ใครด่าพระเกษมบ้าง ?

ยุคก่อนมีพระพุทธรูป

<img src="http://www.bangkokconsumer.org/dhamma/web54_budstone/image_budstone/img_budstone2w/s_saji/Sj_lum_1.jpg" alt="null">
ภาพประสูติ

<strong>พุทธประวัติจากหินสลัก</strong>
พุทธประวัติจากหินสลักชุดนี้ เป็นชุดที่น่าสนใจที่สุด หรือมีค่ามากที่สุด เพราะมุ่งแสดงพระพุทธองค์ ในทางนามธรรมยิ่งกว่ารูปธรรม จึงไม่ทำรูปของพระพุทธองค์ ในลักษณะที่เป็นรูปมนุษย์ (พระพุทธรูป) แต่ได้แสดงด้วยสัญลักษณ์ที่ทำขึ้นเฉพาะเหตุการณ์นั้น ๆ โดยได้เริ่มทำขึ้นในประเทศอินเดีย ระหว่าง พ.ศ. 300 – 600 จากหินสลักที่ค้นพบได้จาก 3 แห่ง คือ ที่สถูปภารหุต ค่อนไปทางเหนือ, ที่กลุ่มสถูปสาญจี ทางภาคกลาง, และกลุ่มสถูปอมราวดี ทางอินเดียใต้ หินสลักจำนวนมากได้ถูกทำลายสูญหายไป และอาจจะมีเหลืออยู่บ้างในพิพิธภัณฑ์ต่าง ๆ

<img src="http://www.bangkokconsumer.org/dhamma/web54_budstone/image_budstone/img_budstone2w/s_saji/sj_esi-029.jpg" alt="null">
ประกาศธรรมจักร

<strong>พระภควัน</strong>
“พระภควัน” ไม่ใช่สิ่งที่อาจจะแสดงได้ ด้วยรูปของมนุษย์, สิ่งที่อาจจะแสดงได้ ด้วยรูปของมนุษย์นั้น เป็นเพียงเปลือกนอก ของสิ่งที่เรียกว่า “พระศาสดาที่แท้จริง” ถ้าเราแสดงภาพ ของพระภควัน ด้วยรูปร่างมนุษย์เช่นนั้น เราก็เป็นคนตู่พระภควัน หรือแสดงพระภควัน ในลักษณะที่เป็นของเท็จ หรือของปลอม เพราะว่าใครจะแสดงอารมณ์ (mood) อันแท้จริงที่พระพักตร์ ของพระพุทธรูปนั้น ให้เหมือนของจริง หรือถูกต้องได้ ย่อมทำไปตามอารมณ์ ของผู้ทำเอง จนมีมากแบบมากชนิด น่าเกลียดน่าชังก็มี เจ้าชู้ไปก็มี บูดบึ้งไม่สมกับความเป็นพระภควันก็มี ยิ่งพยายามทำพระพุทธรูป ก็ยิ่งไกลไปเท่านั้น เพราะทำด้วยมานะทิฏฐิของตน ไม่ได้ทำด้วยจิตว่าง เหมือนจิตของพระภควัน

<img src="http://www.bangkokconsumer.org/dhamma/web54_budstone/image_budstone/img_budstone2w/s_saji/Sj_raj_6.jpg.jpg" alt="null">
ภาพปราบชฎิล

<strong>สัญลักษณ์แห่งพระพุทธองค์</strong>
หัวใจของธรรมะ หรือตัวแท้ของพระพุทธศาสนานั้น อยู่ที่ไม่ยึดมั่นถือมั่น ให้มีอะไรเป็นบุคคลขึ้นมา ให้ว่างจากบุคคล คือให้เป็นเพียงขันธ์ อายตนะ หรือธาตุทั้งหลายตามธรรมชาติ จนกระทั่งว่างไปในที่สุด จึงไม่มีสัญลักษณ์ใด ๆ ที่เหมาะสมสำหรับพระพุทธองค์ นอกจากสัญลักษณ์แห่ง ความว่าง ดังนั้นเราจึงได้เห็น “บัลลังก์ว่าง” และภาพอื่น ๆ ที่เป็นองค์ประกอบ เช่น ต้นโพธิ์ ต้นไทร ตรีรตนะ พวงมาลา รอยพระบาทคู่หนึ่งสัญลักษณ์เหล่านี้ มุ่งแสดงคุณธรรมทางนามธรรม มิได้มุ่งแสดงทางวัตถุร่างกาย ซึ่งทำให้ดูแล้วทั้งสวยทั้งศักดิ์สิทธิ์ ดูแล้วเพิ่มความรัก ความเชื่อ ความเลื่อมใสในพระพุทธองค์ ยิ่งกว่าการดูพระพุทธรูปหลายแบบทีเดียว เพราะทำให้ซาบซึ้ง ในคุณธรรมของพระองค์ลึกซึ้งกว่ากัน

<img src="http://www.bangkokconsumer.org/dhamma/web54_budstone/image_budstone/05_sanjee2/SANJI_31.JPG" alt="null">
ภาพปรินิพพาน

<strong> “กลิ่นหอม ในหัวใจ”</strong>
เมื่อเรายังไม่เคยเห็นท่าน เราจะได้รับ “หัวใจ” ของท่าน
พอเราเห็นท่าน เราก็ติดอยู่ที่ “เปลือก” ของท่าน และเรายังไม่มีจิตใจสูงพอ ที่จะแทงทะลุเปลือกนั้นเข้าไป จึงสูญเสีย “กลิ่นหอม (essence) ในหัวใจ” ของท่าน และ ได้ “กลิ่นเหม็น” ที่ร่างกายอันปฏิกูล ของท่านเข้ามาแทน ความหมายอันลึกซึ้งที่พึงได้จากสัญลักษณ์อันลึกซึ้งนั้นเป็นเหมือน “กลิ่นหอม” ส่วนลักษณะ ของคนธรรมดาสามัญทั่วไป อันจะได้จากภาพเหมือนของท่านนั้นคือ “กลิ่นเหม็น” ดังนั้นบุคคลในยุคที่มีปัญญา อย่างยุคอุปนิษัท ของอินเดีย จึงไม่ยอมทำรูปเคารพหรือรูปเหมือน

http://palungjit.org/threads/ยุคก่อนมีพระพุทธรูป.393576/

 

เขาเอาพระพุทธรูปมาแขวนคอ ด้วยความคิดว่าอย่างไร ? ส่วนมากก็ด้วยความเห็นแก่ตัว, เห็นแก่ประโยชน์ของตัว มีแต่ความขลาด ความกลัว เอาพระพุทธรูป พระเครื่อง มาแขวนไว้ที่คอ ด้วยความคิดว่าจะปลอดภัยด้วยความคิดว่าจะร่ำรวยมากเร็ว ๆ ด้วยความคิดว่า จะให้คนรักทั่วทุกทิศทุกทาง. นี่เอาพระพุทธรูปมาแขวนไว้ในลักษณะอย่างนี้ ซึ่งพระพุทธเจ้าพระองค์จริงไม่เคยตรัส.

พระพุทธเจ้าไม่เคยตรัสเรื่องเกี่ยวกับพระพุทธรูป; เพราะมันไม่มี ในครั้งพุทธกาล ไม่มีพระพุทธรูป ไม่มีพระเครื่อง; ฉะนั้นจึงไม่มีข้อความใด ๆ ที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้เกี่ยวพระพุทธรูปหรือพระเครื่อง. การที่ถือว่าเอาพระเครื่องมาแขวนคอ แล้วจะปลอดภัย จะรวย ใครเห็นก็จะรัก ; นี่เป็นเรื่องว่าเอาเองทีหลัง. จะอยู่กับเนื้อกับตัวได้หรือไม่ ก็ลองดูเถิด.

อาตมาชักจะสงสัย จึงได้เอามาพูด ให้ใคร่ครวญกันดู พิจารณากันดู ว่าเอาพระพุทธรูปมาแขวนเข้าที่คอห้อยอยู่ที่ใต้คาง ที่หน้าอก, เวลากินเหล้า ยกแก้วเหล้าข้ามหัวพระเครื่อง วันหนึ่งตั้งหลาย ๆ หน, แล้วพระเครื่องนั้นจะเป็นอย่างไร; ถ้าเป็นพระพุทธเจ้าจริง มีจิต มีวิญญาณสิงอยู่ในนั้น แล้วจะรู้สึกอย่างไร นี้เรียกว่า เอาแก้วเหล้าข้ามหัวท่าน.

ทีนี้บางทีก็จะเก็บพระเครื่องไว้ที่อื่นก็ได้; แต่พอถึงเวลาที่เขาจะทำพิธีกินเหล้า เขายกแก้วเหล้าขึ้นชูเหนือหัว เหนือศรีษะ พร้อมกัน ในการดื่มอวยพรให้คนนั้นคนนี้ ยกแก้วเหล้าขึ้นเป็นสิ่งสูงสุดกว่าสิ่งใดยกขึ้นเหนือหัว; แล้วพระพุทธรูป พระพุทธเจ้าที่เอามาเก็บไว้เพื่อตัวนั้น จะรู้สึกอย่างไร. ถ้ามีจิตมีวิญญาณก็จะไม่สำเร็จประโยชน์เลยในการที่หวังว่า จะพึ่งพาอานุภาพของพระเครื่อง ของพระพุทธรูป.

จะทำพิธีพุทธาภิเษก ให้วิเศษมากี่วัดกี่วากี่ร้อยครั้ง ถ้าเอาแก้วเหล้าข้ามหัวทีเดียว มันก็หมดแหละ มันก็หมดความหมายแหละเมื่อข้ามหัว; เพราะว่าเหล้านั่นเองทำให้หมดความเป็นพระเศียร เหลือแต่หัวตามแบบของวัตถุ. เมื่อยังไม่ได้เอาแก้วเหล้ามาข้ามหัว ก็ยังมีคำว่า พระเศียรอยู่, สูงสุดอยู่; พอเอาแก้วเหล้าข้ามหัวเสียแล้ว มันก็หมดความหมายของคำว่า พระเศียร เหลือแต่หัว.

นี่อาตมาจึงใช้คำว่า “ ข้ามหัวท่าน ” จนหมดความเป็นพระเศียร, แล้วก็ไม่มีความเป็นพระพุทธเจ้าเหลืออยู่; เพราะถูกข้ามหัวด้วยแก้วเหล้า วันหนึ่งหลาย ๆ ครั้ง สำหรับคนกินเหล้า. หรือว่าคนไม่กินเหล้า ก็ยังจะยกอะไรข้ามหัวท่านอยู่บ่อย ๆ ; แม้แต่กินข้าว กินแกง กินกับ กินอะไรก็ตาม มันต้องกินทางปาก มันก็ข้ามหัวพระเครื่องแล้วไม่เห็นใครเคยถอดพระเครื่อง แล้วจึงกินจึงดื่ม

เอาละ, เป็นอันว่า คนที่เขาอยากจะมีพระพุทธเจ้า อยู่กับเนื้อกับตัวนั้น มันไม่มีความหมายเสียแล้ว ถ้าทำเพียงเท่านี้; แม้ว่าบางคนจะมาสักลงไปในหนัง ลงในผิวหนัง เป็นรูปพระพุทธรูป เป็นรูปพระพุทธเจ้าให้อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วก็ยังปฏิบัติอย่างเดียวกัน กับพระเครื่องที่เอามาแขวนไว้; แล้วก็ใช้ร่างกายนี้ ทำแต่สิ่งที่ไม่น่าดูเป็นบาป เป็นอกุศล ; มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะสักพระพุทธรูปไว้ที่เนื้อที่ตัว ที่หนัง.

เอาละ, เป็นอันว่า เขาควรจะคิดหาวิธีอื่น ที่จะทำให้มีพระพุทธเจ้าพระองค์จริง แล้วก็มาอยู่ที่เนื้อที่ตัวกันจริง ๆ.

ศิลปแห่งการมีพระพุทธเจ้าอยู่กับเนื้อกับตัว.
ปรมัตถศิลปแห่งการครองชีวิต
ภาควิสาขบูชา ครั้งที่ ๘
ที่หินโค้ง สวนโมกข์ ไชยา
๓๑ พฤษภาคม ๒๕๒๓

 

ที่นี้ มันอาจจะเกิดปัญหาขึ้นมาบ้าง พอมีพระพุทธเจ้าองค์จริง อยู่ในใจอย่างนี้ตลอดเวลา สว่างไสวอยู่อย่างนี้ ; พอจะไปกราบพระเครื่อง , หรือไปกราบพระพุทธรูปอิฐปูนอย่างไร มันก็ชักจะกระสับกระส่าย. เพราะว่ามีพระพุทธเจ้าองค์จริงอยู่ข้างใน ; แล้วจะไปกราบวัตถุสมมติ ว่าเป็นพระพุทธเจ้าอย่างนี้ มันกระสับกระส่าย.

ฉะนั้น บางทีอาจจะลืมกราบพระพุทธรูปไปก็ได้ , หรือไปกราบเข้าแล้ว มันก็รำคาญ. มันรู้สึกว่าเป็นการขบถต่อพระพุทธเจ้าพระองค์จริง เพราะไปถวายความสักการะเคารพอะไรทั้งหมดทั้งสิ้น แก่สัญญลักษณ์ของพระพุทธเจ้า , วัตถุแทนพระพุทธเจ้า ; นับตั้งแต่พระธาตุลงมาถึงพระพุทธรูป ลงมาถึงพระเครื่องอะไรเหล่านี้ ซึ่งเป็นเพียงสัญญลักษณ์ของพระพุทธเจ้า. แล้วเมื่อพระพุทธเจ้าองค์จริงมีอยู่ข้างใน จะรู้สึกอย่างไร ?

เอาละ ปรองดองกันก็ได้ ถ้าว่านี้เป็นสัญญลักษณ์ ; เห็นสัญญลักษณ์ แล้วก็กราบเพื่อให้ถึงองค์จริง. นี่ปรองดองกันอย่างนี้ก็ได้ ; แต่มันไม่มีเหตุผล เพราะว่าถ้ามีพระพุทธเจ้าองค์จริง แล้วสัญญลักษณ์มันก็ไม่มีความหมาย. เราไม่เคยได้ยินว่า พระอรหันต์กราบพระพุทธรูป ; แต่นั่นจะเป็นเพราะว่าในสมัยพุทธกาลไม่มีพระพุทธรูป. ถ้าว่าเป็นพระอรหันต์สมัยที่มีพระพุทธรูปก็คงจะมีปัญหาว่า จะกราบพระพุทธเจ้า ทำไมไปกราบของแทนหรือของสมมติ ; มันก็ขบถต่อองค์จริงอย่างนั้นแหละเท่านั้น.

ฉะนั้น ระวังให้ดี , ระวังกันให้ดี ๆ ถ้าจะว่าไปกราบสัญญลักษณ์ ก็ให้เป็นเรื่องของสัญญลักษณ์ ; แล้วให้รีบนึกถึงพระพุทธเจ้าองค์จริง อยู่ที่ไหน ? ถ้ามีอยู่ข้างใน เอ้า, ก็ได้เหมือนกัน. แต่เดี๋ยวก็จะหัวเราะตัวเอง ว่าพระพุทธเจ้าองค์จริงมีอยู่ข้างใน แล้วก็ไปกราบวัตถุอะไรก็ไม่รู้ แทนพระพุทธเจ้าพระองค์จริง . การที่จะมีพระพุทธเจ้าองค์จริงอยู่กับเนื้อกับตัว มันก็จะเป็นปัญหาขึ้นมาอย่างนี้ก็ได้.

แต่อาตมาคิดว่า ถ้ายังจะต้องกราบพระพุทธรูปอยู่บ้าง ก็เพื่อเป็นตัวอย่าง เป็นระเบียบคำสอนที่ดีแก่คนที่เขายังไม่มีพระพุทธเจ้าพระองค์จริง . เหมือนอย่างว่า พระอรหันต์ เป็นพระอรหันต์แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องถือวินัยกันอีก ; แต่พระอรหันต์ท่านก็ยังอุตส่าห์ปฏิบัติพระวินัย, ระวังให้เป็นตัวอย่างที่ดี. ต้องอาบัติเข้าแล้ว ก็ไปแสดงอาบัติ, ซึ่งมันไม่มีความหมายอะไรกะพระอรหันต์นั้นเลย ; แต่ท่านก็ทำไป ทนทำไป เพื่อว่าจะเป็นตัวอย่างที่ดี แก่คนที่ยังไม่เป็นพระอรหันต์.

ถ้าว่าจะต้องกราบ ต้องอะไรกัน ก็จะต้องตีความหมายกันอย่างนี้ ว่าให้เป็นตัวอย่างที่ดี ; อย่าถือว่าเท่านั้นพอแล้ว แล้วก็หยุดเสีย. ให้พยายามทำให้พระพุทธเจ้าพระองค์จริง เกิดขึ้นภายใน คือ การเห็นปฏิจจสมุปบาท , ซึ่งเป็นการเห็นธรรม . เห็นธรรมแล้วก็เห็นพระองค์จริง , แล้วมีให้เห็นอยู่ตลอดเวลา. เรื่องปฏิจจสมุปบาท มันมีให้เห็นอยู่ตลอดเวลา ; ถ้าไม่ใช่ฝ่ายเกิดก็ต้องฝ่ายดับ คือ ฝ่ายที่มีสติปัญญา ; ควบคุมผัสสะไว้ได้มีอยู่ตลอดเวลา . พระพุทธเจ้าพระองค์จริง มีให้เห็นอยู่ข้างในตลอดเวลา ก็เห็นเถอะ ก็รู้สึกเถอะ.

ศิลปแห่งการมีพระพุทธเจ้าอยู่กับเนื้อกับตัว.
ปรมัตถศิลปแห่งการครองชีวิต
ภาควิสาขบูชา ครั้งที่ ๘
ที่หินโค้ง สวนโมกข์ ไชยา
๓๑ พฤษภาคม ๒๕๒๓

 

ไม่เห็นด้วยให้ทำลายพระพุทธรูปนะ แต่พอกรณีพระเกษมเกิดขึ้นทำให้ฉุกคิดได้ว่า เออจริงอย่างท่านว่าเรื่องการหลงลืมแก่นของศาสนา เวลาเข้าวัดก็เน้นว่าต้องไปไห้วพระในโบสถ์พระท่านศักดิ์สิทธิ์
ต่อไปนี้เวลาเข้าวัดผมก็จะระลึกถึงพระพุทธเจ้าเสมอ ฯ ไม่ลืม

 

ขอทิ้งไว้อีกเรื่อง ฝากถึงคนชอบและไม่ชอบ
สิ่งที่พระเกษมสอนให้ลูกศิษย์ของท่าน
คุณคิดว่าลูกศิษย์ของท่านเมื่อได้รับคำสอนจากท่าน
จะเป็นคนเช่นไร พวกคุณว่าเขาเหล่านั้นจะเข้าถึงแก่นของศาสนาได้ไหม

 

สวัสดีครับ คนทำสงครามรู้สึกช่วงนี้ไม่ค่อยมีสงครามนะครับ หายไปเลย

 

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะกับ คุณpeat.และ อุรุเวลา ที่โพส์ข้อความให้เราเข้าใจอาไรมากขึ้น มันเป็นข้อความที่ทำให้เกิดปัญญานะคะ

คุณกำนัน จงปล่อยวางและยอมรับสัจธรรมจริงๆเถิดค่ะ เพราะรูปนาม วัตถุ ขันธ์ห้า ล้วนว่างเปล่า ไม่เที่ยง พอเราเกิดความสูญเสียวัตถุอันเป็นที่รักที่หวงแหนที่ถูกใจชอบใจ เป็นไงคะ ทุกข์ใจมากเลย ใช่หรือไม่ นี้แหละค่ะ นิวรณ์ฉันทาที่ก่อให้เกิดทุกข์ อาลัยอาวรณ์กันขึ้นมา

ทุกวันนี้ ดิฉันเห็นด้วยกับข้อคิดเห็นดีๆของเจ้าของกระทู้และคุณ peat. เพราะอาไรถึงเห็นด้วย ไม่ได้เกี่ยวกับการที่ดิฉันเคารพพระเกษมเป็นการส่วนตัวหรอกจร้า แต่เป็นการดิฉันผ่านชีวิตจริงมามากมาย จากสังคมในวัดวาอารามเราเนี่ยเอง ซึ่งตรงกับพุทธทำนายว่า

คนสมัยนี้ วัดกันว่าเขาเป็นคนดีที่รูปลักษณ์ภายนอกอาไรไม่ได้เลย มากไปด้วยการใส่หน้ากาก หลอกลวงตนเองและคนอื่นด้วยเพียงรูปนามที่ปรุงแต่งเท่านั้น เช่น ภายนอก ดูว่าเป็นพระ แต่จิตใจข้าง่ในเล่าใช่จิตแห่งพระหรือไม่ ศาสนามิได้เสื่อมนะคะ มิได้เสื่อมเพราะวัตถุมงคลหรือการสูญเสียพระพุทธรูปนะคะ แต่ใจคนของยุคนี้ต่างหากที่เสื่อมมากๆและวัตถุ ธาตุ วัดวา สิ่งของต่างๆ ประเพณีทางศาสนา อาไรก็ดูดีดูสวยงามมากขึ้น เจริญอายตนะเรามากขึ้น น่าชมน่ามอง แต่ใจคนเราเล่า ทำไมถึงเสื่อมถอยลงไปทุกที

มีคนมากมายปฏิบัติจนได้อภิญญา หูทิพย์ตาทิพย์ ทำให้คนมากมายหลงบูชากราบไหว้แทนที่จะไหว้พ่อแม่ตัวเองที่บ้าน แล้วก็ยกย่องเขาเหล่านั้นว่า เป็นถึงพระอรหันต์ จริงๆแล้ว หากอรหันต์ จะไม่ควรมีชื่อเสียง ลาภยศสรรเสริญใดๆทั้งนั้น เพราะกลับคืนเบื้องบนไป ก็ต้องถูกส่งกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอยู่ดี เพราะจิตยังละลาภยศ ชื่อเสียงไม่ได้ นี้คือ ด่านทดสอบของพระหรือผู้บำเพ็ญธรรมด่านใหญ่เลยค่ะ ได้อภิญญาแต่ไม่ได้นำความสามารถทางจิตมาใช้เพื่อประโยชน์ส่วนรวมหรือช่วยให้คนพ้นทุกข์ เพราะว่าหากมีสิ่งนี้ ทำไมไม่เอามาช่วยเหลือคนใต้ จับโจรใต้หรือ หรือช่วยดูว่า ใครกันที่บงการให้เกิดการเข่นฆ่ากัน หรือนำมาใช้เพื่อช่วยส่งเสริมคนให้มีพ้นทุกข์ที่ใจ ให้เขาเข้าใจและศึกษาธรรมจริงๆมากกว่าให้มายึดติดที่ ความเป็นตัวกูของกู ของอาจารย์หรือกูรู ทั้งหลาย

ไม่เห็นหรือว่า ถึงแม้จะมีพระพุทธรุปมากมายสร้างขึ้นมามาก วัดวาอารามพัฒนากันมากมายจริงๆ แต่คนในสังคม จิตใจก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ยังก่อบาปก่อกรรมกันไม่จบ และนับวันจะทวีคุณด้วยซ้ำ ความรุนแรงในสังคม เพราะฉะนั้น หากท่านพระสุปัฏฏิปันโนจะช่วยเหลือเวไนยสัตว์ให้พ้นทุกข์ตามหลักธรรมจริงๆ ก็ต้องสอนไม่ให้หลงทางผิดแบบที่เห็นกันในสังคมทุกวันนี้

ดูศาสนาอื่นสิคะ เขาไม่ได้กราบไหว้วัตถุ แต่ก็นิพพานได้เช่นกัน เพียงแต่ เขาไม่ได้เอาประเด็นของนิพพานมาเป็นเรื่องใหญ่หรือโด่งดังกัน ก็ต้องไปแจงกันใหม่ให้ชาวพุทธทราบว่า แท้จริงแล้ว นิพพาน คืออาไร ใช่หรือที่ว่าศาสนาอื่นไม่มีการนิพพาน เพราะฉะนั้น นิพพานมิได้เลือกว่าใครอยู่ศาสนาใดหรือบูชาพระพุทธรูปหรือได้อภิญญา จริงไหม

อภิญญาเป็นเพียงฤทธิ์เดชหรือภาษาอังกฤษเรียกว่า magic or supernatural power or spiritual power เวทมนต์ทางฝ่าขาวหรือดำก็ได้ นั่นเอง ซึ่งคนที่มีอภิญญา มิได้หมายความว่าเขานิพพาน เขาอรหันต์ ไม่เกี่ยวกันเลยค่ะ

จริงอยู่สิ่งที่พระเกษมพยายามสื่อให้เราเข้าใจ มันอาจตรงและแรงไป แต่ก็แฝงด้วยปริศนาธรรมมากเลยค่ะ หากมองในแง่บวก มันคือเสียงสะท้อนเล็กๆของพระองค์หนึ่งเท่านั้นเพื่อกระตุ้นการเดินหลงทางผิดของชาวพุทธในกึ่งพุทธกาลนี้

หากพระพุทธรูปมีค่าจริงและศักดิ์สิทธิ์จริง ทำไมคนถึงต้องนำมาขายเป็นพาณิชย์ ทำอย่างกะว่า เงินคือพระเจ้า เพราะคนที่ขายพระขายเจ้าน่ะ ก็มองเงินสำคัญกว่าพระพุทธรูปอยู่แล้วไงคะ ของมีค่าทางใจ เขาไม่เอามาขายกันหรอกค่ะ ยิ่งของมงคล ของดี อย่างเช่น พวกเครื่องรางของขลังที่ตกทอดมาจากบรรพชน หรือ ศักดิ์สิทธิ์ ก็ไม่เอามาขายเล่นกันหรอกค่ะ กี่ล้าน ก็ไม่ขายเพราะแค่เงิน!!! ตกลง เราเคารพบูชาพระพุทธรูปจากใจจริงหรือ หากคุณอยากส่งเสริมให้เขาเจริญรอยตามพระธรรมที่พระพุทธะค้นพบ ทำไมไม่เอาพระพุทธรูปไปแจกฟรีๆเลยล่ะคะ แล้วแฝงไปด้วยคติธรรมให้เขา

 

อุรุเวลา สัตว์โลกอย่างเอ็ง กล้าคาดเดาพระสัพพัญญูเอาเองเลยหรือ

 

เข้ามาแล้วหวาดเสียวครับ..

 

เมื่อไหร จะเลิก COPY บทความที่ต่างๆนาๆ มาตอบ
การเสวนา ข้อเท็จจริง ไม่ใช้ โยนตำรา โยนหนังสือโน้นนี้นั้นมา
ซึ่งไม่ตรงประเด็นเลย
เมื่อไหรจะโชว์ภูมิรู้ จากปัญญาของตัวเอง
ผมอยากให้มาจากก้นบึ้งความคิดของเรามากกว่า โยน COPY ชาวบ้านมาตอบ
ซึ่งมั่วไม่ตรงประเด็นเลย ถามจริงๆเถอะ มกมุ่นกับตำรา มากหรือไง
เมื่อคนเคยอ่านวิธีทำความดี วิธีนั้งสมาธิ ตอบคำถามโดยการ COPY คำพูดครู อาจารย์ แต่เจ้าตัวไม่เคย นั้งสมาธิเอง ไม่เคยรู้ด้วยตัวเอง แล้วก็ผยองไปว่า ตนเก่งที่เคยอ่านเจอ เคยฟังมา แต่ไม่เคย ปฏิบัติเอง

 

พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ว่า ...รูปเป็นทุกข์...

 

ตาเห็นรูป ดูให้เป็น ไม่ทุกข์หนอ

 

รูปนั้น รูปเดียวกันหนอ ทำไมคนหนึ่งทุกข์ ทำไมอีกคนหนึ่งไม่ทุกข์ นับถือแบบท่าน KS109 ไม่ทุกข์เลย พิจารณาดูเถิดสัตว์โลกเอ๋ย

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=CIRZEnKZuFM]ความสุข แท้จริงแล้วก็คือทุกข์ - YouTube[/ame]

 

พระสาวกของพระพุทธเจ้า ต้องโยนิโสมนสิการให้มาก เมื่อศึกษาพระธรรมย่อมต้องพิจารณาให้มาก พระพุทธวัจนะก็ดี พระไตรปิฏก ก็ดี พระธรรมทั้งหลายก็ดี อย่าอ่านหรือเชื่อตำราแบบกำปั้นทุบดิน หรือแบบขวานผ่าซาก หรือหัวชนฝา ต้องต้องพิจารณาให้มาก
พระพุทธวัจนะประโยคหนึ่งอาจเชื่อมต่อกับอีประโยคหนึ่ง ต้องรู้จักเชื่อมต่อข้อความ รู้จักพิจารณาความเชื่อมโยงในธรรมให้มาก และการปฏิบัติต้องทำอย่างจริงจัง ความเป็นพุทธะก็เกิดขึ้นได้บังเกิดได้ครับ

 

"อย่าเลยวักกลิ ประโยชน์อะไรในรูปที่น่าเกลียดซึ่งชนพาลชอบเล่า
ก็บัณฑิตใดเห็นสัทธรรม บัณฑิตนั้นชื่อว่าเห็นเรา ผู้ไม่เห็นสัทธรรม
ถึงจะเห็นเราก็ชื่อว่าไม่เห็น"

 

ในที่นี้มีใครเผารูปโครตพ่อ โครตแม่ตัวเองบ้างหรือไม่ครับ ในเมื่อท่านเหล่านั้น

ก็ได้ตายจากกลายเป็นเถ้าธุลีคืนแผ่นดินไปแล้ว.... แล้วเหตุใดเราจึงต้องมีรูป

เคารพของท่านเหล่านั้นไว้กราบไหว้กันเล่าครับ เราสร้างรูปเคารพเขาจาก

ภาพถ่ายหรืออะไรก็แล้วแต่เพื่อเอาไว้กราบไหว้เคารพบูชา เพื่อ

ระลึกถึงบุญคุณ ความมีพระคุณของท่านเหล่านั้น

พระพุทธรูปเสมือนหนึ่งรูป

เคารพบูชาเสมือนหนึ่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า....จำเอาไว้นะครับ ว่าเราเอา

ไว้เพื่อแสดงความเคารพบูชาแทนองค์พระพุทธเจ้า.....บางท่านบอกว่าพระ

เครื่องหรือของศักดิ์สิทธิ์ที่มีไว้แจกแลกซื้อหรือเอามาเก็งราคาค่างวดกันนั้น อย่า

ไปเข้าใจผิดว่าพระสอนให้เรางมงายนี่คือประเด็นที่หนึ่ง เพราะอะไร ก็เพราะว่า

พระเครื่องนั้นเป็นสิ่งที่ให้มนุษย์อย่างเราไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ไอ้พวกที่เกิดในยุค

โลกจรวดหรือนาโนเทคโนโลยี คงจะไม่ทันได้รู้ว่าเมื่อสมัยปู่ย่าตาทวดนั้น มันไม่

เจริญขนาดนี้ ชีวิตมันลำบากแสนเข็ญ มันมีโรคภัยไข้เจ็บที่เป็นแล้วตาย ชีวิตมัน

ลำบาก ขโมยขโจรก็ชุกชุม อาหารการกินก็ลำบาก พระเครื่องหรือพระพุทธรูป

จึงเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ดังนั้นการที่เค้ายึดติดเรื่องพุทธคุณจากพระเครื่อง

ก็ด้วยเหตุนี้ เมื่อมันมีข่าวความขลังdemand มันก็เพิ่ม จึงเริ่มมีราคาค่างวด

พร้อมกันนั้นความคิดในเรื่องการยึดเหนี่ยวในองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึง

เปลี่ยนไป แต่อย่าลืมนะครับ สำเหนียกเอาไว้ว่าไม่ว่าจะมีพระเครื่องดีขนาดไหน

เราก็ต้องทำความดี ถือศีลเพราะพระไม่คุ้มครองคนชั่ว ดังนั้นจึงบอกได้ว่าสัจจะ

ยังคงเดิมแต่ความคิดคนมันเปลี่ยน

 

ประเด็นต่อมา ที่มีบางท่านบอกว่าพระหน้าไหว้หลังหลอกมันก็ดูจะไม่ฉลาดไปหน่อย รู้จักพระรัตนไตรไม๊ครับ มีองค์สามใช่ไม๊ครับคือ คุณพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์

พระพุทธ คือพระพุทธเจ้าใช่หรือไม่ครับ
พระธรรม คือคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ใช่หรือไม่ครับ
พระสงฆ์ คือพระพุทธสาวกที่เผยแผ่หลักธรรม คำสั่งสอนใช่หรือไม่ครับ

การกราบไหว้บูชาพระพุทธรูปนั้นก็เหมือนกับการระลึกนึกถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าน่ะครับ ไม่มีในบัญญัติหรอกครับว่าต้องมีรูปเคารพ ที่บางท่านกล่าวมาน่ะถูกเพราะไม่มีในบัญญัติแต่อย่างไรก็ดีอย่าไปยึดติดแบบโง่ๆ เพราะขนาดรูปโคตรพ่อ โคตรแม่เรา ยังไม่เห็นต้องมีใครสอนว่าต้องเอามาเคารพแล้วอุทิศบุญให้เลย เรายังทำเองเลย ผมเองยังมีรูปพ่อแม่อยู่ในกระเป๋าเลย พระเครื่องแขวนคอตลอด เช้ามาก็สวดนะโม 3 จบ บทไตรสรณะคม บทสรรเสริญคุณพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสังฆเจ้า ก่อนอาราธนาคล้องคอ นึกถึงบุญคุณของพระพุทธองค์ที่ทรงตรัสรู้โปรดสัตว์อย่างเราๆให้รู้ถึงสัจจะแห่งนิพพาน
อันนี้เรียกว่าผมบ้าหรือเปล่า

อย่าไปตีความผิดนะ ต้องแยกแยะให้ออกว่า คนเรานั้นเองทำให้ความรู้ความเข้าใจผิดเพี้ยนไป ในเรื่องการบูชา ในที่นี้ก็ไม่ละเว้นเรื่องของพระที่ใส่ความเข้าใจผิดๆให้กับศาสนิกชน ท่านอย่าเอามาเหมารวม อย่าลืมเรื่องกรรมนะครับ มนุษย์มีกรรมเป็นชาติกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธ์ุ มีกรรมมาตั้งแต่เกิด ไม่มีใครช่วยเราได้ เคยเป็นหรือไม่ เวลาจะทำบาปอะไรซักอย่าง พอนึกถึงพระไตรสรณะคมแล้วรู้สึกเกิดหิริโอตตัปปะน่ะ สำเหนียงกันหน่อย

ถ้าไม่กราบไหว้ก็ไม่ต้องไปทำ...ยำแบบนั้น เวลากราบก็กราบพระไตรปิฎกไปสิ ไม่ต้องมีรูปเคารพอื่น ไม่เคารพก็ไม่ต้องไปทำลาย บางท่านบอกว่าพระเป็นสมมติสงฆ์น่ะท่า่นกล่าวถูกแล้ว ผมไม่คัดค้าน แต่อย่าได้ลืมไปเชียวว่าแม้ในสมัยพระพุทธองค์ยังทรงพระชนม์ชีพนั้น แม้พระสงฆ์หลายรูปยังลงอบายเลย...นั่นน่ะแม้เกิดทันและอยู่ในยุคนั้นด้วยซ้ำ เรามีสิทธิจะเลือกเคารพนี่ครับ ท่านก็มีสิทธิเลือก อย่าไปเหมารวมว่าสงฆ์บางท่านต่อหน้าดีลับไม่ไม่ดี อันนั้นมันเป็นเรื่องของเขา เราไม่เกี่ยว มันเป็นโลกวัชชะ