ผมจะดับทุกข์ในใจนี้อย่างไรดีเมื่อรู้ว่าลูกน้อยป่วย

+++ ผมเองก็เป็น ตอนผม 2-3 ขวบ หมอตรวจพบว่า ผมเป็น ลิ้นหัวใจ หรือ ผนังหัวใจรั่ว ผมไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ คือ หมอที่ตรวจผมกับหมอที่ตรวจลูกชายของคุณ พูดคล้ายกันว่า "ทำอะไรไม่ได้ต้องรอให้โตกว่านี้ อาจจะหายเองได้ เพราะยังเด็กอยู่ ธรรมชาติของร่างกายมันรักษาตัวมันเองได้" เป็นคำพูดทำนองนี้ ครอบครัวผมไม่มีใครเป็นทุกข์จนเกินเหตุ ส่วนผมตอนนั้น ไม่รู้เรื่อง ก็เลยไม่ทุกข์ ตอนหลังพอรู้เรื่องนี้ ก็ไม่ได้ทำให้ทุกข์อะไร ตอนนี้ก็ยังเฉย ๆ จิตใจสบายดีตามความเป็นจริงตามธรรมชาติ ยังไม่เคยปวดใจ หรือ มีอาการใด ๆ ทางหัวใจ ตั้งแต่เด็กจนกระทั่งทุกวันนี้ ยังแข็งแรง เตะปีบกระเด็นได้ตามปกติ ครับ

 

ความทุกข์ที่ จขกท. ประสบอยู่ ไม่ต้องไปหลีกเลี่ยงหรือพยายามทำให้หายไปหรอกค่ะ เพียงแต่ตั้งจิตให้มันรู้ว่าตอนนี้เราทุกข์อยู่ ความทุกข์ความสุขมันเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นตลอดเวลา

เวลาเราทุกข์ เรารู้ และหางานอย่างอื่นให้จิตทำ เช่น คิดถึงพระหรือพระสงฆ์ที่เรานับถือ
ท่องบทสวดมนต์ที่เราชอบซำ้ไปซำ้มาในใจก็ได้ค่ะ ตั้งใจว่าระหว่างที่เราทำนี้ให้เป็นบุญกุศลแก่ลูกน้อยของเรา

ใครไม่ตกที่นั่งอย่าง จขกท. ก็คงไม่อาจทราบได้ว่าความทุกข์ใจมันมากน้อยแค่ไหน เวลาไม่สบายใจทำให้เกิดความเครียดและจะทำให้ไม่สบายกายได้ ในฐานะที่ จขกท. เป็นหัวหน้าครอบครัวต้องดูแลรักษาสุขภาพ เพราะเราก็ไม่อาจทราบได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตข้างหน้า ตอนนี้ลูกยังแข็งแรงและอยู่ภายใต้การดูแลของแพทย์ ก็ตั้งจิตให้มีความสุขกับปัจจุบันขณะ อย่าไปวิตกกังวลว่า ถ้าเพื่อ ถ้าเพื่อ..... ทำให้ทุกข์ใจเปล่าๆค่ะ

ขอแชร์เรื่องของพี่สาวนะค่ะ พี่สาวตั้งท้องลูกคนที่สอง ครั้งแรกแท้งไปเมื่ออายุครรภ์ได้สามเดือน แต่ก็ไม่ล้มเลิกความพยายามก็เลยตั้งท้องอีกครั้ง คราวนี้ดูแลเป็นอย่างดีให้
อยู่ภายใต้การดูแลของแพทย์ แต่ก็ทำท่าจะแท้งอีก หมอเลยต้องฉีดยากันแท้ง รอดไปจนถึงเกือบเจ็ดเดือน

ปรากฏว่าน้องเค้าหลุดออกมาค่ะ นำ้หนักไม่ถึงหนึ่งโล อวัยวะภายในก็ยังไม่เจิญเติบโตเต็มที่ เช่นสมองยังไม่ปิด ปอดก็ยังทำงานไม่เต็มที่ คุณหมอถามว่าจะฉีดยาช่วยให้ปอดทำงานดีกว่านี้หรือเปล่า ซึ่งเข็มนึงแพงมากและอาจต้องฉีดหลายเข็ม ซึ่งพี่สาวก็ตัดสินใจว่าไม่ฉีด ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องราคาของยานะค่ะ

แต่พี่สาวคิดว่าถ้าเค้าจะรอด เค้าก็ต้องหายใจเองได้โดยไม่ต้องใช้ยาเลี้ยง แต่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจช่วย เพราะถึงแม้ฉีดยาหมอก็ไม่ได้รับประกันใดๆว่าเด็กจะรอดหรือไม่ อยู่ที่ตัวเด็กเอง ปรากฏว่าน้องเค้าก็รอดมาได้ค่ะอยู่ในตู้เดือนกว่าๆ หลังจากกลับบ้านแล้วก็ต้องคอยกลับมาเช็คพัฒนาการของเด็ก แต่พี่สาวกำลังใจดีมากค่ะ อดทนและก็เข้มแข็ง ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าลูกตัวเอง จะเติบโตมาเป็นเด็กปัญญาอ่อนหรือเปล่า

ความรักของคนเป็นพ่อแม่นี่ยิ่งใหญ่มากนะค่ะ พี่สาวก็พยายามทำอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่เคยปริปากพูดอะไรที่เป็นการท้อแท้เลยค่ะ เลี้ยงดูจนลูกสาวเติบโตแข็งแรงและเป็นปกติ หลานก็เป็นคนที่ฉลาดมาก

แต่พี่สาวต้องมาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตอนที่ลูกสาวอายุได้ประมาณสามปี หมดโอกาสได้อยู่ดูบุคคลที่เค้าทุ่มเทความรักเจริญเติบโต

ที่แชร์เรื่องนี้เพราะคิดว่า ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกค่ะ เราไม่รู้ว่าใครจะไปก่อนใคร ถ้าเรามัวแต่ไปทุกข์ถึงอนาคต จิตใจของเราก็หมดโอกาสพบสุข ณ ปัจจุบันขณะ แค่เราทำดีที่สุดของทุกวัน ถ้าอะไรมันจะเกิดเราก็พยายามแก้ไขให้ดีเท่าที่เราพึงทำได้ ถ้ามันเกินความสามารถที่เราจะพึงทำได้ก็อย่าไปจมกับความทุกข์เลยค่ะ

ถ้าข้อความที่ถ่ายทอดนี้ อาจจะทำให้ จขกท. หรือสมาชิกท่านใดไม่ถูกใจ ก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ

 

ไม่มีความรักใดจะมากเท่ากับพ่อแม่มีให้แก่ลูกสำหรับความปรกติของความเป็นพ่อและแม่ ฉะนั้นเมื่อมีเราจึงมีทุกข์ ในโลกนี้มีเพียงพุทธปัญญเท่านั้นจะแก้ปัญหานี้ได้

 

...........เอาใจช่วยครับ...ทำหน้าที่ ของ เราให้ดีที่สุด ครับ ผ่านและแก้ปัญหาไปทีละเปลาะ..เหมือนกับปัญหาของมนุษย์ทุกคนบนโลกใบนี้ครับ

 

-ยอมรับความจริง /รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

-หาวิธีแก้ไข /คุณได้ทำแล้วก็คือปรึกษาแพทย์

ในช่วงนี้ ทำอะไรไม่ได้ ก็ควรปล่อยวางให้มากที่สุด

เมื่อก่อน แม่ผมไม่สบาย ผมมีความทุกข์ใจเหมือนกัน ไม่รุ้ว่าจะช่วยยังไง

ผมก็พยายามนั่งสมาธิเท่าที่ทำได้ แล้วอธิฐานให้บุญนี้แก่แม่ผม

เดียวนี้ร่างกายท่านก็ดีขึ้น และท่านก็เริ่มสวดมนต์เป็นประจำ

 

ลองมากราบนมัสการพระอาจารย์ใหญ่ วัดตรีวิสุทธิธรรม สุพรรณบุรีดูค่ะ



www.visudhidham.com