เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อเตือนสติเท่านั้น ไม่ได้พาดพิงใครทั้งสิ้น

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อเตือนสติเท่านั้น ไม่ได้พาดพิงใครทั้งสิ้น



​

ณ ประเทศสารขัณฑ์แห่งหนึ่ง เป็นเวลาเย็นมากแล้ว แต่เด็กผู้หญิงในชุดฟอร์มผูกโบว์ท่าทางน่ารักก็ยังคงนั่งอยู่บนม้านั่ง
​

เธอไม่ยอมขยับตัวไปไหน ดวงตาเหม่อลอยออกไปยังตึกราม
บ้านช่องที่สูงเสียดฟ้า
​

เธอถอดถอนหายใจเป็นระยะ ๆ มีบ่นพึมพัมกับตัวเองเงียบ ๆ
คนเดียวสองสามครั้ง
​

ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงใครบางเรียกชื่อเธอ
​

"ต้อยติ่ง ทำไมเธอยังไม่กลับบ้าน" คุณครูสาวถามเด็กหญิงต้อยติ่งที่สะดุ้งจนสุดตัวเพราะน้ำเสียงแสนดุของคุณครู
​

ต้อยติ่งนิ่งไปพักนึง ก่อนจะเหลือบตาไปมองสีหน้าที่เรียบเฉยของคุณครูสาว ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
​

"ใครอยากจะกลับไปในที่แบบนั้นกัน มีแต่นิสัยไม่ดี" เ
ธอทำหน้าอูม ก่อนก้มหน้า และไม่มองคุณครูอีก
​

"ใครกันที่เธอคิดว่านิสัยไม่ดี" คุณครูยุพา นั่งลงข้าง ๆ เด็กหญิงต้อยติ่ง เอามือจับไหล่เธอแล้วกล่าวด้วยเสียงเบา ๆ ว่า
"เล่าให้ครูฟังได้มั้ย"
​

ต้อยติ่งนิ่งไปอีกพักนึง เธอเลื่อนมือไปทัดผมที่หูของเธอ
ก่อนพ่นลมหายใจดังพรืด แล้วเอ่ยว่า
​

" ก็แม่น่ะสิ...ครู แม่นิสัยไม่ดี !! " เธอทำหน้ายู่ แล้วพึมพัมต่อ
อีกว่า "ทำกับหนูแบบนี้ได้ยังไง"
​

"คุณแม่เธอทำไร ถ้าตอบแบบไม่มีเหตุผลละก็ ชั้นจะหยิกเธอ
ให้เนื้อหลุด" คุณครูสาวมีสีหน้าเคืองโกรธขึ้นมาทันที
​

"คุณครูคะ เป็นคุณครูจะไม่โกรธหรอคะ ก็แม่เค้าทำลายข้าวของหนู และ ห้ามหนูไม่ให้ไปดูคอนเสิร์ต ทั้ง ๆ ที่หนูเป็นคนเก็บเงินเอง หนูควรจะได้ไปนะ แล้วนี่ก็มาตีหนู หนูไม่ชอบ หนูเกลียดแม่"
เธอระเบิดอารมณ์ออกมาทั้งน้ำตา สีหน้าโกรธจัด
​

"งั้นครูขอถามอะไรเธอหน่อยนะต้อยติ่ง" ครูยุพาถอนหายใจเบา ๆ "ข้าวของที่เธอว่านี่คืออะไร"
​

"โปสเตอร์วงดนตรี พวงกุญแจราคาแพง และ แผ่นซีดี !!"
เธอร้องไห้ไม่หยุดราวกับสูญเสียคนรักไป "กว่าหนูจะเก็บเงินได้ั..นั่นเงิืนหนูนะ !!!"
​

"เธอทำงานเก็บเงินเองหรือต้อยติ่ง" ครูยุพาถามเด็กหญิงด้วย
น้ำเสียงที่ราบเรียบ "เธอแน่ใจหรือ"

"หนูก็เก็บมาจากค่าขนมที่แม่ให้มา" เธอหยุดนิ่งไปพักนึง..
"เงินของหนู !!"

ครูยุพาส่ายหัว หัวเราะ หึ ๆ อยู่ในลำคอ แล้วเอ่ยว่า
"เธอไม่ได้ทำงานเก็บเงินเองด้วยซ้ำ"
​

ต้อยติ่งจะอ้าปากจะพูด แต่ครูยุพายกมือปราม ก่อนจะชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม

"เธอเคยคิดไหมว่า สิ่งที่เธอทำมันร้ายจิตใจแม่แค่ไหน ครูว่า.." ยังไม่ทันที่ครูยุพาจะพูดจบ เด็กหญิงต้อยติ่งกรีดเสียงดังลั่น
​

"แล้วที่แม่ทำร้ายจิตใจหนูนี่ล่ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เธอลุกขึ้น ยืนค้ำหัวครูยุพา สีหน้าโกรธจัด น้ำตาของเธอยังคงไหล "ครูรู้มั้ยว่าหนุอดทนแค่ไหนกว่าจะได้เงินมาซื้อของพวกนี้ ครูรู้ไหมว่า
หนูรอนานแค่ไหนกว่าวงดนตรีเขาจะมาเล่นที่นี่"
​

ครูสาวกระชากไม้เรียวออกมาจากกระเป๋า ตีไปที่น่องของเธอ
เต็มแรง
​

"นั่งลงเดี๋ยวนี้นะต้อยติ่ง ชั้นไม่อนุญาตให้เธอพูดอีกแล้ว ฟังชั้นพูดเดี๋ยวนี้นะ " ครูสาวมีสีหน้าที่โกรธมากขึ้นกว่าเดิม เธอถอนหายใจเสียงดัง
​

"เธอรอคอยการมาของวงดนตรีที่เธอชอบมันไม่ผิดหรอกนะ
แต่เธอไปโกรธแม่แบบนั้นไม่ได้ เธอเคยคิดบ้างไหมว่า
แม่ของเธอเองก็เคยรอการลืมตาดูโลกของเธอมาตั้ง 9 เดือน ต้องทนแพ้ท้อง ต้องคอยระวังตัว เพื่อใครถ้าไม่ใช่เพื่อเธอ
ตอนเธอยังเด็ก เธอเคยทำลายข้าวของเสียหาย แม่เธอเคยโกรธเธอนาน ๆ ไหม อย่างมากก็แค่ตีสั่งสอน บางครั้งยังถามด้วยซ้ำว่าเธอถูกของบาด หรือ เจ็บตัวหรือเปล่า แล้วที่เธอแบบนี้
มันหมายความยังไง แม่เธอต้องอดทนเก็บเงินมากมายแ้่ค่ไหน
เพื่อส่งเธอเรียนหนังสือ ซื้อข้าวเธอ ให้เงินเธอไปกินขนม
และซื้อของที่เธออยากได้ แต่เธอกลับทำกับแม่ของเธอ
แบบนี้หรือ" คุณครูสาวน้ำตาเ่อ่อ "เธอคิดแบบนี้ได้ยังไง"
​

ต้อยติ่งนั่งเงียบ สีหน้าอ่อนลงกว่าเดิม น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
​

"ความเจ็บปวด ความผิดหวังของเธอตอนนี้ เคยเท่าความเจ็บปวดของแม่ตอนคลอดเธอไหม
​

ความผิดหวังของเธอตอนนี้ เคยเท่าความผิดหวัง ความเสียใจของแม่เธอบ้างไหม ตอบครูซิ"
​

ครูสาวยังคงทำสีหน้าจริงจังใส่ต้อยติ่งที่กำลังนั่งสะอื้นจนตัวสั่น
​

"หนูนี่มันแย่จังนะคะคุณครู หนูทำร้ายแม่ได้ยังไง" เธอร้องไห้
ออกมาเสียงลั่น เสียงร้องไห้ของเธอสะท้อนไปมาในโรงเรียน
ที่เงียบสงัด
​

"ครูว่ามันเย็นมากแล้ว ลุกขึ้นซะ ครูจะไปส่ง" ครูสาวพยุงร่าง
เด็กหญิงต้อยติ่งที่ัยังคงร้องไห้ไม่หยุดหย่อน เธอเดินตามครู
ไปขึ้นรถอย่างแช่มช้า สีหน้าวิตกกังวล ไม่นานนักครูยุพา
ก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านของเธอ เธอไม่ยอมลงจากรถ
ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล
​

"คุณครูคะ ครูว่าแม่จะยกโทษให้หนูมั้ย.." เธอยังคงน้ำตาไหล ดวงตาเธอแดงก่ำ

ครูสาวยิ้มอย่างใจดีก่อนตอบว่า "ไม่มีแม่คนไหนโกรธลูกได้
นานหรอกจ้ะต้อยติ่ง"

คุณครูกดกริ่งหน้าบ้านในขณะที่ต้อยติ่งก้าวลงจากรถช้า ๆ
แม่ของเธอก็วิ่งหน้าตาตื่นมาที่หน้าประตูรั้วพอดี
แต่แม่ก็ยังคงมองไม่เห็นเธอ
​

"คุณครูยุพาขา...ต้อยติ่งลุกดิฉัน ยังกลับมาไม่ถึงบ้านเลย
ฉันเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว ฉันไม่น่าไปดุ และ ทำลายข้าวของ
ของแกเลย " เธอร้องไห้ ส่วนครูยุพายังยืนนิ่ง "ฉันเป็นห่วงแก
ไม่อยากให้แกคลั่งใส่อะไรมาก ๆ พอฉันปรามแกก็ตวาดฉัน
ฉันก็เลยโมโห ตีแก ทิ้งของแกไปหมด" คุณแม่ของต้อยติ่ง
สะอื้นจนตัวโยน "ฉันก็แค่เป็นห่วงแก ฉันไม่น่าทำแบบนั้นเลย" ส่วนต้อยติ่งที่ได้รับฟังเรื่องราวก็ถึงกับร้องไห้โฮ วิ่งออกมาหาแม่
​

"คุณแม่คะ ติ่งขอโทษ ติ่งจะไม่ทำอีกแล้ว" ต้อยติ่งก้มลง
กราบแม่ "ติ่งรักแม่นะคะ ติ่งขอโทษค่ะแม่" ผู้เป็นแม่
เมื่อได้เห็นลูกสาว ก็เขาอ่อน ทรุดตัวลงมากอดลูก แล้วเอ่ยว่า
​

"แม่จะไปโกรธติ่งได้ยังไง แม่รักติ่งมากขนาดนี้ ติ่งเอ๋ย
อย่ากลับบ้านเย็นอย่างนี้อีกนะลูก แม่เป็นห่วง เรื่องเมื่อเช้า
แม่เองก็ต้องขอโทษด้วยนะ นี่แม่ไปถอนเงินมาแล้ว
เอาไปซื้อใหม่นะลูก " แม่ควักกระเป๋าสตางค์ออกมา
ก่อนยื่นเงินจำนวนนึงให้ลูกสาว แต่เธอส่ายหัว
​

"แม่จ๋า ติ่งไม่เอาแล้ว ช่างมันเถอะจ้ะแม่ " สองแม่ลูกนั่งกอดกันอยู่ตรงนั้นนานแสนนาน ส่วนคุณครูสาวที่แอบปลีกตัวออกมา
เงียบ ๆ เมื่อหลายนาทีก่อน เธอขับมาหยุดตรงหน้าสุสานแห่งหนึ่ง ในมือถือพวงมาลัยดอกมะลิพวงสวยที่แวะซื้อที่ตลาดเมื่อครู่
ติดมือลงมาจากรถด้วย เธอยิ้มเบา ๆ ทักทายสายลมยามเย็น
ที่พัดผ่านหน้าเธอไป ดอกมะลิส่งกลิ่นอันอ่อนโยนหอมฟุ้ง
ไปทั่วอานาบริเวณ เธอเดินมาหยุดตรงโกฐหินสีขาวบริสุทธิ์
ที่มีรูปผู้หญิงวัยชรา หน้าตาใจดีประดับอยู่ เธอวางพวงมาลัยลงตรงหน้าหิ้งหิน ก่อนกราบลงกับพื้นหญ้า
​

"แม่คะ..หนูรักแม่" เธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมหยาดน้ำตา
"แม่จ๋าหนูอยากให้แม่ยังอยู่กับหนูจัง...."
​

ทุกอย่างรอบตัวเริ่มมืดสนิทจนแทบมองไม่เห็นอะไร
ครูสาวค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า หลังจากเธอเธอนั่ง
มองรูปหญิงชราผู้ใจดีมาเป็นเวลานานจนเกือบชั่วโมงได้...
​

ใบไม้แห้งร่วงหล่นลงที่พื้น...พร้อม ๆ กับรถคุณครูสาวที่แล่นหายไปจนลับตา...

​

 

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.667653/[/MUSIC]

 

ขอบคุณค่ะ อิอิ

 

เจ้าของกระทู้ต้องรับผิดชอบนะครับ
ทำผมน้ำตาซึมตั้งแต่ก่อนตี 5
(cry)

 

อ่านแล้วซึ้ง แอบน้ำตาไหล(ต้องแอบเด๋วใครผ่านมาเห็นจะคิดได้ว่าเราอ่อนแอ)

 

อ้างอิง คุณ tarnaka อ่านแล้วซึ้ง แอบน้ำตาไหล
(ต้องแอบเด๋วใครผ่านมาเห็นจะคิดได้ว่าเราอ่อนแอ)<!-- google_ad_section_end -->


ขอโทษนะคะ เจ้าของกระทู้...คิดถึงแม่มาก...ทุกวัน
เพราะแม่เพิ่งเสียเมื่อมกราคม2552 ค่ะ (cry) (cry) (cry)

 

เอามาแจกค่ะ..:'(..

 

ขอบคุณนะคะ

 

อ่านแล้วซึ้ง แล้ว มองย้อน ไป ถึง วัยรุ่นไทยตอนนี้ได้เลย มีอีกเยอะ ที่ รักพวกศิลปิน มากกว่า บุพการรี อีกเยอะ