หลวงพ่อชากับผู้เกลียดชังพระสงฆ์

พ่อของผมเป็นชาวจีนโพ้นทะเล จีนแคะ นั่งสำเภาจากซัวเถาหลบหนีความจน ที่มีมากมาย เหนือความมั่งคั่ง ในแผ่นดินเกิด สมัยนั้น สมัยคนจีนอพยพสู่ประเทศไทยเป็นว่าเล่น
ความจนยัดเงินติดกระเป๋าของพ่อเพียงเพื่อให้พ้นอดตาย ระหว่างเดินทางข้ามทะเล แต่ยัดความเด็ดเดี่ยวใส่จนเต็มหัวใจหนุ่มทรนง และเติมเชื้อความหวังอันเรืองรองสำหรับแผ่นดินใหม่ แผ่นดินไทย อย่างเต็มเปี่ยม
รางวัลที่ความยากจนข้นแค้นให้กับคนมีเสื่อผืนหมอนใบ คือความแข็งแกร่งทั้งกายและใจ เป็นอาวุธเล่มเดียวที่แหลมคมของหนุ่มจีนยากจนเช่นพ่อจะมีไว้สู้ชีวิต
แผ่นดินไทยได้ฟื้นกำลังให้กับพ่อด้วยข้าวล้วน ๆ โดยไม่มีเผือกหรือมันผสม น้ำตาพ่อปริ่มเมื่อรับกระแสอันอบอุ่นในอู่ข้าวอู่น้ำแห่งนี้ และไหลพรากทันทีที่ภาพคนข้างหลังในเมืองจีนกำลังขุดเผือกมันมาประหยัดข้าว พ่อแม่พี่น้องและภรรยากำลังล้างหัวมันเคล้าข้าวสาร หุงกิน เป็นภาพที่ลบออกไม่ได้ และเป็นเหตุแห่งกระแสน้ำตาสายนั้น
แต่เมื่อปั่นกระแสน้ำตาขาดหายด้วยมือหยาบกร้านสำเร็จแล้วมือเดียวนั้นไม่เคยยกขึ้นมาป้ายน้ำตาพ่ออีกเลยจนตลอดชีวิต มันเป็นมือที่กอดกำงานทุกอย่างโดยไม่พรั่นเพื่อเงินและชีวิตที่ดีขึ้น ไม่พิรี้พิไรกับความหลังอันแสนเข็ญ ไม่อุทธรณ์ต่อฟ้าดินขอปรานีมาผ่อนปรนความเหน็ดเหนื่อยอันสาหัส ไม่ตัดพ้อหรือเกี่ยงงอนในผลรับที่ดูคุ้มหรือไม่คุ้ม เพราะนั่นไม่ใช่วิสัยของคนพลัดถิ่น
ด้วยพรหมลิขิตหรืออะไรก็สุดแต่จะเรียน ได้กำหนดชีวิตของพ่อให้มีวิถีกลมกลืนอยู่ได้ในเมืองไทยและแม้บุพเพสันนิวาสสัญชาติจีนจะพลัดพ่อจากภรรยาในเมืองจีนจนไกลสุดทะเลคั่น แต่บุพเพสันนิวาสสัญชาติไทยยังเอาธุระไม่วาง
แม่ในวัยสาวสะพรั่ง แม่ผู้เป็นหญิงสาวชาวบ้านนาป่าเขาแห่งเมืองนครนายก ซึ่งยายได้ฝึกอาชีพตัดกล้วยบนเขาชะโงกลงมาขาย และสอนบทบาทแม่เรือนด้วยการตักน้ำบ่อทรายริมคลองบ้านนามาใส่ตุ่ม และด้วยคุณสมบัติง่าย ๆ อย่างนี้ บุพเพสันนิวาสได้ส่งมอบแม่ให้กับพ่ออย่างเหมาะที่สุดโดยไม่ต้องเสี่ยงจับสลาก ชีวิตครอบครัวของหนุ่มจีนสาวไทย จึงยั่งยืนมาถึงวันแก่เฒ่าทั้งคู่ พร้อมกับลูกชายหญิงเต็มบ้านเต็มเรือน
หนุ่มจีนสาวไทยคู่นี้ได้ลงเรือลำเดียวกันอย่างแท้จริง
ไม่ได้ลงเรือโตยอุปมาอุปมัย
พ่อซื้อเรือสำปั้น 16 เหล็ก 1 ลำ ขนาดของซี่เหล็ก 16 ซี่ บอกขนาดน้อง ๆ เรือเอี้ยมจุ๊นได้อย่างชัดเจน ความใหญ่โตของมันให้ดูที่ใบเรือสำหรับกางแล่นลมมันเป็นเรือใบฉบับกระเป๋าในบางโอกาส ซึ่งเดี๋ยวนี้ไม่มีให้เห็นแล้วพ่อได้เรือใหม่และเปิดอาชีพใหม่คือเป็นพ่อค้าขายใบยาสูบ ล่องเรือทั่วไปตลอดทั้งฉะเชิงเทรา, นครนายก, ปราจีนบุรี, ปทุมธานี,กรุงเทพฯ นครชัยศรี และนครปฐมพื้นที่ทั้งหมดนี้มีแม่น้ำลำคลองเชื่อมโยงถึงกันอย่างน่าพิศวง มีเรือเป็นร้านค้าเคลื่อนที่และเป็นบ้านอันแสนอบอุ่นของพ่อแม่และลูกที่เพิ่งเกิดใหม่บนเรือนั้น
คนสองเชื้อชาติสองประเพณีมาอยู่ด้วยกันก็ดูจะเกิดปัญหาอยู่บ้าง พ่อแวะศาลเจ้าเพื่อทำบุญเป็นบางโอกาส แม่ขึ้นตลิ่งวัดริมน้ำบ้างเพื่อใส่บาตรอย่างที่เคยประพฤติมาตลอดในบ้านเกิดมันเป็นปัญหาที่คนทั้งสองอธิบายให้แก่กันไม่ถนัด แต่พ่อไม่ใช่หัวหน้าครอบครัวจอมเผด็จการ บุญในแบบไทย ๆ ของแม่จึงไม่เคยถูกพ่อห้ามทำ
ถึงกระนั้นวันที่พ่อเป็นจอมเผด็จการก็มาถึง
ไม่อาจระบุสถานที่เกิดเหตุได้ชัดเจน แต่เรื่องนี้เกิดบนเรือของพ่อ
พระสงฆ์รูปหนึ่งลงเรือมาซื้อใบยาสูบ ขณะที่ลูกจ้างคนเดียวที่มีบนเรือของพ่อสาละวนหยิบใบยาให้ พระสงฆ์รูปนั้นแอบฉวยเอามีดพับของพ่อใส่ซ่อนในย่ามพ่อเห็นและปราดจากท้ายเรือมาจับแขนพระสงฆ์องค์นั้นไว้ล้วงลงไปในย่าม ควานหยิบเอมีดพับออกมาถือด้วยอาการโกรธสุดระงับ
พระสงฆ์หัวขโมยหน้าเสีย
เสียงพ่อด่าและตะโกนขับไล่ลั่นไปทั้งคุ้งน้ำ ชาวเรือลำอื่น ๆแย้มหน้าออกมาดูสลอน ทุกคนเห็นเหมือนกันไปหมดว่า จีนหนุ่มคนหนึ่งกำลังด่าพระขี้ขโมยซึ่งกำลังหนีขึ้นฝั่งจีวรปลิว
ตั้งแต่นั้น แม่หมดโอกาสทำบุญในพระพุทธศาสนาอย่างเปิดเผย
สิ่งที่พ่อเกลียดที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิตคือความคดโกง พ่อรักความซื่อสัตย์สุจริตและประพฤติสุจริตอยู่จนตลอดชีวิต ไม่ใช่เพราะผมเห็นว่าเป็นพ่อจึงดั้นเมฆสรรเสริญ แต่พ่อของผมควรแก่การสรรเสริญอย่างแท้จริง ข้อนี้ไม่มีใครซาบซึ้งใจดีเท่าลูก ๆ ของพ่อทุกคน ความซื่อสัตย์สุจริตของพ่อแสดงตัวอย่างชัดเจนเมื่อหลังสงครามอินโดจีน ซึ่งขณะนั้นพ่ออยู่เมืองอุบลราชธานี แล้วพ่อไม่ฉวยโอกาสสร้างความร่ำรวยทั้งที่สามารถทำได้ เหมือนเพื่อน ๆ ของพ่อหลายคน ซึ่งในวันนี้เป็นเศรษฐีมั่งคั่งประจำเมือง
โอกาสของพ่อมีมากมายแต่พ่อมึงมันผ่านไปเสียเฉย ๆ ครั้นลูกขยับตัว พ่อห้ามทันที