ทำไมพระไตรปิฎกจึงถูกเขียนขึ้น ร้อยปีให้หลังพระพุทธเจ้าปรินิพพาน

ทำไมจึงไม่ถูกเขียนขึ้นระหว่างที่พระพุทธเจ้ามีชีวิตอยู่
ร้อยปีให้หลังจึงเขียน
ดิฉันว่ามันนานมากนะคะ
เนื้อหาก็ไม่ใช่น้อยๆ ไม่มีหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรให้ท่องจำ ทำให้ต้องท่องจำกันอย่างหนักผ่านรุ่นต่อรุ่น
เพราะรุ่นแรกที่รู้เรื่อง อาจจะเหลือน้อยคนหรือไม่มีมาจนถึงรุ่นที่เขียนพระคัมภีร์เมื่อร้อยปีให้หลัง แล้วเราจะแน่ใจได้ไง
ว่าทุกสิ่งในคัมภีร์ ถูกต้อง
ไม่มีดัดแปลงจากครั้งพุทธกาล
(เวลาที่พระพุทธเจ้ายังทรงพระชนม์ชีพ)

 

ท่านรับผิดชอบท่องกันกลุ่มละส่วนครับ

ผมคิดว่าการท่องเนี่ยผิดยากนะครับ เพราะการสวดเป็นกลุ่ม
ถ้าคนหนึ่งผิด ก็จะเช็คกันได้เลย

ลงเป็นใบลานเนี่ยละครับ คัดไปคัดมาโอกาสผิดไม่ใช่ไม่มี

คนสมัยก่อนไม่ต้องมีเรื่องห่วงเยอะ สามารถท่องจำได้ดีกว่าคนสมัยนี้แน่นอน
แต่พม่ามีครับ

 

ท่านเว่ยหล่างฉีกพระไตรปิฎก ท่านจะฉีกจริงหรือไม่นั้นไม่มีใครยืนยัน แต่เจ้าของความคิดนี้เขามุ่งแสดงว่า พระไตรปิฎกทั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์นั้นอยู่ในใจ อยู่ที่ใจ ไม่ใช่ตำรา

ฉีกพระไตรปิฎกฉบับภายนอกเสียจึงจะเห็นพระไตรปิฎกแท้ฉบับที่เขียนไว้ที่ใจ “ฉีก” มิได้หมายถึงการฉีก แต่หมายถึงการทำลายความยึดมั่นในตำรานั้น พระไตรปิฎกฉบับแท้ อยู่ในใจที่ใจแล้วตลอดกาลนานมา

สาระสาร

 

พระไตรปิฏกเชื่อถือได้แค่ไหน...

บทความทางวิชาการ โดย พระมหาประเสริฐ มนฺตเสวี นธ.เอก. ป.ธ.๘ , พธ.บ.(บาฬีพุทธศาสตร์) , พธ.ม.(วิปัสสนา).

http://palungjit.org/threads/ทำไม-แกงอ่อม-ปรากฏในพระไตรปิฎก.325147/

 

คุณลองปฏิบัติดูสิค๊ะ แล้วคุณจะเข้าใจและจะไม่มีคำถามอีกเลย เรียกว่าสิ้นสงสัย ร้อยปากว่ายังไม่เท่าลงมือทำ ถ้าไม่ถูกจริง ไม่ตรงจริง พระพุทธศาสนาคงอยู่ไม่ถึงทุกวันนี้หรอกค่ะ

 

คุณเคยได้ยินคำกล่าวนี้บ้างไหม ที่ว่า ธรรมะของพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ภาษาพูด ไม่ใช่ภาษาเขียน แต่เป็นภาษาปฏิบัติ ก็ปฏิบัติใน ทาน ศีล ภาวนา นั่นแหละ แล้วจะรู้ไปเรื่อยๆ เอง

 

การสังคายนาพระวินัยที่พัฒนาสืบต่อมาเป็นพระไตรปิำฎกนั้นเริ่มแต่หลังพุทธปรินิพพานไปไม่กี่วัน นำโดยพระมหากัสสปะเถระเป็นประธาน พระอรหัน499 องค์รวมทั้งพระอานนท์ที่ทรงธรรมจำพระธรรมของพระพุทธองค์ได้มากที่สุด ท่านใช้วิธีการสวดข้อธรรมขึ้นพร้อมกัน ความผิดเพี้ยนถูกขจัดไปด้วยเสียงของพระทั้งหมดนั้น
การสืบพระธรรมต่อๆมา ก็ทำด้วยวิธีการเดิมคือมุขปาฐ ด้วยการสวดมนต์เป็นกลุ่มๆ เป็นหมวดหมู่ การสืบพระศาสนาจึงมีมาถึงยุคร้อยปีหลังที่ใช้อักษรบันทึกไว้ เอกสารในอินเดียเองถูกทำลายไปมากแต่ที่เกาะลังกายังรักษาไว้อยู่
นอกจากนั้นยังได้มีการแปลพระสูตรเป็นภาษาอื่นอีกมากเช่น จีน และธิเบต พระสูตรบางสูตรในบาลีไม่มี มีแต่ในภาษาจีนที่สงฆ์ยุคนั้นแปลไว้ มีตัวอย่่างของจริงที่เก็บอยู่ในถ้ำตุนหวง(Dunhuang)กว่าพันปีค้นพบโดยพวกอังกฤษ ใครสนใจประวัติพระพุทธศาสนายุคกลางลองเสริชกุเกิ้ลเข้าไปดูได้จะพบหลักฐานที่น่าสนใจหลายอย่างจากคัมภีร์ฝ่ายมหายาน

 

ปัญหาสำดัญที่นักวิชาการพุทธลืมคิดไปคือ การถ่ายทอดแปลจากภาษาเดิมไปอีกภาษาหนึ่ง และแปลกันไปเรื่อยๆ ยิ่งนานเป็นพันๆปี ความเพียนในความหมายย่อมมีมาก เพราะคำๆหนึ่ง บางทีความหมายไม่ตรงกัน 100 % หรือไม่มีในอีกภาษาหนึ่ง สมมุติ คำว่า แอบเปิ้ล ในภาษาไทยไม่มี เป็นผลไม้นอก เลยต้องเขียนทับศัพท์ลงไป

ฉนั้น จะให้พระไตรปิฏกแปลมาหลายภาษา จนมาถึงภาษาไทย ไม่มีทางเหมือนของเดิมได้เลย เพราะเหตุดังกล่าว......แต่ก็ยังมีคนบอกว่า นิกายนั้น นิกายนี้เหมือนของจริง เป็นไปไม่ได้ถ้าแปลมากันหลายทอด ถ้าเข้าใจเหตุผลนี้

แต่พระพุทธเจ้า ท่านให้หลักตัดสินพระธรรมวินัยไว้ แสดงว่า ธรรมะของพระองค์มีหลักการ ไม่ใช่เชื่อตามอักษรหรือคำพูด