การนั่งสมาธิของคนพิการ

เรียนถามผู้มีประสบการณ์หน่อยครับ

1 ผมเป็นคนพิการครับ คือมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับผมจนทำให้ผมต้องสูญเสียขาไปข้างนึง ทำให้ไม่สามารถนั่งสมาธิแบบปกติได้ ผมเคยลองนั่งสมาธิบนเก้าอี้ดูแล้วรู้สึกว่าตัวโยกไปมากลัวตกก้าอี้มากๆ เลยเปลี่ยนมาใช้วิธีการนอนทำสมาธิเอา ....ไม่ทราบว่าระหว่างการนั่งกับการนอนทำสมาธิจะมีผลที่แตกต่างกันหรือเปล่าครับ??....

2 ในขณะที่ผมนอนทำสมาธิ ใช้กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกประมาณ 20 นาที มีนิมิตเกิดขึ้นเห็นเหมือนเป็นก้อนเมฆสีทองหลายๆก้อนพยายามลอยเข้ามารวมกันเป็นก้อนใหญ่ แต่ก็รวมกันไม่ได้สักที ในขณะนั้นก็รู้สึกถึงลมหายใจเข้าออกที่แรงขึ้นและถี่ขึ้นแต่กับไม่รู้ถึงสัมผัสของลมหายใจที่ปลายจมูกเลย....อยากทราบว่ามันเป็นอาการของสมาธิหรือเปล่าครับ??....

ขอความกรุณาด้วยครับ

ขอบคุณครับ ^^

 

zผมขอตอบแทนด้วยนะครับ ว่าร่างกายพิการไม่ใช่อุปสรรคในการปิดกั้นการบรรลุมรรคผลนิพพาน ถึงกายพิการ แต่ใจไม่บอดไม่พิการ ก้สามารถทำสมาธิได้เหมือนคนปกติที่ไม่พิการครับ และถ้าตั้งใจและเชื่อมั่นสิ่งที่ทำนั้นย่อมเปนบริหารเวลา และบริหารใจได้เปนอย่างดีมากๆด้วยครับ จะทำอริยาบถไหนไม่สำคัญ แม้แต่พระพุทธรุปก้ยังมีปางต่างๆของพุทธเจ้า
ไม่ว่าจะเปนท่านั่ง ท่านอน หรือท่ายืน ก้ล้วนแต่เปนอุบายในการฝึกภาวนาจิตด้วยกันทั้งนั้น
นั่งบนเก้าอี้ไม่ได้ ก้นอนแผ่ราบลงไปแล้วภาวนาก้ทำได้เหมือนกันครับ ขอแต่ภาวนาแล้วจิต
มีสติในคำภาวนาและตามลมหายใจที่ภาวนาได้ทันท่วงที ไม่ใช่นอนแล้วแปปๆก้ง่วงแล้วถ้าง่วงก้ทำสมาธิไม่ได้ แต่ถ้าไม่ง่วงตั้งใจทำต่อไปจนเกิดความนิ่งและสงบภายในจิตตัวเองก้ถือเปนสมาธิแล้วครับ ท่านอนหรือท่าไหนก้ให้ผลลัพธไม่แตกต่างกับท่านั่งเท่าไรหรอกคับ
เพียงแต่ท่านั่งเปนท่ามาตรฐานที่คนส่วนใหญ่นิยมทำกัน จะนอนจิตก้เปนสมาธิได้เหมือนกัน เพราะหัวใจการภาวนาอยู่การเอาสติมาผูกไว้กับจิตรั้งจิตให้คงที่ไม่ส่ายไปไหนมีสติกับตัวเองให้นานที่สุด สิ่งที่เกิดภายนอกกาย หรือสิ่งที่รบกวนจิตให้จิตแปรปวนอย่าไปสนใจครับ สิ่งสำคัญคือทำจิตให้มีสติสัมปชัญญะ เพราะจิตเมื่อมีสตินานเข้าจิตจะค่อยๆนิ่งเกิดสมาธิ และเมื่อเกิดสมาธิมาก จิตจะเข้าสู่ความสงบเหนทุกสิ่งทุกอย่างเปนความว่างเปล่าและทำให้เกิดความปลอดโปร่งในใจ เพราะมีปิติและสุขอันเปนองค์ประกอบในความสงบนั้นๆ

ในขณะที่มีนิมิตรเกิดขึ้นก้ให้มองด้วยความเปนกลางและเฉยๆไว้อย่าไปอยากให้มันอย่างนั้นอย่างนี้ หรืออย่าไปบังคับให้มันมารวมกัน ถ้ามันรวมเปนก้อนเดียวกันมันก้จะรวมแต่ถ้าไม่รวมก้ปล่อยไว้เปนอย่างนั้น เพราะนิมิตรเปนสิ่งที่บังคับไม่ได้ จะเกิดก้เกิดจะดับก้ดับ เกิดได้ด้วยอำนาจการปรุงแต่งจากจิตใต้สำนึกและสัญญาที่เคยเหนมาในอดีต ดังนั้นอย่าไปสนใจมากครับ เฝ้ามองดูด้วยความปกติธรรมดาๆก้พอครับ เพราะนิมิตรเปนเพียงเครื่องรู้ของจิต หากจะให้รวมเข้า ก้ขึ้นอยู่กับกำลังของสมาธิว่าแน่วแน่และประคองได้ดีแค่ไหนด้วยและสิ่งที่เหนอย่าให้ความอยากเหนและความสงสัยมาเปนสิ่งรบกวนจิต เพราะสองสิ่งนี้เปนอุปสรรคในการตั้งมั่นของสมาธิด้วย เพิ่งทำไม่นานให้ทำบ่อยๆ เมื่อชำนาญก้คงจะรวมก้อนเมฆได้เอง สิ่งที่เกิดขึ้นภายในคือภายในใจ หรือเกิดขึ้นภายนอกคือกระทบร่างกายล้วนเกี่ยวขอ้งกับอาการของสมาธิทั้งนั้น ไม่ว่าจะขนลุก หรือมีมดไต่ตามตัว หรือเกิดเวทนาอย่างแรงที่ขาหรือแขน หรือแม้กระทั่งนิมิตรทั้งหลาย เพียงแต่ผู้ภาวนาจะต้องไม่ไปยึดถือสิ่งเหล่านี้มากเกินไปจนลืมวิธีการภาวนาที่ถูกต้องและการปล่อยใจให้ว่างจากสิ่งต่างๆพวกนี้น่ะครับ

ลองตั้งใจปฏิบัติใหม่ต่อไปดู

 

เรื่องการทำสมาธินั้น
จะทำอย่างสมถะก่อนวิปัสสนา หรือ วิปัสสนา
คือเจริญสมถะก่อนพิจารณารูปนาม หรือ พิจารณารูปนามไปพร้อมกับเจริญสมาธิ เลยก็ได้ค่ะ

สัมมาสมาธิ จะเกิดเมื่อมีสัมมาสติ สัมมาสติคือสติที่ตามรู้ตามระลึกกายและจิตตามจริง คือเห็นความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ทำให้คลายความยึดมั่นถือมั่น ทั้งจิต(ที่มีควมคิด หรือมีนิมิตต่างๆ) ก็ล้วนไม่เที่ยง ทั้งธรรมที่ทำให้เกิดปัญญาก็ไม่เที่ยง เกิดและดับไป ทำให้สลัดคืนในสิ่งปรุงแต่งต่างๆ ที่เกิดและดับไปตามเหตุปัจจัย

การเกิดนิมิตนั้น เพราะสมาธิมากขึ้นและกำลังสติอ่อนกว่าสมาธิ คนที่มีสมาธิสูงสามารถนำกำลังสมาธิมาใช้งานได้ ถึงไม่ใช่สัมมาสมาธิ(สมาธิที่พิจารณารูปนามตามจริง) แต่ก็นำมาใช้ประโยชน์ เช่น ทำให้จิตสงบ หรือเกิดอภิญญาที่นำมาใช้ประโยชน์ได้แต่ก็นำไปใช้ตามกิเลสได้เช่นกัน หรือแม้นแต่ทำให้ร่างกายหายเจ็บป่วยจากโรคต่างๆ การทำสมาธิแบบสมถะก็ควรทำทุกวันห้านาทีก็ยังดี เพราะเป็นการฝึกให้จิตตั้งมั่นด้วย และน้อมจิตไปใช้งานได้ด้วย เป็นการฝึกการรวมจิตนำมาใช้งานต่างๆ

การนอนสมาธิก็ไม่ต่างจากการนั่ง แต่จะหลับได้ง่ายค่ะ เพราะรูปถูกกระทบน้อยลง จิตถูกกระทบผ่านรูปน้อยลง หากไม่ตื่นรู้ก็จะหลับได้ คนที่ทำสมาธิตอนนอนได้ ก็ควรทำก่อนนอน หรือถ้าเข้าสมาธิในการนอนได้จะดีมาก ไม่ว่าจะเป็นแบบสมถะหรือวิปัสสนาก็ดี

ถ้ากลัวหลับจะเคลื่อนไหวนิ้วมือหรือตามลมให้ใจก็ได้ค่ะ

อ่านชีวิตคุณกำพล ผู้ฝึกสมาธิเคลื่อนไหวตามแนวทางหลวงพ่อเทียน
ผลการปฏิบัติธรรมของอ.กำพล ทองบุญนุ่ม (ชายผู้พิการ)
http://www.dharma-gateway.com/ubasok/kumpol-thong-01.htm

 

อิริยาบถใด ก็ได้ในการเจริญสมาธิ แล้วต่อยอดด้วย "ปัญจกรรมฐาน" หรือตามแต่จริตนิสัยที่ชอบ

 

1.ไม่ทราบว่าระหว่างการนั่งกับการนอนทำสมาธิจะมีผลที่แตกต่างกันหรือเปล่าครับ??....
ขึ้นอยู่ที่จิต ไม่ขึ้นอยู่ที่ท่วงท่าครับ
2.อยากทราบว่ามันเป็นอาการของสมาธิหรือเปล่าครับ??
เมื่อมีความตั้งมั่นต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง สิ่งนั้นก็เป็นสมาธิต่อสิ่งนั้น ต่อไปก็เป็นไปตามกำลัง
รู้แล้ววางลงได้ ก็เห็นทางต่อไปได้ ตามกำลัง
วางลงได้เท่าไร หยาบละเอียดแค่ไหน ก็ไปต่อได้ ตามกำลัง

อนุโมทนากับการปฏิบัติครับ

 

เคยได้ยินคำว่า "ลาออกจากทุกข์"ไม่ทราบว่าจะเป็นคำพูดของ
ผลการปฏิบัติธรรมของ อ.กำพล ทองบุญนุ่ม (ชายผู้พิการ)
http://www.dharma-gateway.com/ubasok...l-thong-01.htm
ด้วยหรือเปล่าครับ
อนุโมทนากับลิงค์ ของท่าน เต้าเจี้ยว ด้วยครับ

 

ขออนุโมทนาด้วยครับ

ผมเคยได้มีโอกาสพบกับ อ.กำพล ทองบุญนุ่ม
ณ.สถานที่แห่งหนึ่ง
ได้ฟังท่านบรรยาย เกิดความรู้มากมาย

 

ช่วงที่เป็นหวัดอากาศเย็นๆ ก็จะไอ หายใจสักพักก็ไอ โอ ถ้าป่วย กายไม่พร้อมคงบำเพ็ญได้ยากแล้วหนอ หรือถ้ายุคที่ฝุ่นเยอะ ไอ ปรมาณูหล่ะ สภาพแวดล้อมโลกลำบากแล้วหล่ะ

ฌานคือเพ่ง รู้อารมณ์เดียว เอาเป็นการเต้นของหัวใจ ทำตัวสงบผ่อนคลายเรารู้สึกได้ถึงการเต้นหัวใจเราไหม เอาการเต้นนี้เป็นอารมณ์

เอาความรู้สึกรู้สึกรู้ทั้งตัวเป็นอารมณ์

เอาแบบนี้ นอนสบายมากไปก็จะหลับไปป่าว นั่งพิงกำแพงนั่งกับพื้นราบไปเลยครับ
นิมิตไร ผมไม่ค่อยรู้ ผมนั่งจับลมก็รู้แต่ลม เคยมีภาพป๊อบอัพมาผมก็ปัดทิ้งหมดนะไม่เอา
ไม่เชื่อ ผมนั่งสมาธิเพ่งลม รู้เฉพาะลม ฝึกทำไม ฝึกเพื่อเพิ่มกำลังสติ
ไม่มีงมงายแม้แต่น้อยนึง

อนุโมทนาผ่านเรื่องร้ายมาเอามาเป็นครูสอนครับ

 

มันเป็นเรื่องของจิตคับ
เคยได้อ่านมาว่าหลวงพ่อฤาษีลิงดำท่านทำสมาธิด้วยท่านอนมากว่าท่าอื่นนะคับ สาธุคับ
​

________________________________________________________________________

เล่ม 1. หนทางแห่งการพ้นทุกข์.rar
เล่ม 2. หนทางแห่งการบรรลุ.rar

 

ต้องมีกำลังใจในการปฏิบัติครับ ไม่ยึดติดว่านั่งอย่างเดียว ถ้าทำสมาธิโดยการเคลื่อนไหว จะได้สมาธิที่มั่นคงกว่า เหมือนพระท่านเดินจงกลมครับ ถ้ามันโยกมันโคลง ก็ช่างมันจะเกิดอะไรก็ช่างมันครับ จับลมหายใจอย่างเดียว ถ้าเคลื่อนไหวแล้วได้สมาธิดีแล้ว ถ้าเราจะ นอน จะนั่ง สมาธินั้นก็ ไม่เสื่อมง่ายครับ.

 

ขอบคุณทุกท่านที่แนะนำครับ
ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องสู้ต่อไป ถึงกายพิการแต่จิตใจเราไม่ได้พิการไปด้วยสักหน่อย คิดอยู่อย่างนี้ตลอดครับ

 

ลองปฏิบัติตามแบบของผมดูนะครับ ก็คือ นอนหลับตา สองมือพนมที่อก สวดมนต์
ไตรสรณคม
พระพุทธคุณ
ธรรมคุณ
สังฆคุณ
สวดระลึกบุญคุณของ บิดามารดา
พระคุณครู
พาหุงฯ มหากา
แผ่เมตตาให้ตนเอง และผู้อื่น
เมื่อสวดมนต์เสร็จแล้ว ก็เอามือประสานกันไว้ที่สะดือ แล้วนึกถึงสภาพแวดล้อมรอบข้าง กำหนดให้เกิดในมโนภาพ มีอะไรอยู่ใกล้ตัวบ้าง จนกระทั่งเห็นหมดในทุกสิ่งไม่ว่าใกล้หรือไกล

 

กายพิการแต่ใจไม่พิการ สาธุ

ปฏิบัติต่อไปนะครับ ถ้าเป็นผู้ใฝ่ธรรมแล้วละก็ เจ้าของกระทู้ก็มีหวังในธรรมแน่นอน

ขอเป็นกำลังใจ ให้สมความปรารถนาในธรรมครับ