ข้อความจากต่างมิติ-ก้าวกระโดดทางวิวัฒนาการครั้งยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ ไปสู่มิติที่ 5

ขอขยายความเพิ่มให้คุณ dim798 อีกนะครับ
เช่น ในผู้ชาย มี เสปิร์ม ในผู้หญิงมีไข่ ทั้งสองต่างก็อาศัยกันและกันในการเกิด เหมือนรูปกับนาม แต่ถ้าทั้งสองฝ่าย ต่างไม่รวมกัน ก็จะไม่มีการเกิดใดใด เสปิร์มก็จะไม่รู้การเกิด ไข่ก็จะไม่รู้การเกิด และไม่รู้ว่า มีการเกิด การตั้งอยู่ การดับไป ไม่รู้ อดีต ปัจจุบัน อนาคต ไม่รู้โลก ไม่รู้จักรวาล ไม่รุ้สมมุติใดใด ถ้าไม่เกิดก็จะไม่รู้เรื่องพวกนี้ แต่ เรื่องพวกนี้ ก็ยังมีในพวกที่ได้เกิด มันก็มีอยู่ของมันอย่างนั้น สำหรับพวกที่ได้เกิด ส่วนพวกที่ไม่ได้เกิด เรื่องพวกนี้ มันไม่เคยมี เลย เช่นเดียวกัน พวกที่เกิดมา แล้ว สามารถ ย้อน ปัญญา ไปทำความรู้และเข้าใจ ในส่วนของพวกที่ไม่ได้เกิด หรือ ย้อนดูตัวเองว่า หากตนเองไม่ได้เกิดแล้ว เรื่องราวต่างๆ ก็คงไม่มีเช่นกัน ดังนั้น การมีเพราะเกิด ไม่เกิดก็จะไม่มีครับ

 

การมีเพราะเกิด ไม่เกิดก็ไม่มี เช่นกันกับคำว่า การรู้เพราะเกิด ไม่เกิดก็คือไม่รู้
มีรูปเพราะมีนาม มีนามเพราะเพราะมีรูป ไม่มีอย่างใดอย่างหนึ่ง ก็จะไม่มีทั้งสอง
มีจิตรู้มีจักรวาล จักรวาลมีเพราะมีจิตรู้
ถ้าจะถามหาที่เริ่มต้นหรือที่สิ้นสุด ก็อยู่ตรง ที่เดียวกัน คือ เพราะ มีเหตุปัจจัยให้ ทั้งสองฝ่ายมารวมกัน เหตุปัจจัยนั้น มีได้หลายสภาวะ แล้วแต่เรื่องราวที่ต่างกัน แต่เหตุปัจจัยทั้งหมด รวมลงเรียกว่า ความไม่รู้ หรือ อวิชชา นั่นเอง ดังนั้น ถ้าเราเอาปัญญามาเรียนรู้ ว่า เหตุปัจจัยที่ทำให้รวมกันมาเกิด นี้ เพราะอะไร เราต้องรู้ ความจริงตรงนี้ เพราะเมื่อใดที่เรารู้ความจริง ของเหตุปัจจัยของการเกิดก็คือเรารู้ ในสิ่งที่เราไม่เคยรู้ จากคำว่าไม่รู้ จากคำว่าอวิชชา ก็ จะกลายมาเป็น การรู้ เป็น วิชชา คือ ความจริง รู้ความจริง แห่งตน แห่งผู้อื่น แห่งสมมุติ แห่งจักรวาล เมื่อรุ้เช่นนี้ คุณถึงจะหมดสิ้นความสงสัยต่อสิ่งใดใด แบบนี้แหล่ะที่เรียกว่า พุทธะ(แก้ไขคำที่พิมพ์ผิดครับ)

 

การรู้เพราะการเกิด เพราะเกิดถึงรู้ สามารถอธิบายเพิ่ม ได้อีกแบบ แล้วแต่ว่า คุณจะเข้าใจได่มั้ย ก็คือ ยกตัวอย่างให้พิจารณาง่ายๆ ครับ ก็คือ เมื่อหลับ ก็คือไม่รู้เรื่องอะไรเลย จะรู้เรื่องเมื่อเริ่มตื่น นั่นเองครับ คือ รูปกับนาม นั่นเอง รูปคือกาย นามคือใจ เมื่อกายพัก นิ่ง หลับ ใจพัก นิ่งหลับ ก็คือ มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง พัก ไม่อยากทำงาน เพราะ เหนื่อย ล้า นั่นเอง การหลับจึงเกิดขึ้น การรับรู้ จึงหยุดลง การมีอยู่ของสิ่งต่างๆ ก็ไม่มี เงียบ มืด สงบ หยุด เมื่อหลับ หยุดการรับรู้ ไปชั่วขณะที่หลับ แต่เมื่อ เริ่มตื่น คือ เมื่อ กายกับใจ หรือ รูปกับนาม กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ก็ จะเริ่ม เป็นการ รับรู้ อีกครั้งหนึ่ง นั่นเอง นี่คือ ตัวอย่าง ของการ การรวมกัน ของ รูปนาม หรือ กายใจ หรือ ไข่กับเสปิร์ม ไข่คือธาตุหรือรูปหรือกาย เสปิร์มคือนามหรือจิต นั่นเอง และ เหตุปัจจัยที่นไให้ทั้งสองมารวมกัน ก็คือเพราะ ความไม่รู้ ว่า ทำไม ต้องรวมกัน รวมกันเพื่อสร้างสิ่งใด รวมกันเพื่อมีสิ่งใด รวมกันเพื่อหนีสิ่งใด รวมกันเพื่อหาสิ่งใด

 

การนั่งสมาธิ ก็คือ การหลับโดยที่รู้ตัว ก็คือ ให้กายหลับ แต่นามไม่หลับ นามจะรับรู้ การค่อยๆหลับ การค่อยๆหยุดการทำงานของกาย นั่งสมาธิก็เพื่อ ให้เห็นความจริง ของการทำงานของกาย ให้เห็นความจริงของการทำงานร่วมกัน ระหว่าง รูปกายกับนามใจ นั่นเอง
เมื่อนั่งสมาธิจนนามใจ สามารถรู้ความจริงของการทำงานของกาย รู้ความจริงว่ากายกับนามใจทำงานร่วมกัน อย่างไรแล้ว เมื่อนั้น นามใจ จะ หายสงสัยต่อเรื่อง รูปกายทั้งหมด และหมดสงสัยในเรื่องการทำงานร่วมกัน ระหว่าง กายกับใจไปด้วย เมื่อนามใจ หมดความสงสัยต่อรูปกายก็มีความหมายเดียวกันกับคำว่า รูปกายทำให้นามใจเป็นทุกข๋ไม่ได้อีกแล้ว นั่นเพราะนามใจ รู้เรื่องทุกอย่างของรูปกายหมดแล้ว นี่เรียกว่า รู้ความจริงของรูปกาย ก็คือ จากที่ไม่รุ้ จากอวิชชา ก็กลายมาเป็น รู้ความจริง คือ วิชชา หรือ มีปัญญาแล้ว นั่นเอง ขั้นต่อไป ก็คือ นามใจต้องมาทำการเรียนรู้ความจริง ของ นามใจ ของตนเอง ว่า ตนเองเกิดมาได้ จากสิ่งใด ถ้าสิ่งนี้ยังไม่รู้ ยังเป็นอวิชชา ก็จำเป็นที่ตะต้องรู้ ให้ได้ เพื่อทำลายอวิชชา ให้เป็น วิชชา นั่นเอง

 

ส่วนการเดินสมาธิ ก็คือ การที่ นามใจรับรู้ ความจริง ของการร่วมกันทำงาน ระหว่าง รูปกาย กับนามใจ ว่า ถ้ารูปกายทำงาน รูปกายไม่สงบ ไม่หยุด นั้น การทำงานร่วมกันระหว่าง รูปกาย กับนามใจ นั้น เป็นเช่นไร เรื่องนี้ เรียกว่า เป็น บทเรียนที่ ต้อง ใช้กำลังของนามใจ อย่างมาก เพราะ นามใจต้องฝึกมาดีแล้ว ก็คือ สามารถ รับรู้ การทำงานของรูปกาย กับนามใจไปพร้อมๆกันให้ได้ รู้ตัวทุกขณะ รู้ว่า รับรู้อยู่ ทำอย่างอื่นอยู่ คุยอยู่ กินอยู่ เผลอแล้ว

 

การฝึกสมาธิ การเรียนรู้ ความจริง จะหยุดจะจบ ก็ คือ การได้คำตอบ ได้รับรู้ความจริงแล้วนั่นเอง นั่นคือ การหมดสิ้นความสงสัยใดใดต่อ รูปกาย และ การหมดสิ้นความสงสัยต่อ นามใจ นั่นเอง จากความไม่รู้คืออวิชชา ก็กลายมาเป็น ความรู้หรือวิชชา หรือพุทธะเรียก ปัญญา แล้ว ถ้าจบการเรียนรู้ เมื่อได้พบกับความจริงแล้ว ได้ปัญญา แล้ว ถือว่าจบหลักสูตรวิชาพุทธะ แต่ ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง ที่ ยิ่งใหญ่กว่า นั่นก็คือ การนำปัญญา มาใช้
เช่นหลวงพ่อ ท่านนำปัญญามาสร้างศรัทธาหาเงินสร้างโรงพยาบาล หาเงินช่วยชาติ ต่างๆครับ และ การนำปัญญามาใช้นี่เอง จะเป็นตัวบ่งบอกว่า ปัญญาที่ท่านต่างๆเหล่านั้นได้มานั้น เป็นปัญญาระดับไหน จบเกรดอะไร วัดกันที่ผลงาน จากปัญญาที่ท่านมีอยู่นั่นเองครับ
ผลงานทั้งหมด ก็คือ ช่วยคนพ้นทุกข์ จากทางรูปธรรมได้แค่ไหน ช่วยคนพ้นทุกข์จากนามธรรมได้แค่ไหน นี่คือ การวัดผล ของปัญญา ของแต่ละคนที่ได้เรียนรู้ จากการทำลายอวิชชา เพื่อมีวิชชาหรือปัญญา และก็เป็นตัววัดผลได้เช่นกันว่า ท่านเหล่านั้น สามารถชำระ อาสวะเชื้ออวิชชาในตนได้ถึงไหนนั่นเอง เพราะ ถ้าตัวท่านสอนคนอื่น หรือมีผลงานเอาปัญญามาใช้กับคนอื่นในโลก มีผลงานเช่นไร ก็หมายถึง ตัวท่านเองมีปัญญาเท่านั้น ครับ ท่านที่อ่าน คิดว่า ผม เข้าใจแบบนี้ ถูกต้องหรือไม่ครับ

 

ในส่วนของการนำปัญญามาใช้นี่แหล่ะครับ คือ ผลงานหรือบ่งบอก ว่า ตัวท่านหรือรูปกาย หรือนามใจของท่าน เรียนจบวิชาพุทธะแล้วได้ปัญญา มามากน้อยแค่ไหน หรือเรียกว่า เอคทัคคะ ทางด้านใด นั่นเอง ดังนั้น พุทธะเหมือนกัน แต่การนำปัญญามาใช้ มันจะถูกจำกัดที่ รูปกายและนามใจของคนคนนั้น ว่า มีขีดจำกัดได้แค่ไหน อย่างไร รูปกายของท่านเอื้อประโยชน์ต่อการทำสิ่งใดได้บ้าง นามใจของท่าน ยังมีข้อจำกัดใดใด ต่อการกระทำสิ่งต่างๆ ทั้งหลายได้ถึงไหน นี่คือ ข้อจำกัดในสมมุติ ที่ ตนเองเกิดมา อย่างไร ก็ จะทำได้ที่สุดเท่าที่ตนเองมีขีดสูงสุด เท่านั้น และที่สำคัญ ต้องยอมรับที่รูปกายนามใจของตนเองด้วย ว่า ตนเองทำได้ เท่านี้จริงๆ คนอื่นๆ อาจทำได้มากว่า ทั้งที่เรียนจบเหมือนกัน ดังนั้น อย่าสงสัยอย่าแปลกเลย เพราะนี่คือ บทบาทและหน้าที่ของใครของมัน ที่แต่ละคนต้องยอมรับและเข้าใจในตนเองว่า ตนเองมีความสามารถได้เท่านี้ สิ่งที่ตนเองทำไม่ได้ ก็ต้องปล่อยให้คนอื่นทำ ตามที่ แต่ละคนมีความสามารถ มันถึงจะเป็นธรรมชาติ ที่แท้จริง ของโลก ครับ

 

ยกตัวอย่าง ของคนมีเงิน มีที่ดิน มีทรัพยฺสินมากมายมหาศาล แต่ไม่สามารถดูแล จัดการให้เกิดประโยชน์โดยทั่วถึง เพราะตนเองมีมากอยู่คนเดียว คนอื่นไม่มี นี่ก็คือ ผิดหลักธรรมชาติ ดังนั้นการบริหารจัดการ ที่ดีที่ถูก มีคนที่ดีที่ถูก อยู่ร่วมกันกับคนที่ดีที่ถูก จึงเป็นการนำปัญญามาใช้ให้เป็นและถูกต้อง ตามหลักของพุทธะ มรรคาแห่งพุทธะครับ

ทุกคน ฝันถึงบ้านที่สงบสุข สังคมที่สงบสุข โลกที่สงบสุข แต่ จะทำ จะสร้าง ได้อย่างไร
นี่ต้อง เอาปัญญามาใช้ให้ถูกวิธี ถูกทาง ถูกคน คนไม่มี ก็สร้างคน ต้องสร้างสิ่งที่ดีที่ถูกต้อง ขึ้นมาให้ได้ก่อน จาก หนึ่ง ไปสอง สาม สี่ จะทั่ว

 

ดังนั้น การที่จะช่วยคนอื่นให้พ้นทุกข์ ได้จริงๆ พ้นทุกข์จาก รูปธรรม พ้นทุกข์จากนามธรรม
จึงไม่ไช่แค่ การสร้างโรงพยาบาล หรือการหาเงินเยอะๆมาช่วยชาติ แต่อย่างใด
เพราะ เงินที่ได้จากคนจนๆ จากคนที่อยากพ้นทุกข์ แล้ว เขาเหล่านั้นก็ ยังไม่ได้พ้นทุกข์ ได้จริงๆ จากรูปธรรมนามธรรม จากสังคมจากประเทศชาติจากโลก ได้เลย

ผมหวังว่า ทุกท่านที่ได้อ่านข้อความจากผม คงได้ จุดประกาย แล้วว่า วิธีการช่วยคนทั้งหลายให้พ้นทุกข์จากรูปธรรมนามทั้งนั้น มันมีวิธีอยู่จริง และทำได้จริง ขึ้นอยู่ที่ว่า จะกล้าทำกันหรือไม่ จะกล้าร่วมมือกันทำหรือไม่ อันดับแรก ขอความร่วมจิตร่วมใจกันก่อนครับ แล้วค่อยมาขอความร่วมไม้ร่วมมือกัน ในอันดับต่อไปครับ

 

มรรคคาแปด คือ หลักความจริงของธรรมชาติ เป็นทั้งมรรควิธีการทำ และเป็นทั้งผลที่เป็นความจริง ตามธรรมชาติ ที่พร้อมจะทำให้ รูปธรรมและนามธรรมทั้งหลาย ได้รับรู้และสัมผัสได้ตามความเป็นจริง หลับตา และ สัมผัสกับ รูปธรรมและนามธรรม ที่ว่านี้สิครับ แล้วท่านจะรับรู้ความสงบสุข ที่ เป็นไปได้

 

ทุกวันนี้ คนเราอยู่กับแบบ ผิดธรรมชาติ เลยไม่ได้ดั่งใจที่อยากจะเป็น ก็คือ ไม่สงบสุขโดยแท้จริง นั่นเพราะ เหตุปัจจัยเริ่มต้นจากการได้เกิดมาตั้งแต่เด็ก ถูกเลี้ยงดูมาโดย ไม่ถูกต้องตามธรรมชาติที่ควรจะเป็น ดังนั้น วิธีการเริ่มต้นที่ถูก วิธีการแก้ไขที่ถูก นั้น ต้อง แก้ที่ รูปธรรม นามธรรม ไปพร้อมๆกัน ต้องเริ่มต้นไหม่ ให้ถูกต้อง นับหนึ่งใหม่ให้ถูกต้อง เป็นเรื่องไม่ยากเลย ก็แค่ คิดใหม่ ทำใหม่ ให้ดีให้ถูก สร้างค่านิยมใหม่ สังคมใหม่ ให้เกิดขึ้นให้ได้ ต้องมีก้าวแรกให้ได้ ให้ดี ให้ถูก ด้วย ครับ ไม่งั้น ก็ จะไม่ไช่การเริ่มใหม่ที่ถูกต้อง
สร้างโรงพยาบาล สร้างวัดวาใหญ่โต เป็นการแก้ที่ปลายเหตุ รับบริจาคเงินช่วยชาติก็แก้ที่ปลายเหตุ วิธีแก้ก็คือ เอาผู้สูงสุดร่วมมือกับผู้ต่ำสุด รวมหัวรวบหาง เป็นการเริ่มต้นจาก ทั้งสองปลายทาง เพื่อให้มาบรรจบ สิ้นสุดกันตรงกลาง จินตนาการได้แล้ว ไช่มั้ยครับ สังคมนั้นๆ ประเทศนั้นๆ ก็จะ เสร็จสิ้นสำเร็จได้ ครับ หมายถึง เริ่มจาก ขอบนอกสุด ครอบขยายเข้าหา จุดกึ่งกลาง มันก็ จะมีวันจบ สิ้นสุด ได้ นั้นเอง

 

เมื่อทุกคนพร้อมจะเป็นคนดี
เมื่อทุกคนพร้อมที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง
เมื่อทุกคนพร้อมที่อยากอยู่อย่างสงบสุข
เมื่อทุกคนพร้อมที่จะแก้ไขตนเอง
เมื่อทุกคนยอมรับว่าทุกวันนี้ไม่ถูกต้อง ก็ ต้อง ตกลงปลงใจที่จะแก้ไขตนเอง ได้แล้วล่ะครับ
ถ้าไม่ทำตอนนี้ แล้ว ตัวเราจะได้ สัมผัสสิ่งที่ดีที่ถูกต้อง ในอีกเมื่อไรครับ เพราะเรามีชีวิตเดียว เท่านั้น คิดถึงตัวเองสิครับว่า จะต้องมาพลาดผิดหวัง จากคำตอบที่ ต้องการค้นหานี้ ในชาตินี้ หรือไร

 

ผมรอร่วมมือกับทุกคนที่พร้อมจะร่วมมือ ลงมือ แก้ไข ให้สังคมนี้ โลกนี้ ชีวิตนี้ ดีจริง ถูกต้องจริง ซึ่งผมว่า ทุกท่านที่อ่าน ไม่น่าจะคิดต่างจากที่ผม ได้กล่าวมาเลย ไช่มั้ยครับ

 

ช่วงนี้เป็นช่วงที่ร่างกายเปลี่ยนแปลงจริงๆ ทั้งอารมณ์ ความรู้สึก มันดูปรวนแปร ชอบกล แล้วในวันเกิด 10-9 มีชุดตัวเลขหนึ่งโผล่ขึ้นในเกมส์ที่เราเล่นทุกวันยอดเงินโชว์ 777777 มันเป็นเหมือนขายของ คนกำหนดราคาขายคือตัวเกมส์ อึ้งโคตรๆ เลยไปเปิดอ่านใน สัญญานเทพ เขาบอกว่า เหล่าทวยเทพกำลังปรบมือให้คุณ ได้แต่ยิ้มและขอบคุณ

 

ผมคือ จุดต่ำสุดที่กล่าวถึง ผมคือละอองธุลีไต้ฝ่าพระบาทของทุกท่าน ทุกพระองค์
จะให้ผมเป็นอะไรที่ต่ำที่สุด ผมก็สามารถเป็นได้ทั้งนั้น ยกเว้น ที่สูงที่สุด ผมเป็นไม่ได้ เพราะจุดหมายเดียวของผมคือ ตรงกลางของสรรพสิ่ง

 

จะเห็นได้จากจินตนาการของท่านเองได้ว่า การแก้ไข เปลี่ยนแปลงที่ผม ยกมากล่าวนี้ ทุกคน จะยังอยู่ที่ตำแหน่งเดิม พื้นที่เดิม บทบาทเดิม ที่เปลี่ยนคือ เปลี่ยนมาเป็นความดี ความถูกต้อง กรรมที่ถูกต้อง และความสงบสุขที่ถูกต้อง เพียงแต่ มีหน้าที่และบทบาทที่ พ้นจากทุกข์ของ รูปธรรมนามธรรมทั้งหลาย ทำลายอวิชชา ความไม่รู้ สังคมไร้ปัญญา ให้มาเป็น ความรู้ เป็นสังคมที่มีปัญญา เท่านั้นเอง แต่ คน บ้าน สังคม โลก เป็น พุทธะ กันหมด พ้นทุกข์ กันโดยทั่วถึงกัน มีใครพอรับรู้ เข้าใจ และ เห็นภาพหรือสัมผัสสิ่งที่ผม กล่าวถึงนี้ได้บ้างมั้ยครับ

 

มาเรียนรู้การใช้ปัญญาที่ถูกต้องตามมรรคาแปด เพื่อเป็นอริยะ กันเถอะครับ
เพราะยังไง ต่างดาวทั้งหลาย ภพภูมิทั้งหลาย นรก สวรรค์ทั้งหลาย ทั้งสามโลก ก็ มารวมตัวกันแล้ว ที่โลกเรา ไม่เริ่มทำตอนนี้ จะรอตอนไหน อีกครับท่านผู้สูงสุดครับ
ผู้ต่ำสุดรออยู่ครับ ผมไร้ค่า ผมไร้ความหมาย ผมก็จะยังไร้ค่าไร้ความหมายอยู่แบบนี้ต่อไป เช่นเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงหรอกครับ ขอบเขตของผม อยู่แค่ตรงกลาง เท่านั้น ไม่เกินนี้เลยครับ

 

ท่านลองถามตนเองดูในใจสิครับว่า

1.สิ่งที่ท่านทำเพื่อตนเองมาทั้งหลายนั้น ท่านได้อะไรที่เป็นความภูมิใจ
2.สิ่งที่ท่านทำเพื่อครอบครัวลูกเมียภรรยาสามี นั้น ท่านได้อะไรเป็นความภูมิใจ
3.สื่งที่ท่านทำเพื่อเพื่อนๆ ญาติ คนอื่นๆ สังคม โลก นั้น ท่านได้อะไรเป็นความภูมิใจ

หรือ ถ้า จะตอบเอาแค่ว่า สิ่งที่ท่านทำเพื่อตนเองนั้น ภูมิใจ พอใจหรือยัง คำตอบเท่านี้ ก็จะบอกให้ท่านได้ทราบเองว่า ท่านจบทุกเรื่องราวไม่มีอะไรค้างคาใจ ได้จริงๆ

 

เค้าเป็นใครหนอ เค้าเป็นคนเดียวกันกับคนนั้นหรือเปล่าหนอ สงสัย สงสัย

 

ยังอยากจะอ่านข้อความดีๆ...อยู่นะครับ