เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณมากครับคุณอา
เราหมู่ผู้อ่านเสพงาน
คุณอาอย่างกับกองบรรณาธิการ
คล้ายเร่งคุณอาตลอด
ระมัดระวังด้วยครับ
ทั้งตนเองและใจท่าน"ผบ"

 

ขอบคุณครับที่นำเรื่องดีๆมาให้ได้อ่านและศึกษากันนะครับ ได้ทั้งข้อคิด ทั้งธรรมมะ การไม่ตั้งตนอยู่บนความประมาท แง่คิดดีๆได้รู้ในบางมุมที่ไม่เคยรู้ พร้อมเนื้อเรื่องที่สนุกชวนติดตาม ได้อรรธรสในการอ่านมากมาย ขอเป็นแฟนพันธุ์แท้สักคนนะครับ ขอบคุณมากครับ

 

...กระแสลมเย็นที่ถั่งโถมภายหลังพิรุณกระหน่ำผิดกาล ย่ำยีชาวนาที่กำลังตากข้าวเปลือก ประหนึ่งเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ท้องฟ้าที่เริ่มใสด้วยแสงอาทิตย์สาด ก็คงเสมือนสี่สหายใต้บาดาลที่กำลังเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์ เพื่อออกไปสู่โลกแห่งจินตนาการต่อไป แต่ชีวิตชาวนายามนี้เล่า จะใสสว่างดังสุริยฉายยามนี้หรือไม่ มิอาจรู้ได้...
....หวังแต่บารมีแห่งองค์ปู่ฤาษีตาไฟ โปรดเกื้อหนุนหมู่ชาวนาเหล่านั้นได้ลืมตาอ้าปากมีชีวิตที่สมบูรณ์พูนบ้างเถิด...
...สวัสดียามเช้าครับท่านพี่ wanwi และพี่น้องร่วมก๊วนทุกท่าน มาร่วมเป็นกำลังใจให้กันและกันครับ

 

ติดตามเรื่องราว ซาบซึ้งเนื้อหา จังหวะ ลีลา ลวดลวย ละเลงเป็นตัวอักษร ชื่นใจ และชื่นชม ของแต่ละท่าน ขอบคุณท่าน wanwi และท่านหมื่นยิ่งที่ห่วงใยพี่น้องชาวนา ขอบคุณเรื่องราวที่อ่านแล้วตื่นเต้นชวนติดตามแบบไม่ยอมละสายตา ขอบพระคุณครับ

 

โอ เจอคอเพลงแบบเดียวกันเลย ขอคารวะในฝีมือด้านวรรณกรรม ธรรมะและคอเพลง ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ เป็นวิทยาทานแก่รุ่นหลังๆ ติดตามอ่านทุกวันครับ กลับจากงานเปิดเครื่องคอมฯ คอลัมน์แรกที่อ่านคือกระทู้นี้ครับ ชอบมากๆๆๆๆ ติดงอมแงม พิมพ์ไม่ค่อยเก่งครับ เป็นกำลังใจให้พี่แข็งแรง ไม่มีโรคภัยเบียดเบียนนะครับ

 

ช่วงนี้งานแยะครับคุณอาเข้ามาวันเว้นวัน ถ้าว่างไม่ปล่อยให้พลาดเลยครับ.

 

เข้าเว็ปปุ๊บเจอโพสท์ถูกใจมากจาก ท่านอาร์ โคราช...
เรื่องเพลงผมเลิกฟังนานแล้วครับ เมื่อหันมาศึกษาธรรม
แต่ความทรงจำเก่าๆจากการฟังมากมาย ซื้อมากหลาย
ยังคงอยู่...สนทนาเมื่อไหร่ ของเก่าก็โผล่ออกมา ไม่ต้องเค้น

เพลงสุดท้ายที่ชอบและฟังกันก่อนเลิกคือ...
Dust In The Wind (ธุลีในสายลม) ของ KANSAS !
ขอขัดใจแม่...เอ้ย ตัวเอง เปลี่ยนฟอนท์พิมพ์ทั้งที่ไม่อยากทำ
แต่การเขียนคำไทยยาวๆ หลายคนคงไม่เห็นภาพชัด..นี่คือท่อน
ชอบที่สุดตอนนั้น

" Now,don"t hanฺg on,nothing last forever but The
Earth ant Sky it slips away, and all your money
won"t another munite buy"...
( อย่ายึดติด ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ ผืนดินแลแผ่นฟ้า เลื่อนไหลผ่านไป
เงินท่านทั้งหมด ซื้อเวลาเพิ่มไม่ได้แม้นาที ! ) ธุลีในสายลม...เรา
ทุกคนคือธุลีในสายลม

บทกวีแห่งพุทธะเล็กๆชัดๆ คนเขียนเพลงคงเข้าถึงปรัชญาชีวิตลึก
ล้ำเอาการ เสียดายถ้าศึกษาวิถีพุทธสักหน่อย จะไปได้อีกยาว ไม่เป็น
แค่เพลงปรัชญาฮิปปี้ สิงห์จอมพี้กัญชา แล้วเกิดจินตนาการแต่งเพลง

ท่านเขียนมายาวทั้งที่ออกตัวว่าพิมพ์ไม่เก่ง ตอบไปยาวยิ่งกว่า...น้อง
อาร์ โคราช คงพึงใจ-ขอบคุณกำลังใจครับ

 

งานเยอะเป็นเรื่องดีมาก ขอให้มากเข้าไว้
ครอบครัวเป็นสุข...ว่างเมื่อใดก็มาเสพครับ

 

ใช่ครับ...ทุกท่านผู้อ่านล้วนแต่คร่ำกรำพอกความรู้เต็มเปี่ยม
ผมมิอาจถ่ายทอดความชุ่ยให้ท่านเสพได้หรอก ยิ่งท่านหมื่นฯ
ผมมิอาจทำให้กาแฟยามเช้าของท่านรสกร่อยแน่นอน!

 

โอ วิถีแห่งชีวิตหลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน ชาวนาไทยเป็นมาตั้งแต่
บรรพกาลถึงปัจจุบัน การขับเคลื่อนเปลี่ยนแปลงน้อยจริงๆ..
นักการเมือง นักปกครอง มาแล้วก็ไป แต่ชาวนาไทยก็ยังหน้าดำ
กรำเกรียม เราก็ได้แต่ภาวนาอย่างท่านหมื่นฯ ให้พระสยามเทวาฯ
แลหลวงปู่ฤาษีตาไฟ นำความสมบูรณ์เติมเต็มความแห้งแล้งนั้น
ด้วยเถิด...

 

ยินดียิ่งครับ คุณณัฐฐฯ ขอบคุณการตามติดขอเป็นแฟน
เอาแค่เปิดเว็ปมาแล้วตามอ่านก็ชื่นใจละครับ...ขอบคุณมาก

 

เออน้องบานชื่นคุยเหมือนเคยทำงานนสพ.
บรรยากาศน่าเป็นอย่างนี้กระมัง ข้อเขียนยิ่ง
มีคนอ่าน คนเรียงพิมพ์ยิ่งเร่งให้เขียน เหมือน
เคยอ่านตำนานเรื่อง"ผู้ชนะสิบทิศ"ของ"ยาขอบ"
คนเขียนนอนพากษ์ใต้แท่นเรียงพิมพ์ คนเรียงก็
หยิบตัวเรียง เรียงไป...จริงเท็จก็ยกให้เป็นเรื่องเล่า
เรื่องตำนานนักเขียนดังล่ะกัน ไม่จริงก็อย่าถือสาน่ะ

 

มาเลยครับ น้องมังกร ยินดีต้อนรับเป็นสมาชิกวรรณกรรม
อย่าเพลินลืมกินข้าวบ่อย เดี๋ยวโรคกระเพาะถามหา...อย่าดื้อ
เหมือนคนเขียน ปวดตายังสู้...แต่ก็ขอบคุณหลายๆ

 

อนุโมทนานำ้ใจงามๆท่านเพาเวอร์เน็กซ์ เมื่อคืนปวดตามาก
สวดมนต์ ไหว้พระ นอนเข้าสมาธิทั้งคืน ขอบารมีปู่ช่วยหน่อย
อย่าให้ต้องถูกบังคับไปหาหมอ...หลับลึกรวดเดียวตื่นเช้าหาย
สนิท มานั่งพิมพ์กันต่อไปได้หลังอาหารเที่ยงนี่ ละครับ

ว่าแล้วขออนุญาติเข้าเรื่อง ถ้ายังมีโพสท์เหลือ ไว้ลุยกัน
ช่วงหลังอาหารค่ำต่อนะครับ พรุงนี้มีนัดทั้งวัน(ออกรอบ) อาจไม่ได้
เข้าเว็ป บอกกล่าวกันล่วงหน้าก่อน เผื่อท่านถามหา แต่ถ้าเสร็จเร็ว
จบไว มาแน่นอนตอนค่ำ

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
-------------------------------------
----------------------------------------

ลุงพรานโหนตัว ไต่ด็อกแด็กเหมือนค่างน้อย พักเดียวก็ปีนขึ้นสบายหายห่วง
ก้มหน้าตะโกน "เถาวัลย์เหนียวมาก ตามมาเลย"...ผมส่งบักสมเป็นรายที่สอง
บักสมค่อนข้างกระโดกกระเดกที่สุด เส้นเถาวัลย์ยาวไม่พอมัดรอบเอว ต้องส่ง
ให้ปีนขึ้นไปเปลือยๆแบบนั้น บักสมไม่เคยเจอการผจญภัยท่านี้ หมุนคว้างกลาง
อากาศเจียนหล่นหลายหน แต่สุดท้ายก็ขึ้นสำเร็จใจหายใจคว่ำกันเล็กน้อย

เกียรติกับผมไม่มีอะไรเป็นอุปสรรค ความสูงแค่นี้เรื่องจิ๊บ จิ๊บ เป็นสิ่งที่เราฝึกกัน
ลิ้นห้อยในค่าย ทั้งโดนซ่อม หวด อัด สารพัดโดน ผมให้เกียรติไปก่อนเพราะยัง
อ่อนเพลียเล็กน้อย ผมคอยคุมเชิงไม่ให้เพื่อนเสียเชิง แล้วเราสี่ทหารเสือก็พบ
แสงสว่างอันชวนรื่นรมย์ของป่าตะนาวศรีอีกครั้ง

เราอยู่ในถ้ำอลหม่านกับผีและแผ่นดินไหวกี่ชั่วโมงหรือกี่วัน?...ผมเดาๆว่าทั้งพัก
การหนี และวิ่ง ทุกสิ่งน่าจะอยู่ในเวลา 48ชั่วโมง นั่นหมายถึงเรามาติดค้างหนึบ
หนับแถวถ้ำเถื่อน-ตระพักหินต้นธารตะนาวศรีเกือบ4วันเข้าแล้ว เป็นเวลานานเอา
การ เมื่อบวกกับวันเดินทางตามมาช่วยเกียรติก็รวมเกือบ7วัน...ป่านนี้ชาวเหมือง
คงลือกันแซ่ดว่า เราไม่ตายหมด เสือคาบไปกิน ช้างกระทืบ ก็คงโดนทหารพม่า
จับตัวหรือยิงทิ้งเพราะเดินหลงป่าพลัดเข้าเขตพม่าเต็มตัว เพราะพวกเราไม่เคย
จากเหมืองนานวันขนาดนี้

ความเชี่ยวชาญ ทิศทาง ดูยอดไม้ แลตะวัน กลับมาเป็นของลุงพราน เมื่อเหยียบ
เท้าลงกลางป่าไม่รู้ทิศ รู้ที่ พวกเราทุกคนไม่มีทางเทียบลุงพรานติด ต้องตามติด
อย่ารั้นคำที่แกบอกเลย...ลุงพรานแบกปืนดุ่มนำทาง แกบอกว่าไปที่ตระพักหินเก่า
กันก่อน เก็บของแล้วดูว่า พวกเราจะเอาไง? ไปปรึกษากันตรงนั้น ไม่มีใครค้าน ใน
ยามนี้เมื่อมีคนเสนอความคิด ส่วนใหญ่ได้รับการยอมรับ เพราะล้วนเป็นการคิดเพื่อ
หมู่คณะรอด

ใช้เวลาไม่นาน ตระพักหินก็ปรากฏตรงหน้า โอ...แม่จ้าว แรงเขย่าจากแม่พระธรณี
ทำอะไรมันไม่ได้ มันอยู่อย่างเดิมงดงาม แต่ลำธารต้นกำเนิดแม่น้ำตะนาวศรี บาง
อย่างเปลี่ยนไป ช่วงลำธารกว้างขึ้น ลึกกว่าเก่า จากน้ำแค่ตาตุ่มฝ่าเท้า ก็ลึกเกิน
ครึ่งน่องผม น้ำที่เคยใสแหน๋วยังกับน้ำแร่ บางที่สวยเหมือนน้ำนมสดจางๆ เปลี่ยน
สีเป็นขุ่นข้นแดงเถือก แดงดั่งเลือดแห่งเทพผู้พิทักษ์ตะนาวศรีร่ำไห้น้ำตาเป็นสีเลือดจากการเขย่าบีบคั้นของแผ่นดิน ต้นไม้ริมธารหักโค่นระเนน ลำต้น กิ่งก้านใบ คาค้ำ
กันเองเป็นแถว ไม่ล้มเหมือนตัวโดมิโน่ แต่ระเกะกะจนหนทาง เดินยากมาก

สิ่งผิดปกติยังมีอีก นกกาสกุณาไร้เสียงสำเนียงเจื้อยแจ้ว ฟ้าเบื้องบนที่แลลอดไม้หัก
โค่นขึ้นไปได้ หม่นเทาปกคลุมด้วยกลุ่มเมฆก้อนใหญ่หนาทึบ หมู่เมฆจับเป็นก้อน
ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไปตามลม ราวกับจะห่มยอดขุนเขายิ่งใหญ่นี้ให้หม่นหมอง
สลดหดหู่กับชะตากรรม...

"ขุมทองเราหายไปแล้วว่ะ น้องสม"!!!

ผมชี้น้ำขุ่นคลั่กแดงเถือกให้บักสมดู บอกเกียรติกับลุงว่าห่างไปไกลขนาดไหนที่
เราพบทองและล้มหมี แต่ผมหารู้ในตอนนั้นไม่ว่า สายน้ำแห่งนี้แหละที่นำเอาสาย
แร่ทองคำลงไปสู่ลำน้ำตะนาวศรีเบื้องล่างไกลลิบที่เมืองทะวาย

แม้นแต่วันนี้ ตามลำน้ำตะนาวศรีเมื่อหลุดจากขุนเขายิ่งใหญ่นี้ไป ยังมีชาวเมือง
ทะวายร่อนหาทองเป็นอาชีพ เป็นล่ำสัน ข้างทางก่อนเข้าเมือง นักร่อนทองมีมาก
จนตั้งกองทัพได้!

ก็นับได้ว่า..."ขุมทองตะนาวศรี" ที่ผมกับบักสมพบเจอเป็นคนแรก เป็นเรื่องจริง
ที่สุด แต่สายธาร สายแร่เปลี่ยนแปลง เพราะการเขย่าให้เคลื่อนด้วย "รอยเลื่อน
ตะนาวศรี" ที่เกิดบ่อยครั้งทางฝั่งพม่า ความฝันที่ผมกับบักสมจะหาทองเพิ่มเติม
เพื่อกลับไปเป็นมหาเศรษฐีทองคำจึงหายวับไปกับแผ่นดินไหว

เราสาบานกันไว้ในหมู่สี่คนว่า จะไม่บอกใครถึงตำแหน่งแห่งหนของมัน เราไม่ต้อง
การให้นักล่าทองคำ ทำให้ตะนาวศรีลุกเป็นไฟยิ่งกว่าธรณีเข่ย่า!!!

 

ข้าวของบนตระพักหินเรายังอยู่ แต่กระจัดกระจายเกลื่อนจากแผ่นดินไหว และ
ฝนสาดซัด แต่ของส่วนใหญ่ไร้ค่าชุดผ้าขี้ริ้ว เปลหามเพื่อนเกียรติก็ยังอยู่...ดีล่ะ
เราจะเก็บไว้หอบหิ้วโครงกระดูกถ้าหามหิ้วได้

ทุกคนนั่งพักเหนื่อยรวบรวมข้าวของ กระติกน้ำสำคัญมากต่อไปห้ามพลาด...ผม
ออกความเห็นให้ไปสำรวจถ้ำว่า อยู่ดีเป็นไฉน? ถล่มลงราบคาบหรือไม่?...พับผ่า
เถอะ ความเห็นผมเหมือนราดน้ำมันลงกองเพลิง ทุกคนยกมือค้านพรึ่บ ถ้าเป็นการ
ออกเสียงในระบอบประชาธิปไตย ฟ้าสีทองผ่องอำไพ ปชช.เป็นใหญ่ในแผ่นดิน
ผมแพ้ราบคาบ 3ต่อ1

ชาวเราสามคน บอกเป็นเสียงเดียว ขอหาอาหารใส่ท้อง แล้วกลับเหมือง เปลืองตัว
เปลืองเวลา เผลอๆอาจถึงเปลืองชีวิต...อยู่ทำไม?

ผมเกาหัวแกรกๆเหมือนอย่างลุงพรานชอบทำยามเข้าตาจน ตัดสินใจเล่าความจริง
ให้เพื่อนร่วมตายทุกคนฟัง เรื่องปู่ฤาษีกับ...

มหัศจรรย์ทางจิตที่ไม่มีใครคิดว่าเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่เชื่อถือคนเล่า!

มหัศจรรย์ทางวิญญาณ กองทัพไตใหญ่ที่กะรุ่งกะริ่ง ทั้งไข้ป่า การทรยศหักหลัง
แต่ยังมุ่งมั่นกับการกู้ชาติด้วยนักรบแค่หยิบมือ!!

มหัศจรรย์ทางเวทย์มนต์ คาถามหากาฬดำที่ราชครูชั่วร้ายร่ายผนึกตรึงวิญญาณ เจ้า
หญิง สนม นางใน ที่ขุนศึกทรราชย์สั่งเข่นฆ่า...ผมกำลังจะร่ายไปถึงมหัศจรรย์เจ้าผี
โป่งกองกอยติดสินบนเห็นๆคาตาเป็นกล่าวย้ำ ไอ้เกียรติเพื่อนรักก็ยกมือร้อง.."มึงไม่
ต้องเล่าต่อแล้ว กูเอากับมึงด้วย ช่วยผีก่อนกลับ"!!!

ลุงพรานพยักหน้าหงึกหงักด้วยท่ารักประจำตัว ส่วนบักสมขอช่วยผีไถ่โทษที่หวด
กบาลผมแทบม้วย

"แหม้ ผีสวยๆสักหน่อย เดี๊ยะเอามาทำเมียซะเลย ทำผมตีพี่แทบตาย แต่ไอ้ผีโป่งค่าง
แถมทองทั้งตะนาวศรี ก็ไม่เอา"...บักสมว่าคึกคะนอง

ลุงพรานจุย์ปาก บอกอยู่ในป่าดงดอย อย่าพูดจาพล่อยๆถึงผีๆสางๆไม่เป็นมงคล..
โบราณและวิถีคนป่า ชาวไพรเค้าถือ...

จริงของลุงอีกล่ะ...ยังไม่ทันขาดคำเตือน เสียง...แปร๋น!ก็ดังกึกก้อง ไอ้ช้างเกเร
เจ้าเก่ายังกับก๊วยเตี๋ยวเรือสารพัดโก อยู่ห่างพวกเราไม่เกินยี่สิบหลา เหนือตระพัก
หิน ขึ้นไปทางต้นธาร มันหูลู่ เตรียมชาร์จ!!!

 

ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณครับ
จาก แฟนคลับคนเดิม

 

วิญญาณนักวิ่งโอลิมปิคเข้าสิงชาวหมู่เฮา มึงชาร์จ กูตูดชี้ วิ่ง วิ่ง วิ่ง

"ถ้ำ ไปที่ถ้ำ"...ผมตะโกนคว้าปืนยาว กระติกน้ำติดมือ ไฟฉายกับโคลท์ไม่ต้อง
เพราะพกติดเอวกับกระเป๋า ผมภาวนาขอให้ปากถ้ำอย่าถล่มปิดทางเข้า พวกเรา
สองขาโกยตัวปลิว ลิ้นห้อยหน้ามืด ตาลาย มีภูเขาเคลื่อนที่ขย่มสี่ขาตูมตาม ชูงวง
มาด้านหลัง...เดชะบุญเหลือ ที่กิ่งไม้ ต้นไม้หักโค่นเป็นอุปสรรคต่อมันมากกว่าคน
ตัวเล็กๆอย่างเรา ที่อาศัยมุดซ้าย ป่ายขวา มีรูเล็กรูน้อย ก็มุดคลานวิ่งไปได้เหมือน
มด มันเสียอีกต้องจับสิ่งกีดขวางโยนโครมครามด้วยงวง บางทีมันก็เหวี่ยงเฉียดหัว
เราไปได้บ้าง แต่ก็ทำให้มันช้าลง ทั้งที่เรื่องจริง ไม่มีใครวิ่งหนีช้างบ้าเลือดเอาเรื่อง
แบบนี้พ้น

แผ่นดินไหวที่เกือบคร่าชีวิตเราในถ้ำ ตอนนี้กำลังเป็นคุณกับเราเล็กน้อยด้วยเครื่องกีดขวางโดยไม่ตั้งใจ...ปากถ้ำดำมืดอยู่ข้างหน้า โอ เทพแห่งขุนเขายังปราณี มัน
ถล่มลงมาก็จริง แต่เหลือทางเข้าอีกครึ่ง พวกเราพุ่งพรวดเข้าไป เป็นจังหวะพอดี
กับงวงมันฟาดตูม เศษดินหน้าถ้ำกระจายฟุ้ง งวงมันพลาดเป้าคือหลังผมที่วิ่งคุม
ท้ายให้เพื่อนรักจึงช้ากว่าทุกคน...มันพลาดผมไม่เกิน2-3ก้าว

ผมเข้าถ้ำได้ชักบ้าเลือด ไม่จัดการไอ้พลายเกเรตัวนี้ พวกเราไปไหนไม่ได้และคง
ไม่รอดแน่...ประโยคในหนังสือยุทธวิธีการรบ..."การรับที่ดีคือการรุก"ของหมวด
ในค่ายที่ยืมอ่าน ผุดขึ้นมากวนเลือดบ้าในตัวยิกๆ

"ลุง เคยยิงช้างรึเปล่า?"...ผมถามลุงพรานทื่อๆ เหี้ยมเกรียม!!!

 

ได้โมงยามแห่งการพักนิ้วและถนอมดวงตา
เกิดมาอายุปูนี้ ไม่เคยต้องเข้าแว่นสายตา (มี
แต่แว่นกันแดด เวลาออกรอบ)ถือว่า โชคดีมาก
ถึงมากที่สุด มารู้ซึ้งตอนนั่งหน้าคอมพ์ฯนานๆ
ทุกวันว่า มันทำลายดวงตาง่ายๆ เป็นอีกบทเรียน
ที่รู้มานาน แต่เพิ่งประสบของจริงด้วยตัวเอง