รับตอบข้อสงสัยในการเจริญพระกรรมฐาน

พอวูบเสร็จแล้ว จิตสงบกว่าเดิม หรือจิตมันถอนจากสมาธิครับ
ถ้าจิตถอนจากสมาธิด้วยอาการที่วูบนี่ เขาเรียกว่าตกฌาณครับ
คือ จะรู้สึกคล้ายๆ เหมือนกับตกจากที่สูงอย่างรวดเร็ว

ถ้าเกิดอาการแบบนี้ ก็คือจิตยังประคองสมาธิได้ไม่มั่นคง
ทำให้จิตเคลื่อนจากสมาธิระดับหนึ่ง สู่ระดับหนึ่งอย่างรวดเร็ว
เลยเหมือนกับเราอยู่ที่สูงแล้วพลัดตกลงมา มันจะวูบๆ
แต่ถ้าแบบนี้จะเป็นฌาณละเอียด จะไม่ใช่ฌาณหยาบ

วิธีแก้จริงๆแล้ว ก็คือต้องฝึกประคองสมาธิครับ
ให้เราลองฝึก ภาวนา จับลมหายใจ หรือบริกรรม ตามที่เราฝึก เอาไว้ให้ได้ตลอดทั้งวันยิ่งดี
แล้วจิตก็จะมั่นคง ประคองสมาธิได้นานขึ้นเองครับ
อันนี้เป็นเรื่องของความชินครับ ยิ่งทำบ่อยจิตยิ่งชิน ยิ่งประคองสมาธิได้นาน

อีกกรณีหนึ่งก็คือจิตดิ่งลงเป็นสมาธิครับ แต่อันนี้จะมีอาการที่จิตรวมตัวเป็นดวง
จะไม่ใช่ลักษณะที่วูบๆครับ หรือถ้าวูบ มันจะวูบแล้วนิ่งประคองเอาไว้อย่างนั้น

เวลาทำสมาธิให้เราทำใจให้สบายอีกนิดนึงครับ แล้วจิตจะสงบเร็วกว่า
ถ้าหัวใจของเรามันเต้นแรง หรือมีอาการเหนื่อยนี่ ยังวางอารมณ์หนักไปนิดนึงครับ
อารมณ์ที่ใช้คือ เบาๆ สบายๆ เย็นๆ นิ่งๆ สงบครับ


ขอให้เข้าถึงซึ่งความสงบตามที่ปรารถนานะครับ

 

คือว่าก่อนหน้านี่ที่ไปฝึกที่วัดมา ท่านอาจารย์จะให้นั่งแบบจับเวลา
แต่พอกลับมาบ้านแล้ว ใช้วิธีจับเวลา จะหายใจไม่ออกกระวนกระวายมาก
เลยไม่จับเวลากลับนั่งได้นาน และเบาสบายมากๆ เหมือนพัฒนาไปอีกระดับ
แล้วมาถึงจุดที่ว่าวูบ จากที่คุณ Xorce ได้กล่าวมาข้างต้นคิดว่าน่าจะเป็นในกรณีแรกมากกว่าคือ
ตกจากณาณเนื่องจากประคองอารมณ์ได้ไม่คงที่ มีอยู่ครั้งหนึ่ง นอนหลับไปแล้ว
รู้สึกตัวได้ว่าหลับแล้ว จิตมันรู้ตัวแล้วนับลมหายใจ ภาวณาได้ รู้สึกสงบสติดีมาก
แล้วก็เกิดอาการนี้คือ มันจะหลุดจากร่าง วูบๆ แต่ไม่ได้หลุด มันเป็นนิดๆ วูบเล็กๆ
แล้วก็หยุดภาวณาไป หลับต่อ แต่ก็ไม่แน่ใจนักนะค่ะว่ามันจะเป็นการตกจากณาณหรือเปล่า
คงต้องฝึกกันต่อไปเพื่อความชัดเจน
ส่วนที่บอกว่าว่า วางอารมณ์หนักไปน่าจะจริง จะพยายามวางอารมณ์ให้เบาสบายขึ้นนะค่ะ
อยากถามอีกนิดคือ ระดับของสมาธิ ตอนนี้น่าจะอยู่ในระดับไหนแล้วค่ะ

ขอบพระคุณสำหรับคำตอบ จะพยายามต่อไป หากมีคำถามอะไรคงจะต้องรบกวนถามอีก
โมทนา สาธุ กับจิตเมตตาช่วยผู้อื่นด้วยนะค่ะ สาธุ

 

โมทนาบุญกับธรรมทานนะครับ.....การให้ธรรมเป็นทานชนะการให้ทั้งปวง....

 

การจับเวลาทำให้จิตภะวงเกินไปครับ
ไม่ต้องจับเวลาดีที่สุด เอาแค่พอใจสบายครับ

แต่อันนี้
รู้สึกตัวได้ว่าหลับแล้ว จิตมันรู้ตัวแล้วนับลมหายใจ ภาวณาได้ รู้สึกสงบสติดีมาก
แล้วก็เกิดอาการนี้คือ มันจะหลุดจากร่าง วูบๆ แต่ไม่ได้หลุด มันเป็นนิดๆ วูบเล็กๆ

อันนี้ไม่ใช่ตกฌาณครับ
อารมณ์มันจะคนละแบบกับที่วูบ ทั่วๆไป ครับ ที่วูบๆปกติจะมีอาการคล้ายๆ เหมือนหมดสติไปเสี้ยววินาที หรือคล้ายตกลงมา

แต่อันนี้อารมณ์มันจะวูบๆ แบบลอยๆเบาๆ แบบเราจะลอยออกจากร่าง
จะรู้สึกคล้ายตัวเราแยกออกจากร่าง จะไม่ใช่อาการวูบแบบตกฌาณครับ
อันนี้เกิดจากจิตจะแยกจากกายครับ

ส่วนสมาธิอยู่ระดับใดแล้ว
ต้องขอถามก่อนครับว่า จับคำบริกรรมอะไร จับลมหายใจด้วยไหม
ภาวนามาแบบใด
เพราะว่าแต่ละวิธี พอเข้าสมาธิแล้วจะมีตัวชี้วัดที่ต่างกันนิดหน่อยครับ

ถ้าจับคำภาวนาอย่างเดียว โดยไม่มีลมหายใจ เช่น พุทโธๆๆ ไปเรื่อยๆ
ถ้าจิตเริ่มสงบเป็นฌาณแล้ว จิตมันจะชุ่มเย็นเบาๆ สบายๆ จิตใจมีความสุข
แล้วพอไปเรื่อยๆ
จิตจะค่อยๆรวมตัวเป็นก้อนครับ เป็นดวงครับ อารมณ์จะประมาณรู้สึกว่าตัวเรามันลอยๆ เป็นดวงกลมๆ ถ้าถึงจุดนี้แล้ว ถือว่าเป็นฌาณ4ละเอียดครับ

จริงๆแล้วไม่ใช่เรื่องยากครับ เป็นของไม่ยาก
แต่ขอให้เข้าใจตรงกันว่า จิตไม่จำเป็นจะต้องไล่จากฌาณ1 ไป 2 ไป 3 ไป 4
มันอาจจะพรวดเดียว4เลยก็ได้ และส่วนมากจะเป็นแบบนั้นด้วยครับ
สำคัญว่าทำใจให้สบายครับ ให้เบา ให้อิ่มเอมครับ

ขอให้มีจิตใจที่ เบา ชุ่มเย็น สบายใจนะครับ

 

เมื่อคืนก็ฝึกตามปกติ ปรากฏมีคุณเอ็ดดี้มานังอยู่ตรงหน้า เค้ามายิ้มใส่ต่อมาก็เห็นเค้าใส่ชุดขาวไม่ได้เป็นหน้าอย่างตอนเป็นคนนะคะ กลายเป็นชุดเเบบเทวดาชุ้นพระภูมิเจ้าที่ หรือไม่งั้นก็รุกขเทวดา

 

มาแสดงให้เห็นว่าเขาไปดีแล้วครับ

 

เวรกรรม

สาธุ

 

ใช้ภาวนา ยุบหนอ พองหนอ จับลมหายใจที่ท้อง และ อามรณ์ที่เข้ามาในจิตค่ะ
พอจิตเป็นสมาธิ ตัวจะเบาขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆหายไป อะไรอย่างเนี้ยค่ะ
บางทีไม่ได้ตั้งใจนั่ง พอจิตสงบ จะเหลือแต่ศรีษะ รู้สึกสบายมากๆ
อันนี้เป็นมาก่อนที่จะมานั่งจริงจัง เป็นมาตั้งแต่เด็ก นานๆเป็นที
บางทีนั่งๆ อ่านคอมอยู่ ตัวหายไปซะงั้น เบาสบายมาก
จะรู้สึกดี แล้วพอมานั่งจริงจัง จะไม่ค่อยถึงอารมณ์นี้หรอกค่ะ แต่ช่วงหลังจะเริ่มเบาๆขึ้นแล้ว

 

รบกวนสอบถาม
การอุทิศ ส่วนกุศล กับ การแผ่เมตตาจิต เหมือนหรือต่างกันครับ

การอุทิศส่วนกุศล ที่ผมทำ ก็ใช่ อิทัง ปุญญะ พะลัง (ที่เหลือก็ว่าไป)
การแผ่เมตตา ผมยังสับสนเล็กน้อยว่า จะต้องสวด บท สัตเพสัตตา เท่านั้นหรือเปล่า (พอดียังจำไม่ค่อยจะได้ เหอะ ๆ ๆ) ครับ

 

ใช้ภาวนา ยุบหนอ พองหนอ จับลมหายใจที่ท้อง และ อามรณ์ที่เข้ามาในจิตค่ะ
พอจิตเป็นสมาธิ ตัวจะเบาขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆหายไป อะไรอย่างเนี้ยค่ะ
บางทีไม่ได้ตั้งใจนั่ง พอจิตสงบ จะเหลือแต่ศรีษะ รู้สึกสบายมากๆ
อันนี้เป็นมาก่อนที่จะมานั่งจริงจัง เป็นมาตั้งแต่เด็ก นานๆเป็นที
บางทีนั่งๆ อ่านคอมอยู่ ตัวหายไปซะงั้น เบาสบายมาก
จะรู้สึกดี แล้วพอมานั่งจริงจัง จะไม่ค่อยถึงอารมณ์นี้หรอกค่ะ แต่ช่วงหลังจะเริ่มเบาๆขึ้นแล้ว

ถ้าจับยุบหนอควบลมหายใจนะครับ
ระดับจะเป็นอย่างนี้
-จับลมหายใจคู่กับคำภาวนา
-ทิ้งคำภาวนาเหลือแต่ลมหายใจ
-ลมหายใจช้าลงๆ
-ลมหายใจหยุดไป จับความความเบาสบาย ความชุ่มเย็นของจิตแทน

ที่ตอนสมัยเด็กๆทำได้ดีก็เพราะ
ตอนเราเป็นเด็กเราทำสบายๆ เราทำแบบสบายใจ
พอเราโตขึ้นมา เรามาทำแบบเครียด หรืออยากจะให้สงบมากไป
ถึงได้ไม่สงบครับเท่าตอนเด็กๆครับ

วิธีก็คือต้องทำใจให้สบายๆครับ ยิ่งสบาย ยิ่งเบา ยิ่งชุ่มเย็น ยิ่งดีครับ
ตั้งแต่นี้นะครับ ให้เลิกคิดว่าเราจะนั่งสมาธิครับ
ให้เปลี่ยนไปคิดว่าเราจะนั่งทำใจเราให้สบายครับ
แล้วใจมันจะสบาย มันจะยิ้มแย้มมากกว่าครับ
ยิ่งใจเรายิ่งสบายมาก เรายิ่งก้าวหน้าครับ
พระพุทธรูปทุกปาง ยิ้มหมดนะครับ ไม่มีปางใดที่ไม่ยิ้ม
เพราะฉะนั้นทำใจสบายๆ ทำให้จิตแย้มยิ้ม ยิ่งยิ้มมาก ยิ่งก้าวหน้าครับ

ขอให้มีจิตใจที่เบาสบาย ห่างไกลจากความเครียดทั้งปวงนะครับ
<!-- / message --><!-- sig -->

 

การอุทิศ ส่วนกุศล กับ การแผ่เมตตาจิต เหมือนหรือต่างกันครับ

การอุทิศส่วนกุศล ที่ผมทำ ก็ใช่ อิทัง ปุญญะ พะลัง (ที่เหลือก็ว่าไป)
การแผ่เมตตา ผมยังสับสนเล็กน้อยว่า จะต้องสวด บท สัตเพสัตตา เท่านั้นหรือเปล่า (พอดียังจำไม่ค่อยจะได้ เหอะ ๆ ๆ) ครับ

อุทิศส่วนกุศล กับแผ่เมตตาก็อันเดียวกันครับ
คือการแผ่เมตตาจริงๆเนี่ย จะต้องให้ออกมาจากใจครับ
คือจะต้องแผ่เมตตาออกมาจากสมาธิครับ

ขั้นตอนก็คือ ให้ระลึกถึงบุญ ถึงความรัก ความเมตตาความปรารถนาดีต่อผู้อื่น ถึงความอิ่มเอิบอิ่มเอมใจ ความชุ่มเย็นจากสมาธิ
นึก กำหนดจิต จินตนาการให้ความรุ้สึกที่ดีแบบนี้ ค่อยหลั่งไหลเข้ามารวมกันที่ดวงจิตของเราที่กลางอก จนเราเริ่มรู้สึกชุ่มเย็น อิ่มเอิบอิ่มเอม ที่บริเวณกลางอก หรือที่จิตใจ
จากนั้นให้เราจินตนาการแผ่ความชุ่มเย็นนี้ ออกไปเป็นคลื่นสีทอง ออกไปเรื่อยๆ
จากบ้านไปสู่ตำบล จากตำบลไปสู่จังหวัด ไปปกคลุมทั้งประเทศ ไปยังทั้งโลก
แผ่ออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีประมาณ ทั่วทั้งจักรวาล ไปยังทุกๆดวงจิต
ยิ่งเราแผ่ความรักความเมตตาออกไปมากเท่าไหร่จิตของเราก็ยิ่งชุ่มเย็น อิ่มเอิบอิ่มเอมมากขึ้นเท่านั้น

ถ้าเราว่าแต่บทสวดเฉยๆ
โดยที่จิตของเรามันไม่น้อม มันไม่เปี่ยมไปด้วยเมตตาแล้ว
มันก็จะไม่เกิดประโยชน์เท่าที่ควรครับ
ขอให้ลองทำดูทุกคนครับ ลองแผ่เมตตาออกมาจากใจครับ แล้วเราจะเป็นผู้ที่มีความสุขอยู่เสมอ
และเมตตาที่ออกมาจากใจนี้ยังเป็นเครื่องหล่อเลี้ยง ทาน ศีล สมาธิอีกด้วยครับ

 

จริงอย่างที่กล่าวค่ะ เพราะค่อนข้างตั้งใจมากไปนิด คงต้องปล่อยวางให้มากๆ
เพราะเหมือนยิ่งอยากก็ยิ่งยากใช่ไหมค่ะ ขอบพระคุณมากนะค่ะ
แล้วตอนเด็กนั่นคือตอนเผลอๆ ด้วยนะค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะนั่งอะไรเลย
แสดงว่า จิตว่าง คือ ปล่อยวาง ไร้กังวล ไม่จำเป็นต้อง ตั้งใจเกินไป
สบายๆ จะจำได้ค่ะ อิๆ

 

ทำใจสบายๆ เน้นใจสบายครับ ไม่กังวล ทำเพื่อความสบายใจ

 

วันอาทิตย์นี้จะมีการแนะนำสมาธิเบื้องต้น เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกมโนยิทธิ ที่่สวนลุมฯ

ถ้าสนใจลองเข้าไปอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่กระทู้นี้นะครับ

http://palungjit.org/showthread.php?t=164984

ปล.ถ้าหากว่าใครพอไหวอาจจะมีการสอนคอร์สพิเศษนอกรอบต่อ รอบบ่ายครับ

 

วันอาทิตย์นี้จะมีการแนะนำสมาธิเบื้องต้น เตรียมพร้อมสำหรับการฝึกมโนยิทธิ ที่่สวนลุมฯ

ถ้าสนใจลองเข้าไปอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่กระทู้นี้นะครับ

http://palungjit.org/showthread.php?t=164984

ปล.ถ้าหากว่าใครพอไหวอาจจะมีการสอนคอร์สพิเศษนอกรอบต่อ รอบบ่ายครับ

ตัวผมก็ฝึกมาจากอาจารย์นี้แหละครับ ถ้าใครว่างก็ลองไปดูนะครับ

 

คราวนี้ลองนั่งดู ลองกำหนดรู้ว่าคืออะไรกันแน่ ที่ว่าวูบๆอ่ะค่ะ
ตามดู ตลอดเลยตอนนั่ง แล้วลองครายความจริงจังลง
ปรากฏว่า เหมือนตัวลอย รู้สึกทั้งตัว แต่ตัวเบาเหมือนลอยแต่ก็รู้ว่าไม่ได้ลอย
ตัวเบาสบายมากๆ เลยรู้ได้ว่า เหมือนเราไปตรึงมากไปทำให้แทนที่จิตมันจะเบา
ก็ไปกั้นมันไว้ไม่ให้ให้มันลอย มันเลยกั๊กๆ กึงๆ กระตุกๆ เหมือนวิญญาณกระฉอก
อยู่อย่างนั้น แต่คราวนี้ตื่นเต้นนิดๆ เลยนั่งได้ ประมาณ 35 นาที
แต่ก็เหมือนจะได้คำตอบ อย่างนี้ถูกต้องหรือเปล่าค่ะที่ดิฉันเข้าใจอ่ะค่ะ

 

ผมมีอยู่ปัญหาหนึ่งที่ไม่หายซักที น้ำลายออกมามากเกินไปถ้าไม่กลืนก็ไหลย้อยเลยครับ
เมื่อคืนกำลังได้ที่เลยกำลังจะหมุนติ้วเลยคิดว่าเอาวะตายเป็นตายวะ แล้วก็กลืนน้ำลายทีนี้นี่งเลยสมาธิหลุดเลยถ้าจะว่าค่อยๆกลืนเมื่อเวลาจิตสงบยามกลืนมันเสียงดังมากเลย
ผมก็ฝึกแบบภาวนาพุทธ-โธ ฝึกเองตามยถากรรมครับรู้สึกว่ายังไม่ถึงไหนเลยแต่ก็ผ่านมาหลายด่านแล้ว
-สัปปหงกครับไม่ได้ง่วงนะไม่เคยหลับในสมาธิเพราะยามผมง่วงผมจะไม่นั่ง
-หายใจไม่ออกแน่นหน้าอกกลัวตายครับ ออกจากสมาธิเลย(เมื่อก่อนไม่รู้ครับมาเสียดายน่าจะปล่อยให้มันตายไปเลย)
-สถานที่มีมากใช่ใหมครับเพราะผมนั่งที่ทำงานสงบมีอะไรแปลกๆเสมอ แต่ที่ห้องผมไม่สงบเลย
ผมถามอยู่ 3 ข้อครับ
1.น้ำลายออกมามากเกินไป
2.สถานที่ทำสมาธิ
3.เวลาครับผมทำงานที่ต้องเข้ากะเช้า 4 วัน-หยุด2วัน เข้ากะดึกอีก 4 วัน หรือที่เรียกว่า ทำ 4 หยุด 2 ฉนั้นเวลาผมจึงไม่ใช่เวลาเดิมไม่แน่ใจว่ามีผลอะไรหรือไม่

 

ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยอธิบายและตอบคำถาม
อธิบายได้กระจ่างชัดดีค่ะ.............(",)

อนุโมทนาค่ะ

 

อยากจะโดดข้ามขั้นไปเลยจะมีวิธีไหมคับ

-*-

 

สัปปหงกแล้วรู้ตัวว่าสัปปหงกไม๊ล่ะครับ ก่อนหน้าที่มันจะสัปปหงกน่ะครับ ?

อ้าว..ทีแลกบอกตายเป็นตายวะไ่ม่ใช่เหรอ ไหงมาตอนนี้กลัวตายซะล่ะ จริงๆแล้วมันไม่ตายง่ายๆหรอก ผมก็เคยอยากนั่งให้มันตายๆไปซะ แต่มันไม่ตายซะทีแฮะ

นั่งสมาธิกับไปตอกบัตรเวลา time card มันคนละอย่างกันนะครับ เคยได้ยินคำว่า อกาลิโก บ้างไม๊ครับ ไม่มีกาลเวลา ไม่จำกัดสถานที ไม่จำเป็นต้องนั่งหลับตาเพียงอย่างเดียว ลืมตา กินข้าว เดิน ยืน ฯล ได้ทั้งนั้นครับ
ที่ถามมาทั้งหมดนี้เพื่อที่อยากจะรู้ว่าถึงขั้นไหน แล้วเหลืออีกขั้นไหนสิเนาะ
เอาเป็นว่าปฏิบัติไปเพื่อฆ่าเวลาดีกว่าครับ

อนุโมทนาครับผม


***************************************************************************

มีครับ กระโดดขึ้นหรือกระโดดลงล่ะ ?


***************************************************************************



ถึงท่าน จขกท..

ขออนุญาติตอบหน่อยนะครับ กำลังมันส์เลย
แต่เดี๋ยวก็หาย...
คงโน่นแหละครับ ตอบไม่ได้จริงๆถึงจะไปถามครูบาอาจารย์มาตอบ เพราะผมไม่มีหนังสือไว้ข้างตัวน่ะ

อนุโมทนาครับ