ทหารพระองค์ดำรายงานตัวหน่อยครับ

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.955350/[/MUSIC]

 

สวัสดีท่านโอม บ้านเมืองเรากำลังก้าวเข้าสู่ยุคใหม่แล้ว สิ่งใดที่ไม่ดีจะถูกชำระล้างออกไป ยุคหน้านี้เป็นยุคกรรมติดจรวด และยุคที่ใครปฏิบัติดี ก็จะเข้าถึงธรรมะได้รวดเร็ว การปฏิบัติก็หลากหลายไม่ยึดติดรูปแบบเดิม ๆ

สำหรับท่านที่กลัวว่าบ้านเมืองเราจะย่ำแย่กับผู้คิดร้าย ฝากคาถาไว้ ๑ บท ท่องให้สบายใจไปเลยจ๊ะ เค้าเรียกคาถานี้ว่า คาถาล้างแผ่นดิน เอาไว้ชำระสะสางมลทินภพชาติของแผ่นดิน มีดังนี้

นำมอ ซำมุนตอ หมกทอนำ โอม ตูลู ตูลู ตีเวย ซอฮอ

ตั้งจิตให้เป็นสมาธิ นึกคลุมทั่วทั้งประเทศ แล้วท่องเท่าที่จะท่องได้นะจ๊ะ อย่างน้อย ๗ จบ จะกี่เวลาตามใจ ยิ่งท่องมากยิ่งดี เท่าที่ทราบคาถานี้จะมีพุทธรังสีลงมาแผ่ปกคลุมผืนแผ่นดินที่เรากำหนด ถ้าใครตาดีก็จะเห็นสิ่งที่ว่าจ๊ะ

ก่อนหน้านี้ได้มีโอกาสอัญเชิญสมเด็จพระนเรส และอธิษฐานขอให้พระองค์ท่านแผ่บารมีปกปักษ์รักษาผืนแผ่นดินไทย และในหลวง ให้พ้นจากภยันตรายทั้งปวง หน้าที่ยังไม่สิ้นก็ต้องทำกันต่อไป แล้วแต่วาระจะเข้าเมื่อไหร่ ชีวิตนี้ถวายเป็นพุทธบูชา และแผ่นดินธรรมแผ่นดินทอง รวมถึงพระธรรมิกราชโพธิสัตว์ ทุกคนต่างก็มีหน้าที่ของตนเอง ไม่ด้านใดก็ด้านหนึ่ง แต่เราไม่ควรลืมกฎแห่งกรรมด้วย เพราะไม่ว่าจะนานแค่ไหน หากยังใช้ไม่หมด ก็ย่อมส่งผลมาถึงปัจจุบัน





<O

 

ไม่ได้เกิดยุคสมเด็จพระนเรศอ่ะคับ แต่เคยมีอาจารย์ท่านหนึ่งบอกว่า เปนข้าราชบริพารในสมเด็จพระเจ้าตากและเสด็จในรัชกาลที่ 5 เลยขอรายการตัวด้วยคน
เพื่อแผ่นดินไทย ชาติใด สมัยใดก็ขอพลีเพื่อแผ่นดิน

 

ดีครับดี พี่ๆน้องๆเพื่อนๆ กันทั้งนั้น อย่าลืมเข้ามาเล่นบ่อยๆนะครับ

 

ทั้งหมดแห่งหัวใจนักรบไทย

มโนมอบพระผู้ เสวยสวรรค์​

แขนมอบถวายทรงธรรม์ เทอดหล้า​

ดวงใจมอบเมียขวัญ และแม่

เกียรติศักดิ์รักข้า มอบไว้แก่ตัว ​

​

​

​

 

เคยดูหมอดูทรงเจ้าพ่อแก่ ครับ
ไม่ทราบว่าเคยเป็นหรือป่าว รู้แต่ว่าเป็นเทวดาลงมาเกิด
ยังไงใครมีญาณทิพย์ช่วยแจ้งให้ทราบได้ไหมครับ
อยากทราบเหมือนกันครับ

 

หายไปนานตามภารกิจของชีวิต..เข้ามาบอกเช่นกันว่า
เพลงนี้..ได้ใจจริงๆ ค่ะ

ขอบคุณมากนะคะ..คุณปิ่นนคเรศ

 

​

 

​

ได้รับทราบจากครูบาอาจารย์มาว่า...ในช่วง 3 ปีนี้ แผ่นดินไทยของเราจะยังคงมีแต่ความวุ่นวาย ต่อเมื่อย่างเข้าปีที่ 4 จึงผ่อนคลาย และจะ "ดี" เมื่อเข้าปีที่ 5

แต่ว่าลูกหลานทุกคนต้องวางตนให้อยู่ในศีล มีสติ มีธรรมเป็นอาภรณ์ในใจ จำไว้ว่ามีแต่ธรรมเท่านั้นที่จะรักษา "ขวานทอง" ของเราให้คงรูปเป็นขวานทองเช่นเดิมได้ หากลูกหลานไร้เสียซึ่งธรรมแล้ว แผ่นดินของเราอาจถูกเฉือนออกเป็นชิ้น...

ขอโมทนากับผู้มีธรรมเป็นอาภรณ์ประดับใจทุกท่านค่ะ...

 

รูปนี้ พอดู แล้ว ขนลุก ไปทั่วร่างกายเลยค่ะ มีพลังมากกกก สุดๆๆเลยค่ะ
อนุโมทนาสาธุด้วยนะคะ ตอนที่ได้ไปบวงสรวง ที่บางไทร ก็นับว่าเป็นบุญ อย่างหาที่เปรียบไม่ได้เลยค่ะ

 

อนุโมทนาสาธุครับ

 

ถูกต้องอย่างที่พี่พูดแหละครับ การที่เราจะผูกพันธ์กับสิ่งที่มองไม่เห็นได้บางทีก็อยู่ที่บุญเราที่มีและความผูกพันธ์ในอดีีตที่ผ่านมา ตัวผมเองเวลาที่ไปที่อยุธํยาผมจะรู้สึกว่าอยุธยาเป็นบ้านเกิดผมทั้งๆที่ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นผูกพันธ์และโกรธแค้นพม่าเวลาเห็นวัดวาอารามที่นั่นแล้วคุ้นๆกับบางที่เหมือนคุ้นๆว่าเราเคยไปที่นั่นมาก่อน หน้าที่ๆตัวเองก็จำไม่ได้่ว่าต้องทำอะไรแต่ต้องทำให้สำเร็จ สถานที่บางที่ในอยุูธยาที่ผมเองเห็นแล้วไม่รู้ทำไมรู้สึกกลัว ผมอยากเล่าบางอย่างเหมือนกันที่พม่าวัดวาอารามเป็นทองหมดเลยบางคนไปเที่ยวแล้วก็ชื่นชมจริงๆว่าสวยงั้นสวยงี้ รู้กันบ้างรึเปล่านั่นน่ะมันเป็นของที่ไอ้พม่าขโมยมาจากกรุงศรีอยุธยาทั้งนั้น เลว ต่ำช้า แล้วคนอยุธยาตั้งหลายคนที่สังเวยหรือถูกมันข่มเหงรังแก แล้วไปย่ำประเทศไปชมมันทำไมแล้วยังมีร่างบุเรงนองอีก มันทำกับคนกรุงศรีไว้ขนาดนั้นแล้วไปใหว้มันกับร่างมันทำไมกันบางทีการที่เราสื่อกับสิ่งที่มองไม่เห็นได้ก็มีทั้งดีแล้วก็โทษอยู่ในตัวเองด้วย คือถ้าเรารู้สัมผัสได้กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ววิญญาณเราก็ต้องสัมผัสได้ด้วย สมัยนี้คนชอบกุมารกันหมดแต่จริงๆแล้วถ้าเป็นคนที่สัมผัสญาณได้จะรู้ว่่าญาณของกุมารหรือที่มาจากวัดนั้นเป็นวิญญาณไม่ได้เป็นเทพซึ่งการที่เรานับถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นแล้วเรารับวิญญาณกุมารมาด้วยมันไม่ดี ทำไม เพราะญาณของสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นจะเป็นญาณที่ละเอียด ใสสะอาดแล้วก็บริสุทธิ์ซึ่งผิดกับวิญญาณที่หยาบ คล้ำ ทำให้ร่างของเราที่นับถือนั้นไม่สะอาด ซึ่งทำให้ท่านมาคุ้มครองเราไม่ได้ แล้วกุมารเท่าที่เห็นมักจะเกเรมากๆ ถ้าเขารู้ว่าเรารู้หรือสัมผัสเขาได้เขาก็จะมาแกล้งเรา แล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เกเรอีก ซึ่งเราต้องพยายามฝืนหรือขัดมากถ้าโดนขัดขวาง โดยส่วนตัวเป็นคนที่ชอบเข้าวัดแล้วชอบสวดมนต์แต่ตอนนี้ผมโดนหนักแบบที่อธิบายไม่ได้จริงๆว่าอะไร แทบไม่ได้สวดมนต์เลยสวดไม่ใหว โดยส่วนตัวผมเชื่อว่้าผมเคยเป็นคนอยุธยาเหมืนกันบางครั้งอยู่ๆก็ปวดทีสีข้างด้วยซ้ายแปร๊บๆแล้วเดี๋ยวก็หายเองไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถ้ามีโอกาสผมก็อยากคุยกับพี่นะครับถ้าพี่เคยเป็นคนกรุงศรีเหมือนกันผมเชื่อว่างั้นนะ แล้วคำนึงที่่ก้องอยู่ในความรู้สึกคือคนกรุงศรีใจนักเลงคำใหนก็คำนั้นอยู่แล้ว อิอิ ถ้าวันใหนพี่เมตตาคุยกับน้องคนนี้ก็ได้นะครับ มีเรื่องจะคุยกับพี่ตั้งแยะ ( นิดนึงครับ คือมีคนมาเล่าเรื่องที่อยุธยาเรื่องนึงให้ฟังก็ผมก็เลยอยากเล่าให้ฟังด้วยคือมีอยู่วันนึงมีพม่าคนนึงได้ไปเที่ยวอยุธยาแล้วนึกอะไรก็ไม่รู้ไปจุดธูปบอกว่าตอนนนี้พม่ากับไทยเป็นมิตรกันแล้วก็อโหสิซะเรื่องนั้นเป็นเรื่องเก่าแล้วทำนองนั้นแหละครับแล้วเกิดอะไรขึ้นรู้มั้ยครับหลังจากนั้นพม่าคนนั้นได้ยินเสียงเคาะเกาะเสียงทหารเสียงม้าและพาหนะแล้วได้ยินข่าวมาว่าหลังจากนั้นพม่าคนนั้นก็ไม่มาอยุธยาอีกเลย ก็สมควรแหละครับทำกับคนกรุงศรีซะขนาดนั้นถ้าอโหสิให้ก็บ้าแล้วครับพี่น้อง ผมคนนึงแหละแล้วคนที่เคยเป็นคนอยุธยา่ทุกคนไม่มีใครไม่แค้นพม่าวิญญาณคนกรุงศรียังอยู่อยุธยาอยู่เยอะผมเชื่อ ):'(

 

บางท่าน หรือ แม้แต่ใจของบางท่านเอง อาจสงสัย ในความรู้สึกลึกๆที่ออกมาจากใจตนเอง


ว่า เราควรอยู่เฉยๆ หรือ เรียกร้องให้ชีวิตทั้งหลาย สวดมนต์ภาวนาให้บ้านเมืองสงบ หรือ ควรทำการใดๆ เพื่อปลุกใจรักชาติ ปกป้องสันติภาพ ปกป้องคนดี
คนบริสุทธิ์ ปกป้องชาติ ศาสน์ กษัตริย์ ผู้ทรงธรรม์ ฯลฯ

โอ้ ....หลากอารมณ์เหลือเกิน จุดยืนของตนอยู่ตรงไหน


OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO

ต้องถาม่ตัวเองก่อน

ว่า ตนอยู่ในฐานะอะไร

มีหน้าที่อะไร

ก็ทำตามหน้าที่นั้นให้ดีที่สุด

ด้วยครรลองของธรรมอันเป็นกุศล


แค่นี้ ก็จะขจัดความสับสนได้ระดับหนึ่ง


ถ้าทำเกินหน้าที่...ก็จะยุ่ง มีแต่ก่อกรรมทำเวรให้ตน และ ส่วนรวม


OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO


ผู้มีหน้าที่อันประจักษ์แจ้งด้วยตนเอง ในการที่ต้องทำ ในสิ่งที่คนอื่นไม่อาจทำ

ให้ตั้งจิตไว้ที่พรหมวิหารสี่

ไม่มีเจตนาส่วนตัว ในการทำด้วยอารมณ์รัก ชัง

วิบากอกุศลจะน้อย

เหมือนเวลาแห่งทิวา และ ราตรี ต้องประกอบกัน

เพื่อให้ธรรมชาติสมดุลย์

ของคู่ที่ต้องปะทะกันตามกฏธรรมชาติ เพื่อให้วัฏฏะหมุนต่อไป

เพื่อให้กฏธรรมชาติดำรงต่อไปได้



ooooooooooooooooooooooooooo


อย่าสับสน เพราะไม่รู้จักตน และ หน้าที่ตน

 

พี่โอมนี่ลึกซึ้งจริงๆ ตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าหน้าที่ผมคืออะไร??? จะเดินตามแนวทางพรหมวิหาร 4 แล้ววางอุเบกขาก็ยังวางได้ไม่สนิทใจ จะให้ออกไปสู้กับเขาก็รู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ เพราะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ทุกวันนี้ได้แต่นั่งสมาธิแผ่เมตตา+อุทิศบุญกุศลให้ในหลวงและพระสยามเทวาธิราชทุกองค์

 

แปลกดีจัง ดูเหมือนทหารทุกคนจะมีกรรมติดตัวกันทุกคนโดยเฉพาะศีลข้อ 1 ที่ต้องทำผิดกันเป็นประจำ (ถึงแม้จะมีเจตนาดีคือเพื่อรักษาชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ ก็ตาม) ชาตินี้เลยต้องมาไม่สบาย มีโรคประจำตัวกัน ส่วนเรื่องปวดหัวเนี่ย ไปสแกน MRI ซักทีก็น่าจะดีนะครับ ถ้าไม่มีอะไรในสมองก็แล้วไป ถ้าเจออะไรจะได้แก้ทัน ผมเองเคยไปทำ scan MRI สมองมา 3-4 รอบแล้วเห็นจะได้ ล่าสุดทำแบบละเอียดสุดๆ เลยต้องนอนอยู่ในอุโมงตั้ง 2 ชั่วโมง (ปกติใช้เวลา 30 นาที) สุดท้ายหมอก็บอกว่าไม่เจออะไรนอกจากขี้เลื่อย... (ล้อเล่นครับ)

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ เห็นกระทู้นี้มานานแล้นแต่ไม่เคยเข้ามาอ่านเลย วันนี้เข้ามาอ่านวันแรก แค่อ่านหน้า 1 ก็รู้สึกขนลุกซู่ตลอดเวลาแล้ว พอยิ่งอ่านๆๆ เลือดรักชาติมันก็ยิ่งแรก และยิ่งสงสารพระพี่นางสุพรรณกัลยาเข้าไปใหญ่เลย จะมีใครหนอที่สามารถไปช่วยท่านได้นะ

 

ข้อความข้างล่างนี้เขียนไว้ในอีเมล์ถึงน้องๆ แต่คิดว่า อาจจะเป็นข้อคิดสำหรับท่านอื่นๆ ได้บ้าง จึงก๊อปมาแปะในกระทู้ด้วยจ้า...

catt24catt24catt24

น้องๆ จ๋า

หลายๆ ชาติที่ผ่านมา เราเกิดเป็นทหาร ต้องจับดาบฆ่าฟันศัตรู แทบไม่มีโอกาสสร้างผลบุญอื่นใด ไม่มีโอกาสปฏิบัติธรรม...

ชาตินี้เป็นโอกาสดีที่สุดแล้ว เราได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง มีชีวิตอยู่อย่างสุขสงบตามอัตภาพ ด้วยพระบารมีของพระมหาโพธิสัตว์ผู้ยิ่งใหญ่คือในหลวงของเรา เราจึงควรใช้โอกาสนี้พาตนก้าวล่วงความทุกข์ หรือหากผู้ใดปรารถนาที่จะนำพาผู้อื่นให้ข้ามพ้นความทุกข์ไปพร้อมกับตนหรือก่อนตน..ก็ขอโมทนา

พึงระลึกว่า เรามิได้มีหน้าที่จับดาบหรือห้ำหั่นกับใครอีกแล้ว...แต่เราพึงใช้ธรรมในใจของเรา เป็นพลังในการพิทักษ์ชาติ ศาสนาและพระมหากษัตริย์ เพื่อตอบแทนบุญคุณบรรพบุรุษของเรา
จำไว้ว่า แผ่นดินนี้จะรักษาไว้ได้ก็โดยธรรม

การมีธรรมในใจก็คือ การมีสติ พูดให้ชัดก็คือ จงอย่าให้อารมณ์ใดๆ มามีอำนาจเหนือใจของเรา...

ความชอบหรือไม่ชอบใดๆ นั้น ไม่มีใครบังคับได้ ว่าต้องชอบอย่างนั้น ไม่ชอบอย่างนี้..(แต่คราวนี้ขอพูดเรื่องความไม่ชอบอย่างเดียวนะ) เมื่อความไม่ชอบเกิดขึ้นกับใจของเรา ก็รู้ให้ทันว่าความไม่ชอบเกิดขึ้นแล้ว แต่เราจะไม่ปล่อยให้ความไม่ชอบนั้น มันลุกลามอย่างไฟลามทุ่ง โดยการหยุด ไม่เติมต่อเรื่องให้ยาวออกไป ยกตัวอย่าง ถ้าเราโดนด่า เราโกรธ..ถ้ามันมีเพียงแค่นี้ ในไม่ช้า ความโกรธนั้นมันก็จะหายไป แต่ส่วนใหญ่มันไม่หาย เพราะเราชอบเติมต่อ เช่น ฉันทำดีแล้ว ทำไมต้องมาด่าฉัน, ฉันไม่เคยผิดเลย ยายนี่ด่าฉันประจำ, วันนี้ด่า พรุ่งนี้ก็ต้องด่าอีกแน่ ฯลฯ ถ้ายังคิดอย่างนี้ต่อ เรื่องมันยาวแน่

เมื่อเราฝึกไม่ต่อเรื่องอย่างนี้ไปนานๆ "สติ" จะเกิดขึ้นกับใจเราโดยธรรมชาติ...เมื่ออารมณ์มากระทบ มันจะ "รู้" และ "ละวาง" ได้เอง โดยไม่ต้องกดข่มบังคับใจตนอีกต่อไป มันเหมือนกับการฝึกเล่นกีฬาต่างๆ อย่างแบดมินตัน, ว่ายน้ำ เหมือนกัน ที่เริ่มต้นจากการทำไม่เป็นก่อน แต่เมื่อเราขยันฝึก ขยันทำ นานๆ เข้า มันก็ "ทำได้" "ทำเป็น" และ "ทำอย่างผู้ชำนาญ" ในที่้สุด

เมื่อเราละวางเป็น (จริงๆ ต้องหมายรวมทั้งความชอบและไม่ชอบ) ในที่สุดจิตมันจะเข้าไปวางอยู่ในอุเบกขารมณ์ ละเอียดขึ้นและละเอียดขึ้นเรื่อยๆ...จิตอย่างนี้แหละ จึงเป็นจิตที่มีพลัง เมื่อเราทำกุศลและน้อมนำกุศลนั้นถวายชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ พลังอันยิ่งใหญ่จะเกิดขึ้น เป็นพลังที่อาจบรรเทาสิ่งร้ายให้คลี่คลายได้

แต่ทั้งนี้ ต้องระลึกรู้ไว้ด้วยว่า มิมีสิ่งใดก้าวล่วงกฎแห่งกรรมไปได้...
"ไทยฆ่าไทย".."ไทยโกรธแค้นไทย" มันมิได้เกิดขึ้นแค่เพียงวันนี้ แต่มันเกิดขึ้นมาแล้วในอดีต และมันอาจจะเกิดต่อไปในอนาคต หากอภัยทานยังไม่เกิดขึ้น...

ในยุคพระราชบิดาสมเด็จพ่อของเรา...พิษณุโลกต้องถูกพม่าใช้ให้มาตีอยุธยา ในฐานะที่พิษณุโลกอยู่ใต้อำนาจพม่า ใครจะรู้ว่าพิษณุโลกเจ็บปวดใจแค่ไหนที่ต้องมาฆ่ามาตีคนไทยด้วยกัน โดยมิได้สมัครใจเลย ใครจะรู้ว่าอยุธยาจะแค้นใจขนาดไหน ที่ถูกรุกรานโดยน้ำมือคนไทยด้วยกัน

นั่นเป็นครั้งหนึ่งแล้ว..ที่ "ไทย" ต้องฆ่า "ไทย"

อีกครั้งหนึ่งคือยุคพ่อตากสิน ครั้งนั้นคนไทยแบ่งเป็นก๊กเป็นเหล่า หากพระองค์มิจำยอมเข้าตี เข้ารุกรานคนไทยด้วยกัน แผ่นดินจะกลับมารวมเป็นปึกแผ่นอย่างนี้ไหม

นั่นเป็นอีกครั้งแล้วที่ไทยต้องฆ่าไทยด้วยกัน..ยังไม่นับสงครามกลางเมืองแย่งชิงราชสมบัติที่เกิดขึ้นอีกหลายครั้งในสมัยอยุธยา...

สิ่งต่างๆ เหล่านี้ อาจจะเป็นการกระทำด้วยการจำยอมหรือความดีบางอย่างก็จริง แต่กรรมดีก็ต้องรับ กรรมชั่วก็ต้องรับ เราจะเลือกรับแต่กรรมดีอย่างเดียวได้หรือ

บุคคลที่อยู่ในวงจรของ "ไทยฆ่าไทย" เมื่อเขายังผูกโกรธกันอยู่ เมื่อถึงวาระเวลา เขาก็ต้องมาเข่นฆ่ากันอีก มาผิดใจกันอีก เพื่อเป็นการชดใช้ตามกฎแห่งกรรม ตามใจที่ยังผูกพยาบาท วนเวียนอยู่เช่นนี้ไม่จบสิ้น หากเขายังไม่ยอมจบมัน...

แล้วเราเล่า ในเมื่อเราเป็นผู้ที่สามารถหลุดจากวงโคจรอย่างนี้ได้ เราควรจะกลับเข้าไปอยู่อีกไหมและเราจะฝืนกฎแห่งกรรมได้หรือไม่...

มิต้องเป็นห่วงหรอก กรรมนั้นใครทำ ใครก็รับ และกรรมที่ทำกับแผ่นดินนั้นเป็นกรรมหนัก ชนิดที่ว่านรกจะไม่มีวันปรานีให้เลย สำหรับผู้ที่ทำร้ายต่อแผ่นดิน...

พึงพิจารณาและรักษาใจให้ดีนะจ๊ะ