ลักษณะที่เกิดเวลาสวดมนต์และนั่งสมาธิ

แนะนำได้ เเต่ คุณไม่เชื่อ การปฏิบัติของคุณ ติดที่ตรงความไม่เชื่อ

เเละไม่ศรัทธาว่าตนเองจะทำได้ จึงไปไม่ถึงไหนเสียที

ถ้าจะเริ่มก็ต้องเริ่มจากทัศนคติ เเล้ว ที่เหลือ จะเป็น อานิสงค์ เก่า

บุญเก่า เเละของเก่า ที่จะช่วยให้คุณเห็นได้เองคะ
.................................


[FONT=#ZF Terminal]รายงานความคืบหน้าเพื่อขอคำแนะนำ[/FONT][FONT=#ZF Terminal]<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>[/FONT]
<o> </o>

 

สวัสดีครับคุณสันโดษ
ตอนนี้ผมสวดมนต์ไหว้พระและนั่งสมาธิ
ผมปฏิบัติมานี่ถูกจริตถูกทางผมไหม ครับ แล้วที่เรียกว่าของเก่าที่ติดตัวมานี่ผมมีไหมครับ
ขอความอนุเคราะห์ คุณสันโดษ และผู้รู้ดว้ยครับเพื่อที่จะได้เป็นกำลังใจและความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมต่อไป

 

ดีครับพี่สันโดษ

คือว่าต๊อปนั่งสมาธิมาเรื่อยๆๆๆ โดยที่นั่งตอนแรกๆก็กำหนดลมหายใจเข้าออก พุท-โธ่ปกติ แต่หลังๆๆไม่กำหนดอะไรแล้วก็มันสงบ นิ่ง ว่างเปล่าไปสะงั้น

แต่พอมา2-3วันที่ผ่านมาเวลานั่งสมาธิ รู้สึกปวดตรงบริเวณต้นคอ ท้ายทอย ไล่มาที่กลางหัวแล้วก็ไล่ไปต่อหัวด้านซ้ายแล้วไล่ต่อไปที่บริเวณหน้าผาก ปวดแบบวนไปวนมาได้เรื่อยๆๆ ปวดมากมาย ปวดน้ำตาแทบใหล แต่ก็นั่งต่อไปไม่ได้ไปสนใจไม่ได้ไปยึดติดอะไรมาก

มันเป็นไรป่าวงับพี่สันโดษ ขอคำแนะนำด้วยงับ ขอบคุณงับ

 

สวัดดีครับคุณสันโดษ
ผมเป็นคนที่นั่ง(นอน)สมาธิมาได้ซักพักแล้วครับ เนื่องจากนั่งไม่ได้เวลานั่งที่ไรจะมีอาการหัวคมำปักพืิ้้นตลอดจึงเปลี่ยนมาเป็นท่านอน เวลานอนทำสมาธิช่วงแรกๆจิตก็ตั้งมั่นดีครับ รู้สึกสบายมาก แต่พอทำไปเรื่อยๆ กลับรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกรู้สึกอึดอัดทรมาน ตัวเกร็งมากในทุกๆส่วนของร่างกายหัวปักไปทางด้านหลังจนหน้าอกแอ่นขึ้นอย่างมาก รู้ตัวว่าไม่ได้หายใจอยู่แต่พอปล่อยไปเรื่อยๆเหมือนเกิดอาการทนไม่ไหว จนต้องเลิกเป็นผู้ดูแล้วมาบังคับร่างกาย ผมเป็นอย่างนี้บ่อยๆครับ อยากทราบว่าผมต้องทำอย่างไร.......

 

เราติด เราหลง เราไม่สามารถไปถึงจุดหมายได้ เพราะอะไร
จิตดวงนี้เท่านั้น เหรอ ที่ทำให้เราติดยึดว่าตัวตน ทำไงจะหลุดจากจิตพิจารณา ก็ นิ่งอยุ่กับที่เท่านั้น ยกก้าวไปอีกขั้นไม่ ได้เลย

 

ได้อ่านความรู้แล้วชื่นใจ ต้องขออนุญาตฝึกตามคำแนะนำบ้าง เพราะปกติทำกิจไม่ค่อยได้ขี้เกียจแถมไม่ค่อยนำพา ชีวิตก็เลยทุกข์อยู่อย่างงี้ แต่พออ่านคำแนะนำทุกหน้าแล้วรู้สึกมีกำลังใจ ชื่นชมทุกท่าน อนุโมทนาบุญแก่ผู้รู้ผู้แนะนำทุกท่านให้เป็น ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานตลอดไป เพื่อจะได้แนะนำให้ผู้อื่นได้มีโอกาศเจอเเสงสว่าง ส่วนผมจะพยายามตื่นสักที สาธุ

 

ผมเคยสวดชินบัญชร สักพักก็มือสั่น หน้าอกผิวหนัสั่นระรัวไปหมดเลย

 

สวัสดีค่ะคุณสันโดษ
ดิฉ้นมีโอกาสได้เข้ามาอ่านในกระทู้นี้ ซึ่งมีประโยชน์อย่างมาก และขออนุโมทนาบุญในวิทยาทานที่คุณสันโดษได้แนะนำและชี้แนะเพื่อนสมาชิกในห้องนี้
โดยส่วนตัวดิฉัน ชอบการสวดมนต์ แต่การปฏิบัติไม่ค่อยต่อเนื่องด้วยเวลา โอกาสด้วยส่วนหนึ่ง (ข้ออ้าง) ทั้งๆที่อยากจะทำ แต่ความเพียรมีน้อย ไม่ทราบจะแก้ไขได้อย่างไร เช่นเดียวกันในเรื่องของการนั่งสมาธิ เคยอ่านจากหนังสือ หรือมีผู้แนะนะ ให้กำหนดรู้ที่ลมหายใจเข้า-ออก, ทฤษฎีรู้ แต่การปฏิบัติดิฉันไม่สามารถทำได้เลย ทั้งๆที่ได้พยายามแล้ว และในขณะปฏิบัติจะเกิดความสับสนอย่างมากระหว่างลมหายใจเข้าและออกค่ะ โปรดชี้แนะด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ

 

ท้ายทอย มีองค์เทพจะมาประทับตัวเราไงครับ ตามหลักความเชื่อของชาวจีนนะครับ

 

สวัสดีค่ะ คุณสันโดษ และชาวกระทู้ ทุกท่าน

อ่านมานานพอสมควร ชอบแนวความคิดของคุณสันโดษจัง ดูแล้ว คุณพยายามเน้นแนวทางไม่ตึงไป ไม่หย่อนไป จริงๆ ด้วย ขอชมนะคะ

ตัวดิฉันเองก็ปฏิบัติไม่นาน เน้นสะดวกตัวเอง ไม่เหนื่อยเกินไป ไม่ฝืนเกินไป ส่วนใหญ่เน้นสวดมนต์มากกว่า (อย่างน้อย สัปดาห์ละ 2 วัน ครั้งละ 30-45 นาที) แต่ถ้าวันไหนร่างกายไม่แย่มาก ก็จะพยายามนั่งสมาธิด้วย เคยนั่งถึงขั้นน้ำลายไหลด้วย (ใครจะขำก็ขำได้นะคะ ไม่ว่ากัน เจ้าของเรื่องยังขำตัวเองเลย) นอกจากนี้ ก็มีโยกไปมาบ้าง หรือ เอนมาข้างหน้าจนตัวพับเลยก็มี แรกเริ่มเคยพยายามบังคับเวลากับตัวเอง เช่น วันนี้ 15 นาที พรุ่งนี้ ต้องมากกว่านี้ เป็นต้น แต่ระยะหลังรู้สึกบังคับตัวเองเกินไป เลยไม่เอาดีกว่า เน้นตามสะดวก พยายามบ้าง แต่ไม่ฝืนสังขารเกินไป ก็รู้สึกดีขึ้น ก็ต้องดูกันต่อไปค่ะว่าจะเป็นไงต่อไป

อยากได้ข้อแนะนำจากคุณสันโดษนะคะ แต่บอกข้อจำกัดของตัวเองให้คุณทราบนิดนึง
1. เป็นลูกคนเดียวค่ะ ไปไหนมาไหนลำบาก มีปัญหากับคนที่บ้านประจำ
2. ตอนนี้ดิฉันก็มีปัญหากับคุณแม่มานานพอควรเกือบๆ 2 ปีเห็นจะได้ เข้าใจคุณแม่ค่ะ แต่คุณแม่ไม่เข้าใจเรา แต่ตอนสวดมนต์ก็แผ่กุศลให้ท่านด้วยนะคะ เพราะอยากให้ท่านเข้าใจ แล้วก็ไม่คิดมาก ช่วงนี้คุณแม่เข้าสู่วัยทองแล้วด้วย ท่านทำงานหนักค่ะ แต่ก็ไม่ยอมหยุดตัวเอง ห้ามแล้วก็ไม่ฟัง ท่านมีเหตุผลของท่านค่ะ ซึ่งดิฉันมองว่า ท่านไม่ปล่อยวางค่ะ ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป คนที่แย่จะเป็นท่านเสียเอง
คุณแม่เป็นคนมั่นใจในตัวเองมาก ท่านเชื่อว่า สิ่งที่ท่านดำเนินชีวิตมาตลอดเป็นสิ่งที่ดี ถูกต้อง เพราะฉะนั้น ถ้าใครปฏิบัติตามท่าน และได้รับการดูแลและการแนะนำจากท่าน ก็ต้องได้ดีอย่างท่านแน่นอน ซึ่งเรื่องนี้ดิฉันไม่เห็นด้วย เพราะทุกชีวิตมีวิถีทางของตัว ต้องยืนด้วยตนเอง หายใจด้วยตนเอง จะมาพึ่งพาคนอื่นโดยตลอดคงไม่ได้แน่ๆ คงง่อยเปลี้ยเสียขาแย่เลย

บอกตามตรงนะคะ ดิฉันนั่งอ่านกระทู้ของคุณ ดิฉันรู้สึกถูกดึงเข้าไปเหมือนกัน แล้วก็สงบมากๆ ด้วย แต่ก็เป็นช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่เป็นช่วงที่รู้สึกดีมากๆ เลยค่ะ ถ้าเป็นไปได้ ขอคำชี้แนะด้วยนะคะ

ขอบคุณและขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะ

 

สวัสดีครับ คุณสันโดษและชาวกระทู้ ทุกท่าน ผมชอบแนวทางชองคุณสันโดษ ประมาณปี50ได้ไปนั่งปฏิบัติที่วัดธรรมกาย 7 -8เดือนแต่ปี51กลับไม่ได้ไปปฎิบัติอีก ซึ่งเมื่อก่อนผมชอบสวดมนต์และนั่งสมาธิ เป็นเพราะอะไรครับ โปรดแนะนำด้วย

 

ด้วยความเคารพและกราบสวัสดีคุณสันโดษครับผมเป็นสมาชิกใหม่ครับเพิ่งรู้ว่ามีเวปที่ให้ความรู้แบบนี้ด้วย ขออนุโมทนาครับ แนวทางและความรู้ต่างๆที่คุณสันโดษได้ให้ไว้ในเวปแห่งนี้ผมเชื่อว่าจะเป็นแนวทางที่สามารถทำให้ผู้ปฏิบัติธรรมสามารถก้าวไปสู่ความสำเร็จแห่งการปฏิบัติธรรมและผมเชื่อว่าอานิสงฆ์แห่งการชี้ทางสว่างเหล่านี้คงส่งผลดีต่อคุณสันโดษไม่ช้าก็เร็วครับ

ท้ายนี้ผมขอรบกวนเวลาคุณสันโดษช่วยแนะนำแนวทางที่ถูกต้องให้ผมด้วยครับ คือว่า1.หลายเดือนก่อนผมได้สวดมนต์ปฏิบัติสมาธิอยู่บนบ้านชั้นสอง ในขณะที่ทำการสวดมนต์อยู่นั้นได้ยินเสียงคนเดินบนแผ่นไม้(บ้านผมเป็นบ้านไม้ครับ)และเป็นคนร่างใหญ่ ร่างน้อยหลายท่านครับ จนทำให้ผมขนลุกและรู้สึกไม่มีสติและสมาธิในการสวดอีกต่อไปแต่ก็ยังฝืนสวดต่อจนจบ ผมจะสวดแบบนี้ทุกวันในแต่ละวันจะได้ยินสียงคนเดิน มากน้อยต่างกัน พักหลังผมไม่ค่อยได้สวดครับเพราะติดภาระกิจหลายอย่างแต่พอมีเวลาก็นึกอยากไปสวดและนั่งสมาธิอีกแต่ก็ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยได้แต่ไปนั่งสมาธิในห้องนอนอย่างเดียวครับ ผมขอรบกวนขอคำแนะนำครับว่าสิ่งที่ผมได้สัมผัสกับเสียงเดินใช่เป็นเจ้ากรรมนายเวรหรือเป็นเทพเทวดาที่ลงมาร่วมสวดด้วยและผมต้องปฏิบัติต่อเขาเหล่านั้นอย่างไรครับเพื่อที่จะได้เข้าไปนั่งสวดมนต์นั่งสมาธิในห้องพระต่อ
2. ในระหว่างที่ผมนั่งสมาธิอยู่นั้นเวลาจิตงสบบางครั้งจะเห็นแสงวูบวาบในเปลือกตาและจะรู้สึกเกร็งที่เปลือกตาครับผมพยายามไม่สนใจแต่ความรู้สึกนี้มันเริ่มกดเปลือกตาให้หนักขึ้นและจิตมันตกลงด้านล่างอย่างแรงเหมือนคนที่กำลังโดนจากที่สูงหรือโดดจากเหวครับ พอผมตั้งสติได้จะเสียวซ่านไปทั้งตัวขนลุกไปทั่วร่างกายเป็นจังหวะไปเหมือนลมแรงๆที่กำลังพัดผ่านผิวหนังอย่างเป็นจังหวะ ลักษณะแบบนี้ผมรบกวนคุณสันโดดช่วยแนะนำแนวทางที่ถูกต้องให้ผมด้วยครับ สุดท้ายผมขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำครับ

 

คุณสันโดษ บอกว่าจะไม่กลับมาตอบกระทู้นี้อีก ฮือ ๆ ๆๆๆ

 

สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณสันโดษ เมื่อไหร่จะกลับมาตอบบ้างค่ะ?

 

การปฏิบัติ ติดตรงที่ รีบปฏิบัติต้องเร่งไปทำงาน ความสงบจึงเกิดได้น้อยกว่า

ถ้าตั้งใจปฏิบัติจริง ขอให้ตื่นเร็วขึ้นกว่าปกติ 30 นาที หรือ ก่อนนอน

เเล้ว นอนสมาธิเสียเลยคะเพราะ คุณเป็นคน ที่ ทำงาน เสมอ

จิตคุณจึง ไม่ค่อยสงบ เหมือน คนที่ว่างงาน

หากคุณรู้จริตตัวเอง เเล้วก็ขอให้คุณ เริ่มทำสมาธิ ตามที่บอกเเล้วจิตของคุณจะ สงบจริงในที่สุดคะ

 

น่าเสียดายมากครับการมาตอบคำถามของคุณสันโดษในแต่ละครั้งถือว่าได้เสียสละเวลาและเสียโอกาสในการปฏิบัติธรรมไปไม่น้อยเลย หากเป็นไปได้และถ้ามีโอกาส หรือมีข้อแนะนำดีๆ ขอรบกวนคุณสันโดษช่วยชี้แนะด้วยนะครับ อย่างไรแล้วการตอบคำถามของคุณสันโดษที่ผ่านมามีประโยชน์ต่อผู้ที่กำลังศึกษาอยู่มากมาย รวมถึงตัวผมเองด้วย ขออนุโมทนาครับ

 

การปฏิบัติ คือ ทางออกของความเคารพ ควาเกรงกลัวในการประพฤติทางไม่ดีไม่งาม

เเต่ ความดีและความชั่วก็ไม่ใช่สิ่งที่เรา พึงปราถนาเเละสิ่งที่ต้อง กระทำ

สิ่งที่คุณต้องรู้ตัว คือ รู้ว่า ตัวเอง กำลังสูญเสีย อะไร

สูญเสียของคุณ ยิ่งใหญ่ ฉันทราบ

เเต่คุณต้องอย่าลืมว่า ความสูญเสียครั้งนี้ จะทำให้เกิด ความหยั่งรู้ในภายหน้า

ตัวตนของมนุษย์คน คือ การ เกิดมาเพื่อ ปฏิบัติให้เข้าใจ สัจธรรมของชีวิตว่าเกิดมาทำไม?

ฉัน รู้ว่าคุณ ไม่พอ เเละต้องการที่จะรู้มากกว่านี้ เเต่ตัวคุณนั้นเองที่จะให้คำตอบของคำถาม

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุณนับถือ ของให้ นับถือ เพื่อเป็น ผู้สอนนำ

แต่อย่านับถือจนคุณขาด สัมปชัญญะ เเห่งปัญญาญาณ

หากคุณปราถนาจะบรรลุเพื่อ รู้ ขอให้คุณ ปฏิบัติ เพื่อให้ ทราบเป็นพอ

เพราะการรู้ คือ การเล่าเรียน เเต่การ ทราบ เพื่อรู้แล้วเปล่อยวาง

ถ้าคุณรู้เเล้วปล่อยวางได้เมื่อไร เมื่อนั้น คุณจะ ทราบว่า การปฏิบัติเพื่อปัญญา

ไม่ได้ปฏิบัติ เพื่อรู้มาก เเต่ เพื่อ เข้าใจ สภาวะจิตของตนเอง

อยากรู้อะไร ลองส่องกระจกเเล้วฝึก ถามตอบ กับตัวเองดูนะคะ

 

ที่คุณกลัว เพราะ คุณรับกระเเส ลบของ จิตอกุศล

ให้คุณเเผ่เมตตาทันทีเเล้ว สิ่งที่อยู่รอบตัวคุณจะกลายเป็นสิ่งมงคลคะ

 

ดีใจค่ะที่ได้มาเจอกระทู้นี้ เพราะนึกเสมอว่าควรจะหาอาจารย์สอนเพราะคิดว่าตัวเองไม่ก้าวหน้า ไม่แน่ใจว่ามาถูกทางหรือยังเพราะไม่ได้เห็นพระหรืออะไรอย่างคนอื่นๆเขาเห็น จากที่เคยนั่งแล้วรู้สึกว่ามีอีกร่างหนึ่งแต่หมุนวนไม่หยุด แล้วหยุดนั่งไปนานหลายปีจนทำไม่ได้อย่างนั้นแล้วเพราะมักจะเมื่อยขาจนทนไม่ไหวค่ะ ตอนนี้ใช้วิธีนอนภาวนาจับลมหายใจจนหลับไป อ่านที่คุณสันโดษตอบท่านอื่นๆแล้วก็คิดว่าคงจะกลับไปนั่งอย่างเก่า เมื่อยเมื่อไหร่ก็พอสำหรับวันนั้น แต่ไม่ชอบสวดมนต์ยาวๆเพราะจำไม่ได้ค่ะ มีอะไรที่คุณสันโดษอยากแนะนำเพิ่มก็ยินดีอย่างยิ่งค่ะ