เขาเรียกว่า "ผีอำ" หรือ "ฝันไป"

... เราร้องไห้โดยไม่พูดอะไรเลยนานจนเพื่อนมาสะกิดว่า แล้วเรื่องป่วยของมันพี่เขาว่าไง .. มันฟังตั้งนานไม่รู้ว่าพี่เขา ด่ามันว่าสัตว์นรก จริง ๆ เห้อ ๆ .. พี่เขาบอกว่าช่วยไม่ได้เพราะถ้าช่วยพี่เขาก็จะหนักกว่าเดิม แถมมันรับขันธ์เขามาแล้วด้วยเอาของอาถรรพ์จากตำหนักมาหลายอย่างเหมือนมันจะเป็นศิษย์เอกของตำหนักนี้ด้วย พี่เขาก็บอกปฏิเสธไม่ช่วยพวกเราแบบไม่มีเยื่อไยเลยแถมเราโดนด่ายับเยินอีกต่างหาก ทั้งเรื่องที่เขาเคยเตือนเคยบอก ทั้งเรื่องเพื่อน

... เราได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมของตัวเอง แต่ไอ้เจ้าเพื่อน อ. มันก็ยังคงไม่รู้เรื่องอะไรอยู่ดี จนเราต้องบอกมันว่าเขาหมายความว่ายังไง มันก้เริ่มด่าทุกคนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้และร้องไห้ เราทำใจได้กับการที่ต้องกลายเป็นคนธรรมดาที่มีบาปหนักติดตัว ทั้งกรรมเก่ากรรมใหม่ตัวคนเดียว แล้วเราก็ก้มลงกราบเท้าพี่เขาทั้งน้ำตา ทุกคนตกใจเราไม่สนใจเสียงโวยวายของเพื่อน เรากราบแล้วบอกพี่เขาว่า ในเมื่อมันคือชะตากรรมของเราเราทำตัวเองเราก็ขอยอมรับมันไว้เอง ... พี่เขานิ่งคิดไปนานคงไม่คิดว่าเราจะทำขนาดนี้ ... "เว้นแต่มีพระองค์ใดจะเมตตา" ... เหมือนสวรรค์ลงมาโปรด เรารีบขอบคุณพี่เขาทันที .. "ในเมื่อพี่บอกเราแล้วต่อจากนี้ชะตาพวกเธอจะเปลี่ยนไป พี่จะต้องรับกรรมในส่วนนี้ด้วย แต่ในเมื่อพี่เห็นว่าคนสามคนนี้ถ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปจะมีประโยชน์พี่จะช่วย แต่ถ้าสามชีวิตนี้ทำตัวไร้ประโยชน์พี่ก็จะไม่สนใจเพราะไม่ใช่กิจที่พี่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว ... หลังจากนี้สามวันจะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นน่ากลัวนัก ถ้าอยากรอดชีวิตต้องให้เพื่อนเะอคนที่เป็นกระเทยเขาขับรถพากลับบ้านเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยชีวิตทุกคนในรถได้ .. เธอทำไม่ได้บารมีเะอไม่พอสู้เขาหรอก เพื่อนคนนี้เธอเขาเคยบวชตายในผ้าเหลืองเป็นเจ้าอาวาสมีบุญบารมีมากพอแล้วพวกเะอจะรอดอุบัติเหตุครั้งนี้ไปได้ .. แต่ยังมีสัตว์นรกที่เก่ง ๆ อีก 7 ตัวรอพวกเธออยู่ที่บ้าน มีทั้งที่ดี และ ไม่ดี .. ตอนนี้เพื่อนเธอยังเป็นเพื่อนเธออยู่ .. แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่แววตาเปลี่ยน เสียงเปลี่ยน คำพูดเปลี่ยน ท่าทางเปลี่ยน เขาจะไม่ใช่เพื่อนเธอตลอดกาล .. ที่สำคัญเธออย่าลืมว่าแต่นี้ไปเธอไม่ได้เป็นคนพิเศษอะไรแล้ว เป็นแค่คนธรรมดาจะเอาอะไรไปสู้กับเขา ตอนนี้แม้แต่ชีวิตลูกตัวเองก็รักษาไว้ให้ได้ก่อนเถอะ ไหนจะกรรมหนักที่เธอต้องรับอีก เอาตัวเองให้รอดก่อนจะไปช่วยคนอื่นดีกว่า " .... เราจำได้เท่านี้ที่คุยกันในร้านที่จริงยังมีอีกแต่นึกไม่ออก .... แล้วเราก็เดินทางออกจากร้านนั้นมุ่งหน้ากลับสารคามด้วยน้ำตา ... และ ความมืดมนหนทางไม่รู้จะทำยังไง ...

 

.. การเดินทางมุ่งหน้าสู่มหาสารคามมันช่างดูแย่มาก ๆ เราร้องไห้ไปตลอดทางกับเพื่อน แต่ที่น่าแปลก คือ เราเป็นคนขับรถนะแต่เราไม่สามารถหันหน้าไปข้างไหนได้เลย .. เหมือนมีใครเอามือขนากใหญ่กว่าหัวเรามากุมหัวเราไว้ ... แต่ความรู้สึกของเรานะ เรียกว่า อุ้งเท้า .. จะดีกว่า ... มันยื่นมาจากเบาะข้างหลังเราที่มีแต่เพื่อน อ. นั้งอยู่ มันพยายามบังคับหัวเราไว้อย่างงั้น เราพยายามบอกเพื่อนอีกสองคนให้ช่วยแต่ก็ไม่มีใครช่วยเราได้เลย ... เราบอกกับเพื่อนว่าในเมื่อพี่เขายอมช่วยแนะนำเราว่า " เว้นแต่มีพระองค์ใดท่านเมตตา" แสดงว่าเรามีหวัง งั้นจะอธิฐานเสี่ยงทายว่า " ถ้าหากภายในวันนี้เราได้ถวายสังฆทานวัดไหนก็ได้ แสดงว่าพวกเรามีทางรอด " เราต้องขับรถไปทั้งสภาพที่ขยับหัวไปด้านไหนไม่ได้ได้แต่มองตรงอย่างเดียว ทั้งร้องไห้บอกเพื่อนว่า "ชั้นขอโทษนะ ชั้นเลือกลูกชายชั้นวะ " พวกเราพยายามมองหาวัดที่พอจะเข้าไปถวายสังฆทานได้ แต่ก็ไม่มีเพราะตอนนั้จะห้าโมงเย็นแล้ว จนเราเข้าเขตสระบุรี เราตัดสินใจไป "วัดพุทธฉาย" ที่นอกเมืองสระบุรีเพราะเราเคยไปหลายครั้งแล้วเขามีสังฆทานให้ทำด้วยเราเสี่ยงดวงเข้าไป ...

.... โชคดีมาก ๆ ห้าโมงครึ่งแล้วตะวันจะตกดินพระท่านบอกพวกเราว่า "มาถวายสังฆทานเหรอ ได้ ๆ มา ๆ เอาเป็นชุดเลยใช่ไหม๊ " สรุปพวกเราได้ถวายสังฆทานที่วัดนี้และขึ้นไปไหว้พระพุทธแายด้านบนเก็บไว้หลายรูปคะ ทำให้เรามีกำลังใจเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมอีก ... พวกเราเลยเดินทางต่อเพื่อกลับบ้านเวลานั้นเลยหกโมงเย็นไปแล้ว .. ขับมาถึงช่วงเขาสระบุรี เรากลับรู้สึกง่วงมากง่วงแบบที่พยายามลืมตายังไงก็ไม่พ้นตามันจะปิดตลอดเวลาเหมือนโดนยาสลบอ่อน ๆ เลย ... เราพยายามฝืนสภาพไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายไม่ไหว ถามตัวเองว่านี้เพิ่งทุ่มกว่า ๆ เองนะทำไมง่วงนอนขนาดนี้ ....

... เราตัดสินใจเปลี่ยนให้เพื่อนที่เป็นเกย์ขับรถแทนกลางเขาเลยคะแถมสิบล้อเต็มไปหมด แต่ต้องจำใจเพราะไม่ไหวแล้ว ขับต่อตกเขาตายแน่ ๆ พอเราเปลี่ยนที่นั้งคนขับเราก็เผลอหลับไปเลยจนเพื่อนปลุกอีกทีใกล้ถึงขอนแก่นแล้วเพื่อนบอก " ชั้นไม่ไหวแล้วแก ง่วงมากเลยอะแกมาขับแทนเถอะแกไหวยัง " " แล้วที่แกขับรถหนักไหม๊ หนักพวงมาลัยบ้างไหม๊ รถอืดมากไหม๊ " " หนักมาก และ ชั้นก็ง่วงมากด้วย " พวกเราถูลู่ถูกังจนถึงบ้านอย่างทุลักทุเล .. แล้วอนาคตเราจะเป็นยังไงนะ ...

 

รออ่านต่อนะ :d

 

มารออ่านครับ

 

มาต่อเร็วๆนะคะ แฟนคลับมารอ..

 

**** ขออภัยด้วยนะคะ ช่วงนี้แฟนไม่สบายคะ ตั้งแต่ไปเที่ยวทะเลมาแถมตัวเองก็ไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่เพราะขับรถเป็นพันกิโล ... แต่เรื่องที่จะเล่าต่อไปจากนี้อาจจะดูน่าเหลือเชื่อไปสักหน่อยนะคะ เราเขียนตามที่เราเห็นเราเจอ และ ความฝันที่มีพระอาจารย์ที่ช่วยเราบอกว่ามันเป็นนิมิตที่มาบอกเรา จะมีทั้งผี ทั้ง เสือสมิง ทั้ง อสุรกายเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย โปรดใช้วิจารณญาณของแต่ละท่านแล้วกันนะคะ แต่เรากล้ายืนยันว่ามันคือความจริงที่เราเจอ บางอย่างอาจเล่าไม่ครบเพราะอาจมีตกหล่นบ้างก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ จะพยายามเก็บรายละเอียดให้ได้เยอะที่สุดคะ

 

รออ่านครับ

 

.... หลังจากกลับมาจากงานแต่งงานของเพื่อนเราก็ใช้ชีวิตเหมือนคนไม่มีวิญญาณ เพราะรู้สึกเสียใจสะเทือนใจกับคำพุดต่าง ๆ ที่พี่พูดไว้ แต่เราไม่โทษใครเราโทษตัวเองที่อวดดี ชอบทำอะไรเสี่ยง ๆ ดื้อรั้นไม่ฟังใคร .. ก็สมควรแล้วที่เป็นแบบนี้ .. เจ้าเพื่อนตัวดีก็ยังคงโทมาให้เราไปหาบ่อย ๆ เพราะมันกลัวว่าพวกผีที่ตามมันจะมาทำให้มันตายจริง ๆ ..

... ถ้าใครเคยอ่านโพส " จอมปลวกขึ้นเป็นรูปหัวคน ฯ " ก้จะได้ทราบว่าจอมปลวกนี้เกิดขึ้นมาเพราะอะไร ... ขอย้อนท้าวความไปช่วงเดือนสิงหาคมก่อนหน้าจะไปงานแต่งเพื่อน เราได้ไปช่วยงานศพ พ่อของเพื่อนคนนี้ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่มันเปิดร้าน พอเรากลับจากงานศพแม่เราได้มาขอนอนด้วย ช่วงนั้นเตียงที่เรานอนกับลูกจะตั้งอยู่ ณ จุดปัจจุบัน ให้แม่นอนกับลูกชายแทน .. เรานอนข้างเตียงนั้นเลยซึ่งตำแหน่งปลายเท้าของเราจะตรงกับบริเวณที่จอมปลวกขึ้นนั้นเอง คืนนั้นเราหลับไปด้วยความเหนื่อยแต่แค่พอเคลิ้มเราก็โดนเลยคะ "ผีอำ" เป้นมือดำ ๆ ของผู้หญิงมาจับที่ข้อเท้าเราเราขยับไม่ได้ ท่องคาถาอะไรมันก้ไม่หลุด เราพยายามจะเอามือมาพนมเหมือนมีมือผุ้ชายมาจับมือเราพาดไว้ตรงหัวไม่ให้พนมมือ เราสวดมนค์ไปผุ้ชายคนนั้นบอกว่า "จะสวดทำไมรำคาญ" น่านผีด่าเป็นไงละ เลยนิ่ง ๆ ไปสักพักเขาก็พากันไปเหมือนมาแกล้งเราเฉย ๆ แต่เราเหนื่อยมากนั้นคือครั้งแรกที่โดน ... จริง ๆ เราจำไม่ได้ว่าห้องนอนของเราตรงกับจอมปลวกเก่าที่มีอยู่แต่ก่อนแล้ว มีมาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตาทวดเป็นโพนต้นมะขาม และ ที่ตรงนี้ก็เป็นที่ดินดั้งเดิมของบรรพบุรุษเราเอง

... แล้วพอเรากลับมา แม่เราเลยให้เราย้ายเตียงมาไว้ตรงมุมที่ทับที่จอมปลวกพอดีเพราะหลังคามันรั่วตรงที่นอนพอดี แต่เราก็ไม่ฝันเห็นผีอะไรนะ แต่ลุกชายเรากลับมักแสดงอาการหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา เขามักละเมอว่ามีผีเต็มห้องไปหมด มีทั้ง ผู้หญิง ผู้ชาย เด้ก คนแก่ มายืนที่ปลายเตียงเกือบทุกคน ลุกชายเรามักร้องไห้จนเราไม่รู้จะทำไง ... บางครั้งเขาจะพูดว่ามี "เสือตัวใหญ่" มาเกาะที่ข้างเตียงจนเขาไม่กล้านอน เขาพุดแบบนี้อยู่สามสี่คืนเราก้ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย เหมือนประสาทการสัมผัสเรื่องวิญญาณเราไม่มี หรือ เพราะเราจิตตก ... เราเริ่มหันมาสวดมนต์ไหว้พระบ่อยขึ้น จนหลายวันต่อมาลุกชายก็ทักเราตอนที่เราปิดประตูห้องนอนว่า "แม่บอกเสือของแม่ให้หยุดร้องได้ไหม๊ กลัว" เราเลยถามว่ารู้ได้ยังไง ลุกชายชี้ไปที่รูปภาพพระแม่องค์หนึ่งขี่เสือว่าเสือร้องมาจากตรงนี้ เลยถามว่าใช่ตัวที่ลุกเห็นบ่อย ๆ ไหม๊ ลูกชายบอกว่าคนละตัว ... ตัวนั้นใหญ่กว่าตัวนี้ !!

.... แล้วคืนหนึ่งเราก็ฝันประหลาด .. ในฝันนั้นเราอยุ่ในหมู่บ้านหนึ่งเป็นกระท่อมปลุกห่างกันพอสมควร เหมือนชาวบ้านกำลังจุดไฟวิ่งตามไล่อะไรสักอย่างวุ่นวายไปหมด .. สักพักเรามองเห็นผู้ชายคนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคนวิ่งหน้าตาตื่นมาทางเรา เขามาจับแขนเราแต่จำไม่ได้ว่าพูดอะไรน่าจะพุดว่า " ช่วยด้วย ช่วยด้วย " เราตกใจตาค้าง แล้วเขาก็วิ่งหนีไป กลางหมู่บ้านมีบ่ออะไรสักอย่าง 3 บ่อ เขากระโดดลงไปชุบตัวใน 3 บ่อนั้น แล้วกลายเป้น "เสือโคร่ง" ตัวใหญ่มาก วิ่งหนีไปในพงหญ้าพร้อมกับขบวนชาวบ้านที่ไล่ต้อนมา เราตกใจมากยืนตัวแข็งแล้วเหมือนมีอะไรในพงหญ้าใกล้ ๆ เรา เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างดึงเราให้ล้มทั้งยืนลงไปตรงข้างพุ่มไม้นั้น ตาเราไปเจอเข้ากับร่างคนไม่มีหัวน่ากลัวมาก สักพักมีหัวของยายกระสือแก่ ๆ ลอยมาเพื่อเข้าร่าง เสียงหัวเราะ ฮิ ฮิ ฮิ มันคุ้นหูเรามากเลย ยายแก่นั้นพยายามให้เรากินน้ำลายนางแต่เราแข็งตัวไม่ยอม สู้กันอยู่อย่างนั้นทั้งที่ตัวเราแข็งเหมือนถูกสะกด นานแค่ไหนไม่รู้เราก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ... มันเริ่มขึ้นแล้วใจเราบอกแบบนั้น มันเอาเราแน่แล้ว ...

 

อยากทราบเรื่องเสือโคร่งอยู่เหมือนกันคะ ว่าหมายความว่ายังไง เพราะดิฉันก็เคยเจอ เสื้อโคร่งมาหาติดต่อกันสามวันเวลาสวด มนตร์ต่อกันหลายๆบท ขอท่านเรื่องตอนที่ญาติป่วยเป็นมะเร็ง ถ้าใครรูความหมายช่วยชี้แจงหนอยคะว่า การเจอเสือโคร่งหมายความว่ายังไง เยไม่เคยสวดเยอะๆแบบนั้นอีกเลย พยามห่างจากการ ธรรมะ ธัมโม พอสมควร เพราะเวลาปฏบัติจริงๆจังๆก็จะเจอแต่อะไรแบบนี้มาหาทุกที

 

..... เสือโคร่ง ส่วนมากจะเป็นจิตของพวกเรียน วิชา แล้วตัวเองต้องกลายเป็นเสือสมิง แม้ตายไปแล้ว จิตก็ยังติดอยู่แบบนั้น กลายเป็น ภูต อสุรกายไป มีฤทธิ์ในตัวเอง .. สำหรับเรื่องของคุณอาจมองได้หลายกรณี งั้นลองฟังเรื่องของเพื่อนดิฉันแล้วพิจารณาไปนะคะเพราะข้อมูลแค่นี้มันฟันธงไม่ได้คะ .... หรือ รอผู้รู้มาตอบก็ได้คะ แต่หากมีเวลาจะเอาเรื่องเสือสมิงมาลงให้อ่านนะคะ

 

อาการคล้ายๆผีอำผมเคยเป็นครับ ตอนไปนอนห้องพักที่ กทม. แถวๆแยกเกษตร นอนหลับแล้วยกมือข้างขวาก่ายหน้าผากแล้วมือก็เลื่อนไปอยู่บนหัว แล้วก็ฝันว่ามีคนมาเหยียบข้อมือขวาไว้ ขยับตัวไม่ได้ขยับแขนไม่ได้จะลุกก็ไม่ได้ได้แต่มองชายตัวดำดำมากดำแบบมองไม่เห็นหน้าตาเลยแถมใส่โจงกระเบนแดงไม่นุ่งเสื้อ สวดมนต์แผ่เมตตาให้ก็แล้วไม่หาย เลยจำได้ว่าเพื่อนเคยถูกผีอำแล้วด่าผีหยาบๆจนมันไปก็เลยลองบ้างไปจริงๆครับ
มีอีกครั้งถัดจากนั้นหลายปีคือตอนหลับกำลังจะตื่นรู้สึกว่าปวดฉี่จะลุกไปเข้าห้องน้ำจิตเรารู้สึกแล้วว่าเราตื่นแต่ร่างกายเรายังหลับอยู่ คือผมมองเห็นแสงไฟของโคมไฟที่เปิดไว้แต่ขยับตัวไม่ได้ อยู่ในสภาวะที่สมองสั่งการเร็วกว่าการทำงานของร่างกายขยับตัวไม่ได้2-3นาทีแล้วก็หลุดจากภวังค์คือสมองและการทำงานของร่างกายกลับมาปกติขยับตัวได้แล้วก็รีบลุกไปห้องน้ำ รู้สึกอาการที่ผมเป็นคล้ายผีอำนะแต่ไม่มีผีซักตัว เคยเป็นบ้างไหมครับสมองสั่งการเร็วกว่าร่างกายคือเวลาจดหนังสือสมองสั่งการไปคำอื่นแล้วมือจดตามไม่ทันจนบางครั้งเขียนผิด สมองสั่งการด้วยความเร็วแสงร่างกายทำงานแค่ความเร็วเสียง(เปรียบเทียบน่ะครับ)

 

.... มันเป็นเรื่อง ก่ำกึ่ง อธิบายลำบากคะ เพราะทั้งสองแบบเจอมาแล้วทั้งคู่ ตัวเองจะรู้ดีที่สุดคะ เราเองก็เคยหลุดออกจากร่างมานั้งมาเดินวนรอบเตียงตัวเองโดยไม่มีผีมากวนก็เคยคะ แต่ไม่ชอบอาการนี้ กลัวตายคะ 5555

 

เมื่อก่อนสมัยที่งานไม่ยุ่งเท่าทุกวันนี้ ก็เจอบ่อยเหมือนกันค่ะ เวลานั่งสมาธิแล้วจะเจอ อสุภะของตัวเอง (เรียกอย่างนี้หรือเปล่าไม่แน่ใจ) คือเมื่อจิตดิ่งได้ระดับหนึ่ง จะเห็นตัวเองที่เป็นกายละเอียดนั่งอยู่ตรงหน้ากายหยาบ แล้วค่อยๆเน่าเปื่อยๆ ไป เราก็พิจารณาอสุภะนั้น ไปตามที่หลวงพ่อท่านสอน ร่างกายของเรา ไม่มีอะไรสวยงาม ไม่มีอะไรน่ามองเลย มีแต่ความเนาเหม็น ไม่น่าดู ฯลฯ.

บางวัน ในขณะที่ไม่ได้ปฏิบัติ แค่นอนพักผ่อน กายละเอียดก็หลุดออกจากร่าง แล้วยืนมองกายหยาบ(ตัวเอง) ก็มีบ่อยๆ เราต้องใช้สติเรียกกายละเอียดให้กลับเข้าร่าง บางทีเราก็กลัวจะคุมสติไม่ได้เหมือนกัน แต่ก็คุมได้ทุกครั้งค่ะ

เราโชคดีที่ไม่กลัวผี (เจอเรื่องเร้นลับบ่อยด้วยมั้ง) แต่ชอบฟังมาก ขอบคุณมากๆนะคะที่นำมาเล่าประสพการณ์พิเศษให้ฟัง ติดตามอ่านตลอดค่ะ

 

.... ขอบคุณนะคะที่ตามอ่าน .. ช่วงนี้ภาระกิจเยอะคะลูกเปิดเทอม .. งานที่ร้านแฟนก็ไม่สบาย .. แถมตัวเองก็ไม่ค่อยจะมีแรงเท่าไหร่ ..หลับลึกเกือบทุกวันเลย .. ปกตินอนตีห้าหกโมงตื่นบ่ายสองแต่ระหว่างนั้นจะต้องลุกมาเข้าห้องน้ำ สองสามครั้งแต่ช่วงนี้ไม่เลยลากยาวไปเกือบสี่โมงทุกวัน ... อาจเพราะช่วงสองสามวันมานี้ปรากฏมี " ยายแก่ ๆ ซึ่งไม่ใช่คนแน่นอน "5555555 มาหามาคุยตอนแรกนึกว่าจะได้รบกันสะแล้ว แต่เปล่ายายมาทีไรก็มาคุยด้วยแถมแกบอกด้วยว่า " แกเป็นปอบที่อยู่มานาน ไอ้พวกที่เราเจอบ่อย ๆ ลูกกระจีอกแกทั้งนั้น " ... 555555 งานงอกคะ ... กำลังประมวลอยู่ว่า มันเป็นนิมิตร หรือ แค่ความฝัน ... ถ้ามันเป็นแค่ฝันก็คงดี ...แต่ยายแกมาในฝันสองวันสามวันติดเลย 55555555 เราจะขำไม่ออกแล้วตอนนี้ เห้อ ๆ เพราะตื่นมาทุกทีเราจะปวดร้าวร่างกายโดยเฉพาะแขนสองข้างชาไปหมด ...

 

สงสัยมาหาทายาทมั้งครับ เสียวสันหลังแทน พระคุ้มครองครับ

 

คุณกาลีนะ คะ เริ่มรู้สึกเป็นห่วงคุณจัง ไม่รู้สินะคะ ว่าทำไมจึงคิดเช่นนั้น มีความเห็นคล้ายๆกับคุณ GROLY(เป็นความเห็นส่วนตัวมากๆ) ยังไงก็ใช้สติ มากๆนะคะ ซึ่งอันนี้คิดว่าคงไม่ต้องแนะนำคุณหรอก เพราะดิฉันคิดว่าภูมิความรู้ของคุณก็คงมีอยู่มากพอสมควร....

อย่างไรแล้วก็อย่าลืมดูแลสุขภาพร่างกายด้วยนะคะ เดี๋ยวไม่สบาย ..

 

เรื่องของคุณกาลีนะน่ากลัวจังค่ะ
รู้สึกถึงความลึกลับที่อยู่รอบ ๆ ตัวคุณเลย อย่างไรก็ระวังตัวด้วยนะคะ


หลังจากฝึกสมาธิมาสักพัก จิตเราก็ชอบหลุดออกมาตอนนอนหลับค่ะ
ไม่ทราบเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็ออกมาแล้ว
หมู่บ้านที่เราอยู่ เป็นหมู่บ้านในชนบทเล็ก ๆ ทางภาคอีสาน
มีคืนหนึ่งใกล้รุ่ง เราหลุดออกมาเดินเล่นหน้าบ้าน
เห็นยายแก่คนหนึ่ง รูปร่างอ้วน ไว้ผมสั้นกระเซิง ใส่เสื้อคอกระเช้า ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ
เรายืนมองเธอสักพัก ก็เห็นเธอค่อย ๆ สลายร่างกลายเป็นควันสีเทาทึบทึม
ได้ยินเสียงบอกว่า "ปอบ" แล้วเธอก็หายไป...


อารามตกใจ จึงตื่นขึ้นมาเกือบจะทันที และนั่งสงสัยว่าหมู่บ้านเรามีปอบหรือนี่?
ผ่านไปหลายวัน วันนั้นไปวัด ได้ยินผู้แก่ผู้เฒ่าคุยกันเรื่องปอบในหมู่บ้าน
หูผึ่งเลยนั่งฟัง ปรากฏว่า มีหญิงแก่คนหนึ่งในหมู่บ้านเป็นปอบค่ะ
เรื่องนี้ฟังแล้วก็ฉงนใจเหมือนกัน ในยุคสมัยใหม่เช่นนี้ก็ยังมีเรื่องแบบนี้อีก...

 

..... ขอบคุณทุกคนนะคะที่เป็นห่วง .. ถ้าจะบอกว่าเราเจอบ่อยอาจะเหมือนโม้ไปนะคะ .. แต่ในความเป็นจริง คือ เจอบ่อยคะ ถึงจะจำบทสนทนาไม่ได้ทั้งหมด แต่ยายเขาไม่ได้มาเพื่อเอาเราเป็นทายาทหรอกคะ ยายเขามาบอกว่ามีใครบางคนไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่อง ปอบ กับ บริวารเขาเหมือนจะโดนน้ำมนต์ที่เราเอามาล้างหน้าบ้านบ่อย ๆ ประมาณว่ามาเตือนคะ ถ้าใครตามอ่านกระทู้เราจะเห็นว่าเราแยกเรื่อง ปอบ ออกไปต่างหากเลยเพราะเราคิดว่ามันเยอะ และ สมควรลงแยกเพื่อให้ความรู้เฉพาะทางไปเลยดีกว่า

.... เพราะพระอาจารย์เราเคยบอกไว้ว่าในกาลเบื้องหน้า คนจะกลายเป็น ปอบ เยอะขึ้นเพราะความไม่รู้เพราะการหลงในอวิชาแบบพวกรู้ไม่จริงไม่แตกฉาน ใช้คุณไสยย์เยอะแต่ใช้ไม่เป็น พวกเจ้าเข้าทรงที่เทวดาหนีหายเหลือแต่ผีมาแทน ฯลฯ พวกคนเหล่านี้จะต้องกลายเป็นที่อาศัยของ ปอบ หรือ ผี อย่างยากที่จะหนีพ้น ....


.... เราเองก็ถูกพระอาจารย์เรียกเรากับลูกชายเราว่า "ทายาทอสูร" เราตกใจมากร้องไห้ แต่เราก็ไม่ได้ย่อท้อเรายังเถียงท่านเลยว่า ... เราจะไม่ยอมเป็นต่อให้เราต้องตายก็ตาม ท่านก็พยักหน้าว่าเข้าใจ และ ท่านก็แนะนำเราไว้ก่อนท่านจะไม่อยู่ว่าเราต้องทำอะไรบ้าง 2 ปีที่เราเริ่มเปลี่ยนแนวทางหลายอย่างให้มันเข้าที่เข้าทาง .. ท่านบอกให้เราสะสมบารมีให้มากที่สุด สักวันมันจะเต็ม .. พระอาจารย์อีกท่านก็บอกให้เราทำทุกอย่างที่เป็นความดีเป็นบุญสักวันมันจะดีเอง ... เราก็ปฏิบัติตามมาตลอด ... แม้แต่การที่เราตัดสินใจเอาเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตเรามาลงให้ทุกคนได้อ่านก็หวังว่าจะพอทำให้ทุกคนได้อะไรจากการอ่านชีวิตเราบ้าง ไม่มากก็น้อย .. ถือว่าเป็นธรรมทานอย่างหนึ่ง หรือ อย่างน้อยทุกคนก็ได้มีอะไรให้อ่านเล่น ๆ เราดีใจที่ทุกคนชอบอ่านเรื่องในชีวิตของเรามันเป็นอีกแง่มุมหนึ่งที่แตกต่าง ยังมีเรื่องอีกมากมายที่เรายังไม่ได้เล่าเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนก่อนดี ..

 

โมทนากับธรรมทานครับ ลงมาเรื่อยๆ ชอบอ่านครับ ตอนเด็กๆเคยไปดูหมอผีไล่ผีที่เข้าสิงร่างตา เห็นเป็นลูกกลมๆวิ่งอยู่ใต้ผิวหนัง เห็นเค้าว่าเป็นปอบ บ้านตาเมื่อก่อนหน้ากลัวมาก อยู่กลางทุ่งนากับป่า ไม่มีไฟฟ้า กลางคืนบรรยากาศชวนสยองมากๆ