บารมีใดในทศบารมี ที่ทำได้ยากที่สุด

ตรงนี้ก็ต้องแล้วแต่คุณ ว่าคุณพร้อมหรือป่าว จะได้นำไปบริจาค ^^

 

เนกขัมบารมี บารมีอย่างอื่นเราทำเมื่อไหร่ก็ได้ ในเพศภาวะใดก็ไำด้และก็สามารถทำได้ทุกวันตลอดชีวิต แต่เนกขัมบารมีจะทำได้ให้ต้องบวชอย่างเดียว ซึ่งหาคนทำได้ยาก เพราะต้องใช้กำลังใจมาก แม้จะบวชแค่ชั่วคราวก็ต้องตัดขาดทางโลกทั้งหมดก่อนแม้จะชั่วคราวมันก็ยากอยู่ดี แล้วระหว่างบวชก็ต้องมีศีลที่ต้องระวังรักษาอีกมาก ต้องใช้สติำและกำลังใจสูง ไม่ใช่ของง่ายๆ
ยิ่งถ้าเป็นระดับบารมี เนกขัมบารมีหมายถึงต้องรักในเพศนักบวชจนเป็นอัธยาศัยฝังแน่นในใจแล้ว และไม่ยินดีในเพศฆราวาส ลองดูสิว่าในโลกนี้มีมากน้อยแค่ไหน

 

ผมขอแสดงความคิดเห็นนะครับ ไม่เกี่ยวกับใคร แต่จะอนุมานให้ท่านได้พอเข้าใจดังนี้ครับ บารมี ๑๐ ล้วนต้องทำทั้งสิ้น แต่ที่สละได้ยากยิ่ง และทำได้ยาก กว่าข้ออื่นๆนั้น ผมว่า มันมีข้อเดียว คือ การให้ทาน ลูกเมีย เป็นสิ่งที่ สละได้โดยยาก ข้อถาม ข้างต้นหัวกระทู้ เขาถามว่ายากยิ่งครับ แล้วพระโพธิสัตว์ ที่บารจาคลูกเมียเป็นทาน เป็นชาติสุดท้ายด้วย บารมี ๑๐ จนกลายเป็น บารมี ๓๐ ทัต มีข้อนี้เท่านั้น ถ้า พระโพธิสัตว์ ยังไม่ได้ บริจาค ลูกเมียให้เป็นทาน อย่าหวังเลย พวกท่าน จะได้ตรัสรู้ อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ มันเป็นกฎตายตัว ของ ผู้ทำความปราถนา หลีกเลี่ยงไม่ได้


ทุกข้อ ของบารมี ๑๐ ผมว่า ไม่เห็นมันยากเลย ผมทำมาแล้ว จึงกล้ากล่าวแบบนี้ แม้แต่ชาตินี้ ก็ชนมาแล้ว แต่ทำได้ยาก จริงๆ แม้แต่ คำกล่าว ของครูบาอาจารย์ ยังกล่าวว่า ตัวผมเอง ยังไม่เคย บริจาค ลูกเมียให้เป็น ทาน กระทั่ง ท่านลาพุทธภูมิ ถ้าบริจาค ลูกเมียได้แล้ว ก็คงต้องรอคิว มาตรัสรู้ เท่านั้นแหละ คงไม่เป็นอื่น เรื่องเนกขัมมะ มันเป็นเรื่องปรกติ ของ พระโพธิสัตว์ ต้องบำเพ็ญอยู่แล้ว ถ้าคน ไม่มีปัญญา มันคงไม่มาทำความปรานาดอกครับ ขันติ สัจจะ พวกเนี้ย ทำมาจนนับไม่ถ้วน ความเพียร คนขี้เกียจ มันทำไม่ได้หรอก คนที่จะมาถึงขั้นนี้ ไม่มีเมตตา มันจะไปทำความปรานา ทำเกลืออะไร คนที่เขา ทำมาดีแล้ว เขาย่อม อธิษฐาน มาดี เขาจึง ทำตามคติ ของเขา ในความปรานา การวางเฉย บางโอกาศ เมื่อมาถึง เขาไม่ได้วางเฉย ซื่อบื่อ ตลอดหรอกครับ

 

ทานบารมี ทำง่ายแต่เต็มยากพระโพธิสัตว์จึงต้องมาบำเพ็ญทานบารมีในชาติสุดท้ายหลังจากบารมีข้ออื่นเต็มหมดแล้ว


ส่วนปัญญาบารมีผมว่าทำยากที่สุด เพราะเอาแค่คิดจะบำเพ็ญปัญญาบารมีจะเริ่มจากอะไร?แค่นี้ก็งงแล้ว และการนั่งคิดนอนคิดไม่ใช่การสร้างปัญญาบารมี


โดยปัญญาบารมี ผมคิดว่าเป็นบารมีที่แปลกที่สุดในด้านวิธีการสร้างบารมี ไม่เหมือนบารมีข้ออื่นๆ อย่างทานบารมีก็ทำทาน ศีลบารมึก็ไปถือศีล วิรยะบารมีก็ตั้งใจทำความเพียร. ฯลฯ. แต่ถ้าพอเป็นปัญญาบารมีมันจะมีรายละเอียด/วิธีการ/รูปแบบ/ขั้นตอนมากมาย



ในการสร้างปัญญาบารมีต้องเริ่มตั้งแต่สั่งสมอุปนิสัย ใฝ่รู้/รักในความรู้ ไต่ถามเมื่อสงสัย แสวงหาความจริง รู้จักคิดพิจารณา เรียนรู้ที่จะแก้ปัญหาโดยอาศัยปัญญา. ใช้ปัญญาในการดำเนินชีวิต และเรีบนรู้ความจริงทั้งภายใน/ภายนอกร่างกาย. เรียนรู้ความจริงภายนอกก็คือเรียนรู้ธรรมชาติของจักวาลในแง่มุมต่างๆรวมถึงวิทยาอื่นๆ ส่วนการเรียนรู้ภายในคือการเรียนรู้คุณธรรมที่จะไปใช้สั่งสอนคนก็คือเรียนรู้สติปัฐฐาน 4 ให้ครบทุกฐาน/ทุกหมวด และนอกนั้นต้องเรียนอิทธิบาท 4 อริยสัจ 4 สังคหวัตถุ 4 มรรค 8 โพฌงค์7 มงคล 38 สัปปุริสธรรม 7 ฯลฯ ซึ่งการเรียนธรรมะเหล่านี้ไม่ใช่การท่องจำแต่คือการปฏิบัติหลักธรรมต่างๆให้ครบและให้ได้จนเป็นนิสัยติดตัว

และเนื่องจากปัญญาบารมีเป็นบารมีที่ทำยาก บ่มเพาะได้ยากเป็นบารมีทีมีลักษณะเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ ปัญญาบารมีจึงใช้ในการแบ่งประเภทพระโพธิสัตว์ เป็น 3 ประเภท

สิ่งที่น่าสังเกตุคือปัญาญาบารมีเพียงตัวเดียวกลับทำให้ระยะเวลาในการสร้างบารมีของพระพุทธเจ้าแตกต่างกันมากมาย ปัญญาธิกะ(ปัญญามาก) 4 อสงไขย ศรัทธาธิกะ(ปัญญาปานกลางใช้ศรัทธานำ) 8 อสงไขย. และ วิริยาธิกะ(ปัญญาเล็กน้อยแต่ใช่ความเพียรนำ)16 อสงไขย

 

บารมี 10 ความยาก ขึ้นอยู่กับ เฉพาะตน ขึ้นอยู่กับว่า เพราะมนุษย์มีนิสัยแตกต่างกัน มีกุศลกรรมและบารมีต่างๆ ทำมาในอดีตที่แตกต่างกัน ถ้าจะให้หาคำตอบที่ถูกต้อง ฟันธงคงไม่มี

ส่วนตัวยังไม่ครบ อยู่คือขันติบารมี และ เมตตาบารมี เพราะมีครูบาอาจารย์ คอยชี้ทางให้ครับ

เมื่อครบแล้ว ย่อม ทำเจริญสติและปัญญา ให้จิต ละจากอนุสัย 7และสังโยชน์ 10 ด้วย

 

ความคิดของผม ผมคิดว่าการให้ทานด้วย ลูก เมีย ของพระโพธิสัตว์เวสสันดรเป็นการให้ที่ให้ด้วยความตัดสินใจยากเป็นอย่างยิ่ง เหมือนคำรักลูกเหมือนชีวิต หรือมากกว่าชีวิต เทียบกับให้ชีวิตตัวเองก็เป็นการตัดสินใจของลำพังตัวเองที่คิดว่าตัวเองให้ได้ ชาติสุดท้ายของพระโพธิสัตว์จึงเลือกการให้ทาน ลูก เมียเพื่อเป็นการบำเพ็ญมหาบารมีครบถ้วนในชาตินั้น

 

ขออนุญาตตอบนะคะ ^__^

ส่วนตัวถ้ามองจากจิตแล้ว ถ้ากำลังใจของพระโพธิสัตว์นั้นมีบารมีอย่างใดอย่างหนึ่ง อาทิเช่น

ปัญญาบารมี บารมีที่เหลืออีก ๙ ตัวก็จะมีอยู่ในจิตขณะนั้นด้วย



ดังนั้นการบำเพ็ญบารมีในทศชาติชาดกของพระพุทธองค์ สาเหตุที่แต่ละชาติมีความโดด

เด่นในการบำเพ็ญบารมีแต่ละอย่างไม่เหมือนกัน นั่นเป็นเพราะว่าชาตินั้นของท่าน ท่าน

บำเพ็ญบารมีในด้านนั้นๆเป็นสำคัญ(ซึ่งเป็นบารมีที่เป็นตัวนำของบารมีที่เหลือทั้งหมด) จึงสะท้อนออกมาเป็นเรื่องราวที่มีการกระทำใน

บารมีนั้นๆอย่างชัดแจ้งนั่นเอง ยกตัวอย่างเช่น ในพระชาติตอนที่ท่านเป็นมโหสถชาดก ผู้

เลิศยิ่งด้วยปัญญานั่นเอง

 

การให้อภัย ยากที่สุด ครับ