ครบเครื่องเลยครับ อ่านไปลุ้นไปทุกตอน พาลเอาใจสั่นตามไปกับเนื้อเรื่องที่เข้มข้นจนแทบไม่หายใจ และให้หยุดค้างตามปลายยอด เมื่อยังไม่จบตอนแต่คุณลุงหยุดเขียน
อย่างไรรักษาสุขภาพด้วยนะครับ สุขภาพสำคัญที่สุด รอชมวรรณกรรม+ประสบการณ์+คติธรรม อย่างใจจดจ่อครับ
ขอบคุณครับ