ตัวตนที่แท้จริงถูกบุคลิกภาพของเราบดบัง

ตัวตนที่แท้จริงถูกบุคลิกภาพของเราบดบัง
​

ตามหลักจิตวิทยา คน ๆหนึ่งจะพัฒนาไปเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์ มีวุฒิภาวะได้ ขึ้นอยู่กับว่าความต้องการตามลำัดับพัฒนาการของคน ๆนั้นในวัยเด็กได้รับการตอบสนองอย่างเหมาะสมหรือไม่ ความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนองในวัยเด็กจะกลายเป็นช่องว่างที่ขวางไม่ให้เราสัมผัสตัวตนที่สมบูรณ์ได้ และสิ่งที่คนเราสร้างขึ้นมาลดช่องว่างเหล่านั้นก็คือบุคลิกภาพของเราเอง

บุึึคลิกภาพเหมือนเฝือกที่หุ้มแขนที่บาดเจ็บของเราไว้ เราต้องการเฝือกเพื่อให้แขนของเรามีโอกาสได้สมานแผล และหายเป็นปกติ แต่ถ้าเราไม่ถอดเฝือกออกเสียที แขนของเราก็ไม่มีวันทำงานได้อย่างเต็มศักยภาพของมัน มิหน่ำซ้ำการเจริญเติบโตของแขนจะหยุดชงักไปด้วย คนบางคนสร้างบุคลิกภาพขึ้นมามากขนาดเทียบเท่ากับการเข้าเฝือกร่างกายทั้งร่าง และไม่มีใครเลยที่โตขึ้นมาโดยไม่มีเฝือกอยู่ตามร่างกายเลยแม้แต่น้อย คนเราต่างต้องการบุคลิกภาพเพื่อปกป้องเราให้พ้นจากความเจ็บปวดที่แสนสาหัสในวัยเด็ก
ถ้ามองบุคลิกภาพให้เป็นเฝือกชั่วคราว มันเป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่งต่อการพัฒนา มันเป็นส่วนที่แข็งที่สุดของเราในยามที่เราอ่อนแอที่สุด และไม่เพียงแต่มันจะช่วยให้เราเอาตัวรอดในสังคมได้เท่านั้น มันยังเป็นสิ่งที่พาเราไปสู่ขั้นต่อไปของการพัฒนาตนอีกด้วย

แต่เพราะบุคลิกภาพแท้จริงแล้วประกอบด้วย ปฏิกิริยา ความกลัว และความเชื่อของเราเท่าันั้น ไม่มีสิ่งใดในบุคลิกภาพที่เป็นตัวเราเลยแม้แต่น้อย การยึดติดกับบุคลิกภาพจึงเท่ากับการละทิ้งตัวตนนั้นเอง ตราบใดที่เรายังคิดว่าบุคลิกภาพของเรานี่แหละคือตัวเราจริง ๆ เราก็จะไม่มีวันเลิกยึดติดกับมัน และเหตุผลที่ทุกคนปฏิเสธที่จะกลับไปหาตัวตนที่แท้จริงเป็นเพราะ่ การกลับไปสู่ตัวตนที่แท้จริงทำให้เราต้องเจ็บปวดกับการละทิ้งตัวเองที่เราได้ทำมา วันที่เราพูดกับตัวเองว่า ฉันขอเป็นตัวฉันเองจริง ๆ ฉันขอเผชิญหน้ากับความจริง วันนั้นเราได้เริ่มหันเข้าหาตัวตนที่แท้จริงของเราแล้ว

การหันเข้าหาตัวตนที่แ้ท้จริงจะทำให้เราสัมผัสถึงความเจ็บปวดในวัยเด็กของเราอีกครั้ง ดังนั้น เราควรพัฒนา ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจตัวเอง ควบคู่ไปด้วย เราต้องหันที่จะรักตัวเองให้มากพอที่จะยอมกลับไปค้นหาตัวตนที่แท้จริงของเราอีกครั้ง เราต้องรักตัวเองมากพอที่จะไม่เลิกล้มหากต้องเจ็บปวดหรือวิตกกังวลกับความเจ็บปวดในวัยเด็กเหล่านั้นอีก

ที่จริงแล้วไม่ว่าวัยเด็กจะทรมานแสนสาหัสมากแค่ไหน ตัวตนที่แท้จริงของเราจะไม่ได้ความเสียหายเลยแม้แต่น้อย แต่มันจะถูกจำกัดและควบคุมด้วยบุคลิกภาพของเราแทน คนที่มาจากครอบครัวที่ล้มเหลวจะบุคลิกภาพจะควบคุมตัวตนที่แท้จริงอย่างเข้มงวดมาก ในขณะที่คนที่มาจากครอบครัวที่สมบูรณ์บุคลิกภาพจะอรุ่มอร่วยมากกว่า

ดังนั้นคนที่มีความทรงจำในวัยเด็กที่ปวดร้าวจึงไม่ต้องกังวลว่าพื้นฐานของตนไม่ดี ช่องว่างระหว่างตัวตนที่แท้จริงกับตัวเราอาจจะไกลกว่าคนอื่น แต่ตัวตนที่แท้จริงของเรายังบริสุทธิ์ไม่แตกต่างจากคนอื่น ๆ เพียงแต่เราต้องใช้ความพยายามมากหน่อยในการลดช่องว่างเหล่านั้น ตัวตนที่แท้จริงของทุกคนต้องการที่จะเผยตัวเองออกมาอยู่แล้ว

เมื่อใดที่ตัวตนที่แท้จริงเผยตัวออกมา เราจะได้พบกับ ความสัตย์ ความรัก การไม่หลอกตัวเอง ความคิดสร้างสรรค์ ปัญญา การพึ่งพาตัวเอง ความสุข อำนาจ และความสงบ ที่แท้จริง ซึ่งเราได้แต่หวังจากบุคลิกภาพของเรา แต่มันไม่เคยให้เราได้จริง ๆเสียที


http://www.dekisugi.net/enneagram/article.jsp?id=330

 

อืมน่าสนใจ ตัวตนแท้จริง

กับบุคคลิภาพที่สร้างตัวตนขึ้นใหม่

ตัวตนไหนคือเรา จีจี

แต่โบราณเขาว่าไว้

ของเก่าดั้งเดิมมีค่า

มากกว่าของใหม่ทำเลียนแบบ

ใช่ป่าวคะ

 

แล้วแต่มองครับ

ผมว่าตัวตนที่แท้จริงของทุกคนเหมือนกันหมด
ทุกวันนี้ที่เราเป็นเรา เขาเป็นเขา
เพราะไปหลงสร้างตัวตนขึ้นมาในตัวคน
แน่นนอน ของใหม่มักจะถูกมองว่าดีเสมอ หุหุ
ที่จริงแล้ว ของใหม่อาจเป็นหรือเก่าจะไม่มีความหมายเลย
ถ้ารู้ธรรมชาติความจริง ปรัชญาเซนจึงว่า

เมื่อแรก ภูเขาเป็นภูเขา
ต่อมาเมื่อเข้าไปกระทำ ภูเขากลับไม่ใช่ภูเขา
แต่เมื่อถึงที่สุดก็วางใจเป็น คือภูเขากลับเป็นภูเขาอีกครั้งหนึ่ง หุหุ

 

ก็เพราะว่า บุคลิกภาพ มาจาก สัญญา สังขาร และ วิญญาณ มันก็เลยไม่เที่ยง
หากยังยึดอุปาทาน มันก็จะเป็นไปตาม อุปาทานแห่งสัญญา

ทีนี้ บุคลิกภาพ มันก็แปรเปลี่ยนได้ หากมีอำนาจตัณหา มาบีบคั้น มันก็โดนเร้าไปตามปัจจัย
คนที่ บุคลิกภาพขรึม ลองไปอยู่ต่อหน้าเสือสิ หรือ ผู้จัดการเคร่งขรึมลองไปอยู่ต่อหน้าเมียสิ

ทีนี้ ในเรื่องที่ว่า มาจากการเลี้ยงดู ก็ส่วนหนึ่ง แต่หากว่า คนๆ นั้นมาทางธรรมแล้วสิ่งต่างๆ ก็ไม่มีผลเพราะว่า มันเท่าทัน มันก็เลือกที่จะใช้ปัญญา มากกว่าความเคยชิน หรือ สัญญาที่ดองไว้


ตัวตนที่แท้จริง ถูก อุปาทานบดบัง ไว้ทั้งสิ้น และพอเอาเข้าจริงแล้ว ตัวตนที่แท้จริงที่สุดก็คือ ธรรม
ถ้าแบบนี้เหมือนกัน เข้ากันได้สนิท ด้วยธรรมนั้นแหละ

 

ที่จริงแล้ว ไม่มีเขา ไม่มีเรา
จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าบุคลสองคนหลุดจากสมมุตติแล้ว โคจรมาพบกัน
ผมว่าอาจจะต้องมองหน้ากันดัวยซ้ำ หุหุ
แค่รู้กันก็พอ ครับ

 

เคยเห็นคนที่หน้าตาดีแต่ใจร้าย ส่วนคนขี้เหร่แต่จิตใจดี คนที่ปากร้ายแต่ใจดี คนที่พูดเพราะแต่คิดร้ายในใจ หลายครั้งที่บอกไม่เอาแต่ใจนั้นอยากได้ ขอฝากให้พี่ๆ และอาจารย์ช่วยกะเทาะเฝือกที่ห่อหุ้มร่างให้กับเราด้วยนะ ขอฝากตัว

 

หลายคนตกม้าตาย เพราะรูปลักษณ์
ตรึงตามามาก แต่มาพบทีหลังว่าไม่อาจตรึงใจได้นาน

คบคนให้ดูหน้า ซื้อผ้าให้ดูเนื้อ
หลายคนเข้าใจผิดกันเรื่องการคบคน...
เข้าใจกันว่า ต้องดูที่หน้าตาดี หล่อเร้าใจ สาวไว้ก่อน
แล้วผักใสให้พวกขี้เหร่ เป็นคนไม่น่าคบหา

ที่จริง คำว่า ดูหน้า หมายถึงหน้าที่ สุจริต หรือ ทุจริต
หน้าอย่างนี้ ไม่จำเป็นต้องสวย ต้องหล่อ หน้าตาดีเสมอไป
ดังนั้นการจะมองใคร อย่ามองที่เปลือก เพียงอย่างเดียว.

 

มันคล้ายกับคำว่าบุคลิกภาพ ป่าว ตัวตนที่แท้จริง เวลาเรากล่าวถึงคำำคำนี้ เราหมายถึงตัวตนจริง ๆ ตัวตนที่แท้จริงคือส่วนที่เป็นตัวเราจริง ๆ ซึ่งเราว่าคงลึกกว่าบุคลิกภาพของเราแน่ ถ้าทั้งหมดที่เป็นตัวคุณเปรียบเหมือนลำธาร ตัวตนที่แท้จริงเปรียบเหมือนน้ำในลำธารนั้น และบุคลิกภาพเปรียบเหมือนคลื่นเหนือน้ำนั้น สิ่งที่มีตัวตนจริงจับต้องได้คืือน้ำ หาใช่คลื่นเหนือน้ำนั้นไม่

น้อยคนนักแม้แต่ตัวเราเองอาจยังไม่เคยสัมผัสได้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเราเพราะบุคลิกภาพครอบงำจิตใจของเราอยู่ตลอดเวลา ถ้าเราตื่นตัวอยู่เสมอและสังเกตเห็นปรากฏการณ์ที่บุึึคลิกภาพกำลังครอบงำจิตใจของเรา เราจะสามารถสัมผัสตัวตนที่แท้จริงได้โดยตรง คนที่สัมผัสตัวตนที่แท้จริงของตัวเองได้ยังคงมีชีวิตประจำวันเหมือนกับคนทั่วไป แต่เขาเหล่านั้นคือคนที่ค้นพบตัวเองแล้ว

 

บุคลิกภาพส่วนบุคคล ตัวตนที่แท้จริง บางครั้งก็แสดงออกมาพร้อมกันในเวลาเดียวกัน แต่บุคลิกคือสิ่งที่มองเห็นสังเกตได้ แต่ตัวตนที่แท้จริงอาจเป็นสันดานเฉพาะตัว

 

ถ้าเปรียบสายน้ำ ก็ให้นึกถึงลำธาร

บางจุดก็มีน้ำไหลตกไปเป็นแอ่งเป็นร่อง น้ำที่ผิวจะเห็นเป็นแอ่งวัน
บางจุดก็เป็นเกลียว อะไรผ่านมาก็ติดวนอยู่ตรงนั้น เหมือนคนหลง
ความสุข ความงาม

บางแห่งก่อนจะยกขึ้นเป็นระรอกคลื่น เป็นดั่งสัน ทำให้สายน้ำมีผืนผิว
เป็นหลุม เป็นร่อง เป็นแอ่ง บางจุดก็ราบเรียบไหลเร็วรี่ ให้ความงาม
ให้อารมณ์ที่เป็นสุข

บางจุดก็เป็นการลดหลั่นกระทันหัน ทำให้น้ำกระฉอกส่งเสียงจ๊อกแจ๊ก
เสนาะหู

แท้จริงแล้ว ไม่ได้เกี่ยวกับสายน้ำ แต่เป็นเพราะ ตะกอน ก้อนหิน
แผ่นหิน ช่องว่างขางหินที่เกิดขึ้นระหว่างก้อนหินใหญ่ ที่ทำให้เกิด
น้ำวนอันน่าอันตรายถ้าไปติด ทำให้หลงเพลิน ถ้ามองแต่เพียงสิ่ง
ฉาบหน้า

ศิลปินเข้าใจความงามเหล่านี้ แต่ไม่เคยปฏิเสธ แต่กลับชอบใจ และ
เอาไปใช้ประโยชน์ สร้างเลียน จัดวาง เพื่อดึงกิเลสของผู้คน ด้วยอุปาทาน
ตามความรู้ ที่เก็ย หรือ สั่งสมมา บางครั้ง ก็มาจากปากของอาจารย์ว่า
จัดวางแบบนี้เป็นความสุข เป็นความวิเศษ

ใครจะมองตามความเป็นจริง มันเป็นเพียงหิน ที่นอนเนื่องทับถม ขัดเกลา
ตามธรรมชาติ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น

เมื่อใดน้ำแล้ง ความงามเหล่านั้นก็หมด

เมื่อใดน้ำแรง ความงามเหล่านั้นก็เปลี่ยนรูป

การเข้าใจธรรม เป็นการไปเรียงจัดวางหินเหล่านั้นใหม่
ให้ราบเนียบก็ไม่ใช่ เป็นเพียงการรู้ลงไป จนยอมรับ ว่า
ความงามเหล่านั้น มันมีปัจจัย เมื่อปัจจยหมด ก็หมด

 

บุคลิกภาพน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนที่แท้จริงของเรา มันถูกหล่อหลอมมาจากประสบการณ์ สิ่งแวดล้อม การเลี้ยงดู ตัวตนของเรามาจากภายในเป็นยังไง เราก็สื่อมาทางบุคลิกภายนอกยังงั้น

 

จริงอย่างที่คุณว่าคะ

บุคลิกภาพเสมือนหนึ่งเฝือกและหน้ากาก ที่บดบังตัวตนที่แท้จริงของเรา

แต่ในโลกของความเป็นจริงแล้ว ผู้ที่มีบุคลิกภาพดีย่อมเห็นเป็นที่สะดุดตาและประทับใจของใครหลายคนมากกว่า

 

เราต่างเคยยอมให้ตัวตนที่แท้จริงของเราถูกบดบังเพราะเหตุผลบางอย่าง
หึๆ