ทำสมาธิที่ไรหลับทุกที.!!!

ตัวเองเป็นคนที่นั่งสมาธิไม่ได้รู้สึกว่าไม่สงบและปวดหลังมากๆ
บวกกับตัวเองเป็นคนขี้เกียจรักสบายจึงชอบนอนสมาธิ ภาวนา" สัมมาอะระหัง หรือ คำอื่นๆ มันรู้สึกสบายมากๆ คิดภาวนาว่าไม่ถึง 5 รอบ ก็หลับทุกครั้ง..มันหลับเองตอนกำลังภาวนานั้นแหละ แสดงว่าการทำสมาธิของเราจัดว่าเลวอยู่มากใช่มั้ยค่ะ...แบบนี้แสดงว่าไม่พัฒนาเลยใช่มั้ยค่ะ...แล้วควรทำอย่างไรดี
เพราะก่อนหน้านี้ภาวนาได้นานมากถึงจะหลับ แต่ตอนนี้แป็บเดียวหลับเลย..
นอนฟังเทศน์ก็เหมือนกัน...ทำไงดีค่ะ

 

ลองเปลี่ยนเวลา หรือ สถานที่ ดู

 

ก็อย่าสร้างปัจจัยที่จะทำให้หลับซิครับ เปลี่ยนจากท่านอน เป็นนั่ง จะนั่งขัดสมาธิ นั่งห้อยขา ก็อีกเรื่อง ถ้าปวดหลังก็นั่งพิงเอา

เรื่องกินก็สำคัญนะ อย่าบริโภคมาก

ที่สำคัญที่สุด คือ ความเพียร

ความง่วงหาวนอน ไร้แรง ไร้กำลังใจ ก็จัดอยู่ในถีนมิทธะ

ศึกษาเพิ่มเิติม

http://palungjit.org/threads/นิวรณ์-สมเด็จพระญาณสังวรฯ.226734/

http://www.dhammahome.com/front/web...42&PHPSESSID=34a99d1cf102055538c6b1312c11e032

 

ถ้าอยากนอนก็ภาวนาไปจบหลับ ขนาดที่หลับก็เป็นหลับในฌานสมาธิ หลับในการภาวนา เป็นของดีครับ ถ้าจะให้ดีขึ้นอีก ก็สามารถภาวนาหรือนึกถึงภาพพระที่เราชอบใจ ให้ได้ตลอดทุกอริยาบทเท่าที่เราจะทำได้ ทำง่าย ๆ สบาย ๆ แบบไม่เครียด ไม่ต้องสนใจร่างกายจนเกินไป ทำแล้วหลับไปถือว่าจิตยังทรงอยู่ในฌานแบบง่าย ๆ ขอโมทนา
สามารถอ่านวิธีการปฏิบัติง่าย ๆ ได้ที่ www.sanghthipnipparn.com

 

เคยเปลี่ยนเวลานะค่ะคือก่อนหน้าทำเฉพาก่อนเข้านอน...ก็เปลี่ยนมาทำตอนกลางวัน...เคยนอนสบายๆบนเตียง ก็เปลี่ยนมานอนบนพื้นธรรมดา
หลับสนิทเหมือนเดิม...ไม่ได้ง่วงนะค่ะ..พอภาวนาแล้วมันก็ปิดสวิชตัวเองซะงั้น งง เหมือนกัน

 

ที่ตอนแรกคุณกำหนดตั้งนานกว่าจะหลับ แต่มาระยะหลังแป๊ปเดียวก็หลับแล้วนั่นเป็นเพราะว่า จิตคุณเริ่มสงบได้ง่ายและเร็ว เมื่อจิตสงบและดิ่งลงถ้าไม่มีสติเข้าคอยควบคุมรับรู้อาการต่างๆจะทำให้หลับง่าย หลายๆคนก็เป็นกันมาก ผมเองก็เคยเป็นบ่อยๆ (ต้องไม่มีอาการเพลียจากการพักผ่อนไม่เพียงพอนะครับ)

วิธีแก้ ผมเจอวิธีนี้จากคำสอนของพระอาจารย์ท่านใดผมจำไม่ได้แล้ว (ขออภัยอย่างมากครับ) คือเมื่อเรารู้สึกว่ามีอาการง่วงนอนแล้ว ในเวลาปฎิบัติสมาธิ นั่นคือจิตเริ่มสงบและดิ่งลง แต่สติตามรับรู้ไม่ทัน ให้กำหนดลมหายใจเข้ามาที่จมูกแล้วเวลาหายใจออกให้กำหนดจิตวิ่งไปที่สมองในหัว ค่อยๆหายใจออกช้าๆเบาๆ ถ้าถูกต้องจะรู้สึกเหมือนมี ลมเย็นๆกระจายไปทั้งหัว และจะมีความรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า หัวจะโล่งมากขึ้น วิธีนี้ยังใช้ได้ในชีวิตประจำวันเวลาทำงานแล้วเริ่มรู้สึกง่วงนอน

แต่อย่างน้อยคุณควรหาเวลาเพื่อปฎิบัติด้วยกริยาอื่นบ้างนะครับ

เจริญในธรรมครับ

 

เคยทำแบบที่คุณPrawat Y แนะนำนะค่ะ..นึกภาวนาและจับลมหายใจเข้าออกแบบนอนสบายและเพ่งนึกถึงภาพพระสงฆ์ (มองเฉยๆอย่างเดียว) อยู่ๆมันก็วูบ!!! ตัวหาย...ลมหายใจหาย...ทุกความรู้สึกหายหมด..รู้สึกว่าอยู่ในโลกอะไรสักอย่างที่โล่งๆเป็นโพรงสว่างๆ นิ่งสุดๆ ไม่ทุกข์-ไม่สุข มันเฉยๆ
ตอนนั้นตกใจทำอะไรไม่ถูก...เลยหายใจเข้าแรง!!! อ้าวเรายังไม่ตายนี้-คิดว่าตายซะแล้ว...อาการแบบนี้คืออะไรค่ะ

 

ลองแล้วค่ะ...แต่ไม่สำเร็จเพราะเคยอ่านเจอ..มีคนแนะนำเช่นนี้เหมือนกัน
แต่เรานอนลง (แค่หัวถึงหมอน) หลับตาภาวนาพร้อมกำหนดลมหายใจ
จำได้บางครั้งแค่ หายใจเข้า มะ นะ หายใจออก พะ ธะ และเข้า มะนะ ยังไม่ทันภาวนา พะธะ ตอนหายใจออกเลย...มันหลับแระ..ซึ่งรู้สึกว่าการปฏิบัติของเรามันแย่มากๆ

 

ถ้าอย่างนั้นคุณควรต้องเพิ่มความเพียรให้มาก เพิ่มความตั้งใจให้เยอะ

ปฎิบัติตามคำสอนของหลวงพ่อจรัญ คือกำหนดเวลาในการนั่งและนั่งสมาธิตามหลักการปฎิบัติ ถ้าเวลายังไม่หมดไม่ต้องถอนสมาธิและไม่เลิก มันจะปวดมันจะง่วงก็ช่างมันกำหนดมันเข้าไป ทนไม่ไหวก็ให้มันตายในสมาธิไปเลย (แรกๆผมก็ทำเช่นนี้จนมีความก้าวหน้าในการปฎิบัติ)

การปฎิบัติถ้าขาดความเพียรแล้ว ก็ไม่มีทางสำเร็จ

เจริญในธรรมครับ

 

อาการนี้คือ สมาธิถึงระดับลมละเอียดครับ ถ้ามันตายก็ให้ตายครับ ถึงระดับลมหายใจหาย ให้ถอนมาวิปัสนายานต่อครับ อาจจะถึงประฐมญาณ ไม่ต้องตกใจครับ ไปต่อได้เลยมาถูกทางแล้ว

 

การนั่งหลับขณะนั่งสมาธิ ขออนุญาติยกมาตอบซ้ำ

การนั่งหลับขณะนั่งสมาธิ
ขออนุญาติครับ
บางท่านไม่เข้าใจว่าการนั่งหลับเป็นส่วนหนึ่งของการนั่งสมาธิ พาลไปตำหนิติเตียนเขาซะอืก คือมันเป็นอย่างนี้ครับ
การที่เรียกว่าจิตเป็นสมาธิคือการที่เราผ่านภวังค์เข้าไป ภวังค์ที่ว่าคืออันเดียวกันกับที่เราผ่านตอนจะนอนหลับ คือภวังค์เป็นเหมือนม่านบางๆที่กั้นอยู่ระหว่างการหลับกับการตื่น และภวังค์อันเดียวกันนี่ล่ะที่เป็นม่านบางๆกั้นระหว่างการภาวนากับการเข้าเข้าสมาธิ
เวลาที่ท่านเข้าสมาธิใหม่ๆทุกๆท่านก็หลับเหมือนกันหมดละครับ ถ้าท่านไม่หลับ
แล้วเวลาที่หายไปมันหายไปใหน เช่นนั่งสมาธิหนึ่งชั่วโมงแต่รู้สึกเหมือนนั่งแค่ สิบนาที ที่หายไปห้าสิบนาทีก็คือนอนหลับในท่านั่งสมาธิไงครับ
แต่พอนั่งไปนานๆจนชำนาญขึ้น เมื่อจิตมันหลับจนอิ่มมันก็ต้องตื่นเมื่อตื่นรู้ตัวแล้วก็ให้ภาวนาต่อไป เมื่อชำนาญมากๆก็จะเกิดการผ่านเข้าภวังค์ได้โดยไม่หลับ ต่อไปก็สามารถรักษาจิตไม่ให้หลับตลอดการนั่งสมาธิได้เอง
และจะดำรงค์อยู่ในลักษณะที่เรียกว่า"เพลิดเพลือนในธรรม"
ถ้าท่านที่มีสติน้อยและหลับมากก็ให้เดินจงกลมมากขึ้นเพื่อเสริมให้สติกล้าแข็งขึ้น
ท่านที่หลับมากเวลานั่งสมาธิ เมื่อเลิกนั่งก็จะมีอาการคล้ายๆง่วงนอนอยู่
แต่ถ้ามีสติมากจนเพลิดเพลินในธรรมเวลาเลิกนั่งจิตจะสดชื่นแจ่มใสรื่นเริงเบิกบาน
สำหรับท่านที่ทำงานมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าหรือเดินทางใกลไปหาครูบาอาจารย์ พอไปถึงก็ปวดเมื่อยไปหมด พอไปนั่งสมาธิก็เลยหลับ แต่ว่าการหลับของคนก็เป็นไปตามนิสัยเดิมคือน้ำลายใหลแบบที่ว่า
วิธีแก้ก็แค่เปลี่ยนไปนั่งสมาธิในที่ส่วนตัวแทน หรือให้เปลี่ยนไปนั่งสมาธิตอนที่นอนเต็มอิ่มแล้ว เช่นเข้านอนแต่หัวค่ำนอนให้อิ่มแล้วค่อยตื่นมานังสมาธิ
ท่านอาจารย์หลวงปู่พุทธ ฐานิโยเคยเล่าให้ฟังว่า เวลาท่านอาจารย์หลวงปู่ขาว อนาลโย ที่ท่านเคยมีครอบครัวมาแล้วก่อนบวช ท่านนั่งสมาธิถ้าท่านเมื่อยท่านก็จะล้มตัวลงนอน แต่พอตื่นนอนแล้วท่านก็มานั่งต่อทั้งคืนก็มี
การนับความก้าวหน้าในสมาธิให้นับเฉพาะเวลามีสติในสมาธิเท่านั้น ตอนหลับไม่คิดครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องเป็นไปตามธรรมชาติแบบที่ครูบาอาจารย์สอนว่า
จิตจะสงบมันเป็นเรื่องของจิตเอง ฉนั้นจิตจะหลับ(เข้าสมาธิโดยไม่มีสติ)มันก็เป็นเรื่องของมันเหมือนกันละครับ
ทำอะไรอย่าใจร้อนครับ ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป ชั่วโมงบินเราต่ำแล้วจะให้เก่งเหมือนคนอื่นเขาได้อย่างไร ผู้ปฏิบัติจะทำมากทำน้อยก็จะรู้ด้วยจิตท่านเองครับ
ขออนุโมทนาบุญร่วมกับญาติธรรมทุกๆท่านครับ
ลุงมหา

 

ไม่ใช่เรื่องเลว แต่กลับเป็นเรื่องดี ถ้าจิตไม่ถึงฌาน การตัดหลับ จะไม่เกิดขึ้น ถ้าตายตอนนั้น ท่านว่า สามารถเกิดเป็นพรหม ได้แบบสบาย ๆ เรียกว่า ตายในฌาน หากจะแก้ไข ควรกำหนดจิตรู้ ไว้ตลอด จนเฮือกสุดท้าย ก่อนที่จิต จะไม่รับรู้เรื่องของร่างกาย

 

ถูกต้องครับจิตเข้าสู่สภาวะฌานละเอียด ทำต่อไป ตั้งใจมีศีลห้าครบ เคารพพระรัตนตรัย ไม่กลัวความตาย มีพระนิพพานเป็นที่ไป ภาวนาแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ทั้งสามโลก เป็นกรรมฐานกองใหญ่ ทำให้เข้าถึงทำได้อย่างง่ายดาย
ขอโมทนา

 

กำหนดจิตขอกรรมฐานที่ทำนี้มีองค์สมเด็จพระสัมสัมพุทธเจ้า พระผู้ทรงคุณอันประเสริฐทุก ๆ พระองค์ทรงเมตตาคลุม กาย วาจา ใจ ให้อยู่ในกรรมฐาน ทั้งสมถะ และวิปัสสนาญาณ เพื่อมรรคผลสู่พระนิพพาน แดนบรมสุข ปราศจากทุกข์ทั้งปวง ทำต่อไปนะครับ

 

อันนี้ทำได้จริงเหรอค่ะ...ขอบคุณนะค่ะเดี๋ยวจะลองอธิฐานดู...

 

ถ้าเราไม่ต้องการแค่พรหมล่ะค่ะ...จะทำยังไงต่อดี..

 

ฝึกแบบนี้ ขาดสติ ถ้าชอบก็แล้วไป ......ถ้าไม่ชอบ อยากเปลี่ยนแนว.....นี่เลย

เดินจงกรม...ให้ มีสติระลึกรู้ อยู่กับการเคลื่อนไหวของกาย ตั้งแต่การรู้สึกตัวทั่วพร้อม มีสติตื่นอยู่ รู้ตัวอยู่กับการเคลื่อนไหวของกาย รู้กระทั้ง ลมหายใจ เข้า-ออก ถ้าไม่ได้เคลื่อนไหวกาย ลมหายใจ ก็จัดว่าเป็นกายเหมือนกัน

เมื่อเหนื่อย หรือ ต้องการนั่งสมาธิบ้าง กายลม ก็เป็นสิ่งที่เราใช้ สติกำหนดรู้ เมื่อ สติมั่นคงมาก ๆ สมาธิก็แน่น มั่นคง ........หลับไม่ลงซะแล้ว จิตตื่น เหลือเวลานอนน้อย แต่ไม่เพลีย แจ่มใส รู้สึกตัวทั่วพร้อมดี สติมั่นคง ตื่นตัว ทั้งวัน............เจริญในธรรม ครับ.

 

ยังไม่ถึงวาระ...แห่งสมาธิ
พยายามไปเรื่อยๆ นั่งตอนอาบน้ำเสร็จ และตอนตื่นนอน
สำคัญอยู่ที่ความพยายาม

 

สังโยชน์ คือ เครื่องร้อยรัด ให้สัตว์ผู้มืดบอด ติดอยู่ในวัฏสงสาร ...
การละสังโยชน์ คือหนทาง ที่สุดของการ พ้นทุกข์

การละ สักกายทิฐิ แม้นเพียงข้อเดียว ครูบาอาจารย์ ท่านกล่าวว่า ความเป็น พระอริยเจ้า เหมือนหญ้า ปากคอก โมทนา..

 

ขอบพระคุณพี่ๆทุกท่านมากค่ะ...จะนำคำแนะนำของพี่ๆทุกท่านไปปรับใช้ค่ะ
โมทนาบุญธรรมทานด้วยค่ะ