เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอร่วมบุญครับ

 

น้องคัมภีร์ กลายเป็นสิงห์ปืนไวเต็มทรง มอบท่านให้หนึ่งองค์ เดินทางลงชายฝั่งทะเลตะวันออกหลังปีใหม่ โมทนากับบุญยอดเยี่ยมครับ

เหลืออีกองค์สวยงามพอกัน

 

ร่วมบุญครับ

 

หลวงปู่เดินทางสู่ตะวันออกหนึ่ง ไปไกลขึ้นเหนือเป็นเหนือคนองค์สุดท้าย ราคานี้ไม่มีอีกแล้วในตลาดพระเครื่องสารทิศไหน นอกจากของทำเทียมเลียนแบบ การนำพระเครื่องดีๆมาให้บูชาในราคาต่ำกว่าท้องตลาดมากๆ บางทีก็เป็นดาบสองคม พวกต่ำตมอาจมองเป็น "พระเก๊"ไปเลย ซึ่งก็มีสิทธิ์คิดเพราะไม่มีใครซื้อพระมาขายในราคาขาดทุน ไม่ใช่พิมพ์แบ็งก์ได้เองสักหน่อย

ยกเว้นคนเก็บมานานเกิน 40 ปีอย่างผม พระบางอย่าง "ไม่มีต้นทุน"ครับ...เป็นน้ำจิ้ม ของแถมที่ชอบพูดกัน บางทีก็องค์ละ10-20 ไม่เกินร้อย บางอย่างก็เต็มใจเก็บเพราะรู้พิธี รู้ผู้สร้าง ผู้เสก มวลสาร ฯลฯ

ส่วนของที่ไม่เก็บ แต่ดันแพงเป็นบ้าเป็นหลังเวลาต่อมา ก็เพราะผมอยู่ในยุคที่เห็นชัดว่า อย่างไหนคือ "นิยาย-นิทาน" และอะไรคือ "ของจริง" ที่ไม่ต้องตีปิ้บประกาศ

ดังนั้น ต้นทุนจึงมีอย่างเดียว คือการรักษาวัตถุมงคลชนิดนั้นๆหรือบางชนิดไว้ยาวนาน ด้วยความรักหวงแหนผูกพัน เป็นต้นทุนสูงค่า ที่มิอาจเอามาตีราคาเป็นเงินได้ รวมทั้ง "ความรู้จริง" ที่คนรุ่นหลัง ไม่มีโอกาสพบพานเช่นคนรุ่นผม

 

วันที่ ๒๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๓ ตรงกับวันศุกร์ ขึ้น ๑๑ ค่ำ เดือน ๒ ปีชวด
ใส่บาตร ๔ รูปในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ ปัจจุบันเนกาเล

 

ผมเคยเจอกับตัวเองเหมือนกันครับ หลายสิบปีแล้ว เอาที่ทันหลวงพ่อเขาจะเรียกเป็น"ของส่วนตัว" ก็จะมีเนื้อพิเศษที่ไม่มีตามที่เขาเล่นกัน ส่วนการตอกโค้ตก็จะมีแบบพิเศษกว่าเหรียญทั่วไป ก็ว่ากันไป1โค้ต 2โค้ต ยิ่งมากโค้ตยิ่งแพง ส่วนของใหม่ที่ไม่ทันก็สร้างมาเรื่อย มีปาฎิหารย์ตลอด สร้างกันมาหลายสิบปี ผงหัวเชื้อยังไม่หมดสักที อิ อิ

 

ต้นทุนสูงในด้านกุศลมาให้ผล สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตา
เนื่องจากว่าตอนแรกไม่มีเงินไปอินเดียค่ะ ตอนนั้นค่ะร่วมทริปราวๆสามหมื่นกว่าบาท

พอได้คุยกับพี่ๆ ที่เค้าจะได้ไป และเตรียมตัดสินใจที่จะไป เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งเดือน
ก่อนจ่ายตังค่าทริปรอบแรก พี่คนหนึ่งก็บอกว่า แกไปรวมเรื่องใน FB ที่แกเขียน
มาจัดพิมพ์เป็นเล่มๆ
เดี๋ยวพี่ช่วยประชาสัมพันธ์ และช่วยบอกขายให้ การันตีว่าขายได้หมด
แต่ถ้าขายไม่ได้ เดี๋ยวค่างวดทริปอินเดียงวดแรกพี่ออกให้เอง แกมั่นใจแล้วไปจัดทำไฟล์เลย
ออกแบบปกก่อนแล้วโพส คนจะได้เริ่มพรีออเดอร์

ตอนนั้นก็เริ่มแปะปก เล่มเล็ก เล่มสีน้ำเงิน หลังตีราคากับโรงพิมพ์แล้ว
ต้นทุนประมาณเล่มละ 40 บาท ขาย 90 บาท เพื่อที่พอหักทุนจ่ายโรงพิมพ์แล้วก็เหลือตังไปจ่ายทริปอินดียตามที่ตั้งใจ

แล้วก็เป็นไปตามที่พี่เขาเชียร์ไว้ คือ ได้เงินค่าทริปครบ (แล้วมีคนโอนให้เกินค่าหนังสือเยอะ)
เพราะบอกเค้าไปแล้วว่า หนังสือนี่ทำขายหาตังค์ไปสัมผัสสถานที่แห่งการตรัสรู้
ไปสวดธรรมจักรบูชาพระพุทธเจ้าร่วมกับหมู่คณะ108จบ

บางคนซื้อเล่มเดียว โอนมา 1,000 บาท
บางคนซื้อเล่มเดียว โอนมา 500 บาท

บอกว่าให้เป็นค่าขนม พ้อกเก็ตมันนี่ให้น้องไปแสวงบุญ
และขอให้ตอบแทนค่าเล่าเรียน เป็นการเล่าเรื่องผ่านมุมมองของน้อง

มีท่านหนึ่งรับเล่มเดียว โอนมา 5,000 บาท

ดังนั้นหนูจึงขยันเขียน ขยันเล่า เพราะมีผู้สนับสนุนทุนเล่าเรียนเกือบร้อยคน
และยังเป็นคนไม่รู้จักอีกหลายคนมาก
(รู้สึกขึ้นมาเองในใจว่า เรานี้หนอ...เป็นนักเรียนทุน ต้องตั้งใจกว่าคนที่เขาเอาเงินส่วนตัวมา)

มีคนขอเป็นสปอนเซอร์จากต่างประเทศ 3 คน คือ จากอังกฤษ / เยอรมัน /และญี่ปุ่น
ซึ่งคนไทยที่ญี่ปุ่นคนนี้ก็บอกว่า ไม่รู้เห็นเรื่องราวในเฟสเราได้ยังไง
แต่พอเห็นแล้ว มันอยากจะเป็นผู้อุปถัมม์ในบุญนี้ ตอนนั้นได้ค่าทริปครบแล้ว
จึงไม่ได้รับ ขอรับเพียงน้ำใจ

รอบนั้นเงินที่ขายหนังสือ หนูเอาไปตั้งกองทุน สมทบทุนพาพระสงฆ์ไปเพิ่มได้อีก
แล้วอีกส่วนก็นำไปร่วมผ้าป่าสร้างพระ

----------

มีผู้สนับสนุน อุปถัมป์ในทางกุศลหลั่งไหลมามาก...
ก่อนหน้านี้ เคยมีคุณป้านักกรรมฐานท่านหนึ่ง (เล่าให้ฟังถือว่าเป็นนิทานเพราะมันพิสูจน์ไม่ได้)
ท่านนั่งกรรมฐานตรงกันข้ามกัน แล้วเขาเห็นอดีตชาติเรา
เขาบอกว่า หนูนี่บวชเป็นพระมาเยอะนะ ชาติไหนเป็นผู้ชายสุดท้ายมักจะตายในผ้าเหลือง

มีแต่ชาติล่าสุด(ก่อนชาตินี้)นี่แหล่ะ ที่มันเป็นคนเจ้าชู้ เหตุเพราะบุญเก่าสร้างมาดีเหลือเกิน
จึงเกิดเป็นลูกชายของร้านทองในสมัยรัฐกาลที่หก
ทำคนท้องแล้วทิ้ง ทำผู้หญิงเสียใจ ชาตินี้จึงเกิดมาผิดเพศ

พอฟังแล้วก็เกิดสลดสังเวชใจ ว่าเมื่อคนเรามีต้นทุนที่ดี ก็มักจะไหลไปกับกระแสแห่งกิเลส
แล้วก็จะตกถนน ตกสู่เกมวัฏฏะ ให้ต่ำลงๆ

ตอนนั้นฟังมาก็เพียงรู้สึกดี และเป็นกำลังใจในการปฏิบัติ
ว่าเคยศรัทธาในพระพุทธศาสนามาหลายชาติ
(ไม่ได้เริ่มจาก 0 เว้ยเรา)

แต่พอเกิดเหตุการณ์ที่อยากไปอินเดีย แล้วคนหลั่งไหลมาอุปถัมม์
ก็เลยเห็นร่องแห่งกุศลชัดเลยคราวนี้...

อาจจะเป็นญาติโยมที่เคยอุปถัมม์กันมาสมัยกาลก่อน..
แม้ชาตินี้เราจะไม่ใช่รูปลักษณ์เดิมๆ
เขาก็ยังจำกันได้ด้วยวิบาก หลายคนบอกว่าอยากช่วยโดยหาสาเหตุไม่ได้
บางคนบอกว่า ไม่รู้หล่ะอยากร่วมบุญกับเรา

การโกนหัวที่อินเดีย จึงเป็นการทำให้มันสุด มีโอกาสไปแล้วต้องจัดให้สุด
หนูถอดรองเท้าเดินขึ้นคิชฌกูฏที่อินเดีย ทุกความเจ็บที่หามันโดนหินคมๆ
ก็กำหนดสติถวายเป็นพุทธบูชา

มีคนในรถบัสเดียวกันเห็นถอดรองเท้าตั้งแต่บนรถ
ก็ถอดรองเท้าตามมาอีก3-4คน
(ต้องถอดตั้งแต่ในรถเพราะจะได้ไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจ
ถ้ามันโอดโอยจะพ่ายแพ้หยิบมาใส่ได้ง่าย)


เราจึงได้รู้ว่าการกระทำของคนๆหนึ่ง
หากมันทำด้วยความศรัทธาอย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆแล้ว
มันเหมือนโยนหินลงในน้ำ มันย่อมเกิดแรงกระเพื่อมบางอย่างแน่นอน

แม้แต่พระ(มหาเปรียญคนหนึ่ง)
ยังมาขออนุโมทนา
ท่านใส่รองเท้าแตะขึ้นเขา ไม่ได้ถอดแบบเรา
บอกกับเราว่า
"หันมาเห็นกลุ่มโยมไม่ใส่รองเท้า
เกิดความสะเทือนเข้ามาในใจท่าน
ว่าเรานี่หนอเป็นสงฆ์...ดูสิหัวใจเรา
สู้ฆราวาสยังไม่ได้"

วันนี้มาเม้าท์ เล่าประสบการณ์ให้ฟัง แค่เรื่องนี้ก่อนนะคะ
ไปปั่นงานก่อน สิ้นปีนี่งานแน่นหลาย

ปล.แคปรูปในหนังสือมาฝากคุณอา... เป็นภาพประกอบ
ถ้าคุณอาชอบอ่านเช่นนี้ หนูมีเอาไว้เล่นได้อีกยาวเลย วันละหน้าสองหน้า 55555



กลอนเด็กน้อย สัมผัสอาจจะแปลกๆหน่อยนะคะ แฮร่

 

มาเล่าต่ออีกหน่อย ศิษย์หลวงพ่อสมภพ วัดสาลีโข มีสักยันต์กันเกือบทุกคน จำได้ว่าท่านล้อต๊อก(เพื่อนบอก)ตัวตลกดังสมัยก่อนก็เป็นศิษย์หลวงพ่อด้วยเด็กใหม่คงไม่รู้จัก ตอนไปงานใหญ่วัดสาลีโขกับเพื่อน ตอนอยู่ในห้องศาราวัดหลวงพ่อพรมนํ้ามนต์ให้ คนที่มีของดิ้นร้องกันใหญ่ ของขึ้นกันครับ ส่วนใหญ่ศิษย์หลวงพ่อจะสักสาริกาลิ้นทองกันทุกคนและเป็นนักเลงกันเก์ึอบหมดทุกคน และก็มีศิษย์หลวงพ่อหนีมาอเมริกาหลายคนเหมือนกัน...อิอิ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

ศุกร์ที่ควรรื่นเริงกับคริสต์มาส
แต่บรรยากาศรอบด้านหดหู่...

'คริสต์มาส'เหงา....ซึมเซาเศร้า
โรครุมเร้า..........เฝ้าหวั่นไหว
ไร้ล้อเลื่อน......เยือนเหย้าใคร
'ซานต้า'ไซร้...ไหม้หมองใจ
...หิมะหล่น......เกลื่อนกล่นพื้น
...ไอหมอกชื้น...สะอื้นไห้
...ร่ำไรร้อง.......กู่ก้องไกล
...เพลงจับใจ...."จิงเกอร์เบล"!

 

วันคริสต์มาส ปักษ์ใต้ฝนตกแต่เช้า พระสงฆ์ไทยออกบิณฑบาตรเป็นคู่ จะร้อน หนาว ย่ำฝน ก็ได้คนทำบุญตลอด อนุโมทนายามบ่ายก็ยังสบาย

 

น้องปรายฯทักบ่ายเศษ
เป็นบ่ายที่ใกล้ได้พักวันหยุด

 

สวัสดีครับคุณอาวันวิ และสมาชิกนักขุดกรุทุกท่าน
คริสต์มาสนี้มันช่างเงียบเหงาจริงๆ
เอาใจช่วยคนทำมาค้าขายทุกท่านนะครับสู้ๆ เดียวมันก็เป็นแค่อีกช่วงเวลาที่ผ่านไป

 

ประเภทผงหัวเชื้อไม่ยอมหมด ก็เพราะใส่ "ผงช้อนเดียว" แต่ปั้มพระออกลูกหลานเป็นหมื่น-แสนองค์ เมื่อเอาพระที่สร้างใหม่นั้น ไปบดผสมสร้างชุดอื่นต่อก็จะโม้ว่ามีผงเก่าจากดั้งเดิมอยู่ด้วย

พระแบบนี้ ทำกันมากในยุคที่ หลวงปู่ทิม วัดละหารไร่ โด่งดังด้วยพลังโฆษณาตีปิ้บเป็นบ้าเป็นหลัง ทุกชุดต้องอวดอ้างว่ามี "ผงพรายกุมาร" ผสมเป็นหัวเชื้อ ซึ่งจะกี่สิบชุด ร้อยชุด ก็โม้ฟอร์มเดียวกัน ทรงเดียวกันทั้งนั้น

สรุปว่า ผงพรายกุมารหลวงปู่สร้างกันไป7ชั่วโคตรก็ไม่มีวันหมด...นี่ถ้าเอา "เรื่องจริง" ที่ไม่ใช่นิยายมาเขียน ก็ต้องเขียนอย่างนี้แหละ แต่ "ความจริง" มันแสลงหัวใจนักพุทธพาณิชย์ที่หากินกับการสร้างพระขาย สร้างนิยาย-นิทานตีปิ้บโหมโฆษณาบ้าเลือด เผลอๆทุนโฆษณาใช้มากพอกันกับทุนสร้าง

มันจึงต้องทดแทนด้วยนิยายลวงโลกโกหกโกห้าสารพันไง...เรื่องจริง-ผงจริงมีแค่ปลายเล็บ ปลายก้อยยังไม่ได้เลย!!!

 

เรื่องเล่า-การผจญธรรมเดินตีนเปล่าขึ้นเขาคิชฌกูฏ(น่าจะเขียนอย่างนี้ ในเรื่องที่เขียนคงผิด-แต่ไม่เป็นไร)... เป็นเรื่องเล่าที่พอทดแทน การผจญเวรในป่าขุนเขาตะนาวศรีได้หน่อย อ่านสนุกมีรสชาติ ไม่ต้องเติมน้ำปลาพริกขี้หนู รสมือคนปรุงดีแล้ว

ส่วนการกระเพื่อมใดๆก็ตาม บางทีก็เหมือน "เด็ดดอกไม้ สะเทือนถึงดวงดาว" หรือ "ผีเสื้อกระพือปีกที่ลอนดอน แล้วเกิดพายุในทะเลจีนใต้" อะไรเทือกนั้น...

ความดีหรือความเลวสร้าง "แรงกระเพื่อม" ต่อผู้เกี่ยวข้อง และผู้คนรอบข้างได้เสมอ...มากหรือน้อย ตามแต่พลังที่มันปลดปล่อยออกมา!

 

เฮ้อ-คริสต์มาส ปีนี้ กวางเรนเดียร์ยังต้องใส่แมสก์ ส่วน "ซานต้า"ปกติท่านก็พรางโฉมหน้าแท้จริงอยู่แล้ว คงพอไหว

หาก "ซานต้า" ต้องใช้กฏ "ยืดอก พกแมสก์" อีกคน ท่าจะแย่แน่ๆ-ฮ่า

 

มีคำกล่าวนานหลายสิบปี...หนังไม่เหนียว อย่าเที่ยวสาลีโข!

ศิษย์สาลีโข ของพระอาจารย์สมภพ จึงมิใช่ธรรมดา และพระวัดสาลีโขชุดหลังๆตั้งแต่ปี14 เป็นต้นมา ท่านก็มักนิมนต์ หลวงปู่โต๊ะ วัดประดู่ฉิมพลี มาช่วยเสริมความเป็นศิริมงคลอีกด้วย

วัตถุมงคลวัดสาลีโข จึงเป็น "ชุดแซบ แสบจี้ด" สำหรับผู้รู้ ผู้ใช้ และผู้เก็บ ไม่ต้องมีนิทานมาเสริม เจอะเจอที่ทัน หลวงพ่อสมภพ ไม่เกินปีที่ หลวงปู่โต๊ะ ละสังขาร (5มีนาคม24)ก็เก็บๆติดบ้านติดคอไว้มั่ง

ขอบคุณคนทางไกล ที่เขียนมาสนทนาแม้การเขียนยาวๆจะสร้างความยุ่งยากกับตัวเองพอควร แต่คริสต์มาสที่เหงาหงอย เปลี่ยนบรรยากาศมาจิ้มเรื่องส่งให้สมาชิกอ่าน ก็พอทดแทน "ความเซ็งไก่งวง" ได้บ้าง

(( (ที่จริงแสลงไทยต้องบอก"เซ็งเป็ด" -แต่อยู่ที่นั่นใช้ไก่งวงแทนเหมาะกว่า-ฮ่า)))

 

ตึกที่ทำงานน้องโต้ด อยู่สถานที่ครึกครื้น คึกคักผู้คน(ดูที่อยู่ตามที่ลูกน้องบันทึกไว้) ปกติคนแถวนั้นจะจอแจมาก ยิ่งยามเที่ยงแทบหาที่หย่อนก้นทานข้าวไม่ได้

น้องโต้ดว่ามาอย่างนี้ ก็แสดงว่า ความเหงียบเหงาเข้ามาเยือนเห็นชัดคาตา ก็ได้แต่ภาวนา ให้ฝันร้ายรอบ 2 เป็นฝันบางเบาเพียงแค่ชั่วครู่ชั่วยาม ผ่านค่ำคืน ลืมตาตื่น มันก็จางหายไปด้วยอำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย บารมีแห่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวงปกปักรักษา

คริสต์มาสปีนี้ ถึงเราไม่ใช่ชาวคริสต์ แต่ขอบารมี จีซัสไคร๊สต์ ช่วยอีกแรงก็ไม่เสียหลาย ชาวคริสต์ในเมืองไทยก็มีไม่น้อย

ทุกพลังช่วยกันทั้งทางโลกและเหนือโลก รวมทั้งระวังอย่าประมาทอีกสักพักก็ผ่านพ้น

เมอร์รี่ คริสต์มาสครับน้องโต้ดและสมาชิกทุกท่าน!