เถาหลง หรือ เถาวัลย์หลง จริงๆมีฤทธิ์อะไรด้วยจริงๆเหรอ

สงสัยค่ะ

 

ลองห้อยคอครับ ดูว่ามีใครมาติดใจมาสนใจบ้างไหม
ถ้าเป็นแค่น้ำมันเถาวัลย์หลงไม่ต้องกลัว ที่ควรกลัวคือพวกสายพรายต่างๆ

เมื่อก่อนผมเคยได้เถาวัลย์หลงมา คนที่ให้เขายินดียกให้ฟรีๆ เพราะไม่รู้จะเอาไปทำอะไร
ผมเองก็ไม่มีความรู้ในเรื่องนี้
ก็เลยแบ่งชิ้นส่วนนิดหนึ่งเอาใส่ขวด แช่น้ำมันหอม โดยคิดว่า คงเป็นเมตตามหานิยม
แต่พอเอามาเจิมหน้าผากและสูดดม กลับรู้สึกว่ามึนๆหัว
ผมก็เลยสรูปว่า เถาวัลย์หลงนี้ คงไม่ใช่ทำให้หลงรัก แต่คงจะทำให้หลงลืมมากกว่า
(หมายความว่า ใครสูดพิษของเถาวัลย์นี้ไปมากๆ ก็คงจะเกิดอาการเมา เคลิบเคลิ้มไม่ได้สติ จำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็คือหลงทาง จึงน่าจะเป็นที่มาของคำว่า
เถาวัลย์หลง ที่พวกคนเดินป่า พอเหยียบเถาวัลย์นี้เข้าไปแล้ว จะพากันหลงทาง
หาทางออกไม่ได้)

 

รู้แต่แบบที่อยู่ในป่า ถ้าเผลอไปข้าม หรือ ลอด
จะทำให้จิตหลงทิศ หลงตะวันได้ครับ
อาการหลงทิศคือเราจะนึกว่าด้านซ้าย ทั้งๆที่คนอื่นๆเห็นเป็นขวา
แต่เราจะเห็นว่าเป็นซ้าย เพราะมองว่ามันเป็นซ้ายจริงๆ
ประมาณนี้หละครับ
ส่วนหลงตะวันคือ เห็นพระอาทิตย์ตกอีกข้างครับ..

ปล ส่วนเอามาห้อย คงทำให้คนอื่นๆผีเป็นเทพบุตรมั่ง ๕๕๕๕
(ล้อเล่นนะครับ). จริงๆไม่ทราบครับ

 

ปี 2550 ผมได้รับจตุคามองค์หนึ่ง ไม่ทราบว่าเขาผสมว่านอะไร
ว่านนี้มันเป็นปีศาจ มันเข้าสิงผม ทำผิวหนังบริเวณแขนขวาของผมเหี่ยวย่นไปหมด
(ตอนนั้นผมเพิ่งจะสามสิบกว่าๆ) มันเหี่ยวเหมือนกับผิวส้มที่เหี่ยวเพราะเ็บไว้หลายๆวัน
ยังไงยังงั้นเลย แต่บริเวณอื่นไม่เป็นไร
ที่ผมรู้ว่าเป็นปิศาจ เพราะมีคืนหนึ่ง ผมถือจตุคามนั้นดู
แล้วมันพูดกับผมทางจิตว่า "กูจะอยู่(สิง)ให้หนังเหี่ยวให้หมด"
ผมก็เลยรู้ว่า นี้คงเป็นฝีมือผี และมันคงจะมาพร้อมจตุคามนี้
น่าจะเกิดเพราะชนิดใดชนิดหนึ่ง
ผมเลยตั้งชื่อมันว่า ปีศาจเฒ่าหนังเหนี่ยว ตามพฤติกรรมของมันที่ถ้าไปสิงในร่างคนแล้ว
จะทำให้คนที่ถูกสิง ผิวหนังเหี่ยวย่นคล้ายคนแก่ หรือคล้ายผิวส้มเหี่ยว

ผมได้ทำการรักษาตัวเอง โดยได้นำน้ำมนต์ที่หลวงพ่อเปลี่ยนท่านอธิษฐานจิตเสกไว้
มาดื่ม และไปหาวิตามินอี มากิน(เป็นการรักษาควบคู่กันไปทั้งทางวิทยาศาสตร์และไสยศาสตร์)

ก่อนจะเกิดเรื่องนี้ ผมฝันว่าตัวเองขี่กวางตัวหนึ่ง กวางนี้โดดได้สูงมาก
กวางนี้ได้โดด และหัวไปชนเสา จนกระทั่งเขาหักไปข้างหนึ่ง บาดเจ็บและเลือดออก
อีกวันต่อมาผมก็เกิดเรื่องขึ้น

ซึ่งหลังจากที่รักษาตัวเองแล้ว ผมก็หันมาจัดการกับปีศาจตัวนี้
ซึ่งผมถือว่า เป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก ไม่นึกว่าในวัตถุมงคลบางชนิด
จะมีวิญญาณที่อันตรายขนาดนี้มาด้วย(ตามความเชื่อของผม คิดว่่าคงมาจากว่านบางชนิด
ที่นำมาผสมในวัตถุมงคล อาทิเช่นว่านโพง)

มีอีกคราวหนึ่งที่เจอวิญญาณในจตุคาม กินหัวใจ
ซึ่งผมต้องปราบด้วยอารมณ์
แต่สุดท้ายก็คือ หาอาหารมาเซ่นไหว้ และขอร้องว่าให้เลิกมากินหัวใจซะ
แล้วมากินอาหารที่จัดไว้ให้แทน
ปัจจุบัน จตุคามองค์ที่ว่ามากินหัวใจนี้ เป็นวัตถุมงคลที่ดีมาก
ในทางเสริมดวงชาตา เสริมโชคลาภ

 

จากประสบการณ์ส่วนตัวของผม ทำให้รู้ว่า วัตถุมงคลบางอย่าง ก็ไม่ได้มงคลอย่างที่เราคิด
เพราะพกไว้แล้วมักจะทำให้เจ็บตัวหรือมีเรื่องกับคนอื่นๆก็มี
วัตถุมงคลที่ว่านี้ มักจะเกิดจากวัตถุมงคลมือสอง ที่เราไปซื้อตามแผงแบกะดิน
ซึ่งเจ้าของเก็บรักษาไว้ไม่ดี มีการเดินข้าม
หรืออาจเป็นวัตถุที่ไปขโมยของคนอื่นมาขาย จนเจ้าของสาปแช่งไว้
แล้วเราไม่รู้ ไปซื้อต่อจากคนที่นำมาขายอีก
เราก็ได้วัตถุที่มีพลังทางด้านลบ ไม่เป็นมงคล
ต้องนำมาทำพิธีล้างพลังทางด้านลบออกไป

หรือวัตถุมงคลบางอย่าง มีการผูกวิญญาณผีเอาไว้
แล้วเจ้าของเดิมไม่ได้ทำการเซ่นไหว้มาเป็นเวลานาน
ทำให้พวกผีโกรธ เมื่อเราไปเอามาบูชา อาจได้รับอันตรายจากผีพวกนี้

 

กรณีวัตถุที่ทำจากว่านสาวหลง หรือเครือเขาหลง หรือเถาวัลย์หลง ไม่นับว่าน่ากลัว
ที่น่ากลัวคือ วัตถุที่ทำมาจากพวกว่านโพง หรือว่่านที่เป็นอันตรายอื่น เพราะมีวิญญาณปีศาจร้ายสิงอยู่ เช่นว่านเฒ่าหนังเหี่ยวที่ผมเล่า ที่มันไปสิงใครแล้ว
ถ้าจัดการไม่ทัน ก็จะทำให้คนๆนั้นหนังเหี่ยวคล้ายคนแก่อายุสักเจ็ดแปดสิบปี
หรือผิวหนังเหี่ยวเหมือนผิวส้มเหี่ยว ถ้าจัดการไล่มันไม่ได้ จะทำให้ผิวหนังเหี่ยวไปหมดทั้งตัว และรักษาไม่หาย
เรื่องนี้นับว่าน่ากลัว และอันตรายเป็นอย่างมาก
ถ้าเป็นวัตถุที่ทำจากพวกว่านโพง จะมีสรรพคุณทางเสน่ห์ และคงกระพัน(ตามที่เขาว่ามา)
แต่ถ้าเจ้าของคุมไม่อยู่ ก็จะกินเจ้าของและทำให้กลายเป็นปอบ(โคตรน่ากลัว)

 

ขอบคุณมากนะคะสำหรับข้อมูล

 

ไปเชื่อใครมาครับ เคลือเถาหลงเป็นเถาวัลย์ขนาดสองสามมิล เป็นเคลือไม้ที่มาจากคนละทิศทางพุ่งเข้ามาหากัน แล้วพันกันเป็นวงกลม แล้วพุ่งออกต่อไป
ในเมืองไทยไม่ค่อยเห็นๆแต่ในเมืองลาว
เจ้าของเดิมเล่าว่าอยู่ดีๆก็หลงป่า ทั้งๆที่ป่าแถวนั้นเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
ก็เลยเอาเชือกถูกต้นไม้ใว้แล้วเดินต่อไปๆ เดินกี่รอบๆ ก็กลับมาที่เดิม ตรงโคนเชือกที่ผูกเอาใว้
จึงระลึกเรื่องิเคลืดเถาหลงขึ้นมาได้ ก็เลยเดินหา ก็เจออยู่บนศรีษะที่เดินลอดไปนั่นเอง จึงะตัดเอามา แล้วเอาไปใว้ก้นถังข้าว
ตั้งแต่นั้นมาข้าวก็ไม่รู้ว่ามาอย่างไร ตักไปเท่าไรๆก็ไม่มีวันหมดซักที

ปัจจุบันเคลือเถาหลงอันนี้อยู่ที่ พระอาจารย์จ่อย ลูกศิษย์หลวงปู่หมุน ลูกศิษย์หลวงปู่ละมัย ลูกศิษย์หลวงปู่หงษ์ อดีตเจ้าอาวาสวัดป่าหนองหล่ม

ขอดูที่ท่านได้ ปัจจุบันท่านอยู่ศรีสะเกษ ท่านยังรักษาใว้สภาพเดิมๆ

ผมถ่ายรูปมาแล้วไม่รู้อยู่ในซิมใหน มันนานมากๆแล้ว

เรื่องจะตัดแยกออกมา แล้วปลุกเสกใหม่ คงเป็นไปได้ยาก

ขอโมทนาบุญ

ลุงมหา

 

_