เมื่อคุณพ่อของข้าพเจ้าเป็นเปรต !!! เรื่องจริงที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน

​

กฎแห่งกรรม
เมื่อคุณพ่อของข้าพเจ้าเป็นเปรต !​

ดิฉันอ่านกรรมกำหนดมาหลายเล่มติดต่อกันและได้ส่งเรื่องจริงที่เกิดกับตัวดิฉัน
มาให้คุณพิจารณานำลงตีพิมพ์ แม้ผู้ที่ได้รับกรรมจะเป็นคุณพ่อของดิฉันเอง
แต่ดิฉันก็ยินดี ให้เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์แก่คนทั้งหลาย เพื่อให้หยุดทำกรรม

กุศลนั้นจะได้ผ่อนกรรมของคุณพ่อดิฉัน ให้เบาลงไปบ้างไม่มากก็น้อยแต่ต้องสงวนชื่อ
และที่อยู่ไว้ ใช้นามแฝงลงแทน แต่ดิฉันรับรองว่าเป็นเรื่องจริงทุกตัวอักษร

รกรากเดิมของดิฉันอยู่ติดกับ วัดตะเคียน หรือที่เรียกกันว่า วัดมหาพฤฒาราม ในปัจจุบันนี้เอง

ดิฉันจำความได้ก็เห็นคุณแม่กับคุณพ่อช่วยกันลงไปหากุ้งและจับปลาในแม่น้ำเจ้าพระยา
เป็นประจำรายได้นั้นก็เลี้ยงดูดิฉันกับน้อง ๆ ให้เจริญเติบโตขึ้นมาอย่างไม่อดไม่อยาก
และส่วนหนึ่งก็นำมาทำอาหารให้ดิฉันกับน้อง ๆ กินอย่างอิ่มหมีพีมัน

คุณพ่อของดิฉันท่านไม่ชอบทำบุญสุนทาน ผิดกับคุณแม่ของดิฉันท่านทำบุญเป็นประจำ
ท่านกล่าวกับดิฉันว่า

“แม่ฆ่าปลาฆ่ากุ้งมามาก เพื่อเอามาเลี้ยงชีวิตแม่ต้องทำบุญอุทิศกุศลไปให้พวกมันบ้าง
มันจะได้รับกุศลแล้ว จะได้ไปเกิดเป็นอย่างอื่น หรือเป็นคนได้บ้าง”

ส่วนคุณพ่อของดิฉันท่านไม่ชอบทำบุญสุนทานและดิฉันก็พลอยเห็นดีกับคุณพ่อระยะหนึ่ง
คือ ไม่ยอมไปวัด ไม่ยอมทำบุญเพราะเห็นว่ายุ่งยาก และไม่น่าจะใส่ใจ
พอดิฉันอายุได้ประมาณ ๑๓ ขวบคุณพ่อก็เริ่มป่วย

ดิฉันยังไม่เข้าใจอะไรมากนักและต้องคอยปรนนิบัติคุณพ่อเท่าที่จะทำได้
คุณพ่อมีอาการป่วยประหลาด มีเลือดไหลออกมาทางช่องหู ครั้งละนิดละหน่อย
และบางครั้งก็มาก เมื่อเลือดออกมาก็ต้องช่วยกันล้างช่องหู เพราะเลือดจะกรังจุกรูหู
เลือดออกมากเข้าก็มีอาการป้ำ ๆ เป๋อ ๆ พูดจาไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ตอนแรกก็กินข้าวได้บ้าง
แต่ตอนหลังไม่ยอมกิน พอเอาไปให้ก็นั่งดูเฉย ๆ

พอเห็นว่าคนเผลอคุณพ่อก็จะหว่านลงไปบนดินจนหมด คุณแม่ก็ต้องคอยนั่งเฝ้า
พอเผลอคุณพ่อก็เอาข้าวหว่านลงไปบนดินหมด หว่านแล้วก็นั่งยิ้มไปยิ้มมา
วันหนึ่งดิฉันถามคุณพ่อด้วยความสงสัย เพราะเห็นท่านมีอาการดีขึ้น
“คุณพ่อหว่านข้าวสุกลงไปบนดินทำไมคะคุณพ่อ”
ท่านหันมามองดิฉันแวบหนึ่ง แล้วก็ฝืนตอบออกมาว่า

“ให้อ้ายพวกกุ้งพวกปลามัน มันมาว่ายอยู่ใต้ถุนเต็มไปหมดมันหิว
มันอ้าปากชูหนวดกันสลอนไปหมด พ่อกินไม่ลง ต้องแบ่งให้มันกินให้ทั่ว
ในครัวยังมีข้าวไหมล่ะ เอามาหว่านอีก มา มันยังอยู่โน่นแน่ะ
ไม่เชื่อก็ไปดูซีแต่ค่อย ๆ นะ มันจะดำน้ำหายไปหมด”

ดิฉันไปดูที่คุณพ่อหว่านข้าว ก็เห็นเป็นพื้นดินธรรมดานี่แหละไม่เห็นจะมีปลามีกุ้งที่ตรงไหน
ดิฉันก็แอบมาบอกคุณแม่
คุณแม่ท่านทำตาแดง ๆ กอดดิฉันไว้ แล้วก็บอกว่า
“กรรมของพ่อเจ้าเขามาทวงหนี้กรรมแล้ว เข่นฆ่าเขามามากไม่ทำบุญอุทิศให้เขาบ้าง
เขาก็เลยมาทวงเอา เฮ้อ เราคงจะลำบากกันหน่อยนะถ้าพ่อเกิดตายลงล่ะก็”

อาการป่วยของคุณพ่อไม่ดีขึ้น แม้ไม่ได้กินข้าว แต่คุณพ่อก็ยังมีอาการทรง
และคอยเอาข้าวไปโปรยให้ปลากุ้งกินอยู่เป็นประจำ ตอนหลังมานี่คุณพ่อก็มีอาการพิกลอีก
กล่าวคือ มีมดมาคอยกัดท่านตรงโคนขา แม้จะคอยปัดคอยไล่ แต่มันก็ยังคงกัด
และกัดอยู่ซ้ำกันตรงโคนขาเหมือนมันจงใจจะกัดตรงนั้น
พอเผลอมันก็รวมกันกัดไล่ไปมันก็กัดอีก ผิวหนังถลอกเป็นแผล
พอเกาเข้าก็เป็นน้ำเหลืองพุพองท่านทรมานมากขึ้นทุกวัน
และในที่สุดท่านก็ถึงแก่ความตาย ตอนที่ท่านตาย เปิดผ้าห่มดูมดยังกัดติดอยู่เลยค่ะ

ดิฉันยังจำภาพนั้นได้ พอคุณพ่อสิ้นใจแล้วมดมันก็พากันหลีกออกไป
เหมือนมันจะมีสัมผัสวิเศษว่าเหยื่อของมันนั้นสิ้นลมหายใจแล้ว
ศพของคุณพ่อได้รับการนำไปประกอบพิธีที่วัดปทุมคงคา
โดยสวดเพียงสามคืนแล้วก็เผา เจ็ดวันหลังจากที่เผาศพคุณพ่อแล้ว
ดิฉันกับคุณแม่ก็ได้ยินเสียงประหลาดดังอยู่ทุกคืนมันดังอย่างนี้ค่ะ

“วีด วีด วี๊ดวี๊ด วิ๊ว.....”

มันจะค่อย ๆ ดังขึ้น ๆจนถึงวี๊ดสุดท้าย จะดังก้องและบาดลึกเข้าไปในโสตประสาท
มันไม่ใช่เสียงนกหวีดแต่แหลมเล็กกว่านกหวีดเสียอีกเจ็ดวันเจ็ดคืนเต็ม ๆ
ที่ดิฉันกับคุณแม่ต้องทนฟังเสียงแหลมนั้นอยู่

เช้าวันที่แปดคุณแม่จึงได้ไปกราบเรียนท่านสมภารวัดมหาพฤฒาราม
พระองค์นั้นท่านทรงคุณทางวิปัสสนาท่านได้นั่งทางในสักครู่ ก็ลืมตาขึ้น
แล้วกล่าวกับคุณแม่ของดิฉันว่า

“โยมผู้ชายเขาติดกรรมที่เขาทำไว้เมื่อตอนมีชีวิต เขาอยู่เปรตภูมิ เป็นเปรตและอดอยากมาก
เลยมาร้องของส่วนบุญจากโยม เขาทำได้ก็แค่ส่งเสียงเท่านั้นใครที่เขาต้องการจะให้ได้ยิน ก็จะได้ยิน”
“ทำอย่างไรเล่าคะหลวงปู่”

“ทำสังฆทานอุทิศให้เขาซีโยม ทำให้ถูกต้อง ยกกุศลให้เขาเขาจะได้ไปตามทางของเขาไม่มาเป็นเปรตขอส่วนบุญอีกต่อไป”

คุณแม่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลออกมา แล้วบอกกับดิฉันว่า
"กรรมจริง ๆ พ่อของเจ้ายังไม่หมดกรรม ไปเป็นเปรตแล้ว"

คุณแม่ก็ทำสังฆทานอุทิศให้นั่นแหละ เสียงประหลาดจึงเงียบไปไม่กลับมาให้ได้ยินอีกเลย

ดิฉันเชื่อแล้วว่ากรรมมีจริงและที่ว่าเปรตมาขอส่วนบุญนั้นจริงแท้แน่นอนแต่ทำไมจึงต้องเป็นคุณพ่อของดิฉันด้วยเล่าคะ

ทุกวันนี้ดิฉันไม่ทำบาปเลยสัตว์เป็น ๆ ก็ไม่กิน ปลาก็ซื้อที่มันตายแล้ว กุ้งตามภัตตาคาร
ที่มันสด ๆ เอามานึ่งปลาช่อนสด ปลาบู่สด เอามาทำแป๊ะซะไม่เคยสนใจ เพราะเห็นว่าเปรตคุณพ่อทรมานอย่างไร

ครับเมื่อได้อ่านประสบการณ์ของคุณนก พระโขนง ไปแล้ว
ผมก็เลยขอถือโอกาสพูดถึงเรื่องเปรตให้ได้เข้าใจกันไว้ว่า เปรต นั้นคืออะไร
ในพระอภิธรรมปิฎกกล่าวถึงเปรตไว้ว่า “เปรตเป็นสัตว์อยู่ในภูมิที่เรียกว่า เปตภูมิ มีความเดือดร้อนเพราะความหิวโหย
ผิดกับสัตว์นรก ซึ่งเดือดร้อนเพราะถูกทรมานจากกรรมที่ทำไว้ คำว่า เปตะ หมายถึง ผู้ห่างไกลจากความสุขทั้งปวง

เปรตมีที่อยู่อาศัยทั่วไป เช่น ป่าเขา ภูเขา เหว เกาะแก่ง ทะเล มหาสมุทรป่าช้า เป็นอาทิ
เปรตมีความสามารถเนรมิตกายได้หลายอย่าง อาทิ เป็นฝ่ายที่น่าพอใจเช่น แปลงเป็นเทวดา
มนุษย์ชายหญิง ดาบส พระ เณร ชี เป็นอาทิ

ถ้าเป็นฝ่ายน่าสยดสยอง ก็เนรมิตเป็น สัตว์ต่าง ๆหรือบิดเบือนให้มีรูปร่างอันน่าสะพรึงกลัวแก่ผู้พบเห็น
บางครั้งก็ปรากฎเป็นแสงเป็นร่างเลือนลาง เป็นสีดำ
เปรตเหล่านั้น เมื่อหิวหนักเข้าก็ไปกินเศษอาหารที่เขาทิ้งแล้ว กินของโสโครกต่าง ๆ
เปรตบางจำพวก ไม่หิวเปล่าเสวยทุกขเวทนาเหมือนสัตว์นรกพร้อมกันไปด้วย
เปรตยังแบ่งออกเป็น ๔ จำพวกได้แก่

๑.ปรทัตตูปชีวิกาเปรต เปรตพวกนี้เลี้ยงชีพด้วยส่วนบุญของผู้อื่น ให้ด้วยการเซ่นไหว้
๒.ขุปปีปาสิกเปรต เปรตพวกนี้ อดอยาก หิวโหย หิวข้าว หิวน้ำเป็นนิจ
๓.นิชฌามตัณหิกเปรต เปรตพวกนี้ถูกเผาไหม้ด้วยไฟตลอดเวลากาล
๔.กาลกัญจิกเปรต เป็นอสุรกาย หรือ พวกยักษ์บางจำพวกที่มาเป็นเปรต
เมื่อมีปัญหาถามว่า เปรตทั้งสี่จำพวกนี้พวกไหนบ้างที่จะทำบุญอุทิศ หรือ เซ่นไหว้ท่านแก้ไว้ในพระบาลีว่า

เปรตสี่จำพวกนั้นมีเพียง“ปรทัตตูปชีวิกาเปรต”เท่านั้นที่จะรับได้ เพราะอยู่ใกล้ภูมิมนุษย์มากที่สุด
ถึงกระนั้นก็ต้องคอยเงี่ยโสตสดับการอุทิศกุศลอยู่เสมอ เพราะถ้าไม่คอยฟังไม่ได้ยินเขาอุทิศให้ก็อด
เรียกว่า ถ้าเขาอนุโมทนาแล้วไม่ได้ยินก็ไม่ได้รับ

เปรตดังกล่าวนั้นเกิดขึ้นในบริเวณบ้านเรือนของบุคคลต่าง ๆ
เช่น คนเราเมื่อใกล้ตายมีความห่วงอาลัยในทรัพย์สินเงินทอง ลูกเมีย ญาติสนิท มิตรสหายฯลฯ

เมื่อตายแล้วก็อุบัติเป็นเปรตอยู่ในปริมณฑลของเคหะสถานนั้นและสามารถแสดงตนให้ปรากฎแก่ญาติ
และคนอื่นได้ ส่วนใหญ่เรียกกันว่า“ ผีเปรต”นั่นเอง

ดังนั้นเปรตคุณพ่อของคุณนกก็เป็นปรทัตตูปชีวิกาเปรตและเมื่อได้รับกุศลไปแล้วก็สามารถออกจากบ้านเรือน
และปริมณฑลในบ้านที่สิงสถิตอยู่ไปยังภพภูมิที่เรียกว่าเปตภูมิหรือไปยังภพภูมิอื่น เช่น เดรัจฉาน , นรก, สวรรค์ ฯลฯ
หรือ มาเกิดใหม่เป็นมนุษย์สุดแท้แต่กรรมที่ตนได้ก่อไว้ เมื่อพ้นไปแล้ว ก็ไปลับและไม่กลับมาให้พบเห็นหรือส่งเสียงให้ได้ยินอีกต่อไป

โดย..นก พระโขนงจากหนังสือ“กรรมกำหนด”เล่ม ๕

ศูนย์พุทธศรัทธา
สำนักปฏิบัติพระกรรมฐานสาขาวัดท่าซุง
เชิญท่านแวะชมและโมทนาบุญ
มีข้อมูลที่น่าสนใจเพิ่มจากเดิมอีกหลายรายการครับ ​

​