ถามเรื่องสมาธิคับถ้าเราเจริญสติเราจะสามารถเกิดณานได้ปาวคับ

ถ้าเรารู้ตัวตรอดเวลาเราสามารถเกิดณานได้ปาวคับ
เวลาฝึกกรรมฐาน40 ณาน4 มีอารมเหมือนกันหมดปาวคับ
เวลาเราฝึกอานาปาสามารถเกิดทิพย์จักขุได้ปาวคับ

 

ญาน จะก่อเกิดได้ เมื่อ สมาธิถึงขั้น ระดับหนึ่งในแต่
ระดับ เมื่อ เรารู้สึกตัวตลอด ไม่ว่า จะ ลมหายใจ เข้าออก
ก้าวเท้า ซ้าย ขวา หรือ อากัปกิริยา ทุกอย่าง ก็ถือว่า เรามี สติ
อยู่ตลอด เมื่อมี สติแล้ว สมาธิก็จะ ยกระดับ ขึ้นไปเรื่อยๆๆๆ
จนก่อเกิด ญาณ 1 2 3 4 ไปเรื่อยๆๆ

 

แฮะๆ

ไม่ทราบครับ อยากรู้เหมือนกัน

แต่ว่า สติเนี่ยสำคัญนะครับตามตำราบอก ... เราต้องสังเกตเองเรื่อยๆ

ผมว่าสตินี่แหละทำให้เรารู้แจ้งในฌานต่างๆได้

 

ฌาน คือ อารมณ์ ชินในกุศลธรรมค่ะ เราสามารถทรงฌานได้ทุกขณะ ไม่ต้องไปหลับตานั่งขัดสมาธิตั้งท่า สามารถทรงฌานได้ในกองกรรมฐานต่างๆ ตั้งแต่ อุปจารสมาธิ ถึง ฌาน 4 เพราะฉะนั้น ฌานสามารถเกิดขึ้นได้ในเวลาที่เรารุ้ตัวตลอดเวลา มีสติสัมปชัญญะ การเจริญสติตลอดเวลา ก็เป็นการ ทรงฌาณ ช่วยให้ เราก้าวไปในสมาธิในระดับต่างๆๆ อย่างรวดเร็วขึ้นเวลาหลับตานั่งสมาธิแบบลึก พี่แนะนำให้ จับรูปพระ องค์ที่ชอบใจ เป็นพุทธานุสติกรรมฐาน ไว้ตลอดเวลาค่ะ ขณะที่น้อง เจริญสติโดยกำหนดลมหายใจหรือรู้อากัปกิริยาไปด้วย มีอานิสงค์พิเศษค่ะ และ ช่วยในเรื่องของ ทิพย์จักขุด้วยค่ะ

ในฝึกกรรมฐาน40 ตามที่ถามมา อานาปาสติ คือกรรมฐานพื้นฐานที่คลุมกรรมฐานกองอื่น และเป็นกองเดียวที่มีผลถึงฌาณ 4 จะปฎิบัตกรรมฐานกองอื่น จำเป็นต้องกำหนดลมหายใจก่อนค่ะ หรือ ฝึกอานาปาสติพร้อมๆ ไปกับการฝึกกรรมฐานกองอื่นไปด้วย เช่น กำหนดลมหายใจไปให้ถึงขั้นสมาธิสูงสุดที่สามารถทำได้ และถอยจิต มาพิจารณา กายคานุสสติกรรมฐาน หรือการพิพิจารณาว่า ร่างกายเรามีแต่ความโสโครก น่ารังเกียจ เป็นต้น เพราะฉะนั้น ฌาณ 4 ในกรรมฐาน มี อารมณ์เดียวเหมือนกันหมด คือเหลือแค่อารมณ์ เอกัคคตา หรือ อารมณ์ใจเป็นหนึ่งเดียว

การฝึกทิพย์จักขุญาณ นั่น เราต้องฝึกอานาปาสติให้ได้ถึง ฌาน สี่ค่ะ

 

การเข้าฌานมีคุณ ๒๘​

สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ทรงระลึกถึงคุณ ๒๘ นั้น ก็ทรงเข้าฌาน คุณแห่งการเข้าฌาน ๒๘ นั้น คือ ​

​

<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=7 width=547 border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top width="50%">

๑. รักษาตัว ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๒. ทำให้อายุเจริญ ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๓. ให้เกิดกำลัง ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๔. ปิดเสียซึ่งโทษ ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๕. กำจัดเสียซึ่งสิ่งที่ไม่ใช่ยศ ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๖. ทำให้เกิดยศ ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๗. กำจัดเสียซึ่งความไม่ยินดีในธรรม ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๘. ทำให้เกิดความยินดีในธรรม ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๙. กำจัดเสียซึ่งภัย ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๑๐. กระทำให้เกิดความกล้าหาญ ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๑๑. กำจัดเสียซึ่งความเกียจคร้าน ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๑๒. ทำให้เกิดความเพียร ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๑๓. กำจัดเสียซึ่งราคะ ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๑๔. ระงับเสียซึ่งโทสะ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๑๕. กำจัดเสียซึ่งโมหะ ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๑๖. กำจัดเสียซึ่งมานะ ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๑๗. ทิ้งเสียซึ่งวิตก ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๑๘. ทำจิตให้มีอารมณ์เป็นหนึ่ง ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๑๙. ทำให้จิตรักในที่สงัด ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๒๐. ทำให้เกิดร่าเริง ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๒๑. ทำให้เกิดปีติ ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๒๒. ทำให้เป็นที่เคารพ ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๒๓. ทำให้เกิดลาภ ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๒๔. ทำให้เป็นที่รักแก่ผู้อื่น ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๒๕. รักษาไว้ซึ่งความอดทน ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๒๖. กำจัดเสียซึ่งอาสวะแห่งสังขารทั้งหลาย ​

​

​

</TD></TR><TR><TD vAlign=top width="50%">

๒๗. เพิกถอนเสียซึ่งการเกิดในภพต่อไป ​

​

​

</TD><TD vAlign=top width="50%">

๒๘. ให้ถึงซึ่งสามัญผลทั้งปวง​

​

​

</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

 

เรื่องนี้ผมก็สงสัยเหมือนคุณนะครับ เท่าที่ผมศึกษา ได้ยิน มาจากครูอาจารย์ ท่านว่า
ปัญญา เกิดจาก ฌาน (ไม่แน่ใจว่าญานหรือเปล่า ขออภัย) และ
ฌานเกิดจาก สมาธิ และ
สมาธิเกิดจากสติ
สติเกิดจากการเพียรระลึกรู้สึกทางกาย หรือทางใจ สลับกันไปจนบอกไม่ได้ว่าวันหนึ่งเรามีสติระลึกได้กี่ครั้ง
ความเพียรระลึกรู้สึกตัวทางกาย และใจ เกิดจากความเชื่อในคำสอน
สติยิ่งแก่กล้า ก็ยิ่งทำให้เป็นสมาธิได้ง่าย
ผมเองเวลานั่งสมาธิก็ไม่เอาไหนเลย เพราะมีสติในการควบคุมกาย และใจมีน้อย จิตจึงรวมและสงบได้ยาก
กว่าจะรวมได้บางทีหลุด และหลงไปกับภาพต่างๆที่เป็นความจำ สัญญา และสิ่งที่กังวลใจในแต่ละวัน พอภาพเกิด การปรุงแต่งนึกคิดก็เกิด
จิตก็ไม่รวม กว่าจะรวมได้ ก็รักษาไว้ให้สงบได้ไม่นาน นั่ง 10 ครั้งบางทีจะสงบ และรวมจิตได้เพียง2-3 ครั้งเท่านั้น ถ้าภาวนานะครับ
แต่อาศัยการพิจารณาในธรรมข้อใดข้อหนึ่ง จิตจะรวมและสงบได้เร็วกว่ามาก เพราะการคิด เป็นเสมือนสติที่ให้เราระลึกตลอด
แย่ตรงที่การพิจารณาในธรรมต่างๆ ไม่สามารถ
ทำให้เกิดสมาธิขั้นสูงได้ แต่ผมก็คิดเสมอว่าได้น้อยดีกว่าไม่ได้
เออ มีอีกอย่าง จากประสบการณ์ผมเลย สติคนเราจะแข็งแกร่งมาก หรือน้อย ให้ดูจากเรื่องที่เรากังวลในใจด้วยครับ
เรื่องนี้มีพระองค์หนึ่งเคยบอกผมว่า มีเรื่องกังวลใจมาก ก็ทำสมาธิได้ยาก แล้วก็จริงครับ วันไหนกังวลมาก วันหนึ่งสติจะน้อย เพราะคอยคิดแต่เรื่องนั้น
เผลอก็ออกไปเรื่องเดียวเรื่อยๆ
มาลองคิดดู วันที่ผมทำสมาธิได้ดี จะมีแค่ 2 อารมณ์ คือ
1. ใจไม่มีกังวลในงานที่ทำ หรืองานที่ทำไม่มีปัญญา
2. เวลาโกรธ แล้ว เข้าสมาธิ จิตจะแรงมาก สามารถต่อคำภาวนาได้เป็นสายยาวไม่หลุด ไม่คิดฟุ้งก็ไม่ทราบว่าเป็นเพระาอะไรหมือนกัน
เวลารวมจิตความโกรธหายไป และพอออกจากสมาธิโกรธต่อครับ แปลกมากๆ
ท้ายนี้อะไรที่ผมเข้าใจผิด หรือเขียนคิดต้องขออภัย และขอโทษด้วยนะครับ

 

คนที่รู้ตัวตลอดเวลาได้ มีแต่ "พระอรหันต์" ครับ

การรุ้ตัว หรือเจริญสติ ที่ถูกต้องนั้น เราไม่ต้องทำครับ แต่อาศัย "รู้" แทน

จังหวะที่รู้ตัวนั้น จะเกิดสภาวะบางอย่างขึ้น ซึ่งแล้วแต่นักปฏิบัติจะเรียกมันว่าเป็นอะไรก็ได้
เช่น "สะอาด สว่าง สงบ" "สติ" " รู้ตัว " " รู้สึกตัว " "พุทธะ" "หยุดปรุงแต่ง" ฯลฯ

จำไว้เลยน่ะครับ วิปัสสนาของจริงๆแท้ๆของพระพุทธเจ้า ทำให้เกิดขึ้นไมได้น่ะครับ แต่เมื่อเราทำเหตุ-ปัจจัยที่เหมาะสมแล้ว วิปัสสนาจะเกิดขึ้นเอง ซึ่งถ้าเราทำวิปัสสนาให้มันเกิด เท่ากับว่าเราบังคับให้มันเกิดได้ ซึ่งตรงนี้ ขัดกับหลักอนัตตา

ส่วนเรื่องการเจริญสติแล้วจะทำให้เกิดสภาวะของ ฌาณ นั้น สามารถเกิดขึ้นได้ครับ

 

สติเป็นเครื่องมือ ทีทำให้เราสามารถ "พ้นทุกข์" ครับ

เรื่องที่น่าเศร้าเรื่องหนึ่ง....คือนักปฏิบัติธรรมส่วนใหญ่มาไม่ถึงวิปัสสนา หรือการเจริญสติครับ
เพราะสติตัวจริง ทำให้เกิดขึ้นไมได้ครับ มันนึกอยากจะเกิดก็เกิดขึ้นเอง ยิ่งเราเรียนรู้สภาวะธรรม"ตามจริง"ได้บ่อยๆ สติก็จะมีโอกาสเกิดขึ้นบ่อยตาม

สมาธิ เราอาศัยการทำให้จิตใจเราตั้งมั่น ก็จะเกิดสภาวะของสมาธิตามกำลังแห่งความตั้งมั่น แต่สติทำไมได้เลย ต้องอาศัยการรู้ตามจริง ทิ้งการปรุงแต่งทุกอย่าง ก็จะเจอสติตัวจริงได้ครับ




ส่วนเรื่องการรู้สภาวะธรรม หรือพวกฌาณต่างๆ ตรงนั้นถือเป็นของแถมเฉยๆ

 

เหตุเกิด ปัจจัยย่อมเกิด ทำดีไปเถิดครับ เมื่อถึงจุดนึงท่านคงไม่อยากได้มัน หรือเปล่อยวางมัน...สาธุครับ