ใครขัดข้องอะไรก็เข้ามา

...เชิญเถิดพสก

เพื่อเป็นไปแห่งการหลุดพ้นในวัฏฏะ
เชิญถามได้ทุกเรื่องที่ท่านสงสัยในธรรม

เพราะที่นี่ไม่ขัดข้องเลย
ประดุจได้พลิกของคว่ำให้หงายได้ฉันนั้น

 

ถามได้จริงป่าว ครับ

กลัวถามแล้วจะไม่ตอบ อ่ะ

 

ทำอย่างไรจึงจะหลุดพ้นจากวัฏฏะขอรับ

 

โอ้โห นานๆทีจะเห็นพี่มาจากดิน ถาม

 

เวลาทำสมาธิมักมีความคิดพร้อมภาพเกิดมารบกวนทุกครั้ง
ถึงต้ั้ังใจตามกำหนดรู้แล้วปล้อยวางแล้ว แต่มันก็เกิดบ่อยๆ
มักรู้ไม่ทันมันทุกครั้งคือเมื่อเกิดความคิดมีมโนภาพประกอบกัน
กว่าจะรู้ก็คิดไปยาวแล้ว..... ท่านมีอุบายอะไรทีจะฝึกเพื่อให้รู้ทันความคิดบ้าง
ขอบคุณ

 

^

รับเป็น จ๊อบๆ ก็น่าสน หาตังกินหนมเวลาว่าง

 

พูดได้ดี เพราะที่นี่ไม่ขัดข้องเลย
ประดุจได้พลิกของคว่ำให้หงายได้ฉันนั้น


Master Papolหัวใจท่านน่ากราบยิ่งนัก ผู้นี้มีคุณสมบัติที่จะมีสานุศิษย์ได้ทั่วโลก

 

...ก็ทำได้หลายวิธีอยู่

แต่มีวิธีอันเอกอยู่อย่างนึงที่ศาสดาให้การรับรองว่า
หากบุคคลทำเช่นนี้อย่างถูกวิธีแล้ว
พึงหวังผล ๗ วัน ๗ เดือน หรือ ๗ ปีเป็นอย่างช้า
นั่นคือการทำเจริญวิปัสสนาด้วยสติปัฏฐาน ๔ เป็นต้น ฯ

แปลเป็นภาษามนุษย์โลกโดยคร่าวและย่อว่า
บุคคลใดก็ตาม ได้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม ตามจริง
ด้วยสติสัมปชัญญะของตน ณ ปัจจุบันขณะนั้น ๆ ไปเรื่อย ๆ โดยตลอดแล้ว
ให้พึงหวังสำเร็จอรหันตผล ๗ วัน ๗ เดือน หรือ ๗ ปี เป็นต้น

ดังนั้นการปฏิบัติในศาสนธรรมนี้ หาใช่จะปฏิบัติกันไปเรื่อย ๆ
จนอายุ ๖๐ จน๘๐ และจนวาระสุดท้ายจะลงโลงแล้วก็ยังปฏิบัติอยู่ก็หาไม่
แต่การปฏิบัตินี้มีเป้าหมาย คือ

"เพื่อให้รู้แจ้งการเกิด-ดับ ของ รูป-นาม
จนมีปัญญาชัดในไตรลักษณ์เป็นปรกติวิสัย"

เมื่อรู้ไตรลักษณ์ชัดเป็นปรกติ ก็เรียกว่าเป็น มหาสติ
เมื่อเป็นมหาสติ ก็เรียกว่า ได้ "จบกิจ" ที่ควรทำแล้ว
ท่านเรียกว่าเป็น อเสขบุคคล คือ "ผู้ที่ไม่ต้องฝึกอีก"
เมื่อไม่มีอะไรต้องฝึกอีกแล้วในโลก ก็เรียกว่าหลุดพ้นในวัฏฏะนี้
เพราะมีปัญญายอมรับสภาวะตามจริงที่เกิดขึ้นทุกปัจจุบันได้ทุกขณะจิต ดังนี้ ฯ





ขออนุโมทนา

 

การที่เธอบอกว่า "เวลาทำสมาธิมักมีความคิดพร้อมภาพเกิดมารบกวนทุกครั้ง"
นั้นแปลว่าเธอได้ปฏิบัติดีแล้ว เพราะ "สติ" แปลว่า "การระลึกได้"(แล้วมาเล่า)
เพียงแต่ว่า การระลึกได้ของเธอนั้นมันยัง ดีเลย์อยู่
ปรับอีกนิดเดียวเอง
คือตามรู้กายใจนี้ไปติด ๆ เหมือนแข่งรถก็ดูดกันไปติด ๆ อย่างนั้น

ต่อมาการที่เธอบอกว่า "ถึงต้ั้ังใจตามกำหนดรู้แล้วปล่อยวางแล้ว แต่มันก็เกิดบ่อยๆ" แปลว่าเธอทำเกินคำสั่งของศาสดาไปหน่อย
เพราะ "การไปตั้งใจกำหนดรู้แล้วปล่อยวาง" นั้น
ต้องปล่อยให้เป็นเป็นขบวนการทางปัญญา ไม่ใช่ให้ทำ
เนื่องจากมันคือ "ผล"
ไม่มีใครทำมะม่วงให้สุกได้ นอกจากรดน้ำให้ดีเท่านั้น
เพราะฉนั้นตามดูอย่างเดียว อย่างผู้ไม่ข้องเกี่ยว อย่างเป็นธรรมชาติ
อย่าไปตั้งใจดู แล้วก็อย่าไปทำเป็นปล่อยวาง เพราะมันเป็น"วาง"แบบของปลอม
ขบวนการนี้ต้องเกิดขึ้นเองจากการเห็นไตรลักษณ์

ดังนั้นถ้าเธอกล่าวว่ามันเกิดปล่อย
ก็แปลว่ามันก็ดับไปปล่อยเช่นกัน(ถ้าดูทัน)
เห็นไหมหล่ะ ไม่มีสิ่งใดคงอยู่ถาวร

เมื่อเกิดขึ้น
ตั้งอยู่
ก็จะดับไป
เป็นธรรมดา


ดูทันไหม ?
ถ้าดูตรงนี้ทันก็ไม่นานแล้วหล่ะพสก


อนุโมทนา

 

กล่าวคือการปฏิบัติในศาสนธรรมนี้ หาใช่จะปฏิบัติกันไปเรื่อย ๆ
จนอายุ ๖๐ จน๘๐ และจนวาระสุดท้ายจะลงโลงแล้วก็ยังปฏิบัติอยู่ก็หาไม่
แต่การปฏิบัตินี้มีเป้าหมาย คือ
คำของท่าน Master Papol คมยิ่งนักปกติจะรู้ว่าโง่หรือฉลาด
ก็ถามตอบนี้เอง

เป้าหมายที่ท่าน Master Papol กล่าวแล้วคืออะไรครับโปรดขยายความนัยเป็นจริงเช่นที่ท่านว่า ไม่จำเป็นเลยจะต้องปฏิบัติให้บรรลุญาณญาณทัสสนะ
ปัญญาญาณ ต่อเมื่อแก่หงำเหงือกไปแล้ว ผมจะจับตาดูคุณเป็นพิเศษหวังว่าท่าน
จะไม่เข้าใจผิดว่าผมมาจับผิดท่าน เพราะท่าทีถ้อยคำของท่านสุภาพบรุษยิ่งนัก
ดูแล้วควรค่ากับธรรมชั้นสูง ขอท่านจงแสดงให้เรานั้นหมดสงสัยในบวรพุทธศาสนา
แต่นี้สืบไป โมทนาบุญกับท่าน ที่ท่านไม่นิ่งนอนใจ ออกมาตีกลองธรรมปลุกใจพสก

 

อยากถามเรื่องหนึ่ง โดยปกรติจะสนใจเรื่องธรรมะตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี อ่านธรรมะครั้งแรกของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ เพราะพี่เขยเป็นลูกศิษย์ท่านและธรรมะท่านอ่านเข้าใจง่ายท่านใช้ภาษาชาวบ้านเพราะบางครั้งไม่เข้าใจภาษาทางบาลีลึกๆ คือส่วนตัวจะนั่งสมาธิน้อยมากแต่เป็นคนที่มีอะไรก็ไม่รู้สอนธรระในหัวตลอด เช่น เวลาเรารู้สึกเพลินกับเรื่องทางโลกมากแล้วจู่ๆในสมองก็สั่งให้เบาๆบ้างนะ เพราะมันจะทำให้ทุกข์ในภายภาคหน้า เช่น เห็นงานศพเกิดขึ้นก็ปลงคิดเป็นตัวเองทันทีอย่างนี้ ฯลฯ บางทีพูดธรรมะให้คนอื่นฟังโดยไม่รู้เอาคำพูดมาจากไหน มันออกมาจากสมอง บางทีพูดสอนตัวเองคนเดียวบางครั้ง ชีวิตก็ปรกติดี อยากทราบว่ามันคืออะไร.......

 

ไม่มีประโยคไหนที่เรากล่าวว่า
"ไม่จำเป็นเลยจะต้องปฏิบัติให้บรรลุญาณญาณทัสสนะ
ปัญญาญาณ ต่อเมื่อแก่หงำเหงือกไปแล้ว" เช่นนั้นเลย


แต่เรากล่าวว่า...

การปฏิบัตินี้มีเป้าหมาย คือ
"เพื่อให้รู้แจ้งการเกิด-ดับ ของ รูป-นาม
จนมีปัญญาชัดในไตรลักษณ์เป็นปรกติวิสัย"

นั้นหมายถึงเมื่อบุคคลได้เห็นแจ้งในไตรลักษณ์แบบเต็มใบ ในทุกขณะจิตแล้ว
ก็ย่อมที่จะเกิดญาณทัศนะที่ถูกที่ตรงต่อทางนิพพานตามมาอย่างนั่นเอง




ขออนุโมทนา

 

มันคือการทำงานของขันธ์ในส่วนที่เรียกว่า "สัญญาธาตุ"
คือธาตุ จำได้หมายรู้
ที่ทำหน้าที่บันทึกข้อมูลในจิตติดตัวข้ามภพข้ามชาติ
จนก่อเกิดเป็นนิสัย และสันดาน นั้นเอง

การที่บุคคลมีอาการเช่นนี้ ก็เนื่องจากในอดีตกาลมีการได้ฟังธรรมบ่อย
ดังนั้นเวลามีเหตุการณ์ที่เคยคุ้นใจ จิตจะสำลอกอาการออกมาว่าฉันจำได้นะ
เหมือนโมสาร์ทตอนเด็ก พอจับเปียนโนสองที ก็เล่นได้เลย เป็นต้น ฯ


ขออนุโมทนา

 

ขอบคุณมากๆค่ะ ที่ให้ความกระจ่างและมันก็เป็นอย่างที่คุณอธิบายจริง ถ้าได้อ่านหรือฟังธรรมะจะตอบสนองและเข้าใจทันที แต่มีอยู่ว่าจะเริ่มต้นปฏิบัติตนอย่างไรต่อไปเพื่อความก้าวหน้าในทางธรรม ชีวิตแต่งงานมีความสุขดี แต่ไม่มีลูกค่ะ และก็คงไม่เอาอยากปฏิบัติธรรมไปเรื่อยๆ บางครั้งอยากหนีออกไปจากทางโลกเลยเบื่อวัฏจักรของชีวิต ที่ต้องทำงาน หุงหาอาหาร หลับนอน เป็นต้น...

 

ตามความเชื่อของพุทธมหายานก็คือ จี้กงเป็นอรหันต์ที่จุติมาเกิดอีกครั้ง เพื่อสั่งสอนมนุษย์โลก

ความเชื่ออาจจะไม่ตรงหลักความจริง เช่นเมื่อก่อนคนอเมริกันเชื่อกันว่าแมลงปอมีพิษ

ตกลงผู้บรรลุเป็นพระอรหันต์แล้วยังจุติได้ไหมครับ

 

เจ้าของกระทู้ " ได้โปรด

แสดงอาการไปอาการมา กับอารมณ์ที่หลายท่านในที่นี้ ยังไปไม่ถึงไหน
มีแต่ สะสมอารมณ์สมถะกรรมฐาน ที่ชาชินกับความเบื่อหน่ายแต่ไม่คายหลุดพ้นคับ Master Papol

 

พะ พะ พะ พี่ สี อาน

จขกท เขาเชิญ " ผู้ขัดข้อง "

เขาบ่ได้เชิญ " ผู้เอออวย " นิ !?

 

ความจริงแล้วการเป็นผู้ปฏิบัติธรรมที่ดี ไม่ใช่ผู้หนีโลกไปปลีกวิเวกเอาความสงบ
แต่คือผู้อยู่กับโลก สังคม และทำหน้าที่ด้วยจิตฉันทะ (การงานชอบ เลี้ยงชีพชอบ) เหล่านี้มีอยู่ในมรรค๘ ทางพ้นทุกข์อยู่ในตัวอยู่แล้ว

ด้งนั้นหากเธออยากจะก้าวหน้า หลุดพ้นทางใจ
เธอจำต้องดูความไม่เที่ยงให้ออก ๑
เธอจำต้องดูทุกข์อันเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกขณะให้ออก ๑
เธอจำต้องดูความไม่มีแก่นสารของระบบจักรวาลที่เคลื่อนไปนี้ให้ออก ๑

เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอหั่นผัก
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอหุ่งอาหาร
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอหลับนอน
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอชมภาพยนต์
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอขับรถ
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอไปเที่ยว
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอฟังเพลง
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอรัก
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อโกรธ
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเหงา
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเศร้า
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อสนุก
เธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในยามเมื่อเธอโดดเดียว

และเธอจำต้องดู ๓ สิ่งนี้ให้ออกในทุกเมื่อที่เธอหายใจ เข้า และ ออก อย่างเป็นปรกติ
ในชีวิตประจำวัน ในสังคมและการงานที่เธอทำอย่างปรกติ

เธอพึงพิจารณาสิ่งเร้าที่มากระทบเหล่านั้นเพื่อเป็นเครื่องมือให้เกิดปัญญาให้ได้


และเมื่อเป็นดังนี้จิตเธอจะทราบชัดเองว่า เพียงการหลีกเร้นไปที่สงัด
หรือวิธีการปลีกสันโดนนั้น เป็นเพียงที่พักผ่อนทางจิตแบบชั่วคราวเฉย ๆ
และมิใช่วิธีที่สุดทางปัญญา

ฉนั้น ต่อให้บุคคลใดในโลกนี้ทำตัวเป็นคนไม่เอาอะไรแล้ว จนกระทั่งพิสูจน์ตนปลีกวิเวกสมถะอย่างชีเปลือย อยู่ในถ้ำ ก็หาใช่จะสำเร็จคุณธรรมเป็นพระอรหันต์ไม่

แต่บุคคลแม้อยู่ในคฤหาสน์สถานเสพโภชนะอันปราณีตด้วยการพิจารณาการเกิดดับของ กาย-ใจ , นาม-รูป บุคคลนั้นอาจสำเร็จคุณธรรมเป็นพระอรหันต์ได้


ปรมัตถ์ที่สุดแล้วเป็นเรื่องของปัญญา
ไม่ใช่วิธีการ หรือรูปแบบ


ขออนุโมทนา

 

พระอรหันต์ คือผู้เห็นโทษภัยในวัฏฏะสังสารอย่างแจ่มแจ้ง
คือผู้ไม่เกิด ไม่จุติในที่ใดอีก



ขออนุโมทนา

 

นักปฎิบัติจำต้องเจอ วิปัสสนูกิเลส กันทุกคนหรือไม่อย่างไรครับ?