ทุกชีวิต...นิพพานกันอยู่แล้ว

รู้ได้อย่างไร ว่า ธรรมนั้นตรงๆ หลุดพ้นกันง่ายๆ
ไม่มีการนั่งสมาธิ
นี่ด้นเดาใช่ไหม

 

ปัญญา ส่องถึง หรือไม่ ?

สัพเพ ธัมมา อนัตตา คุณว่าทุกสิ่งไม่มีตัวตนจริงไม๊
ลองเอาคำถามนี้ไป ถามคนที่มีภูมิธรรมต่างกันดูสิ

๑) ปุถุชนจะ ตอบว่า
นี่คุณจะบ้าหรอ คุณเห็นเรือลำใหญ่นั่นไม๊ นั่นน่ะ ของผมรถนั่นอีก ๑๐คัน ของผมหมดเลย อ้อ..วันนี้ผมนัดสาวๆไว้หลายคนนะ สวยๆทั้งนั้นเลย คุณจะไปกับผมไม๊
พอจะมีตัวตนไปเที่ยวกับผมไม๊ล่ะ อาจจะได้ของดีนา.. ฮิ..ฮิ..

๒) พระโสดาบัน จะ ตอบว่า
ดิฉันเชื่อพระพุทธองค์นะ ว่าไม่ตัวตนน่ะ เชื่อสุดๆเลย แต่เมื่อคืนนี้ หลานสาวดิฉันเสียชีวิต
ดิฉันเองนอกจะ จะอดร้องไห้ไม่ได้แล้ว ดิฉันน่ะร้องโฮเลย

๓) พระสกิทาคามี จะ ตอบว่า
ผมพยามอยู่นา ก็กามไม่มีตัวตนน่ะ คุณรู้ไม๊ ตุ๊กตาส่วนตัวของผมนะ มันไม่แข็งตัวแล้ว
แต่ยังสงสัยจริงๆ ว่าทำไมในใจ มันยังนึก อยากฟาดสาวๆอยู่

๔) พระอาคามี จะ ตอบว่า
เฮ้ย คุณรู้ไม๊! ว่าตุ๊กตาผมน่ะนิ่งแล้ว ใจก็นิ่งด้วย ไม่คิดถึงสาวๆเลย
แต่อัศจรรย์นะคุณ มีแสงอะไรไม่รู้ วูบวาบไปหมด ผมว่าตัวตนผมยังไม่หมดนา ยังอัศจรรย์แสงอยู่นี่

๕) พระอรหันต์ จะ ตอบว่า
ไม่มีตัวตนหรอ ตอนนี้ผมไม่เชื่อคำพุทธะท่านหรอก
ไม่เชื่อเพราะประจักษ์แจ้งด้วยตนเอง ไม่มีตัวตนนี้นะ โคตรจริงเลยว่ะ
คุณไม่เชื่อใช่ไม๊ล่ะ ลองบำเพ็ญดูสิ อย่าเพียรผิดนะ เช็คดูให้ดีๆก่อนล่ะ ทำไปมั่วๆ ไปเจอของปลอมเข้า บ้าเลยนะคุณ


ศีลไม่ถึง สมาธิไม่แข็ง ปัญญาไม่แจ้ง ก็ สัพเพ ธัมมา อนัตตาปลอมๆไปอยู่นั่นแหละ
ผมเองก็เหมือนกัน ยังปลอมอยู่
นิทานสมมุตินะ อาจจะสมมุติผิด ก็ ได้ โปรดใช้ วิจารณญาณด้วย ครับ

 

คำพูดบางคำ ไม่สามารถจะทำความเข้าใจได้ง่ายๆ เพราะ มันมีเส้นทางมาจนกว่าจะกลายเป็นคำพูดหนึ่งคำ

อย่างเช่นคำว่า ฌาณ 4 ทุกคนที่ศึกษาธรรมรู้หมดว่า มีองค์ประกอบอะไรบ้าง แต่ว่าน้อยคนที่จะผ่านของจริงมา ทีนี้ คนที่เคยผ่านของจริงมา อธิบายคำบางคำ ให้คนที่เคยผ่านมาเหมือนกัน ก็เข้าใจกันได้ง่ายๆ แต่กว่าจะมาถึง ฌาณ 4 ได้ คนที่ชำนาญจริง เขาต้องผ่านอะไรมาหลายอย่าง เช่น ผ่านการฝึกสติ ผ่าน ฌาณ 1 2 3 ผ่านความอดทน ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านการต่อสู้กับเวทนามา

สัพเพ ธัมมา อนัตตา นี่ก็เหมือนกัน กว่าจะผ่านมาถึงคำว่า สัพเพ ธัมมา อนัตตา ไม่ใช่เพียงแค่ เรามานั่งนึกคิด ง่ายๆ

จำเอาไว้ว่า คำหนึ่งคำ ของพระธรรม มีความหมายและเส้นทางยาวนาน กว่าจะออกมาได้

 

ก็แค่รู้ว่า อนาคต ไม่ต้องไปคิดมัน ดิ ทำปัจจุบันให้ดี แค่นั้น ใช่เปล่า ปู่

 

เจ้ ป่าน คราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

ก็เพราะว่าคุณอ่านบทนั่นอยู่บทเดียวไงครับ เลยถึงยังไม่เข้าใจว่าที่จริงเเล้วพระองค์หมายถึงอะไร

ที่คุณยกมาคือพระองค์อธิบายสายวงรอบการเกิดเเละการดับในปฏจจสมุปบาทเป็นธรรมสายกลาง กองทุกข์ทั่งหลายล้วนเกิดจากการมีเหตุเเละปัจจัยให้กันเช่นเพราะมีผัสสะเป็นปัจจัยจึงมีเวทนา

ไม่มีใครสามารถที่จะดับได้ตรงอวิชาก่อนหรอกครับ เพราะธรรมนี้ล้วนไม่สามารถควบคุมให้มันหยุดได้ มีเหตุปัจจัย เเล้วก็ มีเกิด มีความดับไป เป็นอนัตตา
ที่คุณบอกดับอวิชชาได้ง่ายๆนี้นะ ไม่ใช่เเค่นึกมันก็หายไป มันก็มีอาสวะกิเลสช่วยเหลืออยู่ ก็ต้องปฏิบัติพิจรณาตรงส่วนไหนก็ได้เช่น ผัสสะ หรือ ตัณหา หรือ เวทนา วงรอบการดับเพราะความจางครายดับไป คือการพิจรณาให้เห็นความจางคายส่วนไหนก่อนก็ได้ ก็ทำให้หลุดพ้นได้เช่นกัน

 

สัพเพ ธัมมา อนัตตา

ธรรมทั่งหลายล้วนเป็นอนัตตาก็จริงนะ

เเต่ว่าอนัตตานี้ก็ต้องมีการเกิดปรากฏขึ้น เสื่อมไป เเล้วถึงค่อย ดับ

ถ้าไม่มีการเกิด ไม่สามารถเรียกอนัตตาได้ เช่น เวทนา มีผัสสะเป็นปัจจัย จึงเกิด เเล้วถึงดับ

เหมือนเช่นกับเเก้ว1ใบ เมื่อปรากฏมาเเล้วก็ย่อมเเตกลงไป..

 

งั้นพระสูตรบทนี้ล่ะ...ยกพวกเข้ามาเลย...เอากันตรงๆ
อธิบายให้ตรง...ไม่ต้องใส่เหตุผลส่วนตัว...ประเภทเฉไปเฉมาหลอกด่าชาวบ้านน่ะ...เด็กๆน้อง
มาอธิบายกัน...แบบคนฉลาดดีกว่า

พาหิยะ เมื่อใดเธอเห็นรูปแล้ว สักว่าเห็น ได้ฟังเสียงแล้ว สักว่าฟัง ได้กลิ่น ลิ้มรส สัมผัสทางผิวกาย ก็สักว่า ดม ลิ้มรส สัมผัส ได้รู้แจ้งธรรมารมณ์ ก็สักว่าได้รู้แจ้งแล้ว เมื่อนั้น เธอจักไม่มี เมื่อใดเธอไม่มี เมื่อนั้นเธอก็ไม่ปรากฏในโลกนี้ ไม่ปรากฏในโลกอื่น ไม่ปรากฏในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง นั่นแหละคือที่สุดแห่งทุกข์ แล
อุ. ขุ. 25/83/49

 

เหมียวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากินปลาทูเร็ว

 

งั้นพระสูตรบทนี้ล่ะ...ยกพวกเข้ามาเลย...เอากันตรงๆ
อธิบายให้ตรง...ไม่ต้องใส่เหตุผลส่วนตัว...ประเภทเฉไปเฉมาหลอกด่าชาวบ้านน่ะ...เด็กๆน้อง
มาอธิบายกัน...แบบคนฉลาดดีกว่า

     ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรมชาติไม่เกิดแล้ว ไม่เป็นแล้ว
อันปัจจัยกระทำไม่ได้แล้ว ปรุงแต่งไม่ได้แล้ว มีอยู่ 
     ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ถ้าปัจจัยกระทำไม่ได้แล้ว 
เกิดแล้ว ไม่เป็นแล้ว อันปัจจัยกระทำไม่ได้แล้ว
ปรุงแต่งไม่ได้แล้ว จักไม่ได้มีแล้วไซร้ 
     การสลัดออก ซึ่งธรรมชาติที่เกิดแล้ว เป็นแล้ว 
อันปัจจัยกระทำแล้ว ปรุงแต่งแล้ว จะไม่พึงปรากฏในโลกนี้เลย 
     ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็เพราะธรรมชาติอันไม่เกิดแล้ว 
ไม่เป็นแล้ว อันปัจจัยกระทำไม่ได้แล้ว ปรุงแต่งไม่ได้แล้ว มีอยู่ 
     ฉะนั้น การสลัดออกซึ่ง ธรรมชาติที่เกิดแล้วเป็นแล้ว 
อันปัจจัยกระทำแล้ว ปรุงแต่งแล้วจึงปรากฏ
พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อุทาน เล่ม ๑ ภาค ๓- หน้าที่ 722

 

ว่าแต่เขาระวังอิเหนาเป็นเองนะจ๊ะ ใครกันแน่ที่อวดรู้ทำเป็น ไปเอาคาถาท่านพาหิยะมา

ว่าจะเอาธรรมหยิบมือเดียว มาอวดว่านี่คาถานี่หัวใจเลย ก็ฟังๆๆเขามา อ่านตีความมา แต่เคยเอาไปปฏิบัติหรือเปล่า

ถ้าเคยจริงคงไม่ออกมาโว้ยวาย แสดงความไม่พอใจแถวนี่หรอก ก็ตาสักแต่ว่าดูไง เข้าใจแค่ตัวอักษรแต่ไม่ปฏิบัติมันไม่มีประโยชน์นะพวก

พวกมีธรรมแต่ปาก

ธรรมของเอ็งนี่มันคะนองนัก555555555555

 

อ้าวนึกว่าจะจริง...แท้แล้วก็เหมือนคนอื่นๆ...เข้ามาพึมพำแล้วไป
ช่วยอธิบายให้ผมกระจ่างหน่อยเถอะครับ...ที่พึมพำเหมือนกับว่าคุณๆท่านๆ...ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอยากโชกโชนนั้น...คนจริงต้องอธิบายอย่างเป็นเหตุเป็นผล...และไม่ฝืนธรรมชาติไม่ฝืนความเป็นจริง
จะรอดูอย่างตั้งใจนะจ๊ะ...มาเฉไฉแล้วไปน่ะ...เปลืองค่าไฟเปล่าๆน้อง...

 

ความสุขสำคัญกับคนโง่เสมอ

แต่สุข บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องโง่เสมอไป

 

......................คุณเข้าใจ คำว่า สักแต่ว่า ของท่านพาหิยะ แล้วหรือ? ว่า มีรสแท้จริงเป็นเช่นไร?...แล้วการกระทำสักแต่ว่า นี่ "ไม่ใช่การปฎิบัติตรงใหน" สักแต่ว่าได้ ต้องมีทั้ง ศิล สติ สมาธิ ปัญญาด้วยซ้ำไป และเป็นการ ปฎิบัติภาวนา ซะด้วยสิ

 

ทุกชีวิต...นิพพานกันอยู่แล้ว
แต่ละชีวิต เมื่อไหร่จะถึงซึ่งนิพพาน
มันจบอยู่ก่อนแล้ว...ก่อนที่จะเริ่ม
พอตาย แล้วก็เกิด
ไม่มีตัวตนอยู่ก่อนแล้ว...แค่หลงยึดมั่นกันเอง
จิต เจตสิก รูป
ปรุงไม่ได้อยู่แล้ว...แค่หลงคิดไปว่ามันปรุงได้
เวียนวนอยู่ในสังสารวัฎฎ์
เป็นเช่นนั้น...อยู่อย่างนั้น...ไม่เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น
นานกว่า ๒๐ อสงไขยแสนกัปป์

 

พาหิยะ เมื่อใดเธอเห็นรูปแล้ว สักว่าเห็น
ได้ฟังเสียงแล้ว สักว่าฟัง
ได้กลิ่น ลิ้มรส
สัมผัสทางผิวกาย ก็สักว่า ดม ลิ้มรส สัมผัส
ได้รู้แจ้งธรรมารมณ์ ก็สักว่าได้รู้แจ้งแล้ว
อาการสักแต่ว่า (เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส สัมผัส รับรู้ทางใจ)
นั้นเป็นคุณธรรมของพระอรหันตร์ คือรู้แจ้งทั้ง ๖ ทวาร

เมื่อนั้น เธอจักไม่มี เมื่อใดเธอไม่มี
ละความเป็นตัวตนลงได้ คือ ดับอัตตา
เมื่อนั้นเธอก็ไม่ปรากฏในโลกนี้ ไม่ปรากฏในโลกอื่น
ดับอัตตาได้ในขันธ์ ๕นี้ จะไม่ปรากฏในขันธ์ ๕ อื่นอีก
ไม่ปรากฏในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง นั่นแหละคือที่สุดแห่งทุกข์แล
ไม่มีการเกิดอีกเลยคือ ปรินิพพาน เป็นที่สุดแห่งทุกข์
อุ. ขุ. 25/83/49
-------------------------------------------------------------

พาหิยะฟังธรรมจากพระโอษฐ์ อาวัชชนะตาม บรรลุเป็นพระอรหันตร์ทันทีที่เทศน์จบลง
เบื้องต้นพระพุทธองค์ทรงรอให้โสมนัสของพาหิยะสงบลงก่อน จึงบอกปัดออกไปถึง ๒ ครั้ง
ครั้งที่ ๓ เพียงกล่าวข้อธรรมโดยย่อ เพราะพาหิยะพร้อมแล้วสำหรับการบรรลุธรรม

 

นี่งัยคูณตาปลา...ก็เข้ามาอธิบายแล้ว
ไม่เห็นว่าท่านพาหิยะ...นั่งสมาธิตอนไหนเลย
แล้วเจริญสติปัฏฐาน4 ตอนไหนล่ะ...อยู่ๆพอฟังจบ...ก็นิพพานแล้ว
อย่าบอกว่า...เป็นบุญบารมีที่สะสมมาหลายภพหลายชาติ
หากใครมาพูดเช่นนี้...เปลืองค่าไฟเปล่าๆไอ้น้องเอ้ย...
เข้ามาอธิบายกันอีกนะครับ...พาพวกมาเยอะๆ...มาช่วยกันอธิบายพระสูตรที่ผมโพสต์
ยังมีอีกบท...เห็นยังไม่มีใครกล้าแตะ...เข้ามากันนะครับ...แต่อย่ามาทำเฉไฉหลอกด่าชาวบ้านแล้วไป...ท่านจะมาปล่อยไก่ให้เด็กหัวเราะแล้วไปเปล่าๆ...คำว่าเด็กน่ะ อายุเยอะก็ยังเป็นเด็กได้.......

 

ถามหน่อยนะครับ การตามหาพระพุทธเจ้า เป็น พุทธานุสติไหม การเดินตามหาพระพุทธเจ้า เป็นการทำสมาธิไหม แล้วการที่ระลึกถึงพระพุทธเจ้านั้นต้องอาศัย ศรัทธาไหม การเดินถามหาไปตามเมืองต่างๆ กว่าจะพบกับพระพุทธเจ้า นั้น ผ่านเวทนามาเท่าไร เคยสังเกตุไหม เมื่อพบแล้วพระองค์ยังไมแสดงธรรม เนื่องเพราะอะไร เคยพิจารณาไหม จนกระทั่งถึงปัจจัยพร้อมถึงแสดงธรรม นั่นแหละ ให้พิจารณาดูเถิด ท่านเจ้าของกระทู้

 

ทำไม...ถึงมีแต่คนเข้ามาตอบแบบเฉไปเฉมา...ไม่ตรงประเด็น
หรือว่า...คุณๆท่านๆทั้งหลาย มัวหลงทางกันอยู่ จึงอธิบายธรรมที่มันตรงๆ
ที่เป็นไปเพื่อการหลุดพ้น...อธิบายกันไม่เป็น...เพราะพระสูตรอื่นๆมีแต่การเข้าไปทำ
แต่พอเจอพระสูตรที่ตรงๆ...พวกเข้าไปทำ...ดันไปไม่เป็น
ผมจะรอนะครับ...ท่านผู้กล้าทั้งหลาย

 

ทำไม...ถึงมีแต่คนเข้ามาตอบแบบเฉไปเฉมา...ไม่ตรงประเด็น
หรือว่า...คุณๆท่านๆทั้งหลาย มัวหลงทางกันอยู่ จึงอธิบายธรรมที่มันตรงๆ
ที่เป็นไปเพื่อการหลุดพ้น...อธิบายกันไม่เป็น...เพราะพระสูตรอื่นๆมีแต่การเข้าไปทำ
แต่พอเจอพระสูตรที่ตรงๆ...พวกเข้าไปทำ...ดันไปไม่เป็น
ผมจะรอนะครับ...ท่านผู้กล้าทั้งหลาย