เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ยินดีด้วยนะครับ

ขออาราธนาหัวใจพระคาถาจินดามณีที่องค์หลวงพ่อกวย แห่งวัดบ้านแคได้มอบไว้ให้เป็นมรดกแก่ศิษย์ทั้งหลายครับ

นะ สิวัง พรมมา มะอะอุ
www.kruengrangthai.com/shop-detail.php?shop-id=178&product-id=9436

 

ขอบคุณมากครับพี่

 

ลป.ลำภูเนื้อ09องค์งามถึงมือแล้ว-โล่งใจ
องค์นี้ไม่ว่าใครก็ชอบ ผมคัดมาจาก
บ้านผู้ใหญ่ท่านมีอยู่เป็นสิบองค์เมื่อ
หลายสิบปีก่อน ตลับที่ใส่ไว้ก็ไม่เคย
เอามาแขวน ใส่เพื่อรักษาพระไม่ให้
ขี้มือใครแตะต้องโดนเนื้อเท่านั้น
โมทนาบุญครับคุณบุญทรง

 

ปรกโพธิ์ผงพุทธคุณ-พ่อกวยยุคต้น ถึงมือผู้ครอบครองคนใหม่เช่นกัน โมทนาบุญน้องตั้ม พระองค์นี้ใช้ไป เนื้อจะยิ่งสวยซึ้ง อย่าลืมใส่บาตรให้ท่าน จุดธูปบูชาบอกกล่าว จะเป็นสิริมงคลยิ่งนัก

 

น้องเสฯร่วมยินดีแถมพระคาถาทรงคุณค่า
ให้ไว้ประกอบ ครบเครื่องต้องขอบคุณแทน

 

วิถีงดงามการอยู่ร่วมใน
สังคมเล็กๆ ดีมากน้องตั้มฯ

 

เพียง 7 วัน หน้าเรื่องเล่าฯสำแดงอภินิการ กระโจนจากความเดิมไปเกือบ 40 หน้า...นับวันการวิ่งเร็ว ยิ่งทำลายสถิติดั้งเดิมไปเรื่อย ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะแข่งกับสถิติเก่าแม้แต่น้อยนิด...

ก็ได้เวลาหวนคืนสู่ป่าดงพงไพรอันมีมนต์ขลังลี้ลับนับประการ เข้าสู่เรื่องราวที่ทำให้"เรื่องเล่าฯ"กลายเป็นกระทู้ยอดฮิต แฟนานุแฟนรอบนอกที่ตามติดคงสาสมหัวใจ รอ7 วันนานยังกับ 7 สัปดาห์

รออีกนิดกับการจิ้มและแก้ตัวผิดครับ

 

สมเด็จปรกโพธิ์ สายรุ้ง หลวงพ่อขอม วัดไผ่โรงวัว ถึงมือเรียบร้อย สวยงามมากครับ

 

ลป.ลำภูเนื้อ09องค์งามถึงมือแล้ว-โล่งใจ
องค์นี้ไม่ว่าใครก็ชอบ ผมคัดมาจาก
บ้านผู้ใหญ่ท่านมีอยู่เป็นสิบองค์เมื่อ
หลายสิบปีก่อน ตลับที่ใส่ไว้ก็ไม่เคย
เอามาแขวน ใส่เพื่อรักษาพระไม่ให้
ขี้มือใครแตะต้องโดนเนื้อเท่านั้น
โมทนาบุญครับคุณบุญทรง

 

เรียนท่านผู้อ่าน
เขียนเสร็จมัวแก้ตัวผิด มือพลาดกดผิดปุ่ม มันหายวับเหมือนเล่นกล หนึ่งตอนยาวเหยียด เกือบ 30 ย่อหน้า โอ้ สวรรค์ทารุณมาก เข่าอ่อนหมดแรง ต้องขอพักตั้งสติ ไว้กัดฟันจิ้มใหม่ หลังออกกำลังช่วงเย็น

อาการนี้หายไปเกือบปี เพราะเขียนแล้วจิ้มพลาด ต้นฉบับจะยังอยู่ แต่หลังเว็ปแก้ไขบ่อย2-3 หนหลังนี้ มันเริ่มกลับมา ไปแล้วไปลับ คงต้องระวังเองให้ดี

 

โมทนาบุญกับน้องเมษให้หายเซ็ง
มะก่องด่องก่อนพักนิ้ว-เฮ้อ

 

เป็นอาการเดียวกันกับหลังจากหวยออกเลยครับ
มันจะหวิว ๆ ยังไงไม่รู้

 

ขอขอบพระคุณท่านวันวิ ท่าน บก.ครับ ถ้าท่านวันวิ เมตตาจะให้ผมทำบุญหลวงพ่อเกษมบอกมาเลยครับ อยากมีสักองค์..555

 

@wanwi จิตมุตกจากการพบอาจารย์ กำหนดวันส่ง วันสอบ ทำให้เครียดดี มีหลายอย่างที่มุไม่ทราบแม้แต่น้อย ความวิตกนำทำให้สิ่งแรกที่ทำคือการผ่อนลมหายใจช้าๆ สักสองสามนาที ตามที่เคยฝึกมา แล้วบริกรรมคำว่าพุทโธ "หากหนูจะกราบพระ พึงระลึกว่าพระพุทธเจ้าอยู่เบื้องหน้า เลือกทำกรรมฐานอะไรสักกอง หรือดูสภาวะอะไรก็ได้ที่ชัดที่สุด" คำสอนของหลวงพี่มักแจ่มชัดอยู่เสมอ หรือคำพูดของพระอาจารย์ที่กล่าวว่า "อย่าลืมคำว่าพุทโธ จิตเธอจงระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า อันหาประมาณมิได้ พุทโธ อัปมาโณ"

ไม่เกินสองสามนาที มุก็เริ่มพิมพ์งานต่อสักครู่ อยู่ๆหลวงตาก็โทรมา มุนี่หัวเราะเลย ความรู้สึกจิตตกหายไปหมดเกลี้ยง เป็นเพียงชั่วคราว ท่านบอกว่าดีแล้ว มีสติก็ทำงานต่อไป ทำถูกแล้ว มุนี่แทบอยากวิ่งหนีจริงๆ น่าละอายนักที่กำลังสติมุอ่อนด้อย ยังต้องทำต่อไป แม้ว่าไม่ง่ายเลย อาการนอนหลับไม่สนิทเริ่มกลับมา อยู่ๆก็ฝันว่าโดนตัดเล็บ ไม่หาเลขนะคะ ฮา มุไม่นิยมค่ะ

มุุเองก็กำลังจะเริ่มติดต่อกรรมการภายนอก กำหนดวันหวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น วันนี้แวะมาทักคุณลุงและเพื่อนสมาชิกสั้นๆ มุยังไหวค่ะ เดี๋ยวไปดื่มเอ็มร้อยห้าสิบก่อน ฮา

 

ชะล่าใจพิมพ์ยาวเกินไป พอตัวผิดเยอะจิ้มแก้ จิ้มแก้ มากเข้า นิ้วก็เผลอจิ้มปุ่มอื่น... ว่าแล้วก็ต้องตื๊อแบบท่านบก. เขียนใหม่อีกยก ตัดแบ่งส่ง อย่ายอมแพ้ และอย่าเสียแรงเปล่าเช่นนั้นแหละ

---ลุยโลด รอจิ้มกันอีกสักครู่ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...สัญญาณอันตราย กริ่งเตือนภัยในตัวผมกรีดร้องระงม...้เพื่อนร่วมทางที่ภูนมฯ อีก 4 ชีวิต น่าจะมีชะตากรรมไม่สู้ดี!!!
====================

เปลวไฟประทุกระพือโหม ไล่มวลเหมันต์ห้อมล้อมแตกพ่าย 3 สหาย 3 ประสาน นักรบจรยุทธ อาวุธครบมือ นั่งเป็นสามเหลี่ยมรอบกองไฟ เปิดหน้าเข้าหาป่าทึบ 3 ด้าน เหลือฉากหน้าช่องทางขึ้นเนิน

วิญญาณป่าที่สงบเงียบใต้มนต์สะกด อาถรรพ์ร้ายปิศาจบรรพกาล ฟื้นตื่นคืนชีวิตสู่ปกติ วิหครัตติกาลขับขานคู สะบัดปีกหากิน ร่ำร้องหาคู่เอ็ดอึง

เส้นสีดำบางๆ สายหนึ่ง บินเก้กังฉวัดเฉวียนเหนือกองไฟ ปีกน้อยๆ ของพวกมันเอียงซ้ายที ขวาทีเก้กังชวนมอง เจ้ากองทัพค้างคาวนับล้านถ้ำใต้ดินแห่งภูนมฯ ส่วนหนึ่งพวกมันบินไกลไล่ล่าแมลงกลางคืนเสาะหาผลไม้ป่ามาถึงนี่...

หลายสิบตัววนเล่นไฟที่ทำให้มันตาฟางก่อนผละลับเลือนหายไปในความมืดที่กลมกลืนกับตัว

"ภูนมฯ ท่าจะไม่ไกลนะลุง"...ผมได้ทีชวน 2 สหายต่างวัยสนทนาแก้ง่วงงุน

ลุงเฒ่าส่งยาฉุนก้อนเข้าปาก แล้วดุนไปเคี้ยวหยับๆ ข้างแก้ม ดวงตายังมีประกายใสในโมงยามถูกใจ อยู่กับสหายต่างวัยถูกคอ

"ก่อนเที่ยง...ถึงแน่นายทหาร"...ตอบสั้น น้ำเสียงพรานกะหร่างโคตรมาดมั่น

"ฟังเสียงนั่น"!...บักสมขัดคอ แต่พวกเราก็หยุดสนทนา เงี่ยหูส่งจิตควานออกไปในม่านมืดที่ห้อมล้อมอื้ออึงด้วยสรรพสำเนียงชีวิตกลางคืน...

"แปร๊นนน...ฮูม...โฮกกก"!!!

คำรามเจ้าป่ากับโกญจนาทภูเขาเคลื่อนที่ แว่วมาจากทิศไม่ไกล ป่ากำลังหลับไหล หากเหล่านักรบ นักล่าหลับตาไม่ลง ผลแพ้ชนะของ 2 เจ้าไพรยังไม่รู้ผล การคุมเชิงเพื่อวัดความเป็นตายยกต่อไปกำลังจะเริ่มในอีกไม่นาน

วิถีแห่งพงไพรดิบเถื่อนดำเนินมาเช่นนี้เนิ่นนานนับล้านปี...วิถีซึ่งผู้แข็งแกร่งกว่าคือผู้อยู่รอด!

มวยคู่อาฆาตกลางป่าที่ไม่มีกรรมการกลาง...ผมเชื่อว่าเปิดฉากสาดเขี้ยวงาใส่กันอีกยกเมื่อไหร่...ไม่มียก 3 ให้เห็น เพราะยกแรกต่างบอบช้ำ สะบักสะบอมพอกัน

"ขวางทางเรามั้ย ลุง ?"...ผมถาม ไม่วิตกทุกข์ร้อน เสือเจ็บ ช้างป่วย หาใช่สิ่งที่เราต้องคร้ามเกรง สังเวียนป่าเป็นเวทีสอนบทเรียนการต่อสู้จนเรารู้วิธีรับมือ ต่อกรกับมันอย่างไม่พรั่น

ลุงพรานทำท่าใช้สมาธิกับการฟังอีกหน จุ๊ย์ปากกับตัวเอง เอานิ้วชี้เขี่ยแคะขี้หูแกรกๆ...

"ไม่ขวางก็เฉียด"...ไอ้น้องฟังแล้วหัวเราะเอามือตบปืนโต

"แหลมมาต้องยิงนะพี่"...พรานหนุ่มเลือดที่ราบสูง ทำท่าทางมันเขี้ยว นิ้วไม่ได้เหนี่ยวไกหลายวัน สันดานพรานต้องลับเขี้ยวเล็บ กันขึ้นสนิม...

"เออ..เออ..ระวัง..อย่าประมาท"

ผมเตือนก่อนล้วงบุหรี่เด็ดปลายจากกระเป๋าเสื้อออกมาจุดสูบ อัดควันเข้าปอด แหงนหน้าปล่อยออกช้าๆ ขึ้นเหนือหัว ดวงตาเหม่อมองดวงดาวดาษดานับล้านในห้วงนภา ใจส่วนหนึ่งล่องลอยแสนไกล มองหาประกายดาวอีกสองดวงที่แสนใกล้ แต่กลับไกลเกินเอื้อม!

(ยังมีต่อ)

------------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

ครั้งหน้าถ้าหายอีก คุณอาลองกดปุ่ม Crtl พร้อมๆกับปุ่ม Z (Crtl+Z) ลองดูน่ะครับ เพราะเป็นย้อนกลับสิ่งที่ทำไปหนึ่งครั้ง อาจจะได้ข้อมูลกลับมาครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

ผมครุ่นคิดถึงอีกไม่กี่วันข้างหน้า ที่ต้องโบกมืออำลาคณะล่าเหล็กไหลชาวกรุง มันหมายถึงการพลัดพรากโบกมือลาจากสาวงาม คิดแล้วใจหายวูบ แม้จะพยายามตั้งสติอย่างแรงกล้า มองความจริงถ่องแท้รอบด้าน แต่หัวใจดื้อรั้นยังคงคัดค้าน...

วูบหนึ่ง สติผมพลันพุ่งดิ่งเข้าหาองค์ปู่ผู้เมตตา

ทันใดนั้น อาการปรากฏรู้ก็สว่างวาบในจิต เสมือนก้านไม้ขีดถูกจุดขึ้นกลางความมืดมิด สติปัญญารู้คิดหลั่งไหลเข้ามาราวสายน้ำ

ผมต้องนำองค์ปู่เป็นแกนกลางแห่งวิถีพลัดพรากนี้ ผมสามารถทำใจได้แน่

หวนคิดถึงวันที่ต้องจากองค์ปู่หนแรก...ความรู้สึกอาดูรรุนแรงมาก น้ำตาไหลพราก ก้อนสะอื้นจุกในอก เศร้าเสียใจแทบอกแตกตาย ปิ่มว่าลาลับจากบุพการี

วาระต่อมาเมื่ออำลาอีกครั้ง ความรู้สึกนั้นเริ่มบางเบา ความเขลาจากการลาลดน้อยลง รู้แล้วว่า การพบแล้วพรากจากสิ่งที่รัก ย่อมบังเกิดกับมนุษย์ทุกผู้ทุกนาม ทุกลมหายใจเข้าออก

หนสุดท้ายไม่กี่ชั่วโมงมานี้ ผมจากองค์ปู่อย่างสุดแสนรื่นเริงใจ ไร้ความหมองเศร้าเข้าครอง ผมเข้าถึงความจริงแห่งคำสอนพระพุทธองค์ ชีวิตนี้คือส่วนหนึ่งแห่งพระไตรลักษณ์ ไม่มีวันผกผันหนีพ้น

เรื่องคาใจของผมกับสาวงามก็ขอให้ดำเนินวิถีไปเยี่ยงนั้น...

ทว่า...ผมจะเอาชนะอารมณ์ความรู้สึกร้าวรานของหัวใจแห่งรักแรกได้พ้นจริงละหรือ ?

ผมเผลอยกมือเกาะกุมหน้าอกเบื้องซ้ายไม่รู้ตัว...

"องค์ปู่โปรดเป็นพยาน ให้ลูกก้าวข้ามมหรรณพห้วงเหวรักรุนแรงนี้พ้นด้วยเถิด"

"เจ็บหัวใจบ่พี่ ?" ...เสียงบักสมทำผมสะดุ้งเฮือก ตายหะ...เผลอลืมไปว่าไม่ได้นั่งคนเดียว ลุงพรานเฒ่าเหล่ตามองด้วยเชิงผู้สูงวัย รู้ดีกว่าหนุ่มน้อยจอมทึ่มกับเรื่องพรรค์นี้...

"โฮ้ย..ไอ้สม นายทหารแกโดนขวิดหน้าอก" ...ลุงพูดหน้าตาย

บักสมทำหน้าเลิ่กลั่กกลางแสงไฟ ...

"หา...เจ็บมากบ้อ ไหงทนอยู่ได้ตั้งนาน"

ผมหัวเราะไม่ออก ได้แต่นั่งฟังลุงกระเซ้า...

"ฮ่วย..ไอ้สมเอ๊ย วัวเขาอ่อนมันขวิด เจ็บอยู่ข้างใน"

แกพูดเสร็จ ก็รีบลุกทำเป็นเดินไปยิงกระต่าย บักสมระเบิดเสียงหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ชอบใจ นกเค้าแมวที่เอียงคอเกาะกิ่งไม้ไม่ไกล สะดุ้งกับคลื่นเสียงไม่คุ้นหู สะบัดปีกพรึ่บ พุ่งหายไปในความมืด...

---------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

มนต์ขลัง อักษรที่ให้ความสนุก
อิ่มใจในสำนวน. เด่นเฉพาะ
ถนอมสุขภาพด้วยครับ

ยังปูเสื่อรอเช่นเดิม ขอรับ