เอาอะไรไปละ" ความไม่รู้ " ได้คับ

การละอวิชชาต้องละด้วยปัญญาคือ
เริ่มต้นด้วย
การฟังเป็นดับแรก (สุตตมยปัญญา)และฟังไปจนกว่าจะรู้และเข้าใจว่าไม่มี "เรา"
มีแต่ " ธรรมะ"
ดังนั้น
การรู้ธรรมะ เป็นการรู้โดยปัญญา
ไม่ใช่รู้โดย "เรา"
น่าจะตรงกับคำว่า รู้ซื่อๆ(รู้โดยธาตุรู้)

ความเข้าใจแบบนี้ถูกต้องไหมคับ

 

โดยส่วนตัวผมจะไม่ละความไม่รู้
แต่ผมจะทำความเข้าใจความไม่รู้ที่มีอยู่หนะครับ

อันไหนที่รู้สึกว่าเข้าใจได้จริงๆมันจะไม่มีอาการวกผุดขึ้นมาอีก
อันไหนที่ยังเข้าใจไม่จริง มันจะมีวกผุดขึ้นมาอีกได้ครับ

 

ผิดมั้ง ฟังไปตลอดชาติ รู้ยังไง ก็ ละอวิชาในใจไม่ได้สักตัวหรอก
ภาวนามยปัญญา ลองหาดูตามครูบาอาจารยเ์ทศน์สอน

 

ภาษิต ว่า โยคาเว ชายะเตภูริ ปัญญาเกิดจากการปฏิบัติ

การปฏิบัติ คือการรู้เฉพาะหน้า ก็คือการรู้เท่าทันปัจจุบัน

จะรู้เท่าทันปัจจุบันได้ ต้องฝึกสร้างสติ ด้วยการ รู้ซื่อๆ ไปเรื่อยๆ

สติที่เกิดขึ้นเองเป็นเองได้เมื่อไร มันจึงระรู้เท่าทันปัจจุบัน รู้ลงเฉพาะหน้า ปัญญาก็จะเกิดขึ้น

 

พักชมโฆษณา

 

ผมคิดแบบนี้นะ ผมไม่รู้หรอกว่าลุงอยู่และเติบโตบนโลกใบนี้ เน้นว่าโลกใบนี้นานเท่าไหร่แล้ว แต่สิ่งที่ลุงมองไม่เห็นคือ ทุกสิ่งที่เป็นจริงถ้าคิดเป็นแต้มไม่ว่าจะลบจะบวกล้วนนับหมด ข้อสำคัญและสำคัญที่สุดคือ ควรระลึกได้ แม้ว่าเราจะบอกว่าภาวนาให้เป็นปัจจุบัน ต้องสังเกตนะว่า ทุกปัจจุบันล้วนมีอดีต อย่าได้ข้ามเรื่องนี้
แล้วการทำสิ่งที่ลุงเข้าใจว่าถูก ซึ่งมันก็ถูก และควรจะถูกก็จะเป็นตามนั้น แม้ว่าจะเป็นการไม่คิดแต่ยังไงก็ละมันไม่ได้ ต้องระลึกมันให้ได้ถึงผ่านมันไปได้
การละอวิชชาต้องละด้วยปัญญาคือ
เริ่มต้นด้วย
การฟังเป็นดับแรก (สุตตมยปัญญา)และฟังไปจนกว่าจะรู้และเข้าใจว่าไม่มี "เรา"
มีแต่ " ธรรมะ"
ดังนั้น
การรู้ธรรมะ เป็นการรู้โดยปัญญา
ไม่ใช่รู้โดย "เรา"
น่าจะตรงกับคำว่า รู้ซื่อๆ(รู้โดยธาตุรู้)

ความเข้าใจแบบนี้ถูกต้องไหมคับ

 

มันน่าจะปัญญาขั้นภาวนามยฯ มั้งคะลุง .... และต้องเข้าพร้อมกันขณะจิตเดียวด้วย ถึงจะฆ่าอวิชชาได้

 

+++ ไม่ใช่
+++ คำว่า "สุตตมยปัญญา" ของลุงแมว
+++ เป็นอาการ "ฟังแล้วคิด" จนกว่าจะ "พอใจ"
+++ ว่า ไม่มี "เรา" มีแต่ "ธรรมะ"
+++ พอถึงคำว่า "ธรรมะ"
+++ ก็กลับเป็นสภาพ "ตื้อ ๆ ไม่มี/ไม่รู้/ไม่เห็น" ไปซะอีก

+++ สำหรับคนที่ "ทำได้" เท่านั้นถึงจะ "ถูก" นะลุง
+++ แต่สำหรับลุง ก็ให้ "ลองหยั่ง" ลงไปที่ "รู้ซื่อ ๆ" ของลุง
+++ เฉพาะของลุงเท่านั้นนะ ดูซิว่า "มันใช่ธาตุรู้" ของลุงหรือป่าว...

 

+++ สำหรับ "ผู้ที่ทำได้ เท่านั้น"
+++ จะ "รู้" ได้เองว่า
+++ ณ ขณะนั้น "ตนเป็น รู้/ไม่รู้"

+++ สำหรับ "ผู้ที่ทำได้ เท่านั้น"
+++ ณ ขณะที่เป็น "ไม่รู้"
+++ จะไม่มีการ "แทรกแซง อาการไม่รู้"
+++ เพียงแค่ "รู้" ว่า ณ ขณะนั้น "ตนเป็น ไม่รู้"
+++ แล้วสภาวะ "ไม่รู้" จะ "จางคลายสลายสภาวะ ไปเอง"
+++ แบบเดียวกันกับ "กลุ่มเมฆหมอก" ที่สลายตัวไป
+++ กลายเป็น "สภาวะ ฟ้าแจ่มใส" ตามปกติ นั่นเอง
+++ ตรงนี้ "เป็นอาการ ของ ผู้ที่ทำได้ แล้วเท่านั้น"

+++ ตรงนี้ ลุงแมว "อ่านแล้ว คล้ายเข้าใจ"
+++ แต่เอาจริง ๆ แล้ว มันก็ยัง "คัน ๆ อยู่ในใจ" นั่นแล...
+++ เหตุเพราะ "อาการ" มันยังไม่เกิดกับ ลุงแมว นั่นเอง
+++ ตรงนี้แหละ "สุตตมยปัญญา" ของลุงแมว
+++ มันเป็น "ตะหงิด ๆ ตื้อ ๆ" อยู่ในใจของลุง หรือป่าว...

+++ ให้ "อยู่" กับอาการ "ตื้อ ๆ เฉย ๆ" ตรงนั้นแหละ
+++ ตรงนี้ "พวกนิยม อภิญญา/ฌานหัวตอ" ใฝ่ฝันกันมาก
+++ หาหลักปฏิบัติกันให้ "มั่ว" ไปหมด กว่าจะผ่านตรงนี้ได้
+++ ถ้าอธิบายตรงนี้จะ "เสียเวลามาก" จะข้ามไปเลย ก็แล้วกัน
=====================================
+++ ให้ลุงแมว "อยู่" กับอาการ "ตื้อ ๆ เฉย ๆ" ตรงนั้นแหละ
+++ ไม่ต้องไป "หลุกหลิกทางจิต" อะไรให้มันเป็น "ลิง/ค่าง" อะไรเลย
+++ แล้วอาการ "รู้อยู่แล้ว/รู้อยู่ดี/รู้ซื่อ ๆ" จะค่อย ๆ เข้ามา "จางคลายไม่รู้" ไปเอง
+++ ตรงนี้แหละ ที่ครูบาอาจารย์ "สายพระป่าหลวงปู่มั่น" มักจะกล่าวถึง
+++ ในแบบที่ว่า "เปลี่ยนเป็นรู้ ในขณะที่ไม่รู้" ทำนองนั้นแหละ

+++ ตรงนี้ "พ้นอาการ" เดินจิต/แทรกแซงสภาวะ/กำหนด ทุกชนิด
+++ ตรงนี้ "เป็นอาการ" ที่สภาวะ "ไม่รู้ สลายตัวไปเอง ตามธรรมชาติของมัน"
+++ ตรงนี้ "เป็นอาการ" ที่กล่าวไว้ใน พระตรปิฏก ว่า "พ้นเมฆหมอกบดบัง"
+++ ตรงนี้ "เป็นอาการ" สำหรับผู้ที่ "ทำได้แล้ว" เท่านั้น

+++ ตรงนี้ "อาการ สุตตมยปัญญา" มาไม่ได้ มาไม่ถึง
+++ ตรงนี้ "อาการ สุตตมยปัญญา" จะเป็นตัว "ขัดขวาง" ภาวนามย ฯ
+++ ตรงนี้ "พ้นโดยสิ้นเชิง" จากอาการของ สุตตมยปัญญา ไปเลย

+++ หากลุงแมว "ต้องการ รู้/ประสพการณ์ จริง ๆ" ก็ให้เริ่ม ตรง "วรรค" จาก
+++ ให้ลุงแมว "อยู่" กับอาการ "ตื้อ ๆ เฉย ๆ" ตรงนั้นแหละ
+++ แล้ว "ทำให้ได้" ก็จะ ทราบได้เอง นะครับ

 

+++ ตรงนี้ "เป็นเฉพาะ" ภาวนามยฯ เท่านั้น สุตตมยฯ "ไม่เกี่ยว"

+++ ตรงนี้ "ไม่มี อาการของ ขณะจิต"
+++ ตรงนี้เป็นอาการของ "สติสัมโพชฌงค์"
+++ ที่ "ตั้งอยู่" (ในไตรลักษณ์ "พ้น เกิด/ดับ")
+++ จนผ่าน "อุเบกขาสัมโพชฌงค์" ได้
+++ อาการ "ไม่รู้" จึงจางคลาย "สลายตัว" ของมันไปเอง
+++ เป็นอาการ "เมฆหมอก คลายตัวออกไป"
+++ แล้วอาการ "สติกระจ่างแจ่มใส จะเป็นมาเอง"

+++ ทำ "สติสัมโพชฌงค์ ให้ ตั้งอยู่"
+++ จนพ้นอาการ "เกิด/ดับ" ทั้งปวง
+++ จนกว่าจะ "รู้" อาการ "ก่อน เกิด/ดับ"
+++ ว่าทั้งหมดมันเป็นเพียงแค่ "หมอก ฝ้า/ละออง"
+++ ก่อนที่จะ "ปริวัติ กลายตัวมาเป็น แสง/สี/เสียง แห่ง วิญญาณขันธ์"

+++ ทำ "สติสัมโพชฌงค์ ให้ ตั้งอยู่"
+++ จนรู้จักอาการ "หมอก ฝ้า/ละออง" เกิดขึ้น/ตั้งอยู่/ดับไป
+++ แต่ "สติสัมโพชฌงค์ ก็ยัง ตั้งอยู่ อย่างนั้น" ไม่มี/ไม่เป็น อะไรเลย
+++ ตรงนี้เท่านั้นที่ "สติสัมโพชฌงค์ เดินผ่าน อุเบกขาสัมโภชฌงค์" จนจบสิ้น

+++ และตรงนี้เท่านั้น ที่จะ "รู้จักอาการของ ขณะจิต เกิด/ดับ ได้"
+++ ขณะจิต เกิด/ดับ เป็นเรื่อง "ข้างใน กลุ่มเมฆหมอก ที่เกิดมาก่อนแล้ว"
+++ มันจะ "เกิด/ดับ" กี่พันล้านครั้ง ก็ช่าง
+++ ตราบใดที่มันยังอยู่ใน "กลุ่มเมฆหมอก" ที่เป็น "ผู้สร้าง จิตเกิด/ดับ"
+++ ตราบนั้น มันก็ยัง "เกิด/ดับ" เรื่อยไป ตลอดกาลนาน

+++ จนกว่า "สติสัมโพชฌงค์ จะเดินผ่าน อุเบกขาสัมโภชฌงค์" จนจบสิ้น
+++ สติสัมโพชฌงค์ ก็จะเป็นอาการ "ตั้งอยู่"
+++ โดยพ้นภาค "เกิด/ดับ" ที่อยู่ข้างใน "เมฆหมอกแห่ง ไม่รู้" ได้เอง

+++ โพชฌงค์ 7 เป็น "หลักปฏิบัติ" ที่พระพุทธเจ้า ทรงวางไว้ให้
+++ ที่สำคัญ คือ "ต้องรู้จัก และ ทำ" สติสัมโพชฌงค์ ให้ได้เสียก่อน
+++ ถ้า "ไม่รู้จัก สติสัมโพชฌงค์" ก็ให้ทำ "สติปัฏฐาน 4" ไปก่อน
+++ แต่ถ้า "ไม่รู้จัก สติปัฏฐาน 4" ก็ให้ทำ "อานาปานสติ" ไปก่อน
+++ แต่ถ้า "ไม่รู้จัก อานาปานสติ" ก็ให้ไปเลือกทำ "ในกรรม-ฐาน 40" ไปก่อน

+++ หาก "ทำ" อะไรไม่เกิดผลเลย
+++ ก็ให้ "พยายาม" ทำให้ได้นิสัย "ติดตัว" ไปใน ชาติ/ภพ อื่น ต่อไป
+++ หาก "ไม่พยายาม" ก็ไม่เป็นไร
+++ ก็ "ให้ระลึก" ว่าเคย "พบ" พระพุทธศาสนา มาก่อน

+++ หาก "ทำ" อะไรไม่ได้เลย จริง
+++ ก็ให้ "พยายาม จดจำ" ไว้
+++ จัดเป็น "สุตตมยปัญญา" อันเป็นประโยชน์

+++ ก็ค่อย ๆ ลดหลั่น ตามลำดับชั้นลงไปเรื่อย ๆ
+++ ผู้ใดจะเริ่มจาก "สุตตมยปัญญา"
+++ เลื่อนลำดับชั้น ขึ้นไปเรื่อย ๆ ก็ตามสะดวก
+++ อย่าไป ตำหนิ เขาเลย วาสนาเขามีมาแค่นั้น

+++ ยกเว้นพวก เอา "สุตตมยปัญญา"
+++ มาอวดอ้างว่าเหนือกว่า "ภาวนามยปัญญา"
+++ แล้วลงท้ายด้วยการ "เพ่งโทษ" อันเป็นการ "จมลง"
+++ พวกนี้จึงเป็น "บัวที่ พ้นตมไม่ได้"
+++ หาก "เขี่ยแล้ว ไม่ขึ้นก็ อย่าไปเสียเวลากับมัน"
+++ เอาเวลาไปทำประโยชน์อื่นดีกว่า ก็แค่นี้แล....

 

โอว์คับ....ไม่มีไรจะพูดคับ มีแต่จะปล่อย
คำถามเพื่อหาความเข้าใจที่ถูกต้อง
ตามอริยสัจจ์จาก
ผู้ที่ได้ศึกษามาดีแล้ว
คับ

 

ลึกซึ้งครับ อวิชชามองไม่เห็น ก็ฟังเอา

 

อวิชชาดับลง

วิชชาเกิดขึ้น


ก็อยู่ที่พฤติกรรม ของการตอบ ก็อาจประมาทได้
เหมือนเราเคยทำแบบนี้บ่อย คริๆ พอใจ

อยู่ที่คนจริตเดียวกันที่จะพึ่งพากันได้ หากมีวิชชา

 

ปัญญาเป็นแสงส่วาง ส่องในที่มืด

 

อวิชชา คล้ายๆ อาการ พฤติกรรม ของความงมงาย

ลักษณะ จิตใจอ่อนแอ ไม่มีตนเป็นที่พึ่ง

ความมีเรา คล้ายๆ ปกปิด พฤติกรรมของความเป็นเรา จึงแสดงไปตามความเป็นตาเป็นตา คล้ายลักษณะจองจำทางสังคม

คนจะชั่ว ก็ไม่รู้ทุกข์
คนจะดี ก็ไม่รู้ทุกข์

จำแนกกรรมไปต่างๆตามวาระ

หากวิชชา ความรู้เกิดขึ้น อาศัยร่วมกัน คำจริงย่อมมี

มรรคมีองศ์ 8โลกไม่ว่างเว้น พระอรหันต์

 

แน่นอนถ้ามีผู้ประพฤติมรรคมีองค์ 8
ขององค์พระสัมมาฯ
ย่อมยังพระอริยบุคคลให้บังเกิดบนโลก
ตลอดไป

 

อวิชชา ตัณหา อุปปาทาน
จะเข้าใจได้เมื่อดูวงจรปฏิจจสมุปบาทะ

 

ส่วนตัวละด้วยบุญกุศลและการหมั่นทำความดีคะ
เรียกว่าบารมี
ศิล สมาธิ ปัญญา
เพราะเราต่างสะสมมาไม่เหมือนกัน
ทั้งหมดทั้งสิ้นต้อง สั่งสมมาพอสมควรแก่เวลา
เหมือนปิดทองหลังพระถึงเวลา ก็ไหลออกมาข้างหน้าเอง
หากจะว่าไปแล้ว
ศิลก็เป็นที่มั่น ที่มั่นคง พอสมควร
และ ศรัทธาที่มั่นคง จะทำให้เราไม่ไปทำสิ่งที่ชั่ว
เมื่อเราศรัทธา อย่างแท้จริง จริงๆ
ทุกอย่างจะไม่สั่นคลอน มันจะทำเห็นเส้นทางที่จะเเนไปได้
ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องหมั่นตรวจสอบ ตัวเอง และ เข้าใกล้ครูบารอาจารย์ เพื่อให้ท่านชี้แนะแนวทาง

หากถ้าตั้งไว้ดีแล้วก็จะไม่มีการสะกิด
ถ้ามีการสกิด ก็ต้องปรับปรุงตัวเอง
หากว่าตามแนวทางตัวเองนะคะ

 

ส่วนตัวคือ
คำชี้แนะของครูบารอาจารย์
สำคัญมากคะ

 

555 จะแก้ให้มันเป็นยังงัยฮับ