นิทานอ่านเล่นๆ..เขียนถึงคนบนฟ้า..จากใจเด็กคนหนึ่ง

นิทานสมัยเป็นเด็ก จำความได้บ้างไม่ได้บ้าง (เขียนไม่เก่งอาจ งวยงง..อิอิ..)
เหตุการณ์ที่รบกวนจิตใจในวัยเด็กที่ไม่สามารถสื่อสารหรือเล่าให้ผู้ใหญ่ฟังได้

ญาติผู้ใหญ่2ท่านที่พาเราไปวัดทำบุญครั้งแรกในวัยเด็ก..

วันนั้นมีเด็กอย่างเรารวม4คนเราเกือบตัวเล็กสุด ภายใต้การดูแลของผู้ใหญ่2ท่านนั้น
ท่านพาพวกเราเดินเลียบกำแพงวัดเรารู้สึกมีอาการ..เหมือนฝันๆ ตื่นๆ แล้วเราก้อบอกกับผู้ใหญ่
ทั้งสองว่าเราเคยมาแล้ว พวกผู้ใหญ่หันมามองเรายิ้มๆ(เค้าพูดอะไรจำไม่ได้)
แต่คนอื่นขำๆสรุปว่าไม่เชื่อ..
ตอนที่ผู้ใหญ่หันมาพูด..เราก้อเวียนๆหัวลอยๆแล้วบอกผู้ใหญ่ไปว่า"อาเคยพูดแล้วแบบนี้"
เค้างง..เราเลยบอกว่าเรารู้ว่าเค้าจะพูดคำอย่างนี้ ภาพทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว
พยายามจะพูด ตอนนั้นอึดอัดมากแต่พูดอธิบายไม่เป็นเพราะเด็กมาก
แต่สุดท้ายเราก้อโดนสอนเรื่องเด็กเลี้ยงแกะ.. ห้ามเราพูดโกหก จำได้ว่าพี่คนนึงที่โตกว่า
จะเรียกเราว่าเด็กเลี้ยงแกะพักนึง เราพยายามจะอธิบายเรื่องในหัวแต่มันพูดไม่ได้ตามนั้นเลย
และมันก้อมีอีกหลายครั้ง บางทีมันก้อนั่งนึกๆเหมือนพยายามนึกถึงอดีตแต่นึกไม่ออก
พยายามบอกผู้ใหญ่ว่ามันคิดถึงอดีต..แต่เค้าก้อหัวเราะกันว่ามีอดีตตรงไหนตัวแค่นี้
(ยังไม่เข้าโรงเรียนเลย)
เคยนั่งนิ่งๆ นานมาก พวกผู้ใหญ่เค้าพูดกันว่า เราเป็นเด็กเฉื่อยชา สมาธิสั้น ชอบวิ่งเล่นเช้าจดค่ำมืดไม่กลัวอะไร แต่พอได้นั่งเราจะนั่งเฉยๆนานๆ

ตอนนั้นเข้าใจที่ผู้ใหญ่เค้าพูดถึงทุกอย่าง แต่พูดอธิบายไม่ได้ ได้แต่มองตาปริบๆ
เรารู้เพียงว่าขณะนั่งหรือนอนลืมตาเฉยๆนั้น เราจะรู้สึกถึงลมหายใจตัวเราเองตลอดและทุกอย่างจะนิ่ง อยู่ได้นิ่งๆเนานๆได้ไม่เมื่อย หายเหนื่อย หายเพลีย แต่ใครจะรู้ในใจเราล่ะ

 

ญาติผู้ใหญ่ท่านที่1ในวันนั้น

ท่านเป็นทั้งญาติเป็นทั้งพี่เลี้ยง แต่มักดุเรา จะตีเราต่อหน้าพ่อเพื่อสั่งสอนเรา จนครั้งหนึ่ง..เราร้องไห้แล้วบอกเค้าว่า"เราไม่ผิดจะมาตีเราทำไม"เค้าจะตีเค้าหาว่าเราทำผิด เราร้องต่อเค้าว่า "เราไม่ผิด แต่ถ้าคิดจะตีเรา อย่ามาตี ให้ไปเอามีดมาเลย ..เอามีดมาฆ่าเราให้ตายไปเลยก้อได้ เพราะเราไม่ผิด"
ท่านนั้นตกใจกับคำพูดเรา เด็กที่ยังไม่เข้าโรงเรียน เค้าถือไม้ค้างไว้ได้แต่ยิ้มอึ้งๆ มือสั่น สุดท้ายเราก้อได้ช่วยชีวิตเค้า

 

เพราะจากนั้นอีกร่วมปี เราก้อฝันเห็นเค้า "ในฝันเค้าเดินไป..เดินผ่านทุกๆคน..เรายืนอยู่คนสุดท้ายเป็นทางผ่านออกหมู่บ้าน(จุดที่เราเล่นทำกับดักล่อผู้ใหญ่ใจร้ายมาตกหลุมดินมดแดงอิอิ..) เค้าเดินตัวแข็งทื่อไกลออกไปเรื่อยๆ เราวิ่งตามยังไงก้อไม่ทัน พยายามเรียกแต่เสียงไม่ออกมา เราเหนื่อยมาก อีกก้าวเดียวเค้าจะก้าวข้ามสะพานออกไปจากหมู่บ้านแล้วเราจึงยืนเพ่งมองแล้วรวบรวมพลังเรียกเค้าครั้งสุดท้าย เค้าหันกลับมามอง

ทันเวลาก่อนเค้าก้าวขาเหยียบสะพานพอดี..เรารู้แต่ว่าต้องเรียกเค้าให้ทันก่อนเค้าก้าวขึ้นสะพานนั้น..รู้แค่นี้..แต่เค้าก้อได้กลับมา..เพราะในวันรุ่งขึ้นนั้นเอง เราก้อได้ช่วยชีวิตเค้าไว้โดยบังเอิญแท้ๆ
เค้านอนสลบอยู่ไม่ขยับเลยเรียกไม่ตื่น ตัวซีด..เราเลยแกล้งเอาหลอด2อันยัดจมูกเค้า แล้วเป่าลมแรงๆๆ หลายครั้ง แล้วนั่งหัวเราะมองจมูกที่มีหลอดเสียบอยู่ จนพวกผู้ใหญ่คนอื่นมาเห็น มาไล่เราว่าแกล้งเค้าดึงหลอดออก แล้วไล่จะตีเรา แต่เค้าก้อฟื้นขยับตัวพอดี พวกผู้ใหญ่เลยช่วยกันนวดเค้าให้ยาจนหายเป็นลม แล้วฟ้องว่าเราอีกแล้วที่มาแกล้งเค้าตอนไม่สบาย..T T

 

ส่วนท่านที่2ไม่ทันแล้ว..

ผ่านมาหลายปีจนเราอายุ14ปี เราฝันเห็นผู้ใหญ่ท่านที่2เช่นกัน
ในฝันท่านเดินมาคู่กับเรา พอถึงทางเข้าหมู่บ้าน..ต้องข้ามสะพานและลำน้ำเข้าไป
ท่านกลับเดินเลยไปอีกทาง เราพยายามเรียกท่านให้กลับกับเรา แต่ไม่เป็นผลครั้งนี้ไม่สำเร็จ ท่านบอกจะไปคนละทางแล้วยังไล่เราให้รีบกลับบ้าน ท่านบอกให้ส่งท่านแค่นี้ท่านหันมายิ้มครั้งสุดท้าย จากความฝันนี้ไม่นานท่านก้อป่วยแค่2วันแล้วจากไปอย่างรวดเร็วทั้งๆที่ไม่มีวี่แววมาก่อนเลย T T

แต่ถึงอย่างไรท่านทั้ง2ก้อพาเราเข้าวัดทำบุญครั้งแรก ทั้งๆที่ไม่ใช่พ่อแม่เรา
และผลบุญนั้นทำให้ได้ช่วยเหลือกันกลับไป

และเรามารู้ทีหลังว่าในเด็ก 4คนที่ไป มีอีก1คนที่รู้และเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าเหมือนกันแต่ที่สำคัญเห็นวิญญาน และสิ่งลี้ลับมากกว่าเราอีกหลายๆเท่าตั้งแต่เด็ก...แต่คำว่าเด็กเลี้ยงแกะนี่ทำให้พยายามลืมๆทุกอย่างจนเหตุการณ์พิเศษหลายๆอย่าง เป็นเพียงความทรงจำเท่านั้น..

 

สนุกดีค่ะ มารอฟังเรื่องต่อไปค่ะ

 

มารออ่านอีกค่ะ น่าสนใจมากๆ

 

ในเด็ก4คน เป็นพี่น้องกัน3อีกคนเป็นลูกของท่านที่จากไป

ที่จริงเรามีพี่น้องมากว่านั้นแต่เรามาเกี่ยวพันธ์กันเริ่มต้นเท่านี้..
เด็กคนที่1 ลูกของท่านนี้(หากเจ้าตัวอ่านอยู่ก้อเฉยๆซะ..ข้าจะเล่าเอง^^)
มันคนที่1(ภาษาเพื่อน)อายุมากกว่าเรานิดหน่อย
มันไม่เคยฝันเลยตั้งแต่เด็ก..มันอยากฝันเหมือนคนอื่นๆแต่ที่คนอื่นมีไม่เหมือนมันคือ มันกตัญญูตั้งแต่เล็กๆ ขยันตื่นแต่เช้ามืดช่วยแม่ทำงาน มันดูแม่มันปรนนิบัติจนวาระสุดท้าย(ในขณะที่พี่มันหนีเที่ยว)

และนี่เองที่ทำให้เราต้องฝันแทนมัน..555
ญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเป็นผู้ปฏิบัติฯมาบอกเราว่า
แม่ของเค้า(แทนว่า1แล้วกัน)จะยังคงวนเวียนดูลูก จนกว่าจะโตหรือจะเอาตัวรอดได้บ้าง..สายใยแห่งแม่ลูกไม่ขาด..คือชีวิตมันเศร้ามาก:'(
และเราก้อไม่รู้เลยว่า จะต้องมาสื่อสารให้เค้า2แม่ลูก ในความฝัน

 

คู่หู..ไปไหนไปกัน..

เรากับเจ้า1สนิทกันมาก ไปไหนไปด้วยกัน เรียนที่เดียวกัน อยู่กลุ่มเดียวกันเวลาไปทำรายงานวันหยุดก้อจะไปด้วยกันทุกครั้ง เห็นมันต้องเห็นเรา
ด้วยความที่มันแข็งแรงกว่าเรามาก มันคอยดูแลเรา(เราและทุกคนคิดอย่างนั้น)
แต่ความจริงแล้ว...คือเราต้องคอยตามมันกลับบ้านแทนแม่มัน!
เพราะเวลาไปทำรายงานบ้านเพื่อน ไปค้างที่อื่น ต้องไปด้วยกันแต่บังเอิญเราไม่ค่อยสบาย(ที่จริงขี้เกียจ)เลยปล่อยมันไปทำรายงานคนเดียว และวันนั้นเองที่มันค้างบ้านเพื่อนโดยไม่มีเรา

พอเราเคลิ้มๆหลับกลับฝันไปว่า แม่เจ้า1มาหา ก้มหน้ามาถามประมาณว่า
"เฮ้ยๆ..(ชื่อเรา)..เจ้า1 ไปไหน" เราตอบ "อ๋อ..ไปบ้านไอ้ต้อยไง" เค้าถาม"กลับเมื่อไหร่"เราตอบ"พรุ่งนี้"และคุยอะไรอีกจำไม่ได้แต่ประมาณว่าเราแก้ตัวว่าเราไปไม่ไหวเพลีย เลยต้องให้มันไปคนเดียวพรุ่งนี้กลับแน่ๆ

 

แต่แล้ว..เมื่อมันไม่กลับ!!

คือบ้านเพื่อนหลังนั้นอยู่สบายอ่ะ กินดีอยู่ดี มีทีวีดูตลอดวัน 555
มันไม่กลับ มันนอนต่ออีกโดยที่เราเองก้อไม่รู้ เพราะไม่ได้เดินไปบ้านมันเลย
แล้วคืนนั้น ท่านก้อมาอีก คราวนี้เสียงดังเลย
"เฮ้ย..1อยู่ไหน!" เราก้องงๆ ก้อไม่รู้ว่ามันไม่กลับบ้าน
"1อยู่ไหน ทำไมไม่ไปด้วยกัน"

"ทำไมไม่กลับมา..ไปตามเลยนะ"
"ไปบอกมันกลับบ้านด้วย"

แล้วตอนเช้าเราก้อต้องไปบอกมัน "เฮ้ยๆๆ 1แม่มึงมาตามกลับบ้านนโว้ย" และบางครั้งต้องย้ำๆมันเพราะเมื่อมันไม่กลับเมื่อไร คนที่ฝันแทนต้องรับแขกและสดุ้งกับน้ำเสียงดุๆทุกที

 

เลิกคบเจ้า1ไม่ใช่เรื่องง่าย

เมื่อทะเลาะกัน แม่1จะมาในฝัน มาบ่นบ้าง สอนบ้าง มาบ่อยๆ(ทะเลาะบ่อย)
แต่มีอยู่ครั้ง เราทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นจะเลิกคบกันเลยไม่พูดไม่มองหน้ากัน

คืนนั้นเราจำได้ดี
แม่ท่านนั้นมาตวาดเสียงดังลั่น เข้ามาบริเวณบ้านของเรา..เดินไล่เราจนสุดกำแพงท้ายบ้านที่ต่อเติมเป็นส่วนครัว แกยื่นหน้าเข้ามายืนขวางเราไว้(ตอนนั้นกะจะชิ่งเข้าบ้าน) แกตวาดลั่น

"พวกมึงนะ! เอาแต่ทะเลาะกัน! เป็นพี่น้องกันพวกมึงยังมาทะเลาะกันอีก!"
"เลิกทะเลาะกันได้แล้ว!!"...ไม่ยอมไปว่าลูกตัวเอง..T T
แล้วเราก้อเป็นอันต้องกลับมาครบกันต่อ..เพราะเกรงใจอ่ะ
แต่ได้ข่าวว่ามันได้มีความฝันครั้งแรกแล้ว..."มันฝันว่าแม่มันมาลาไป..."
เจ้า1ก้อมีเท่านี้...แค่นี้ล่ะเด๋วเบื่ออ่านกัน.อิอิ..

 

เอาแล้วสิ!..เราฝันหรือจริง?..

เล่าต่อ..นิทานเก่าๆของเด็กน้อย
พูดถึงพี่น้องอีก3คน(ในเด็ก4คนที่ไปวัดครั้งแรกพร้อมกัน)
วันหนึ่ง..ย่ามาเยี่ยมและค้างอยู่ที่บ้าน เราเลยลงมานอนในมุ้งกับย่าและพี่เลี้ยง มันเป็นที่กว้างๆไว้ดูทีวี วันนั้นมันนอนไม่หลับ หันไปหันมา พี่เลี้ยงกับย่าเลยจับเรานอนริมมุ้งเค้าว่าเรานอนดิ้นน่ารำคาญ พอกางมุ้งเสร็จผู้ใหญ่ก้อนอนหลับไป

สักพักก้อปรากฎมีกลุ่มควันสีขาวๆค่อยๆลอยฟุ้งขี้นมาจากพื้นกระดานไม้
ข้างๆมุ้งฝั่งทีเรานอนนั้นเอง..ไม่ใช่ควันไฟ..แต่เป็นกลุ่มควันสีขาวๆค่อยๆรวมตัวกันขึ้นเป็นกลุ่ม พอควันค่อยๆจางลงกลับปรากฎร่างผู้หญิงคนหนึ่ง.!!
เราพยายามขยี้ตา มองผ่านมุ้ง ลักษณะของเค้าคือ..
มานั่งคุกเข่ากริยาเรียบร้อย ใส่เสื้อแขนกระบอก นุ่งผ้าซิ่น(แต่ไม่ยาวมาก
ไม่ถึงตาตุ่ม) ที่คอมีผ้าแถบคล้องปล่อยยาวมาถึงลำตัว..เรามองหน้าเค้า
แต่สีหน้าเธอคนนั้นสิ..มันหม่นหมองเศร้ายิ่ง..ไม่มีรอยยิ้ม..แต่มันนิ่งแข็งทื่อ
ที่สำคัญมันซีด..ขาว..เหมือนไม่มีสีเลือดมนุษย์เลย!...:'(

 

ของจริง..

ตอนนั้นพยายามจะเรียกย่ากับพี่เลี้ยงแต่มันพูดไม่ออก ได้แต่เอามือปัดๆ จนเค้ารู้สึกตัวตื่นกันเราชี้ข้างๆ ทั้งสองบอกไม่มีอะไรมองพร้อมคนอื่นก้อไม่มีจริงๆด้วย เค้าบอกว่าเราฝันไป แล้วย้ายเรามานอนอีกฝั่งนึง(ไม่ให้นอนกลางเพราะเค้าว่าเรานอนดิ้น)

ทุกคนนอนกันต่อไป สักพักเอาอีกแล้ว..มาอีกย้ายฝั่งตาม มาเหมือนเดิมแต่ควันน้อยลง คราวนี้ลองแข็งใจมองจ้อง..เค้าก้อมานั่งคุกเข่าเก็บมือวางบนหน้าขาอย่างเรียบร้อย!..ไม่ไหวแล้ว..เราเขย่าทุกคนแรงกว่าเดิมได้แต่ชี้แต่พูดไม่ออก
แล้วครั้งนี้..ทุกคนก้อหงุดหงิดดุเราจนได้..แต่เราได้สิทธินอนตรงกลาง
ถ้าเผลอมองเค้าก้อนั่งเหมือนเดิม จนเราหลับไป

และในคืนถัดมา ย่ายังไม่กลับเรามานอนกับย่าเหมือนเดิม..และเค้าก้อมาเหมือนเดิมเช่นกัน:'(..วันที่สองนี้รู้สึกใกล้มากกลัวเค้าเปิดมุ้งขึ้น แต่เค้าไม่เปิดยังนั่งท่าเดิมวางมือที่หน้าขา นั่งคุกเข่าเรียบคล้ายท่าไหว้พระ สักพักเค้าก้อมองมาแบบจะสื่อสาร..เราได้แต่มองเห็นเท่านั้น..แล้วเค้าก้อค่อยๆก้มเหมือนคำนับศรีษะเค้าแตะลงที่พื้นกระดานมือทั้งสองข้างก้อวางแบลงแบบหมอบคำนับลงกับพื้น
แต่....แทนที่เค้าจะเงยหน้าขึ้นไม่เลย...ภาพของหญิงที่หมอบอยู่นั้นกลับกลายเป็นกองกระดูกกองหนึ่ง!..ขาวอยู่กลางความมืดนั้น
ส่วนเรา..ได้แต่ตะลึงร้องลั่นมือชี้ร้องว่า ผีๆๆแค่นั้นเอง

 

มีคนเข้าใจ..

แล้วก้อเมือนเดิม
เรื่องราวที่ผู้ใหญ่ไม่สนใจ มีเพียงว่ามันนอนดิ้นทั้งคืน กลัวแต่ผีทั้งคืน..
ซึ่งเด็กคงบอกอะไรไม่ได้ เพราะลักษณะการแต่งตัวไม่เหมือนทั่วไป มันพูดไม่ออก บอกไม่ถูกอยู่ดี..
แต่แล้วมีคนๆหนึ่งที่เข้ามานั่งด้วย มาพูดมาเล่นด้วย..มาบอกให้เล่าให้ฟัง..
พี่ชาย..ที่วันนั้นเราไปทำบุญด้วยกันครั้งแรก ตอนที่น้องเดินช้าเวียนๆสับสน
แล้วบอกอะไรใครๆก้อไม่เชื่อฯลฯ วันที่สับสนวันนั้น..พี่คนนี้นี่เองที่เดินมาโอบน้องแล้วกระซิบว่า"พี่ก้อเคยเป็นเหมือนกัน..พี่ก้อเห็นเหมือนกัน"
พี่ฟังแล้วพี่เฉยๆ พี่ไม่ว่าเราโกหก พี่ยิ้มแล้วคุยตอบอย่างธรรมดา พี่ก้อเด็กเหมือนกันห่างกันแค่2ปี แต่พี่นิ่ง..แล้วบอกว่า"มีมากกว่านี้อีก!.."

 

มาเหลาต่อเร้วววว หลายคนรอน๊ะคะ

 

รออ่านด้วยคน..

 

อ่านสนุก น่าติดตามดี

 

เรื่องราวที่เด็กเล่า ได้โปรดเมตตา..

แล้วพี่ก้อเริ่มบอก
เมื่อก่อนพี่เคยเห็น...เคยร้องไห้จ้า แต่ผู้ใหญ่เค้าเฉยๆ พี่บอกว่าเห็นคนอื่นอยู่ในบ้านของพวกเรา!! บ้านไม้หลังเก่าๆบ้านของเราไม่ใหญ่อะไร พี่ชี้ว่านั่นตรงโน้น..แล้วชี้ย้ายมาตรงนี้ พี่เล่าน่ากลัวสิ้นดี แต่ตอนนี้น้องผ่อนคลาย..
ที่เล่ามา ได้โปรดเมตตา อย่าหาว่างมงาย
เพราะที่เล่าอาจเป็นนิยาย อย่าได้ทำร้ายเด็กๆเลย

 

ไม่เคยเห็นหญิงโบราณ..เคยเห็นแต่ทหารเข้ามา

บางอย่างที่พี่เคยเล่า ยอมรับว่าบางครั้งไม่เข้าใจคำอธิบายตอนนั้นยังเด็กมากไปไม่ค่อยเข้าใจจิงๆแต่จำความได้ว่า มีทหารเข้ามาปรากฎกายยืนเฉยๆอยู่สองนาย พี่เดินเข้าไปถามว่าเข้ามากันทำไม แต่เค้ากลับไม่ได้พูดอะไร เค้ายืนตรงนิ่งๆหันหลังพิงที่ข้างฝา ไม่พูดได้แต่มองหน้า แล้วจ้องตาพีชาย

 

เสียเลือดหัว..ที่จุดนั้น..ทหารยืน

และที่ข้างฝานั้นเอง บ้านไม้เก่าปูเสื่อน้ำมัน เรานั่งเล่นนอนเล่นตรงจุดนั้นประจำ
แต่แล้วสิ่งไม่คาดฝันก้อเกิดขึ้นมา มีใครเอาเตียงพับมาตั้งพิงฝาบ้านไว้ เรานั่งนอนเล่นไปตามประสา แล้วจู่ๆพี่ชายก้อวิ่งเข้ามาชนเตียงพับที่ข้างฝาล้มลงมา
ทับที่หัวเรา ทั้งแรงทับจากเตียงพับขาเหล็กและแรงกดลงกับพื้นกระดาน สุดทนทานสำหรับเด็กอย่างตัวเรา พี่เลี้ยงวิ่งมายกเตียงพับขึ้น ตัวเรานอนตะแคงหน้ามีเลือดสดๆไหลออกมาปะปราย..พี่ชายยืนตะลึงมือสั่นทุกคนถามวิ่งมาทำไม..พี่ชายไม่พูดอะไรยืนซึมน้ำตาไหลเมื่อมองเรา

 

ครั้งที่2ของความเจ็บปวดทรมาน

อีกครั้งที่จุดนั้น ห่างกันไม่ถึงเดือน ที่นั่งและนอนเล่นเหมือนเดิม
ต่างกันตรงที่เวลา วันนั้นใกล้พรบค่ำ พี่เลี้ยงเรียกให้ลุกขึ้นมา..
จะพาไปอาบน้ำแต่ว่าเรายังอยากนอนเล่นไม่อยากลุกตาม
เค้าร้องเรียกสองสามครั้ง..คงทนไม่ไหว เลยเดินเข้ามาก้ม..คว้ามือจะดึง
ให้ลุกตามไปแต่แล้ว..ไม่ทันได้ลุกไปแขนน้อยข้างนั้นลั่นดังกึก!
ตอนนั้นร้องสุดเสียง..เจ็บปวดมากเกินบรรยาย
ขยับซ้ายหรือขวาไม่ได้เลย
ได้แต่นอนนิ่งให้แขนยกชี้ขึ้นเพดาน
ผู้ใหญ่มาจับเมื่อใดออกอาการมันทรมานสุดๆจะบรรยาย
นอนนิ่งอยู่พักใหญ่น้ำตาไหลไม่เห็นทางจะลุกนั่งหรือไหวตัวไม่อาจทำได้เลย ข้อต่อแขนหลุดจากหัวไหล่ใครเคยเป็นคงรู้ดี

สักพักมีคนเดินผ่านเป็นคุณครู
ข้างบ้านผู้ใจดี ครูเพิ่งบรรจุได้ไม่ถึงปีแต่มีดีกรีเป็นนักกีฬา
เป็นครูสอนพละเดินเข้ามา เห็นผู้ใหญ่คุยปรึกษาดูวุ่นวาย
แล้วครูก้อมาจับที่มือและแขนที่มันชี้ขึ้นไปบนเพดาน
จำหน้าครูได้ดีแววตาที่มองตรงมา ครูบอกเราว่า ทำใจดีจ้องตาครู
ขอให้ทำตัวนิ่งๆไม่ต้องกลัว แววตาครูมุ่งมั่นนิ่งอย่างนั้นสักพักนึง..
ครูสบัดอย่างไรไม่รู้ได้แต่แขนบิดกลับเข้าไปอยู่ที่เดิม..

จะไม่ลืมพระคุณเลย..
ความเจ็บปวดหายไป..แต่ครูเหงื่อไหลท่วมตัว
คงกังวลมือเด็กเล็กอย่างเรา..แต่ความเจ็บมันทุเลาและหายไปเลย..
วันนั้นพูดไม่เก่งได้แต่ยกมือไหว้ วันนี้ครูอยู่ไหนขอให้ได้รู้
เด็กคนนี้กราบระลึกพระคุณ..คุณครูที่ช่วยหนูพ้นทรมาน..