กฏแห่งกรรมของภิกษุเคยประพฤติผิดศีลข้อกาเมฯ

ขอแชร์ประสบการณ์ให้ฟังนิดหน่อยนะครับ พอดีผมเคยบวชอยู่ที่วัดทางเหนือที่หนึ่ง ถ้าพูดชื่อคนส่วนใหญ่ต้องรู้จักแน่เลยครับ
มีอยู่ครั้งหนึ่งผมได้ซักถามข้อธรรมะบางเรื่องจากหลวงพี่ที่วัด หลวงพี่ก็เลยได้เล่าประสบการณ์ของท่านให้ฟัง ว่าเคยทำน้ำอสุจิเคลื่อนโดยตั้งใจเพราะขาดความยับยั้งชั่งใจ เรียกว่าหน้ามืดอ่ะครับ ท่านบอกว่าครั้งนั้นมันเหมือนตกนรกทั้งเป็นเลย ถึงไม่มีใครรู้แต่ตัวท่านเองรู้ดีที่สุด ท่านบอกว่า ท่านเหมือนมีระฆังทองเหลืองใบใหญ่ยักษ์ กดทับท่านอยู่ตลอดเวลา ทำอะไรก้ไม่มีความสุข จะสวดมนต์ จะภาวนายังไงจิตใจก็ไม่ผ่องใส ท่านทุกข์ทรมานมาก จนสุดท้ายท่านได้ไปอยู่กรรมปริวาส เพื่อที่จะปลงอาบัติสังฆาทิเสสตัวนี้ เมื่อท่านได้ปฏิบัติครบจนปลงอาบัติตัวนี้ ท่านบอกว่าท่านสบายใจขึ้นมาก จิตแจ่มใสขึ้น
ท่านบอกท่านเข็ดแล้ว ท่านจะไม่ทำผิดศีลอีกแล้ว มันเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ
เวรกรรมไม่ต้องรอตอนตายก้ได้ครับ ตอนเป็นเราก็ตกนรกได้ ถ้าตัวเรามี หิริโอตัปปะ
มันจะทำให้เรารู้สึกละอายกับบาปที่เราได้ทำลงไป

ขอเสริมนิดนะครับ การปลงอาบัติ ไม่ได้หมายความว่าบาปที่เราทำจะหายไปนะครับ
เพียงแต่เป็นเครื่องแสดงว่าเราได้รู้บาปตัวนี้แล้วเราจะไม่ทำอีก แต่เราก็ต้องรับกรรมที่เราทำไปเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็น พระสงฆ์ หรือปุถุชน ทุกคนก็ยังต้องมาชดใช้กรรมกันต่อไป นอกจากจะตัดกรรมเข้าสู่พระนิพพาน เมื่อถึงเวลานั้นเวรกรรมทั้งหลายก้จะเป็นโมฆะไป

 

การบวชเป็นพระ เป้าหมายหลักคือทำพระนิพพานให้แจ้ง ซึ่งเบื้องต้นต้องตัดกามให้เด็ดขาด แม้แต่อุบาสก อุบาสิกา เวลาที่ถืออุโบสถศีลยังต้องถือพรหมจรรย์เลย เป็นพระถ้าประพฤติพรหมจรรย์ไม่ได้ก็อายสาธุชน เมื่อพระไม่สามารถตัดกามได้ ก็ถือว่าไม่ทำตามเป้าหมายที่บวช ผิดต่อหน้าที่ของตน จึงเป็นความผิดหนักระดับสังฆาทิเสส

 

เวลาที่มันหมกมุ่นนี่
ถ้าจิตไม่มีที่ยึดเหนี่ยวก็เสร็จมันทุกที
หาที่ให้จิตได้ยึดเหนี่ยว
แล้วหาคิดหาวิธีที่จะช่วยให้หลุดจากอารมณ์หมกมุ่น
มันต้องมีวิธีบ้างล่ะครับ วิธีใครวิธีมัน

อารมณ์จิตที่แจ่มใส กับอารมณ์จิตที่หมกมุ่น
ได้ไม่คุ้มเสียเลยครับ

 

ความรู้สึกผิดนั่นเเหละ"ตัวบาป"

เเต่ทำผิดเเล้วไม่รู้รู้สำนึก ไม่รู้สึกผิด นั้นเเล คือกรรมหนัก

 

"ข่มขืนตัวเอง" อึ้งเลยครับเจอคำนี้

 

ขัดต่อธรรมวินัยของสงฆ์ ปัจจุบันขณะที่ทำลงไปก็เป็นบาปในใจ. เหมือนกับคนธรรมดาที่ไม่ได้บวชผิดศีลก็ไม่สบายใจเหมือนกัน

 

ตอนห่มเหลืองเคยทำ รู้สึกผิดทั้งๆที่รู้เลยเล่าบอกครูบาอาจารย์ฟัง ท่านชี้รู้ผิดแล้วอย่าทำอีก....

 

ไม่ได้คะ เป็นบาป. การเล่นหวยในทางพุทธศาสนาเป็น อบายมุข เป็นหนทางสู่อบายภูมิหนือหนทางสู่ความฉิบหาย (ขออภัยไม่สุภาพอย่างแรงในหนังสือกล่าวเช่นนั้น)
และขัดต่อ คิหิสุข (สุขของผู้ครองเรือน) หรือความสุขของคนเดินดินกินข้าวแกงอย่างเราๆ ซึ่งมี 4 ประการ คือ
1.สุขจากการมีทรัพย์
2.สุขจาการใช้สอยทรัพย์ที่มี
3.สุขจากการไม่มีหนี้
4.สุขจากความประพฤติที่ไม่มีโทษ
 
การเล่นหวยเป็นการกระทำขัดต่อคิหิสุขข้อที่4 อย่างจัง เพราะการเล่นหวยหรือการพนันอาจก่อให้เกิดโทษถึง 6 ประการ คือ
1.เมื่อชนะย่อมก่อเวร
2.เมื่อแพ้ย่อมเสียดายทรัพย์ที่เสียไป
3.ทำให้เสื่อมทรัพย์ในปัจจุบัน
4.ไม่มีใครเชื่อถือถ้อยคำของคนเล่นการพนัน
5.ถูกมิตรหมิ่นประมาท
6.ไม่มีใครประสงค์จะแต่งงานด้วย
 
ฝากข้อคิดเพื่อเตือนสติเตือนใจ คำว่า หวย นั้นผู้รู้ท่านถอดรหัสไว้ดังนี้
 
ห = หายนะ
ว = วอดวาย
ย = ย่อยยับ
เพราะฉะนั้นพระที่บวชแล้วหากเล่นหวยดังกล่าวถือเป็นการขัดต่อธรรมวินัยคะ
 

 

ถึงจะเป็นฆราวาสกระผมก็ไม่กล้าครับ
จิตจะฟุ้งซ่านเปล่าๆหมกมุ่นในกามมากไปก็ไม่ดีครับ:boo:

 

เราได้อ่านเพียงคร่าวๆแล้วอยากถามท่านโดยประมาณโปรดพิจารณา.
- ปุถุชน เมื่อเกิดอารมณ์ทางเพศแล้วสกัดการที่จะกระทำล่วงละเมิดทางกามอันผิดต่อผู้อื่น
แล ถูก หรือ ผิด โดยประการใด?

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 38 คน ( เป็นสมาชิก 7 คน และ บุคคลทั่วไป 31 คน ) </TD><TD class=thead width="14%"><CENTER">[ แนะนำเรื่องเด่น ] </TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>buschannarong, beverzone, BUSAKO, chitmada, narayana2514, THE-O-PROTOTYPE+, แก้วบูรพา </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ถูกและมีผลดีถ้าทำกับตัวเอง แทนที่จะไปทำกรรมกับผู้อื่น ซึ่งบาปกว่าหลายเท่านัก เป็นการสร้างกรรมหนักเข้าไปอีก

ผิด เพราะทำให้จิตใจเราเศร้าหมอง ขุ่นมัว ไม่ผ่องใส
เทวดาประจำตัวจะรู้สึกอย่างไรว่าเราหมกมุ่นในกามถึงขนาดนั้น
เวลาช่วงไม่กี่นาทีก็จริง เราเอาเวลานั้นไปเข้าสมาบัติยังดีกว่า

 

เราถามในฐานะ"ปุถุชน"ผู้ซึ่งยังไม่ชัดในความเป็นไปของอารมณ์ แลจะมีวิถีเริ่มต้นอันใดบ้างจะเป็นสิ่งที่พอสามารถกระทำได้โดยเป็นหนทางอันควรเพียงเพื่อจะมิต้องล่วงหลุดไปสู่ความทุกข์ทรมาน ณ.ที่สุด.

 

เป็นปุถุชน ซึ่งได้ชื่อว่าอยู่กับกามอยู่แล้ว เป้าหมายในการปฎิบัติธรรมคือล๊ะสักกายทิฐิ
คือละความเห็นผิดว่ากายนี้ใจนี้เป็นเรา เข้าสู่ความเป็นอริยะขั้นต้นคือ พระโสดาบัน ซึ่งพระ
โสดาบันก็ยังไม่ล๊ะกามน๊ะครับ ฉนั้นคนธรรมดาอย่างเรายังไม่ถึงขั้นที่จะล๊ะกาม เพียงแต่
อย่าไปหมกมุ่นจนเกินพอดีก็พอครับ.....อย่าไปกดดันตัวเองถึงขนาดสาบาน จะล๊ะกามน๊ะ
เดี๋ยวจะทุกข์หนัก ต้องมานั่งแก้คำสาบานกัน!

 

มีวิธีละไหมครับเอาชนิดที่ไม่ หมกหมุนอีกเลย แล้วเวลา่มีลูกอ่ะครับ

 

มีด้านมืดมน ก็ย่อมต้องมีด้านสว่างสไหว

หมายเหตุ ถ้าผู้ที่ทำผิดอนันตรกรรมไปแล้วในอดีต และ ปัจจุบันเป็นคนดี
อยู่ในศีลในธรรมปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานจนถึงวิปัสสนาญานสูงสุดของโลกิยะ
ถึงแม้มีความเพียรภาวนาอย่างไร หรือ ได้รับคำสังสอนจากพระพุทธเจ้า หรือ พระอริยะสงฆ์อย่างไร

ก็ไม่สามารถถึงซึ่งพระนิพพาน ยกเว้นจะตรัสรู้ด้วยตนเอง
คือต้องสร้างบารมีด้วยกุศลกรรมปารถนาเพื่อเป็นพระพุทธเจ้า
ตรัสรู้พระนิพพาน แล้ว สอน เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย

พระปัจเจกพุทธเจ้า คือตรัสรู้พระนิพพานแต่ไม่สามารถสั่งสอนผู้ใดให้บรรลุตามได้

ผู้ปารถนาเป็นพระปัจเจกพุทธเจ้าต้องใช้ระยะเวลาในการสังสมบารมี ถึง 2 อสงไขย
และ จะสามารถบรรลุเป็นปัจเจกพุทธเจ้าได้ในกัปล์ที่มีพระพุทธเจ้าบังเกิดขึ้นเท่านั้น

601

 

ผมเคยทำร้ายตัวเอง อิอิบาปไหมครับ 5+

 

ขอบคุณค่ะ ที่ช่วยตอบให้หายสงสัย เอแล้วแบบนี้คนขายจะบาปด้วยไหมละเนี่ยเพราะเห็นเข้าไปขายถึงในวัดเลย นึกสงสัยอยู่ พระรูปนี้แปลกๆ เปิดวิทยุฟังเพลงด้วย อืม!!ก็ไม่ว่ากัน ตัวใครตัวมันละกันงานนี้....